Formalizm abstrakcyjny

Gdybym miał najkrócej opisać twórczość Olka, z której jest najbardziej rozpoznawalny, nazwałbym ją formalizmem abstrakcyjnym. Jego fotografie to najczęściej świetnie zorganizowane kompozycje geometryczne zbudowane z elementów tkanki miejskiej. Blisko im do abstrakcji, a jednak abstrakcją trudno je nazwać. W swojej twórczości, Olek zachowuje idee czystej fotografii, dzięki czemu przedmiot odniesienia jest prawie zawsze rozpoznawalny. Jednocześnie przedmioty przedstawione są zwykle oderwane od kontekstu, w którym zostały napotkane. Są też oderwane od czasu. Te zabiegi czynią je samodzielnymi bytami istniejącymi poza czasem, przestrzenią czy rzeczywistością, uwięzionymi w przestrzeni obrazu. Obiekty na fotografiach Olka stają się niezależnymi przedmiotami kontemplacji, które nie odsyłają widza do znanej rzeczywistości, miejsca, czasu czy zdarzenia, lecz odwołują się do samych siebie i zapraszają do świata obrazu, w którym istnieją. Prace Olka, choć czysto fotograficzne, więcej wspólnego mają z malarstwem sztalugowym, niż tradycyjnie pojmowaną fotografią.

Za sprawą bystrego spojrzenia i mistrzowskiego panowania nad formą, Olek ujawnia widzialności, które pozostają niedostępne w innym niż fotograficzny oglądzie. W swoich pracach, Olek oddaje sprawiedliwość kunsztowi architekta, właściwościom formy, czy materiału sfotografowanego przedmiotu, lecz jednocześnie przekształca przedmiot sfotografowany w nowy obiekt, nową formę i nową materialność. Jego praca przypomina pracę rzeźbiarza, który materię przekształca w rzeźbę, lecz rzeźby Olka, zgodnie z właściwościami wybranego medium, mają dwa wymiary.