Embedded Files
Deze afgelopen week werd met 8:15 lopen en 65 km fietsen een pietsje gedimd. Het mooie weer compenseerde deze relatieve luiheid echter. Als het ijs als sneeuw voor de zon gesmolten is dan wil het voele zweet er wel weer uitlopen. Het weer nodigde ook uit om de auto te pakken naar een wat verder gelegen loopgebied. Deze week werd dat de omgeving van Maastricht en Heijenrath. In beide gevallen loop je zomaar het beloofde land in en dan kan een ommetje niet meer stuk.
De Lichtenberg was mij bekend maar bleef steeds onbemind omdat deze in een doodlopende uithoek tegen de ENCI groeve aanligt. De liefde werd met een bezoek goed aangewakkerd. De 180 graden turn around is spectaculair. Enerzijds is de hoeve met de torenruïne is prachtig gelegen boven de Maas en anderzijds kijk je in de toch spectaculaire ENCI groeve.
Het geheel was bedoeld als een oefentochtje voor de Treechloop die georganiseerd wordt door de Maastrichtse Zweitlanceurs, een genootschap dat eenmaal per jaar de heilge Maastrichtse grond open stelt voor de boeren van buiten de poorten. De loop is een klein maar redelijk inspannend ommetje door het aantrekkelijke gebied. Het oefentochtje liep natuurlijk weer uit de hand want vanuit Kanne dreven de geuren van de Belgische keuken aan. De bron bleek uiteindelijk in de keuken van het Chateau Neercanne te liggen.
Het ommetje bij Heijenrath was van een andere orde. Het is de Limburge variant op de lente in Amsterdam. Hier geen tulpen maar het bloeiend groot en klein hoefblad is zeker niet van een mindere orde. Ook zijn bossen zijn niet minder monumentaal dan de grachtenpanden. Mijn wonder telefooncamera haalde de schoonheid van simpele korstmossen naar voren.
In het ommetje zat ook het stuk tussen Camerig en Gulpen. Het bleek dat wij niet alleen het weer maar ook de waterstand hebben mee gehad. Het pad daar langs de Geul had onlangs nog zo'n meter onderwater gestaan. Het fysiek werkte gelukkig niet te hard tegen. Het lopen als een Zilverrug neemt wat af. Wel moet ik alle staande klussen zitted op een stoel blijven doen. Gelukkig is fietsen een van die klussen.
14/03/09
De afgelopen week bracht netto 8:52 lopen en 80 km fietsen op de teller. Dit was geen voorbode van een nieuwe lente, een nieuw geluid. Eind januari stond ik nog klaar voor de Midwinter Marathon van Apeldoorn. De windkracht 7 uit het oosten bij enkele graden onder nul bracht mij echter tot zinnen. Ik voorzag dat mijn koude gewenning op het ijs onvoldoende was om dit lijden aan te kunnen en bovendien ben ik niet helemaal gek. Na de SM loop was rustig doorgelopen en wat geschaatst. Dat laatste natuurlijk met een bijdrage aan het door de media opgeklopte grote vallen op het ijs in Nederland. Maar als je naast een Hollandse sloot bent opgegroeid dan ben je gewend aan het onderuit gaan. De meeste punten heb ik ooit vergaard toen, in volle vaart, mijn schaatsen stokte op een ingevroren bord met de wervende tekst "Gevaarlijk IJs!". De harde Hollandse koppen hebben alles te maken met de natuurlijk selectie door vallen op het ijs. Gelukkig biedt het Limburgse ijs ook ongekende mogelijkheden om op dat gebied aan vormbehoud te werken.
De lange loopadem hangt echter samen met het al vroeg kopje onder gaan in die zelfde sloot. Het zoeken naar salamanders en kikkers was een natuurlijk leerproces om het hoofd boven water te houden.
Februari bracht behalve veel regen en wind ook wat ander ongemak. Ik mankeer volgens de witte jassen niets maar dat neemt niet weg dat ik door pijn in het gebied van de heupen nauwelijks kan staan. Ook mijn uiteindelijk zoeken naar een wonderbaarlijke genezing met een bezoek aan het heupgebeente van de bijna zalige Ailbertus in Rolduc liep op niets uit. De gevolgen zijn wel wonderlijk. Wandelen gaat nog maar dan wel in een soort gorilla houding. Merkwaardigerwijs doen zitten, hardlopen en fietsen beduidend minder pijn.
Kortom, een herhalingsoefening van ruim een jaar geleden die ik te boven kwam door ferm in beweging te blijven. Dit leidt tot op zijn minst opmerkelijke gebeurtenissen.
In de MediaMarkt snelde het winkelpersoneel toe toen ik niet meer op mijn benen kon staan nadat ik even daarvoor toch ruim 2 uur gerend had. Bij Kwamtum werd zelfs mijn tas door een behulpzame verkoper gedragen. Zo blijft elk nadeel zijn voordeel houden want je went zo vast aan de zegeningen van bejaardenhulp.
Ondanks mijn lange neus tegen het ongemak blijft het lopen en fietsen een opgave. Eerst een aspirientje erin, dan in de schoenen, een tijdje kreunen bij het inlopen en na wat beestachtig zompen in de Limburgse dreven als herboren eindigen. Mijn donkere dagen na de SM-Loop waren dus wel heftig maar naar mening te saai om met anderen via papier te delen.
Begin maart stond ondanks alle gekreupel de 6 uur van Stein op de agenda. Vorig jaar heb ik dit lijden van 3,2 km lange rondjes lopen voor het eerst mogen aanschouwen en het had toch wel wat. De heroïek betreft niet het lopen zelf maar de strijd die de atleten voeren tegen de onpasselijkheid van het rondjes draaien in looppas. Toch heb ik het rondtollen, met mijn fysiek als smoesje, maar doorgeschoven tot volgend jaar.
Aan de radiostilte van de klimaatgoeroes af te meten was de temperatuur deze winter beneden het langjarige gemiddelde en dat deed niet alleen het landschap goed. Eindelijk waren we even verlost van het bedrieglijke geneuzel over de opwarming waarvan uiteindelijk de belastingbetaler de rekening krijgt. Dat de Vikingen rond het jaar 1000 een groen land ontdekten dat zij Groenland noemde had niets te maken met de CO2 uitstoot en wat dies meer zij. Zelfs toen wij nog moesten muteren uit de aapachtige varieerde ons klimaat tussen veel warmer en veel kouder dan nu. Het geblaat weer zal starten bij de eerste zomerse dag. Mij deert een oplopende temperatuur niet. Ik hou wel van opwarming want het loopt bij warm weer namelijk beter dan in de kou. Zondag hing de lente zelfs letterlijk in de lucht. Bij Simpelveld vond in de kauwenkolonie de jaarlijkse slag plaats om de beste nestplaats en het beste nestmateriaal. Deze zwarte rovers opereren buiten het broedseizoen altijd in sociale groepen maar in het voorjaar worden het vliegende hormonen bommen. Het even stilstaan voor de video opname ging zonder pijn. Allemaal bemoedigende signalen dus nu nog korte broeken weer en we kunnen er weer pijnvrij tegenaan, althans daar bidden wij voor. Misschien nog maar eens bij Rolduc langsgaan. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Google Sites
Report abuse