Embedded Files
27/6/05
De naweeën vielen mee. Een beetje stram in de benen, wat hees van het hijgen en 's nachts af en toe wat kramp in de kuiten was alles. De volgende dag stond dus in het teken van uitlopen. Dit werd een wandeltocht van rond drie uur naar le Glacier des Bossons. De klim van 400 m naar de gletsjertong hebben we toch maar per télésiege gedaan. Intussen waren Ton en Otto het halve Mont Blanc massief rondgewandeld en zo was de club weer compleet voor de thuisreis.
26/6/05
De dag van de waarheid begon stralend blauw met geen zuchtje wind in de bergen. Uiteindelijk werd het 32 ºC in het dal. Was de afstand en het hoogteverschil nog geen uitdaging genoeg dan was het loopweer het wel. De echte uitdaging voor mij waren echter de blaren. Chamonix was leeg gekocht aan tape, second skin, gel tubes en pleisters in alle soorten en maten. Uiteindelijk heb ik de morgen van de wedstrijd het roze vel maar maar met leukoplast ingetapet met als uitgangspunt "na de loop de zondvloed van het onttapen".
Het werd zonder enig probleem 6:46 dus precies 7 minuten meer dan vorig jaar. Deze heb ik tijdens de afdaling van les Possettes moeten inleveren. Dat was overigens geen sleet want ten eerste was bij de verzorging het water op dus moest wel gewacht worden en ten tweede was daar het parcours verlegd van de brede skiweg als snelweg naar beneden naar een smal bergpad dat de vorige dag nog als bergbeekje had gediend. De ontketende Peter inhalen was geen optie want dat zou zelfs Jo niet gelukt zijn. Wel was ik met mijn 13e plaats relatief de beste heer van het stel. Overall was Leny de beste Nederlander. Zij zou in haar klasse 2e geworden zijn ware het niet dat de organisatie haar administratief had omgebouwd van (f) naar (m). Kamal gebruikte zijn verstand en kwam gezond na sluitingstijd aan. Hij was opgehouden door een Amerikaanse schoonheid. Al met al liggen Jo en ik weer gelijk in het aantal marathons maar in hoogtemeters ben ik niet meer in te halen.
Natuurlijk kwam ik weer niet stuk aan de finish. Tot de draconische klim van Vallorcine naar Les Possettes (2000 m) had ik, net als vorig jaar, le Lavancher en de Col des Montets behoudend gelopen. Naar boven toe pure duur en in daalstukken het gas er op. Les Possettes en de helse afdaling daarvan is bepalend voor de tijd. In de klim kon ik, dankzij de hoogtestage, met een stijgsnelheid van 600 m/h ten opzichte van mijn omgeving mijn slag slaan slaan. Mijn halve marathontijd van 2:30 betekende voor de meerderheid van de "halve" lopers een droom. Dat de afdaling "slechts" met 800 m/h werd geklaard bewijst de slechte staat van het bergpad want 1000 m/h is normaal. Beneden in Montroc restte nog slechts 12 km en nog eens 1000 m omhoog. Hier sneuvelen degenen die te weinig duur hebben gelopen. Nog eens ruwweg 2 h. lopen na zo'n ruim 4 h. vraagt uithoudingsvermogen en geen snelheidstrainingen.
De laatste 2 km naar de finish zijn uitgezet door een absolute sadist. Vrijwel op finishhoogte mag je afdalen tot bijna 200 m onder de meet. Je hoort de speaker, je ziet maar de helft van de virages en dus is er steeds een nieuwe bocht achter de bocht. Zo blijf je eindeloos omhoog slingeren naar de finish die maar niet schijnt te komen. Uiteindelijk was die er wel. Daarna was het driemaal zuchten, de natte lappen rond het lijf uit, droge kleren aan en drinken, drinken en nog eens drinken. Liters had ik onderweg gedronken, liters gingen er na afloop in en nog duurde het uren voordat er weer wat uitkwam.
De avond werd, op een terras met uitzicht op de Mont Blanc in de ondergaande zon, besteed aan het in balans brengen van het lichaamsvocht en de mineralen. Zelden heeft een mengsel van zoute frites, pittig gekruid vlees, veel water, bier en wijn mij zo goed gesmaakt. De dorst was echter onlesbaar en zo ging er voor het slapen gaan nog grif 1,5 liter koele melk achterelkaar naar binnen.
25/6/05
In Chamonix zouden wij de andere lopers voor dit zachte eitje treffen en daarvoor hoef je alleen maar de terrasjes in het centrum af te struinen. 's Avonds verslechterde het weer en regenden we van de straten. Het hemelse visioen van eindelijk een koele MBM versie leek werkelijkheid te worden.
Zaterdag bij het afhalen van de nummers klaarde het echter op. De aandacht ging echter uit naar jarige Kamal die zich, ondanks de vraagtekens van voldoende training, onder het motto het leven begint bij 49 plots liet omschrijven naar de marathon.
18-24/6/05
Met de vlek Valnotey bij Cogne in Noord Italië als uitvalbasis had Otto weer een pittige verzameling fraaie dagtochten uitgezet in de Gran Paradiso. Deze kenmerkten zich door min of meer gebaande maar sporadisch betreden paden, doelen die zonder uitzonderingen op grote hoogte liggen, afstanden die met facultatieve lusjes uit te breiden zijn en looptijden die altijd langer zijn dan de boekjes en bewegwijzering aangeven. Hij brengt ons echter op plekken die het bezoeken meer dan waard zijn. In dit geval ondermeer Lago di Loie, Col del Drinc, Col de Trajo en Lago Dorere. Het VUTTEND vier man/vrouwschap bestaande uit Leny, Ton, Otto en ik toonde naar ons gevoel nog geen sleet al zijn de dubbele dagtochten van weleer verleden tijd.
Voor Ton en Otto was het inlopen voor hun zoveelste trekking naar Nepal in het komende najaar. Voor Leny en mij was het inlopen voor de Mont Blanc Marathon. Elke dag ruim boven de 1000 m op en af met de knapzak op de rug en de bergklossen aan moest van dat ommetje namelijk een makkie maken.De Gran Paradiso bracht "bijna alles" wat van de Italiaanse Alpen verwacht mag worden. Overdag stralend warm zomerweer met tegen de avond standaard de lichtshow van een klassiek warmteonweer in de bergen, een schitterende, vol in voorjaarsbloei staande, bergwereld, heerlijk Italiaans eten overgoten met lekkere rosso/bianco slobberwijntjes en overdag gestaag schravelen over bergpaadjes in alle soorten en maten om het luie zweet er uit te krijgen.
"Bijna alles"want nooit blaren, dezelfde schoenen en sokken aan als altijd en toch was na een paar dagen van diverse tenen onder de ruw weggeschuurde opperhuid babyroze nieuw vel te voorschijn gekomen. Bergop ging dat nog wel maar bergaf, met de tenen in de neuzen gedrukt, liep ik als een strompelende grijsaard. In die omstandigheden beurt een langs huppelende gems ook niet meer op. Het rampenscenario van het bij de Mont Blanc Marathon goed getraind langs de kant te moeten toekijken leek nabij.
De pret was er niet minder om. Hoewel het gevaar van wankelende wankele onderdanen in de bergen niet onderschat mag worden. Eén wel heel ander gevaar was ons altijd ontgaan, namelijk de liefelijk bellende koeien op de bergweiden. Dat deze dames, in tegenstelling tot hun gedegenereerde Hollandse soortgenoten, horens hebben was al wel opgevallen maar hun navenant gedrag nog niet. Vechten met de stier in Spanje en Zuid Frankrijk is bekend maar de strijd in Italië tussen koeien onderling was geheel nieuw. Vermoedelijk is deze locale gewoonte aan de aandacht van Europa ontsnapt en/of hebben de actiegroepen geografisch aantrekkelijker projecten op het programma staan.
Onder prettige omstandigheden gaat de tijd te snel en VUTTERS hebben die toch altijd al te kort. De Nepalgangers zagen voor het verkassen naar Chamonix meer in een speedmars rond het Mont Blanc massief. De marathonlopers gingen daarentegen voor de actieve rust door met de auto via de tunnel onder het massief door te rijden. Na Ton en Otto in Courmayeur op de trail van de Tour de Mont Blanc te hebben gezet werd met de Funivie Monte Bianco aan de Italiaanse kant nog een bezoek aan de zuidelijke flanken van onze tegenstander gebracht.De linkse terugblik op het Aosta dal riep natuurlijk de weemoed van het afscheid op maar de rechtse vooruitblik op de Plan Praz bracht ons in de stemming voor Chamonix. Vanaf 3300 m hoogte leek de beklimming een zacht eitje.
11/6/05
Afgelopen week moest volgens de Trags-theorie in volledige rust worden gegaan voor de Mont Blanc Marathon over twee weken. Mijn praktijk ervaring is echter dat rust roest en zo werd in vier dagen nog een loopweekje gemaakt van 9:26. Hoewel tegen de flanken van een berg op rennen voornamelijk duurvermogen vraagt, ging ik deze week toch ook voor een deel kwaliteit. Het geheim van berglopen zit in een, ten opzichte van de lengte, laag lichaamsgewicht en sterke bovenbeenspieren. De echte berggeiten bestaan dus uit een klein en uitgemergeld lijf dat gefundeerd is op buitenmodel ballondijen. Deze toestand wordt verkregen door 's winters in diepe zit standvastig op de ski's bergafwaarts te glijden en 's zomers met gezwinde pas de koeien op de berghellingen voorwaarts te drijven.
In Nederland kan, door gebrek aan sneeuw en bergen, het skiën helaas slechts kunstmatig beoefend worden. Aan voorwaarts te drijven koeien is hier weliswaar geen gebrek maar die blijven tegenwoordig op stal. Ze vertrappen namelijk het gras maar en dat gedoe met het bijeen drijven voor het melken maakt de melk maar zuur. Gelukkig heeft Landgraaf een kunstmatige berg met op de steile flanken een met kunstsneeuw gevulde schuin aflopende hal. Snowworld op de steenberg van de voormalige Mijn Wilhelmina. Jammer genoeg is deze gewoonlijk niet toegankelijk voor lopers met skihelling oplopende fobieën.
Deze week kreeg ik echter een unieke kans toen ik mij bij de berg meldde voor een handvol verticale honderdjes. De piste bully bleek bezig te zijn met het ophogen van de steenberg door sneeuw oftewel de sneeuwverversing. Kunstsneeuw heeft namelijk sowieso al weinig kristalstructuur maar als er een tijd intensief op geskied is dan is het tot sneeuwgruis verworden en moet het vervanging worden. De hal stond open voor loopschoenen in plaats van glijplanken.
Dit was natuurlijk de ultieme voorbereiding voor de Mont Blanc Marathon. In de vrieskou afzien in de sneeuw met "Biertje !" op de achterhand is de ideale wereld. Als ik de telefoon bij de hand had gehad dan zou ik direct Karel gebeld hebben want voor deze wijze van voorbereiding zou hij zijn Trags-theorie zonder aarzeling bijgesteld hebben. Mede door het skihal gebeuren werden ca 1800 klimmeters in de 9:26 lopen ingebouwd.
Zaterdag was de start van de laatste loopweek voor de hoogtestage in de Gran Paradiso. Daar, in de Italiaanse Alpen, wordt niet meer hardgelopen maar actief gerust door met de rugzak om gestaag bergop- en afwaarts te gaan lopen. Het plan voor zaterdag was een uitsmijtertje van ca 3 h. en dat werd 3:03. De temperatuur was niet veel hoger dan in de skihal maar gelukkig scheen er een heel flauw zonnetje. De wijze waarop het liep was veelbelovend want het ging, ondanks de pittige hellingen zoals de kluis en de Sibbergrubbe als vanzelf. Na drie uur lopen nog het gevoel hebben dat er nog wel een uurtje inzit, geeft moed voor de ca 6,5 h. die ik in Chamonix op de been moet blijven.
De vermolmde oude eik op het plateau van Schimmert had mij echter nederig gemaakt. De duidelijke verwantschap tussen ons beiden deed beseffen dat moed en overmoed dicht bij elkaar liggen en dat bovendien de goden niet verzocht moeten worden met hoge verwachtingen.Aannemende dat onze Germaanse voorouders de eik niet voor niets heiligden, heb ik, om mijn jeugd terug te vinden, dus op heidense manier mijn geboorte herbeleefd door terug te keren in de kern van deze reus. Van heel andere orde was de verbeelding van het verschil van vertrouwen in de mensheid tussen het Heuvelland en de Randstad. Ik zag dit kraampje in Schin op Geul al op de Albert Cuyp in Amsterdam staan. Zelfbediening heeft niet overal dezelfde betekenis.
Zondag was de dag van de open ODS loop. Deze, voor het tweede jaar gelopen loop voor een goed doel, is nu al een klassieker. Perfect en zeer lopersvriendelijk georganiseerd, mooie locatie en een schitterend geaccidenteerd parcours in het dal van de Geleenbeek. Dit jaar werd gelopen voor de Stichting Kleine Beer die zich inzet voor chronisch zieke kinderen en dat werd van jong tot oud berengoed gedaan.Voor kilometervreters lijkt 10 km weinig maar als je tempo wil maken is dat veel, zeker na een xxxL loop zoals zaterdag. Mijn ervaring is echter dat dit best gaat als je maar goed inloopt en niet te snel van start gaat.
Door de klassenindeling van > 45 jaar en ≥ 45 jaar maak je als manlijke 60 plusser op de 10 km geen kans maar bij de dames ligt dat anders want die verliezen hun jeugd bij definitie niet. Mijn naam werd dus haas en zo mocht ik met succes het tempo aangeven, en route ademhalingstechnieken doceren, het "hop, hop hop" hellinglopen demonstreren, uit de wind houden en bij herhaling vertellen dat we er bijna waren. Bij de dames tot 45 jaar werd Leny namelijk 2e en bij de dames ≥ 45 jaar 3e. Hoezo sporten met de kleine beer, je moet er mee vechten!
Het lopen werd overigens, ondanks de afwezigheid van Jo, Hub, Peter en Oda als winnaars van het vorige jaar, verder ook gedomineerd door deelnemers uit zaterdagtrainingsgroep en leden van het (voormalig) DSM RunningTeam. De familie Coolen spande daarbij de kroon door de eerste prijzen van zowel man, vrouw als dochter. Peter Gorissen nam mijn plaats van vorig jaar op het podium in maar wij zien elkaar nog wel in de Mont Blanc Marathon. Buiten het lopen deed het goed om tijdens het gebeuren een aantal vertrouwde gezichten weer te zien en zo te vernemen hoe de toestand in de lappenmand is of wat anderszins buiten de ziekenboeg gaande is. Het uitlopen 's middags met mijn zoon was verder pure ontspanning want ik kon hem nog bijhouden.
4/6/05
Afgelopen week zat een rust na het volbrengen van de Drenthe Marathon er niet in. Over drie weken staat de Mont Blanc Marathon op het programma en dat betekent over een afstand van 42,195 km het lichaam 2240 m naar omhoog zeulen en nog eens een vrije val van 1190 m op een skihelling zien te voorkomen. Het pieken in de training ligt op veelvouden van - 3 weken voor de dag van de waarheid. Het moest dus allemaal dit weekend gaan gebeuren. Hoewel het heilige moeten er eigenlijk af zou kunnen zijn. Jo was zo onder de indruk van mijn lijdensweg in Klazienaveen dat hij deze marathon dubbel telt en zodoende de balans tussen ons weer in evenwicht wil zien. Het is natuurlijk een nobel gebaar dat ik waardeer maar absoluut niet kan aannemen. De voorzichtige stapjes van afgelopen dinsdag en de eerste xxL afgelopen woensdag voelden goed. Tijdens de rustdag op donderdag deden de fietsbenen dat ook.
Vrijdag kon dus de beuk er er in met de Pepijnloop in Echt. Als loonslaaf moest ik deze loop met als goed doel de Stichting Pepijn en Paulus altijd missen omdat ik op vrijdagavond gewoonlijk voor DSM aan het wegwerken was in de files vanuit de Randstad of het Noorden naar het Zuiden. Het missen, zo heb ik nu kunnen vaststellen, was inderdaad een gemis. Een leuk parcours over het terrein, goed georganiseerd en vooral een heel gezellige zomeravondloop.
Om mijn loophonger te beteugelen was ik tot haas uitverkoren. Het doel van Leny was om onder de 55 min. van de Parelloop te komen. In het begin leek het echter wel hazenpeper. Hoezo een marathon gelopen en een dagje in de tuin geschoffeld, na een kilometer was deze haas al uit zicht ondanks dat de gehaasde dik onder de 5 min/km liep. Uiteindelijk werd de haas aangelijnd en zo kwam het allemaal nog goed in 52 min. Dit was goed voor een 4e plaats bij de dames tot 34 jaar. Het noodweer had keurig op onze finish gewacht en dus kwam na ons de zondvloed.
Zaterdag stond een solo rondje Vijlen - Vaals - Drielandenpunt -Gemmenich - Cotessen - Epen - Vijlnerbos - Vijlen op het programma. Na 3:06 en ca 500 m klimwerk zat dat rondje onder de schoenzolen, juist toen het alweer begon te regenen. Een droge draad had ik echter toch niet meer aan het lijf, ondanks het koele weer en wat trammelant om water te vinden. Bussen vol toeristen op het Drielandenpunt en alle uitspanningen gesloten. Ik hoef dat niet te begrijpen maar je mist zo wel een drinkpost in Nederland. In Duitsland en België werd, kennelijk als consequentie van het Nederlandse Nee tegen Europa ook al geen water verstrekt. Ja, van referenda moeten lopers het niet hebben. Na het waterdrinken in Cotessen waar tenslotte de Geul ons land binnenstroomt begon het laatste half uur via de top van het Vijlnerbos naar Vijlen. Het liep ongeveer zoals het in de DSM Classic fietste dus het was stoempen geblazen.
De rest van de zaterdag stond in het teken van het ODS Voetbaltoernooi. Natuurlijk moest en zou ik, zeker gezien de bij mijn afscheid geuite bedreigingen, mijn geliefde Drentse hunebedjes van DEP Emmen komen supporten. Het weerzien was zeer aangenaam want uit het oog is niet uit het hart. De steun loonde verder best de moeite want deze van oorsprong turftrappers kunnen ook goed tegen een bal trappen. Daarnaast staan ze mentaal en fysiek zeer stevig in de voetbalschoenen en zo drongen zij voor de zoveelste keer onder leiding van hun coach Kriene weer door naar de finale pool. Dat de hoofdprijs na een zware strijd uiteindelijk aan hun voorbij ging mocht na afloop de pret niet drukken. Het met emmers vergoten zweet werd aangenaam aangevuld met (een enkel glas) pils en de barbecue vulde daarboven nog meer aan dan de verbruikte koolhydraten. Het was dus weer een geslaagd toernooi voor ODS en voor Emmen. Volgens jaar moet de beker echter naar Emmen want dan coacht de coach 25 jaar en waar vindt je dat nog.
Zondag stond in het teken van uitlopen. Bij het starten bleven de schoenen aanvankelijk ongeveer op stop staan maar zoals gebruikelijk gaat dat na een tijdje over. Niet te koud en niet te warm, mooie heldere luchten boven het heuvelland, de fluitende stoomtrein door het dal van de Eyserbeek, rode klaprozen met een witte mutant langs de weg, het gappen van de eerste rijpe kersen en een ijsje van de onvervalste Italiaan van het eiland Sardegna op de Kruisberg. Na 2:26 en ca 300 m klimmen kwam ook deze relatieve beproeving weer een einde. Relatief want her en der vindt je verborgen in het landschap langs de holle wegen van die onverwachte monumentjes die alles weer relativeren.
Absoluut samenvattend:
Voortschrijdend weekgemiddelde één week na de marathon = 9:02
Binnen 48 h. 6:32 gelopen (inclusief 10 km op bijna wedstrijdtempo) en daarbij ca 800 m geklommen en gedaald
De Mont Blanc Marathon zit er in en hoeft er alleen maar uit te komen. Nog twee weken doorlopen en dan nog een week hoogtestage met de rugzak om en de bergschoenen aan in de Gran Paradiso. Otto Plantemaheeft samen met Ton van der Kop de route uitgezet dus dat wordt weer actieve rust in de sneeuw. Het stapelen is daarbij geen probleem. In het algemeen kunnen de keukens van gekende restaurants in Nederland niet tippen aan die van doorsnee Italiaanse berghutten. Over de wijn en grappa doe ik het zwijgen toe want spreken zou leiden tot een foutief beeld van mijn voorbereiding.
28/5/05
Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest is een aardig gezegde als de vrees onterecht blijkt. De vrees voor een bloedwarme Drenthe Marathon was echter terecht en zo werd het gevreesde lijden werkelijkheid. De lijdensweg werd echter niet voor niets afgelegd want als er een V3 klassement zou zijn geweest dan was ik 1e geworden om de doodeenvoudige reden dat ik de enige gek van die leeftijd was die deze marathon uitgelopen heeft. Hetzelfde gold overigens voor Leny op de Halve Marathon maar die was zo wijs om de halve te lopen. Dit als wederkerig bewijs dat verstand niet met de jaren komt.
De voorbereiding was ook in de laatste week perfect. Niks luisteren naar rust nemen maar lekker ontspannen bezig blijven zonder je moe te maken. Maandag na het werken in de Randstad wat wandelen op de Gooise matras, dinsdag mental training in de Hooijkaasstad Schoonhoven, woensdag nog een kort loopje naar de kapper heen en weer voor een passende "Coupe Marathon", donderdag naar Drenthe voor een in de VUT gaande "DSM-stakker" en vrijdag een fietstocht door het Drentse land. Kortom toen ik zaterdagmorgen opstond had ik geen argumenten om de kruisgang niet te volbrengen.
De voortekenen voor de bloed, zweet en tranen loop bedrogen vrijdag al niet. Stralend blauw en met de noen stond de thermometer al op 30ºC. Zolang het windstil is kan je in Drenthe niet moe van het fietsen worden. Het grasland op het door de gestaalde veenwerkers afgegraven veen is zo vlak en zo groen als een biljartlaken. De daar doorheen lopende fietspaden liggen dan ook geheel waterpas en kaarsrecht langs langs de ontwateringkanalen van de voormalige moerassen tussen Bourtange en Coevorden. In de herfst en winter is het vooral bij regen en wind een desolaat landschap maar nu was het werkelijk prachtig.
Een rondje Emmen, Erica (ja, ik mocht er op de naam van Harrie Wendker in), Schoonebeek, Coevorden, Zandpol, Nieuw Amsterdam en Emmen maakte de benen en vooral de stijve looprug goed los. De verbrande huid zal later wel loskomen. De wielen stonden veel stil voor koffie met gebak, fris en ijs maar de camera bleef klikken. Verticale technische en natuurlijke landschapsdragers, het enige kasteel in Drenthe en de geboorte van een kalf. In Drenthe gebeurt het allemaal op één dag.
Abbo Kloppenburg en de zijnen hadden alles weer tot in de puntjes geregeld. Zelfs voor een extra, door Jacqueline bevrouwde, drankpost in de toch al uitstekend georganiseerde loop was gezorgd. Verder was, na bijna een jaar, het gezond en wel weerzien van de loopse hunebedjes natuurlijk hartverwarmend.
Jammer genoeg ontbraken de aankomende Drentjes Anne en Herbert omdat hun nestbouw begrijpelijkerwijs voorrang genoot. Niet voor niets zagen wij zowel bij Schoonhoven als bij Rouveen de ooievaars al "ready for take off" staan.
De twee aanlooprondjes in Klazienaveen vormde de eerste aanslag op mijn moraal.
Terwijl de mussen bij boven de 30ºC van het dak op hun hoofd vielen koelden de "verveeners" zich met de eerste pilsjes waarmee ik zo graag mijn stervende dorst al had willen lessen. Dit hebben zij, huis aan huis in hun tuinen zittend, de hele loop dapper volgehouden. De aanmoedigingen werden naar mate de tijd vergleed wel wat onsamenhangender maar bleven gemeend.
Voor wat betreft de ambiance steekt Klazienaveen de Rotterdam Marathon zeker naar de kroon. Het weerzien met het echte parcours vijzelde mijn moraal niet echt op. De georganiseerde en huisvlijt drank- en sponsposten en de wegkoeling door de eindeloze rij van tuinsproeier deden dat wel. Op de muziek van de vele feesttenten danste ik zo van post tot post. Ik ken het hele repertoire van Drentse Jannes nu volledig uit mijn hoofd.
De derde ronde bracht wat wolkjes met enige afkoeling. Dat was de redding want mentaal is de derde omloop de zwaarste. Weer door het dorp met de verleiding om jezelf, denkend aan de eindeloze weg door het bos, het asfalt naar Nieuw Dordrecht en de lange weg naar Klazienaveen, uit je lijden te verlossen door de zelfmoord van het uitstappen. Hier kwam de mentale training van afgelopen dinsdag in Schoonhoven mij van pas. Na het passeren daar van de stadspoort heb ik mij onmiddellijk tot de daar toevende hangouderen gewend om de antecedenten van Herbert na te trekken. Na op hun vraag: "de kleine of de grote" met "de hele grote" te hebben geantwoord ( ik dacht dat het om de spraakkunst ging) kreeg ik zijn glanzend profiel op een uit zilver gedreven schaal aangereikt. De mentale opsteker was dat zijn glans als doordouwer op basis van mijn Schoonhovense voorouders op mij afstraalde.
De vierde ronde liep als vanzelf. Het dieselde rustig door al was ik blij met de begeleiding tijdens de laatste loodjes door Leny op een leenfiets . Natuurlijk kwam ik weer veel te fit over de finish zodat Jo mij wederom zal betichten van te weinig inzet. Dat deert echter niet want naast mijn 1e plaats ben ik hem toch tot op één marathon genaderd. Dat gat moet in de Mont Blanc Marathon in een uurtje of zes à zeven wel te dichten zijn, denk ik zo. De nazit bij de Klazieneese Chinees leste om te beginnen de dorst van de DSM lopers. Een lopend buffet vormde daarbij met het bier een uitstekende combinatie van cooling down en herstapeling van de opgebrande koolhydraten. Tijdens het wegspoelen en kauwen van de ingrediënten werden natuurlijk de heroïsche lijdensverhalen volop gedeeld en dat bracht iedereen de echte verlossing uit het lijden. Per saldo zijn eigenlijk alle lopers eerste geworden ondanks de door de hitte gedwarsboomde PR en andere pogingen. De sfeer kon dus niet meer stuk zeker toen Kamal aankondigde toch met Gerrie mee te gaan naar Chamonix om de Halve Mont Blanc Marathon te lopen. Deze hereniging van het befaamde loopduo Peppie en Kokkie deed her en der een traantje wegpinken. De Drenthe Marathon heeft mij goed gedaan. Een beetje stram, geen trauma's in de geest en het gestel en dus woensdag of zo weer in de schoenen. Ondanks de liefde- haat verhouding vanwege de mentale aanslag maar ik blijf deze marathon met plezier lopen. Ik zie dus Drenthe maar vooral de DSM hunebedjes uit Emmen en Schoonebeek met natuurlijk Abbo voorop dus graag weer, al zal het wel weer warm zijn.
21/5/05
Mijn inspanningen voor de jeugd voerden mij deze week weer een aantal dagen naar de Randstad. Mijn vrijwillige NFTE ( www.nftenederland.nl ) bezigheden beginnen voor wat betreft de omvang steeds meer op een full/fool time job te lijken. De aard er van verschilt echter totaal van die van mijn vroeger zwoegen voor het dagelijks brood. Het bezoek aan Amsterdam (West) leek namelijk veel op een uitstapje naar een Oosterse Kasbah.
Tijdens de door NFTE jongeren gewonnen Baanbrekerprijs stond ik met Wim Kok op het podium. In "Amsterdam Convention Factory" feestte ik gehuld in mijn streepjespak met stropdas te midden van piercings en tattoo's. In Almere deed ik ongewild mee aan de puzzelrit "Vindt het centrum". In Amersfoort was ik beschaafd op de "high tea" aanwezig.
Voor de driehoek AAA (Amsterdam-Amersfoort-Almere) is de Gooise matras als nachtleger de ideale uitvalsbasis. Tussendoor benutte ik deze behalve voor het slapen ook voor het lopen. De NS had het parcours prachtig uitgezet en zo tufte ik 2:20 over de heide, door bossen en velden, langs prachtige buitenhuizen, fraaie lusthoven en prachtige waterpartijen. Het enige lastige was het steeds maar moeten stoppen en starten voor het bezichtigen en het maken van foto's.
De Gooise matras is werkelijk prachtig gestoffeerd al maakt de Hilverbeek daar op sommige plekken een waterbed van. De conclusie is duidelijk. De NS heeft mijn hart gestolen. Niet zozeer voor het reizen met de trein want daar waag ik mij niet aan maar wel voor het uitzetten van zulke wandel=run trajecten.
Zaterdag was het uit met de pret en moest onder de bezielende leiding van Jo weer getraind worden. Zijn doel was het ondersteunen van zijn persoonlijke haas in diens Weddenschapsrun Rousseau. De doelen van de rest van de groep lagen wat uiteen maar wel in de richting van Margraten waar hij Roger wilde treffen. Zo was Hub op weg om voor "Zweit veur Leid" de 10 km te gaan lopen, Leny wilde langs de Amerikaanse Oorlogsbegraafplaats Margraten, Huub ging met vakantie en wilde eigenlijk niet veel meer en ik moest de laatste hand leggen aan de Drenthe Marathon in Klazienaveen.
Bij de groeve 't Rooth scheidde dus de wegen. Het was bij 22º C, ondanks de wind, vochtig warm en dus het ideale weer ter voorbereiding op de immer stervenswarme Drenthe Marathon. Het water ging er dus net zo snel uit als er in. De opgave was om het asfalt te mijden. Niet alleen hadLimburgs Mooiste vele duizenden fietsers in het zadel gebracht maar ook leken alle motorclubs van Nederland en omstreken een Limburgse toertocht georganiseerd te hebben. Off road was het uitgestorven op een tussen Welsden en Bemelen voorbij stuivende Roger na. Het idee van mij om een week voor de marathon toch nog mijn duurloopje van 3 h. te doen is even dwaas als het doorlopen van Jo met zijn verkoudheid. Wij zouden beiden eens moeten leren luisteren naar verstandige mensen. Gelukkig stuitte ik in Berg, juist nadat ik de drie uur gerealiseerd had, op een voor mij passende gehoorzaamheidstraining. Opzitten en pootjes geven geleerd krijgen van een deugdelijke organisatie en daarvan een reisje toe krijgen lijkt mij wel wat.
Zondag was het simpel uitlopen geblazen rond het plateau van Ubachsberg. De rust was echter niet geheel in het landschap teruggekeerd. In plaats van al dan niet motorisch aangedreven tweewielers waren nu de wandelclubs massaal uitgerukt. Normaal gesproken is dat een rustig volkje dat, indien ze je horen, het pad fluks vrijmaakt en indien ze je niet horen behoorlijk kunnen schrikken van een loper. Nu bewogen om wat voor reden dan ook doedelzakspelers in de optocht mee en dat maakt het verschil. Ik kan mij voor stellen dat de vijand het vroeger dun in de broek deed als zij onder de begeleiding van dit geluid aangevallen werden.
Het werd ondanks of dankzij dat een leuk loopje van bijna twee uur dat mijn voortschrijdend netto weekgemiddelde op 10:03 bracht. Aan de fysieke voorbereiding zal het dus in Drenthe niet liggen. De bloedwarme dalgronden, de kaarsrechte blakerende wegen en de vier te lopen rondjes zijn daar de echte uitdaging. Met name bij het ronden van de derde ronde moet het nog opflakkerende verstand tot orde geroepen worden want kennelijk ben ik nog niet dwaas genoeg.
14/5/05
Pinkstermaandag ga ik gewoonlijk hardlopend naar Pink Pop. Dat biedt één keer per jaar de unieke mogelijkheid om door een haag van mensen en onder muzikale begeleiding de Wilhelminaberg te beklimmen. Binnen of buiten de Pink Pop hekken maakt voor de ambiance weinig uit.De hellingen van de berg zijn een soort gratis schellinkje. Je ziet er alles (al zijn de figuren klein maar daar hebben we verrekijkers voor) en je hoort er alles (al zijn de hoge tonen eruit gefilterd maar we waren toch al doof van de disco). Dus zolang je over smaak maar niet twist is het puur genieten op en rond de voormalige draf- en renbaan van Schaesberg. Het enige lastige is dat je de windschermen, tenten, barbecues, etenswaren en kratten bier zelf naar boven moet slepen.
Maar als het gratis is dan zijn Limburgers gelijk Hollanders want als het voor voor niks is dan doen ze er alles voor. De Pinkstergeest kwam van de drugsdealers. Hun dag kon niet stuk. De hele klandizie bij elkaar en lekker de hele dag met de scooter de handel de helling op crossen om na het flappentappen weer ontspannen down hill te freewheelen. Alleen Snowworld heb ik niet begrepen. Die hadden goud kunnen verdienen met hun stoeltjesliften.
Het bezoek op het terrein viel met 20.000 man/vrouw tegen. In de beste jaren kwamen er driemaal zoveel toeschouwers op het Limburgse Woodstock af. Bij het passeren van één van de vele gelegenheidscampings drong de oorzaak bij mij door. De Flowerpower jeugd heeft letterlijk en figuurlijk een buikje gekregen. Zij komen niet meer met de rugzak om naar het zuiden liften, willen niet meer op de kale grond onder een stukje plastic in de openlucht slapen slapen, kunnen niet meer in de bosjes hurken en aan groeporgiën moeten zij niet meer denken.Nee, de auto moet makkelijk geparkeerd kunnen worden, de bungalowtent moet goed kunnen staan, moe moet een lekker potje kunnen koken en de voorzieningen moeten 1e klas zijn. Alleen de outfit is nog authentiek maar die gaat pas aan als de tent opstaat want waar moet je anders je trendy kleding ophangen. De nieuwe generatie staat er bij, kijkt er naar en zuipt zich lam en zien later op de TV hoe het was.
Gewoontegetrouw probeer ik elk jaar binnen de hekken te komen en dat was tot nu toe gelukt. Het zit echter de laatste weken niet mee. Vorige week werd ik opgepakt door de Rode Baretten en deze week waren het de Roodhemden, of beter gezegd één van hun honden, die mij verhinderden om het hek over te komen.
Uit armoede ben ik dus maar verder gelopen en heb bij uitzondering een rondje over Kerkrade gelopen. De hellingen rond Strijthagen en Erenstein zijn prachtig maar op de een of andere manier is er een kloof tussen het heuvelland en deze exponent van de mijnstreek. De bij uitzondering schijnende zon overbrugde echter de kloof of mogelijk gaf de Pinstergeest mij moed.
Het is lente maar daar was dan in de afgelopen ook alles meegezegd. Tijdens een xxxL loop muteerde ik door de hagelstenen tijdens een onweersbui in een ijsman. De positieve kant van dit negatief gebeuren was dat even later de zon weer scheen maar het realisme was dat ik doornat bleef doordat het water op enkelhoogte de hellingen afspoelde en de banden van passerende auto's als douchekop fungeerden. Tussendoor bood de natuur echter prachtige beelden.
Mede door een post Bush xxxL loopje naar Margraten werd de week afgesloten met een voortschrijdend gemiddelde van 10:15. In vergelijking met de echte kanonnen, die zoals Jo, ongeveer in hun loopschoenen slapen is dat natuurlijk niets. Tijdens de zaterdagtraining tikte Jo mij op dit punt nog eens hard op de vingers. Ik lig niet één maar twee marathons bij hem achter. De loop voor Mali in Noorbeek had ik namelijk helemaal verdrongen. Nu ben ik, om op gelijke hoogte te komen, na Klazienaveen ook nog gedwongen om de Mont Blanc Marathon te gaan lopen. De zaterdagtraining was overigens zeer aangenaam. De posttraumatische ervaringen van de Maas Marathon waren (uiterlijk) verwerkt en een mengsel van Chamonix en Zermatt straalde aan de horizon. Jo straalde op een andere wijze. Binnenkort kan hij met een buggy gaan hardlopen want hij gaat het opa gehalte onder de lopers opvoeren. Eindelijk krijgen zijn concurrenten in de wedstrijd een kans. Met buggy zal hij wel langzamer moeten gaan lopen.
In de voorbereiding van Chamonix zal ik Margraten zeker nog eens aan doen. In Washington bezocht ik lopend Arlington en was geïmponeerd. Margraten imponeerde op een andere wijze evenzeer. Het is zo mooi en afschuwelijk tegelijk dat je er stil van moet worden.
7/5/05
Mijn theater in Visé bij het bloedprikken voor het BNP onderzoek kreeg afgelopen maandag met de laatste prik in ziekenhuis van Heerlen nog een staartje. De snelle prikster was zomaar klaar met mij maar ik was nog niet klaar met haar geprik. Het was kennelijk geen prik-ster want ik hield er een blauwe en pijnlijke elleboogsholte aan over. Het leven van een proefkonijn gaat dus niet over rozen maar voor het goede doel is nooit geprikt is altijd mis. Het gebeuren deed gelukkig niets af aan het herstel van het loopwerk. Woensdag en donderdag liep ik weer alsof er niets gebeurd was.
Tot mijn verrassing vond ik donderdag bij de Wilhelminaberg, vlak naast het skicentrum, de Gedachteniskapel van de Mijnwerkers. Ik ben er, op weg naar de top, tientallen keren op enige afstand langs gelopen maar was kennelijk altijd te gefixeerd om er notie van te nemen. Het bleek in de grond van de zaak, als voormalig lijkenhuis van de Mijn Wilhelmina, geen leuk kapelletje te zijn. Het is echter wel indrukwekkend als je leest dat in de Limburgse mijnen in 70 jaar meer dan 1000 doden zijn gevallen. Goed beschouwd had er een kathedraal moeten staan maar misschien fungeert de immense steenberg wel als zodanig.
Mijmerende over de verre toekomst vervolgde ik mijn weg. Nu zou het mijnbedrijf vanwege de arbeidsomstandigheden geen optie zijn maar wat zou er gebeuren als het aardgas opraakt. Kernenergie of verder delven van de enorme voorraad kolen die onder de Kempen, Belgisch/Nederlands Limburg en het Rijnland ligt. In Duitsland gaat men weer beginnen want het wordt weer economisch, zo las ik onlangs.
Het werd alles bij elkaar een loopweek van 9:37 en dus zit de Drenthe Marathon op 28 mei a.s. in Klazienaveen wel in de benen.
Ik heb daar de kans om de stand tussen Jo en mij van het aantal marathons dit jaar weer gelijk te trekken. Jo (link) zal wel weer als eerste aankomen op de halve marathon en ik (link) zal wel weer als laatste vertrekken op de hele maar dat deert niet. Wat wel deert zijn de altijd hete dalgronden en het kaarsrechte brandend asfalt waarover gelopen wordt. Dat maakt de limiet een bron van zorg want vanwege de gemeenteverordening staat deze op 4,5 h. en het is eind mei in Klaziena haar veen altijd boven de 30ºC , zo leert de ervaring. Hopelijk komen Herbert en Anne mij vanuit het Zwolse aanmoedigen.
Zaterdag had ik het plan om 's middags de Geuldalloop te gaan doen. Deze naamgeving is overigens bedrieglijk want je moet een aantal keren vanaf de Geul het plateau tussen Vilt en Berg opzeulen. Het feit dat één van deze wegen de Lijkweg heet spreekt boekdelen voor deze korte maar hevige loop.
Helaas gooide het bezoek van President Bush roet in mijn eten. Door de afzetting van de autoweg zou het aanrijden een vrijwel onoplosbare puzzelrit over binnenwegen worden. Dus zijn we de loop 's morgens maar gaan voorlopen.
Dit ging echter maar gedeeltelijk door want de hellingen bieden schootsveld op Chateau Sint Gerlach dus was de afzetting genadeloos. Het werd daardoor een ronde rond het afgezette gebied. Ik ken de wegen daar echter goed en zo kon het gebeuren dat we legaal het bos inliepen en er illegaal weer uitkwamen. Deze twee soldaten snapten ons daarbij en snapten niet hoe wij de "Out Bound" waren binnen gedrongen zonder op een patrouille gestoten te zijn . Zwaar bewaakt ging ik op de bewijsvoerende foto van mijn vreedzame trainingsactie. Opmerkelijk was dat de militaire jeugd niet alleen goed getraind maar ook erg beleefd was. Het weer invoeren van de dienstplicht zou denkelijk een goede oplossing zijn voor een groot aantal maatschappelijke problemen.
Op de terugweg troffen we toch het Chateau Sint Gerlach vol in het schootsveld aan. Ik ben geen militair strateeg dus zal ik dat wel verkeerd gezien hebben. Al met al was het een leuke loop ondanks de regen, het baggeren in het bos en de meer dan 20 graden lagere temperatuur ten opzichte van de Maasmarathon.
Zondag konden de winterkleren weer aan. Veldwegen stonden vanwege de hevige buien niet op het menu en dat betekent 's zondags opletten en nog eens opletten. Nu waren de wegen afgesloten voor een wielerwedstrijd en dan is het op de overgebleven racen zonder aanzien des persoons. Ik heb de 3 h. die ik in mijn hoofd had met 3:12 overleefd. Drenthe moet kunnen en bovendien DSM Emmen zou mij villen als ik niet kwam. Ik moet dus wel.
Voor de goede orde: Jo is 1e geworden bij de 50+ in het Geuldal.
1/5/05
Zondag liep ik de Maasmarathon boven de gordel voor Bayer en daaronder voor DSM. Eigenlijk liep ik echter mijn nieuwe schoenen in voor het Atrium Ziekenhuis in Heerlen. Daar onderzoeken zij BNP en daarmee bedoelen zij iets anders dan Bruto Nationaal Product of Banque National Paris zoals in het kader te lezen is.
Voor wie loop ik vandaag?
Het klinisch chemisch laboratorium van het Atrium MC doet sinds enkele maanden onderzoek naar BNP (Brain Natriuretic Peptide). BNP wordt als snelle test gebruikt om te onderzoeken of een patiënt die binnenkomt op de EHBO, direct doorverwezen wordt naar de longarts of naar een cardioloog. Het vaststellen van de BNP ondergrens is nog in onderzoek.
Voor dit onderzoek zoeken wij MARATHONLOPERS. Marathonlopers kunnen dit specifiek eiwit 'stressen' tijdens een marathon.
Voor de wedstrijd wordt bloed afgenomen en direct bij binnenkomst wordt bloed afgenomen. Na minimum 24 uur na binnenkomst wordt wederom bloed afgenomen (0 waarde, BNP waarde na 'stres', afname van de BNP waarde na 24 uur).
Nu spreekt stressen mij in het algemeen niet zo aan en zeker niet voor een marathon. Een goed doel is echter nooit weg. Bovendien krijg ik nu eens te horen of mijn ontspannen aanpak van het lopen schone schijn is en ik toch lijd onder hevige spanningen. Bij het opstaat schoot ik al gelijk in de stress. De juist opgekomen koperen ploert brandde gelijk de slaap uit mijn ogen. De weersverwachting sprak van 25º C maar als allochtone Limburger weet ik beter. De Maasmarathon speelt zich namelijk af in het Maasdal op de Belgisch - Nederlandse grens en die kan bij een zuidelijke stroming nogal eens Föhn verschijnselen vertonen. Het parcours loopt van Visé via Maastricht weer terug naar Wezet. Het vertrek uit dit mooie stadje is namelijk Franstalig terwijl je er van de Vlaamse kant (Voerstreek) weer in loopt. Ook dat is natuurlijk stressen want je moet bonjour en goedendag doorlopend goed uit elkaar
De stress schoot verder door bij het wegrijden. Mijn zoon had met de HD spuit de bolide mooi opgepoetst maar lopen wilde hij niet meer. Na een paar tergende minuten was het overtollige waswater gelukkig uit een van belang zijnde circuit dus kon er gestart worden. Het charmante van de Visé is dat het altijd een gezellige puinhoop is. Elk jaar zijn de parkeerplaatsen veranderd en is de inschrijving verplaatst. Nu moesten we ook nog het bloedprikken vinden. Gelukkig werd de start uitgesteld om niet nader aangegeven redenen dus kon ik nog juist mijn ochtend café nuttigen op het terras.
Raymond had voor het onderzoek zo ongeveer alle Limburgse loopfanaten warm gemaakt en zo was ook de zaterdagtraining in volle sterkte aanwezig. De ene Hub was gelukkig eens niet verkouden, de andere Hub had zijn vrouw er van overtuigd dat hij nog steeds gezond was, Oda, Peter en Ruud kwamen voor een tussendoortje van hun Ultra's, Piet wilde nu eindelijk eens met een goed gevoel een marathon voltooien en Jo moest mij voorblijven in het aantal marathons dit jaar. Gelukkig bracht Leny het dameoffer door mij op de fiets te begeleiden.
Bij de start om 10.15 h. was het in de schaduw 19º C en bij de finish was het op die zelfde thermometer 32,5º C. Onderweg antwoordde een signaleur in Eijsden op mijn vraag: "Is het altijd zo warm hier" gevat met "Alleen als het niet regent". Deze twee zinnen plus de foto compilatie van voor en na het gebeuren beschrijven de marathon volledig. Wat vocht verloren, goed aangebruind en lekker bezig geweest. De werkelijkheid was toch iets genuanceerder. De zon aan de strakblauwe lucht, de flauwe, warme wind uit het zuiden en het weinig beschutte maar prachtige parcours langs Maas werkten goed samen. Na slechts 10 km werd er al gewandeld en gingen mensen terug onder het motto: "Ik ben niet gek". Nu denk ik zelf ook dat ik dat niet ben maar een onderzoek kan je niet in de soep laten lopen.
Het lopen ging niet eens slecht. Ik hou van warm weer maar zo'n temperatuur na alsmaar koud weer pikt mijn gestel nu ook weer niet. De stress zat echter in andere factoren. Het water bij de eerste drankpost was al uitverkocht dus moest ik kiezen uit twee kwaden. Sterven van de dorst of ziek worden van die smerige Isostar. Gelukkig mochten bij 15 km de volgfietsen op het parcours en heeft Leny wonderen verricht met het aanslepen van water, cola, druivensuiker en natte sponzen. Bij het verlaten van het lommerrijke Maastricht zat ik op 26 km nog op een tijd in de buurt van 4 h. Maar toen sloeg, mede door het schaduwloze stuk, de oververhitting genadeloos toe. Ik ken het fenomeen goed en de enige oplossing is de stoom er af en nog meer water er in. De warmteafvoer bij het lopen heeft iets te maken met het verschil van de lichaamstemperatuur en de natte bol temperatuur van de huid, terwijl de natte bol temperatuur weer een verband heeft met de relatieve windsnelheid enerzijds en de instraling van de zon anderzijds. Over de duim gerekend was de koeling minder dan 15% van die bij de Rotterdam Marathon en dat red je gewoon niet. De laatste 15 km werd dus samen met vele heren en een enkele dame een survival. veel tekst hadden de meeste niet meer buiten hun gesteun en gezucht. Mijn opbeurende woorden over het wachtende Belgische bier vielen dan ook in slechte aarde.
Dank zij cooling down interval lopen en de voortreffelijke begeleiding van Leny Nightingale heb ik het goed overleefd. Zeker na het korte gesprek met Herbert en Anne op 20 m voor de finish kon ik al snel de wereld weer aan,
De boodschap dat Piet en Hub zich na afloop vanaf de finish verder per brancard lieten verplaatsen gaf samen met het 2e bloedprikken door de vriendelijke maar bloeddorstige vampeuze na afloop nog wat na-stress. Deze was echter goed voor de BNP en daar heb ik het voor gedaan.Jo ontstresste mij door weer de 1e prijs in zijn categorie te halen. Helaas zal ik nooit weten of de afwezigheid van Math Dinjes hiermee verband houdt.
23/4/05
Bij elke zaterdagtraining leer ik wel wat. Nu ging er een wereld van onbegrip voor mij open toen ik begreep dat een atletiekbaan in België piste heet. De bij de Vlaamse reus Mark in Belgisch Limburg trainende Hub Frencken onthulde ons deze Francofiele invloed. Hub had helaas geen antwoord op detailvragen over kogelpiste, piste om de zon, je piste verliezen, kegelpiste e.d. Op de Nederlands Limburgse trainingspiste was zaterdag alles surplace.
Het begon toen Leny, Hub en Raymond gul loopkleding begonnen rond te strooien van diverse chemiereuzen. Ik raakte zo in de war van het daarop volgende openlucht paskamer gebeuren dat ik bij voorbaat stil viel. Maastrichtsmooiste van zondag en de Maasmarathon van komende zondag konden verder ook de groep niet inspireren tot grootse loopdaden. De training werd dus één groot zonnebad in slow motion. Leny werd zowaar door de onderstaande wachtende heren misbruikt om de laatste op te halen.
Zulke trainingen zijn om bij te praten en dat gebeurde ook. Raymond bleek over de rug van zijn schapen ooit het strenge en zeer Godgeleerde klooster Mamalis te zijn binnen gedrongen. De ene Hub maakte ons deelgenoot van de geheime trainingen van zijn vrouw die al xxL trekjes vertonen, de andere Hub gaf ons lopend biologie les over voorjaarsverschijnselen en Jan met hond praatte ons bij over de WAO keuringen. Wat mij betreft kwam de rust goed uit. Na een week van 9:41 h. trainen en één week voor de Maasmarathon moest de stoom er verplicht af.
Het liep overigens als een trein en het kostte moeite om het vuur niet uit de sloffen te lopen. Uit de sloffen zelf was het vuur echter wel. De tussenzolen van mijn loopschoenen schemerden aan de hakken door de onderzolen heen en dat schreeuwt om vernieuwing omdat dan ook de demping nalaat. Doorrennen naar retailer Decathlon voor een paar nieuwe Nike Pegasus was de oplossing. Deze kosten daar Є 85 in plaats van Є 100 in de detailhandel. Dat scheelt dus ca Є 0.006/km en zo bespaar je met een marathon al gauw 25 Eurocent en daar doe ik de schoenen dus graag voor aan.
Definition: Pegasus
Definition: Pegasus
(Greek mythology) immortal winged horse that sprang from the blood of the slain Medusa; was tamed by Bellerophon with the help of a bridle given him by Athena; as the flying horse of the Muses it is a symbol of high-flying imagination.
A constellation in the northern hemisphere near Andromeda and Pisces.
Running shoe under the brand name Nike
Ik loop zolang ik hardloop al op dit gevleugelde en onsterfelijke paard en koop dan ook ongezien maat US 11. Maar dit keer trok ik de blikken van een verkoopster in de bloei van haar leven en na haar openingsstatement "U bent die man die wedstrijden altijd dubbel loopt" is er natuurlijk een band en persoonlijke services.
Zondag moest de stoom er weer even op voor Maastrichtsmooiste en daarnaast moesten natuurlijk de nieuwe schoenen ingelopen worden. Dat laatste was eigenlijk onzin want ik trek ze aan en loop er gelijk zonder problemen uren op. Maastricht en omstreken was inderdaad op z'n mooist. De weersvoorspelling van bewolking met onweersbuien en 16ºC bleek in de realisatie zonnig weer met een temperatuur van boven de 20ºC te zijn.
Dit bepaalde gelijk de aanpak van de race. In plaats van hazen ben ik onderweg gaan fotograferen. Het werd dus een complete intervalloop over 15 km. Voorsprong nemen, foto's maken en weer inhalen. Ik werd er moe van maar de omgeving waarin Leny liep ook. Zij bracht , hijgend achtervolgt door de jeugd, lachend uiteindelijk 1:27 op de klokken en ik stond virtueel stil na rond de 1:20.
Tot mijn verbazing moest het Sabic van Jo de DSM voor laten gaan in de business run, terwijl Jo het alweer moest afleggen tegen Math Dinjes. Het eerste kan ik verklaren want ik denk dat via Ger veel Ceasar atleten voor een paar uur een DSM dienstverband zijn aangegaan. Voor het tweede had Jo als verklaring dat hij onlangs opa was geworden. Dit wordt dus beschuit met muisjes bij de volgende zaterdagtraining. Hopelijk is Ger dan hersteld van, naar wat bleek, een scheuring in zijn kuitspier. Zelf viel ik ook in de prijzen want tot mijn verrassing kreeg ik, ter compensatie van het missen van een prijs door het dubbel lopen, twee medailles.Maastrichtsmooiste was dit jaar perfect georganiseerd en had een mooi parcours. De loop is, na wat aanloopperikelen, een goede vervanger van de Observantloop geworden en dus een absolute aanrader.
16/4/05
Na een week van relatieve rust vanwege mijn vrijwilligers werk in een goed hotel in de randstad moest ik in het weekend weer eens aan de bak om wat van de Maasmarathon te kunnen bakken. Het werd een weekend met, in marathon termen, een negatieve split. Zaterdag kwam 2:41 op de klokken en zondag bleven deze stil staan op 2:51. De bij elkaar 5:32 was op 4 minuten na een weekend record. Ik had dit kunnen breken maar dat geeft maar gezeur van hongerige lopers over het vieren met vla. De rust was zoals gezegd relatief. Komende zondag staat namelijk Maastrichtsmooiste op de agenda en daar moest nog wat voor gedaan worden. Het werd een hoogte stage op de Sint Pietersberg in de vorm van een kruising tussen de Wijnbergloop, Observantloop, Treechloop, NK Bergloop en de training op het Wagemans Trappenpad. Het Fort Sint Pieter, de Apostelhoeve op de Louwberg, het Millenniumbos, de Cannerberg met Kasteel Neerkanne, d'n Observant met trappenpad, Caster, Petit Lanaye, Slavante en de Zonneberg werden daarbij vlotjes genomen.
Het Fort Sint Pieter ging moeizaam maar forten worden nu eenmaal niet zomaar genomen. De Apostelhoeve ging ook niet vlot maar dat kwam omdat de wijngaard met de drank in wording mij naar het hoofd steeg. In het Millenniumbos boven de Jezuïetengrot leek de geest van Jo op mij neer te dalen en begon het te lopen. Ik was dus niet voor niets zijn heilig trainingsgebied binnengedrongen. De ontdekking aan de hand van de daar in overdaad geplaatste gedenkplaten dat hij het bos had meegefinancierd was dus geen verrassing. Bij het Camiel Oostwegel bastion Kasteel Neerkanne sloeg even de honger toe maar wat wil je als je pad het buitenterras van een Michelin-ster kruist.
Het weerzien met d'n Observant en zijn trappen was tot wederzijds genoegen en de beloning van het uitzicht stilde mijn honger. D'n Observant heet niet voor niets zo. De schoonheid van de tevens zichtbare hollebolle Enci kies valt niet te betwisten want die is gewoonweg afwezig. Caster is daarna doordrentelen en concentreren op de redelijk linke afdaling naar Petit Lanaye. Daarna was het even sfeer proeven op de route van de Maasmarathon.
De rest zou terugbollen worden naar Maastricht maar het lusjes naar de uitspanning met wijngaard Slavante is natuurlijk een must voor een wijnmaker . Verder was de Zonneberg te mooi om te laten schieten. Deze deed overigens zijn naam eer aan dus de auto met aanvullende drank kwam daarna just in time in zicht. Aan Maastrichtenaren moet ik als allochtone Limburgse boer nog steeds wat wennen maar van hun land mag ik graag genieten.
16/04/05
Zaterdag viel mijn oog op een bordje dat de toon zette voor de loop. Ik ben er inmiddels duizenden keren langs gekomen maar had nooit gezien dat je in dat weiland niet mocht zwemmen. Normaal kan dat ook niet maar de gestaag neervallende regen maakte dat nu bijna mogelijk. Naast de regen was de temperatuur van rond 7ºC niet bemoedigend en mijn grootse plannen krompen in die kou. Een beetje mee hobbelen in de zaterdagtraining leek wel voldoende.
De opkomst was dun. Kennelijk waren de helden van de xxxL loop van vorige week vermoeid. Alleen Oda, Peter en Paul waren aanwezig om daar verslag van te doen. Drie weken voor de marathon is een rustig gelopen xxxL een uitstekende voorbereiding. Het tempo lopen van 35 km is echter weinigen gegeven en breekt bij niet al te ervaren lopers meer af dan je leif is. In ieder geval begreep ik dat Karel en Ger de lappenmand hadden opgezocht.
Van Karel ken ik dat en zie weer uit naar zijn revaliderende trainingen waarin ik hem in mijn tempo gezelschap mag houden. Van Ger zijn makke heb ik geen verdere informatie anders dan dat hij Maastrichtsmooiste en de Maasmarathon aan zich voorbij zal laten gaan. Jo bood mij royaal zijn startnummers aan en Oda zag mij zijn plaats innemen in zijn ploeg. Waarom zij daar zo ondeugend bij lachte ontging mij natuurlijk. Ik loop immers voor de prijzen in een andere klasse. Kortom er werd wat gedold en gelopen en daar doen we het voor.
Na een krap uur zocht de meute bij Vilt de terugweg op maar dat vonden we wat te vroeg. Via Sibbe en het spookachtige Sint Jansbos werd bij het grafelijke kasteel Schaloen het wat warmere en gelukkig droog geworden Geuldal opgezocht. Dit gaf kracht en zo gleden de kilometers makkelijk weg. Dit spoorde aan om via de bergweg Berg te beklimmen en een lus via de Kuitenberg over Amby naar de Nachtegaal bij Meerssen te maken. Daar stapte ik in eenzaam maar niet uitgeput in de auto want iedereen was al vertrokken.
Zondag was de echte Amstel Gold race. Zaterdag was het zoeken om het parcours met de 12.000 recreanten te mijden. Nu was het zaak om getimed het pad van de profies te kruisen. Het pad vinden was geen probleem. Je loopt de auto's maar achterna en dan kom je er vanzelf. De kunst is nog de kritische plekjes opzoeken. Ik koos voor Huls want van alle klimmen die ik ken is, lopend of op de velo, deze berg naast het Eyserbos de meest moordende. Het pad zelf was goed gemerkt. Ik bedoel dus niet door de borden en de signaleurs maar door het afval van de recreanten. deze hadden gelijk Klein Duimpje een spoor van afval aan allerlei "power bar" verpakkingen en bananenschillen gelegd.De slaven van de weg is een goede benaming voor wielrenners. Limburg heuvel op heuvel af doortrappen in een nat mistdeken kan niet leuk zijn.
Zaterdag doolden al hordes recreanten buiten het parcours op een voortijdige terugweg rond. Nu reden een aantal renners zelfs achter de bezemwagen aan. Dit inspireerde mij voor de komende marathon. Sinds ik, stervend in de Drentse hitte, door zo'n ding 10 km achtervolgd ben zin ik op wraak en dit lijkt mij een aanpak. Het lopen in het natte deken ging verder buitengewoon goed. Het moet de daslooksalade zijn geweest die ik zaterdag had gemaakt. Langs de Geul groeit deze beschermde plant op paar een plekken weelderig en zolang de bloementjes gespaard worden mist de daslook een paar delen van zijn look niet. Hoe dan ook het liep als de stoomtrein die tussen Schin op Geul en Simpelveld in de mist opdook.
10/4/05
Mijn stelling van twee weken geleden dat Jo en ik wereldberoemd zijn in Nederland werd deze week bewaarheid. Daar waar Jo de aandacht van de Rotterdam Marathon organisatie had getrokken, trok ik de aandacht van de Hoofdsponsor Fortis. Ik heb het nog niet nagevraagd maar mijn 1e plaatst bij de mannen 60+ in de Parelloop van vorige week zal hieraan ongetwijfeld ten grondslag hebben gelegen. Mocht Jo zich op eigen gelegenheid nestelen in startvak A. Ik werd voor de massage en verzorging verwacht in de Rotterdamse Doelen en kreeg daglogies in het aanpalende Western Inn hotel.
Over de vorm zat ik niet in. De afgelopen week was het voortschrijdende weekgemiddelde meer dan 9 h. Dat verdeeld in xxx+, xxx-, xx-, x en ½x loopjes, waarbij voor het goede begrip x voor 1 h. staat. Om niet uit vorm te raken en om de Zwaan afdoende te kunnen beklimmen werden zaterdag nog op af hellingloopjes langs de Geul tussen Meerssen en Valkenburg gepraktiseerd. Kortom ik kon zondag goed uitgerust aan het karwij beginnen. De start uit Heerlen was koud, nat en donker. Geen weer voor grote daden maar wel goed genoeg om goed uit te pakken.
Jo was ter acclimatisatie al in het westen. De overgang tussen Maastricht en Holland is voor hem een te ingrijpende stap. De coaching moest dus mobiel gebeuren. Dit leidde ertoe dat ik iets van Jo leerde en de auto net als hij in Zwijndrecht parkeerde en met de trein naa Rotterdam c.s. verder ging. Over mijn geklungel bij de kaartjesautomaat zal ik niet reppen dat deden het aantal wachtende al. De de kortingskaart die Jo voor mij op het station in een verstek had verborgen vergoedde echter alles. Jo bleek telefonisch in blakende vorm maar dat is geen nieuws want dat is deze onverwoestbare grijze Keniaan altijd. Ons bestookt hij met ingewikkelde tabellen over leeftijdsverval maar zelf ken hij geen sleet behalve dat zijn gretigheid om kopwerk te doen tanende is. De foto halfweg moest dus op pixel niveau uitvergroot worden om zijn beeltenis achter de vele ruggen te zien. Rond mijn 28e kilometer snelde hij mij wind mee tegengesteld voorbij voor de laatste kilometers. Het werd 2:41 maar met een tiental seconden meer dan zijn PR. Wel kon hij zoals gewoonlijk zijn eerste prijs afhalen bij de autochtone mannen 50+. Het WR marathon voor mannen boven de 70 jaar staat op 2:54. Als ik niet te snel aftakel kan ik nog beleven dat hij dit breekt.
Zoals altijd telt ook voor mij het resultaat. Ik zal niet gaan verhalen over regenbuien, wind en/of andere loopongemakken. Hierbij dus gelijk mijn finishfoto als binnenkomertje. Natuurlijk zal ik direct van bedrieglijke fotobewerking worden beschuldigd want de erkenning van mijn 3e jeugd is natuurlijk een onneembare mentale horde voor mijn loopgenoten. Om deze beschuldiging voor te zijn heb ik op de terugweg dus maar vast aangifte gedaan van pogingen om mijn medaille zijn glans te ontnemen. De agent die ik hiervoor benaderde nam prompt zijn petje af. Als dat geen bewijs is dan weet ik het nog niet. Mogelijk mag ik ook Marc als getuige oproepen want even kreeg ik visioenen van het beloofde land en dacht zijn stemgeluid te horen.
Het terug dribbelen naar de Fortis home ging niet over rozen. Niet vanwege de afkoeling na de loop of een opkomende spierverstijving maar een roze damesband die mijn pad kruiste. Tegen zoveel rosé dames kon ik uiteraard en zo werd ik door de "vrouw met de hamer" op de achtergrond gedwongen tot een fotosessie. Dat op dit moment even de zon doorbrak moet een teken van boven zijn geweest.
Ik was invaller voor de business run bij een Fortis team uit Utrecht en omstreken . NFTE wordt namelijk o.a. gesponsord door de Fortis Foundation en dus kon ik hiermee iets terugdoen. Femke, Alexander en Eelco hebben mij, als was ik een gekende goede collega, heel prettig in hun midden opgenomen. De organisatie van Fortis was in één woord gezegd àf. De doelen als Fotis home, goede kamers in het hotel aanplende hotel, een keur aan natjes en droogjes, eigen Fortis vervoer naar de wisselpunten en een geweldige ambiance na afloop. Alleen het lopen moest zelf gedaan worden.
Ik kon natuurlijk niet anders dan op mijn deel van 11 km tussen het Feijenoord Stadion en de Kralingse Boszoom vol gas geven en zo liep ik de dubbele afstand van vorige week in de Parelloop met de zelfde snelheid. Ik geef toe dat voor de jonge honden iets boven de 12 km/h lopen een lachertje is maar dat zal hun wel vergaan als ze t.z.t. nog zouden kunnen lopen. Na de wissel heb ik met iets minder gas het laatste deel uitgelopen tot de finish op de Coolsingel. Al met al liep ik de halve marathon in 1:49 en dat maakte mij gelukkig. Het team liep als een goed geoliede machine en liep met plezier naar een goede 3:39.
De nazit bij Fortis was een leuke happening en bracht leuke ontmoetingen. Ik trof daar Eric Boumeester die ooit als Directeur Corporate Communications van DSM het DSM RunningTeam koesterde. Dat niet alleen ik maar ook ons Fortis team wereldbekend in Nederland is blijkt wel uit onze contacten met BN-ers. Opvallend daarbij is dat pensionados kennelijk van nature net zo bruin worden als de topzwemster Inge de.
vlnr Alexander, Simon, Inge, Femke en Eelco
3/4/05
Ook een ex-voorzitter van de Parelloop en ex-werknemer van DSM heeft zo zijn verplichtingen en dus schreef ik zondag in voor de DSM run over 5 km en de 10 km Parelloop.Bij de DSM run heb ik maar gas gegeven en dat ging ondanks de wat stijve onderdanen best aardig. Zo'n korte afstand is voor een diesel altijd een probleem. Als de koude motor te snel op toeren wordt gebracht dan begint hij te sputteren en als hij te langzaam op temperatuur wordt gebracht dan komt hij niet snel genoeg op toeren. Ruim binnen de 25 minuten werd de afstand overbrugd en was ik goed ingelopen. De hierna volgende business run stemde mij wat droevig. Het is een gegeven dat de tijd dat het DSM RunningTeam die loop domineerde voorbij is maar het is wrang dat DSM nu captains zoekt om loopteams te vormen.Maar na regen komt weer zonneschijn en zo startte ik vrolijk op de 10 km als haas voor Leny. Helaas lag het tempo van deze rammelaar in de 2e ronde iets te hoog maar 2 km voor de meet vond zij haar adem en dus de turbo weer terug en kwamen we op 57 minuten mooi rood aangebraden binnen.
De inzinking zat in de nogal onterechte vrees voor de rode lantaarn want er zaten nog hordes jeugd achter haar aan. Zo er een 60+ klassement ware geweest dan was Leny 3e op de 10 km geworden en ik 1e op de 5 km. De foto bij de roodkoperen lantaarn van het oude Stadshuis is dus vooral van therapeutisch van aard. De pose van de winnaar zal de krant niet halen maar staat hiermee wel op Internet.
Jo is gelukkig nog in een leeftijd waar klassementen voor zijn. Hij kwam dus zoals gewoonlijk, maar ter afwisseling in een Sabic outfit, zijn prijs afhalen. De 36 min. over de 10 km staat op basis van mijn rekenwerk garant voor 2:44 in de Rotterdam Marathon. Dit vermits een goede coaching. Ik zal dus naar Rotterdam moeten anders wordt het niks.
2/4/05
Het oogsten van de winterproductie aan mos in mijn tuin was het lichtelijk vermoeiend sluitstuk van een sportief weekend. Een fietstochtje van 38 km in de Limburgse heuvels was weekend en jaar primeur tegelijk. Eindelijk weer eens weer om buiten op de fiets te zitten zonder te sterven van de kou. Met binnen fietsen door een spinnenwiel te laten draaien kan ik geen goed garen spinnen net zo min als ik op een loopband vooruit kan komen. Ik moet domweg de elementen voelen en er tegen kunnen vechten. De snelheden van Delftse Jos haal ik bij het fietsen niet want hij ligt door dat voortdurend spinnen natuurlijk wel straatlengtes op mij voor. Het snorde echter bij mij toch lekker weg ondanks de verweekte winterspieren en tevreden spinnend ben ik na afloop in bad gaan liggen. De week zelf was na de Peter Rusmanloop overigens niet onsportief verlopen. Tussendoor werd Limburg nog onveilig gemaakt met een xxL loopje en het land met mijn bolide. Bij dit laatste stootte ik op een ingenieus apparaat voor lopers met snelle darmen en/of laxerende wedstrijdzenuwen zoals om een willekeurig voorbeeld te noemen Jos Brouwer.
De pot op en de spuigaten uit kan met deze foto letterlijk worden genomen. In de zin van de spuigaten schijnt niet verstandig te zijn om één dag voor de wedstrijd nog een xxxL loop te lopen. Daarom trof ik alleen Jo, die een rustdag had ingebouwd, bij de Parelloop want de rest van de zaterdaggroep moest zo nodig rusten na de training in het Öcher Wald. Ik had dat donkere Duitse bos bij Aken maar gelaten voor wat het was en had gezien het mooie weer gekozen voor een zonnige toer in het Geuldal.
Bij de start om 9.00 uur lag het dal er hier en daar in de schaduw nog wit weggetrokken bij van de rijp. In het zonnetje werd het al snel bloedwarm. Valkenburg-Wijlre-Ingber-IJzeren-Sibbe-Valkenburg-IJzeren-Gasthuis-Terblijt- Berg-Valkenburg werd een aardig rondje van 3:07.
Google Sites
Report abuse