Embedded Files
29/12/07
Zaterdag was het de dag van de Gratis SM-Loop. Naast het lopen van 53 km stond ook de uitdaging voor de deur of alles goed georganiseerd was. Met bijna 150 man vanuit België de Geul afzakken is tenslotte geen dagelijks werk. Het was echter eigen schuld dikke bult als eigenaar van de SM-Loop IP en boontje komt om zijn loontje voor de organisatie die in 2002 deze surprise show voor mij aanstichtte.
Op het lopen had ik mij voorbereid door, met de kerstdagen als excuus, niet te lopen. Dat beviel echter voor geen meter want mijn redelijk chronische rugpijn werd er alleen maar erger van. De lappenmand van de organisatie werd verder nog gevuld door een snipverkouden Jo, een kwakkelende Hub en een Klaus die de dag ervoor op zijn scooter aangereden was. Dat was echter allemaal geen reden van de organisatie om te verzaken.
Het feit dat de organisatie op 22/12/07 na de zaterdagtraining voor het eerst en het laatst wel één uur lang had vergaderd doet broddelwerk veronderstellen. De taakverdeling van het team was echter uitgekiend en omdat iedereen zijn werk had gedaan, hoefde er niet gepolderd te worden. Verder telt het team naast één dame nog twee 11 september maagden en dan weet je het wel. De logistiek van drie verschillende afstanden, twee verschillende startpunten, twee verschillende eindpunten en toch goed verzorgd als groep bij elkaar lopen was de grootste puzzel.
Dankzij loopminnende vrijwilligers en "vrienden van" kon dat simpel konden worden ingevuld. Dat is echter maar deels het geheim van het gratis zijn. Gewoon alles wat officieel is vermijden want anders wordt je in de ambtelijke molens doorgedraaid.
Al met al stond ik om 8.00 h. in het donker en de kou in de Bunde in de buurt van de Ultraloop finish bij het gehucht Voelwames om de lopers op te vangen en samen met deze licht gestoorden met de bus naar de start af te reizen. Via de tussenstop van de Marathon finish bij De Nachtegaal werd het parkeerterrein bij Lichtenbusch op de grens tussen Duitsland en België keurig op tijd volgens plan aangereden.
Om 10.00 h. kon dus prompt worden gestart. Mijn taak als achterloper kwam echter al snel in de knel. De programmering van Paul en Hub haperde even bij de eerste afslag en zo werd ik, als opper routespecialist, gepromoveerd tot voorloper om herhaling te voorkomen. Jammer genoeg zonder de steun van Jo, die vanwege het opvangen van een geblesseerde, onopgemerkt door de groep tot achterloper was gedegradeerd. Tot aan de grens heb ik de groep met wat kunst en vliegwerk bij elkaar kunnen houden en konden Jo en ik weer stuivertje wisselen. Het verschil tussen voor en achterlopen is tempo drukken tegenover lopers er bij houden.
Het laatste kost echter meer energie. Tot even voor Gulpen en na Gulpen bleef het weer gelukkig goed. De enige plensbui van de loop zorgde echter voor dat ik redelijk verzopen bij de Gulpener Brouwerij aankwam. Naast bier stond hier gelukkig ook water. Bier is een goede dorstlesser maar de combinatie van verzopen en bezopen weerhield mij toch. Even na Gulpen werden, door het moe worden van de lopers, de onderlinge snelheidsverschillen te groot en viel de groep definitief uiteen in wat kleinere eenheden. Gelukkig kenden voldoende lopers hiervandaan de weg zodat niemand verloren raakte. Na de 30 km ging het op de automatische piloot. Niet denken aan wat nog moet komen, niet luisteren naar de moeheid van het lijf en geconcentreerd blijven. In dat kader was ook het stoppen bij de finish van de marathon uit het woordenboek geschrapt.
De stop bij De Nachtegaal bracht met wat warme thee van Con en José nieuwe krachten. Organisatorisch ging ik echter zwaar onderuit door gelijk weer door te gaan. De groep met Jo was namelijk intussen al verder gegaan, vader en zoon Bodelier wisten naar hun zeggen de weg en dat laatste veronderstelde ik ook van Willem Mutze die nog niet in zicht was. Achteraf bleek dat uitgerekend Willem, die overal op deze wereld gelopen en gewandeld heeft, de weg naar het gehucht Voelwames niet kende. Wel een lacune in zijn kennis maar ondanks dat Mea Culpa Maxima Willem. Volgend jaar zullen we passende organisatorische maatregelen nemen om dit soort excessen uit te bannen. In de De Nachtegaal hebben wij later het misverstand bij een straf Belgisch Abdij biertje doorgepraat. Gelukkig werd het al snel duidelijk dat ik vergiffenis kon krijgen door zijn ultra in april 2008 van 68 km mee te lopen. Daarmee kom ik er a) natuurlijk zeer genadig van af en b) heb ik weer een doel in het leven na de SM-Loop.
Het laatste stuk heb ik alleen gelopen en dat stoorde vanwege de vermoeidheid niet. Alleen het Bundervoetpad heb ik wandelend afgelegd. Dat was zo blubberig dat lopen benen breken zou zijn geworden met de vermoeide onderdanen.
Net bij zonsondergang naderde ik Voulwames en kruisten de gefinishte lopers mijn pad. Na 6:41 heeft Henk Geilen zich nog letterlijk opgeofferd om mij op de foto te zetten. Als ik had geweten dat hij nagenoeg geen stap meer kon verzetten had ik het niet gevraagd. Terug in de auto naar De Nachtegaal, met de verwarming op HI, was het leed snel geleden. Het haardvuur, de gezellige stemming, het bier en de erwtensoep in de uitspanning deed de rest. Ach 53 km, het is maar een ommetje rond om wat kerken!
15/12/07
De trainingsweek speelde zich deze week afwisselend in Limburg en Holland af. Deze afwisseling van spijs deed, vanwege de hernieuwde beelden van Scheveningen en Ommelanden, van het loopmenu eten . De beelden op de TV van Scheveningen beperken zich vrijwel alleen tot die van een warme dag, de 4 mei viering en de Nieuwjaarsduik.
Met weemoed keek ik naar het appartement op de 5e verdieping pal naast het Kurhaus. Vandaar heb ik Scheveningen en omstreken al rennend anders leren kennen. Het loopje deze week door de duinen en langs het strand was dus een smakelijke nostalgische tour.
Het lopen in Limburg is bijna dagelijkse kost maar is niet minder smakelijk. De beelden van de verschillen in kost geven hopelijk de smaken goed weer.
Zaterdag ging na de zware loopweek met nog wat fietswerk het gas er af voor de Mescherbergloop van zondag. De vondst van een omgewaaide populier met mistletoe maakte echter een einde aan het slome geslenter. Sinds de tuinman ongevraagd mijn appelboom met het mannetje heeft omgezaagd produceert mijn vrouwelijke mistletoe geen bessen meer. Het zaaien van deze symbiose plant gebeurt door de vogellijmbessen op hoop van zegen aan de takken te plakkenmaar dan moet je wel bessen hebben en die had ik nu.
Mistletoedief in het Geuldal
Paddenstoelhoop Wilhelminaberg
Avondlicht Scheveningseweg
Het verdacht rondscharrelen in een weiland tussen de takken van een gevallen populier blijft niet verborgen voor de voorbijgangers. Het vereiste prompt een bloempjes en bijtjes voorlichting aan een paar passerende wandelaarster die mijn oogsten waarnamen.
Helemaal goed is de uitleg denkelijk niet geland want zij meenden te begrijpen dat ik nu ongeremd ging zoenen. Of mijn hard weglopen een goede of een slechte daad was dat zal altijd een vraag blijven. De les is dat hardlopen is geen onschuldige sport is.
Zondag werd de Mescherbergloop vlot gerond. Normaal is het een baggertraject maar door de bevroren grond was die lol er af. Wat overbleef was een heerlijk zonnige winterloop door het Savelsbos en de omliggende velden.
Bij de 65 plusser werd Leny zonder concurrentie 1e en ik achter mijn enige concurrent 2e. Helaas ontkent de KNAU het bestaan van lopende AOW-ers en waren wij ingedeeld bij de 55 plussers. Dit was nog niet het einde van de ouderendiscriminatie want wij moesten de give away van dit plezierig gebeuren ook nog missen.
08/12/07
Zaterdag viel, na het buurten in Groningen deze week, het landschappelijke verschil tussen Noord en Zuid op. Niet in termen van mooi of lelijk maar van ruig en fluwelig. De invloed van vlak land ten opzichte van glooiende heuvels maakt het verschil. Vooral de wind profiteert daarvan en blaast in het Noorden gewoonlijk met een paar Beaufort harder door. Het is niet voor niets dat Noordelingen de woorden inslikken en een paar decibellen harder praten. De Zuiderlingen komen ook niet zomaar aan een zachte stem en een lang getrokken zachte g.Gelukkig heeft dat niets te maken met de gemotiveerdheid van mensen want daar bleek deze week geen verschil in te zitten. Dat merkte ik bij een bezoek aan de werkplaats van Zuid Limburgse Stoomtrein Maatschappij in Simpelveld tijdens mijn hardlooptraining en bij een bezoek tijdens mijn bezigheden voor de jeugd aan de Coaster MVOurWorld van de Stichting Petit Mbao in het Winschoterdiep bij Groningen . In beide gevallen betrof het een onverwachte rondleiding door mensen met een droom.
De Limburgse dromer was al aan het puberen toen ik geboren werd en was ongeveer dubbel zo oud als zijn Groningse equivalent. Hoewel de inhoud van dromen totaal verschillend waren, droomden zij even overtuigend en hadden daarbij een paar dingen gemeen. Namelijk, dat zij dromen waarmaken door iets schijnbaar onmogelijks op te zetten en onbruikbare zaken bruikbaar te maken met door de maatschappij al min of meer afgeschreven personen.
De ZLSM, die gerund wordt door pensionado's en hobbyisten, is intussen een officieel gecertificeerd bedrijf dat alle papieren heeft om personenvervoer per trein te mogen doen, met treinen op het spoor te mogen rijden en het materieel te mogen renoveren en te onderhouden. De Coaster MVOurWorld wordt van schroot tot varend opgeknapt door vrijwilligers en mensen die in de knel zitten die de benodigde vakkennis al doende leren. De coaster staat symbool voor en vormt de virtuele wereld van mensen die een beschermde omgeving nodig hebben. Over een paar jaar varen zij, zeker weten, met deze wereld de wereldzee op. Het opmerkelijke is dat je binnenkort via second live virtueel aan bord kan stappen.
Het lopen in de week werd bij 7:23 als voortschrijdend gemiddelde de training in het Noorden bruusk afgebroken door het slechte weer. Het was geen angst om weg te waaien of te smelten door de regen maar soms is het willen trotseren van de elementen echt gekkenwerk en zo gek zijn we ook weer niet. Gelukkig kan ik tegenwoordig voor de TV en/of met een boek in de hand thuis spinnen. Niet als een kater voor de warme kachel maar zwetend op mijn eigen racefiets. Voor het sociaal gebeuren om zoiets, onder een bezielende leiding en met begeleiding van opzwepende muziek, met 20 anderen te doen ben ik helaas te asociaal.
Met het loopje Camerig - Kasteel Schaloen v.v werd de opgelopen trainingsachterstand in 3:06 te niet gedaan. Het deel door de beemden van de Geul was echt onbegaanbaar door het hoge water van de wild stromende Geul dan wel ik had geen zin in extreem baggeren. Als straf mocht ik wat omlopen langs de hellingen met als voordeel het uitzicht op de Geul en als nadeel de venijnige klimmetjes. Over drie weken mag ik het traject tijdens de SM-Loop weer lopen en dat zal beslist geen straf zijn. Wel zal het hele tochtje van 58 km dan op zijn minst de dubbele tijd vragen. De hamvraag voor een betrouwbare prognose blijft het weer op zaterdag 29 december a.s. Ik ga graag voor een blauwe lucht bij 0°C in de schaduw en geen wind. Aan een stormachtige noordwesten wind met regen en natte sneeuw of een ijzige noordoosten wind bij - 10°C met stuifsneeuw denken we maar even niet.
Zondag was het weer wonderwel goed evenals de benen. De doelstelling was tenminste 2:00 aan het zaterdagtotaal toevoegen. Dat lukte tot mijn verrassing met de bekende twee twee vingers in de bekende neus. Zelfs de klim naar Ubachsberg en de afgrijselijke klim van Kapolder naar het Eyserbos werden genomen als waren het molshopen. Fietsers spreken altijd over de Eyserbosweg van Eys naar Eyserheide maar zij kennen het afzien langs de achterlangs lopende veldweg niet.
Uiteindelijk werd het een weekendtweedaagse van 5:35 lopen en 35 km fietsen. Dit duidt er op dat de vorm voor een ultraloop van ca 7:00 begint te komen.
01/12/07
Zaterdag moest weer eens serieus aan de bak worden gegaan met een xxxL loopje als voorbereiding op de steeds maar dichterbij komende SM-Loop. De 58 km van de Ultra uitgave vereisen toch enig voorwerk. Tot mijn verrassing scheen de zon en zo was het ondanks de wind nog prima loopweer.
Het rondje begon niet erg voorspoedig. Net toen ik, na het 42 km punt op het SMU-Loop traject, snelheid wilde maken, bleek er een wegblokkade te zijn. De wegbeheerder van de gemeente Meerssen moet of een grapjas zijn of een sadist.
De rest van de loop verliep gelukkig wel voorspoedig al was het wel ploeteren door de modder van de veldwegen. Het zware materieel van de Loonwerkers heeft de laatste maand bij het oogsten van de aardappelen, bieten en maïs werkelijk alles aan gort gereden. Dat betekende bij tijd en wijle tot aan de enkels in de löss.
In valkenburg was ook alles los. De laatste loodjes waren daar zwaar omdat het stadje werkelijk overspoeld was door Kerstmarkgangers en dat betekende slalommen met de stijve benen. Wat de lol is om met duizenden in een file door grotten met kerstverlichting te schuifelen is niet duidelijk. Ieder echter zijn meug en leven en laten leven.
Niet dat ik in de voorbije week op de krent had gezeten want na 2 weken weinig doen werd met enige pijn en moeite een weekgemiddelde van 9:09 gehaald. Nu eens voor de verandering niet aan de Kaspische Zee maar aan de vertrouwde Noordzee bij de Wassenaarseslag. Ondanks het zandstralen was het tegen de wind in beuken weer een belevenis. Het gemis wegens het reizen, dat achteraf geen gemis was, van de strandloop in Monster werd zo ingehaald. Ik heb begrepen dat de loop dit jaar werd afgelast vanwege het hoge water en het rulle zand. Het zal wel te maken hebben met het gemis van de VOC mentaliteit met de "houten schepen en mannen van staal". Maar ook in het Heuvelland werd niet stilgezeten. De loopjes leveren altijd weer verrassende beelden op. De herfst lijkt een beetje op sterven maar goed bekeken is de natuur al klaar voor lente. De sneeuwbalbessen hangen al zaaiklaar en de hertenbok was al klaar. Hij lag zo tevreden naar zijn drachtige harem te kijken.
Zondag werd maar op maandag gevierd. Het was dermate hondenweer dat zelfs de baas thuis bleef. De zondagsstemming zat er op maandag echter wel goed in, zeker toen bleek dat de kerk in Wahlwiller zijn poorten open had staan. Het was de eerste keer dat ik het geroemde interieur met de wandschilderingen van Aad de Haas mocht aanschouwen en dat was zeker de moeite van het stoppen waard. Na het aanschouwen van dit lijden was de rest van de loop een peulenschilletje. Met de wind in de rug en de vondst van een fles wijn in de berm wordt het een ommetje met 2 vingers in de neus.
Bij nadere beschouwing bleek de fles gebotteld met een gebruikte kurk. Die tegenslag werd verwerkt met de goede daad van de afvalbak. je weet maar nooit welke mallot wat onder de kurk heeft gestopt.
24/11/07
Zaterdag werd het na al het gereis en getrek weer eens tijd om wat xxxL loopwerk te doen. De keuze viel op een retourtje Meerssen - 't Voelwames. Dit als extraatje in de routevinding van de SM-Loop en om geen verrassingen in het "man met de hamer stuk" te ondervinden. Het weer werkte goed mee met een blauwe lucht en een aangevroren grond. Het werd ondanks de vorst op sommige stukken goed baggeren. De grond neemt niet veel water meer op nu alles van het veld is en dan wordt het gewoon schaatsen op de löss. De laatste loodjes zijn landschappelijk best de moeite waard ondanks de kunstwerkenverstoring door de autoweg, het spoor, het Julianakanaal en het fabrieksterrein bij De Weert. Het valt echter te betwijfelen of de lopers dat nog gewaar worden maar daarvoor zijn de foto's.
Hoe het zal zijn met plensregen, serieuze vorst of sneeuw laat ik maar buiten beschouwing. Een mens lijdt toch maar het meest onder het lijden dat hij vreest.Eenmaal versa in Meerssen moest nog wat bijgeplakt worden om in de richting van een xxxL te komen. Hiervoor werd het stuk Meerssen - Valkenburg ingezet. Ook dat was weer GENIETEN met de hoofdletters van Jo. In elk jaargetijde is dat een mooi stuk. Soms, zoals nu, met verrassingen. Hoe passeer je 50 man/vrouw met autoped op een bedrijfsuitje op het smalle pad.Rond kasteel St. Gerlach is het altijd al nat want het ligt niet voor niets in de broek van de Geul. Nu ging ik er als een goede voorbereiding van de SM-Loop tot mijn enkels in. Maar zoals Herman Finkers al zei: "'t geeft niet; het droogt wel weer op". Verder is een panoramafoto van de maretakken in de populieren van historische waarde. Staatsbosbeheer wil ze omkappen omdat de populier geen inheemse boom is ondanks dat deze al eeuwen in ons land groeit.
Zondag moest de xxxL- van zaterdag worden omgezet in de xxxxxL voor twee loopdagen. Geen eenvoudige opgave als je twee weken lang weinig ander gedaan hebt dan fotograferend langs een strand lopen en met dames de bergen ingaan. Daarenboven werkte het weer niet echt mee. Waterkoud, een harde wind, felle buien en een niet aflatende bloedneus is geen gelukkige loopcombinatie. Met enig doorzetten werd toch een weekendtotaal van 5:03 op de klokken gebracht. De benen zijn nu weer te voelen en de eerste stap naar de SM-Loop vorm is gezet.
23/11/07
De aankondiging van het mogelijk een tijdje uit de lucht zijn bleek juist. Het was echter niet de toegang tot Internet op de verre werkplek maar het drukke werk dat mij van enig schrijven en veel lopen afhield.
Ook juist was dat ik tussen zeeniveau en 4000 m hoogte vertoefde. Ik liep hard langs de Kaspische Zee op -28 m beneden NAP en beklom Touchal, een 3964 m hoge aardkloot in het Elbroz gebergte.
Het Midden-Oosten was geografisch ook juist maar de bevolking van het land waar ik vertoefde plaatst daar kanttekeningen bij. Het is beledigend om hen Arabieren te noemen want zij zijn de bakermat van de beschaving en niet die ongecultiveerde woestijnnomaden. De Islam en de Arabische schrijfwijze is ze in het verleden opgedrongen door deze veroveraars. Ook het in relatie brengen met Turkije, Irak, Afghanistan en andere omringende landen roept wrevel op. Zij zijn Iraniërs en wonen in Iran dat letterlijk het land van de Ariërs betekent en de bakermat van de beschaving is.
Het is ook juist dat het land momenteel geregeerd wordt door een Mullah bewind met Mahmoud Ahmadinejad aan het hoofd. Verder bleek alles anders dan dat ik gedacht had. De bevolking leeft onder een bewind waarvoor men niet gekozen heeft. De Islamitische wetten zijn een uitvinding van de laatste 20 jaar en worden verafschuwd. Verder is men gek op het westen en in het bijzonder op Amerika vanwege de vrijheid.
De bevolking is heel vriendelijk en ongelooflijk gastvrij. Ik werd bij tijd en wijle bijna doodgeknuffeld want een gast is in Iran heilig. Overal werd gevraagd waar ik vandaan kwam. Nederland is algemeen bekend en wist er beduidend meer van dan "wooden shoes and tulpen". Hun grote vrees was dat wij denken dat de bevolking net zo is als de regering.
Tehran bleek een bruisende stad van 15 miljoen inwoners te zijn. Ondanks de vele 2, 3. 4. en zelfs 5 baans autowegen is het verkeer net zo'n plaag als hier. Het wordt gedomineerd door de automerken Peugeot, Renault en Mazda die daar produceren. Andere merken zoals BMW assembleren daar. Er is verder goedkoper te koop wat hier te koop is. Binnen de beperking lopen de vrouwen er volgens de laatste mode bij en eenmaal bij hun thuis komt al hun vrouwelijkheid letterlijk en figuurlijk uit kast.
Het werk was boeiend en werd door mijn gastheren zeer gewaardeerd maar daar heb ik het verder niet over. Het had in ieder geval niets van doen met het gelijktijdig bezoek van de UN Atoomcommissie. Ik hield mij bezig met de maakindustrie waarmee Iran de wereldmarkt op wil zodra de grenzen opengaan.
Op donderdag en vrijdag is het hun zaterdag en zondag en dat bood mogelijkheden om meer te doen dan werken. Hardlopen in Tehran hoorde daar niet bij. Het verkeer is zodanig dat dit pure zelfmoord is. Er gebeuren weinig ongelukken maar het feit dat alles kan wat niet mag maakt het tot een Russische roulette.
Bijvoorbeeld links rijden en letterlijk 5 banen kruisen om rechtsaf te slaan is normaal, evenals op de autoweg net zo hard achteruit te rijden als vooruit ingeval een afslag gemist is. Daar hoort overigens geen audio visuele agressie bij want men geeft elkaar vriendelijke alle ruimte voor alle manoeuvres.
Aan de Kaspische Zee werd bij Barbolsar, hetgeen zoiets betekent als Barbol aan Zee, wel hardgelopen. Daar was ik zeker niet alleen want zowel mannen en vrouwen renden ijverig in het rond. Wel allemaal in het lang want kennelijk mogen alleen voetballers korte broeken dragen.
Tot mijn geluk trof ik in het bedrijf waar ik was een echte berggeit. Farzaneh Kazemi was klein en tenger maar bleek niet voor een kleintje vervaard. Zij had ondermeer de beklimming van de Damavand van 5671 m op haar naam staan en wilde met mij bij wijze van een ontspannend tripje de Touchal op. Deze berg van 3964 m ligt net buiten Tehran en vanaf december wordt daar volop geskied.
Met niet meer dan mijn hardloopschoenen aan en wat lagen hardloopkleding over elkaar begon ik met 23°C op 1700 m aan dat avontuur. Op de top vroor het in de schaduw en lag er nog wat sneeuw maar het was in het zonnetje goed te doen. De klim is niet moeilijk maar boven de 3000 m wordt het toch roeien met de riemen van het afnemende zuurstofgehalte. Verder is de bergambiance vergelijkbaar met elders. Wel verdwijnen met de hoogte de hoofddoekjes en verschijnen de korte broeken.
Het gebergte lag er nu Tibetaans bij met alle bruintinten die maar denkbaar zijn. In het voorjaar is het echter groen met de bijpassende bergflora. In een groot deel van de klim is er een mooi uitzicht op Tehran. Het uitzicht boven was prachtig. Naast de schuilhut lag een soort fundament dat ik pas later herkende als een zoroastrisch bouwwerk. Tot mijn verrassing bleek het zoroastrisme nog een levende godsdienst in Iran.
De afdaling ging over de Darband route was op zijn minst spectaculair te noemen. De aanloop ging nog mooi geleidelijk maar vanaf ca 3000 m werd het Klettersteigen of beter gezegd dalen door een ongelooflijk mooie kloof. Het aantal theehuisjes nam omgekeerd evenredig met de hoogte toe. De bebouwing had iets van de Everest trek. De enige dissonant was het vroeg ondergaan van de zon zonder een echte schemering. Niet zo'n probleem tenzij je nog 500 m over een rotspad moet dalen. Het toch wel vermoeiende avontuur werd afgesloten met een etentje bij mijn doodvermoeide gids. Kennelijk was zij tevreden over mij want ik werd uitgenodigd om haar uit te nodigen voor een bergtocht in de Alpen.
De rit van Tehran naar Babolsar aan de Kaspische Zee, waar een ander deel van het bedrijf lag, was op zijn minst spannend te noemen. De aanvankelijk 2*3 baan weg is nog niet volledig uitgebouwd in de pas en dat stimuleert de Iranese chauffeurs tot enig coureurwerk. De pas ligt overigens op 2700 m en daar vroor het 's morgens nog vrolijk.
Aan de andere kant van het gebergte is alles groen. Het subtropische gebied ligt in de stijgregens van de zee en alles groeit en bloeit daar praktisch het jaar rond. Rijst, bananen, appels, sinasappels, kiwi's, tomaten, paprika's en nog veel meer vind je daar.
En dan de vis niet te vergeten. De afmeting lijken visserslatijn maar er liggen echt knapen en meisjes van een meter lang te koop. Het zijn echter booby traps want zelfs de geoefende autochtonen wijzen op de vele graten. De forel bracht echter uitkomst. Een tweede weekend werd doorgebracht in musea en paleizen van Tehran . Voor de oudheden moet je niet in Tehran zelf zijn maar in steden als Persepolis en Isfahan. In het Golastan Palace, Nationaal Museum Iran en Sadabad Palace is echter ook wel een dagje te toeven. het verhalen hierover is niet te doen. In ieder geval wordt je verpletterd door de tientallen eeuwen oude cultuur waarop de Iraniër zeer trots zijn. Daar begrijp je waarom zij geen Arabieren genoemd willen worden. Toen wij nog de Rijn moesten afzakken had Iran al wetten die toets van de democratie al konden doorstaan.
De terugweg verliep moeizaam. Zowel in Tehran als Nederland zat ongeveer alles in de lucht en op de grond tegen. In ieder geval bracht ik, na 12 uur reizen en wat douanen gedoe, het tapijtengeschenk van mijn gastheer goed thuis. In het kader van goede doelen steunt hij de volksnijverheid in de nomadengebieden. De handgeweven tapijten met de oorspronkelijke motieven zijn werkelijk adembenemend. Of mijn kinderen ze mooi vinden is een nog te beantwoorden vraag want over smaak valt niet te twisten.
Nederland vanuit de lucht terugzien was weer een aangenaam gezicht dat op buitenlanders een grote indruk maakt.
De Iranse muziek van de santur klinkt zeker niet Arabisch en was met mijn westerse oren goed te verwerken. Mijn ademhalingsorganen hadden meer problemen. De ademvretende trip naar Touchal en de adembenemende smog in Tehran lieten sporen na.Een fikse voorhoofdsholte ontsteking was mijn loon en hield mij van een bliksemstart met het lopen af. De troost is dat ik daardoor tijd heb om na te genieten van de foto's.
31/10/07
Mijn dreigend langdurig vertrek en de onzekerheid over de terugkeer verontrustten de medeorganisatoren van de SM-Loop. Mijn aandringen om de zaterdagtraining eens te verleggen teneinde de routevinding te delen was tot nu toe roepen in de woestijn geweest. Net voor het opstijgen van het vliegtuig kwam het er toch van maar wel met een verhaal.
Paul zette zijn afwezige broer Jo tijdens de gezamenlijke verkenning persoonlijk af als voorloper. Dat Jo het zo regelde dat de SM-Loop route van de Sim-Sim naar de Paul-Paul en de Hub-Hub werd gekopieerd in plaats naar de Jo-Jo was niet de oorzaak. Tenslotte moest hij nog werken om al die VUTTERS te kunnen onderhouden. De echte oorzaak lag letterlijk in de jacuzzi. Terwijl Leny, Paul, Hub en ik ons uit de naad liepen van Lichtenbusch naar Camerig, bleek meneer op nog geen steenworp afstand zijn vrije dag te verpozen in een bubbelbad met uitzicht op de route. Hoezo GENIETEN van lopen met hoofdletters schrijven als je bellen ligt te blazen in je eigen sop. Gelukkig had Paul nog wat ontlastende achtergrondinformatie over zijn broer dat veel verklaarde. Zijn verkeerd lopen achter een voorloper tijdens de halve marathon van Herve bleek beslist geen incident te zijn. Jo kan namelijk niet voorop lopen vanwege een handicap waarvoor hij ooit werd afgekeurd voor de dienstplicht. Hij heeft namelijk absoluut geen richtingsgevoel.
Het was een voor 29/12/07 voorbeeldig weer om te lopen. Een staal blauwe lucht, nagenoeg geen wind en in de schaduw nog wat rijp van een lichte nachtvorst. Al keuvelend liep het als vanzelf en werden de grijze schijven van Paul en Hub vlot geprogrammeerd.
Leny werd buiten het kopiëren van de bits en bytes gehouden. Zij heeft de gelukkige eigenschap dat ook de bekende weg steeds weer nieuw voor haar is. Deze wijze van GENIETEN wilden wij haar niet ontnemen door het tegen haar natuur inprenten van herkenningspunten.
Even dreigde het door te warmtestuwing van de najaarszon mis te gaan. In de hitte van de strijd leek het verkoelend Geulafwaarts drijven een goed alternatief voor de aspirant voorlopers. Mijn geroep baatte niet maar gelukkig bracht het koude water hen weer bij zinnen.
Het alleen stroomafwaarts lopen betekende voor en achteraf wat heen en weer gerij met de auto tussen Camerig en Lichtenbusch door het onoverzichtelijke land van Moresnet. Hierbij mocht ik op de heenweg crossen over de in uitvoering zijnde Belgische wegwerkzaamheden bij Teuven. Hub kreeg het zo mogelijk nog zwaarder te verduren. In Todtleger werd zijn bolide aangevallen door de plaatselijke gemeentereiniging en werd hij werd bijna omgelegd. Al deze gevaren vielen echter in het niet bij onze ontmoeting met een Schotse Hooglander stier die ons met zijn 800 kg zware lijf weinig goeds voorspellend aankeek. Zij gaan niet op stal in de winter dus bezint eer ge aan de SM-Loop begint. Het kan wel eens heel hard hardlopen worden.
Tijdelijk uit de lucht
Tijdelijk uit de lucht
Het Weeknieuws gaat mogelijk een tijdje uit de lucht. Tot eind november ga ik op basis van mijn vroegere "wijsheid" klussen in het Midden Oosten en het is niet duidelijk of ik a) Internet verbinding kan krijgen en b) tijd over heb voor enig verhalend schrijfwerk. In ieder geval gaat de loopoutfit en mijn cameraatje mee want het wordt een door het werk interessante trip tussen zeeniveau en 4000 m.
27/10/07
Zaterdag was het na al het loopverhinderend gedoe weer een tijd voor een ouderwetse xxxL door het Limburgse landschap tussen Maastricht en Schin op Geul. Het weer was uitstekend met 8°C bij weinig wind en de benen voelde goed. Door de rust zat de marathon van Etten-Leur er potentieel duidelijk in maar deze bleef daar want andere zaken staan hoger op de dingen nog te doen lijst. Het meenemen van de camera leek aanvankelijk nutteloos want alles was grijs en kleurloos op het eerste deel langs de als immer zonnig aangeduide stad Maastricht. Na de stad de rug te hebben toegedraaid werd het al wat beter, zeker toen ik op de helling van de Bemelerberg een wijngaard ontdekte die door enig snoeiwerk in het gezicht was gekomen. Na de doorsteek via Bemelen, Terblijt en Sibbe naar het Gerendal spande het landschap langs de Geul echter de kroon met prachtige herfstkleuren. Als publiekstrekker trof ik bij Kasteel Oost langs de Geul een lariks aan die in brand leek te staan. Het moet een apart soort maar het wat heb ik nog niet kunnen vinden.
Of en zo ja waar en waarom het Galloway-rund dat ik later in de Geul aantrof bij Ingendael ook in brand stond, bleef onduidelijk. 's Zomers staan zij bij warm weer net als melkvee bij warm wel in het water van de Geul. Bij koud weer heb ik dat echter nooit gezien. Het was in ieder geval een opmerkelijk gezicht. Dat waren ook de vogels van een valkerij die voor een kennelijk bedrijfsuitje in het park van Chateau St. Gerlach een demonstratie hield. Ik ben geen vogelaar maar herkende toch een buizerd, sneeuwuil, raaf en oehoe ooruil. De laatste was de makkelijkste want een uil die (schijn)oortjes heeft en oehoe naar je roept als je de lens op hem/haar richt moet wel zo heten. Dat deze in het Engels Eagle-owl wordt genoemd wekt geen verbazing als je deze grote vogel van dichtbij ziet. Door al het bezienswaardige vloog de looptijd en leek 3:01 een rondje rond de kerk.
Zondag liep het nog steeds goed en toen de zon wat doorkwam zelfs beter. Het werd uiteindelijk 2:32 en een weekendtotaal van 5:33 en met zo'n vorm kan ik wel op reis.
De week werd besteed om weer wat loopritme ritme op te doen. Eerst werd bij zonnig en bijna winterweer een rondje Vijlen - Vaals - Schneeberg (D) - Oirsbach (D) - Vijlen gelopen. Dit soort trajecten kan met enige goede wil ook gezien worden als een routeverkenning van de SM-Loop. De route loopt namelijk rond de Selzerbeek die net over de Duitse grens bij Vaals ontspringt en bij Gulpen in Geul komt.
Om trek in een flesje wijn te krijgen nam ik later in de week de wijngaard bij Overst Voerendaal in mijn looproute op. Deze ligt goed verborgen op de helling maar voor de echte spoorzoeker loopt er een mooi wandelpad doorheen. Ik verwachte een kaalgeplukte wijngaard te zien. De werkelijkheid bood echter meer.
De linkse foto van een op compost lijkend hoopje is in werkelijkheid verspilde druivendraf. Het had gebruikt kunnen worden voor de productie van een behoorlijk aantal flessen Grappa, Marc, Raki etc. ter waarde van ca € 90 per liter. De druivendraf duidde er op dat de druiven inderdaad waren geplukt, de pulpgisting voor de rode wijn gedaan was, de persing had plaatsgevonden en dat nu de druivensuiker ergens in een vat werd omgezet in kooldioxide en alcohol. Al Gore heeft dat proces nog niet zo goed begrepen. Vandaar dat de biobrandstof door zijn volgeling minister Cramer nog als milieuvriendelijk wordt bestempeld en zij het nuttigen van alcoholische versnaperingen nog niet verboden heeft. Maar wie weet gaat haar ooit een spaarlamplichtje op.
Natuurlijk blijft er altijd iets hangen en kon ik dus enige napluk niet laten. Dit leidde tot een koolhydraatrijke vergelijkende smaaktest tussen Auxerrois, Regent, Pinot Noir en Dornfelder. De Riesling viel hier buiten. Deze hing nog heerlijk te hangen na de paar nachten met nachtvorst.
Van Riesling wordt soms of Eiswein gemaakt of men gokt op de edelrot. Dat eerste klikt onderkoeld en het tweede rottig maar het leidt tot een fris zure, van nature lichtzoete wijn die niet als zuurtjeswater aan het gehemelte blijft plakken
De uitzichten van het plateau van Ubachsberg waren dankzij het heldere weer en de mooie herfstkleuren adembenemend. Zelfs de skyline van Heerlen had iets. De schapen op het plateau hadden het echter niet. De koude oostenwind dreef ze als een wolkje samen aan de lijzijde.
20/10/07
Na Hasselt was het even gedaan met het lopen. De kanszoekende jongeren en mij eigen zoon die de kans pakte om zijn Pa te laten klussen hielden mij van de straat maar joegen mij wel de weg op. De buitenkans was dat ik voor het eerst in mijn leven de Delta werken tussen de Maas en Schelde in een rit kon bewonderen. De Hollandse en Zeeuwse eilanden zijn best de moeite waard. Binnenmeren, strand, duinen en waterkeringen breken de dreigende saaiheid van de polders met kilometerslange, wat scheef gewaaide, bomenrijen. verder zijn de stadjes verrassend leuk en gezellig. Toch raakte ik in Goes even in een dip. Het waarom wordt bij het klinken op de de foto duidelijk.
13/10/07
Zaterdag was geen rustdag maar wel een dag van ontspannen een paar uurtjes drentelen. Ontspannen betekende het bezoeken van echte Limburgse Maronnen kastanjes bij Ulestraten en een verlate boomgaard met de ouderwetse bellafleur bij Waterval. Of het aan de koolhydraatstoot van het zaterdaglopen lag weet ik niet. In Dwars door Hasselt werd namelijk weer eens bewezen dat het een sterke uitdrukking is dat vrouwen het zwakke geslacht zijn. werd bij . Ik werd procentueel verpletterd door Leny. Zij liet als oudste loopster ruim 45% van haar sekse genoten achter zich. Ik hield als één jaar jongere heer en op drie na oudste loper van het veld slechts bijna 30% van de haantjes de sporen zien. Dat ik zeker 5 minuten sneller liep dan vorig jaar was geen pleister maar eerder zout in de wonde. Toen had ik de dag van tevoren nog de tweede marathon binnen een week gelopen. Een andere mogelijkheid dat het organisatorische hoogstandje van Ruud Timmermans van DSM Genk de aanjager was.
De troost was dat al de 3e keer binnen een week in België werd gelopen. Eerst riep de SM-Loop mij voor een nader onderzoek van de doorsteek in Plombière naar het beloofde land. Verder in de week liet de Vlaamsche Reus Marc mij kennismaking met zijn lievelingsplek bij Maasmechelen. Niet alleen met het lopen sloegen wij daar een goed figuur maar ook als paardenfluisteraars stonden wij daar ons mannetje.
06/10/07
Zaterdag werd het de loop van de opmerkelijke figuren. Bij de start in Camerig had ik dit nog niet in de gaten. De lucht was strak blauw en de zon had nog genoeg kracht om een aangename looptemperatuur te veroorzaken. Het plan was om van Camerig naar Valkenburg heen en weer te lopen om zo het SM-Loop parcours te controleren op onregelmatigheden en oneffenheden.
Gelijk na het vertrek werd ik geconfronteerd met twee hindernissen die de hele weg mijn deel zouden blijven. Als eerste bleken stroomopwaarts en stroomafwaarts meerdere wandeltochten te zijn georganiseerd door één en het zelfde Geuldal. Ten tweede had de Geul haar dal enkele dagen geleden nog flink bewaterd door buiten zijn oevers te treden.
Het nadeel van het slalommen langs werkelijk honderden wandelaars woog echter ruimschoots op tegen het voordeel van de vele goedendag wensen over en weer. Verder werd het pad onder druk van de wandelschoenen gewalst door het aanstampen van de löss.
De eerste opmerkelijke figuren waren de lopers onder de wandelaars. Kennelijk zijn velen het SM parcours in het geheim al aan het verkennen. Dat Jo voor de SM-Loop op campagne is in Maastricht leed geen twijfel. Het leek wel een Maastrichts debutantenbal van zijn nog over de streep te trekken loopmaatjes.. Bij Beertsenhoven werd ik, ter afwisseling van verbaasd kijkende wandelaars, plots vanuit een tuin aangestaard door een opmerkelijke man met een masker. Deze riep, na de eerste schrik, bij mij beelden van een bekende op die, eenmaal weer terug in Camerig, voorspellend bleek te zijn. Bijna terug bij af namen wij namelijk vanuit Bommerig in het Geuldal een hardloper op de linkeroever waar, waar volgens ons weten geen pad is. De conclusie dat dit een echte crosser moest zijn, bleek in Camerig gekomen zeer terecht te zijn. Uit het niets klonk een bekende stem met dito volume. Het was het ooit Limburgse loopmaatje, de in Drenthe werkende Hollandse Overijsselaar Herbert.
Helaas wel zonder zijn Anne. Vanwege de kinderschare moeten zij in wisseldienst lopend lopen. Herbert bleek vroege dienst te hebben en dit was voor mij de aanleiding voor een extra lusje om hem veilig naar zijn vakantieverblijf te loodsen. Zo kwam ik uit op 3:13.
Het ommetje in Gulpen om de drankpost bij de Gulpener Bierbrouwerij op de grijze schijf te zetten gaf kijk op nog meer opmerkelijke figuren. In ieder geval ga je van bier zo te zien driedubbel zien en vandaar het Tripel Bier. Verder leeft Limburg niet bij bier alleen en is zowel m als v met melk meer mans.
Ook de week stond in het teken van de parcours verkenning. De finish van de SM-Loop bij 't Voelwames was nog een witte vlek die ingekleurd moest worden. De "voel" van het eindpunt is duidelijk. De löss kleurt de uitstroom licht bruin en dat steekt af tegen het redelijk heldere Maaswater. De "wames" heeft volgens de deskundigen iets met een wambuis, een soort strak jasje, te maken. De Geul stroomt dus in een vies jasje de Maas in.
Het laatste stuk van de Geul is ook puzzelen. Bij Meerssen splitst deze zich namelijk tijdelijk in de Geul en het Geulke en bij de Weert verhinderen achtereenvolgens de provinciale weg, de autoweg, het spoor en de papierfabriek het volgen van de stroom. Daarna wordt het tot het Julianakanaal weer een schilderachtig pad, tenminste als de brandnetels in december verdwenen zijn. Het kanaal is de laatste kunstmatige hindernis. Daarna schotelt de natuur nog een stukje löss pratsch klunen voor met als loon het mooie uitzicht op het einde van een sprankelend waterleven.
De bossen aardperen aan de oever van de Maas maken van 't Voelwames gelukkig een zonnebloemenparadijs in het najaar. Deze winter moet ik eens wat peren gaan oogsten voor een versterkend maal.
Zondag liep ik de 25e Mondriaan Run maar wel voor de eerste keer. Dit ondanks dat deze loop zo ongeveer door mijn achtertuin loopt. De DSM sponsoring maakte echter pensionado company gevoelens bij mij los en zo verscheen ik aan de start. Achteraf had ik dit natuurlijk al jaren eerder moeten doen want het is een goed georganiseerde en gezellige loop.
Mijn taak op deze korte afstanden bestaat zoals gewoonlijk uit hazen en fotograferen. Het eerste betekent een stapje langzamer met enig coachwerk. Het tweede het plaatsen van tussensprintjes om de goeie plaatjes te kunnen schieten. Zo mistte ik de start omdat ik de Schotse Pijpers nog stond te filmen en liep ik de 2e ronde van 2,65 km drie minuten langzamer dan de eerste. Toch kwam het 65+ tandem nog op 57 min. over de 10,6 km binnen.
Om bij wijze van uitlopen na een wedstrijd het weekend programma nog af te werken is op zich geen slechts idee, zeker als de lucht strak blauw blijft en de wind stil. Het liep echter anders toen ik een oude man over straat zag rollenbollen die daarna weinig belovend stil bleef liggen. Hij zag er niet best uit en was niet goed aanspreekbaar. Ik moet zeggen dat het alarmnummer 112 goed werkt maar daarna duurt het voor het gevoel een eeuwigheid voordat de ambulance komt. De rest gaat snel en professioneel, op de brancard en wegwezen. Een treurig gezicht zo'n voorland van de ouderdom, dus toch maar even voort blijven hobbelen zolang het kan. Nog treuriger is dat bijna niemand van de vele passanten enig oog voor het gebeuren had. De loopdag werd afgesloten met een weekendtotaal van 5:00. Bij wijze van dagsluiting liet echter een wesp zijn angel, inclusief de inhoud van het gifreservoir in mij achter. Het was waarschijnlijk de nijd dat de al zeer rijpe druiven weliswaar vlak voor zijn snuit maar zeer onbereikbaar onder het net hingen te geuren. De oorzaak van mijn dikke keel is dus niet de emotie van de dag.
Google Sites
Report abuse