Embedded Files
31/12/2010
Ondanks alle schietgebedjes waren de weergoden de SM Loop maar deels genadig. Het was goed loopweer maar het was moeilijk lopen. De vele afzeggers hadden eigenlijk het grootste gelijk van de wereld. Bij de voorspelling van ijzel op een ijzige ondergrond van sneeuw is het verstandig om pas op de plaats te maken of te gaan schaatsen of langlaufen. De ijzel op het strijdtoneel bleek achteraf mee te vallen. De ijzige ondergrond bleek soms echter letterlijk een keiharde waarheid. De organisatie was echter ook verstandig geweest en had ter elfder ure op de weersomstandigheden ingespeeld. De loop werd verlegd naar het meer overzichtelijker Geuldal tussen Meerssen en Camerig over deels wat beter begaanbare wegen. Zo kregen de thuisblijvers en de lopers allebei gelijk.
Het landschap was voor van ver komende lopers een complete verrassing. Het zuidelijk staartje van ons land ontsnapt namelijk meestal aan de aandacht van de weerprofeten uit Amsterdam en omstreken. Er lag verrassend genoeg nog zeker nog 30 cm sneeuw en bij de start was het koud met 2 graden onder nul. Zelf had ik echter een warme start. Na een doorwaakte nacht om de administratie sluitend te houden is 6:30 h. uit de veren komen om 140 liter heet water en warme thee aan te slepen hard aanpoten.
De fysieke voorbereiding stond in schril contrast met de organisatorisch. Echt te lopen was er de laatste drie weken niet bij. De hometrainer en de langlauf latten waren slechts armzalige vervangers van de loopschoentjes. Natuurlijk werd er wel wat gelopen. Dat was echter slechts onzinnig ploeteren door dikke sneeuw en klauteren over sneeuwhopen op praktisch onbegaanbare wegen en paden.
De sneeuw proberen te ruimen was het enige dat aanvankelijk nog iets aan de conditie toevoegde. Hiervan heb ik later afgezien nadat mijn buurman bij dit werk zijn pols brak. Daarnaast werkten mijn nog steeds gekwelde rugspieren niet echt mee. Het balanceren om op de been te blijven bracht deze helemaal uit evenwicht.
Het aanschaffen van trailschoenen heb ik een moment overwogen maar weer snel verworpen. Echte strijders tegen de elementen gaan de weersomstandigheden puur natuur te lijf. Ik zou eigenlijk het liefst in mijn zwembroek of erger gaan rennen. Helaas heb ik teveel last van dooie vingers.
Ondanks de omstandigheden stond ik toch nog samen met 100 anderen man/vrouw aan de start. Hun lichtzinnige opvatting van de loop deed sterk denken aan het stripverhaal "Asterix en Obelisk en het legioen". Hierin drijven onze helden hun superieuren tot waanzin met hun ontspannen kijk op het strijdtoneel. Na afloop van de SM Loop bleek de plot van dat verhaal ook merkwaardig goed aan te sluiten. Iedereen kwam nog steeds gezellig koutend en goed gemutst gezond en wel over de finish. Hoezo glad?; Niets van gemerkt!
Tussen begin en eind werd echter goed afgezien en nog meer genoten. Het afzien was de aanslag op de spieren om in evenwicht te blijven. Het genieten was het landschap onder het prachtige witte deken.
Zelf ging ik hard onderuit in Valkenburg toen een inwoner mij goed bedoeld nariep dat ik verkeerd liep. Natuurlijk was dat niet zo want eens temeer bleek dat ik als roadmaster de enige was die de route echt kende. Mijn omkijken voor een beleefd dankwoord resulteerde in een bommetje op bevroren water.
Daarna ben ik al afstekend deels wakend, deels verzorgend en deels fotograferend dan wel filmend rond het parcours blijven drentelen. De Rode Lantaarn kwam door het gebeuren niet in gevaar. Deze werd naadloos overgenomen door onze immer goed gemutste en wel bespraakte Willem. Hij deed dat eerlijk gezegd veel beter dan ik.
Hiermee viel mijn derde marathon of tweede ultraloop van dit jaar in het smeltwater. Het intussen doorgedrongen besef dat ik niets meer hoef te bewijzen en dat heeft mij voor een depressie behoed. Sterker nog, het was best vermakelijk om het SM Loop gedoe op enige afstand te bezien. Ik heb daardoor begrip gekregen voor de verbijstering die zich meester maakte van argeloze voorbijgangers. Je zult maar hijgend voorbij gestoomd worden door een deels nog in korte broek gehulde horde rennende wilden.
Mijn gepuzzel op de logistiek wierp meer vruchten af dan het overdragen van mijn routekennis aan de kop van de groep. De mobiele verzorging reed niet verkeerd en was stipt op tijd. De enige tegenslag was het in het niets verdwijnen van "Vlekje". Het in de sneeuw goed gecamoufleerde witte hondje van Con en José was tijdens hun drankpost gezwoeg aan de aandacht ontsnapt. Uren later werd zij dankzij de burgerzin van Schin op Geul en de hulp van een TNT postbode alsnog opgespoord. Het vuurwerk van lopers had het arme beest ontdaan.
De drankpost bij de Gulpener Brouwerij was prima verzorgd maar bleek een verborgen gevaar in te houden. Een aantal voornamelijk Maastrichtse lopers slipten slinks de bar van het Gulpener Brouwhuis binnen en vonden daar een wintervriend op hun pad. Natuurlijk gingen ze die, onder aanmoediging van Carnavalsmuziek, niet uit de weg. Gelukkig verbranden marathonloper goed en zweten zij snel uit.
Hun zwalken op de terugweg moet dus aan de oneffenheden in het ijzige sneeuwdek gelegen hebben. De finish bij de Uitspanning de Nachtegaal bleek ook dit jaar weer een weldaad. De warmte, de knappende open haard, de soep en het bier bracht iedereen weer tot zinnen. Niet de zinnen van bezinning maar die van de sterke verhalen. Na zo'n tocht blijkt iedereen held te zijn. Het enige probleem is om dat aan de ongelovige familie, vrienden en collega's duidelijk te maken.
Het genieten van de SM Loop 2011 is nog ver weg. De inschrijving voor de over enthousiaste licht gestoorden lopers is echter al open. Ikzelf was overigens de eerste inschrijver maar daar heb ik voor moeten vechten.
15/11/2010
Het goede bericht is dat ik de 32,8 km van de Quatre Cime du Pays de Herve oftewel Battice zonder noemenswaardige vermoeidheid heb uitgelopen. Het goede bericht is ook dat ik niet de laatste was. Het slechte bericht is dat ik ook niet moe kon worden omdat mijn benen in de tweede helft dienst weigerden. De ingecalculeerde pijn was dankzij de zegening voor de start wel uit te houden maar de afzet van de toch goed getrainde onderdanen was krachteloos. Maar ja wat doe je als je op de helft ben en weet dat je nog naar Battice terug moet. Doorgaan was de enige reele optie. Met onduidelijk zicht op vervoer terug is bezweet stoppen in regen en wind vragen om moeilijkheden.
Dat doorgaan ging behalve met de benen verder ook niet over rozen. Het weer had zich redelijk goed gehouden tot de duivelse klim naar de "Voie Morts" bij Mortroux. Daarna werd het regen en harde wind tegen. In de afdaling van de aardkloot met het dodelijk uitzicht werd ik bijna terug omhoog geblazen.
Het enige lichtpuntje was nog de temperatuur van 13ºC. Dat gaf goede moed ondanks dat ik wist wat nog kwam. Ik kan het parcours na meer dan 10x Battice wel dromen en weet dat na het 20 km punt de loop pas echt begint. Altijd wind tegen, veelal regen, steeds maar vals plat en hoofzakelijk wegen met bulten en kuilen.
Toch werd het geen onaangename tocht dankzij de positieve instelling van GENIETEN. Le Pays du Herve is ruig en mooi onder alle weersomstandigheden en als je daar oog voor hebt en vooral houdt dan komen de kilometers vanzelf wel. Verder hield de organisatie en de politie de lopers in de staart goed bezig en in het oog door alsmaar nummerkijkend heen en weer rijden.
Op de laatste kilometers kreeg ik Leny in zicht. Mijn uitblijven en niet beantwoorden van de telefoon had tot zorgen geleid. Deze aannemen was ook al geen optie geweest. Half koers had ik deze ondanks de dubbelwandige verpakking vanwege de regen extra in een plastic zak moeten stoppen. Als roadmaster van de SM Loop had ik de laatste kilometer niet beter kunnen bedenken. De "Muur van Battice" is niet alleen in wielerkringen berucht maar ook bij lopers. Zelfs sommige corifeeen verliezen daar hun ego door te moeten wandelen. Dit gebeurde mij niet al kon niet van een heel gezwinde pas worden gesproken. Aan de finish was ik weer snel de oude al nam het ambulance personeel dat al te letterlijk. Ik moest een lift naar de uitvalsbasis beslist maar vriendelijk afslaan.
Terug bij af was Battice geweest zoals het begonnen was. Met goede zin en in goede gezondheid. De goede zin is geen wonder want de Belgen kennen het geheim van organiseren. Gratis, geen poespas en een bijzondergezellige ambiance rond het gebeuren.
Hoezo 's zondags winkelsluiting. Naast de kerk en de cafees is alles open met daarbij nog een markt. Starten is geen nerveus gedoe. Samen wandelen naar de startlijn met een aan de instrumenten te zien kennelijk ongesubsidieerde drumband.
Onderweg gaat dat door. Overal krijg je een vriendelijk "bonjour et en courage" te horen. Om het verblijf in "Het Beloofde Land" af te maken is het tanken een prima dessert. De Belgen kijken met verlangen uit naar de Hollandse automobilisten en juigen vanzelfsprekend de Nederlandse accijnsverhoging op benzine hartelijk toe.
De komende week staat het in beeld brengen van het SM Loop parcours op het programma. Deze is al uitgezet en in kaart gebracht. Dat het parcours voor de ultralopers gelardeerd is met een paar muren van Battice zal geen verbazing wekken. "Voorlopen" zal ik daar niet. Ik schik mij in de rol van "Rode Lantaarn".
06/11/2010
De week stond in het teken van het "Voorlopen" in de SM Loop. Als enige route deskundige zou ik uitermate geschikt zijn om als "Voorloper" te dienen. Maar helaas ben ik vanwege mijn kruissnelheid al geroepen tot Rode Lantaarndrager. Het gelijktijdig dienst doen in beide hoedanigheden zou natuurlijk leiden tot vreemde toestanden. In tweeën gedeeld lopen met zo'n 100 man/vrouw op je lip is wel een erge grote spagaat.
Hoewel de SM Loop organisatie na haar eerste vergadering nooit meer bijeen is gekomen om te vergaderen weet zij wel van wanten. Met een ruime meerderheid van Email werd besloten om mijn SM Loop Sim-Sim naar die van Klaus te kopiëren. Jo zorgt namelijk bij de loop al voor de animatie van de deelnemers door op een frustrerend gemakkelijke wijze alsmaar snel langs de voortploeterende meute te huppelenen. Bovendien is de ervaring dat hij na 3 km al van het rechte pad afwijkt. Paul en Huub zijn in 2007 al voorgeprogrammeerd maar hebben nu loopproblemen. Leny zou het best graag voorop willen. Bij haar is echter van nature noord-zuid omgepoold en links-rechts verwisseld en dat verwart zelfs een Sim-Sim .
Het "Voorlopen" in de Ultra en de Marathon van de SM Loop is overigens redelijk gecompliceerd zoals uit de profielschats mag blijken. Verder moeten twee parcoursen geprogrammeerd worden omdat de Ultra 58 km lang met lusjes rond de Marathon slingert. De Halve Marathon is geen probleem. Jan gaat hier voorop en velen met hem kennen de weg.
Tot overmaat van ramp werd ook het Ultra parcours nog een probleem. Rijkswaterstaat knutselt in het kader van het Grensmaasproject met zwaar materieel aan de Maas . Het beheer houdt in dat de bedding wordt uitgediept zodat de rivier meer water kan verwerken.
Natuurlijk heeft het project een groene rand met mooie verhalen over het verantwoord omgaan met de natuur. De werkelijkheid is dat Voulwames zoals de uitmonding van de Geul in de Maas heet in een normale loopuitrusting onbereikbaar is geworden.
Een geluk bij een ongeluk is dat de eens zo mooie uitmonding ook niet toonbaar is. Deze situatie noopte tot een nieuw te ontwerpen en nieuw te praktiseren parcours rond de bedding van de Geul. Natuurlijk bij voorkeur op plaatsen waar de rivier zichzelf nog mag beheren.
Op de dag voor Allerzielen stonden wij vol geestdrift klaar voor een loopje van Lichtenbusch naar Camerig. Het weer zat mee. De dikke mist was daar wat opgetrokken en had plaats gemaakt voor een aarzelend zonnetje.
Het begon gelijk goed met het vinden van een kop zonder romp op het parkeerterrein. Het maakte duidelijk dat we onze koppen er bij het wegwijzen wel bij moesten houden. Dat lukte niet altijd. Het programmeren ging langzaam maar zeer zeker.
Het langzame zat minder in het lopen maar meer in het fotograferen. Om elk misverstand uit te sluiten werd overal waar verkeerd gelopen zou kunnen worden een GPS gecodeerde foto GPS gemaakt. Dit remmen en optrekken werd nog versterkt door het opzien dat ons gedoe baarde. Nooit was het zo druk op de paden. Kennelijk werd Allerheiligen met familie uitjes in de natuur gevierd.
Gaandeweg verdween de zon en zo ploeterden in de grijze soep door de glibberige beemden en op de gladde hellingen van de Geul. Ondanks het grijze weer was het prachtig. Wel was er enig gemijmer over het weer in december. Sneeuw, hagel regen, wind en vorst kunnen het parcours nog extra opleuken.
Uiteindelijk werd nog met goede zin Camerig bereikt en konden we de auto gaan ophalen. Driemaal op een dag in het beloofde land was bijna teveel van het goede leven. Er uit komen was moeilijker want in Vaals kwam de kerk echt uit en de bezonnen gelovigen veroorzaakte een echte file.
Verder in de week werden de pijlen eerst gericht op het Ultra parcours tussen Oud Valkenburg en Valkenburg. Die twee plaatsen worden gescheiden door een paar kilometer maar dat zijn er in de Ultra ten gunste van nog meer GENIETEN beduidend meer. De marathonlopers zullen groen zien van jalouzie. Zij missen o.a.: "de Kluis, het Sprookjesbos, de Wilhelminatoren, de Berkelpoort, de Kasteelruïne Valkenburg, het Casino en de Thermen". Alle reden om dus om te schrijven.
Het venijn zat echter in de staart. De laaste kilometers zijn duivels. Dat heeft niet te maken met het aanhoudende geploeter over allerlei paadjes. Het laatste stuk is namelijk een mentale aanslag. Het parcours loopt heel mooi langs de Geul met een boog om de finish heen. Deze is steeds dichtbij maar voor de degenen die echt voor de dood en de gladiolen gaan niet nabij.
Wat rest is het samenbrengen van de foto's met het parcours in Google Map danwel Google Earth. Een uitstekende voorbereiding op Les Quatre Cime du Pays de Herve in alweer het beloofde land.
30/10/2010
Zaterdag was het de dag van de "Klaus & Cecile Krolzig Zeven Heuvelenloop Rond Wylre". Klaus organiseert deze "wilde loop" al een paar jaar als voorbereiding op Battice oftewel Les Quatre Cime du Pays de Herve. Ik doe daar al vele jaren aan mee maar de laatste jaren "wild" in een "wilde loop". De ontstuimige jeugd trekt zeker aan het begin iets te hard aan de kop voor mijn broze botten en daar hebben we een oplossing voor gevonden. Via afstekers lopen we in grote lijnen het zelfde parcour. Zodoende ontmoeten wij steeds weer de groep om foto's te maken en eventuele achterblijvers behouden terug te leiden/lijden.
Het kunstje van de afstekers is elk jaar weer een uitdaging. Het is het kennen van de wegen en paden combineren met de snelheid van de groep en de eigen snelheid. Dit jaar kwam er nog een zwaartefactor bij want voor de routehervinding van de SM Loop moesten ook nog foto's gemaakt worden. Kortom, druk,druk en stress, stress op de vroege zaterdagmorgen. Het leek wel werken.
De loop start bij het Redemptoristenklooster in Wittem dat gewijd is aan de Heilige Gerardus. Deze hield zijn zegeningen lang voor zich want ondanks de weersvoorspelling en de dreigende luchten bleef het tot in Elkerade droog.
Dat het evenals vorig jaar precies daar begon te zegenen kan geen toeval meer zijn. De heilige weet precies wanneer lopers er doorheen beginnen te zitten. Het laatste stuk hebben wij Marcus onder onze hoede genomen. Bij de eerste klim de Gulpenerberg op zagen we het al aankomen. Veel doorzettingsvermogen maar nog weinig ervaring. Het werd een plezierig en onderhoudend laatste stuk met hem. Bij onze terugkomst veranderden Klaus & Cecile het zegenende water in Gerardus Bier en vermenigvuldigden het brood door de stok in plakjes te snijden met Franse kaas.
Op de terugweg kwam ik op verrassend wijze weer in de SM Loop modus. Ik zag vanuit mijn bolide een goed lopende lange afstand loper met rugzakje. Ik sprong subiet de auto uit en stortte mij op hem met de vraag of hij al ingeschreven was voor de SM Loop. Hij was al ingeschreven en na het voorstellen bleek het Michel van Eert een Facebook vriend van de SM Loop te zijn. Dat wij elkaar niet herkend hadden lag bij mij aan de leeftijd en bij hem aan mijn jeugdfoto op Facebook.
De week stond verder in het teken van de routehervinding en de APK keuring. Het verband tussen lopen en de APK keuring is het heen weer terug lopen van de garage en het terug naar de garage weer heen lopen. De tocht ging door de beemden van kasteel Terworm en Prikkenis. In Terworm werd ik getroffen door een over de vergangenheid mijmerende oude vrouw.
Zelf had ik ook wat te mijmeren over het boerenbedrog van de APK keuring. Auto ongelukken worden veroorzaakt door menselijke fouten en dat wordt niet voorkomen met een jaarlijkse keuring ter ondersteuning van het garage en ambtenaren wezen. Dit keer bleken mijn remmen vervangen te moeten worden. Nota bene na een grote beurt gehad te hebben. Dit verhoogde mijn adrealine gehalte tot ongekende hoogten. De TV kijkers worden overspoeld met zelfbenoemde deskundigen. Helaas moet ik zonder schroom bekennen een echte deskundige te zijn op het gebied van auto's en aanpalende gebieden. Mijn advies om een schuurpapiertje over de remschijven te halen bespaarde inclusief BTW een slordige € 300 en dat zijn al gauw drie paar nieuwe loopschoenen.
Nieuwe loopschoenen zijn weer hard nodig . De routeherverkenning vrat deze week weer loopvlak en de modder vrat weer bovenwerk. De start vanuit Plombiere was bedoeld om het traject Plombiere - Moresnet - Kelmis nog eens te bekijken. Het leverde wat route verfraaiingen en nieuwe weetjes op. De pijpaarde bij Lichtenbusch gaat na Hauset tot aan Plombiere over in de Zink-Lood winning. In het begin vonden we alleen zinkvioooltjes maar later werd een hele mijngeschiedenis ontdekt. Degenen die de Rode Lantaarn vergezellen kunnen nog veel te weten komen. De SM Loop gaat hier en daar over het oude mijnspoor en de mooie vijvers op de route waren ooit smerige ertswasvijvers. Het gebruik van mijnsteen als wegverharding heeft ook een grote vlucht genomen en dat leidde weer eens tot een snoekduik over een uitstekend stukje rots.
Het traject tussen Kelmis en Hauset langs de Hammerbruecke was spectaculair als immer. De route lag er werkelijk uitstekend bij. De hekjes, modder, koeienflatsen en doorwaadbare plekken bleken nog volledig intact om de lopers alle plezier van de wereld te gunnen. Overigens is de plaatselijke bevolking al goed geinformeerd. Het fotograferen en rennen trok veel belangstelling en leerde ons veel. Van een keuterende boer kwamen wij te weten dat het zo'n mooie streek was dat hij van aardappelen droomde. Mogelijk hebben we hem verkeerd begrepen want het dialect van het Drie Grenzen Land is heel apart. Het is een mengsel van Duits, Frans en Limburgs dat per 100 m een andere samenstelling heeft.
Volgende week wordt via de Sim Sim de Klaus Klaus geprogrameerd. Het wordt dus weer genieten.
23/10/2010
De loopweek werd gedomineerd door de druivenpluk. Ik hoef daar niet voor naar Frankrijk want de eigen tuin staat vol. Mijn hart klopte niet vol verwachting bij de start. Het koude en regenachtige weer in september en oktober had bijna alle hoop doen varen. Bijna want de trossen hingen er wel mooi bij. Verder hadden de vogels geen bres in de netten kunnen slaan en had de kou de meeldauw doeltreffend bestreden.
Het plukken is een maar het verwerken is meer dan twee. Het ontstelen en uitpersen is smerig werk totdat het druivensap in de gistingsflessen zit. Het smerige zit niet alleen in het spetteren en spatten. In de flora van de druiven huizen nogal wat insecten die na de pluk ontheemd uit de plukkorf kruipen.
Eind goed was al goed. Het suikergehalte was goed voor een iets te zure wijn met ruim 10% alcohol. Dat probleem is echter oplosbaar. In de wijnlanden wordt dit gedaan met karrevrachten suiker, kalk, glycerine en mostconcentraat. Dat alles is wettelijk geregeld en wordt dus ook ontdoken. Het Oostenrijkste "antivries" drama is daarvan een schrijnend voorbeeld. Binnen de wettelijke kaders ontzuur ik met gewoon water en krik ik het alcoholgehalte omhoog met normale suiker.
Een bijkomend voordeel van de bezigheid is dat de behuizing nu ruikt naar wijn. Bij de vergisting tot alcohol komt namelijk veel met geurstoffen bezwangerde CO2 vrij. Hiervan heb ik geen wroeging. De milieuridders houden de gesloten koolstofkringloop of zorgvuldig verborgen voor het klootjes volk of ze zijn te dom om het te begrijpen. Mijn wijn CO2 wordt op een goed moment weer netjes door de druivenstruik opgenomen en met vrijkomen van zuurstof omgezet in blad, hout en druiven.
Het enige wat telt is de CO2 die additioneel vrijkomt of kan komen uit eerder opgeslagen CO2 zoals bijvoorbeeld fossiele brandstoffen en zeewater. Dit blijkt echter uit de metingen nauwelijks of niet mee te tellen. Wat wel meetelt is dat ook de ridders niet kunnen of willen uitleggen waarom het CO2 gehalte in het verleden veel hoger was zonder dat de Dino's in Humbers reden.
Het lopen werd niet geheel verwaarloosd ondanks het onaangename en koude weer. Het wintertenue werd weliswaar met tegenzin aangetrokken maar het paste nog wel.
Een deel van het lopen werd opgeofferd aan de routehervinding van de SM Loop. Op een helder moment kwam ik op het idee om de voorloper visueel te ondersteunen met beelden plus signaleuse die op de betere telefoontoestellen zijn af te spelen. Het Geuldal tussen Gulpen en Schin op Geul werd zo als proef in beeld gebracht.
Als neveneffect werd onderweg weer veel geleerd van "Duif is dood", Tromp d'Oeil, de Klantgerichtheid van de Rabobank en Wildezwijnen.
Duif is dood
Trompe d'Oeil
Klantgerichtheid Rabo
Wilde zwijnen
"De duif is dood" speelde zich af op de Sousberg. In als altijd voor een lekker duivenborstje trok zijn teneerliggen mijn aandacht. De ring bracht mij op het idee om de eigenaar te achterhalen. Via surfen op Internet naar duivenringen vond ik een complete service om eigenaren te achterhalen. De zo te horen oude man heeft mij vele malen bedankt voor de feedback. Hij woonde in Schin op Geul onderaan de Sousberg. Mogelijk eet hij nu duivenborst.
De Trompe d'Oeil was meer een Trompe de Testoron. Tijdens het hardlopen viel mijn altijd waakzaam oog op een stilstaande auto met een mooie bijrijdster. In het voorbijlopen bleek zij platter dan de voorkant deed vermoeden. Zij was van karton. De truc heb ik in de USA gezien als methode om vanwege meer passagiers op de meest linkse baan te mogen rijden.
Het Heuvelland werd deze week overspoeld door Rabobank renners. Bij de eerste groep vermoedde ik een ploegtraining maar als je er meer ziet is er wat anders loos. Het bleek de Rabobank Tour te zijn. Mijn vraag over de deelname leverde op dat je of bij de bank moest werken of er klant moest zijn. Ik zal de mij toegewezen Relatie Manager eens goed onderhouden over het niet krijgen van een uitnodiging. Op de Keutenberg waren vele deelnemers minder blij. Niet goed schakelen op het 1e stuk en rijden met een Hollands verzet is lopen geblazen met een beschadigd ego.
Minder last met hun ego hebben de wilde zwijnen die ik zag. Tegen het einde van de middag kreeg ik ze in het vizier en was blij dat er enige afstand tussen ons was. Wat de toekomst nog brengt weet ik niet. Met de plannen om de wolf te herintroduceren kan ik binnenkort bij het lopen op een roedel wolven stoten.
16/10/2010
De maandag na DDH was het alweer een stralende dag. De verkenning van het SM Loopparcours leek een goede mogelijkheid om de stijfheid er uit te lopen. het bleek al snel dat na drie jaar een ogenschouw geen overbodige luxe is. Gelaijk op het eerste stuk was het al mis. De Belgische gasnetbeheerder Fluxys legt een extra leiding aan tussen de Duitse grens en Engeland via Zeebrugge door het brongebied van de Geul. Leuk detail is dat de bevolking van dit gebied geen gasaansluiting had en ook niet zal krijgen.
Het werd dus zoeken naar een nieuwe route want de aanleg van een gasleiding neemt niet alleen wat ruimte in beslag maar ploegt ook de aanpalende landwegen om .
Het voordeel was dat in het bosgebied Landwehring een van de vele bronnen van de Geul gevonden werd en nog een bord met vermelding van de andere bronnen. Daarna werd nog gekeken of de Geul al bij de Eynatter Muehle opgepikt kon worden. Dit lukte maar de optie werd afgeserveerd omdat een stuk over de stikdrukke N68 gelopen zou moeten worden.
Bij Hauset werd op de schreden teruggekeerd en dat bleek geen dag te vroeg. Het werd niet alleen koud in de aantrekkende oostenwind maar ook kon het risico van als loper in de een drijfjacht te belanden niet genomen worden.
Drijfjacht
Met een tevreden gevoel over het vinden van alweer een bron en een omleiding door een mooi bosgebied werd huiswaarts getoerd, Dat bleek uiteindelijk nog het moeilijkste deel van de loop. Na drie uur worden de loonslaven voor een maaltijd en nachtrust tijdelijk losgelaten en dan komen de frustaties achter het stuur pas goed los.
De rest van de week werd rustig verder gedribbeld in het Heuvelland. Bij een rondje Eys en omstreken raakte ik even van streek.Met de Hexenschuss nog vers in het geheugen is het niet leuk om geconfronteerd te worden met een trapje naar de heksenbezem in een berk en daarna nog eens oog in oog te komen staan met als tantes vermomde heksen. De klandieze van de zaak lijdt er gelukkig niet onder dat zij lucht serveren en bier schenken met de toepasselijke naam Grimbergen.
09/10/2010
Zaterdag was ik na 2 weken weer recht van lijf ter been. De eerste stappen waren veel belovend. Ik deed deze wel undercovered op de golfbaan van Cadier en Keer. Ik ben eigenlijk nog steeds niet aan golf toe maar het was te verleidelijk. Het is namelijk de mooiste baan van Nederland want je kunt daar op de Maastrichtenaren neer kijken.
Er bleek geen vuiltje meer aan de lucht met de rug. De Hexenschuss war schluss. Dat kwam goed uit want zondags stond Dwars Door Hasselt (DDH) op het programma. Een typisch Belgisch loopevenement waar overregeld Nederland een puntje aan kan zuigen. Winkels open, terrasjes vol, simpel maar effectief geregeld en vanaf 12.00 loopwedstrijdendwars door en rond de stad. Het organiserend dagblad "Het belang van Limburg" en de Gemeente Hasselt weet wat het belang van uitbaters en hun klanten is. Simpelweg kopen en wat beweging om het eten en drinken te bevorderen onder het motto van "Gene zever".
10/10/2010
Het DDH gebeuren speelde zich af onder een staalblauwe hemel bij ca 18ºC. De hoofdloop wordt bevolkt door de ene helft van de bevolking terwijl de andere helft toekijkt. "You never walk alone" is hier bijna "Je loopt altijd over de hoofden". Dat geldt voor zowel langs als op het circuit.
Rustig als laatste starten is de remedie om ontspannen te kunnen beginnen. Even heb ik contact gezocht met de moutard voor de laatste loper en geverifieerd of hij de weg wist. Dat bleek niet nodig want het liep na twee weken op de krent zitten als een trein. De tijd van vorig jaar zat in het verschiet maar daar is bewust niet op gejaagd. De 4 minuten toegift was gelijk een uur langer genieten van Hasselt.
Aan het eind had ik nog een sprintje over. Ik doe dat nooit maar na het inhalen kwam een ouwe grijze steeds weer voor mijn voeten lopen en dat veroorzaakte wat adrealine. Leny kwam een paar minuten later als 2e V65 over de streep. Dit troostte mij zeer want het bewees dat ik nog met de beste dames meekan komen. Achter ons passeerden nog denkelijk 200 de streep waaronder vele virtuele kleinkinderen.
Google Sites
Report abuse