Vertelling - Niet weg te slaan

Niet weg te slaan

Goed beschouwd hinderde ze niemand. Maar soms krijgen

mensen niettemin een onbehaaglijk gevoel. Soms ergeren zij zich toch.

Vlak na lunchtijd was ze binnen gekomen. Om half zeven zat ze er nog. Het was niet dat ze niets verteerde. Iedere drie kwartier deed ze een bestelling.

Ze gedroeg zich niet bijzonder opvallend. Ze las een boek. Soms maakte ze wat aantekeningen in een schrift. Wat hooguit opviel was dat ze niet met een smartphone bezig was. Ze keek af en toe om zich heen, maar zorgde ervoor dat haar blik niet te lang op iemand bleef rusten.

Wat het personeel nerveus maakte was dat ze a-typisch lang bleef zitten.

Soms namen groepjes plaats in haar buurt, die iets met elkaar te bespreken hadden. Als mensen zich van haar aanwezigheid bewust werden en voelden dat ze geen passant was maar een plakker, en dat zij op haar beurt bewust was van hun aanwezigheid, had dat sluipenderwijs invloed op de sfeer. Het remde de spontaniteit. Geroutineerde obers voelen zoiets aan.

Het scheelde ook dat de vrouw niets kon stellen tegenover de groeiende wrevel die haar omringde. Ze had geen charme. Ze straalde geen warmte uit. Ze had geen fysieke afwijkingen die haar misschien interessant hadden kunnen maken. En niets aan haar vroeg om medelijden.

De tijd voor het diner kwam als geroepen. Een werkstudent zag de kans schoon om haar duidelijk te maken dat alle tafeltjes gereed werden gemaakt voor klanten die de maaltijd wilden gebruiken. Hij formuleerde zijn melding als een vraag, in de hoop dat zij zelf haar conclusies zou trekken.

- Mag ik weten of u van plan was te dineren? Dan breng ik u de kaart en kunt u alvast uw keuze bepalen.

- Dat is goed, zei te vrouw.

Na de maaltijd diende zich de tweede kans aan om de vrouw eruit te werken.

- Heeft het gesmaakt? Zullen wij u alvast de rekening brengen? En vindt u het goed dan meteen ook de andere consumpties af te rekenen?

- Ik had eigenlijk wel iets van dessert gewild, zei de vrouw blozend. En misschien daarna nog muntthee, maar dat stel ik nog even uit.

- Dessert en nog iets, ach natuurlijk, hoe onprofessioneel van mij om daar niet aan te denken.

Dit zei de werkstudent niet, maar hij dacht het.

Het werd nu zo hectisch in de zaak dat de vrouw weliswaar haar dessert kreeg, maar lang op de thee kon wachten. En daarna helemaal uit het blikveld van het personeel verdween. Om daar weer op te duiken toen later op de avond de meeste eters vertrokken waren en de drinkers zich weer meldden.

E­én serveerster was nu voldoende. Een nieuw gezicht. Wat niet betekende dat het onbehagen van voren af aan kon worden opgebouwd. Het leek daarentegen of die bij de avondoverdracht was doorgegeven. De serveerster beheerste de horecavaardigheid van het wegkijken. De vrouw maakte daar geen punt van. Ze deed eenvoudigweg geen moeite iets te bestellen en ging door met waar ze al vanaf het begin bezig was geweest. Op de lange duur ging het de serveerster hinderen dat er helemaal niets op haar tafeltje stond: geen nieuwe consumptie, geen gerei om op te ruimen.

- Had u nog iets willen gebruiken voordat we sluiten?

- Hoeveel tijd is er nog?

- Om half een gaan we dicht.

- O, dan heb ik nog even. Een wit wijntje dan, droog. En mag ik ook een spa rood?

Om twaalf uur waren alle klanten vertrokken. Behalve de vrouw.

Ze bestelde een kaasplankje. De serveerster kon met inwendig plezier zeggen dat de kok helaas al naar huis was.

- Dan nog maar een wijntje. Spa heb ik nog.

De barkeeper schonk in met overdreven gebaren en de serveerster kwam het brengen.

Will van Broekhoven

september 2017