როგორ ხარ? – ჩუმად იკითხე, (ძველი ნაღველი გშთენია…) დაბნელდა ირგვლივ, მზის სხივი მხოლოდ ბორბალოს ჰფენია… – რა მიშავს? – თვალი მარიდე, დაფარულ ცეცხლთა მკრთომელი.. ჩანს, არ ყოველი წაშლილა, არც… არაგვს მიაქვს ყოველი!

* * *

შემოდგომის ცამ

წამოცრა,

კავკასიონი რუხდება...

ცრემლს,

წმინდა წვიმას ზეციურს

ქვე

ვარდის ღაწვი უხვდება!

1980

* * *

გულს ჩასახული

მყვა ანგელოზი

და სხივთა თოვით

ვიყავ მდიდარი...

ფრთა დამაფარე

შენი მაღალი:

მთოვოს ადგილმან

შენმან წმინდამან

კვლავ, სასოებავ!

ანა

* * *

ფეხი დამადგით,

გულზე დამადგით ფეხი ყოველმან,

წყალობა ჰყავით...

საქართველოის ყოვლის მპყრობელმან

ვისურვე, დავით...

ფეხქვეშ გაცვითეთ საფლავის ლოდი

ყურძნის მტევნებით...

_ასეთი ცოდვა რა გაქვს, მეფეო,

მიუტევები?

ღირსმსახურებდი ქართულ მიწა-წყალს,

რაი გადარდებს?

გასწიე იგი “ნიკოფსიითგან

დარუბანდამდე”...

თუ, ეს მაღალთა თავმდაბლობაა

ოდით და ოდით?

თუ ცოდვილი ხარ, მაშინ, მეფეო,

რაღა ქნან ცოდვილთ

სულის სიმშვიდის, სულის სიმშვიდის

ვერსით მპოველთა?

_ფეხი დამადგით, გულზე დამადგით

ფეხი ყოველთა...

1959

***

თოვლი აჭარა-გურიის მთების,

ჩემეულ მთათა...

მცირე წისქვილი გუბაზოულზე,

ჩემს ეზოს კართან...

წყავის ფოთოლი, ნამს რომ ფრთხილად

ინახავს, თრთოლვით...

თოვლი აჭარა-გურიის მთების,

ნისლი და თოვლი.

***

რომ ავყოლოდი გულისთქმას,

ჭკუას არ დავიხმარებდი,

შენთან დავლევდი ჩემს დღეებს,

შენს გულში გავიხარებდი...

ზურგს საფქვავს წამოვიგდებდი,

გზას წისქვილისკენ გავლევდი...

ბატარაც რამე გწყენოდა,

სულს ხოხობივით დავლევდი...

***

მზაკვარი სხივი როგორ ქირქილებს

ბროწეულებზე:

იმას ჰგონია, აქ განზრახ შეხვდნენ

ჩვენი გულები...

ჩქარა წავიდეთ, თორემ სიჩუმით

დაქანცულები

პირს რომ გახსნიან, ალბათ გაგვცემენ

ბროწეულები!

მოდიოდა ნინო მთებით

ხოლო მე დავშთი ეკალთა შინა ვარდისათა,

რამეთუ ვარდი და ნუში ყვაოდა მას ჟამსა“.

ნინო

ლურჯ მწვერვალებს

ქარი რძისფერ ნისლში ხვევდა...

და, როდესაც ბარში ვარდნი ყვაოდნენ,

თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა

და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...

მოჰკიოდა, ქარი ღრუბლებს მოჰკიოდა

და ფარავანს ტბასა ზედა ძრწოდა ქარი...

მოდიოდა, ნინო მთებით მოდიოდა

და მოჰქონდა სანატრელი ვაზის ჯვარი...

თოვლის მთებით ჰკვირდებოდა უცხო მგზავრი, -

ვის უნახავს ვარდობისას თოვლი მთებზე?

მწყემსსა ჰკითხა: რომელია ქართლის გზაი?

მწყემსმა უთხრა: საქართველო არის ესე...

მიეძინა... ერთ წალკოტში მიეძინა

და ფშატებმა მზისგან მოუჩრდილეო; ო,

ეს ვინ არი, გამოცხადდა მგზავრის წინა?

„ნუ გეშინინ!“- მიუგებდა იესო...

გაეღვიძა... წუთით იგრძნო მშობლის სევდა,

მაგრამ რწმენა ავალებდა რაოდენს?

თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა

და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...

1945

***

ვით ფოთოლი შენი, მზეზე მოციმციმე,

ქარებს აჰყოლია

და წასულა შენგან, გაფრენილა შენგან,

მიწას დაჰკონვია,

ისე გული ჩემი სხვათა, სხვათა, სხვათა

უტყვი გამგონეა…

არ ვახსოვარ ალბათ, არ ვახსოვარ ალბათ,

ჩემო მაგნოლია!

ჩვენ ცხრათვალა მზეთა და მძვინვარე ზღვათა

ტრფობა გაგვყოლია…

მიგვატოვონ მარად მათ, სამხრეთის ქართა,

რაღაც არ მგონია…

მაგრამ… გული მისი სხვათა, სხვათა, სხვათა

უტყვი გამგონეა…

მე არ ვიცი რატომ… არც შენ იცი, რათა,

ჩემო მაგნოლია?

ო, ასეთი წუთი, დაუბრუნებელი,

შენც ხომ არ გქონია?

დაბრუნდება ისევ, დაბრუნდება ისევ,

შენც ხომ არ გგონია?

მშვენიერი ზღვების, მშვენიერი მთების

ტრფობა გაგვყოლია…

როგორ მინდა შენთან, როგორ მინდა შენთან,

ჩემო მაგნოლია!

***

ზღვას ალერსიანს, მობუბუნეს

სიმშვიდეს ვთხოვდი.

ის იდგა ჩემ წინ - მონუსხული

ვეფხვივით თრთოდა.

ზღვას ალერსიანს, მობუბუნეს

სიხარულს ვთხოვდი...

ხელს მილოკავდა და თვალებით

იმასვე მთხოვდა!

***

თოვლი აჭარა-გურიის მთების,

ჩემეულ მთათა...

მცირე წისქვილი გუბაზოულზე,

ჩემს ეზოს კართან...

წყავის ფოთოლი, ნამს რომ ფრთხილად

ინახავს, თრთოლვით...

თოვლი აჭარა-გურიის მთების,

ნისლი და თოვლი.

ფიტარეთში

ამ ძველ ტაძარში ბეღურები

ისადგურებენ

და თითქმის მუდამ ესწრებიან

წმინდა სერობას...

და როს მხრჩოლავი საცეცხლური

მოაქვს ქერუბიმს,

თვალებ ხუჭავენ შიშისაგან

მათდა უნებურ.

როს ვერცლით სავსე პარკით ხელში

ჯდება იუდა

წმინდა სუფრაზე _ მონა ყოველთა

ამქვეყნიურთა,

ისინი სწყვეტენ ძველ კედლებში

ხმაურს და ჟივჟივს

და... რაღაც დიდის მოლოდინში

კვდებიან შიშით.

ამ ძველ კედლებში ბეღურები

ისადგურებენ და თითქმის მუდამ ესწრებიან

წმინდა სერობას.

1961

* * *

მზის ჩასვლის შემდეგ ვარდისფერ ნისლში

სრულყოფილების ხატის ძიებად

ქარზე უმალეს თვისი ექვსი ფრთით

სწრაფად დაჰრიან სერაფიმები...

და იღიმება მიმტევებლად

ცათა და ხმელთა გვირგვინმკობელი:

ადამიანო, დატოვე რამე,_

სანატრელი და მიუწვდომელი!

1965

* * *

ოშკის მძლე ტაძარო, ათასი წელია,

დგახარ და ღაღადებ...

კვლავ ანთებ ჩირაღდანს, კვლავ მზემდე მაღლდები,

მრავალჭირნახადი!

კვლავ შენი სარკმლებით მაღალი სიბრძნისა

ინთება სინათლე...

კვლავ თავზე ევლება ძველ ქართულ ასოებს

აჩრდილი იმათი,_

მორჭმულთა მამათა_ გიორგის, ექვთიმეს,

ლაზარს, ზოსიმეს...

ათასი წელია, მზესავით გვიბრწყინებ,

შარავანდმოსილო!

1967

* * *

აჰა, დავბრუნდი მწუხარებიდან

და შენს კარებთან განვიგდე ფლასი:

მეგულვის შიგან ცეცხლი დიადი

და ცათა კრთომა იდუმალ დასთა...

ბრწყინავს, ციმციმებს უცხო გვირგვინი,

ადგას ნათელი სამეფო კარვებს...

ვგრძნობ უხილავთა მოახლოებას,

რომელნიც არსად არასდროს წარვლენ...

ნათელს დავბრუნდი მწუხარებიდან...

1972

ილიამ ბრძანა

თუ... კაცის სული...

ყრუ და ბნელია,

გული ბოროტი

გონებას თრგუნავს

საშიში არი

მის ნასწავლობა:

სამშობლოვ ჩემო,

მიიღებ უნასს

და დამანგრეველ

ვულკანის ძალას...

საშიშიაო,

ილიამ ბრძანა!

* * *

დაიწყო ცისკრის

ზარების რეკა...

კვლავ უმაღლესის

ძალთა მხმობელად,

ქართულ ხატთა

შესამკობელად

ჩქარობენ გელათს

ბეშქნ და ბექა.

1946