De loop is sportief de traditionele jaarafsluiting van het DSM RunningTeam in de vorm van een halve marathon. Met als start het DSM Hoofdkantoor in Heerlen en als finisch het voorplein van Kasteel Vaalsbroek, waar tevens de fakkels worden overgedragen. Het DSM RunningTeam bestaat uit lange afstandslopers en loopsters van de DSM Sites in Delft, Rotterdam, Hoek van Holland, Schoonebeek, Emmen, Gelsenkirchen, Genk, Geleen, Sittard en Heerlen. De opzet van het amateurteam is bij al deze vestigingen, samen met locale collega’s, wedstrijden te lopen. Zodoende wordt met ploegen tot 60 man/vrouw onder de DSM vlag gelopen. Dit alles onder het motto “Train local and run global”

08/12/01

De loopkleren aan en de verwarming uit. Dat overkwam Leny op de zonnige maar winterse afgelopen zaterdag. Op deze momenten zijn "fietsenmakers" zoals ik bijzonder in trek. Meestal volstaat een schop of klap wel als het niet loopt. Ook wil de stekker in het stopcontact of de "aan" knop aan wel eens helpen maar zaterdag was het serieus. De reset hielp maar tijdelijk want er liep water uit het verder ongelooflijke High Tech apparaat. Maar waar de vloer nat wordt tellen geen theoretische beschouwingen of fijnzinnige regelingen want dan moeten de handen uit de mouwen.  

Dat klinkt alles ferm maar ik moest (uiteraard door gebrek aan gereedschap en reserve delen) mijn toegevoegde waarde beperken tot het adviseren aangaande een (naar mijn weten) betrouwbare 24 uurs services, hetgeen dus succes had. Zodoende waren wij een dik half uur later op de been in beemden van de Geul in de wetenschap dat elders ook nog wat gekken liepen maar dat de kans klein was om deze te treffen.

Leny had natuurlijk een natuurlijke reden om zich warm te lopen Bij mij liep het wat stroever. Sinds Nepal loopt het lopen goed maar het hardlopen gaat stram en stijf. Daarnaast wordt ik nog geplaagd door de Khumba Kuch, een droge hoest die ontstaat doordat de longpunten geïrriteerd raken door het diepe ademhalen. Kortom, ik geef inhoud aan de voorspellingen van Oda die voorziet dat ik net als andere lopers na mijn zestigste de schoenen aan de wilgen kan hangen. Opa Brouwer is kennelijk de uitzondering op de regel maar dat is hij ook op andere punten en Leny knoeit kennelijk in negatieve zin met haar leeftijd. Hoe ik woensdag ook loopt, het loopt vast goed. Het aantal zieken en zwakken met een auto is zo hoog dat niemand méér hoeft te lopen dan om de eerste hoek van het Hoofdkantoor en na de laatste hoek voor Vaalsbroek. Zo houden we voldoende adem over om bij en voor te praten. Materiaal zal er genoeg zijn want naast Jo en ik heeft in ieder geval ook Herbert iets voorbereid naar ik begreep en waar Herbert praat ontstaat altijd een goed gesprek.

Het geheel was overigens weer perfect georganiseerd door Jos. Ondanks zijn tijdelijke handicap was hij alom regelend aanwezig. Ontvangst, vervoer, inschrijving, startvak, begeleiding en de nazit in de gezellige Parapluie, alles liep meer dan gesmeerd. Hopelijk krijgt Jos het volgend jaar nog drukker doordat hij ook nog weer mee moet lopen. 

Sportief vielen we net naast de prijzen maar dat lag niet aan de inzet. Ger nam Jo weer te pakken (hersens van Ger of toch de leeftijd van Jo). Harry ging soepel over de verkrampte Edwin heen en Frans tartte ondanks zijn zwembandjes iedereen door alweer snel te lopen.

22/9/01

Peter was alleen jarig maar Karel, Jo en ik waren dat geweest. Het team bezit dus een cel van maagden die te herkennen zijn aan hun liefde voor georganiseerd en op schema werken. Dit dus ook voor het gespreide tracteren waarin Jo en ik mochten voorgaan na de training.

Met de opmerking van Jo dat hij had gelezen dat bergtraining de moeder van alle lopen is moest alles vol aan de bak behalve ik. Het zweepslagje van vorige week was er weliswaar redelijk uit maar met 4 weken lopen in de Himalaya in zicht zag ik het revaliderend fietsen meer zitten. Bovendien biedt dat ongekende observatie mogelijkheden.

De eerste is dat Jo zelfs geen fietser voor zich kan hebben want bij de top van de Brakke Berg demarreerde hij heel lafhartig geluidloos achter mij als haas vandaan. Andere lopers kan hij al helemaal niet voor zich hebben want de plaagstootjes van Frans en Herbert tijdens de versnellingen resulteerde in een terzijde opmerking aan mij in de geest van ik zal ze in het bos nog eens extra afknijpen. Marc en Ruud hielden zich vanwege achtereenvolgens de 100 km van Winschoten en de Amsterdam Marathon geheel afzijdig van dit strijdgewoel en de dames trappen al helemaal nergens meer in.Voor het donkere bos koos Oda voor rustig meelopen en Leny voor sociaal uitfietslopen in het vanuit Maastricht doorschemerende zonnetje. Dit gaf mij nog de kans om met succes nog wat dribbel werk te doen als basis voor de uitbreiding tot 20 min. gisteren.

De koffie met vla bracht iedereen weer op krachten die resulteerde op deels ongelooflijke tijden voor de Stadsloop Maastricht. De vuistregel van de marathontijd min 10 minuten en dat gedeeld door 2 werd in de voorbeschouwing weer fors onderschreden. Jammer genoeg ontbrak Crie en dus ook het evenwichtige wetenschappelijk inzicht.

De vreugde was zaterdag van mijn kant van korte duur. Na 16 min. 50 sec. (exclusief rekken) schrok Herbert, midden in één van zijn boeiende beschouwingen, op van een ongepaste kreet mijnerzijds en viel even later stil in tijdelijke navolging van mij. Een klein gemeen zweepslagje in een balansspiertje naast de hamstring was de boosdoener die mij noopte terug te wandelen. Niet ernstig maar wel vervelend als het net weer lekker gaat. In mijn somberste gedachte bedacht ik gisteren dat ik te oud wordt voor dat geloop maar met Opa Rob op het netvlies wil ik dat nog even niet inzien. 

Al met al verder geen ramp. Het ultrasoon apparaat is reeds in stelling gebracht en gewoon lopen gaat vrijwel probleemloos. Met Nepal (nog) in het vizier doe ik maar voorzichtig aan en laat dus mogelijk de Stadsloop Maastricht aan mij voorbij gaan, ondanks het dan ongetwijfeld mooie weer. Hoe dan ook kom ik zaterdag samen met Jo onze verjaardagen op 11 september j.l. vieren. Naar ik begrepen heb staan Karel en Peter om de zelfde reden ook te trappelen maar ik stel voor wat te spreiden. 

8/9/01

Mijn uitspraak voor de start van de Mergelland Marathon dat het weer was voor PR's werd even verbaasd ontvangen als mijn voorspelling van vorig jaar dat het een slagveld  zou worden. Het weer was inderdaad perfect. Koel, een groot gedeelte van de route in de luwte of voor de wind en slechts de laatste km's met de wind op kop. Wie bij 36 km nog goed zat, zat dus goed. Ik ben gewoonte getrouw achteraan begonnen maar dat maakte met zo'n klein veld niet uit. Al snel kwam de Ronde Arts vragen of het wel goed ging, Gelukkig had hij vrede met mijn opmerking dat vele laatsten de eersten zullen zijn. 

De eerste km's gingen letterlijk wat krampachtig want de kuiten zongen nog wat na. Wetende dat zoiets stopt of leidt tot stoppen ben ik vrolijk op weg gegaan. Bij de doorkomst van de kleine lus hield Gène Jansen mij nog op met de verblijdende boodschap dat ik het toch niet zou halen met die poot die hij een aantal maanden geleden weer op de been had gebracht, maar ik ken zijn stijl van aanmoedigingen wel. Daarna liepen de beklimmingen voortreffelijk en het ging tot Schimmert letterlijk voor de wind. Na zo'n 10 km zag ik dat een eindtijd van rond 4 h. binnen het bereik lag en dat bleef zo. Ondertussen rukte ik langzaam maar zeker in het veld op en geraakte zodoende ontspannen lopend weer in Meersen. 

Met in het hoofd dat ik mij vorige week na ruim 2,5 h. en na 40 km fietsen nog een jonge God voelde ben ik verder gegaan en dat ging goed. Even vreesde ik nog Edwin in te halen. Die was echter voor de start zo blij dat hij mij niet meer hoefde te zien dat ik maar even de handrem aan heb gehaald. In Haasdal begon de marathon echt maar ik voelde mij echt nog goed. Tegen de wind in kon ik aanzetten en liep zodoende een inhaalrace. De klok was door geen verval al teruggelopen tot onder de 4 h. en dat gaf nog wat extra power. 

14/8/01

Bloed, zweet en tranen dat is de samenvatting van een weekje Italië. Het bloed komt van tweemaal onderuit gaan op de fiets. Eenmaal in de chaos van het morgenverkeer met de voorband tegen het stoepje en dan lig je met de fiets aan je benen. Een paar dagen later schoot bij het opstappen mijn linkerhandvat van het stuur en dan lig je zelfs voor dat je het weet over je fiets te spartelen. Goed, dus de heupen mooi symmetrisch bloeduitgestorte blauw van het fietsen. Met hardlopen ben ik verder gelukkig op de been gebleven. Het zweet zat in allerlei variaties van het fietsen en lopen in de vorm van Bike, Bike-Run-Bike en Run. De variaties zaten verder ook in het trainingsdoel en de toeristische bestemming van de exercitie.  

Het zweet in het loopschema zat onder andere in een lange loop. Dus meer dan 2,5 h. in de Toscaanse heuvels bij 32° C is genieten maar het kost echt veel water. Je giet het er in en het loopt er direct aan alle kanten weer uit en stoomt naar onder je schoenen in. Gelukkig heeft aan de voet van de bergen elke vlek zijn mineraalwaterbron. Meestal heeft deze iets met een gulle Duc of een wonder van de plaatselijk Sint te maken. Dat laatste was waarschijnlijk de oorzaak dat het ondanks de pittige klim van bij elkaar 450 m in het traject meer dan uitstekend ging. De tranen zaten in het eind. Een licht gevoelige plek bij het dalen in onderkuit betekende een paar dagen later finito met het lopen vanwege het risico op een blessure. De oorzaak van de plek was simpelweg een spierkramp in rust. Waarschijnlijk omdat door het zweten veel mineralen waren uitgespoeld.

Het zweet zat ook in het opzwoegen van de Passeo Vestito, een pas op 1060 m ongeveer direct boven het strand. Met de GPS van mijn zoon op zak heb ik dit onder mijn sportfietsje weggetrapt. De GPS liet totdat de batterijen leeg raakte de naakte waarheid zien. Bij ruim 2 h. constant en stijl klimmen komt de (grond)snelheid nauwelijks boven de 10 km/h. Verder zie je dat de (grond)snelheid en de stijg/daalsnelheid in direct verband staan. Toch was ik na afloop best tevreden over de waarheid. Op een sportfiets, zonder kapot te gaan, zo'n bult nemen en ook nog wat kunnen genieten van het marmerbergen, wat wil een sportverdwaasde nog meer. 

Om de afstand in de benen te krijgen/testen is ook nog een toeristisch rondje over de Strada del Vino Toscane gereden via Lucca (het Italiaanse Schoonhoven maar dan voor goud), Pisa (ja, hij staat echt nog scheef) en Torre di Lago (woonplaats Puccini aan het meer). Afgezien het laatste stukje over de drukke Via Aurelia een prachtige tocht.

 Naast nog wat kortere voet en fietstochtjes waren dit wat kenmerkende sportieve bezigheden. De rest laat zich raden als eten, drinken en in de zon uitrusten.

21/7/01

Karel had zaterdag een vakantieloopje langs zijn mountain bike route georganiseerd in wat ongeveer mijn voortuin is. Helaas op een wat te vroeg tijdstip. Ik ben dus maar naar Meersen gefietst om, met begeleiding van Leny op haar nieuwe racemonster voor de Classic, een ouderwetse xxL duurloop van uiteindelijk 2 h. 41 min. te lopen. Beiden hebben wij dus geworsteld, zij met de techniek, ik met het asfalt. Terug op de fiets was ik aanvankelijk gezien maar met de koffiemolen er op kwam ik toch nog goed op gang. Zondag beiden op de fiets voor wat serieuzer klimwerk in het heuvelland rond Schweiberg, Epen, Vijlen e.d. Hier bleek ook bij Leny dat goede loopbenen tevens goede fietsbenen zijn. 

Op de Schweiberg als eerste col dacht een overmoedige heer nog in haar wiel te kunnen blijven maar dat werd een ego shock. Onderweg troffen wij ook nog een wandelend van zijn actieve rust genietende Edwin. Die ons vanwege de uitmonstering en al die mechanische high tech volledig over het hoofd dreigde te zien.

Na het fietsen voelde mijn voet weer zodanig aan dat ik na wat tuinwerk nog voor een uurtje lopen ben gestart. het werd uiteindelijk een volstrekt onverstandige 2 h. 07 min. want het liep als een trein. De balans was uiteindelijk 85 km fietsen en ca 50 km lopen dus veel dorst.

The Office contracten DSM Running Team

Argentiere – Chamonix (Fr.), 1-jul-2001

• Ich Frank D. verspreche hiermit dass wenn ich in Chamonix 2002 nicht unter 2:30 laufe ich die anwesende Truppe 10* Hoegaarden zahlen werde. 

Unterschrift Frank D.

• Ik, Jean H. op dit moment bij volle verstand, verklaar hierbij dat in julli 2002 voor aanvang van de wedstrijd te Chamonix het hoofdhaar VOLLEDIG verwijdert zal zijn op straffe van 20 Hoegaarden mocht dit niet het geval zijn.

Ondertekend door verdachte en 6 “nuchtere” medelopers z.o.z.

• Ik, Edwin C. in bezit van mijn volle verstand, zal hierbij indien ik geen 2:17 loop tijdens de Cross du Mont Blanc 2002 voor 50,- aan frites met mayo zal betalen.

Was getekend Ewin C.

• Ik, Piet T. verklaar hierbij dat wanneer ik in de Cross du Mont Blanc 2002 niet binnen de 2:15 (zegge twee uur en vijftien minuten) loop. Ik ervoor zal zorgen dat de drank bij Luigi door mij betaald zal worden.

Getekend Piet T.

• Wanneer ik niet bij de eerste 3 arriveer ben ik verplicht minimaal 10 Leffe met Grenadiene te betalen in The Office.

Ondertekend Jogger Jo

• Hierbij verklaar ik Huub F. dat ik in de Cross du Mont Blanc van 2002 onder de 2:50 loop met als tegenprestatie 10 Hoegaarden.

Getekend Huub F.

• Hierbij verklaar ik Harrie W. dat ik in Klazienaveen2002  op de ½ marathon onder de 1:23 loop, met als tegenprestatie 10 witbier.

Getekend Harrie W.

• Ik Karel T. geef hierbij mijn accoord, dat wanneer ik geen 2:40 zal lopen in 2002 ik zal zorgen dat er 20 Hoegaarden betaald zullen worden.

Hoogachtend Karel T.

• Wanneer we niet beschonken raken van alle getekende contracten betaald Karel samen met Jos V. de rest.

Ondertekend Jos V. & Karel T.

• Ik zal 3 man die nu nog voor me geklasseerd staan “pakken” in de Cross du Mont Blanc 2002 op straffe van een boete te bepalen door het team.

Frans A.

23/6/01

De huid verkopen voordat de cross gelopen is lijkt een gelopen zaak als je het "vuurke" en de reacties daarop als argeloos teamlid leest. Het lijkt wel een trio'tje van drie zelfgenoegzame loopse heren. Dames komen niet in hun denken voor en mijn suggesties aangaande gewichts- en leeftijdsklassementen lijken verdampt te zijn in de onderlinge euforie van het ruiken van de overwinning. Nu onze Delftse Jos niet thuis geeft in Chamonix bakenen onze Belgische en Limburgse katers hun posities af met hun verbale sporen en mauwen zij alvast rond de buit die nog niet binnen is.

Stel aan de hand van het aantal deelnemers in een leeftijdsgroep vast wat de relatieve plaats is. Bijvoorbeeld Jo wordt eerste binnen het team en eindigt 10e bij de 50 in de klasse 50-55 jarigen, Marc wordt derde binnen het team en eindigt 15e bij de 100 in de klasse 40-50 jarigen en Ger wordt derde binnen het team en eindigt 20e bij de duizend in de klasse 20-40 jarigen. De score is dan:

Een en ander zette mij hernieuwd aan het denken over het klassement. Edwin maakte terecht de opmerking dat de lineaire  rekenfactor voor jongere leeftijden niet opging. Hierbij gemakshalve vergetend dat dit ook voor oudere leeftijden het geval was. Nu is hij niet meer zo piep als Herbert en ik nog niet zo stok als Opa Brouwer maar goed in principe had hij een punt met zijn verhandeling. Mijn (zoveelste) suggestie aan Jo is om de rekenfactor middels de wedstrijduitslag als volgt te objectiveren:

Als Leny dan als enige in haar klasse over de streep komt dan scoort zij 1 en is dus algemeen de beste. Laat het trio hier maar eens in bijten zonder dat Edwin gevraagd of ongevraagd tussenkomst biedt met wat wazige wetenschappelijke beschouwingen over paradoxen.

Uit ervaring weet ik dat de pikorde op de Zandberg niets zegt voor Chamonix. De andere hellingen zeggen echter alles. Mijn tegenlopen op de "Alfenaar Hill" had alles te maken met het verkrijgen van overzicht om de prognoses fijn te slijpen. Mijn observaties ten aanzien van de Chamonix gangers waren: 

• Ger laat getergd zien dat hij niet voor niets 2h 01 min. in Chamonix heeft gelopen door Jo bijna in te halen. 

• Jo praktiseert heel slim actieve rust en ziet zijn gedoe rustig aan. 

• Herbert heeft het geheim van DSM Unlimited ontdekt en sjouwt op de Zandberg zorgeloos achter Ger aan maar stort geheel tegen mijn verwachting niet in en bedreigt Edwin zelfs op de lange hellingen onder het slaken van kreten zoals wat hijgt die jongen toch. 

• Edwin is minder moe dan vorige week en lacht zelfs weer wat maar heeft kiespijn van Herbert en valt dan terug op beschouwingen over de vetrandjes op zijn heupen. 

• Karel is wat dikker geworden sinds zijn haar kort geknipt is en spreekt zoals gebruikelijk iedereen lovend toe maar stoomt intussen zelf krachtig door. 

• Oda kiest op elke helling haar haas uit en loopt die in de laatste ronden zoals gebruikelijk gemakkelijk voorbij. 

• Peter stoomt gelijk Karel door maar dan uiterst stille concentratie. Hub lijdt maar doorloopt het hele programma. 

• Leny is nog ziek en zwakjes en geniet actief rustend van het strijdgewoel. 

• Jean laat zich niet gek maken en traint gewoon voor de verrassing in Chamonix. 

• Piet is blij dat hij definitief meegaat en loopt te genieten in de wetenschap dat zijn plus 6 kg hem in Chamonix hem 12 minuten gaat schelen ten opzichte van zijn beste tijd. Hij loert echter rond in zijn groepje gelijken rond om toch toe te kunnen slaan. 

• Jos begint vol gas maar moet op de lange hellingen weer inleveren. Hij hoopt op kou in Chamonix want dan kan hij zijn isolatie beter inzetten. 

• Zelf loop ik gericht de kantjes er af door het programma op basis van mijn leeftijdsfactor bij te stellen. Verder is het heerlijk warm en dan korten verstandige lopers toch al of in tempo zoals Jo of in aantal intervallen.

Ik wens iedereen nog veel training toe en een goede reis naar Chamonix. Dit alles in de wetenschap dat de hoogtestage mij minus 3 kg = 2 min. in Chamonix brengt en dat de rugzak-turbo-dijen goed zijn voor nog eens 4 min. over het geheel. Wie voor mij wil blijven moet dus 6 min. sneller lopen dan hij gisteren had gedacht.

16/6/01

Het laatste rondje van Jo was een ouderwetse aanslag op het moraal. Verkeerd lopen na dik 2 uur op de benen staan vraagt precies dat tandje bij wat in Chamonix nodig is. Eerlijk gezegd zagen Martin en ik dat Jo verkeerd ging maar goed in de buurt van Maastricht zwijgen boeren natuurlijk.

Het extra rondje nuanceerde het beeld van vorige week wel. Jo kende geen zwakte. Alleen het vermoeden van Marc had hem magische krachten gegeven. Marc zelf moeten wij in de gaten houden. Hij liep wel erg makkelijk binnen het peloton op en neer. Vooral bergop ging het zonder zichtbare inspanning zeer snel. Of Ger deze matadoren kan bij houden is onzeker voor mij. Vorige week zaterdag en in het Danikerbos liep hij onopvallend maar wel erg makkelijk .

Achter de kopmannen toonde Piet veel ambitie met zijn spectaculaire versnellingen. Als hij uit de kleine kinderen is dan wordt hij Jo de tweede of Zef de derde. Het laatste rondje snoerde echter zijn mond een beetje. De echte duur wordt voor hem een bottleneck in Chamonix. Ruud dieselde door zijn krachten te verdelen slim door. De volgorde in Rotterdam zou dus ruiken naar herhaling maar dat zit er niet in. Edwin eindigt wellicht nog achter Piet. Bieden zullen echter een harde dobber hebben aan Jean want die loopt wel erg makkelijk. Edwin loopt goed maar na een sprankelend begin op de eerste hellingen werd hij toch wel erg rustig. Oda kraakte in het begin als een oude wagen. Voor mij is dat een signaal dat zij in absolute topvorm is. Wie de eerste helft in Chamonix met haar samen loopt zal met 10 minuten geklopt worden. Tegen het eind liet zij dit even zien door met Peter binnen een paar kilometer een gat van een paar honderd meter zonder pijn dicht te lopen.

Karel en Peter kennen geen sleet. Karel laat zijn snor wel hangen maar met lopen zit het wel snor. Peter blijft onder alle omstandigheden het doel strak voor ogen houden. Bij Jos smelt het ijs na 2 uur. Voor die tijd stoomt hij op zijn voedselsupplement goed door maar zijn lijf weigert over te gaan naar de vetverbranding. Hub worstelt maar zal boven komen in Chamonix. Zijn ongemakken houden hem wel op maar zeker niet tegen.

In het geheel mistte wij Leny door buikgriep in de loop maar zij compenseerde dit door haar huis open te stellen als drankpost. De

hoogtestage zal echter heilzaam werken. Natuurlijk mistte wij het geluid en de bewegingen van Herbert evenzeer. Er waren zelfs momenten dat wij de vogels konden horen fluiten. Over hem heb ik geen twijfels, die jongen komt er wel als hij in de aanloop tussen Chamonix en Argentiere maar binnen 45 minuten loopt.

Zelf kraakte mijn voet ook als een oude wagen maar de rest is al aardig bijgetrokken. Het gaat mij niet snel maar wel verrassend makkelijk af. In ieder geval deed het extra lusje mij om meerdere redenen goed. De loop als geheel was voor mij als Hollandse allochtoon weer puur genieten van de omgeving met het gespartel van het team als prettige omlijsting.

9/6/01

Zaterdag in Vlaanderen, zondag in Friesland en maandag in Parijs. Een loper komt nog eens ergens als hij zijn schoentjes niet vergeet en die vergeten we dus niet.

Zaterdag een mooie en vooral gezellige drielussige loop door de Mechelse heide onder de eendrachtige leiding van Marc en Janine. Dat Marc zijn lief even vergat nemen wij maar voor lief. Fris weer en een zonnetje dus het liep als een zonnetje. Nou ja, niet overdrijven want het eerste uur liep ik echt met vierkante wielen. Het tweede uur ging al beter en de laatste drie kwartier vielen niet tegen. De duur zit er dus wel weer in maar de poot laat helaas interval niet toe en dat merk je aan de snelheid en bij het stijgen. Naar de anderen heb ik met goedkeuring gekeken. De analyse van Marc is volledig juist, inclusief zijn pm La Flegere aangaande Herbert.

Direct na de hei in de auto en als een haas naar Friesland vanwege familiaire verplichtingen. Ondanks of dankzij het eten en drinken werd ik 's zondags voor zeven uur wakker en merkte dat in plaats van de beloofde regen de zon zich liet zien. Een rondje terpen via Frentsjer - Dronrijp - Tzumarum - Oosterbierum - Sexbierum - Herbayum (Piet Paulusma) - Frentsjer. Twee uren in koel helder weer alleen met de kikkers, grutto's, kievieten, reigers en nog veel meer.

Het was voor mij de ultime test want ik had mij nog niet gewaagd aan 2 dagen achtereen lopen en ik weet dat de marathon afstand in twee dagen de vuistregels is voor de goede vorm. De test slaagde ondanks krampen in de voetpees tegen het eind. Stilstaan rekken en bidden is dan de remedie. Daarna op mijn vloeistofzooltjes nog een wandeling langs de zee en op het wad om vervolgens weer naar Heerlen te tuffen.

Maandag voor zessen in de auto naar DSM France in Parijs om ook "en passant" de sponsor te bezoeken. Het wordt saai maar "ondanks of dankzij ....." (of zou het de leeftijd zijn) werd ik weer vroeg wakker. Schoenen aan en met de kaart Parijs in voor een tour touristique. Fris warm met een zonnetje, een gebouw hier, een monument daar, een stukje Bois de Boulogne en halverwege een bar cafe voor een kop koffie met een croissant. Lopen als God in frankrijk heet dat en dat ging ca anderhalf uur prima. Daarna weer in de auto want DSM en daarna het Danikerbos wacht.

Deze week wacht nog Terneuzen en Rotterdam op mijn komst maar zaterdag wenkt de grote finale van de duurloop. Jammer dat we de Heekerberg in de laatste 10 minuten missen bij de Nachtegaal maar ik heb een alternatief gevonden. 

Woensdag en donderdag liep het al prima tijdens een werkbezoek in Hamburg. Toen het team woensdag worstelde met de zandberg en omstreken liep ik een toeristisch rondje hotel-haven-Reeperbahn (=waar vrouwen niet hard tippelen)-binnenstad-Alster (=meer midden in de stad)-hotel van 1 h. 22 min. Donderdagavond vond ik nog ruin een uurt de tijd om de vislunch met witte wijn via een rondje Alster weg te werken. De reis terug vormde dus weer de broodnodige rust voor zaterdag.

De belofte van 2,5 h. maakt schuld dus zaterdag was voor mij het uur van de waarheid want zou ik het zelf met de poot halen. Over de vorm maakte ik mij minder zorgen. Na een week van ruim 6,5 h. moet het weer kunnen. De opkomst was naast de even uitgeschakelde Jo, de verhinderde Ruud, de vakantiegangers Huub & Edwin en de door een plotselinge migraine geplaagde Oda voltallig. Ondanks het onfit zijn van Mark (griepresten), Herbert (spierblessure), Frans (door de enkel) en Karel (verhuizerspijn) werd er met zin en plezier gelopen. 

Vlak langs de Geul, hellingen rond Valkenburg en het Gerendal, regen en wind op het plateau bij Sibbe en langs berg met wat pijn en moeite terug. Janine had 2 h. 33 min geklokt en ik 2 h. 37 min.dus de gemiddelde overschrijding van de geplande tijd met ca 3% viel wel binnen de marge. Gezien de nog getrokken eindsprintjes en de wijze waarop de laatste kilometers afgelegd werden zien de vormen voor Chamonix er goed uit. Zelfs de op het eind hinkepotende Herbert bracht het er goed af maar wellicht verwart hij door zijn jeugd spierpijn nog met spierblessures. Woensdag a.s is er door Petrochem een fotosessie gepland. Iedereen dus graag aanwezig en voor deze gelegenheid graag in DSM battle dress. 

Concepten hebben natuurlijk geen eeuwigheidswaarde. Ideeën voor aanpassingen, mits gericht zijn op het teambelang, zijn dan ook altijd welkom. De weg voor aanpassingen loopt echter via de organisatie. Dat die het niet altijd iedereen naar de zin kan maken moet duidelijk zijn. Het plezier zit naast het lopen ook in de voorpret en de nabeschouwingen. De gezamenlijke trainingen spelen hierin een belangrijke rol. Met name de zaterdagtraining krijgt daarom zijn oorspronkelijk doel als ontspannen lange duurloop terug. 

De tot nu toe ongeschreven spelregels voor de trainingen worden als handvat vastgelegd, zodat ook hier een helder startpunt ligt.  

Spanningen als in de voorbije weken komen in de beste families voor. Gelukkig heeft dat ertoe geleid dat een aantal zaken helder zijn geworden en we met een nieuw elan kunnen beginnen. Mochten er nog andere zaken zijn neem dan contact op met Simon, Leny of Jo. 

19/5/01

Uit het Revalidatiekamp Blok het  nieuws dat de bottenkraker en de doktersspuit in combinatie met ´s nachts een gipsbeen als hielstrekker en overdag een kunstmatige zachte ondergrond bestaande uit een vloeistofzool en een home made voetzoolprothese vrucht beginnen af te werpen. Na een loopweek van 6 h. waarin een loop van meer dan 2 h. en in twee dagen de marathonafstand gloort het herstel aan de horizon. Dit echter met de vrees in het achterhoofd “komt het terug?”. Deze vrees komt niet uit het ongerijmde want na het lopen is er nog steeds een duidelijk zeurende pijn.

Het lopen zelf ging na een paar weken van loopwandelen verrassend makkelijk. De prognose van Gène Janssen dat ik binnen 6 weken weer de oude kan zijn lijkt reëel. In ieder geval werd zaterdag het traject Hulsberg, de Kluis, Valkenburg, Wilhelmina Toren, Sibbegrubbe, Sibbe, Terblijt, Koningswinkel, Houthem, Ravensbos, Hulsberg aan een stuk en zonder inzinkingen afgelegd. Het klimmen van afgelopen woensdag hield al een belofte in want in het Polfertbos van Valkenburg ging de bestrate zandberg van de trappetjes naar het casino en klim langs de voormalige bobsleebaan vele malen als vanzelf. Klazienaveen zie ik nu onder voorbehoud optimistisch tegemoet. Een rustige halve marathon binnen de 2 h. moet haalbaar zijn. Ik geef toe geen toptijd maar meedoen is voor mij in deze fase zeker belangrijker dan winnen.

Hopelijk komt iedereen voor Rotterdam tot rust. De laatste weken staan namelijk in het teken van het normaliseren van de de bovenkamer. Dat wil zeggen niet bewegen en aan andere zaken dan schema's te denken.

31/3/01

Goede raad is duur maar deze is weer eens gratis. Door al het gedoe rond schema's, drinken, echtheid van tijden ben ik nog wat vergeten en dan bedoel ik niet "niet voetballen" en zeker niet vlak voor een marathon. Het is, behalve (vroeger) voor Peter Bakker, voor niemand weggelegd om midden in de voorbereiding start, stop, draai en schop bewegingen te praktiseren, laat staan lekker lek geschopt te worden. In mijn topperiode (nog voor de laatste ijstijd) heb ik het lopen wel kunnen combineren met tennis en dat ging vooral op gravel goed. 's Middags een marathon lopen en 's avonds nog een dubbel spelen was wel een bijzondere ervaring. 

Nee, ik wilde het hebben over de verkenning van het parcours. Het inneren van het slagveld voor de slag draagt namelijk bij aan het moraal van de strijders. Ook voor de eventjes niet runnende coach is de verkenning van belang want hij dient de kritische inzinkpunten te kennen. Deze zijn niet de start en finisch maar het eindeloze stuk rond de Kralingse plas of bij het omgekeerd lopen het wezenloze stuk langs Fijenoord, Zuidplein en Slinge. Dus omdat niets mij te veel is ben ik dus afgelopen week naar Rotterdam getogen. Per auto, dus stapvoets heb ik daar het gehele parcours in een drietal dagen verkend. Sterker nog nog, ik heb mij zelfs ingescheept op het Bram Peper schip de "Thalahassie" om onder het genot van een heerlijke witte wijn en een uitstekende warme lunch de zeeg van de "Zwaan" (=Erasmusbrug) in de schema's te kunnen verwerken. Het zal aan de hand van de luchten en het water op bijgaande foto duidelijk zijn dat geen zee mij te hoog gaat als het

om de voorbereiding gaat. Dus aan mij zal het niet liggen! 

De harde grijze schijf vertoont wat defecten. Behalve het parcours heb ik ook nog gedurende twee nachten onze uitvalsbasis, het Holiday Hotel

Centrum, in Rotterdam verkend. Ter mentale voorbereiding daarover het volgende:

• • De kamer had het kenmerk van een kloostercel. Het bed van 1,2 * 1,9 m was in mijn eenzaamheid groot genoeg maar de ruimte was duidelijk niet berekend op een invasie van vele lopende idioten cq idiote lopers.

  • De ruimte rond het gewraakte bed was schoenlengte zodat ik de rand van het bed buiten de neuslengte hebt gehouden.

  • De bad/wc ruimte was zodanig dat het douchen gecombineerd kon worden met zowel kleine als grote boodschappen.

  • De lift en het trappenhuis waren slechts bereikbaar via de enkelvoudige key card van de kamer.

  • Het trappenhuis was ruim dit in absolute tegensteling met de lift.

  • De parkeergarage was ruim maar duur en bovendien goed bewaakt door junks.

PS

Kortom, wees voorbereid op de geneugte van de grote stad en de opofferingen die een hotel in het centrum vragen. Zelf overweeg ik om de auto in de parkeergarage te zetten als noodopvang. 

N.B.Dit heeft niets te maken met al het goede wat Jos op zo'n korte termijn heeft moeten regelen. Met hem heb ik natuurlijk mijn bevindingen al besproken als een extra uitdaging voor iedereen om er iets geweldigs van te maken.

24/3/01

Het loopgevoel is er weer en als het loopt gaat het goed maar goed lopen doet de voet nog niet. Normaal gaat het bij een genezende blessure cresendo en zou ik in dit stadium weer in uren per loop kunnen gaan tellen. De genezing verloopt echter tergend langzaam en wisselend. De ene dag (b.v. zondag) loop ik fluitend zonder pijn meer dan een uur en de andere dag (b.v. zaterdag) is het al na een half over en uit en kan ik trekkebenend en trekkebekkend van pijn briesend van ergenis terugwandelen.

Wij houden echter de moed er in en putten maar moed uit de prestaties van het team. Trouwens wat klaag ik. Afgelopen week heb ik toch nog het zelfde aantal uren als Jean bijeen geschraveld! Mogelijk stelt Jo mij nog op als het iets beter gaat. Hoe het overigens tussen Jean en Ruud gaat, weet ik niet. Wat ik wel weet dat Ruud waarschijnlijk te weinig km's op geeft. Hij telt denkelijk het woon-werkverkeer tussen Heerlen en Elslo niet mee. Afgelopen vrijdag betrapte ik hem bij het wegrennen uit het Hoofdkantoor. Gelukkig voor DSM HKT niet gillend want het gillen laten ze daar aan bezoekers zoals ik over.

Over de plotselinge liefde voor de modder verbaasde ik mij slechts. Normaal hoor je van alles over te nat, te glad, te smerig en ik mag niet door de modder van mijn geliefde. Nu wentelde men in het aanschijn van de dames er liederlijk in

Helaas moest ik na het eten en voor de 2e training weg zodat ik de rest slechts van horen zeggen heb. Bij geruchten hoorde ik dat er twijfels waren over de door mij opgegeven marathon tijden. Ik begrijp dat gedrag wel want als je op jeugdige leeftijd al op moet boksen tegen de tijden van een toen 50 minner dan is vluchten in zo'n Ardennenoffensief de makkelijkste optie. Helaas pindakaas, maar veel trainen met weinig talent geeft nu eenmaal meer resultaat dan weinig trainen met veel talent. Ook vernam ik dat mijn raad om meer te drinken tijdens het lopen niet goed begrepen was en spontaan vertaald was naar veel drinken na het lopen. Uiteraard is dat ook een optie. Liefhebbers kunnen dan t.z.t. in het Kees de Jong klassement boven de 100 kg gaan lopen. De eerste prijs in die klasse is een weekje Big Diat.      

Mijn voet was zondag redelijk pijnlijk door het gestrompel door de modder. Ondanks dat heb ik nog een kleine 1,5 h. kunnen schravelen. Nu gaat het gelukkig weer wat zodat ik uitzie naar het volgende Ardennenoffensief. 

24/2/01

Snelheid, veel duur en weinig kilo's dat is het simpele recept voor lange afstand lopen. De afmaker van het recept is echter rust en goed eten.

Intervallen als een gek, elke dag trainen met steeds wat kilometertjes er bij en uithongeren leidt tot het vierkante wielen syndroom. Het loopt voor geen meter meer ondanks dat steeds meer gedaan wordt. Het eindigt op zijn best bij geen zin meer hebben en op zijn slechts met blessures.

De drempels liggen bij iedereen verschillend en maken de toppers en tobbers. Lange spieren en lichte bouw geven sommigen een voorsprong die bij anderen een afkeer van zwaartefactoren oproept of aanzet tot nog meer van het zelfde.

Helaas worden trekpaarden geen renpaarden en blijven renpaarden uit de band springen. Trekpaarden blijven dus doorhobbelen totdat ze er bij neervallen en renpaarden blijven dus hun kont tegen de krib gooien. Het mennen van zo'n ongeregeld span heet voeren en wordt gedaan door een voerman. Mennen is dus niet anders dan anderen voeren door wat richting gevend trekken en duwen. Het woord mennen heeft overigens een latijnse oorsprong en betekent in de hand houden. Het is dan ook de Nederlandse vertaling voor managen.

Tegenwoordig is managen uit en coachen in. Coachen is iemand helpen om zichzelf in de hand te door hem te voeren met spiegelende opmerkingen. Het toppunt van coaching is natuurlijk het bereiken van een zelf-coachend team. Het DSM RunningTeam lijkt dit te hebben bereikt want er wordt wat tegen elkaar aangekletst. Graag geef ik daaraan als doorhobbelend Running Coach nog wat voer.  

• • Edwin: Denken verbruikt meer energie dan hardlopen dus loop minder achter Jo aan en werk meer aan de zwaartefactoren.

  • Jo: Er wordt al gesjoemeld met de weekopgaven dus let op dat je de anderen voor blijft met sjoemelen.

  • Ger: Een week met tien dagen valt wel heel gemakkelijk zwaar uit. 

  • Ruud: Rustig aan want je ligt in de marathonstatistiek van 2000 wel 5 seconden op Edwin voor.

  • Jean: Bij een gewicht van de lengte min 100 minus 12 ga je Jo voorbij.

  • Jos/Jos/Piet: Niks doen in de vakantie is wel liegen en dat mag niet.

  • Leny: Waar blijven jouw weekopgaven.

  • Karel: Verhuizen is geen zware training als de verhuizers het werk doen.

  • Marc: Janine wordt wel steeds sneller.

  • Oda: Ik voel met je mee.

  • Peter: Modderen in Engeland is geen reden voor 10 km in Rotterdam.

Ter vermaak en discussie hierbij nog een artikel dat ik las: 

19/2/01

Het is een apart gevoel om weer een klein stukje te mogen meelopen met de lopende creme de la creme van DSM. Enerzijds het gevoel weer wat mee te kunnen doen en anderzijds het gevoel van de sleetse oude wolf die wat achter de roedel aan kreupelt. 

Maar goed stramme knoken en een kalende vacht zeggen nog niets van de jeugdige geest en die zet ik dan maar in om de kanonnen wat aan te scherpen. Na zo'n 50 marathons van 3.52 stijgend naar 3.12 en zakkend naar ... heb ik toch wat ervaring opgebouwd en weet dat de marathon vooral een kwestie is van mentaliteit en duurloop vermogen. De verdere eet, drink, slaap en sex cultus daar omheen is flauwe kul. 

Mijn nimmer aflatend gehamer op die duurconditie heeft in ieder geval de troep weer mentaal in beweging gebracht. Af en toe een halve marathon lopen kan iedereen. In de training 3-4 x per week is andere koek. Tempotrainingen en rondjes op de baan zijn leuk maar zeer koesterend. De bevrediging van een korte, hevige zelfkwelling is met wat uithijgen snel voorbij en dat is bij de marathon anders. Die begint pas na de 30 km dus het echte werk begint met een paar uur in je eentje ploeteren in weer en wind en er dan nog een lusje aan vastknopen. Hoezo vies weer m/v leden, ik heb Rotterdam wel eens gelopen in een doorlopend stromende regen.

Het deed mij goed dat Jo zaterdag een tipje oplichte van zijn tot nu toe voor jullie verborgen trainingsmethode. Uit zijn lopen in de A-groep van de Zweitlanceurs weet ik al een paar jaar dat hij net als ik zondags de kilometers vreet die zaterdags in het vaartspel e.d verdampen. Ik kreeg de indruk dat Ger en Edwin wakker zijn geworden en de handschoen hebben opgepakt. Jean en Ruud blijven wat stil maar ik zag wat stille pret in de oogjes. Ik vermoed geheime trainingkampen. Van Edwin moet ik toch een minpuntje memoreren. Zwak hoor om te zeggen dat je vanwege bezoek de volgende dag weinig tijd hebt. Je kan toch gewoon om 6.00 h gaan lopen en om 10.00 h. gezellig met je bezoek ontbijten.

Na de 45 min. van zaterdag op zondag nog 55 min. gelopen met tussendoor therapeutisch wandelen. Het geeft moed maar de zeurende pijn is niet fijn en geeft aan dat een snelle come back een wonder zou zijn. maar goed ik beweeg en daarom leef ik.

5/6-01-01 Weekend Nieuws Simon

Peter Bakker haalde nog eens terug dat, toen de zaterdagtraining in de winter nog facultatief was, wij gewoon waren om ca 2,5 h. te lopen. Dat stimuleerde mij extra in het voornemen om, met Bertlich in zicht, er nog een extra rondje er aan vast te knopen. Een rondje dat Jo altijd al neemt door zelf naar de training heen en weer te lopen om ons vervolgens te korten in de duurloop. Heel slim van hem want tenslotte is de duurloopbasis de moeder van het succes. 

Ook Edwin gaf nog een positieve impuls want na zijn beste wensen was het eerste statement: “Jij zal niet stijf worden van het lopen want dat ben je al door je leeftijd”. Gelukkig vertrouwde hij mijn later toe dat hij al dertig was geworden om zodoende het verschil tussen oud voelen en oud zijn impliciet toe te lichten. 

Al met al heb ik in het wintersportweer van zaterdag 2 h. 31 min. gelopen en hetzelfde heb ik zondag in het wattendeken over de wat gladde binnenwegen nog eens herhaald. Dus met nog wat wintervet er af moet Bertlich binnen de 4 h. kunnen in mijn zestigste levensjaar. Hoezo zeuren over pieken in Rotterdam; Gewoon lopen is de beste voorbereiding. Het gerucht dat een aantal teamleden in Bertlich de patatafstand van 30 km lopen heeft mij dan ook zeer geschokt. Een snelle ½ marathon had ik nog kunnen begrijpen maar een onverplichtend duurloopje over een afstand die je elke week een keer zou moeten lopen gaat boven mijn pet. 

Tijdens al mijn duurgesukkel in het weekend heb ik de vraagtekens voor het komende jaar nog eens overdacht. Zonder iemand te willen overslaan borrelde het volgende (moerasgas) op: 

• Is Jo immuun voor sleet.

• Kan Karel nog zoveel vermageren dat hij Frans weer achter zich kan houden.

• Breekt Edwin door of  blijft hij zich spiegelen aan Frans

• Herinnert Peter S. zich zijn weddenschap aangaande de Cross du Mont Blanc nog.

• Durft Herbert de marathon aan nu wij weten dat hij zich valselijk achter Anne schuil heeft gehouden.

• Is Ger nu oud genoeg om mentaal een lange duurloop te doorstaan.

• Komen Jos B., Ruud, Marc en Janine verwoestend terug na hun echte blessure of denken zij het de leeftijd is.

• Heeft Gerrie nog meer knieën om te opereren.

• Gaat Kamal echt achterstevoren lopen om zijn achillespezen te sparen.

• Gaan bij Piet de remmen los nu hij uit de luiers en de verbouwingen komt.

• Staaft Huub de vergankelijkheidtheorie van Oda of gaat hij Rob bedreigen.

• Heeft iedereen gezien dat Ivo op half gas nog makkelijk meekomt.

Wellicht kan het team mij helpen aan de antwoorden op deze voor mij prangende vragen. Voor de goede orde vermeld ik nog dat ik over mijzelf ook vragen heb maar die hoor ik liever via anderen. 

Ter afsluiting nog dit. Aan de hand van de duurloop van afgelopen zondag heb ik gemeten dat ik in deze ijzige tijden nog één liter water per uur verdamp. Naar mijn mening wordt bij de zaterdagtraining dus in het algemeen te weinig gedronken. Jo kan ons zeker nog wat literatuur over dit onderwerp verschaffen.  

3/1/01 

Na bijna 4 maanden ben ik heel voorzichtig weer gaan lopen. O.k. drentelen is wellicht een betere benaming maar voor mij was het LOPEN. De voorzichtigheid komt niet voort uit Karel zijn goedbedoelde en zeer gemeende raad bij de jaarafsluiting. Nee, de ongewisheid over de mate van herstel noopt mij daartoe. Met doorzetten en pijnlijden kom ik er niet van af. Geduld is een schone zaak hoewel het voor mij een vies woord is. Maar wat heb ik nou in hemelsnaam?. Ja dat vroeg ik mij nou ook af. Na de Mergelland Marathon goed gerust. In blakende vorm (voor mij althans). Zaterdags voor de Stadsloop Maasstricht 20 minuten rustig los gelopen. Na afloop het "op een steentje getrapt" gevoel onder de voet. Dat gebeurt wel meer, dus 's zondags met met goede zin gestart. Het liep prima ondanks het lichte onaangename gevoel in de voet maar na Itteren kon ik praktisch ineens geen poot meer verzetten. Voor het eest van mijn leven zelfs in de bezemwagen, die voortkroop achter een loopster die ik kruipend nog had kunnen voorblijven (maar zij haalde het na 2,5 h. mooi wel).

Dat geen poot kunnen verzetten is lang zo gebleven. Hinkend, met een stok, steunend op de zijkant van de voet, zo ben ik de eerste week doorgescharreld. Het geheel leek op een kruising van hielspoor en een peesontsteking dus rust. Aan witte jassen heb ik een bloedhekel maar informatie her en der plus het lichaam kwamen uit op rust. Het hinkelen is langzaam minder geworden en tijdens de wintersport was ik zover dat ik op mijn bergschoenen een uurtje kon wandelen. Het skiën en langlaufen ging overigens boven verwachting geheel pijnloos en binnen mijn kaders van kunnen zelfs goed.

Al rustende kreeg ik meer en meer het gevoel dat het geen peesontsteking was en zeker geen hielspoor. Onlangs ben ik dus bij Gène Janssen langs gegaan. Voor mij een gang naar Canossa omdat deze al langjarige goede bekende mijn afschuw van artsen kent, mij steeds waarschuwt voor mijn ongebreidelde loopzin en mij dus altijd lekker aanpakt als ik wat heb. Zijn goede bericht was dat mijn aanpak prima was geweest. Zijn wat achteraf slechte bericht was dat het een fractuur is geweest die, aangezet door een "steentje", bijeengelopen was in de Stadsloop. Advies: "heel voorzichtig eens proberen" en denk er om gekke Blok NIET forceren. Om mij wat op te beuren kreeg ik nog te horen dat het niet de leeftijd was en dat het iedereen kon gebeuren.

Na een paar minuutjes, uitmondend in de (Tommy) Cooper Test, heb ik intussen de magische barrière van 20 minuten overschreden en bid hevig dat hetgeen wat ik nu voel morgen weg zal zijn. De pijn komt overigens niet van de scheur/breuk maar van het beenvlies. Kortom ik hoop langzaam weer op te krabbelen en mij ver in de achterhoede weer aan te sluiten.