1. Voelen wat ik voel- persoonl.ervaring

IN HET OOG VAN DE VULKAAN IS HET STIL

PERSOONLIJKE ervaring :

Het blijft telkens weer een opnieuw proberen...

De momenten dat ik niet door ‘de wereld’ opgeslorpt word bouw ik zoveel mogelijk rustmomenten in. Ik ga dan met mijn aandacht 'naar binnen' en observeer wat zich op dat ogenblik in mijn mind of body aandient. Naargelang de omstandigheden is dat wisselend van een rustig gevoel tot allerlei soms vrij dwingende gedachten. Als ik het 'denkgebeuren' blijf observeren dan kom ik met een beetje geluk bij de onderliggende frustraties terecht. Die hebben meestal te maken met me door iemand gekwetst voelen, met op een gedreven manier een aantal dingen naar mijn hand willen zetten, met kwaadheid als dat allemaal niet lukt, met zovele dingen die ik nog allemaal 'moet' doen... enz. Ook alles wat dan anders gebeurt als dat ik zou willen... Het kan nodig zijn om door die pijn heen te gaan (zie volgende alinea). Maar soms is het voldoende om dit allemaal zonder schuldgevoelens en met een beetje humor op te merken. Als me dit lukt dan reageert mijn lichaam daarop met een geeuw, een trilling, een ontspannende zucht. Mijn rustige adem voel ik dan op de achtergrond. Een heel warm gevoel naar iemand toe is dan een geschenk... dan ben ik weer 'hier'. Het proces herhaalt zich nog steeds maar ik kan het nu beter hanteren....

Door de pijn heen gaan. We 'denken' dikwijls dat we dit doen.. maar het is meestal een mentaal wentelen in de pijn zonder ergens bewust van te zijn ...

De essentie is niet om 'de pijn' te voelen maar wel om de pijn te 'observeren' ! (woordjes ER IS op volgende pagina zijn een hulpmiddel). Een belangrijk handvat hiertoe is de verbinding met mijn lichaam terwijl dit gebeurt. Anders is geen transformatie mogelijk en brengt het me nog meer van hetzelfde. Als het me lukt om toch afstand te creëren ( van dat fameuze pijnlichaam zou Eckhart Tolle zeggen) dan bekijk ik dit alles vanuit een totaal andere invalshoek. Mijn geest wordt veel helderder... irritaties krijgen dan 'binnen in mij' een plaatske. Ik moet dan allemaal niet meer bedenken wat gezegd of gedaan moet worden. Er ontstaat dan een bepaalde rust in mij. Wat dan nog nodig is 'gebeurt gewoon' zonder enig dwingend karakter. Dit is veel bestendiger dan dat ik dit alles probeer op te lossen via de buitenwereld...maar voor alles is een tijd zeggen een aantal vriendinnen van mij 😏 !

Ik merk dat in dit gebeuren gradaties zijn... het kan nodig zijn om eerst je te uiten naar de buitenwereld toe op het moment van de frustratie, van de irritatie.

Een onmiddellijke emotionele reactie komt dikwijls als een boemerang naar me terug...Maar misschien is dat juist nodig om tot inzicht te komen ?

Zelf merk merk ik dat het beter is om even te wachten tot de emotie of de dwingende nood om 'het te zeggen' weg ebt. Dan gebruik ik andere woorden ..woorden die ontmoeten in plaats van verwijderen. Ik merk ook op hoe ik nog dikwijls in de emotionele reactie ga...met het gekende gevolg.

Geleidelijk aan merk ik op dat bewust 'erdoorheen' gaan dikwijls veel gemakkelijker is -veel minder pijn doet- dan 'eromheen' gaan via de buitenwereld ! Een bepaalde vorm van vreugde groeit beetje bij beetje...mijn mind rust steeds meer ! Die momenten voelen dan als een geschenk van dit moeizame proces... Christiane