Embedded Files
20/09/09
Het voortschrijdend weekgemiddelde kwam deze week uit op 7:02 netto. De marathon was dus goed verwerkt en zo voelden de benen ook. Toch zaten die niet goed in hun vel. De val op Het Achterom in Schimmert liet meer sporen na dan het in eerste instantie leek. Een dikke arm, een pijnlijke heup en een knie die de trap niet af wilde. De botten waren dus goed geraakt.
Later in de week zat mijn kop ook niet goed in het vel. De dermatoloog vond het nodig om mijn schoonheid te verhogen en zette het mes in mijn gelaat. Met hechtingen in de kop en een blauwig oog loopt het natuurlijk niet echt lekker. Jammer genoeg was het weer te mooi om als argument voor huisarrest te gebruiken en zo dwaalde ik wat hinkelend en bepleisterd in het Limburgs landschap rond.
De beste remedie is natuurlijk vooruit kijken. Dwars door Hasselt staat sowieso op de kalender maar Eindhoven, Etten-Leur en Amsterdam dienen zich ook aan. Kortom mijn omgeving zal wel weer de rem gaan zoeken.
13/09/09
De week stond in het teken van de Mergelland Marathon. Dus werd er gewoon doorgelopen en doorgefietst met een pasje en een tandje minder voorzover het nog minder kan. Niet zozeer om uit te rusten maar meer voor de geestelijke ontspanning. Daar hoeft echter niet zo veel voor gedaan te worden. Sinds dat 65+ lopers veroordeeld zijn om in de 55+ klasse te lopen wordt feitelijk buiten catagorie gelopen. Als ik stress zou hebben dan is het van die domheid. De sportliteratuur staat bol van leeftijd - prestatie curves maar de KNAU heeft daar kennelijk geen weet van ofwel zij meten iedereen af aan de Lance Amstrong 's en de Jogger Jo's van deze wereld.
Zo'n onrecht roept natuurlijk om actie. Daar zijn om te beginnen medestanders voor nodig. Zonder die kom je niet in de publiciteit en dat is de eerste voorwaarde om de bestuurlijke bastions wakker te schudden. Vul daarom de enquete in met de wetenschap dat iedereen die blijft lopen steeds meer tijd voor dezelfde afstand nodig heeft.
Dit met uitzondering van Jo Schoonbroodt. Ook hij zou buiten catagorie moeten lopen om zijn (toekomstige) concurrenten een eerlijke kans te geven. Voor het afstemmen van hun trainingsprogramma op zijn wonderbenen kunnen zij op de grafiek klikken.
Het onrecht deed mijn stekels opzetten maar stond het loopfeest van de Mergelland Marathon niet in de weg.
Eigenlijk begon dat al op zaterdag met het afhalen van de startnummers. Daar troffen wij een aantal nog goed ter been zijnde lopers van het voormalige DSM RunningTeam. (o.a. Hans van Huissteden, Jean Hendriks, Hub Tummers). De kopjes wat ouder maar wel met de zelfde en vertrouwde lopers pijntjes en praatjes.
Hierna was het tijd voor wat bezinning in de baseliek. Eigenlijk moet je dat voor de start doen ter verkrijging van het gewenste resultaat en eventueel na afloop indien het resultaat zoals gewenst was. Helaas was het daar nooit van gekomen omdat lopers van start tot finish een tunnelvisie op het tijdelijke van de te lopen afstand hebben. De baseliek is zowel van buiten als van binnen de moeite waard. Maar ook de omringende panden zijn niet te vergeten en even gluren door het sleutelgat met de camera is aan te bevelen. Ik kon helaas niet waarnemen hoe Petrus Regout zich in zijn graf had omgedraaid na de teloorgang van zijn imperium.
Zondag ging het voor de echt. De benen waren prima en de kop kende geen zorgen. Dit gold ook voor Leny. De brain washing met " Het is maar een gewone duurloop" had uitwerking gehad. Verder viel het weer niet mee of tegen. Redelijk koel, af en toe een druppeltje en een mild straffe wind.
De start was een eenzame gebeurtenis. Ik mag Leny wel trainen en coachen maar rustig met mij achterin starten is geen optie. Het heeft natuurlijk alles te maken met ijdelheid want welke vrouw wil er nu naast zo'n ouwe grijze lopen.
Het vervelende (om het woord frusterende maar niet te gebruiken) is dat ik zo makkelijk loop zonder al te veel vooruit te komen. Het liep als een trein maar wel aanvankelijk als een boemeltje voor de bezemwagen. Gelukkig had ik met de bestuurder de dag ervoor al een goed gesprek gehad en dat scheelde. De Biesenberg en Genzon werden gestaag beklommen en de omlegging bij Schimmert was alles behalve zo saai zoals ik had gedacht.
De doorkomst in meerssen na 25 km was een ontgoocheling. Ten eerste had ik Leny niet kunnen inhalen. Achteraf gezien was dat geen wonder want deze AOW ster werd met 2:35 2e bij de dames V55+ . Erger was het feit dat ik mijn doorkomst had getimed op de finish van Jo en die had niet eens het geduld om met 2:44 in het vizier een halve minuut op mij te wachten. Daarna werd het een normale duurloop in mijn eentje. Wel gelukkig met een goede verzorging en begeleiding. De bezemwagen is mij verder bespaard gebleven omdat ik toch wat naar voren was geschoven.
Bij de 36 km kreeg ik pech. De achterom in Schimmert lijkt vlak maar is dat niet. Mijn voeten voelden het wel maar mijn staaroogjes zagen het niet. Plots lag ik op dezelfde manier plat als in de Mont Blanc Marathon. De schade viel echter mee zodat de toegesnelde wandelaars geen eerste hulp lessen in praktijk hoefden te brengen. Mogelijk was uit ijdelheid mijn concentratie even weg. In de net gepasserde drankpost had een jeugdige marketenster zich namelijk lovend uitgelaten over mijn gebruinde onderdanen.
Uitslag Margelland Marathon
Bij 40 km werd ik nog bijna van het fietspad gereden door twee jeugdige etterbakjes. Gelukkig waren mijn armen minder moe dan mijn benen en voortaan zullen ze lopers vrezen. Gelukkig stond Leny even verder klaar om de laatste loodjes te delen.
Zo kwam ik nog in goede doen langzaam en zeker door de finish. Jo probeerde het daar goed te maken met het nemen van een finishfoto. De vreugde waarmee hij uitriep dat ook de klok er op stond maakte mij echter wantrouwig.
05/09/09
Het lopen kwam de afgelopen week wat traag op gang. Post vakantiebezigheden en een lijf dat weer even moest wennen aan c.q. bijkomen van was het slappe excuus. De Spaanse Vuelta was natuurlijk een prinkel om de met lavendel als deodorant behandelde loopschoentjes weer aan te trekken. Deze waren namelijk meerdere malen volgelopen met het Italiaanse luie zweet en dat laat wat geurige vetzuren na.
De Vuelta viel wat tegen. De ambiance van de vertoning was duidelijk minder dan bij de Amstel Gold Race. Ondanks het weer was er wel veel bekijks maar bij de doorkomst gaf dat de renners geen kick. Zij zaten duidelijk te balen op de fiets van de overigens milde regen bij nog 23 graden celsius. Begrip heb ik daar wel voor want vallen is bij dit weer ongeveer dagelijkse routine, zeker als je richting de Voerstreek koerst. Over het wegdek daar hoef je niet naar huis te schrijven.
Het kijken naar de doorkomst is goed bekeken een zinloze bezigheid tenzij je van rondscheurende motoragenten en volgwagens houdt. De renners zelf zijn letterlijk in een oogwenk voorbij. De echte liefhebbers zien kennelijk nog wie het zijn. Het kan echter ook zijn dat zij zomaar wat namen roepen. Niemand kan het toch controleren.
Woensdag kwam ik serieus uit de startblokken met een rondje Duisland. Het grensgebied aan de rand van Aken ten noorden van de weg Maastricht - Vaals is geen toeristische trekpleister maar wel mooi. Dat de Romeinen dat ook vonden was bekend maar dat de Kelten dat al eerder vonden was mij niet bekend.
Bij Seffent ontdekte ik dat. Een nieuw voet pad zien is een nieuw voetpad lopen en zo vond ik de zeven bronnen en de geschiedenis ervan.
Na Seffent volgt een duivelse klim naar de Schneeberg bij Oirsbach.
De beloning is een prachtig uitzicht op aan de ene kant Vaals/Vijlen en aan de andere kant Simpelveld/Heerlen. Geen wonder dat hier de Romeinse sarcofagen gevonden worden en de Duitsers hun Westwall/Siegfriedlinie bouwden.
Pal op de grens staat een op het oog simpel houten kruis waar je geen oog voor hebt. Dit keer viel er het oog op en bleek dit versiert te zijn met een stijlvol relief dat nauwelijks te zien is.
Zaterdag moest er nog eens aan getrokken worden voor de Mergelland Marathon. Bij het rustnemen en koolhydraten stapelen heb ik nooit baat gehad. Integendeel, binnen een paar dagen wordt je vadsig en lui.
De harde wind en de kou noopte tot wat excercities in en rond het Geuldal.
Tot onze verrassing troffen wij de Galoways voor een bad in de Geul. Vreemd als je bedenkt dat zij bij warm weer altijd in de bossen blijven. maar ja wat denkt een koe. In Valkenburg was het toeristisch gezien bijna uitgestorven. Slechts tweemaal was het orginele hup hup ons deel. Dus het moment voor een fotosessie van twee bokken.
Na valkenburg kreeg de route een hoog Hulsberg gehalte uit de tijd dat het DSM RunningTeam daar voor de training startte. Op deze route ligt op de Schaelsberg de Kluis. Jarenlang was dit een wat vervallen bedoeling waar je niet in kon. Nu bleek het geheel opgeknapt en als mini museum toegankelijk te zijn. Het resultaat van een samenwerking tussen Natuurmonumenten en de stichting sjaasbergergank Het korte bezoek leerde dat het kluizenaarsleven heel anders was dan de mij bekende toeristische versie. Niks met de deuren dicht en de hele dag bidden. Een kluizenaar moest ook wat doen voor de kost en was zeker niet wereldvreemd. De randvoorwaarden om te kluizenaren waren eigenlijk simpel en er zijn er dus heel wat geweest.
Geen vrouwen over de vloer.
1 x per dag een rozenkrans bidden.
1 x per week biechten in Schin op Geul.
Achteraf gezien waren de foto's op de website van de stichting niet te verbeteren en dat bewijs ik met onderstaande leenfoto.
De rest was gewoon terughobbelen maar wel geestelijk zodanig gesterkt dat de marathon nog maar een eitje leek. Dat lijken geen blijken is wil ik volgende week zondag niet bewijzen.
29/08/08
De laatste dag begon matineus met het uitzwaaien van de jeugd. Het opvolgende strand was Nederlands onaangenaam warm. Boven de 30ºC, vochtig en geen wind. De fiets brengt dan nog enige verkoeling. De richting was Monte Altissimo een marmer kloot van boven de 1500 m die tot op de top geëxploiteerd wordt. Het neveneffect is dat er sneeuw en gletsjers lijken te liggen. De top is echt een dagtocht vanuit Azzano op 450 m. Een rondje Seravezza – Giustagnana –Fabbiano – Azzono – La Polla - Riomagno – Seravezza is echter een mooi alternatief. Wel moest eerst een uurtje naar Seravezza gefietst worden en later met de vermoeide benen nog eens een uurtje terug.
Seravezza ontleent de naam aan het samenkomen van de rivieren Sera en Vezza. In het zomerseizoen onschuldige bergstroompjes maar anders, aan de bedding te zien, rivieren van belang. De beddingen zijn van puur marmer want de omringende bergen zijn dat ook. De bordjes verboden te vissen deden wat komisch aan gezien de waterstand totdat ik de forellen ontdekte die nog monter rond spartelden in het helder koude water. De kunst in Italië is de oude weg te vinden. Deze start altijd midden in de stad of het dorp en gaat recht op het doel af. Even was het zoeken met een hond achter mij aan maar toen vond ik hem. Ongelooflijk, ca 3 m breed, geplaveid met ronde keien, waterafvoer rillen en afgewerkte kanten. Nog steeds klaar voor gebruik door paarden, ezels en mensen maar in dit autotijdperk stil en verlaten in de bush. Daarna ging het over het asfalt verder omhoog maar dat was geen straf. Je loopt eerste rang voor wat betreft de uitzicht.
Bij La Polla is het klimleed geleden tenzij het bergpad naar de Monte Altissimo gekozen wordt. Hiervoor ontbrak de tijd en dus ging het in het dal van de Vezza steil naar beneden. Het heeft iets van een kilometer of 5 de Keutenberg aflopen. Onder in het prachtige stadje Seravezza bleek een oude heer keurig op mijn fiets gepast te hebben. Hij was verbaasd over zo’n pronkjuweel voor zijn huis en moest het naadje van de kous weten. De rest was weer keurig terugpeddelen en bij drinken. Het hotel heeft mijn fiets nu in consignatie genomen met van mijn kant de suggestie om hem tegen 50/50 opbrengst te verhuren. Met het tarief van € 3 per uur dat het hotel hanteert kan ik nog rijk worden.
28/09/09
Alweer een rustdag en alweer kwam het niet slecht uit. Al een week lang wordt regen voorspeld en al een week langs is het stralend blauw met nauwelijks wind. Op de krent zitten onder een parasol is dus geen straf. Dit slapend doen en bij wakkere momenten even afkoelen in zee is de beste remedie. Op het strand wordt je pas de ingenieusheid van de schepping gewaard. Zoveel mensen en niemand is het zelfde. Hooguit zie je wat gelijkenissen tussen ouders en kinderen en broers en zussen maar op onderdelen zijn de afwijkingen dan nog altijd groot. De paarvorming en de zorg voor de nazaten is een ander knap onderdeel. De handel en wandel van de potjes en de deksels is een bron van verwondering. In tegenstelling tot wat Imams, Mullahs en Ayatollahs verkondigen en proberen te verhoeden krioelt alles zonder Sodom en Gomorra verschijnselen door elkaar heen.
Natuurlijk trekken sommige verschijningen extra aandacht maar dat betreft zowel de positieve als negatieve uitschieters. De boerka en hoofddoekjes culturen missen wel een leuk stuk van het leven. Hopelijk wordt dat door andere zaken gecompenseerd. Voor zover dat in het hiernamaals ligt blijf ik sceptisch.
's Avonds had Viareggio nog een musicale verrassing in petto. Aan de boulevard in de Prins van Piemonte was alles in rep en roer. TV, pers, bobo's, officials bewaking en zelfs de carbinieri was present. Belangrijk kijkend en gewoon naar binnen wandelen met je grijze kop is altijd een goede binnenkomer. In de lounge werden de gasten vermaakt met een paar tango dansers en danseressen. Eigenlijk de camera te klein om de grootheid van het liefdeslijden vast te leggen.
Morgens de laatste dag en ondanks dat het weektotaal geen uitbreiding behoeft, zullen we toch maar proberen op de been te komen.
27/08/09
Het leven in de zon wordt na een week langzamerhand routine. ’s Morgens naar het strand, ’s middags sporten en de routine van de week in de stad en het hotel. Dus mocht ik voor de tweede keer genieten van de markt. Het gaat mij niet om het kopen maar om het kijken naar het gekrioel. Klanten trekken klanten en zo zie je ene kraam bevolkt en de andere er verlaten bijliggen. Soms denk ik dat de slimme jongens fake klanten inhuren om volk te trekken.
Aan het strand heb ik mijn goede contacten met de bagnino verzilverd met een zitstoel. Tussen de twee punten van de reddingsboot is een ideale plaats. Je zit namelijk met armsteunen eerste rang bij zee. Tussen de strandstoelen en de waterlijn mogen namelijk geen zitmeubelen geplaatst worden. De doorgang moet publiek blijven. Op de handdoek liggen mag wel maar die zitten niet echt comfortabel.
Mijn zoon wilde fietsen en dat bracht mij weer op de been. Het doel was Torre del Lago Puccini. Het oude openlucht theater kenden wij maar de nieuwbouw nog niet. Deze bleek ongeveer Amsterdam Arena afmetingen te hebben maar de openlucht ambiance aan het meer was gebleven. In de zomer spelen avond aan avond opera’s van Puccini wiens huis nog altijd romantisch op het meer kijkt. Voor de in hoofdzaak Italiaanse vakantieganger is dit koren op de molen. De kaarten zijn dus niet alleen duur maar ook nog schaars te krijgen. De merchandising aan het meer valt alleszins mee. Het woonhuis als museum, een standbeeld en wat kraampjes is alles. Het meer ligt dit alles onveranderd aan te zien.
Het lopen naar het meer is een tripje voor gevorderden. Heen en terug is ruim een halve marathon waarvan 10 km door de bebouwde kom en 12 km door een zinderend pijnboombos. Vooral dat laatste stuk is een mentale aanslag want het is “Hoe warm het was en hoe ver”. De drinkposten zijn geen probleem. Om de 20 minuten is er wel een kraan te vonden. De split was bijna perfect. Terug kostte het slechts 2 minuten meer. De tijd van 2:22 doet er verder niet toe. Piano, piano is de enige manier om te overleven.
Toch is de route niet saai. De weg door het bos is druk vanwege de campings en de strandgangers. De Italianen voegen daar nog de dames van plezier aan toe en zelfs wat travestieten. Maar goed, de zon schijnt, het is warm dus leven en laten leven. In de stad loopt de route langs de boulevard en de haven en dat leidt ook af. In Torre del Lago Puccini viel mijn oog op een Bocciodromo. Hier wordt in stalen kooien een soort Jeu de Boule gespeeld door mannen van mijn leeftijd. Van buiten lijkt het dus een soort bejaardentehuis. Het voortschrijdend weekgemiddelde nadert nu de 13 uur en gekker moet het niet worden anders word ik nog een echte kei.]
26/08/09
Vanmorgen was ik al vroeg uit de veren om naar de visverkoop aan de haven te gaan kijken. Deze is kleinschalig en gericht op de lokale huishoudelijke markt. ’s Nachts wordt met kleine bootjes langs de kust gevist en ’s morgens wordt deze vers aangevoerd. De verkoop gebeurd gewoon zij aan zij uit bakken voor de boten. Hoe het zit met de mededinging weet ik niet aar ik vermoed onderlinge prijsafspraken ondanks het felle onderlinge aanprijzen.
Het fietstripje naar de haven is kort maar aangenaam. In tegenstelling tot de andere costas is in Viareggio niet alles platgewalst te faveure van grote hotels. Het stadsgezicht is zelfs beschermd. De rit langs de boulevard is dus een architectonisch art deco genot. De zachte morgenzon zette de pasteltinten nog extra aan.
De visverkoop is echt coleur lokaal. Mannen en vrouwen komen op hun fietsjes een vismaaltijd verschalken. Je ruikt als het ware de maaltijd al. De gesprekken rond het gebeuren zijn zeer dynamisch en onderhoudend maar niet geheel te begrijpen. Het aanprijzen en de discussie over de kwaliteit is echter in elke taal duidelijk.
Over de versheid valt echter niet te twisten want de gamba’s, gepen en inktvissen bewegen nog vlijtig in de bakken.
Het aantal soorten is beperkt tot de kustvisserij en grote jongen (en meisjes) zie je niet. Toch zie je prachtige beelden in de bakken liggen (klik op de foto). De visstand wordt door de vissers goed onderhouden al zullen aan de visquota geen boodschap hebben. Het slachtafval gaat regelrecht de haven in en dient als visvoer voor de ondermaatjes die argeloos en onwetend op hun beurt wachten.
Plannen zijn om gewijzigd te worden. Omdat het accent op het lopen moet liggen koos ik via een vlakke fietsaanloop met gesterkt door dit bord Trescolli als loopbestemming.
Camaiore dat op 35 m ligt, wordt omringt door een paar duizenders en dat blijft een hele klim. Via een loopje is dat niet te doen maar het blijft spannend hoe ver je komt. De eerste drinkplaats na de kraan bij Vado is Casoli op 435 m en dat is een klein uurtje stijgen. Een prachtige tocht met wisselend uitzicht op de zee en toppen. In het begin van de tocht kreeg ik onvrwachte steun. Ik ontdekte bij een kraan een bede voor iedereen die en route is. Italianen gaan niet over één nacht ijs bij de beschrijving.
Ik haalde Casoli met één bidon, een aantal verse vijgen en een dronk uit een kraan met de vermelding “aqua non controladad”. Dat is gelukkig iets anders dan “non potabile”. Het is te drinken maar er is geen ambtenaar bij geweest om voor te proeven.In Casoli trof ik bij de waterkraan een oude autochtoon van mijn leeftijd. Hij adviseerde mij voor nog beter en nog koeler water door te lopen naar Trescolli. Ik deed dit na een rondje Casoli. Het is een kruising tussen een bergdorp en een kunstenaarsdorp. Auto’s kunnen er niet in maar kunstenaars wel en die hebben het dorp verfraaid met allerlei muurschilderingen.Wat Trescolli is heb ik niet kunnen ontdekken. De weg stopte gewoon ergens in het niets en ging over op bergpad nr. 106. Dat was tevens einde oefening bergop want de top lag toch nog een eindje hoger terwijl de zon al wat lager stond.
Het water klopte helemaal. Het heeft al twee maanden niet geregend maar op ongeveer 600 m klatert heerlijk koel water zomaar uit de berg. Nu begreep ik het tamelijk drukke verkeer naar ergens in het niets. Hele volksstammen komen hier hun aqua minerale tappen.
De terugweg liep natuurlijker wat makkelijker dan de heenweg. Na 2:18 stond ik weer bij mijn pronkjuweel. Met het terugpeddelen kwam het fietsen op 30 km. Over de plannen van morgen slaap ik nog een nachtje. De Italiaanse weerprofeten voorspellen regen maar dat doen ze al vele dagen tevergeefs.
25/08/09
Una dia di riposo kon geen kwaad na alle exercities. Dus was ik veroordeeld tot een stranddag. Gelukkig is er altijd wat te zien, wat te praten en wat te doen. Alleen het weer zat niet mee want de vente di ponente blies met windkracht nul. Dicht bij de waterlijn blijven is dan de strategie en dat hielp mij de dag door. Gelukkig kan ik nu tegen de volle zon maar dat is niet om verder te bruinen. Bronsato wordt je al voldoende met buiten sporten. Bovendien is het pigment nu ongeveer verstookt dus verder bakken maakt het niet bruiner. Het programma voor morgen ligt nog niet vast maar de Monte Altissimo dringt zich op.
Terug in het hotel bedacht ik dat wat foto’s vanaf de bovenste verdieping wel aardig zouden kunnen zijn. Het geluk was met de domme want ik trof juist de bagagedrager en die heeft van alle kamers de sleutel. Zo kon ik mijn slag slaan. Achter het zicht op de bloemkoolwolken boven de Alpi Apuane. Voor het zicht op de Mare Nostrum in de late middagzon. Daartussen is een blik in het trappenhuis.
24/08/09
Mijn zoon wilde graag fietsen en dus moest ik lopen. Omgekeerd had ook gekund maar dat kan je het eigen vlees en bloed niet aandoen. Tegenover mijn opoffering stond de dienst van mijn bidon en fototoestel overnemen. Gelukkig was de hitte wat getemperd en stond er een briesje. Toch was het met 30ºC in de schaduw zeker nog geen winter. Lopen en fietsen is wel aardig maar je moet er wat van opsteken. De eerste lering was een bezoek aan het Kerkhof in Viareggio. Ten eerste zijn er in Italië geen kerkhoven in de letterlijke zin. Men had wel betere bestemmingen voor de ruimte rond de kerk. Het zijn daar ommuurde begraafplaatsen waar alles bovengronds blijft in muren, kapellen en tombes.
Niks eeuwig rusten tussen het lover maar gezellig bijeen in een soort dodenstad. Het is leuk om daar rond te lopen want de bouwwerken zijn prachtig.
Na deze opsteker liet ik mijn zoon de Cittadella della Carnavale zien. De tweede keer zie je altijd meer en dat leverde in ieder geval een familiekiekje samen met Paus Johannes II op. Zijn zegening hielp ons om de 5 km tussen de stad en de bergen te overbruggen. Je loopt daar door een vochtige laagvlakte in de volle zon te blakeren. Gelukkig troffen wij een mooie vijgenboom met heerlijk rijpe vijggen.
De bergen zijn wij niet echt ingetrokken. Wij hebben op en neer lopend wat dorpjes op de flanken verkend. Dat is overigens niet simpel. Met alle bebouwing zijn veel wegen eenzijdig tot particulier eigendom verklaard. Het blijft dus zoeken en oppassen voor de honden. Na 2 uur werden de laatste loodjes redelijk zwaar. Met Viareggio weer in het vizier werd het doorbijten in de namiddag zon. Rood gestoofd kwamen wij na netto 2:24 weer op het punt van vertrek aan. Veel gedaan maar niets opgeschoten.
In het bad dommelde ik tevreden weg en droomde van een heerlijk ritje op een dolfijn in plaats van zelf te moeten lopen.
In 2 dagen 5:02 lopen is een zeer aanvaardbare marathon voorbereiding. Dit zeker omdat in 3 dagen nagenoeg 7 uur gelopen is. Een rustdag zou zeker op zijn plats zijn voor het lopen. Fietsen moet echter nog kunnen.
23/08/09
Het fysiek is gewend aan het Italiaanse klimaat en en leven. Ik kan in de volle zon liggen en sporten zonder uitdrogingsverschijnselen. ’s Morgens eerst rustig aanlopen en piano, piano en ’s middags forza, forza.
Na een geslaagde siesta op mijn handdoek aan de vloedlijn had ik moed genoeg verzameld voor een lange loop met fietsaanloop. Als startpunt was de keuze op Valdicastello gevallen op ongeveer 15 km van het hotel.
Aan de naam vann het dorp wordt veelal di Carducci toegevoegd omdat deze grote Italiaanse dichter in dit kleiner dan kleine gat geboren is. Zijn geboortehuis wordt druk bezocht want de Italianen zijn trots op hun grote zonen. Niet dat er veel te zien is behalve een bordje Camara di Carducci waar van achter een klein raam de grote dichter zijn inspiratie opdeed. Als Italiaan moet je hier echter geweest zijn en als goede toerist natuurlijk ook.
Achter het dorp gaat het omhoog langs een nog grotendeel intact zijnd ezelspad. Beter gezegd steil omhoog want ezels en mensen kunnen een grotere hellingshoek aan dan auto’s.
Het is vanuit Valdicastello een klim van 550 m naar het dorpje Santa Ana dat op 650 m ligt. De CAI geeft 1:30 voor de wandeling aan maar ik kon het in 50 minuten klaren. Ondanks de schaduw van de dichte begroeiing kostte het de volle bidon en een toch nog vreselijk dorst toen ik boven kwam.
Boven was het zoals gewoonlijk redelijk druk rond dit oorlogsmonument. Kesselring slachtte hier in 1944 een compleet dorp af vanwege het verzet. In de kerk heb ik even gecontempleerd en geluisterd naar de orgelles. Tenslotte was het zondag.
Het plan was om door te lopen naar de Foce di Santa Ana op ruim 800 m maar de tijd ontbrak. In één lange run werd de begane grond van de laagvlakte gezocht. Een prachtig stuk om de benen weer de gestrekte draf aan te leren na al het geklim. Even liep ik mij ten koste van een extra kwartiertje nog vast bij een poging tot een afsteker maar uiteindelijk bereikte ik in een nog redelijke staat het startpunt weer.
De 15 km terug was nog even doorzetten één van de dijbeenspieren protesteert wat en zodoende moet ik onder het fietsen met de duim het onwillig tuig presseren. Ik was dus blij toen koning Carnavale mij weer welkom heette. Al met al was ik bruto 4:53 onderweg voor 30 km fietsen, 2:38 lopen, heel veel drinkstops en vele foto/video momenten. Het bier en de wijn smaakte weer best en ik zat als geklonken in mijn stoel.
22/08/09
De rode vlag was vandaag gehesen. Wel met een knipoog van de harlekijn. Zodra de bagnini golven zien dan gaat deze omhoog zonder dat echt gevaar dreigt. Nauwelijks eb en vloed en geen muien en strekdammen maakt het geheel tamelijk onschuldig. Alleen als de golven Atlantische afmetingen krijgen dan is het oppassen geblazen. Je wordt dan compleet van de voeten gespoeld hetgeen iedereen wel leuk vindt.
Het voordeel van de zee is de heerlijke afkoeling. Deze won het vandaag van het nadelen van zout water binnenkrijgen en gezandstraald worden. De temperatuur van het water was aangenaam warm zodat de adem niet afgesneden werd.
Het verfrissende bad zette aan tot meer. Met enig hersengeknars kwam Pietrasanta op het netvlies met het daarboven gelegen Capezzano Monte. Een klim van bijna 350 m.
Pietrasanta is zowel kunststad als marmeren openlucht museum. Er was zoals elk jaar weer een beeldententoonstelling. Nu met het thema de bedreigde vissen. Wel opmerkelijk maar niet opwekkend. Geef mij de marmeren vrouwelijke aankleding van de Italiaanse rotondes maar. Je mist daar spontaan een paar keer de afslag.De klim ging moeizaam. Ik dacht dat het mijn zadel was die in een hobbel onder mijn zwaargewicht los geschoten was. Op de terugweg kwam ik erachter dat het een voor mij nog onbekende aanhechting was. Toch kwam ik goed boven en trof daar bij de waterkraan een Nederland sprekende Fransman aan die in Italië woonde. Samen met de locale bar eigenaar hebben we geprobeerd om het euvel te verhelpen. Helaas was in heel Monte Capezzano geen sleutel 12 x 13 te vinden.
Nu ik daar toch was viel mij in dat ik ooit hier vanaf Santa Anna gekomen was en zo besloot ik omgekeerd op avontuur te gaan. Dat de heenweg niet de terugweg hoeft te zijn bleek al snel. Niet traverseren naar 650 m maar lekker over de kam omhoog over een pad dat in de Mont Blanc marathon niet zou misstaan. Bij Mont Ornato op zo ongeveer 750 m ben ik uit tijdsoverwegingen omgedraaid. Gelukkig was nu de heen weg de terugweg. Het voordeel van het pad was ook het nadeel. Het loopt prachtig door het bos en is dus heerlijk koel. Het nadeel klinkt uit de naam van het bos “Caccia di Diavolo” oftewel het jachtterrein van de duivel. Toch ving ik hier en daar nog een mooie doorkijk aar de bewoonde wereld.De terugweg op de fiets was eerst simpelweg afdelen en daarna terugpeddelen. Het enige opmerkelijk was een luid toeterende bruidstoet. Toen ik bij een stoplicht naast de gelukkigen stond zaten zij koninklijk achter in met prinselijk op de voorbank hun prille baby. Te vroeg geboren of te laat getrouwd. Ik zal het nooit weten.Uiteindelijk werd 35 km gefietst en 2 uur gelopen terwijl ik 3:59 op pad was geweest.
21/08/09
Una dia di riposa na drie dagen van niet stilzitten. Dit komt wel uit want er waait een zacht windje uit zee dus het is uit te houden langs de vloedlijn. Dit overigens een bedriegelijke uitdrukking want het verschil tussen eb en vloed is maar 30 cm. Langs die vloedlijn is het een doorgaande promenade van schepselen. Iedereen zou een dubbelganger hebben maar van die passanten lijkt niemand op elkaar. Toch zijn er opmerkelijke verschijningen tussen zoals bijvoorbeeld de strandfotograaf. Ondanks het digitale tijdperk loopt hij nog steeds het strand op en neer om met zijn aloude Leica badgasten te portreteren. Eigenlijk kan deze goede man zo het museum in. Nadere informatie leerde dat Luigi over de 70 jaar is en dit werk al zeker 40 jaar doet.
Verder was het stilzitten geblazen en dat is met dit soort weer geen zware opgave. Toch went het lichaam zo langzamerhand aan de zon. Ik kon zelfs mijn siesta onder de koperen ploert houden. Aan het eind van de dag wachtte toch nog zare arbeid. Even met de rugzak naar de supermarkt om het fris op peil te houden. Gelukkig vond ik met 10 kg in mijn rugzak nog wat bloemen op mijn pad.
20/08/09
Vandaag ben ik van een principe gevallen. Oben ohne lopen buiten het strand e.d is nooit in mij opgekomen. Niet uit preutsheid maar zoiets doe je niet en public. Tijdens de klim van Stavia naar Monte Pitori kwam het bij wijze van experiment op. Bij 36ºC in de schaduw en windstil weer moet alles van de door de loopwind gedreven natte bol temperatuur komen. Een extra isolatielaagje van de singlet is dan niet gewenst. Verder was er geen mens op mijn pad dus waarom niet.
Effect of suggestie maar ik kwam wat dan ook goed boven. De ronde liep daarna via de Strada Panoramic naar Bargecchia. Een mooie traverse met doorlopend uitzicht op het Torre del Lago Puccini, de zee en Monte Pisano. Met strikt om de 20 minuten bijtanken en hier en daar wat vijgen en bramen plukken kon ik precies de fontani halen. Na 1:34 en bijna 300 m stijgen en dalen stond ik weer bij mijn fiets.
De aanloop had wat langer geduurd dan gedacht. De route loopt langs de haven en daar is altijd wat loos. Viareggio heeft aantal grote jachtbouwers binnen zijn muren. Die zijn niet alleen groot maar zij bouwen ook groot. De recessie lijkt aan deze tak van sport voorbij te gaan. Er stond in ieder geval voor een aardige grijpstuiver op stapel. Het kopen is nog maar het begin. De exploitatie is andere koek. Je vaart zo’n kast niet zonder bemanning en voor het tanken ben je zomaar €10.000 aan dieselolie kwijt. Het voordeel is wel dat je de romp als spiegel kan gebruiken om te kijken of je haar goed zit.
Er spiegelde echter meer in het water. Het lago en de toevoer kanalen lagen er bijna Hollands bij. Alleen de manier van vissen is anders. Laat een net in de sloot zakken en haal het weer op is de zo te zien simpele aanpak. Verder is tussen alle geweld van de jachtenbouw nog een klein stukje haven met de historische verdedigingstoren boven water gebleven.
De dag begon echter wat eerder met de markt. Zeker 2 km kraampjes langs de boulevard met een optocht van voornamelijk vrouwelijk kunnen. Wel van beiderlei kunnen voor zover het lokaal en toeristisch betreft. Een aardige ambiance maar gelukkig had ik niets nodig.
Daarna wachtte het strand. Alleen op de vloedlijn was dit voor mij te overleven. Toch zie je figuren die letterlijk in de volle zon liggen te braden. Opvallend daarbij zijn de egaal zonder streepjes melkchocolade gebruinde en niet zonnebank gelooide specimen. Informatie leerde mij dat dit te bereiken is met pillen of een spray bad. Nu nog zoiets tegen de vetkwabben en het kan nog iets moois worden.
Al met al bracht het fietsen en lopen bruto 3:59 op de teller met 300 m stijgen en dalen zonder al te veel uitgedroogd te zijn. .
19/08/09
Welke idioot gaat er nu ’s middags om half twee in de volle zon bij 36ºC fietsen en hardlopen. Ja juist deze figuur. Het is gek maar op het strand is het heemaal niet uit te houden. Geen zuchtje wind en hartstikke vochtig. Alleen staande in zee is er wat verkoeling maar dan loopt het hoofd warm. Zelfs tjdens mijn ochtendwandeling in de Pineta was het 's morgens al bijna niet uit te houden.
Het fietsje doet het prima met het zadel nog een streepje hoger en de laatste fine tuning van de versnelling. De blik was vandaag gericht op Pedona maar daarvoor moet eerst 10 km vlak gepeddeld worden en 7 km geklommen worden tot 350 m hoog. Voor de echte pedaalridders een eitje maar ik moest wel de twee vingers uit de neus halen om voldoende adem te krijgen. Aan de voet van de klim had ik mijzelf en de bidon nog bijgevuld met koel bronwater. Toch kwam ik stervend van de dorst boven want het water liep er net zo snel uit als in.
Boven wachtte gelukkig een serie van kranen zodoende kon ik volgetankt aan het hardlopen beginnen. Zelfs de daling van 350 m vroeg sloten water. Piano lopend kwam ik echter in goeden doen in Piano di Mommio aan. In het open en vlakke stuk van ongeveer een half uur naar de klim raakte ik compleet oververhit. De hartslag vliegt dan omhoog en temporiseren is de enige remedie. De Maas Marathon van enkele jaren gelden kwam weer helder voor de geest. In de schaduw rustig dribbelen en in de volle zon rustig wandelen.
Aan de voet van de klim was ik weer redelijk hersteld en alweer volgetankt begon ik voor de tweede maal maar nu hardlopend aan de klim. Gelukkig was de zon wat gedaald en lagen de haarspelden grotendeels in de schaduw. In een verrassende redelijke staat kwam ik boven en na tot verbazing van de autochtone een poging te hebben gedaan om de fontein leeg te drinken kon na het vastleggen van het uitzicht de afdaling beginnen.
In 10 minuten sta je weer aan de voet van de klim met het gevoel dat het eigenlijk een beetje nutteloos was. Tweemaal omhoog gegaan en nog geen meter gevorderd. De 10 km vlak terug peddelen verliep dankzij de vering rimpelloos. Ook het verkeer werd weer overleefd maar dat is overdreven gesteld. Vrijwel elke van de verkeersregels afwijkende actie wordt gedoogd maar de uitvoering moet met respect voor de medeweggebruikers gedaan worden. Dus het leven en laten leven met een goed gesprek erbij lost veel op.
Uiteindelijk kwam de teller op 4:55 bruto te staan. Enige interesse voor netto kan ik niet meer opbrengen. Ik heb de hele avond gevochten tegen de uitdroging maar ik leef nog.
18/08/09
Italië lijkt het land van de wat losse aanpak maar niets is minder waar. Zaken zoals de parasol dichtheid, de vrije ruimte naar de zee, de bewaking per strandvlak, geen radio’s, geen honden, geen voetbal tussen de parasols, het schoonhouden en het reddingsvaartuig zijn strak gereglementeerd. Toch ontkomt een salvatagio niet aan een sanitaire stop en zo mocht ik even heel belangrijk worden.
Het zal wel een afwijking zjn maar ik houd het in een strandstoel maar even uit. Daarbij stond mijn nieuwe fiets smachtend te wachten om bereden te worden. De fine tuning en met name het goed oppompen van de banden kostte even wat zweetdruppels maar dat mag wel bij 30 graden in de schaduw.
Het waarheen leidt de weg van Mieke Telkamp speelt geen rol. Ik begin met een startpunt voor ogen in de richting van de 7 km landinwaarts gelegen heuvels te trappen. De fiets toonde al direct een voordeel. De met name de achtervering schoonde mijn kont voor de nog immer afgrijselijke bulten en kuilen in het wegdek. Ook de versnelling in de vorm van gashandels aan het stuur deden het zonder haperen. Het zwaarder trappen met een lichter verzet is echter even wennen evenals het ontbreken van toeclips. De klim 6 km lange klim naar Botrici verliep dankzij en ondanks dit alles gesmeerd.
In Botrici start een heus bergpad naar beneden. Aan het strand is het niet in te denken maar het is er nat en er groeien dan ook varens, bamboe, riet en een dichte bush van bomen en struiken. Het geheel wordt lager afgewisseld met olijf en wijngaarden.
Mijn pad naar beneden was aanvankelijk bezaaid met “Bella Donna’s. Niet in de vorm van Eva’s maar in de blanke lelie uitvoering. Daarna kruiste een vijgenboom met rijpe vijgen mijn pad en dat is smikkelen en smullen.
Op de terugweg ben ik nog even met de lege bidon langs gegaan om een pondje me te nemen. De zelfde klim met de benenwagen is vanwege de prachtige uitzichten en de begroeiing niet saai. Wel was het met boven de 30º in de volle zon echt zweten geblazen. Om de 20 minuten moest er een forse slok in maar dat was echt te weinig.
Gelukkig werd de bidon onderwsteund door fontanas met koel helder water. Ook daarover geen zorgen want deze zijn volgens de Europese richtlijnen gekeurd. De lokale bevolking vult daar dan ook het tafelwater in flessen.
Terug in het hotel stond 3:55 bruto en 500 m klimmen en dalen op mijn horloge. Zelfs na bier, wijn, tafelwater, koffie en fris kwelt de dorst nog immer. Morgen is dat wel over.
17/08/09 Zelfs de meest ervaren lopers glijden wel eens uit. Zo bleek ik mijn looponderbroeken niet ingepakt te hebben en zonder loopt niet echt lekker. De eerste dag in Italië werd het dus werken geblazen. Eerst naar de lokale figaro om de grijze kuif (zeg maar kuifje) op het warme weer af te trimmen. Daarna in het Italiaans uitleggen dat ik een sportonderbroek zocht. Het klapstuk was echter de speurtocht naar een fiets. Het vliegen naar Pisa is half zo duur als met de auto dus voor het gemis van een fiets kon wat uitgetrokken worden. Kortom alle ingrediënten voor een boeiende dag waren aanwezig.
De figaro in Viareggio knipt zoals het een Italiaanse figaro betaamt. Alles met de schaar en parlare. Daarbij is het nog een fervente bergbok en zo kwam ik haar te kort voor een alles omvattend gesprek. Wel ging ik heen met de laatste wandelroutes in de Alpi Apuana die allemaal volgens hem allemaal bello waren. De signora van de Diadoro, een sport outlet met de naam “De gouden dag”, sprak geen woord buiten de deur. Nadat ik ter verduidelijking ongeveer uit de broek gegaan was, kwam het toch goed. Haar inschatting van mijn rondingen paste precies en zat als gegoten.
Voor de fiets ben ik heel Viareggio rond gerend. Daarbij belande ik in het Cittadella del Carnavale en dat was een oogopener. De cittadella is een gebouwencomplex waarin professionele carnavalbouwers zijn gevestigd. Simpelweg bedrijven die in opdracht carnavalswagens met toebehoren ontwerpen en bouwen. Niks geen verenigingshobby maar puur een centenkwestie. Viarggio is voor de goed orde de hoofdstad in Italië van het carnaval.
Met goede zin rondde ik mijn speurtocht af in de COOP. Daar stond ik voor de keuze Citybike met 7 versnellingen voor € 99 en een voor en achter geveerde mountainbike met 21 versnellingen voor € 129. De montage van de mountainbike heb ik ter plaatse wel zelf moeten doen maar al snel kon ik tevreden naar we het hotel terugpeddelen. Morgen de fine tuning en dan kunnen we er weer tegenaan. Over het weer hoef ik mij geen zorgen te maken. Het was snikheet, het is snikheet en het blijft voorlopig snikheet. Het wordt dus een goede oefening voor de Mergelland Marathon.
15/08/09
De afgelopen week stond geheel in het teken van het bezoek aan het trainingskamp van Jo Schoonbroodt in de Ardennen. Wij hadden zijn vrouw Jenny aangeboden om hem een paar uurtjes te komen luchten en zien door middel van een ommetje met een goed gesprek rond hun buitenhuis ter voorbereiding op de Mergelland Marathon. Om het snelheidsverschil te compenseren en het gesprek goed gaande te houden zou Jo achterstevoren meelopen. Uiteindelijk kwam netto 3:01 op de klokken waarvan Jo 9 minuten achterstevoren heeft gestaan om te fotograferen. Bruto werd het lopen wat meer omdat wij en route een Belgisch waterwerk, het kanovaren op de Amblève, Plopsa Land en de Watervallen van Coo bezochten. Verder werden wij nog opgehouden door vele foto/video sessies en het voorzien van Jo van een locaal trainingsmaatje.
Het klinkt allemaal mooier dan het was. Jo zit altijd vol snode plannen en had het plan opgevat om mij een koekje van eigen deeg te geven. Bijna twee decennia heb ik hem tijdens de zaterdagtraining door de Limburgse pratsch laten banjeren. Nu was het zijn beurt om mij door de blubber van de Ardennen te laten ploeteren. Zijn opzet mag, mede dankzij de regen, geslaagd worden genoemd. Onderaan de watervallen van Coo heb ik mij weer toonbaar moeten maken nadat de bedriegertjes in Plopsa Land consequent stopte zodra ik er onder wilde springen. De toeristische attracties waren allemaal bingo.
Het waterwerk is om te beginnen een Belgisch perpetuum mobile. 's Nachts wordt een waterbekken op de Ardennen top boven Coo met goedkope nachtstroom volgepompd en overdag via een waterkrachtcentrale weer geleegd. Het rendement = dagtarief/nachttarief is dus groter dan 100%. De Amblève is een mooie rivier om kano te varen maar niet om langs te lopen. Het pad was aangelegd voor de uitvoering van een modderballet. Helaas voor onze gastheer ben ik op de been gebleven maar wel via het aantikken van de grond met de hand.
Plopsa Land is gratis toegankelijk en dat hoef je Hollanders niet tweemaal te zeggen. Zo waren wij dus niet de enigen. Het is overigens een leuk park voor de jeugd waar de twee jong bejaarde 11 september maagden weer een slecht voorbeeld gaven. Zet een vrouw neer en zij zijn niet meer te houden. De Watervallen van Coo wierpen mij ver in de tijd terug. Het bezoek hieraan was een buitenlandse reis voor onze grootouders waar zij nog jaren over spraken. Het probleem van het buitenhuis is dat het hoog ligt. Het voordeel van dit nadeel is het mooie uitzicht. Het nadeel van dit voordeel is dat na 2:30 nog een een kilometers lange helling van 25% in het verschiet lag. Het voordeel van dit nadeel was dat wij er bijna waren. De rest is weer simpel 3x zuchten, lekkere koffie en brood met Goudse kaas. De eindconclusie was dat met de genen van 400 jaar laagveen verveners uit Holland Midden in mijn bloed het wentelen in de blubber een lust is. Met twee xxxL+ en een xxxL- in een week mag de trainingsdoelstelling voor de Mergelland Marathon geslaagd worden genoemd. Over het lopen van een dubbel wordt nog onderhandeld.
08/08/09
Het zomergriepje was na een week weer verleden tijd. Dit alles zonder poespas. De kranten en de TV blazen in de komkommertijd de Mexicaanse griep weliswaar geweldig op met behulp van allerlei financieel geinteresseerde onheilsprofeten. Maar met enig GBV stelt de deze gewone burger vast dat er weinig ander nieuws dan wat gehoest en gesnotter aan de orde is. Nog een paar maandjes wachten en er komt een kameronderzoek naar hoe de pandemie die niet kwam zo kon ontstaan.
De loopdraad werd daarna weer rustig opgenomen. Dat wil zeggen even niet de beuk er in oftewel het lopen via niets moet en alles mag. De ervaring is dat deze instelling altijd nieuwe horizonten geeft. Dit keer was een morellen boomgaard de trigger. Na het plukken blijft er altijd wat hangen en dat is smullen. Behalve lekker zijn morellen ook een probaat middel tegen de dorst en een suikerdip. Uit een kilo haal je 0,9 liter sap met 140 gr vruchtensuiker. Dus met een paar handen vol plukken ben je weer als herboren. Het zat tegen en mee. De boomgaard werd juist geplukt en dan ga je niet aan de takken hangen. Plukken is overigens niet het juiste woord want de bomen worden in loonwerk geschud.
Het situatie leidde wel tot twee invallen.
Het schudden zien en vastleggen want ik had het nooit gezien
Morellen kopen voor het maken van wijn en jam.
De eigenaar die juist op het werk was vond beide invallen prima in de bedrijfsvoering passen. Zodoende ging ik met een video en een bestelling van 40 kg morellen heen. De volgende dag was er werk aan de winkel. De bestelling ophalen en invriezen voor verdere verwerking. De geheimen hiervan zijn te lezen onder "Moonshiner". Het gebeuren leerde mij ook veel over de in en outs van de morellenteelt en de kijk van Polen op Nederlanders die in Polen bedrijven opzetten. Intussen staat 25 l morellenwijn in wording heerlijk CO2 neutraal te pruttelen. Bij het vergisten komt namelijk de CO2 die boom voor de vruchten uit de lucht heeft geplukt weer vrij. Dit heeft alles te maken met de koolstof kringloop waarin wij leven en niets met klimaatneutraal waaraan de CO2 (wind)handel is opgehangen.
Het wat rondlummelen heeft twee zo'n weken geduurd. Eind juli stak Jo bij mij de lont in het kruitvat. Op basis van mijn looptijd in de Mont Blanc Marathon daagde hij mij uit om de Mergelland Marathon dubbel te lopen. Dat zou ik volgens hem met de bekende twee vingers in de bekende neus kunnen doen.
Gelukkig ken ik de ballonnetjes die hij oplaat. Hij zoekt weer iemand om zich aan op te trekken. Volgende week spreken wij elkaar verder tijdens een hoogtestage in de Ardennen rond zijn Belgisch buitenhuis. Het kruitvat was natuurlijk makkelijk te ontsteken. Het loopweer werkte meer dan mee en in dit jaargetijde is lopen een lust.
De enige dissonant vormen de toeristen. Ik bedoel daarmee de rondbrullende motor collones, de overjarige flower power generatie in cabriolets, de fietsers die zich bij het afdalen in de Tour de France wanen en de autowandelaars. Gelukkig zijn deze met enige landwegen kennis redelijk te ontwijken.
De landwegen verloederen echter snel. Dicht bij bebouwing moet je op sommige plaatsen zo ongeveer door de honden en paardenpoep heen waden. Wat verder van de bebouwing af vind je overal vuilniszakken en het bouwafval. De autokosten zijn kennelijk nog steeds goedkoper dan de stortingskosten. Kennelijk is echter nog geen klaarblijkelijk. Ik kan mij niet voorstellen dat dit soort uitschot kan rekenen.
Gelukkig overheerst het genieten van het landschap en daar is niets mis mee.
Het serieuzere werk resulteerde gelijk in een week met een voortschrijdend (netto) gemiddelde van meer dan 9:00. De afgelopen week moest zondag voortschrijdend met een waardige "6 weken voor" bekroond worden. Dat werd via wat xxxL achtige lopen rond de kermis van het Drielandenpunt, het goed bevolkte Geuldal en het stille plateau van Margraten met 9:53 zeker gesteld.
Dat mag er best zijn omdat het mooie weer mij ook voor twee lange fietstochten naar buiten lokte. Dat gaf aanvankelijk wel wat pijn in de bovenbenen maar die spieren worden altijd snel wakker na een paar dagen fietsen.
Zondag liep ik in Trintelen tegen de Hills Classic voor de dames aan. Dat verontrustte en vertroostte mij. De verontrusting was het adembenemende tempo dat het zwakke geslacht reed ten opzichte van mijn AOW gepeddel. De troost was dat ik nu begreep waarom deze week zoveel jonge dames d'r op en d'r over met mij speelden in het heuvelland. Ik was simpelweg de uitverkoren trainingspartner. .
12/07/09
Amper terug uit Chamonix mocht ik gelijk aan de bak voor een Vader - Zoon weekje in de Italiaanse Alpen. Zwitserland, Oostenrijk en Frankrijk zijn voor de Blokjes geen reële alternatieven. Het schravelen moet namelijk gecompenseerd kunnen worden met gastvrijheid, goede wijn en lekker eten. Verder was de reis natuurlijk ook bedoeld om in het groot Italiaanse wijnen en etenswaren in te slaan.
Het wandelplan was simpel. We zullen wel zien het wel als we er zijn was de aanpak. Dit wel met de mogelijkheden zoals Money, Lago di Loie, Grauson, Laghi di Lussert Col de Drinc, Col Lauson e.d in het achterhoofd. Hotel Vallée de Cogne in Cogne werd bij aankomst als uitvalsbasis gekozen. Centraal gelegen in het dorp, gastvrij en een meer dan voortreffelijke keuken.
De bergen rond Cogne waren ten opzichte van 2005 en 1999 onherkenbaar veranderd. Het was een waar slachtveld van door lawines van deze winter kaalgeslagen hellingen. Toch lijkt dat erger dan het is. De bomen worden zo immers gratis gekapt en naar beneden gebracht. Verder bleken de kale hellingen bij nader inzien een springlevend bos in wording te zijn. Een paar jaartjes verder en je ziet er niets meer van. Gelukkig bleek bij het wandelen dat de paden grotendeels waren vrijgemaakt of beter gezegd vrij gezaagd
De weersverwachting voorspelde weinig goeds maar die bleek ook in Italië niet te kloppen. De realisatie was een grotendeels zonnige week. Alleen op de 2e dag dreigde de regen met wat gedruppel maar dat dreef snel over. Het werden dus dagen van lopend zonnebaden. Uiteindelijk werden Money, Lago di Loie en Col Tsa Sèche belopen. De tocht naar de Col du Drinc met uitzicht op Aosta sneuvelde op 2000 m hoogte in een kleine maar nog met lawine ijs gevulde couloir.
Een anderhalve meter hoge en 4 meter brede ijshelling met een helling van 60° oversteken vereist meer dan een paar simpele grippers. Het pad aan de overkant lag bijna voor het grijpen maar één blik in de peilloos diepe couloir bracht de Blokjes bezinning. Als alternatief werd Ors Dessus als ommetje ingelast.
De dag met de voorspelde regen die niet kwam stond in het licht van de mijnbouw. Via de omweg Alp Arpison en Gimillan kwamen wij in de wereld van de zilver, koper en ijzermijnen bij Ecloseur en Larsinaz terecht. Na een ijzingwekkende afdaling door een lawinegebied kwamen wij terug in Cogne uit bij het indrukwekkende Museo Minerario Alpino. Helaas wel gesloten vanwege een renovatie dus deo volente een volgende keer.
Het is eigenlijk te dom voor woorden. Twee keer eerder in Cogne geweest en nooit mijnbouw vermoed. Dit ondanks de verbazing over rails die de berg inloopt en een gigantisch gebouw op 2000 m. Dat laatste bleek een mijnwerkers pension te zijn geweest met 2000 slaapplaatsen. Het was dus in de gloriedagen een grootbedrijf.
De terugweg naar Nederland viel niet mee. De nacht voor het vertrek werd ik overvallen door een pijnlijke oogontsteking door een irriterende lens. Met het hevig tranende oog dicht en met het andere oog open heb ik al wenend op de rechte stukken nog een bijdrage aan het rijden kunnen leveren. Bij terugkomst bracht een bezoek aan het ziekenhuis na een paar dagen letterlijk verlichting toen het oog weer zonder pijn geopend kon worden.
Nu staat de Mergelland Marathon op het loopmenu. Eerst moet echter nog een lichte zomergriep overwonnen worden. Naar de Peppi en Kokki van de virussen in de gedaantes van de onheilsprofeten Coutinho en Oosterhuis luister ik maar even niet. Voor dat je het weet krijg je de Mexiaanse griep, de Q-koorts en de Ziekte van Lyme als bonus bij het gesnotter.
Google Sites
Report abuse