Embedded Files
18/9/04
Tussen de terugkomst uit Amerika en het vertrek naar Tibet is het actuele Weeknieuws beperkt tot uit en inpakwerkzaamheden. Een verblijf in Amerika is natuurlijk altijd een belevenis en zou veel stof tot schrijven kunnen geven. Het is echter geen onderwerp voor het meer op sport gerichte Weeknieuws. Ik beperk mij dus maar tot de opmerkingen: "prachtige hotels met luxe badkamers, snel en geriefelijk vervoer, gezond eten en een vriendelijke bevolking.
Prachtige Hotels
Luxe Badkamers
Gerieflijk Vervoer
Gezond Eten
Vriendelijke Bevolking
Tijdens de reis is echter gelukkig ook nog met de beentjes bewogen zodat (fragmentarisch) wel een sportieve inhaalslag gemaakt kan worden. Ik bedoel met de beentjes bewegen natuurlijk hardlopen en niet de Hula die ik met de charmante dames in de kop danste.
Amerika door de bril van een hardloper is iets te ruim genomen. Maar California en Arizona met een lusje naar de eilanden van Hawai,i (O,ahu, Maui en Big Island) geeft echter toch wel een aardige kijk. Het is en blijft een land van uitersten. Enerzijds een volk van vetgevreten fastfood verslinders en anderzijds een horde van halve en hele healthfreaks die fietsend, lopend, skatend en power walkend het landschap vullen. In ieder geval heb ik om met lee Towers te spreken nergens alleen gelopen, zelfs niet in de woestijn.
Los Angelos was de uitvalsbasis voor de trip. Ik heb daar in de snel opwarmende ochtendlucht op drie verschillende dagen geprobeerd om daar samen met jet lag vanaf het luchthavenhotel naar het fameuze Long Beach te lopen. LAX heeft echter de oppervlakte van een xxxL loop in het vierkant en dus lukte dat steeds niet. Het voordeel van rond een vliegveld lopen is wel dat je door het om de 2 minuten opstijgen en landen nooit de weg uit het oor en oog verliest. In het totaal werd in drie weken via loopjes tot bij uitzondering van 2 uur nog rond 21 uur op de teller gebracht en dus is heb ik voor de rekenaars ongeveer 1 uur op 2.000 km gelopen.
Lake Havasu City, een aan de boorden van de Colorado rivier door een rijkaard uit de woestijngrond gestampte stad, koelde 's nachts al nauwelijks meer af. Om 's morgens om zes uur al met 30º C rond te gaan huppelen roept om waterproblemen. Die kreeg ik niet met mijn bidon maar in de vorm van een brug. Ik dacht aan een ochtendzonnige zonnesteek toen ik plots de London Bridge in zicht kreeg. Nader bekeken had de rijkaard de kroon op zijn onsterfelijkheid gezet door voor $ 2,5 miljoen de brug te kopen en deze voor $ 3,5 miljoen af te breken en weer op te bouwen. De plaquette op zijn standbeeld verhaalde echter van zijn jammerlijk heengaan.
Grand Canyon was andere koek. Op 2000 m was het 's morgens gewoon koud maar ik zag de zon over de rim opgaan. Een aangrijpende belevenis die weer leert begrijpen waarom onze voorvaderen de natuur aanbaden.
Het lopen daar was in andere opzichten ook apart. Herten die je zo ongeveer voor de voeten lopen en trails die regelrecht meer zo'n 1600 m naar beneden gaan. Even bekroop mij de lust om dit als xxxL loopje in te lassen. De gedachte aan 45 km met 1600 m down en 1600 up werkte afkoelend. Een stukje lopen was echter de moeite waard. De dag daarvoor was dit bij Diamond Creek met de Ford Lincoln wel gedaan. Volgens de plaatselijke VVV ster was dat geen probleem maar ik peentjes gezweet. De weg bleek de bedding van de creek die lang niet overal droog lag. Later heb ik de kleine lettertjes in het huurcontract gelezen
Phoenix/Scotsdale ligt midden in de woestijn. Bij dagtemperaturen van rond 40º verwacht je geen levende ziel maar er wonen onder de bescherming van airco's toch nog rond 10 miljoen mensen. Over een paar jaar verwacht deze technologie burcht tot de 5 grootste steden van deze aardkloot te behoren. 's Morgens kon je nog onbeschermd buiten komen en dat gebeurde massaal.
In een zee van schitterde in het gesproeide groen gelegen villa's zag ik naar later bleek Camelback Mountain liggen en daar leek het wel spitsuur. Een bergloopje naar de top werd beloond met een prachtig uitzicht en veel aanspraak. Lopend in een loopbroek en een singlet val je namelijk nogal op. De loopmode bestaat zo zag ik voornamelijk uit flodderende kniebroeken en wapperende T-shirts. In het hotel vroeg een belangstellende baliemedewerker mij dan ook of naar de start van een wedstrijd ging.
Palm Springs heeft net zoveel windmolen als palmen en zoveel bronnen dat in de straten water verneveld kan worden om deze bij dagtemperatuur van boven de 40ºC betreedbaar te houden. De stad grenst aan een bergmassief dat 2000 m omhoog rijst en dat bood mogelijkheden voor een berg/woestijnloop. Het vinden van een trail kostte wat moeite door de bebouwing. Trespassers will be shoot, ergo ga niet door iemands tuin naar de trail de er achter ligt. Ik was dus gewaarschuwd en dat deed ook de afdalende loper die ik tegenkwam ook. Hij verhaalde hevig geschrokken van een grote slang die zich op het pad aan het opwarmen was. Ik heb deze helaas niet gevonden langs het keurig met merktekens en steenmannetjes aangegeven pad.
Dezelfde weg heen en terug te nemen is saai en dus liep ik mij bij de afdaling vast in het verboden land van het Californish Long Horn Sheep (ook niet gezien) en het verboden land van de Californische Waterstaat. Het is een woestijn maar als het eens regent dan is de huishouding van het water in de washes nogal belangrijk. Via hekken belande ik van de regen in de drup in iemands tuin. Gelukkig had deze de afmetingen van een fors stadspark en zo kon ik onbeschoten over de tuinmuur klimmen en ontsnappen. Om acht uur 's morgens het gevoel hebben om de schurk in een slechte B-film te spelen heeft toch wel wat.
Santa Barbara ligt 's morgenvroeg standaard in de koele, door de koude golfstroom geleverde,oceaanlucht. Dus een heerlijk boulevardloopje met vele anderen tussen de ontwakende zwervers door. De vele anderen veroorzaken ademnood omdat iedereen tegen iedereen morning roept. Overigens geen wangedrag en geen vervuiling op het strand en langs de boulevard. Geen ghetto blasters, geen alcohol, geen huisdieren, geen glaswerk wordt strikt nageleefd want het wordt gehandhaafd. Het inleveren van vuil wordt beloond en dat maakt dat dat Nederland schoon heet maar in vergelijking een vuilnisbelt is.
Honolulu op O'ahu is niet alleen warm maar nog vochtig ook. Ondanks dat is het langs het gekende Waikiki strand en omstreken goed lopen. Als je oververhit raakt dan kan je gelijk een duik nemen en ik kan nu uitervaring vertellen dat dit hemels is. Maar voor liefhebbers is er meer. (Uitgedoofde) vulkanen gaan namelijk de hoogte in en voor dat ik het wist liep ik in de Diamond Crater. Een slordige 100.000 jaar geleden nog borrelende lava en nu een gigantisch grasveld omzoomd door de gekartelde kraterrand. Bij het vertrek kwam dat goed in beeld dankzij de influistering van de stewardess om links te gaan zitten.
Kona op Big Island is de thuishaven van de Iron Man triatlon. Volgens de plaatselijke bevolking is de uitputtingsslag bijna niet aan te zien en ik weet nu waarom. Zwemmen (op en neer) in de haven zou leuk zijn bij windstil weer zonder golfslag. Helaas waait het vrijwel altijd stevig door en deint de stille oceaan ook bij windstil weer met hoge surfgolven. Verder zijn de snuitneusdolfijnen nog een extra handicap. Zij zwemmen graag in gezelschap mee maar dat veroorzaakt nog extra deining. In plaats van kwispelen springen zij verder pirouetten en klappen als dat goed gaat van vreugde plat met hun staart op het water. Een voordeel hiervan is wel dat dit de haaien en walvissen weg houdt.
Fietsen (heen en weer) langs de kust zou een genot zijn als het parkoers door een windvangend en verkoelend groen struweel liep. In plaats daarvan voert de route op ca 100 m hoogte over kale, door de zon geblakerde, pikzwarte lavavelden. Gewoon dus een hete luchtoven. Alleen al het staan beneemt je alle adem, laat staan wat het bewegen neemt. Kortom, het is gewoon een mooie hel. Staande op de blubberig gestolde lava wordt je heel klein van dat grootse gezicht. Lopen (heen en weer) langs boulevard zou bij koel, open en windstil weer ontspannend kunnen zijn. Langs het parkoers liggen prachtige huizen en hotels met weelderige tropische tuinen die worden afgewisseld door kleine Stille Zuidzee palmenstranden als open stukken.Helaas ligt Hawai'i in de warme tropen en zorgt de oceaan langs de kust voor vochtige lucht. Ik heb 2 uur vol gemaakt maar ben voor 20 uur gestorven.
De verzorging langs de route moet echter perfect zijn want ik zag verkeersborden met waarschuwing voor joggers op de weg en vallende kokosnoten. Jos Brouwer gaat deze triatlon volgend jaar doen en ik zou als supporter mee kunnen gaan. Het geheel heeft mij echter zo gegrepen dat ik voor een intensieve zwemtraining ga om de strijd met hem aan te binden. De start van de training was optisch veelbelovend.
Tijdens een bergloopje naar de op 400 m hoogte gelegen koffieplantages met dito dorp ging, naar later John bleek te zijn,een felle strijd met mij aan die hij na een half uurtje als verloren beschouwde. Het bleek een Canadese wedstrijd kanovaarder te zijn die gek was op competitie. Hij nam zijn verlies van een oudere grijze heer met verve en wij spraken af dat ik hem volgend jaar ging leren berglopen en hij mij het kanovaren zou bijbrengen.
Kihei op Maui ligt onder aan de lijzijde van de nog als actief beschouwde Haleakala vulkaan. Tussen de kust en de vulkaan in ligt daar een droge wildernis die overgaat in alpine. Aan de loefzijde ligt daarentegen een oerwoud want daar valt zo'n 500 mm regen per jaar. Mijn pogingen om de droge wildernis in te gaan mislukte. De man aan wie ik op de helling in de buitenwijk de weg naar boven vroeg, vroeg mij omgekeerd droogjes of ik soms mijn marathonnummer vergeten was op te spelden. Vervolgens was de in het Engels dubbele boodschap: "No way sir" en dat hield mij van verdere avonturen af.
Wel voert elders op het eiland een keurige, 40 km lange, High Way naar de top van 3055 m. Beneden 33ºC en boven 7ºC maakt het verschil tussen tropen en alpine. Ik kon het niet laten om de laatste meters hardlopend te doen. Er stond namelijk een typisch Amerikaans schadeclaim mijdend waarschuwingsbord om dit uit gezondheidsredenen vooral niet te doen. Dood ging ik niet maar de ervaring van bewegen op hoogte was een goede voorbereiding voor Tibet die door de terugvlucht van netto 15 h. jammerlijk teniet werd gedaan.
17/9/04
Zaterdag werd na de terugkomst als een tussendoortje de training bezocht. Dit mede omdat Jo en ik natuurlijk onze verjaardagen moesten vieren. Jo had, zoals maagden zijn, heel doordacht een PR op de marathon gepland en gerealiseerd dus werd het een driedubbel feest voor maar één geld. De ambiance was niet veranderd. Ook niet voor wat betreft vergelijking tussen de geplande en gerealiseerde prestaties in de Mergelland Marathon. Slechts Oda, Jo, Peter, Paul en Hub hadden woord gehouden. De argumenten van de afhakers laten zich raden. Lopers blijven zwak,ziek en misselijk als het niet gelukt is.
Karel bijvoorbeeld kiep aan de grens van een fysieke instorting eerst achteraan. Zijn dromen over Palmjes aan het eind van de training brachten hem echter naar mate de tijd verstreek meer en meer aan kop.
De Palm therapie is zo efficiënt bij hem dat voor hem een privé volgwagen met tap overwogen moet worden. Verder werd in hoofdzaak bijgepraat over vakanties en de op stapel staande wedstrijden. Tijdens dit alles kwamen wij een eenzaam trainende Ger tegen. Hij was naar ik begreep van ingewijden aan de 2e ronde van de Mergelland marathon bezig. Afgelopen zondag had hij het tempo van de marathonlopers op zijn 25 km niet op had kunnen volgen.
Jenny stond aan het eind klaar met verse koffie en dito vla en zo werd gelijk weer gestapeld voor een volgend gebeuren. Dit alles was voor Karel niet voldoende. Bij de schitterende afwezigheid van zijn vaste Chamonix maatjes kroop hij eenzaam en alleen achter zijn Palmpje(s).
7/8/04
Het plan was een bike-run-bike maar ik werd, naar later bleek, onder valse voorwendselen met de auto naar de training gelokt. Dat was geen reden om in de rust van de zaterdagmorgen niet een uurtje eerder te starten. De onweersbui die geheel tegen de beweringen van Jo uit Maastricht aan kwam drijven zegende dit af met een heerlijk buitje. Bij de Hermitage, beter bekend van het TV afslankprogramma, vond ik zowaar nog een overwoekerd bospad dat spiritueel eindigden. Ik vermoed, vanwege de beperkte breedte van het pad, dat ik sinds lange tijd de eerste was die daar even in retraite ging. Om 10 uur trof ik de anderen maar niet Marc die daar zou zijn. Daarom moesten wij om 11 uur even terugkomen. Zodoende liep ik argeloos in de val want zonder Marc had ik er nog een lusje aan vast geknoopt maar nu stond er een heel ontvangstcomité. De samenloop van mijn afscheid bij DSM en het daarmee formeel opheffen van het DSM RunningTeam was aangegrepen om mij, maar ook Leny die altijd alles geregeld heeft, in het zonnetje te zetten.
Alle zaterdaglopers waren, voor zover niet met vakantie, present en dat deed ons deugd. Onder regie van Jo werd ik benoemd tot "Erepraesis van de loopgroep ter nagedachtenis van het DSM RunningTeam" en werd Leny geëerd als "Abactis" hiervan. Daarnaast werd ik nog benoemd tot "Quadruple H" oftewel "Hoogbejaarde Hunebed Hoppende Hardloper". Natuurlijk stipten de oorkonden ook ook enige zwakheden aan die ik niet kan ontkennen. Ik zal deze in de komende afscheidsweek nog wel meer horen maar ik beloof geen beterschap want dan zou het saai worden. De cadeaus maakten ons wat stil. Bloemen en een mooie cadeaubon waar zij zeker nieuwe loopschoenen voor zal kopen en voor mij loopschoenen en een leuk boekje met Limburgse Wijsheden. Wat beduusd kwam ik niet meer aan een extra rondje toe en beduusd zijn wij nog steeds.
Iedereen heel veel dank, speciaal degenen die het voorbereid hebben. Zonder iemand te willen vergeten denken wij dat Oda, Anne en Jo daar een groot aandeel in gehad hebben.
Verder een speciaal woord van dank aan onze heuse (loop)ridder Rien Alfenaar. Erg leuk dat hij op de achtergrond nog heeft bijgedragen om de door hem in het leven geroepen oorkonde een speciale vorm te geven.
De komende tijd wordt het reizen en trekken, Dat betekent dat het Weeknieuws onregelmatig in de lucht is. In november wordt de draad weer opgepakt en dan zullen de reisavonturen ongetwijfeld genoeg stof tot schrijven geven. Zoniet, dan maken wij die stof wel want dat voorkomt dat we stoffig worden of voortijdig tot stof wederkeren.
31/7/04
Vorige week werd ik getroffen door een digitaal koopvirus en besteedde ik het weekend aan het werkend krijgen van achtereenvolgens een DVD speler/recorder, externe DVD writer en Canon EOS 300 D. Daarbij ontdekte ik bij allerlei proefexercities nog stapels video's van onder andere diverse loopevenementen en nog een uitstekend werkende video camera die door al het digitale foto geweld wat in de vergetelheid was geraakt. Al met al was ik met dit speelgoed dus even van de straat en het web want het plug en play speelt toch niet zomaar. Daar moet je toch wat voor doen.
Nu was een weekje rust niet gek. De osteopaat had het lopen weliswaar niet verboden. Zijn aanmoedigende opmerking dat fietsen beter was voor het herstel van de piriformus dan lopen was toch wel over gekomen. Het fietsen ging inderdaad voortreffelijk en zo kwam toch zaterdag de bike-run-bike weer in zicht. Voor het fietsen geldt wat mij betreft hoe warmer hoe beter en het tandje lager bij het lopen in de zomerzon deert ook niet.
Het werd uiteindelijk 3 h. (netto) lopen en 94 km fietsen. De eerste bike ging prima in de vroege morgenzon en het lopen ging daarna vanzelf. Het werd een schitterende ronde op het plateau bij Ulestraten (inclusief de napluk van wat morellen en aalbessen) met aansluitend een rondje Geuldal, Gerendal, Plateau van Margraten en weer Geuldal.Na 1,5 h. gaf de devotie van de Drie Beeldjes in de omgeving van Kasteel Schaloen mij nieuwe krachten voor de tweede helft.
De koperen ploert deed echter zijn uiterste best en het water liep er harder uit dan dat het er in kon. In Sibbe moest ik zodoende op een terraje aan het waterijs voor een cooling down en dat was een goede overlevingsstrategie voor het laatste half uur. De afsluitende bike was een verademing vanwege de koeling door de rijwind. Deze waaide echter in het begin niet al te hard want de beentjes moesten toch wat wennen aan het ronddraaien in plaatst van voortschuifelen. Na de druivensuiker van wat wilde pruimen ging het echter snel beter en zo kwam ik rood gestoofd en stervend van de dorst weer terug bij af. Daarna werd het drinken, drinken en nog veel meer drinken. Zelfs bier kon ik niet laten staan en dat is wel het laatste wat ik na een xxxL loop drink.
's Avond ging dat drinken nog even door want Yuri nam afscheid van zijn vrienden en bekende in Maastricht. Een uiterst gezellige zomeravond happening waar ook Jo, Leny en Ivo present waren. Yuri heeft midden in Manhattan, vlak bij Central Park, een appartement gevonden en zit dus voor het sociaal en sportief uitgaan op rozen. Het missen van hem wordt goed gemaakt door de uitnodiging aan de zaterdaglopers voor de NY Marathon 2005. Namens dezen hebben wij hem het beste gewenst en een foto CD meegegeven waarop allerlei heldendaden sinds zijn aantreden te zien zijn.Met Ivo gaat het overigens goed. Hij zit nu met zijn vriendin in de gelukzalige nestelfase met de verbouw van hun inmiddels gekochte appartement en komt uiteraard nauwelijks aan lopen toe.
Zondag was het een bike rustdag maar een loop werkdag met lekker weer om de stijve beentjes weer wat los te lopen in het heuvelland gebied Ubachsberg-Simpelveld-Banenheide-Eijs. Het werd nog eens een rondje van 2,5 h. en de ezel die ik in Eijs trof keek mij dan ook als een nabij familielid aan. Het is inderdaad ook ezelachtig om met een onwillige spier zoveel te lopen. Gelukkig is de reactie tot nu toe zeer gering in vergelijking met de pijnscheuten van de vorige maanden. In ieder geval ben ik in vorm voor het komende afscheid in Emmen. Het aardige is dat ik van niets weet maar het geroezemoes om mij heen doet vermoeden dat mijn aanpak om gewoon dag te zeggen met het handje niet door zal gaan.
Intussen gaan wij de laatste trainingsweken in Hunebeddenland in en dat is wel jammer. Vooral 's zomers is Drenthe een mooie streek om te lopen en te fietsen. Maar wie weet ben ik volgend jaar al aan de fietsvierdaagse voor 60+ toe.
17/7/04
In Valkenburg trof ik in een oude kastanjeboom de heks die mij sinds februari van dit jaar bestookt met haar "Hexenschussen". Eerst leek ik te lijden aan krampen in de hamstring maar later bleek het te gaan om zenuwkrampen in de benen. Vooral het vele autorijden werd daardoor een kwelling en zo belandde ik afgelopen week eindelijk via Gène Jansen bij de witte jassen van Rugkliniek Westhoven.
De oorzaak is inderdaad het statisch belasten van de grote rugspier door het veel in één houding achter het stuur zitten. Daardoor wordt de naast gelegen zenuw geïrriteerd. Kortom, voor de derde keer in mijn loopcarrière het bekende lamme pootjes syndroom. Als je start dan zak je door je benen maar na een kwartiertje gaat het lopen wel weer, vooral op een effen wegdek. Het lopen werd niet ontraden en het fietsen gepropagandeerd. Al met al een situatie die roept om bike-run-bike.
The piriformis muscle is intertwined with the gluteus maximus, and the sciatic nerve runs through or around the same area. If you have a biomechanical problem, the muscle can become compacted, which causes the buttock, back and leg to stiffen and become sore. Simply stretching the area is not the best way to start treating it, as stretching will pull the edge of the muscle only, weakening that part and causing the central part to compact further to compensate.
Vrijdagmiddag kwam de zon tevoorschijn en stroomde de warmte Zuid Nederland binnen. Het sein om een klein stukje te lopen en daarna, na vele weken, de fiets nog eens uit de hengels te lichten om een beetje te trappen. Het was stralend zomerweer en dus op de fiets en de loopingrediënten in de rugzak richting Meerssen. Ik loop vanwege vakantie de Mergelland Marathon niet maar dat is geen reden om het parkoers niet te verkennen bij het juiste weer. Voor de Mergelland Marathon is dat vochtig warm weer met een temperatuur van boven de 30º en dat was het dus. Na ruim 3 uur (netto) lopen was ik mooi bijgekleurd en had ik, ondanks het om de 25 minuten bijna een bidon leeg gedronken te hebben, nog 3 liter vocht verloren.
Op zich liep het goed maar toch was ik blij dat ik in Genzon Noël Janssen tegen het lijf liep. Deze oud Chamonix loper, die door een ongeluk niet meer kan werken, zag mij zweten en plukte mij van de straat voor een verfrissende dronk en een kom met heerlijke kersen. Noël heeft, na een paar moeilijke jaren, zijn draai gevonden en runt nu samen met zijn vrouw een zorgboerderij voor geestelijk gehandicapten kinderen.
Daarna liep het weer als vanzelf en voor dat ik het wist mocht ik weer op de fiets voor de terugweg. De fut was er echter wel uit. Het werd dus een tandje lager op de terugweg maar echt afzien werd het gelukkig niet.
Zondag was de ergste warmte weg maar toen de zon zich liet zien werd het weer zomers. De doelstelling was een loopje van ongeveer 2 uur. en het liep tot mijn verrassing, ondanks de aanslag van gisteren, heerlijk weg. Ik werd vanwege mijn draf onderweg zelf door een renpaard herkend als een soortgenoot, althans aan zijn zwaaiende staart te zien was er een band tussen ons. Anderzijds ben ik kennelijk geen rund. De koe met kalf, die moederziel alleen in een verwilderde wei verscholen lagen, keurden mij namelijk geen blik waardig. Het werd 2,5 uur in het totaal en dat bracht het (lange) weekend totaal op ruim 6 uur lopen en 70 km fietsen. Nog niet genoeg voor de triatlon maar wel genoeg voor mijn rug. De resultaten van de eerste behandeling zijn gebleven maar overdrijven is niet goed.
10/7/04
De animatie laat zien dat het weer een dynamisch loopweekje was. Voor de afwisseling werden de voetjes niet horizontaal maar eens verticaal verplaatst. Door op de rechter foto te klikken is te lezen waarom dit werd gedaan.
Ook is het onomstotelijke geleverde bewijs te lezen dat ik sportief ben want het stond in de krant, dus is het waar. Het was overigens gewoon fun om onder begeleiding van L. Rodrigues V.o.f industrieel te abseilen. Bij de inspectie vooraf werd mijn eigen klimhelm goedgekeurd maar tot mijn verrassing mijn klimgordel niet. Deze was niet gecertificeerd en werd niet beheerd. Ook op dit gebied ligt de industrie dus weer voor op in dit geval de publieke sector van de bergsport.
Het 40 m boven de grond over de rand van de silo's gaan ging, ondanks mijn lichte hoogtevrees, als van zelf. Het is zoals ik al eerder had ervaren een kwestie van vertrouwen hebben in de (dubbele) zekeringen en het materiaal. Dus vooral niet naar beneden kijken en gewoon concentreren op het rustig langs de wand naar beneden lopen. Het belangrijkste is echter gewoon genieten van het gebeuren want je doet zoiets niet dagelijks.
Zondag ging het lopen weer bergopwaarts. Het "cameraatje" en de toch steeds weer nieuwe en verrassende beelden die onderweg te zien zijn creëerden de natuurlijke momenten om dit lopen rustig aan te doen door onderbrekingen voor fotosessies. Zodoende trof ik in Simpelveld een stuk oud roest in de vorm van een door de ZLS te restaureren treinwagon aan die visoenen van de Oriënt Express bij mij opriep. Wat zouden deze half gesloopte coupés allemaal kunnen vertellen.
Verder dacht ik Simpelveld goed te kennen maar mijn illegale bezoek daarna aan de verwilderde tuin van het klooster van de Paters Damiaan had nog een verrassing in petto. Deze kloostertuin bevatte namelijk nog een prachtige, voor mij nog onbekende, vijverpartij (de paters wisten wel waar zij hun kloosters bouwden). Aan de rand daarvan trof ik een exotisch uitziende watervogel met kuikens aan. Deze hield qua grootte het midden tussen een grote eend en een kleine gans. Ik hou het na enig Internetten maar op een nijlgans want dat geeft nog een bijbelse klank. Maar ik ruil mijn mening direct in voor die van een echte ornitholoog. Uit de tuin komen was nog een heel probleem want de paters zaten echt achter dik maar intussen roestig geworden prikkeldraad.
Zaterdag was het weer tijd voor een 3 uur loopje door Limburg. Hoe het kwam weet ik niet maar de vogelavonturen hielden aan. Eerst trof ik een reiger aan die doodgemoedereerd in een weiland tussen de koeien stond. In het Ravensbosch was er een "take off" van een ruigpootbuizerd die naast mij uit de Strabeek scheen op te stijgen en later struikelde ik nog over twee fazanthanen in het veld. De ronde van Limburg in de vorm van hellinglopen langs de Geul tussen Meersen en Schin op Geul liep voortreffelijk. Geen regen, af en toe zon en 17ºC is ideaal loopweer.
De toeristen waren kennelijk nog met hun sleurhutten onderweg want er was bijna geen mens te bekennen behalve degenen die naast honden liepen die met hun baas uit waren.
Bij Sibbe viel mijn oog rechts van de weg op het gelijknamige kasteel. Het leek wel een impressionistisch schilderij. Links zag ik toen bij toeval een kleine maar fijne, uit mergel gesneden "Maria met Kind" als muurversiering. In hoger sferen gekomen door zoveel schoons legde ik het laatste stuk af en eindigde precies 57 sec (netto) over de 3 uur. Dat heet nu lopen op een klokje als een klokje door een blokje. Hiermee kwam het voortschrijdende weekgemiddelde op een zeer aanvaardbare 8 h. 55 min.
Zondag rondde ik een rondje van 2 h. 7 min. in koude, winderige en regenachtige omstandigheden Het liep goed behalve dan dat het in dubbele betekenis hondenweer was. Tot twee keer toe moest ik in gesprek gaan met een hondenbezitter om uit te leggen dat mijn kuiten geen hondenvoer zijn. Helaas vreten de bazen dat niet want over hun honden geen kwaad woord want dan breekt het beest in hun los.
3/7/04
Over de zaterdag weinig nieuws anders dan dat de beentjes na een weekje rust weer voorzichtig in beweging werden gezet via een wandel en dribbel exercities en dat deed pijn. Jammer genoeg kwam dat niet door het lopen maar door het vele autorijden. Ik wordt reeds maandenlang zodanig geplaagd door zenuwenpijnen in de lage rug en de dijbeenaanhechtingen dat een gang naar de witte jassen in het verschiet is. Bij het lopen hindert dat wisselend met soms het lamme pootjes syndroom aan één of beide kanten.
Zondag was het tijd om de zaken weer serieus aan te gaan pakken. Met 20ºC, af en toe een spettertje regen en een afnemende wind was het perfect loopweer. De beentjes bleken meer dan goed te werken en wel zodanig dat Limburgse heuvels afgevlakt leken. Toch weet ik dat juist dan voorzichtigheid geboden is. Het gevoel dat je alles kan is na een marathon bedrieglijk en soms stort je dan zo maar in.
In de afgelopen weken van afwezigheid bleken de gecultiveerde en wilde kersen en morellen gerijpt te zijn en daar kan ik niet voorbij gaan. In het voorjaar bloeien deze overdadig en vormen de bloesems witte wolken is het landschap. Als de boom goed draagt en kersen of morellen rijp zijn dan lijkt deze nogmaals in bloei te staan, maar dan in het rood.Ik moet ook rood maar dan van schaamte bekennen dat ik niet van deze door de fruitboer verboden vruchten af kan blijven. Maar wie zou deze verleiding wel kunnen weerstaan!
Gesteund door de fructose liep het rustig weg. Nou ja, rustig, de beer is weer los in Limburg. Colonnes motorduivels, horden autowandelaars, rennersvelden van verdwaalde aspirant coureurs en pelotons wielrenners met volgwagens bevolken de wegen. De vlucht naar de veldwegen en voetpaden biedt overigens weinig soulaas want die komen meer en meer in handen van mountain bikers. In al die drukte viel mijn oog in Eyserheide op een aan een boom opgehangen zwart houten kastje. Het bleek nader bezien de Eyserheidense muurkrant te zijn. De vraagstelling was een juweeltje. Het stijlbloempje van eenvoud wierp een ontroerende blik op het kleine leed dat ons, te midden het grote leed dat de media over ons uitstorten, in stilte omringt. Waar op de wereld vindt je dit nog.
Eyserheide ligt op het plateau boven Eys aan het einde van de befaamde klim van de Eyserbosweg. Bij helder weer kijk je langs de bossen aan de Belgische grens de Ardennen in. Deze blik op het beloofde land gaf mij kracht voor de laatste kilometers die als je op een plateau zit gelukkig naar beneden gaan. Zo eindigde ik op 2 h. 32 min. en dus mag bescheiden van een herstel gesproken worden.
Google Sites
Report abuse