Embedded Files
29/03/03
Herbert loopt zich goed warm als reserve loper voor Rotterdam. Het feit dat hij in Weert door het startschot verrast werd en zodoende de 1 h. 29 min. miste doet hier niets aan af. Het was volgens hem wel mijn fout want hij stond met mij of beter gezegd tegen mij te praten en ik had hem tijdig moeten stoppen. Aangezien in Rotterdam met een chip gelopen wordt zal zijn eindtijd dus op 3 h. 08 min. uitkomen met Edwin binnen zijn handbereik
Of Herbert in Rotterdam echt zal starten is nog niet duidelijk maar hij heeft zaterdag wel veel en onaangedaan gepraat over de licht aangedane hamstring van Jo. Dat deze nu zelfs een blessure in de onderlinge strijd gooit zegt op zich al veel voor zijn moraal. Verder zag ik Herbert verheugd kijken toen Edwin al vroeg afhaakte voor waarschijnlijk voorjaarsbezigheden in of rond zijn nestje. Marc heeft intussen zijn kaarten al op tafel gelegd. Hij traint dat het een lieve lust is maar blijft rustig in de schaduw van Jo staan om toe te slaan.
Edwin heeft het nog niet. Zijn bewering dat hij in de nacht voor een grote opgave pas aan de slag gaat klinkt niet bemoedigend. Zijn klagen dat hij met mij aan zijn zijde onder tempo loopt en zodoende het vet van zijn love grips verbrandt die hij volgens Brechtje niet meer heeft spreekt boekdelen met de bijgaande figuur als boekensteun. Zijn trainingskamp volgende week in kasteel Vaalsbroek zal niet veel meer helpen. Ik was daar te vaak en ken het gezwets aan de bar waar hij zeker aan zal bijdragen.
Uit dit alles blijkt dat Jo struikelt over zijn hamstring. Edwin niet uitgeslapen aan de start verschijnt. Marc krachten verlies door het aanslepen van Ger, die ongetwijfeld te kampen zal hebben met zijn gebruikelijke lichte ongesteldheid. Daarom klamp ik mij maar aan Ruud vast als enige stabiele factor en ga voor 3 h. 57 min. als moving target van zijn 2 h. 54 min. Mijn dank gaat natuurlijk uit naar Marc die het voor mij opnam met een verwijzing naar een après running die aan Opa Rob en mij voorbij zou gaan.
Maar met wat niet meer weet, wat niet meer deert strooien we gewoon zand in zijn ogen. De steun van Marc ontbeerde ik zaterdag zeer. Mijn opmerking dat Herbert moet zwijgen lokte in combinatie met mijn fotografische kwaliteiten een lange duur monoloog uit. Als die jongen zijn adem eens zou sparen dan zagen wij eindelijk eens wild in de bossen. Nu moesten we het hebben van twee uitgebroken herten die langs de weg op hun bijvoedering stonden te wachten.
Voor mij was zaterdag een goede maar een ezelachtig bekende leerschool. Mijn eerste loop dit jaar boven de 20° C was gelijk bingo. Te weinig drinken sloopte, samen met de oproepen als bedrijfswacht, de krachten. Door de telefoontjes raakte ik in het hellingbos bij Waterval ook nog eens de groep kwijt maar ingeseind door Jo wist ik die weer te treffen bij het vliegveld. Verder was het een vlakke training voor Rotterdam dus werd het o.l.v. Jo een loodzware bergetappe door het Bunderbos. Onder in Bunde heb ik de groep verlaten voor een extra lusje langs kasteel Vaeshartelt en zijn beemden Gelukkig had ik bij het verlaten van het Bunderbos water bijgetankt bij een autowasser, want een stervensdorst was mijn deel. Weer op gang zijnde heb ik mij ter kwelling van mijn dorst via Rothem voortgesleept over het slingervoetpad langs de fris klaterende Geul. Na 3 h. 07 min. kwam de verlossing in de vorm van de grote fles Cola in mijn auto. Verder heb ik de middag drinkend doorgebracht om weer op peil te komen.
Zondag moest er nog even tegenaan gegaan worden. Afgelopen week stond, door het vele reizen en verblijven, het lopen met een weektotaal van ruim 5 h. op een (te) laag pitje. Dankzij de Postbank op de Veluwe kwam er nog iets van terecht. Even dacht ik dat daar Vlaams gesproken werd met “verstrooiveld” als Zuid Nederlands synoniem voor speelterrein. Later begreep ik dat de droge stof maar gedeeltelijk zand was door de bijmenging met as.
De zaterdag gehoorde theorie dat al 2 weken voor de marathon minder getraind moet worden is natuurlijk een jonge generatie verontschuldiging om niet te trainen. Gelukkig kwam zondag na regen zonneschijn en was het ’s middags in dat zonnetje een graad of 16°. Met aanvankelijk stijve benen maar een welgemoed gemoed werd het een rondje Heerlen – Huls – Eyserheide – Wylre - Stockem (onderaan de Dode Man) – Schoonbron – Fromberg – Colmont – Ubachsberg – Heerlen van precies 2 h. 30 min. netto. Ondanks het nu wel doordachte drinken bleek het traject toch nog 2% vochtverlies te hebben geleverd.
De komende week verkeer ik in ongeveer dezelfde omstandigheden als Edwin maar dan in Oostenrijk. De bar zal wel goed zijn maar aansluitend gaan we toch rond 6.00 h. de schoenen in. Met een beetje goeie wil komt het voortschrijdende gemiddelde dan nog 10 h. Met ca 2 kg zwaarder dan in 2002 en geen verval in 2003 kom ik in Rotterdam normaal gesproken uit op 4 h. 05 min. Ingeval van de vorm van de dag kan daar 5 tot 10 min. af. Dus ik ben tevreden met net onder de 4 h. en de eeuwige hoon van de teamleden. Mijn troost is de verwachting dat zij m.u.v. Jo in looptermen nog niet jarig zijn als zij zestig ooit zouden halen.
22/03/03
CAO onderhandelingen en Personeelsbijeenkomsten met een CAO waas er overheen hielden mij deze week van de straat in Emmen. Wel figuurlijk want letterlijk bracht ik nog 8 h. 37 min. versneld lopend door.
Het woord hardlopen durf ik uiteraard in het elitaire gezelschap van:
absoluut niet in mijn mond te nemen!
Alsof ik nog niet genoeg gedoe had gehad met procenten, toeslagen en targetbeloning, vond ik ook nog iets over targets in mijn mail. Een soort moving target op basis van een, door Jo bepaalde en dus bij voorbaat bedrieglijke, factor. Daar waar anderen al of niet een zonnebril moeten dragen kreeg ik van Jo factor (42,19*90/60) min. als voorsprong op de snelste loper. Dat wil zeggen dat ik 63 min. 29 sec. later mag binnen komen dan de voorziene snelste loper. Zonder komma gedoe betekent dit volgens de tabel van Jos B. zeg maar 3 h. 44 min. Een verbetering met een aftakelend lichaam van 15 min. ten opzichte van vorig jaar, daar waar het jeugdige BRT zich ja – nee over enkele minuten heeft opgewonden.
De logica zegt dat op basis van waar/niet waar:
of Jo zijn factor bedrieglijk is;
of de door het BRT geaccepteerde inschatting van Jos B. is ondeugdelijk;
of Jo niet in zichzelf en Ger geloofd en verwacht dat hij achter Ger zal eindigen op 2 h. 56 min.;
Gegeven de onbetwiste deugdelijkheid van Jos B. en het door mij geweten geloof van Jo dat hij voor Ger zal eindigen binnen de 2 h. 40 min. mag het duidelijk zijn dat Jo het team tegen mij opzet. Onder de mom van niet realistische targets wil hij mij denkelijk laten bloeden voor mijn rol bij het tot leven wekken van het, tot nu toe, onvolprezen BRT.
Natuurlijk zal de vileine opmerking gemaakt worden wat is je target dan wel Simon. Ja, het antwoord blijft het antwoord van 28 december j.l. Ik heb geen ander target dan uitlopen met al mijn kunnen. Ik hoef niet bewogen te worden tot extra’s op basis van prikkels, ik loop altijd al zo hard mogelijk. Als het echter voor de prestatie van het BRT bijdraagt als mij een prikkeling wordt opgelegd die mij overigens toch niet steekt dan vind ik dat natuurlijk prima.
Wel moet deze door een onverdacht persoon worden opgelegd en dat is zoals wij al hebben vastgesteld Jos. B. Youri speelt overigens mooi mee in dit target spel. Eerst zeggen dat een zestigjarige een goed richtpunt is, dan een marge opgeven van een half uur en je vervolgens opstellen als een beginneling terwijl je duurlopen maakt van 4 h. Dat is zoiets als een vis die twijfelt of hij wel zwemmen kan
De halve marathon in Weert was de dag van Jo. Hier zou hij met zijn formule tweemaal de ½ marathontijd plus 10 min. de bakens wel eens uitzetten.
Ger en Marc waren daar natuurlijk niet ingetrapt maar Ruud en Edwin wel. De virtuele marathontijden waren:
Ik heb de loop voorzichtig opgebouwd en lag zelfs een tijdje achter Leny. Na een paar kilometers stond de cruise control goed afgesteld en heb ik tot 20 km zo vlak als een biljartlaken gelopen. Het eindsprintje liep daarna als gebruikelijk en zo kwam ik voldaan over de leuke collega’s waarmee ik opgelopen ben en gebruind aan de finish.
Vlak voor de finish probeerden Jo en Edwin mij nog op te jagen door aan te sporen om nog wat lopers in te halen. Ik vind het echter macho om vlak voor de finish langs te steken. Het positieve was wel dat zij de dragers zijn van het ophalen van teamgenoten. Tussen Jo en mij is het verder nog goed gekomen. Samen hebben wij Leny opgehaald die, zoals te zien is, door haar hoofd koel te houden in haar klasse een uitstekende prestatie heeft neergezet. Gelukkig voor haar worden hardlopende dames in Nederland slechts 35 plus en dat is haar wel een prijsje waard.
Rest mijn dank aan de vriendin van Youri die de uitstekende foto’s heeft gemaakt. Lieden die mij van fototrucages verdenken krijgen dus met Youri te doen!
15/03/03
Van het BRT gooide allen Jo zaterdag de beuk er in voor Rotterdam. Nou ja beuk, het was eerder een beukje want ook hij wilde kennelijk vlammen in het rondje om de kerk van Beek. Dat Ruud (verschroeide aarde) Coolen afwezig was, was bekend en begrepen. De afwezigheid van Edwin (vlammenwerper) Currie was wel bekend maar niet begrepen. De echte toppers nemen toch geen rustdag voor 10 EM. De afwezigheid van Ger (geen twijfelaar) Lemmens werd voorzien. Hij twijfelt er niet aan dat hij rust moet nemen om Jo rond de kerk voor te blijven. Marc (geen watje) Quadflieg was uiteraard zichzelf middels zijn pupillen aan het trainen met hazen. Ik vermoed dat deze haas in Rotterdam er na de 30 km hazen wel eens als een haas vandoor kan gaan.
Ik had zaterdag wat beslommeringen met harde schijven (nee niet die van boven!) en ben dus voor negen al gestart. ’s Morgens loop ik altijd een tijdje met vierkante wielen maar dat ging snel over. Heerlijk in het zonnetje en hier en daar nog wat vorst over het veld liep voortreffelijk.
Het werd een “rondje” Houthem, Genzon, Waterval, Ulestraten, Raarberg, Meerssen naar de Nachtegaal
Na het treffen aldaar met de groep bleek dat Youri, Jo, Hub en Paul ook al een aanloopje gemaakt hadden. Zo bleven de doelstellingen v.w.b.t. de bruto en netto looptijd wat onduidelijk. Later bleek dat Herbert zijn stem verloren had want hij ging stilzwijgend uit van 2 h. bruto, liefst zittend in het zonnetje zoals ik begreep.
In het zonnige Maasdal liep het even mis toen de gastloper “man met hond en koptelefoon” op een “man op paard” stuitte.
Of het aan de jengel ♫ uit de koptelefoon, de hond, het paard of de te onderscheiden dierenvrienden lag zullen we nooit weten maar het werd veel hinniken en steigeren van alles op twee benen en meer.
Na een drie kwartier scheidden de wegen al in Bemelen en mocht ik zowaar de weg aangeven. Een eer die ik al lang geleden had verspeeld c.q. aan Jo had afgestaan omdat mijn frauduleuze extra lusjes onverdraaglijk voor het jeugdige team werden
De stelling 2 h. minimaal ging er echter goed in en zo maakten wij nog een mooie ronde over Klein Welsden. Daar heb ik met de boomkweker Jos Frijns namelijk een oude afspraak. In ruil voor het aanleggen van mijn tuin mag ik onderweg levenslang water bij zijn tuinderij komen drinken. Het kostte overigens moeite om daar te komen want het was “rozensnoeilesdag” en het leek of heel Limburger nog op les moest.
En route begreep ik dat de verklaring van Jo dat Herbert reserve stond voor het BRT een misleiding was. Herbert traint niet voor Rotterdam maar als iemand uitvalt loopt hij onder een valse naam mee. De stok achter de deur voor het BRT is een uitvaller gelijk roemloos uit de ranglijst van beste lopers valt en een volgende keer in startvak z = ∞ moet starten. Uiteindelijk heb ik de club naar 2 h. 15 min. gesleept waarbij ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat mijn laatste meters van de 3 h. 23 min. mij zwaar vielen. Een goedmaker was het compliment van Ivo over het mooie traject en de verzuchting van Huub dat de tocht hem terug deed denken aan de mooie routes die ik vanuit Hulsberg liet lopen. Helaas het Maasdal van Maastrichtse Jo kan niet tippen aan het Geuldal van Goudse Simon.
Zondag deed zijn eer aan hoewel het in de wind nog afzien was. Op het plateau van Ubachsberg met zijn kwaadaardige doorsnijdingen van steeds rond 80 m op en af ging het eerst wat stijfjes. Maar het crossen maakte al snel lenig; Evenals het opzij springen voor auto en motor wandelaars die een Formule 1 voorjaar in het hoofd hadden gekregen. Gelukkig ken ik de rustiger off road met al zijn lusjes op mijn duimpje. Al doende trampelde ik nog 2h. 18 min. onder de zolen weg oftewel voor mijn doen vier rondjes rond de virtuele kerk van Beek.Omdat ik in de Drentse avondschemer al zigzaggend tussen de herten door afgelopen week aardig had doorgestoomd, kon de week met meer dan 9 h, lopen afgerond worden. Langzaam maar … zeker.
08/03/03
Dat de Rotterdam Marathon nadert was zaterdag overduidelijk. Om minstens zo veel te trainen als Jo deelden een aantal lopers zijn voorstart door met hem bij hem thuis te starten. Ook Ger was daarbij en als hij duur gaat doen dan gaat er ook wat gebeuren. Ook Edwin behoorde tot dit serieus volkje. Hij had zelfs voor deze gelegenheid zijn zondagse loopoutfit aan gedaan. Natuurlijk kan het zijn dat zijn rode en zwarte verf/trainingsbroek beiden in de wasbenzine stonden of dat hij al met de dag van morgen bezig was.
Hard gelopen werd er niet maar veel gepraat des te meer. Zo ving ik flarden op van een unisex beschouwing van twee jonge honden die uitliep op een hormoonarme verhandeling over platonische liefde. Verder schijnt het zo te zijn dat je garantie van je schoonmoeder kan krijgen op je vrouw. Edwin bood hier nog overheen door aan te geven dat hij de hand van de dochter tot nu toe van zijn schoonvader (in wording) heeft geweigerd. Dat hij daarmee de eerste man zou zijn die zijn vrouw heeft uitgekozen ontging hem daarbij.
Dit ontspannen geneuzel in vergelijking met de bittere ernst van de Rotterdam Marathon bevestigde enerzijds de juistheid van de beslissing van de organisatie om niet met een Business Team in Rotterdam te starten. Anderzijds kwam de drang tot de beuk in de patat houding bovendrijven. Uit deze Jing en Jang werd het volgende idee geboren:
Team Target Jo, Ger, Mark, Ruud en Edwin
Team Target Jo, Ger, Mark, Ruud en Edwin
In tegenstelling tot de afspraak wordt dit vijftal door de organisatie alsnog ingeschreven voor de business loop.
Als dit vijftal tot de beste 3 ploegen in de business loop behoort en allen binnen de 2 h. 55 min. binnen zijn dan krijgen zij behalve een avondje Rotterdam van Simon de eeuwige roem.
Als dit niet lukt dan betalen zij p.p. het verschil van € 45 tussen de individuele en team inschrijving
Het zal duidelijk zijn deze targetstelling niet onderhandelbaar is en de toekenning aan de organisatie is voorbehouden.
De achtergrond van het aanvankelijk besluit van de organisatie om niet in te schrijven was de verwachting dat Jo het alleen zou moeten omdat Ger na 30 km een inzinking zou krijgen, Mark slechts onthaast haast, Ruud door het vele rondjes lopen in Stein de 2 h 50 min. niet in het verschiet heeft en Edwin het eeuwige, op doorbreken, staande talent zal blijven.
De loop liep goed ondanks het in 4 weken tijd opvoeren van 0 tot een topweek van 10 h. 31 min. De 2e helft werd voor Leny wat zwaar. Zij heeft vele weken wat gekwakkeld en kwam voor het eerst een beetje terug. Dat was een goede reden om haar lekker lui achter uit de wind te houden. Na het scheiden der wegen bij Meersen heb ik haar na 2 h. 21 min. (even hoedje af voor deze jonge dame) thuis afgeleverd en ben vervolgens verder gegaan. Na 3 h. 05 min. en nog een hond aan de benen was ik terug bij het Vogelhuisje. Helaas te laat voor de vla van Peter maar die had ik niet binnen gekregen. Eten na lopen lukt mij niet, in tegenstelling tot lopen na eten.
Zondag liep het na zaterdag voortreffelijk door het al redelijk bloeiend lentelandschap en met 2 h. 28 min. op de klokken kwam het weekend totaal op een veelbelovende 5 h. 33 min. uit. Maar dit is natuurlijk in kilometers niets als ik naar de tussenstand van Ruud kijk na iets meer dan 4 h.
Tussenstand Stein:
11 Coolen, Ruud 111162 Ned M40 15 4: 1'15" 50.000
01/03/03
Als je bij Sabic werkt dan kom je nog eens ergens. Zo raakte Jo afgelopen week in “Het land waar het kind zijn eigen moer verbrand”. Dit heeft niets te maken met een sprookje uit “Duizend en één nacht” maar dat is een aanduiding voor Holland. Moer betekent namelijk zowel moeder als veenland. De plassen zijn daar ontstaan door, in de tijd dat Limburg nog geen weet had van haar kolen en het hout in Nederland op was, het laagveen af te graven voor brandstof. Dat ik mij ook wel thuis voel in Drenthe is dus niet verbazingwekkend. Deze aanloop dient niet om aan te geven dat de Hollanders onder ons uit de turf getrokken zijn maar om aan te duiden dat Jo niet begreep wat die stukjes gras in Holland tussen de vele sloten doet. Het antwoord is simpel, als de slootjes er niet waren dan was het in Holland één grote baggerboel en dan had hij daar niet kunnen hardlopen. Die slootjes zijn er dus voor Jo.
Hardlopen in Reeuwijk is overigens uniek want met een wet van 1 juni 1870 is ooit Stein aan deze gemeente toegevoegd. Zo liep Jo toch een beetje in het bronsgroen eikenhout. Het moet echter een zware training zijn geweest want met maximaal 7 m onder NAP ligt daar het laagste punt van Nederland.Naar aanleiding van de slootjes stelde Jo de vraag waarom een specialist als ik zich blesseert bij het overspringen van een greppel bij de Voelwammes. Het antwoord is simpel; Slootjes boezemen mij angst in. Mijn eerste herinneringen aan slootjes zijn angstaanjagend. Toen ik drie was ben ik er bijna in verdronken tijdens mijn jacht op kikkers, stekelbaarsjes en salamanders. Tijdens mijn 4e levensjaar werd ik op echte doorlopers zonder de flauwe kul van een stoel op het ijs gezet om zelfstandig met hard vallen en zonder huilen op te staan om te leren schaatsen. Op op mijn 5e werd ik van de rug van mijn zwemmende vader gekieperd om zeker te stellen dat ik kopje onder kon gaan zonder dit blijvend te doen. Dit jeugdtrauma moet mij hebben gegrepen toen ik de uitdaging van het water aanging door uit stand te springen.
Zaterdag was het mooi loopweer en met de dames er weer bij was het voor mij genieten. Hun tempo bevalt mij best als aanloop naar de drie uur en bovendien loop sinds mijn puberteit al graag met dames. Edwin kwam en was weer weg. Ik begreep dat hij wat grieperig was en dan is het verstandig om weinig te doen. De “joete Jansen uit Kirchroad” miste door zijn voortdurend kopwerk Edwin pas toen hij al een uurtje weg was. Ruud vertegenwoordigde Stein dit keer. Jean, Jos V., Piet en Ger waren in geen velden of wegen te zien. Hoewel het gerucht ging dat Ger waarschijnlijk aan een geheime duurtraining bezig was.
Dat in het geheim trainen doe ik niet maar na een dik uur heb ik, met verontschuldigingen aan Mark en Janine voor het afzien van de vla, wel mijn eigen weg gezocht voor de drie uur. Via Sibbe, IJzeren, Scheulder en het Gerendal ben ik bij Schin op Geul (jawel) de Geul overgestoken en via Walem en de Kluis naar Valkenburg gelopen. Langs de Geul terug liep verder makkelijk en zo was ik na 3 h. 13 min. weer terug. Toch is dat te weinig training in vergelijking met Jo want die traint bij de duurloop langer dan zijn marathontijd. Ik raakte na deze gedachte nog verder in de put toen ik mij realiseerde dat ik 12 jaar geleden binnen deze tijd een marathon liep
Zondag was het weliswaar een graad of twaalf maar de hemel bleef maar lekken. Dit terwijl zaterdag was het zo warm was dat een korte broek al in het verschiet lag. Eerst heb ik in het bos voor mijn huis maar eens heuveltjes gebaggerd om de stijfheid er uit te lopen. Daarna ben ik het heuvelland maar ingetrokken. Daar heerste een grote rust als het om de aanwezigheid van mensen ging. Beneden in de dorpen was het anders want ik kon de teksten zo goed verstaan dat ik kon meezingen. Maar overmoed komt voor de val. Het laatste half uur van de 2 h. 20 min. werd ik toch wat vermoeid en was het harken om terug te komen.Met in twee dagen 5 h. 33 min. kwam de overweging om de 6 uur van Stein te lopen weer opwellen. Ondanks mijn eerder beschreven harde jeugd ben ik daar helaas mentaal niet toe in staat. Uren lang het zelfde rondje van 3 km draaien wil ik mijzelf niet aandoen. Lopen moet voor mij een afwisselende zwerftocht door de natuur zijn want anders baal ik er snel van. Op een band dus nooit en de twee rondjes in Brunsum is voor mij een verplicht nummer dat al een ronde te veel is. Toch mijn pet af voor Ruud die dat wel wil kunnen.
22/02/03
Jo kan zo onschuldig kijken. Zijn voorstel om gelet op de grote belangstelling een grote ronde te maken i.p.v. om 10 uur de 2e charge op te pikken die er niet zou zijn, werd dan ook als zoete koek geslikt. Maar toen zijn Maastrichtse loopmaatjes na ca drie kwartier bij toeval net langs de weg stonden om te starten verloor Jo zijn onschuld. Omdat wij voor 3 h. waren gegaan en de Jo’s maatjes voor 1,5 h. brak de groep al snel en dat was zijn snode plan. Hij kon nu heerlijk van de ene groep naar de andere groep huppelen om zodoende toch voldoende lichaamsbeweging te kunnen krijgen.
Het parcours door het Maasdal was wondermooi. Volle zon, geen wind, wit aangevroren en de luchttemperatuur al boven nul. Bij de nadering van Eysden stelde Jo voor om de volgens hem zo prachtvolle Eysdener Beemden door te gaan. Dat beemden laaglanden zijn die bij hoogwater onderlopen was goed te zien. De beemden waren inderdaad mooi maar hadden verder veel weg van een vuilstortplaats. De overstroming van de Maas in begin januari had zijn sporen nagelaten en opruimen is niks voor Maastrichtenaren.
In de beemden spotten wij wat vogelaars. Een vreemd gezicht zo’n hele groep natuurliefhebbers die met kijkers en fototoestellen de natuur staan te bewonderen met hun voeten verankerd in het afval. Even had ik de nijging om te adviseren om voortaan met de prikstok er op uit te trekken maar dat hadden wij evengoed wel kunnen doen.
De beemden liepen moeilijk. De hobbelige ondergrond was nog hard bevroren en de ontdooide bovenlaag glibberde onprettig. Toen Jo nog een lusje wist maar wij wisten dat de helft al gepasseerd was, was voor ons de maat vol en werd de verharde terugweg weer opgezocht.
Ik liep overigens als een vierkant wiel. Wel in een goed ritme maar het ging niet zoals gewoonlijk vanzelf. Nu moet gezegd dat het opvoeren van de training van ongeveer niks naar ruim 8 h. in 2 weken ook onverstandig is. Maar gelukkig hield het pas herstelde loopwerk stand maar het voelde op het randje. Dat zelfde gevoel had ik afgelopen week in Drente. Bij ca 6 graden onder nul en een harde oostenwind heb ik bij volle maan zeer afgezien in het hunebeddenland.
k bungelde dus steeds wat achteraan met Oda en Peter nog enigszins in mijn vizier. Oda memoreerde hoe wij vroeger als goede middenmoters in de groep liepen. Toen realiseerde ik mijn lot. Als oudste en als laatst lopende van deze dag zal ik de eerste zijn die zal verdwijnen. Edwin’s typering van mij “hoe ouder hoe langzamer langer” werd mij plots helder. Jammer genoeg dat Edwin dit heldere moment mistte doordat hij thuis met zijn schoonvader de schoorsteen aan het slopen was. Voordeel voor de groep was wel dat ik als langzaamste weggebruiker de gemiddelde snelheid bepaalde en het dus een verantwoorde lange duur training werd.
Langzaam maar zeker tikte toch de kilometers en de tijd weg. Na 2 h. 53 min., een paar minuten na de andere kwam ook ik terug. Helaas was ik nu zo helder dat ik begreep dat ik moest doorlopen om zo een gelijke energie als de anderen in de training te stoppen. Na 3 h. 02 min. vond ik het ook welletjes. De rest is bekend, driemaal ademhalen, wat drinken en een warme douche en alles is vergeten. Eigenlijk zou ik helemaal niet meer hoeven te gaan lopen want ik merk er achteraf toch niets van.
Zondag was de dag zo mogelijk nog mooier dan zaterdag. Meer dan 10 graden boven nul in de schaduw en heerlijk warm in het zonnetje. Dat liep wel wat lekkerder dan de afgelopen weken. De stijfheid was snel uit de benen en daarna was het genieten rond het plateau van Ubachsberg. In het totaal zo’n 6 klimmetjes van rond 80 m in de hellingen van Kunradersteen, het bekende bekende bouwmateriaal rond Heerlen.
Het werd uiteindelijk een lekker loopje van 2h. 14 min. Met 5 h. 16 min. in twee dagen is de basis voor de marathon weer aanwezig. Nu nog even heel blijven. Over heel blijven gesproken. Ik was Karel in de ziekenboeg vergeten. De worsteling met de witte jassen spreekt mij aan. Ga gewoon lopen als het even kan en kom vooral meefietsen.
Kunradersteen is ook een Krijtkalksteen, maar deze geelgrijze steen is harder dan mergel. De steen heeft een fijne kristallijne structuur, bevat fossielen en soms kleine stukjes kool. De Kunradersteen is bijna uitsluitend in Limburg als breuksteen gebruikt.. De steen is onder meer toegepast aan de kerktorens van Klimmen, Schinnen en Voerendaal (Zuid-Limburg) en aan de Sint Lambertuskerk te Maastricht.
15/02/03
Het was in alle oprechtheid slechts mijn bedoeling om de mergelgrot even van dicht bij te bekijken. Dat dit voor Jo en Edwin de aanleiding was om in hun jeugdige overmoed te gaan rotsklimmen kon ik absoluut niet bevroeden. Dat zij mij achteraf als veroorzaker van de daaruit volgende survival toestanden zouden duiden was natuurlijk wel voorspelbaar. Het was zaterdag overigens een schitterende wintercross. Het begon met bloemen voor Mark en Janine vanwege hun 25 jarig huwelijk. Bij ontstentenis van Janine ontving Mark deze wat verrast maar kondigde aan de volgende week als paar de feestelijkheden te willen voortzetten. Kennelijk is februari een echte nestelmaand want plots bleek Jo anderendaags 30 jaar getrouwd te zijn en Peter B. op deze dag 34 jaar. Huub beweerde het niet meer zo precies te weten maar wij weten gelukkig dat echtgenotes altijd vooraf voldoende geheugensteuntjes geven. Hij hoeft dus niet te vrezen. Jo joeg ons gelijk omhoog omdat hij al ingelopen was. De bedoeling was goed want op het plateau scheen de zon. De uitvoering viel tegen want gelijk 60 m klimmen dat doen alleen gekken en dat waren wij dus. Verder stopte Jo veel veldwerk in de route. Hier werden de boeren gestraft voor het feit dat zij blijven proberen om de veldweggetjes met een halve meter te versmallen. Hoewel boerenverdriet, het winterkoren kan in tegenstelling tot het talud wel wat hebben. Net na de mergelgrot was zo’n regendoorbraak vanwege te kort op de kant ploegen te zien en dan spoelt er heel wat löss plus winterkoren naar beneden.
Na een uurtje poogde Jo zijn trainingsvoorsprong nog verder te vergroten door terug te willen. Maar de groep stelde zich als één man/vrouw te weer zodat met Rotterdam in het vooruitzicht weer eens 2 h. op de klokken kwam en Jo zelfs een afsteker naar huis moest nemen om zich niet te overlopen.
Zelf was ik dik tevreden. Het tikje in de kuit speelde niet meer op zodat ik de basis kon leggen om de 5 h. van vorige week wat verder uit te bouwen. Zo’n tikje is maar een speldenprikje in het vlies rond de spier maar deze reageert dan prompt met een kramptoestand die om te beginnen het lopen verhinderd en bovendien nog langs de spier gaat wandelen. Maar laat ik vooral niet klagen, Anne en Jos B. hebben het om uiteenlopende redenen moeilijker. Gelukkig gaat Anne weldra onder het mes om zodoende verlost te worden van de terugkerende ontsteking en heeft Jos B. de spuit laten zetten om van zijn hielspoor af te komen. De theorie van Peter B. dat je onwillige pezen vooral goed moet oprekken met het doel om weer te gaan voetballen is uitdagend en was ook als zodanig bedoeld. Wellicht dat Gerrie daar nader op in kan gaan.
De Maaskanters Piet en onze legerchauffeurs Jos V. en Ger mistten wij, evenals de vervalste Maastrichtenaar Ivo, in het geheel. Dat wij Ruud moesten missen dat wisten wij inmiddels uit zijn mail. Wellicht is het inlassen van af en toe een middagtraining een opties om hem in het oog te houden. Kennelijk zat de rit van afgelopen zondag Jos V. en Ger nog in de benen. Het voornemen van Ger om nu eindelijk eens lange afstanden ter voorbereiding van Rotterdam te gaan lopen lijkt dus op losse schroeven te staan tenzij hij geheime duurtrainingen heeft ingelast.
Zondag bracht ik in het zonnige doch koude plateau van Ubachsberg zonder enige last van de kuit 1 h. 46 min. op de teller. Met een voortschrijdend weekgemiddelde van 6 h. 30 min. staat de turbo dus weer voor 2/3 bij. Wel speelde als “next best” nu mijn linker knie wat op. Tijdens de wintersport een paar weken geleden lagen ter hoogte van de Paseo Sella bij verrassing mijn ski’s ineens onder mij met de benen er nog aan. Dat de verbindende knieën het leuker vinden als je er gewoon bovenop blijft staan lieten ze en laten dat dan ook duidelijk voelen.
09/02/03
Dat Hub R. de prijs bij de M60 wegsleepte was een verrassing voor ons maar ook voor zijn vrouw. Plots bleek hij zes jaar ouder geworden te zijn in één wedstrijd. Aan de loop kan het niet gelegen hebben want de omstandigheden waren werkelijk perfect. Een temperatuur van ca 8 graden, bijna geen wind, een nagenoeg vlak parcours en af en toe een flauw zonnetje door de wolken. Nee, het moet de reis achter de bus zijn geweest die hem heeft aangegrepen. Dit dubbelt mijn bewondering voor Hub R. die als een stayer achter de derny van Profcore bleef. Vorig jaar heb ik de reiservaringen met het busje moeten missen. De verhalen van de avontuurlijke terugrit via Nijmegen daagden mij echter uit om dit jaar de bus te nemen.
Tot mijn verrassing ging de heenreis, om wat voor reden dan ook, via Eindhoven. Verder was de rit voorspoedig. Dit gold aanvankelijk ook voor de terugreis met nu omgewisseld Jos aan het stuur en Ger met de kaart. Terug in Nederland werd echter gekozen voor een toeristische zondagmiddagroute van Venlo naar Roermond via allerlei rustieke, tussenliggende Maasdorpen.
Onderweg kwam in hun conversatie de aap aan de mouw. Beide Maaskanters bleken in dezelfde legerplaats de fijne kneepjes van het bestuurdersvak en dat als bijrijder geleerd te hebben. Hoe dat gezien hun presteren in oorlogstijd zou aflopen vind ik best wel een boeiende vraag. Maar zonder gekheid, mijn complimenten voor het rijden van Ger en Jos V.
Intussen werd gelopen waarbij het gemak van Jo de indruk wekte dat hij slechts zijn prijs kwam ophalen. In zijn eindsprint sprak hij ons nog bemoedigend toe terwijl hij zijn jeugdige achtervolger in de leeftijd van Edwin achteloos afschudde. Zelf heb ik mijn lopen beperkt tot de grote ronde. Na de test van 45 min. op zaterdag was dit voor de zondag ruim voldoende. Achteraf kwam er gelukkig geen reactie zodat ik op de terugweg al weer hardop meende te moeten mijmeren over 3 h. de komende zaterdag.
In de grote ronde heb ik Leny getemporiseerd. Af en toe leid haar jeugdig enthousiasme tot tempowisselingen die zelfs Jo het schuim op de bek zou bezorgen. Ik ga er uit voorzorg dus maar voorlopen om haar tegen te houden. Dat mijn temporiseren daardoor onderweg als terroriseren wordt gekenschetst, was na de loop weer snel vergeten.
De nazit in Bertlich duurde wat lang omdat het team weer uitgebreid in de 1e prijzen viel, want 2e en volgende prijzen waren er niet. Naast Hub R. was dat natuurlijk Jo. De toegift was nog de “Manschaftpreis” die Ivo en Frans met Jo in de wacht sleepten. Indien Ger de ½ marathon had gelopen dan had hij daarmee terecht op het podium kunnen staan. Nu mocht hij daar als “stand in” voor Frans staan. Toch had Ger dit wel een beetje verdiend gezien zijn mooie 2e plaats zonder 2e prijs op de 10 km. Dat hij moeite zou hebben om als nieuwkomer in de V1 klasse te winnen had ik hem overigens al voorspeld. De verder gerijpte knoeperts in die klasse laten zich er niet uitlopen door zo’n beginnend pupil.
31/01/03
Mijn weekendnieuws is de afgelopen weken uit de lucht geweest vanwege de vakantie. Normaal schrijf ik dan wel door maar ik kon geen verbinding krijgen. De Dolomiti zijn een aanrader. De combinatie goede sneeuw en Italiaanse zon/eten/gastvrijheid is de reden daarvoor. Het lopen daar ging ook prima totdat ik op een stoeprandje onderuit ging en de kuitspier in herhaling ging. Het skien heeft daar verder niet onder geleden (zie bijlage) maar met het lopen was het over en uit. Intussen hobbel ik weer voorzichtig in het rond maar ben toch zaterdag snel mijn eigen weg gegaan. Graag roep ik iedereen op om a.s. zondag naar Bertlich te gaan en zodoende Frank te laten zien dat wij ook zonder sponsoring hem graag zien. Met Corporate Communications ben ik intussen in gesprek. Het jaarprogramma kan verder lopen met uitzondering van Chamonix. Deze wedstrijd zullen we privé moeten doen, wel kan de organisatie dit coördineren. Op het hoe verder wordt nog gebroed maar laten we broedende kippen even niet storen; Ergo zodra er nieuws is horen jullie het.
11/01/03
Het nieuws is deze week zeer beperkt. De blessure wordt wel beter maar is nog niet over. Dat betekende zaterdag een korte trip met het team en zondag een korte trip in het bos voor het huis. Kort wil zeggen zo rond de 20 minuten. Het trekkebeende niet meer maar de spier is nog wat gevoelig en dat durft nog niet zo.
De volgende twee zaterdagen zit ik in de Dolomiti, in de intussen ruim voorradige sneeuw. Lopen, langlaufen en skiën zullen de bezigheden buitenshuis zijn, weer en gezondheid dienende. In de winter ben ik daar nog niet geweest maar in 2000 hebben wij er post-Chamonix met veel plezier rondgetrampeld in de zonnige bergen. Het is een mooie streek met een goeie kruising tussen Duits en Italiaans. Die is dat de Einheimers goed zijn te verstaan, terwijl eten, drinken en ambiance Italiaans is. Uiteraard zal ik een ieder missen maar mij toch met kracht over de daarmee gepaard gaande droefheid heenzetten.
Google Sites
Report abuse