ვაჟა/ლექსები

დავით გურამიშვილის ხსოვნას

შენ ჩემო წინამორბედო,

უძვირფასესო პაპაო!

შენს აჩრდილს ვეამბორები,

ლექსიც რამ დამიჩხაპაო.

ნეტავ, რას მემუდარები,

მე რა გიამბო აბაო,

ნამდვილო მამულიშვილო,

სამშობლოს ეკლის მკაფაო?!

პოეტად ვიხსენიები,

თუმცა ხარი ვარ ლაბაო;

ჩემისთანები ბაგებზე

ასი, ათასი აბაო.

ტანფეხშიშველი დავდივარ,

ცოლს არ მიცვია კაბაო;

შენის ცრემლებით მოვხარშე

ჩემის გრძნობების ფაფაო,

ამგვარი საჭმლის კეთებას

დიდი სდომნია ჯაფაო;

გავუღე სული და გული,

როდის ხანია ვყლაპაო,

გაუთავები გამოდგა,

არც დამკარგვია მადაო.

ვიცი, არ გამიჯავრდები

და არცა მკითხავ: რადაო?

მას აქეთ ჩონგურს ვაჟღერებ,

თანაც ლექსებსა ვჩმახაო.

ჩუმ-ჩუმად კიდეცა ვტირი,

რა დაგიმალო, - მნახაო!

იქნება მადლობელიც ხარ,

იქნება არა მძრახაო?!

მიშველეთ შენ და შოთამა,

მგოსნობა გამიძრახაო,

გული დადნა და დანავლდა,

მიხმება, მშრება ხახაო.

დაჩოქილი ვარ თქვენს წინა,

ვით ერთი ვინმე გლახაო;

მიშველეთ, მომავლებინეთ,

ლელო რაც დამისახაო.

მაშინ თქვენს ნათელს სახეებს

მეც პირნათლადა ვნახაო.

ვარსკვლავი

უცხო დაბრწყინდა ვარსკვლავი,

კლდის თავზედ დამცქერალია,

კლდის ეხში ჰკოცნის ბატარას

სხივმოფენილი ქალია.

გაჩუმებულა სამყარო,

შაყენებულა წყალია,

ბუნების არსთა ყველათა

კლდისაკე ჰრჩებათ თვალია.

გადახალისდა ქვეყანა,

უცხო რამ იგრძნო ძალია.

„არ წავსწყმდებიო, არაო”, -

ბუნებამ დაჰკრა ზარია.

შავეთში გადაგდებული

ადგომას ჰბედავს მკვდარია,

მაცხოვრის შობა შაიტყო,

შავეთის ტყდება კარია.

გახარებულმა ზეცამა

უხვად დაყარა ცვარია,

ტყდება მონების ბორკილი,

ეშმაკს დაუდგეს თვალია!

ჩემის კაცობის გვირგვინო

ჩემის კაცობის გვირგვინო,

ჩემო სამშობლო მხარეო!

შენგან შობილი ოცნება

გულს შანთად გავიყარეო.

არ მიმეფარო თვალთაგან,

დამიცევ, დამიფარეო.

ბევრს ტანჯვას გამოვლილი ვარ,

ბევრი დღე ვნახე მწარეო.

არ დაიმალვის, როგორც მზე,

რაც მე ცრემლები ვღვარეო.

ის მოიგონე, მაინცა,

ბეჩავო არე-მარეო!

ჩემს ცრემლს უბეში ინახავ,

ვიცი, სამშობლოს მთვარეო;

არ მიღალატო, ოცნებავ,

მნახოდი მალე-მალეო.

კი არ შემომწყრე, მიმუხთლო,

იარო გარე-გარეო.

თუ ამას იზამ, წინა დღით

საფლავი გამითხარეო.

მოვკვდე, კაცთ ხელი მერიდოს.

ოცნებავ, დაგიბარეო:

შენ მნახე, შენა, მარტო შენ,

გულს მიწა მომაყარეო.