2009 Q2

De vóór de loop sfeer in Chamonix bleek onveranderd maar het loopevenement zelf wel. De Cross du Mont Blanc wordt nu op zaterdag gelopen en de marathon op zondag. Voor het lopen van de cross bleek Chamonix redelijk bezet te zijn door AV Maastricht. Het voorbeeld van hun stadsgenoot de  Grijze Keniaan durfden zij kennelijk nog niet te volgen want op de marathon was geen Maastrichts meer te horen.

Bij elkaar 42,195 km, 2500 m omhoog en 1500 m dalen binnen een limiet van 9 uur. De limiet is echter niet leeftijd of materiaal afhankelijk gemaakt. Ik moest dus opboksen tegen mijn eigen leeftijd en het niet willen lopen met stokken. 

 In de Cross du Mont Blanc was vroeger het gebruik van stokken verboden. Nu zwaaide bijna iedereen er vrolijk mee in het rond. Het is zelfs uitkijken geblazen om geen stok tussen je benen of in je ogen gestoken te krijgen. Ik kreeg zelfs complimenten van toeschouwers voor het lopen zonder stokken. Of dat sportief bedoeld was of dat het te maken had met het respect voor de ouderdom die nog zonder stok liep weet ik niet.

Met bergwandelen gebruik ik bij het klimmen wel stokken. De 15 kg extra op de pukkel kan wel een duwtje in de rug gebruiken gebruiken. Ik gebruik zelfs de "Doppelstock mit Zwischentritt" zoals bij langlauf skating als het erg steil wordt.    

Het weer in Chamonix zat dit jaar alweer mee. Na regen in de voorgaande dagen scheen het zonnetje al uitbundig bij de start. De in het dal verwachte temperatuur van 27°C zou boven niet tot onderkoeling leiden. Bij de start was het toch nog redelijk fris en de keuze van shirt + singlet was snel gemaakt. Ondanks de ervaring blijft er altijd spanning bij de start en dus was ik blij dat wij op weg konden gaan. Natuurlijk gewoonte getrouw achteraan want dan kom je nog eens iemand tegen onderweg.

Het stuk naar de Col des Mottets liep redelijk als vanzelf. De afdaling naar Vallorcine ging wat stroever. Het pad bestaat uit rotsblokken bedekt met een laagje gras en dan is het strompelen geblazen.  De nieuwe klim naar de Col des Possettes liep voor geen meter maar dat deed het bij niemand. Alles moest op de voorvoeten gedaan worden want het was te steil om de voeten af te wikkelen. Hier had ik graag een paar stokken gehad. De col bracht geen verlichting want wij werden over de aiguillettes naar boven gejaagd en daar kwam wat handwerk aan te pas. De afdaling bracht geen ontspanning. Het pad bleef rottig en steil en zelfs in Le Tour werd het voor de voeten zo heilzame asfalt vermeden. Ook de drankposten vormden geen rustpunt. De organisatie had hier fors in gesneden. De raad om een bidon mee te nemen vormde de pleister op de wonde. Helaas was 3/4 liter extra te weinig om de posten te overbruggen. Tweemaal ben ik gered door een signaleur en dan tel ik de publieke kranen niet mee.

Het deel na Tré de Champ kan ik wel dromen maar het blijft wel een nachtmerrie. Een debuterende medeloper vroeg mij naar de resterende looptijd en geloofde zijn oren niet toen ik over 2:30 sprak. Na de klim naar Flegère zal hij het ware geloof wel hebben gevonden. Ik weet nog dat ik bij mijn debuut in 1986 dacht dat de laatste 12 km een zaak van een dik uur zou worden. Ik doe dat stuk op de automatische piloot. Niet denken maar doorharken vooral op de genadeloze skihelling naar de uitspanning. Ook dit jaar werkte die aanpak weer goed en kon ik nog in een redelijke staat de drankpost bereiken. Hier was de drank op maar gelukkig toverde iemand nog een fles Cola te voorschijn. Het is even oprispen na de doorstart maar dat deerde niet.

Slechts één valpartij werd mijn deel. Net toen ik na Flegère dacht dat ik het nu eens zonder vallen ging halen ging ik pardoes plat. Hand behoorlijk open, knie een beetje stuk  en een wat geschaafde arm waren het lichamelijk lot. Het verliezen van de contactlens en het krijgen van kramp door het plotseling plat gaan was wat vervelender. De kramp kon gelukkig snel overwonnen worden dankzij de adviezen van een mee krampende medeloper en ondanks het wat luidruchtige contact met de goden. De ervaring van de schreeuwende pijn van de kramp en de hulpeloosheid van het mogelijk niet verder kunnen lopen was een nieuwe ervaring waar ik niet meer naar terug verlang.  

Na de meet was er zoals gewoonlijk niets meer aan de hand. Even uithijgen, wat bij tanken, droge kleren aan en een bezoekje aan de EHBO post voor wat pleisters op de wonden deden wonderen. Eenmaal beneden maakten twee halve liter glazen bier op het terras in het zonnetje de wederopstanding kompleet.  

 Dit jaar had ik de twijfelachtige eer om de op één na oudste finisher te zijn en viel dus net buiten de aparte viering hiervan. Een podiumplaats zat er ook al niet in want de klasse van 65 tot 70 jaar was opgerekt tot 55 tot 70 jaar. Natuurlijk belachelijk maar dat moet de organiserende jeugd ter zijner tijd nog ervaren. Ben Jansen, onze oud DSM Chamonix ganger had meer geluk. Hij was op de cross met zijn 75 jaar de oudste deelnemer. Hij kwam na 5:30 gezond en wel met zijn zoon binnen. Hij had deze nog voor het uitstappen behoed. Ben zei dat het nu de laatste keer was maar dat heeft hij al eens eerder gezegd. Volgend jaar zien we wel weer. Tot nu toe wil iedereen mij van een herhalingsoefening afhouden maar dat stimuleert juist mijn van nature wat dwarse geest.   

Inderdaad "de" Leontien die in werkelijkheid net zo aardig is als in de media. Zij traint voor New York en was oprecht belangstellend in de verrichtingen van deze grijze duif. De verrassingen waren echter nog niet op. Het kalkgrasland aan de achterkant van de Eyserboschweg bracht dit jaar drie in plaats van slechts één zeldzame orchidee voort. Op het soort studeer ik nog maar ik heb deze nog nergens anders aangetroffen en ik tref er behoorlijk wat. Het meest verbazingwekkende was de orchidee die in de berm van de afslag naar het Roda Stadion tussen al het bermspul stond te gloren.  

06/06/09

Soms zit het mee; Soms zit het tegen. Met het lopen is het laatste dit jaar zeker het geval. Begin februari was ik klaar voor de Midwintermarathon maar bij -5 °C met windkracht 8 uit het oosten leek dat geen goed idee. Daarna werkte mijn gestel tot eind maart wat tegen bij het duurlopen maar eind april was ik toch klaar voor de Maasmarathon. Helaas zat ik toen in Tehran en Babol voor wat adviserende werkzaamheden. Bij terugkeer had ik zo ongeveer aansluitend van Schiphol naar Drenthe willen reizen voor de marathon van Klazienaveen. Na 18 uur reizen en na drie weken niets anders gedaan te hebben dan een kort maar leerzaam strandloopje in Babolsar aan de Kaspische Zee was ik hiervoor niet echt klaar.  De afgelopen week ging echter de beuk er weer in. De Mont Blanc Marathon staat voor de deur (als er tenminste weer geen stok in het wiel gestoken wordt)  en dat noopt tot enig voorwerk. Uit het niets van nietsdoen werd deze week gelijk 10:06 lopen op de klokken gebracht plus nog een 40 km fietsen. Natuurlijk erg dom om gelijk in ijver zo door te schieten. Het geluk bleek echter met de domme. Het fysiek bleef wonder boven wonder heel ondanks de al doende nogal verstijvende spieren.

De minpunten zijn de inperkingen van de vrijheid, de kledingvoorschriften voor met name vrouwen en het verkeer. Dat laatste is het enig echte gevaar dat voor de vreemdeling dreigt. Iedereen rijdt namelijk naar eigen goeddunken ondanks de gebruikelijke regels die ook daar gelden. De andere weggebruikers storen zich daar niet aan omdat zij precies het zelfde doen. Korte lontjes zie je niet, De maximale uiting zijn korte toetersignalen voor "ik stop of ik rij door". Op 70 miljoen inwoners kost dat 30.000 doden per jaar. Verhoudingsgewijs 6 maal zoveel als in Nederland.

De kledingvoorschriften worden vooral door de jeugd gehaat. Die jeugd is overigens talrijk aanwezig want meer dan de helft van de bevolking is jonger dan 25 jaar. De worsteling in Iran met de verjonging is even groot als de onze met de veroudering. Huisvesting, werkgelegenheid en autoverkeer zijn groeiende knelpunten. De algemene instelling van de bevolking is dat Iran zoals altijd uit haar eigen as zal verrijzen. Historisch gezien heeft het land de Arabieren, Mongolen, Grieken, Afghanen en Turkmanen overleefd. Laat ons de eigen problemen maar oplossen want inmenging werkt niet wordt dus veel gehoord. De komende verkiezingen zouden een begin van de oplossing moeten worden.

Het gevoel voor eigen waarde is bijzonder groot. Aan de belangstelling voor de historie en cultuur kunnen we hier een puntje zuigen. Met Cyrus, Darius en Xerxes op de achterhand is dat niet zo verwonderlijk. Meer dan 2500 jaar geleden was het al een modern rijk. Vrijheid van godsdienst, burgerlijke wetten en een goed functionerend bestuur over een groter rijk dan ooit het Romeinse.  De vrijheid van godsdienst is nog steeds aanzienlijk. Verlichte Islamachtige stromingen zoals de Bahia zijn weliswaar verboden maar Jood, Christen, Hindoe, Boeddhist of zelf Zorast mag men rustig zijn voor zolang de Islamitische wetten maar gerespecteerd en niet in de bazaar gaat staan preken. Verder is iedereen welkom en zeker Amerikanen. Dat land wordt namelijk zeer bewonderd. Nederland komt er ook niet slecht af. De bloemen, het voetbal, de Hollandse ondernemingslust en de verdraagzaamheid scoren hoog. Dat de Iranese naam voor Allah en voor tulpen een anagram is helpt daaraan mee.

Het werken in Tehran was om te beginnen reizen. De stad is gigantisch groot en telt ergens tussen de 12 en 16 miljoen inwoners. De infrastructuur kan wedijveren met de grootste steden van de wereld maar het is vechten tegen de bierkaai. Ongeveer iedereen heeft een auto en zoniet dan wel een motorfiets. Ondanks het per week even en oneven rijden is er geen doorkomen aan. De afwikkeling verloopt chaotisch maar in grote rust en vrede. 

De werksfeer wordt gekenmerkt door familie gevoel. Het gevoel voor humor is alom aanwezig. Iraniër zijn meester in moppen met een hoog zelfspotgehaltes. De 10.000 Mullah/Imam moppen en de moppen over hun president hebben daarin een belangrijke plaats. Het verhalen met met gebaren en mimiek zit in de genen en iedereen draagt zijn steentje bij.

Het werk was boeiend, inspannend maar zeer vruchtbaar. Het grijs is wijs wordt nog uitdrukkelijk beleden  en kennis en ervaring worden opgezogen als met een spons. De werkcultuur is gebaseerd op overleg en dat is even wennen. Het 1+1 = 2 komt pas na goed overleg tot stand en dan nog verkondig je dan niet zomaar recht door de voordeur. Respect en beleefdheid is een ingebakken houding. De Hollandse klompen moesten dus omfloerst worden met fluwelen muiltjes. De ander via respect hoger plaatsen dan jezelf om zodoende een voordeel te halen is tot kunst verheven. Noem het echter geen win-win want dat is respectloos en onbeleefd.

Het werkschema was straf. Om 7 uur beginnen en tot 19 uur doorwerken. De rustpunten zijn echter opmerkelijk. Er wordt thee gedronken gelijk wij koffie leuten. Maar in plaats van een biscuittje is daar er een overvloed aan heerlijke koekjes bij.  Fruit in de vorm van snack komkommertjes, appels, druiven, kiwi's en sinasappels staan doorlopend op tafel. Om 9 uur slaat de klok voor het gezamenlijk bedrijfsontbijt met Turks brood, gepofte aardappeltjes, melk, honing en geitenkaas op tafel. Om twee uur staat er als klapstuk weer een gezamenlijke warme maaltijd op het programma met salade, soep, yoghurt, doogh en vlees in vele variaties op tafel. Als gast is dat niet makkelijk want een gast eet bij definitie al te weinig en ik was als sporter een extra zorgenkindje. 

Het werk in Babol aan de Kaspische Zee was weer andere koek. Daarvoor moet eerst 240 km door het Alborz gebergte gereden worden en daar doe je zo tussen de 5 tot 8 uur over. De weg is deels 2x2 banen maar het deel naar de Imamzadeh Hashem pas op 2700 m is nog enkel baans. De uitbouw van de weg tot 2X2 en het enorme vrachtverkeer veroorzaakt een doorlopend verkeersinfarct. Heen bracht de bedrijfschauffeur mij en die heeft mij peentjes laten zweten. Zijn idee van veilig rijden was het overleven van alle risico's die hij nam. Inhaalverboden, snelheidbeperkingen, dubbele strepen, tunnels en onoverzichtelijke bochten deden hem niets. Wel wist hij precies waar de verkeerspolitie controleerde.

Aan de zuidkant van de Alborz lijkt het landschap op Tibet. De noordkant is andere koek. bergrivieren met forellenkwekerijen en typische bergdorpen. Op de pas lag nog wat sneeuw en dus reden we up terug naar het vroege voorjaar terug en down de zomer weer in.

In Babolsar had ik net als in Tehran een compleet ingericht guest house ter beschikking maar nu met uitzicht op de Kaspische Zee. In eerste instantie oogt het als de Middellandse Zee. Blauwe zee, strand en zonnig weer roepen dit op. Bij nader beschouwing is het echter heel anders.

Het is een zoetwaterzee dus de echte zilte lucht ontbreekt. De vis is groot en ziet er appetijtelijk uit. De smaak zit echter in het proeven en dat valt door de grondsmaak en de vele graten van de zoetwatervis niet mee.  

Na het werk kwam de tijd om toerist te spelen. Normaal ben ik daar niet goed in maar het is wel een goede manier om een week uit te buiten. De onvolprezen Nazi had de trip via een Iraans verkeersbureau geregeld. Alles klopte als een bus en en dat voor de helft van de Nederlandse prijs. 

Tehran, Rey, Isfahan en Shiraz in een week is hard werken maar het was een oosterse droom. Wat een prachtig land en wat een aardige mensen. Hieronder een foto impressie. De liefhebbers moeten maar doorklikken en of naar YouTube gaan., 

11/04/09

De Peter Rusmanloop is een wedstrijd in de vermomming van een ontspannen  2e Paasdag Loop. Het is een herinneringsloop aan de helaas jong overleden hardloper die in de tachtiger jaren van de vorige eeuw 2:20 op de marathon op de klokken bracht. Ik heb in mijn beginperiode nog met hem in een de halve marathon van Brunsum gelopen. Nou ja met hem!. Hij stoof mij in zijn tweede en mijn eerste ronde zo hard voorbij dat de klinkers bijna het wegdek uit vlogen. Toch liep ik in die tijd al rond de 1:40. Ik heb mij toen kennelijk laten meetrekken want bij de laatste kilometers ging ik door de hoeven en moest ik wandelen.   De start van de loop is duivels want deze begint met een letterlijk adembenemede klim.

04/04/09  

Tien dagen geleden had het herstel een ernstige inzinking die samenviel met de inzinking van het weer. Gelukkig ging het met het stijgen van de temperatuur weer snel de goeie kant op. Op 1 april kon de korte broek uit de mottenballen worden gehaald.

Afwisselend werd gekozen tussen de Pietersberg, Vijlen en Oirsbach en omstreken, Daarbij speelde natuurlijk het open landschap een rol want het zonlicht moet natuurlijk maximaal worden opgevangen. Aande rode kop afgemeten is dat uitstekend gelukt. De overwegingen rond de Pietersberg hadden te maken met het bezoek van vrienden en het voornemen om de Treechloop te lopen. Bij wijze van een generale vanwege een gepland vriendenbezoek werden de toeristische mogelijkheden inclusief de terrassen van  Kasteel Neercanne - Apostelhoeve - Fort Sint Pieter - Lourdes grot - Slavante - Castert  onderzocht. Slavante ligt hoog en scoorde hoog ondanks de puntenaftrek voor de verbouwingswerkzaamheden. Fort Sint Pieter ligt prachtig maar dat helpt niet als het alleen open is voor partijen. Berglust ligt eveneens prachtig maar toont wat armzalig. Op kasteel Neercanne is weinig aan te merken behalve de prijs.

Een dag later was het zwoegen en zweten rond Vijlen. Bij zonnig weer is daar het rondje Vijlen - Vaals - Mamelis - Oirsbach met wat aanpalende lusjes een heelijke bruinmaker. Het genot werd slechts verstoord door een val op een stenig pad juist waar de Selzerbeek, de grens tussen Nederland en Duitsland, wordt over gestoken. Gelukkig was alles nog heel want anders had ik mijzelf in de beek moeten laten afdrijven naar de bewoonde wereld.