2003 Q4

 Een oude diesel moet altijd wat aanlopen en daar is de Brakke (=Dronken) Berg vlak na de start geen ideale gelegenheid voor. Pas op het plateau bij 't Rooth begon het wat te gaan maar lekker lopen was anders. De week was verlopen met zaken als een, anders dan met hersenen, gevuld voorhoofd, bloedneuzen, een afgebroken kies en als toegift krampende kuiten. Het resultaat van dit alles is bij een loper pap in de benen. 

Waren er dan geen opstekers?. Jawel, velen. Martin, Thea de vrouw van Huub R. en voor het eerste deel ook Leny vormden de onovertroffen begeleiding van het kleine maar zeer selecte gezelschap. Een speciaal woord voor Martin die opgewekt verzorgde ondanks dat hij een rampjaar meemaakt van spierscheuringen en andere loopmotorische ongemakken. Verder liet de regen na en was er boven Maastricht de aldaar, volgens Jo, normale blauwe lucht te zien die langzaam maar zeker naderbij kwam.

Met de wind nu achterlijk in de ruggen liep het op rolletjes, die bij mij echter wat bleven krassen. Klein-Welsden, Groot-Welsden, Margraten, Scheulder, IJzeren en Sibbe werden, met kleine ups en downs in het ook bij dit weer prachtige landschap, vlot genomen en zo rolden we nog binnen de 2 h. Valkenburg binnen in de afdaling langs de Daalhemerweg. Jo temperde daar echter mijn vreugde door mee te delen dat ik 5 min. achter was op het schema van vorig jaar.

Voor de Nachtegaal troffen wij de Delftse teamleden die daar met erwtensoep aan het stapelen waren voor de Grottenmarathon. Of dat was voor het geurspoor in de grotten of de turbo door de gangen werd niet duidelijk. In ieder geval was het na afloop een genoeglijk koffie-uurtje koffie met Apfelstrudel mit Eis und Sahne om de calorieën weer op peil te brengen. De rest is lopers bekend, even zuchten, in bad, de benen strekken en dan voel je jezelf weer kiplekker.

Zondag  rond 9 uur 's morgens belde Jo mij met de verheugende mededeling dat hij lopend op weg was van Maastricht naar Valkenburg om daar de rondrennende holenmensen te gaan bekijken. Daarbij gaf hij mij de raad om uit te lopen, iets wat ik nooit doe na de marathon. Maar eens mens is niet te oud om te leren dus heb ik mijn daad bij zijn raad gevoegd en 's middags de schoentjes aangetrokken.

Eerst was het nog wat stijf maar later liep het best goed ondanks de alweer neerplenzende regen en harde wind. Op een wat gevoelige hielpees na bekwam de raad van Jo mij goed en zo liep ik nog 1 h. 11 min.

20/12/03

De werkverplichtingen van vrijdag in Emmen verhinderde mij voor de zaterdagtraining. Op zich geen probleem na een trainingsweek van 8 h. 37 min. ter voorbereiding van de SM (Simon Marathon) loop van volgende week zaterdag, Toch zal ik normaal gesproken de doelstelling van binnen de 4 h. niet halen. Dat is gewoon een kwestie van de weegschaal. Hoewel ik er niet echt uitzie als een zwaargewicht, zijn er toch sinds de zomer in het gewoel van het goede leven door allerlei jaarafsluitingen een aantal kg's wintervet in het lijf geslopen. Gezien het feit dat 1 kg gelijk staat aan 3 min. op de marathon reken ik dus op 4 h. 11 min. Een verval van 59 min.in 13 jaar moet kunnen.

Zondag was het noordwest 7, 4ºC en regen met de eerste sporen van hagelachtige natte sneeuw. Dat weer in Limburg betekent in de Hoge Venen een sneeuwstorm. Op het plateau van Ubachsberg en Baneheide was het echter ploeteren door de natte prats van löss. De Bergloop van Mesch had ik voor gezien gehouden. Het is een mooie loop maar minder dan een week voor de marathon te riskant voor de wat strammer wordende pezen en spieren. Zo'n loopje onder deze omstandigheden haalde het luie zaterdagzweet er wel uit. Dit werd echter onverwijld afgevoerd door het aanvankelijk neerplenzende hemelwater. Na een half uurtje gingen de sluizen gelukkig dicht en werd het, al zoekend naar wat luwte van bosjes en holle wegen, een leuke winterloop van precies 2 h.

Dat was de laatste training van afgelopen week ook. Uit werkoverwegingen liep ik 's morgens niet in de Emmerdennen van Emmen maar in de omgeving van Epen. Een rondje Vijlnerbos omhoog, Vijlen, Mechelen en de Schweiberg naar Eperheide is een echt wakkerwordertje met rond 500m klimmen op de nuchtere maag. Nu dus lekker lui naar de zaterdag toe. Hopelijk heeft de begeleiding ook goed getraind want anders moet ik nog het tempo maken.

7/12/03

Het nieuws is dat er geen weekendnieuws is anders dan dat zaterdag het verhuizen  van mijn dochter resultaat heeft gehad ten koste van een (lichte) achillespees door het stoten aan een kast en de stress door de "sleufse schreufjes" (Youp van 't Hek) van Leenbakker. Zondag overviel mij een lichte ongesteldheid die hopelijk niet uitmondt in de noordwaarts oprukkende griep. Het lopen werd dus dubbel niks in het weekend. Dat wordt dus leuk met Sylvester. Wie toch wat werk wil bewonderen mag genieten van mijn prille pogingen om Internet op te gaan. Kennelijk als maagdenkwaal van lopers in het team.

29/11/03

Haantje de voorste was zaterdag het loopmotief. Jo was kennelijk verlost van zijn B(l)oktor blessure en dat zouden we weten ook. Eerst hield hij zich nog rustig en liet het trio Paul, Huub R. en Frans wat uitdollen maar toen was het raak ook. Om zijn minuutjes te tellen heeft Jo tegenwoordig een op een pacemaker gelijkend apparaat en als dat piept dan versnelt hij reflexmatig.

Het bejaarden clubje (Karel, Huub, Leny, die er natuurlijk niet bijhoort, en ik) reageert door doofheid en slechtziendheid geplaagd natuurlijk absoluut niet. De rest probeert in den beginne Jo wel bij te houden maar stierven na enige één minuutjes compleet af. Jo kakelt daarna niet van trots maar beperkt zich tot uitermate frustrerende aanmoedigen. Goed, de rangorde was weer geheel hersteld. 

Frans werd natuurlijk ook slachtoffer van Jo maar ook van zijn grootspraak. Hij gaf aan om onder mijn (verleden) tijd van 3 h. 12 min. te gaan lopen op de marathon. Zijn instorting na 2 h. staaft zijn grootse plannen  vooralsnog  niet echt. Voordien was het weer het spel van de tien nikkertjes. Eerst keerde de geplaagde Oda om met Peter en de gelukkig weer herstellend lopende Martin in haar kielzog. Daarna was het de beurt aan de jeugd die geplaagd door bezigheden als boodschappen doen en bezoek krijgen in tijdnood kwamen.

Intussen was er al veel besproken. Zo opperde Herbert vriendelijk de mogelijkheid dat de B(l)oktor ook van Jo’s grijze hersenmassa zaagsel had gemaakt. Verder behandelde Edwin de potentie van Herbert maar dat bleek na een kort misverstand om diens carrière planning te gaan. Daarop sloeg Herbert weer terug door Edwin’s plotselinge voorliefde voor baby’s aan de kaak te stellen. Kortom, het ging weer als vanouds. 

Het resterende groepje bleef aan de gang met Frans als dader en slachtoffer. Het daderschap betrof het feit dat hij na jaren van meelopen nog niet had meegekregen dat de laatste altijd moet worden opgehaald. Omdat dit in een aantal gevallen de krakende Karel betrof, werden tussen die twee wat invalshoeken uitgewisseld. Eerlijk is eerlijk Frans stal de show door te stellen: “Omdat ik mij voel zoals jij er uitziet kan ik niet terugkomen”. Hoewel Karel niet achterbleef door te stellen dat als Frans niet doorlopend aan de kant ging om alle heggen in Limburg met zijn water op te groenen hij alle tijd van de wereld had om terug te komen. 

Zondag was een nieuwe dag met nieuwe kansen.  Na een eindeloos gepruts met beperkt succes om mijn gloednieuwe homepage operationeel te maken  en de finishing touch aan een in het Oud Nederlands geschreven “Lofdigt op …door Copernicus” was ik ’s middags aan het uitlaten toe. 

NB:     Met één couplet als voorbeeld mag het duidelijk zijn waarom Edwin zijn Schotse wortels in ere houdt.

De huidige Clerus is my overigens vreemdt te moede,

zy fpreecken gelyk boerse Angelen en geen deftig Latyn.

Hunne woordtkeusch kan ick alsoo niet bevroeden,

Over het lopen zelf valt weinig te vermelden. De bug was uit het systeem, het weer aangenaam, de zon was glazig en de weg was breed. Het was dus goed rusten in de schoentjes. Halverwege werd het wel bang op het hard. Gisteren klapte bij het afdalen naar het Vogelhuisje mijn voet lelijk weg en stond volgens de ooggetuigenis van Huub F. even onder een hoek van 90 graden.

Nu deed het wat pijn. Deze trok gelukkig al lopende weg en kon ik het enen na het andere lusje aan de tocht vastknopen. Het werd uiteindelijk 2 h. 37 min en dat bracht het weekendtotaal op een 5 h. 25 min. Voorwaar ik denk nog aan een marathon maar durf niet op eigen initiatief de Sylvester Marathon te herhalen. Mijn hoop is daarbij op Jo gevestigd maar ik denk dat hij zelfs in mijn tempo zo’n lang stuk nog niet aankan. Over de patatekes praat ik maar niet. 

Het  gebruik het statement is aan te raden als je geen discussie wilt met golfspelers maar toch onderhoudend bezig gehouden wil worden. Het statement etaleert een kwetsbare houding maar je ligt op feestjes en partijen direct onder een prachtig spervuur. Het wordt afgemeten tegen iets waar je kennelijk wel aan toe bent dus worden al je bezigheden doorgenomen in vergelijking met hun golf.  “Ja dat voel ik zo” is een vervolgantwoord waardoor de heren zich walgend van je afkeren. Bij de dames wakkert het echter moederlijke gevoelens van zorg aan en ik ga nu eenmaal liever met vrouwen om dan met mannen.

Maar goed ik heb wel eens op de golfbaan hardgelopen maar nooit gestaan. Aangezien ik met een keurig driedelig pak met een krijtjesstreep in mijn van Bommels stond haalde ik qua aanzien wel gelijk veel in. Een golfoutfit lijkt namelijk nergens op maar dat maakt alles zo speciaal en vooral duur dat je voor de rest in je hemd staat.

Bij het ontwaken zondag zag ik Margraten niet zo zitten. Volgens mijn informatie was Karel niet van de partij en dan loop ik ook niet. Je raakt namelijk zo aan elkaar gewend bij het samen finishen. Het werd dus behaaglijk baggeren door de beemden in de driehoek Heerlen – Simpelveld – Ubachsberg.  Aan publiek was vanwege een wandeltocht compleet met km aanduiding geen gebrek. Verder was het bij definitie een gewonnen race want je haalt alle wandelaars in. De bedoeling was 2 h. om van mijn wat zware hoofd af te komen. Geen drank op en toch een punthoofd zou niet mogen.

Het was misschien de ondraaglijke spanning van het gegolf. Het punthoofd ging niet weg maar de km’s wel en zo werd het een uitgestelde zaterdagtraining van 3 h. 02 min. Ik was echter minder moe dan na het doorlopen of beter gezegd doorstaan van die “holes”.  Je wordt doodmoe van dat slenteren. Verder was ik warmer geworden van het lopen dan van het slaan. Ik kwam zaterdag in het clubhuis terug met 10 dooie vingers die ik in de keuken heb mogen ontdooien. Dus voorlopig ben ik er nog steeds “Niet aan toe” maar nu met de wetenschap van het talent dat in mij schuilt.

Rest mij nog nader in te gaan op de B(l)oktor van Jo. Je kan wel zien dat die jongen volkomen in de computers en aanverwanten zit. Alles wat niet gekend is wordt een virus genoemd. Nee Jo lees, huiver en realiseer het effect op een zogenaamde lopende eik.

Het was duidelijk dat in de personen van Leny, Karel, Huub, Opa Rob en bij verrassing binnenkort ook Peter, die vervroegd uittreedt om ontspannen bij te gaan klussen, de GRIJZE VUTTERS POWER nu echt aan de macht gaan komen. Het wordt binnenkort moeilijk zo niet onmogelijk voor de jeugd om tegen deze mature garde op te boxen die gezegend is met een oneindige trainingstijd.

Waarschijnlijk was dat de reden dat Edwin op aanmoediging van Jo, die de weg gelukkig wees want ander had ik de schuld gekregen, direct na de start steil omhoog vloog.  Zijn nieuwe status heeft hem vleugels gegeven maar ik hoorde hem nog spreken over mijn vriendin. Ik hoop dat dit een vergissing was. 

De blessure van Oda houdt jammerlijk aan maar was als geluk bij een ongeluk ook goed voor een mooie uitspraak. Oda voerde naar haar zeggen het veld met ferme tred aan omdat ze beter hard kan lopen met een blessure. Of dit vrouwelijk gedrag is weet ik niet maar Leny zegt altijd harder te moeten lopen als ze moe is. Ze valt anders om in plaats van dat het andersom is. Kortom, de sfeer zat er weer goed in dus werd er weer harder gepraat dan gelopen.

Na het teruggaan  van Oda haakte ook Jo, Paul en Yuri af. Jo omdat hij morgen een wedstrijd van 10 km moet lopen! en Yuri omdat hij volgende week met zijn vriendin in Stutgard naar dansles moest gaan. Wie het nog snapt mag het zeggen maar kennelijk wordt het tijd voor een nieuwe uitgave van het “Groot Lopers Smoezenboek”. 

Ik ben overigens volgende week verhinderd vanwege DSM verplichtingen in het Hunebed land.  

De VUTTERS Leny en Huub amuseerde zich langs de zijlijn en Edwin moest passen vanwege zijn opspelende hamstring. Het verschil tussen top fit voelen en in de put zitten was voor hem maar enkele tientallen km’s.

Onder aan de berg was het mijn tijd om af te splitsen. Eerst werd Leny op 2 h. 03 min voor de deur afgezet. Daarna werd het nog een rondje Raarberg, Waterval en Meerssen. Al met al bracht ik zo 2 h. 46 min. op de klokken. Iets minder dan gepland maar dat halen we morgen wel weer in (hoop ik).  

Zondag was het tijd voor een archeo-tour. In Bochholtz aan de grens bij Aken is deze week bij het ploegen een sarcofaag uit de Romeinse tijd gevonden en de vindplaats te gaan zien geeft een welbesteed doel aan het lopen. Dat Bochholtz op een plateau ligt is niet erg als het aangenaam zomerweer is. Het is wel erg als het bij 6º C regent uit een laaghangende bewolking die als en mistige deken over de plakkerig natte löss ligt.

Sinds maandag zijn onderzoeker Tessa de Groot en veldtechnicus Klaas Greving van de ROB aan het graven. Een klus waarvoor aanvankelijk tweeënhalve dag was gepland, maar die zeker langer gaat duren. Tijdens het graven is namelijk een vrij gave bronzen strigilis (een apparaatje om olie van de huid te schrapen) gevonden, met spijkers en glasscherven. De onderzoekers gaan er vanuit dat er nog meer voorwerpen in de buurt van de sarcofaag kunnen liggen, en graven daarom grotendeels handmatig verder. Dat het blootleggen van Romeinse resten geen alledaagse klus is, bevestigt Greving. In de 38 jaar dat hij werkzaam is bij de ROB is dat pas zijn derde opgraving.

Vermoed wordt dat de eigenaar van de al eerder blootgelegde villa Vlengendaal, die op een steenworp afstand ligt, in de kist begraven is. Duidelijk is in elk geval dat het om iemand met geld gaat, alleen welvarende mensen konden zich in de Romeinse tijd een sarcofaag veroorloven.

De onderzoekers hopen dat de vondst op het bietenveld in Bocholtz meer informatie oplevert over de wijze van begraven in de Romeinse tijd. Duidelijk is dat in die periode, die van 12 voor Christus tot 406 na Christus loopt, geen eenduidige manier van begraven bestond. Wel werd iedereen , al dan niet gecremeerd, apart begraven. Vaak gingen er giften mee de grond in, zoals voedsel of sieraden en gebruiksvoorwerpen. De ene keer werden die in de kist gelegd, de andere keer in speciaal uitgegraven gangen.

De totaal stand in het weekend werd dus 5 h. 15 min. Dit lijkt wellicht veel maar echte wetenschappers zoals Edwin en Herbert kunnen dit haarfijn uit de doeken doen. Doordat met het stijgen der jaren de prestatie van het hart wat afneemt wordt het zuurstof opnemend vermogen minder en daalt de snelheid. In verhouding met vroeger is mijn duursnelheid afgenomen van 13 tot 11 km/h. Dus om dezelfde prestatie te leveren moet ik nu ca 1,4 maal zoveel lopen.  Dat wil zeggen dat, met Frans als willekeurig voorbeeld, deze dit weekend dus minstens 3 h. 39 min,  gelopen moeten hebben. Ik twijfel daar natuurlijk aan want anders had hij allang onder mijn PR op de marathon gelopen.

Jos B. had de deelname weer perfect georganiseerd. De ontvangst bij DSM Gist, het transport,  het afhalen van de nummers, zijn begeleiding onderweg en het afsluitende eten. Wij hebben al onder leiding van Kamal voor hem geapplaudisseerd maar doen dat hier nog dunnetjes over.

Met een zelf geblesseerde Jos B. en een afwezige Jo omdat deze geen twee wedstrijden meer achterelkaar aan kan lag de bal nu bij Ger. Ondanks dat de tegenstand op de foto te zien slechts bestond uit strandjoggers en dus niet al te zwaar leek  kwam hij net iets te kort voor de 1e plaats. Hij stond dan ook bij de prijsuitreiking nog uitgebreid te douchen toen nummer één al werd gehuldigd. Hierdoor kwam Jos B. toch nog op het podium voor een niet verdiende prijs in zijn thuiswedstrijd. Met een sportief gebaar kreeg Ger later wel de bloemen. 

Ik begon de wedstrijd na één dag rust met een trainingsweek van 8h. 28 min. in de benen. Niet bepaald een ideale voorbereiding maar Monster is voor mij eerder een ontspannen zaterdagtraining dan een wedstrijd om ingewikkelde dingen te doen, zo ik dat nog zou kunnen. Maar goed, na rustig achteraan gestart te zijn kreeg ik het toch al in de ronde door het dorp op mijn heupen en wist zo over de trottoirs crossend binnen 2 km een niet onbelangrijk deel van het veld te verschalken. Onopgemerkt passeerde ik zo Karel, Leo, Jos van W., Anne en Sheila. In de duinen kwam ik kort daarop nog twee genoeglijk keuvelden hunebedjes. Zij zagen elkaar zo weinig, dus vandaar want Emmen groot.

Hierna heb ik wat gedimd door op duurloop tempo over te schakelen. Het strand viel mee en was afgezien van de op- en afgangen en het deel waar opgespoten werd best goed. Ook de wind werkte mee door schuin achter te staan. Halverwege kwam Leo in een treintje voorbij maar ik vond het nog te vroeg om aan te pikken. Het liep lekker en de laatste 4 km’s tegen de wind in moesten nog komen.  De afstand liep op tot 100 m maar daarna bleef die gelijk. 

Eenmaal van het strand af en tegen de wind in ging de turbo er op. Lekker optornen tegen de wind maakt pas het duurvermogen zichtbaar. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik een schaduw langzaam naar mijn toe zag glijden. Het was Karel wiens gewrichten los waren gelopen en mij dus stilletjes met soepele tred besloop. Het wordt een gewoonte van ons om samen over de finish te gaan. Op verzoek van de speaker en met instemming van Karel mocht ik daar als eerste over sprinten. De tijd bleek na het optrekken van de zweetdampen best aardig met een tijd van 1 h. 58 min.

Met Jos B. ben ik daarna nog de laatsten wezen ophalen want je bent een team of niet en bovendien had ik mijn duur km’s nog niet gemaakt.  Anne deed Herbert persoonlijk en dus zijn Jos B. en ik  maar voor Sheila gegaan. Daarna bleek Jos van W. nog zoek. Hij werd echter weer teruggevonden, maar wel heel ver achter. Hem uit de wind houdend werd hij met vereende krachten binnengeloodst.Hiermee zat Monster er weer op tot hopelijk volgend jaar want eens moeten we die weerselementen eens meemaken!

Op verzoek van Herbert, die toepassingen zoekt voor de doos met gist die hij bij DSM Gist meekreeg, eerst wat theorie en vervolgens een recept met gist dat hij met zijn voorraad nu voor jaren kan klaarmaken:  

Eerst zal de gist in de aanwezigheid van zuurstof gaan groeien (vermeerderen). Wanneer alle zuurstof is opgebruikt begint de gisting (fermentatie) in afwezigheid van zuurstof. Voor beide processen gebruikt de gist suiker als voornaamste energiebron. 

a. Groei of respiratie (ademhaling), hierbij worden voornamelijk koolhydraten (suikers) afgebroken door de gist in aanwezigheid van zuurstof (aërobe conditie). Er worden o.a. CO2 en veel energie gevormd. Deze energie wordt weer gebruikt bij de vorming van nieuwe gistcellen (= vermeerdering). Er wordt (nog) geen ethanol geproduceerd.

Groei of aërobe gisting:

1 Glucose + 6 zuurstof (O2) -> 6 water + 6 koolzuurgas + energie (2831kJ) 

b. gisting of fermentatie, het proces waarbij voornamelijk koolhydraten in een groot aantal stappen door levende organismen worden afgebroken zonder dat zuurstof of oxiderende verbindingen eraan deelnemen. Bij de gisting komt energie vrij welke de gist nodig heeft om te kunnen leven.

De meest eenvoudige voorstelling van fermentatie (anaërobe gisting) is:

1 Glucose -> 2 koolzuurgas (CO2) + 2 ethanol + energie (75 kJ)

Onder de anaërobe condities (afwezigheid van zuurstof) wordt hoofdzakelijk ethanol en CO2 geproduceerd en uiteraard een groot aantal aromastoffen.

En dan nu het recept: 

Hertenbiefstukjes op preipannenkoekjes met spruitjes en gefrituurde schorseneren. 

Zaterdag was het loopbusiness as usual. Met vla van de jarig wordende Huub R. in het vooruitzicht werd er al direct flink aan getrokken. Leny en Jo namen onbevreesd de kop en begonnen gelijk het veld uiteen te rukken. Dit deed een VUTTER in de achterhoede, waarvan ik de naam niet weet omdat het Karel was, roepen: “Kijk die ouwe gekken eens. Kan je nagaan als Leny in VUT is en tijd krijgen om te trainen”. 

Karel was toch al op dreef want toen de geblesseerde Oda de kop nam hoorde ik hem roepen: “Hé, je hebt toch twee gebroken benen”. Daarna nam Karel , samen met de op zijn laatste benen lopende Frans, zelf maar de kop. Tenslotte had hij ons uitgelegd dat hij zijn alweer aangepaste bionische schoenen heel rustig moest inlopen. In ieder geval werd het weer een afvalrace toen eerst Oda en Peter teruggingen en later Karel, Frans en Paul.De enige die niet van ophouden wist was de herboren Anne. Niet alleen liet ze zich overhalen tot een extra rondje met het bejaarden trio Leny, Huub F. en mijzelf, maar ze liep bij terugkomst nog 30 sec. door om 2 h. 20 min. op de klokken te krijgen.

Hoe het komt dat ik nog maar 2 h. 13 min. op het klokje had weet ik niet maar vermoedelijk verglijdt de tijd sneller bij de jeugd. Huub F. gaf op dit punt nog een statement af. Toen ik met betrekking tot een snel voorbij razende Herbert opmerkte dat ik nieuwsgierig was of hij dat over 30 jaar ook nog kon, merkte hij berustend op: “Dat zullen we niet meer meemaken”. Zaterdag zat de vorm voor de Jan Oltshoorn Loop er fysiek en psychisch dus wel goed. Ger kreeg nog wel even een dip omdat hij vorige week één plaats was teruggezet wegens het verkeerd laten lopen van een concurrent. Dat was echter voor het oppeppen als loper en chauffeur volgende week.

Na een redelijke  zaterdagtraining  op de hellingen van het Geulbos tussen Valkenburg en Meersen van 1 h. 19 min. liep het niet slecht. De start was zelfs wat sneller dan in Hasselt maar dat kon ik niet vasthouden. De 1 h. 45 min. slipte langzaam weg naar de 1 h. 50 min. Door de afwezigheid van Karel en het gegeven dat de teamleden het na hun finish  te druk hadden met toekijken en zo niet aan helpen toekwamen was de eindsprint net niet scherp genoeg en werd het 1 h. 51 min.  

Al met al geen reden tot droefenis want 2*(1 h. 51 min.) + 10 min. = 3 h. 52 min. Helaas zal de werkelijkheid ongeweten blijven maar het blijven van de moraal is voor mij geweten en geen gewetensvraag. 

Hoe het met de moraal van de andere teamleden is natuurlijk de grote vraag. Breekt de jeugd door of worden zij nog steeds afgeleid door hun nesteldriften? Blijven de oudjes nog steeds doorstomen of daagt de verkalking langzaam maar zeker aan de horizon? Wordt de tussen categorie nog steeds in beslag genomen door hun broedzorg? Het zijn de prestaties die hierop zonneklaar het antwoord moeten geven. 

• Herbert 12e en Edwin 13e bij de pupillen blijft op de tijd na hoop geven al doet de 13e plaats van Edwin mij zeer vrezen voor vrijdag a.s.

• Ruud 18e en Youri  en 51e bij de half wassen lijkt te wijzen op een lichte terugval. Dit ondanks het feit dat Youri bij de pupillen nog 32e geworden zou zijn als hij niet had “am Kreuz” gefraudeerd met zijn naam en leeftijd.

• Jo 2e en Paul 8e bij de vijftigjarigen begint op het het echte werk te lijken. Het gat tussen de broertjes wordt ten voordelen van Paul steeds kleiner. De toenemende geruchten van een op handen zijnde broedermoord “on the road” lijken dus grond van waarheid te krijgen.

Bij deze junioren speelden Huub R. 12e en Peter B. 15e een ondersteunende rol.