Embedded Files
31/12/2011
De nacht voor de SM-Loop hield mijn nachtrust niet over. Het lopen van mijn 100e marathon was niet de oorzaak. Sinds een half jaar doet mijn andere been om de een of andere reden ook weer vol mee en op wat rugpijnen na hoor je mij niet klagen. Het was meer het "What if" van de organisatie. Een "Wilde Loop" met 130 man/vrouw is weliswaar wild maar het schept toch enige verplichtingen. De eerste taak bij het opstaan was de zorg voor de bekers en het tanken van 150 liter water. Daarna was het in de schoentjes en op naar de Nachtegaal om Con & Josee te bevoorraden en Jo mentaal te steunen bij de start. Daarna bleven nog slechts twee taken mijn deel. De buschauffeur op het goede pad houden en als Rode Lantaarn lopen.
Het eerste was een makkie want ik kan de weg naar de startplaats Lichtenbusch wel dromen. De enige moeilijkheid was om de chauffeur uit te leggen wat wij gingen doen. Leg maar eens uit dat je dat je op Ouderjaarsdag rennend in de kou en regen van Lichtenbusch naar Meerssen terugloopt.
Dat met mensen waarvan je wel de naam weet maar in vele gevallen niet weet welk gezicht er bij die naam hoort. De informatie dat wij dit voor ons plezier deden kon er absoluut niet in. Even leek het erop dat hij ons naar de dichtstbijzijnde psychiatrische inrichting ging afvoeren. Pas na de flitsende start door Saskia was ons beginnen veilig gesteld.
Het fungeren als Rode Lantaarn was wat lastiger. De algemene opvatting is dat het een wat ontspannen achteraan sjokken is. De werkelijkheid is wat lastiger ondanks de kwaadaardige geruchten dat de markerende heliumnballon mij deed zweven.
Het begint met het afstemmen van het eigen tempo op het tempo van degenen die in de staart lopen. Vervolgens wordt het niet alleen omkijken maar ook vooruitkijken geblazen. Lopers lopen in hun blinde enthousiasme soms alle kanten op behalve de goede. Verder is de routekennis van de voorlopers een bron van grote zorg. Tot tweemaal toe drongen zij mij ongewild de kop op en dan moet je de staart maar weer weten te vinden.
Tel hierbij op het uit het ritme te worden gehaald door het op het wachten op de laatste en het beantwoorden in de regen van zeker 5 telefoontjes. Het moge duidelijk zijn dat De Rode Lantaarn een respectabele functie is waarvoor geen zee te hoog gaat en geen beek te diep is.
De eerste te overbruggen achterstand ontstond al na 5 km. De 2e meerijdende eenwieler was in geen velden of wegen meer in de modder te bekennen. Bij de vijver in Hauset zag ik hem nog en een kilometer later niet meer. Achteraf bleek hij na het smoren in de modder het gebaande pad weer opgezocht te hebben.
Na de redding van een paar ontspoorde lopers bij Hergenrath werd de verzorging op 10 km in Kelmis zonder verdere kleerscheuren bereikt. Hier ben ik direct door gelopen om wat adempauze van de staart met de kop te creëren. Door het verkeerd lopen van die kop bij Moresnet bleef de hele meute tot aan het modderballet tussen Moresnet en Plombiere redelijk intact. Het modderballet scheurde hierna het veld ver uiteen. Bij het vervolg bleek dat een aantal staartlopers volgens het eigen plan niet verder gingen dan Camerig en dat de hekkensluiters geheel zelfverzorgend waren met de route op de GPS. Dit weetje bood de mogelijkheid om tot Camerig rustig met de overgebleven hekkensluiters verder te stomen.
Na Camerig volharde Jo in zijn jaarlijkse standaard fout of boze opzet door de kop via het asfalt in een makkelijke stoel versneld naar het Bierhuys in Gulpen te leiden. Jammer genoeg voor de staart stond daar geen diskwalificatie op. De staart dronk man/vrouwhaftig de drinkbeker met het modderstuk tussen Hurpesch en Mechelen en de klimmetjes bij Bommerig helemaal leeg.
Eenmaal in Gulpen wachtte de verantwoording om vervoer voor Eberhard Schaaf te regelen. Zijn hart fibrilleerde en hij wist als arts het beste van het waarom. Zware inspanningen direct na een griep geeft risico's. Dit bracht de vermoeide staart met de intussen heerlijk uitgeruste kop weer bijeen. Daarna leidde Henk de Ultralopers met vaste hand en zijn GPS over Ultraroute zonder problemen verder. In tegenstelling hiermee trakteerde Jo de marathonlopers op een extra lusje uit de losse pols. Mede door de ontmoeting met de halve marathonlopers werd het vlak voor Schin op Geul daardoor een licht chaotisch lint van groepjes.
Na Schin op Geul werd mijn rugpijn erg onaangenaam. Ik besloot daarom voor de Willem Mutze aanpak te kiezen door met een afwisseling van snelwandelen en dribbelen het pad te vervolgen. Dit leverde nog voldoende snelheid om het Rode Lantaarn groepje op het juiste pad te houden. De laatste 7 km liepen al met al voorspoedig. Zodoende bereikte het groepje voldaan de Nachtegaal en ik de 100e marathon. Een tranentrekker na meer dan een jaar marathonloos te zijn geweest. Bij de nazit probeerde Jo natuurlijk mijn 100e marathon in twijfel te trekken. Gelukkig hadden de meelopende dames hieraan geen enkele twijfel. Mijn routekennis had tot een onwankelbaar vertrouwen in mij geleid.
Op wat stijfheid, een beetje rugpijn, gevoelige voeten en een balansspiertje in de enkel na bleek er na een weldadig bad geen vuiltje aan de lucht te zijn. Dit kon niet van de wasmaschine gezegd.
Hoezo SM-Loop. Het was slechts een lichte zaterdag training met een aangenaam maar zwaar gestoord gezelschap. Surf voor verdere wetenswaardigheden en beelden naar https://sites.google.com/site/gratissmloop/home/2011-in-woord-en-beeld
27/11/2011
Het mooie weer hield deze week aan en weer waren er tijdsproblemen. Nu hield het o.a. het wereldproject Education for Sustainable Development van de Unesco mij deels van het looppad af. De titel was prachtig maar de invulling was een eindeloze herhaling uit kindermonden van de Al Gore mantra. Mijn stelling "Als ouders hun kinderen bijgebracht zouden hebben dat geen rotzooi gemaakt mag worden dan was duurzaamheid geen onderwerp" paste niet erg in de klaagzang over de schuld van anderen.
Mijn ogen zorgden gepland voor een Witte Jassen moment. Dat het Raynaud fenomeen van dooie vingers bij het aanraken van koude voorwerpen ook voor oogproblemen kan zorgen was een verrassing voor mij. Dank zij de implantaat lenzen weer prima ogen, de bloeddruk en hartslag van een jonge god en een oogdruk naar behoren blijken geen garantie voor een heldere blik. De haarvaten rond de oogzenuwen misdragen zich als die in de vingertjes.
Dooie vingers is lastig want tijdelijk voel niets en kan je ook niks. In de ogen kunnen zij er voor zorgen dat je op den duur definitief niet veel meer ziet. De dooie vinger lijders zijn hiermee gewaarschuwd.
Gelukkig zijn er medicijnen en ingrepen. De zorgen kunnen dus tot nader order vooruit geschoven worden. Bij de bezigheden in de Randstad werden deze toch wat teruggeschoven. In Utrecht trof ik Het Gasthuis voor Ooglijders aan. Een architectonisch pareltje met met een geschiedenis van leed achter de fraaie gevel.
Het lopen en fietsen was daarna een verademing. Een paar dagen op de kont zitten in de auto en op pluche stoelen is een goede hersteltraining om weer mens te worden.
20/11/2011
Het mooie weer bood de afgelopen week vele kansen om het SM Loop parcours verder op Sports Tracker te krijgen. Helaas hebben ook pensionado's tijdsproblemen. Een aantal dagen vielen uit door bezigheden elders in het land. Het was dus een uitputtend weekje.
Daarnaast was het een uitdaging om de GPX bestanden van Sport Tracker om te zetten in routes met foto's en aanwijzingen. Met wat schade en schande kwam ik er achter dat Google Earth in combinatie met Picasa Webalbums de beste bewerkingsoptie bood voor het aankleden van de tracks. De GPX-editor bracht uitkomst om de routes in onderdelen splitsen. Het publiceren in Google Maps was echter een ramp omdat geen grote bestanden kunnen worden verwerkt. Gelukkig bood Google Fusion uitkomst. Dit spread sheet programma zit als beta versie in Google Docs en verwerk keurig grote KML bestanden tot kaarten.
De uitgeputte aanhouder heeft dus gewonnen al blijft er altijd ruimte voor verbetering. Dat het betere de vijand is zorgt even voor pas op de plaats van het verder verfraaien.
De op te nemen tracks waren delen van de SMU Loop. Dit vereist een aparte instelling bij de parcourskeuze. Bij Ultralopers gaat het om het beleven in plaats van de afstand. Dat beleven is genieten van het afzien in bijzondere omgevingen. De extensies ten opzichte van het marathon parcours staan hier borg voor. Deze zijn:
Lussen
In het land hield ik mij bezig met ondernemerschap tijdens de Global Entrepreneurship Week. Creativiteit was hierbij een centraal thema. In ieder geval heb ik daar aan de hand van vele vindingen en gesprekken met de vinders van veel nieuws kennis genomen. Gelukkig begreep ik de techniek hierachter nog. Het congres zelf was een mengsel van vermaak met een beetje verveling. De vermaak ingrediënten waren TV presentator, musical producent, minister, goochelaar, mentalist, geslaagde ondernemers en veel harde muziek. De obligate discussies met een begin maar zonder staart vormden de verveling.
13/11/2011
Niet de 33 km van Battice had de prioriteit maar het in GPX formaat vastleggen van de SM Loop. Weer kon de korte broek aan en weer kwam ik met een rode kop van de zon terug. Nu stond het deel van de Volmolen in Epen tot de Drankpost Keutenberg op het programma.
De route was nog even een keuze probleem. Na Camerig omhoog om via het balkon van Brommerig te genieten van het uitzicht op de Geul of lekker in de blubber banjeren langs de Geul. Het probleem werd opgelost via een passend compromis. Halverwege via het voetbad "Op de Batsch" (=op het achterste) omlaag. Zo werd het parcours verblijd met drie spierontspannende klimmetjes. Brommerig, Hommerig en het bergpad van de Gulpenerberg.
Het liep heen in het mooie weer als vanzelf. Bij het terug naar af begonnen de beentjes wat voelbaar te worden en werd het in de schaduw wat frisjes. Toch kwamen we zonder vallen en opstaan in goede doen uit bij het voiture en dan is alle leed snel geleden. Het later eruit fietsen van de potentiële stijfheid ging niet meer zo van harte.
Op Les Quatres Cime du Pays de Herve ben ik altijd wel voorbereid. Het is niet meer dan een lange duurloop door het heuvelland. Het parcours kan ik na minstens 15 keer wel uit tekenen. Dat is geen opgave want het is inderdaad GENIETEN. Het echte plezier begint pas op 21 km als je denkt dat het al opschiet. Het is dus zaak om daar nog in goede doen te zijn. Vorig jaar was ik in goede doen maar wel op anderhalf been. Het linkerbeen wilde niet afzetten en dat loopt niet echt lekker. Om onverklaarbare reden dus als een wonder is het been dit jaar weer aan het werk gegaan. WJ's (Witte Jassen) zijn hieraan niet te pas gekomen. Wel de ervaring dat doorlopen beter was dan op de krent zitten. Deze Battice moest dus mentaal een periode afsluiten.
De wonderen waren echter de wereld niet uit. Niet-droeve familieomstandigheden kwamen tussenbeide. In plaats van Les Quatre Cime in het Beloofde Land was mijn aanwezigheid in het vlakke land van Nederland gewenst.
06/11/2011
Deze week stond onder andere de 2e Belgische Expeditie op het programma. Het doel van de strijd was om het traject Kelmis - Volmolen Epen op Sport Tracker te krijgen. Dat traject is meer dan een loopuitdaging. De plekken waar ik eerder onderuit ben gegaan zijn niet voor niets bloedrood gemarkeerd. De oorzaak is de zinkwinning. Het pad tussen Kelmis en Plombière volgt namelijk deels het mijnspoor waarover vroeger het erts werd getransporteerd. Natuurlijk bestond het railbed uit mijnsteen. Verder zijn ook de landwegen kwistig bestrooid met mijnsteen. Dit voorzover ze al niet van nature uit zinkhoudend rots bestaan.
De heerlijk heldere Geul met de bijbehorende vijvers kleden het traject nu wondermooi aan. Vroeger was dit traject een open riool. In de vijvers werd het zinkerts gewassen en het waswater werd in de Geul weggespoeld. De veel geprezen zinkviooltjes langs de Geul zijn het bewijs dat milieuverontreiniging ook mooie kanten heeft.
Het was goed expeditieweer. In begin november nog in de korte broek en shirt in een aangenaam zonnetje kunnen rondlopen was de toegift van een slechte zomer. Op het traject was het verrassend druk met wandelaars. In onze buurlanden wordt Allerheiligen en Allerzielen gevierd en dat brengt vrije tijds volk op de been. Dit bracht veel sfeer onderweg maar kostte ook veel adem. In drie talen gedag zeggen is uitputtend
De SM lopers moeten net na de verzorging in Kelmis goed naar rechts kijken. Daar staat het oude hoofdkantoor van de zinkmijn. De notabelen onder de lopers moeten achterom lopen. Daar is de aparte ingang voor "Le Direction".
Na de afslag bij de Geulbrug wordt het opletten geblazen. Het gruispad is gelardeerd met goed gecamoufleerde steenklompen. Het zal geen verbazing wekken dat er een vierde rode cirkel tussen de eerste twee is bijgekomen. Het viel mee met een beetje blauwe heup, beetje geschaafde hand en een beetje geschaafde knie. Verder liep het makkelijk. Zelfs het weiland tussen Moresnet en Plombiere lag er bij als een snelweg. Normaal is het hier een echte drek-race.
De klim naar Gerardsbroich was de enige kuitenbijter in het stuk. Gelukkig zorgden de honden van de Gensterhof voor genoeg adrealine om snel omhoog telopen. De afdaling daarna was het ergste stuk van SM Loop. Potentiële benenbrekers komen hier aan hun trekken. De rest tot de Volmolen Epen was freewheelen langs de Geul met hier en daar nog wat baggeren.
Tot hier is het verhaal pas het halve verhaal van de 2e Belgische Expeditie. Terug naar af maakte de loop dubbel zo lang. Voor de km/h-freaks nog de mededeling dat onderweg nog uitgebreid geluncht is. De SM Lopers hebben die luxe niet en zullen benen moeten maken om dit deel in 1:10 af te leggen.
30/10/2011
De rust was welverdiend. De loopweek van ruim 10 h was toch wat in de benen gaan zitten. Ook het langzaam maar zeker lopen vraagt enige spierarbeid. Het tussen het lopen door de stijfheid er uit fietsen bleek echter wonderen te doen.
Het aangename weer lokte ondermeer naar het beloofde land. Het Belgisch deel van de SM Loop op Sport Tracker vastleggen was een plan dat eens tot uitvoer gebracht moest worden. De route was al opgeslagen in de grijze cellen van Klaus Krolzig en mij. Verder staat de back up op de SM Loop website. Echter een deugdelijke GPX file met de hoogtes er bij ontbrak nog.
De rit naar de start bij Lichtenbusch was zoals gewoonlijk een gebeurtenis op zich. De route Camerig - Sippenaeken - Plombière - Moresnet - Kelmis - Hergenrath - Hauset - Lichtenbusch is taalkundig een ontdekkingsreis door vier landen. Het lopen liep vanzelf. Een lekker zonnetje, nauwelijks wind en prachtige herfstkleuren deden de tijd ongemerkt weg tikken. Het enige wat ontbrak was de modder. Deze zal met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid 31 december a.s. wel ruimschoots voor benen zijn.
De route is al vele malen gelopen en daarbij fotografisch uitgebreid in kaart gebracht. Toch komt er steeds iets nieuws voor de lens. De piketpalen om de lopers binnen de perken te houden lagen naast de Geulbron klaar. Ook kregen we een beeld van de gevaren die het lopen in België met zich meebrengt. Het belooft weinig goeds met automobilisten die het jaar rond ASO zijn.
Busje komt zo
<= Zoek de verschillen =>
verder in de week werden ook inspanning verricht voor de SM Loop. Wij zijn Ajax (tegen Roda JC) bood een uitgelezen kans om de bus te confisqueren voor SM Loop en deze deugdelijk op te pimpen. Ajax sliep overigens kostenbewust bij Hotel de Valk. Althans de Kasteel Terworm versie ervan.
23/10/2011
Klaus en Cecile Krolzig organiseren al vele jaren de Zeven Heuvelenloop rond Wylre. Deze is bedoeld als voorbereiding op de Les Quatre Cime de Pays de Herve. Sinds een aantal lopen we deze loop alternatief. Voor jong bejaarden ligt het tempo namelijk iets te hoog. Het alternatieve zit in het lopen via afstekers. Dit leidt tot verrassende ontmoetingen met de reguliere lopers op verschillende plaatsen. Voor deze moeite krijgen wij met een fles Wittemer Kloosterbier dezelfde beloning als de toppers. Dit terecht omdat in tijd het zelfde gelopen wordt.
Dit jaar liepen de geplande ontmoetingen aanvankelijk in het honderd. Wij bleken dit jaar te snel ter been door een aantal langzame lopers in de snelle groep. Op zich geen probleem want het weer was werkelijk schitterend om wat zoekend rond te lopen. Pas in Elkenrade kwam het tot een treffen nadat wij de groep aan de andere kant van het dal van de uitgebreide verzorging van Cecile en Saskia hadden zien genieten. Toch waren we niet onttevreden met de dorstlessende bidon oplosthee. Op de Wittemer Allee kwam na ruim 3 uur alles weer bij elkaar voor de afsluiting bij het Klooster Wittem
16/10/2011
Ook in het najaar is het lopen in Limburg een vruchtensuikerfeest. Appels, peren en druiven voeren de boventoon. Een boventoon waar fors in geïnvesteerd word. Ondanks het jaarlijkse gemekker over slechte oogst en lage prijzen rijzen de nieuwe gaarden de pan uit. Vooral opvallend is de toename van het aantal wijngaarden. Eigenlijk een vreemd woord want het is een vergaring van druivenstokken en niet van wijn.
Het tijdperk van het zogenaamde "boomgaarden" oftewel vruchten jatten ben ik voorbij. Dat hoeft ook niet meer. Voor de pluk is er valfruit genoeg en na de pluk blijft nog veel heel lang hangen. Zonder te plunderen kan overal goed gesnoept worden. Parallel aan dit buiten eten moet thuis ook nog verder geplukt en verwerkt worden.
09/10/2011
De loopweek werd doorgebracht met zwerven door het herfstiger wordende landschap. Ondanks de droogte bleken de paddenstoelen niet na te laten. Op verschillende plekken werden weer prachtige exemplaren gescoord. Bijna lag enige eetlust op de loer. Helaas weet ik weinig meer van paddenstoelen dan een paar namen. De wetenschap dat een verkeerde al het einde kan betekenen heeft mij afgeremd.
02/10/2011
Geld geven voor Running Against Cancer en wat verbale steun via aanhankelijkheidsverklaringen leek ons niet voldoende. Echte lopers houden er van om met lopen bij te dragen.
De 1e etappe Aken naar Maastricht van Henk Sipers en Eberhard Schaaf lange tocht naar Amsterdam bood een uitstekende gelegenheid daarvoor. Niet alleen om te lopen maar ook om bij te bruinen in het stralende herfstweer.
Het werd een heerlijk loopje van Gulpen naar Amby. het tempo paste zoals gedacht precies om rustig bij te praten met Henk Sipers en Eberhard Schaaf. Natuurlijk mochten we onderweg oefenen met de 22 kg zware buggy. Dat viel mee en tegen. Het liep verrassend licht maar het doorlopend lichtjes bijsturen vroeg veel aandacht. In Amby keerden wij om voor terug naar af om de auto op te halen. Voor de buggy-isten zat de 1e etappe er ook bijna op.
Het idee was om later in de week nog een etappe mee te lopen op mijn geboortegrond. Helaas ging het mooie weer over in vies koud en regenachtig weer. Het plan verdween daardoor van tafel. Het weer hield Henk en Eberhard niet om de tocht te voltooien met aansluiten nog een run in het Wheel of Energy.
25/09/2011
Het zonnige en droge voorjaar werd verketterd door de boeren en tuinders. Misoogsten zouden ons ten deel vallen. Dit zou nog versterkt worden door de te volgen warme zomer. Mijn simpele stelling dat de natuur de plussen en minnen corrigeert tot het jaarlijkse gemiddelde sneeuwde in dit geweld onder. De werkelijkheid van een natte zomer en gematigd zomerweer was een ongehoord grote oogst. De gevolgen voor mij waren veel pluk-, invries- en uitperswerk.
Perskoek van appels na 0,87 liter/kg
18/09/2011 Sinds mijn twaalfde ben ik bevriend met Harry en Jaap. Aanvankelijk waren de school, padvinderij en trektochten de binding. Later werd het beschouwen en discussiëren het zwaartepunt. Werken, trouwen, kinderen en alles van het verdere deed de contacten wat verwateren. Sinds een paar zijn de banden weer aangehaald door elkaar een paar keer per jaar te ontmoeten.
Dat ontmoeten is een volstrekte Herenpartij die zich afspeelt tijdens een bezoek aan bezienswaardige locaties.
Dit keer stond ondermeer de Pyramide van Austerlitz, Fort Vechten als onderdeel van de Hollandse Waterlinie, Theehuis Rhijnauwen bij Fort Rhijnauwen en Zanderij Maarn op het programma om bij te praten.
11/09/2011
Mijzelf de 100e marathon als verjaardagscadeau te geven leek een goed idee. De vorm stond na de Italiaanse avonturen niet ter discussie en de laatste lange duur training liep als een trein. Het plan was om in een win-win situatie bij Henk Sipers aan te sluiten. Hem steunen voor het project Running against Cancer en zelf niet eenzaam en alleen achteraan lopen. Tot en met het afhalen van het startnummer liep alles volgens plan.
De rust voor het gebeuren werd o.a. besteed aan het plukken van mijn tuinvruchten. Zonder het te beseffen sloeg daarbij het noodloot toe. Plots hing er een zwart net voor mijn ogen. Dat bleek volgens de Oog-WJ (Witte Jas) echter mijn netvlies te zijn. Met puntlassen is de scheur gerepareerd. Mijn vraag of ik hiermee een marathon kon lopen leidde bijna tot opname in een geestelijke gezondheid instelling.
De bedoeling van mijn lopen was het voltooien van mijn 100e marathon in de veilige kielzog van Henk Sipers en Eberhard Schaaf. Twee ultraloopvrienden die niet alleen lopen maar het ook ergens voor doen. Dat ergens was Running Against Cancer. In dat kader hadden zij het plan opgevat om van Aken naar Amsterdam te lopen met een buggy. Dit zou afgesloten worden met een ommetje in het Wheel of Energy bij Schiphol. Tegenover deze prestatie stond dat supporter ter bewondering een duit in de collecte bus van de buggy konden doen.
Het leek een leuk idee om dat lopend te doen. Met als spin off dat ik hun met buggy ook zou kunnen bijhouden. Een soort via liefdadigheid betaalt hazen. Plan B werd dus vanaf de zijlijn een duit in het zakje doen. Het was natuurlijk wel even slikken om de meute vanaf de kant te zien. Gelukkig went alles.
Dit jaar had ik mijn paspoort niet in de scanner laten liggen en dus werd Viareggio volgens plan bereikt. De bus in Pisa werd door de kleine vertraging nipt gemist. De vervangende taxi was een goed maar wat duurder alternatief. Het waarom van de bus is simpel. Deze kost een paar Euro en rijdt bovendien nog een toeristische route door het centrum van Pisa.
Grand Hotel Royal bleek onveranderd goed. Toscaanse keuken, uitzicht op zee en zeer gastvrij. Mijn Mountain Bike bleek keurig in opslag gehouden te zijn. Op de wat geroeste ketting na stond deze klaar voor uitdagend fiets en loopwerk. Het programma stond op hoofdlijnen bij voorbaat vast. 's Morgens op het strand en 's middags fietsen en lopen met na elke drie dagen een dagje rustig aan. Op het strand wordt het 's middags sporten bij temperaturen boven de 30 graden als gekkenwerk gezien. Omdat ik verder geen kwaad doe, is er nog niet om opsluiting gevraagd. Met een aangepast tempo en met steun van de vele waterkranen is het bij die temperaturen goed te doen. Bij dreigende oververhitting is het plukken van het vele fruit langs de wegen en paadjes een goed rustmoment.
De invulling van het programma is minimaal 15 km fietsen om heen en weer naar het voorgebergte te komen. Afhankelijk van de zin wordt soms doorgefietst naar een boven. Dat boven valt niet te onderschatten. Op ca 15 km van het strand liggen de toppen al ruim boven de 1000 m. Na het sporten is het vervolg van het dagritme alweer simpel. Poedelen, borrelen, eten, een slaapmutsje en slapen. Kortom, een Spartaans trainingskamp.
7/8/2011
De eerste exercitie als altijd even aanlopen en vooral fietsen. De mountain bike zit anders en fiets zwaarder. Het is dus zaak om niet te gek te beginnen. Het plan was om naar Corsanico te fietsen en van daar een rondje te lopen. In de klim naar dat dorpje was er toenemend sprake van bermtoerisme. Er bleek een wielerwedstrijd gaande. Geen groots gebeuren maar dat deert Italianen niet. Zij maken er zelf wel wat groots van.
Dat grootse bestond onder andere uit een trits van materiaalwagens. Er was geen overredingskracht voor nodig om mijn roestige ketting onder handen te nemen. Het daarna soepel arriveren trok dan ook hartelijke belangstelling waarbij een foto niet mocht ontbreken. Het rondje hardlopen door afdaling via bergpaadjes en over de weg weer omhoog kreeg een ander karakter. De bergpaadjes zijn a) doodstil en b) bezaait met stenen. Hier was het dus opletten. De klim langs de weg omhoog werd dat ook. De wielerwedstrijd was afgelopen en dus stortten de toeschouwers zich massaal in auto's, scooters en fietsen omlaag. Na dit overleefd te hebben werd teruggefietst naar het hotel voor de dagsluiting.
8/8/2011 Viareggio
De volgende dag stond een iets langere herhalingsoefening op een andere heuvel in de buurt van Stiava op het programma. Een paar honderd meter lijkt niet veel in vergelijking met de Alpen cols. Echter de relatieve hoogte ten opzichte van het dal en niet de absolute hoogte is maatgevend. Het aantal kilometers dat geklommen moet worden en de gemiddelde helling is een betere maat.
https://www.sports-tracker.com/workout/simonblok/51fad7e4e4b0da58af69c7af
De klim naar Monte Pitori is 6 km lang. Op het kleinste voorblad en op de drie grootste van het achterblad is deze op de Montain Bike goed te doen. Het is echter goed door trappen want alleen het water loopt er vanzelf uit. Boven is een waterkraan de beloning en tevens een goede start voor het lopen over een van de vele maar veelal slecht aangegeven itineari.
Het pad heet niet voor niets Strada Panoramica. Het ligt wondermooi langs de helling en biedt doorlopende uitzicht op de zee. Verder is het af en toe zoeken. Na de eerste veelbelovende aanduiding is het een wirwar van strepen en kleurtjes die alle kanten even geloofwaardig maken.
9/8/2011 Viareggio
Valdicastello is een literair bedevaartsoord. De Italiaanse dichter Giosuè Carducci is daar geboren. Italianen zijn cultuurbewust en het mag geen verbazig wekken dat het niets te bieden hebbende geboortehuis toch bezocht wordt. De omgeving heeft voor de loper alles te bieden. Het dorp is ingesloten door steile heuvels. Via bergpaadjes en de oude Romeinse wegen kan vanaf praktisch zeeniveau tot bijna 1000 m gelopen worden.
Na het inwisselen van de fiets tegen de benenwagen zag ik tot mijn verrassing hoog op een rotspunt een Gouden Madonna staan. Zoiets vraagt altijd om het aanpassen van het loopplan. Na enig zoeken dacht ik op de goede weg te zijn en checkte dat bij een paar werkers. Zij bevestigden dat aan mij en zeiden tegen elkaar in het Italiaans dat vindt hij nooit. Het was inderdaad een opgave maar na veel geploeter en geklauter kon ik mijn devotie op hoog niveau uiten. Het verder omhoog ploeteren liep na enig stijgen vast in een steile steenval waar ik mijn loopschoentjes niet aan wilde wagen. Terug was de enige opties die ik benutte om mijn duim op te steken naar de werkers. Natuurlijk bekenden zij hun ongelijk met een stralende glimlach en een warme aanmoediging.
Het doel in de vorm van het kleine plaatsje Culla werd via een omweg en een duivels pad door de begroeiing toch bereikt.
10/8/2011
Een rustdag is niet bedoeld om helemaal stil te gaan zitten. Rustig met de telefooncamera in de aanslag rondlopen en fietsen is een aardig en leerzaam vermaak. Viareggio heeft een kleine vissershaven, een grote jachthaven en een arsenaal gigantische jachtbouwers met aanpalende toeleveringsindustrieën. Alles bij elkaar voldoende om de financiële crisis uit een ander oogpunt te bekijken.
11/8/2011 Viareggio
Het rondje Pedona was slechts 28 km fietsen en 8 km hardlopen. Het werd toch iets meer dan 4 h. rondhangen.
Het waarom zat in het bezoek onderweg aan de Cittadelle del Carnevale en het Museo Carnavale. Ook de klim naar Pedona met een hoogteverschil van 300 m en de moeilijk te belopen bergpaadjes haalden het tempo er uit. De hellingen van de Alpi Apuane zijn dicht bebost en de paadjes zijn meer voor de jacht bedoeld dan voor het hardlopen.
12/8/2011 Viareggio
De Alpi Apuane ademen marmer. Bij het aanrijden lijken de hellingen deels bedekt door sneeuw. Het is echter het marmergruis dat bij het uitbreken naar beneden rolt. Ook de rivierbeddingen worden geplaagd door deze "milieuverontreiniging". Deze zijn namelijk prachtig wit gemarmerd.
Aan de voet van de hellingen liggen stadjes en dorpen die van het marmer leven. Overal wordt gezaagd, geslepen en gehakt dat het een lieve lust is. Het marmer werd en wordt natuurlijk nog steeds gebruikt bij de bouw. Het is dus lopen in een openluchtmuseum.
Een van die stadjes is Pietrasanta. Ongetwijfeld is de naam afgeleid van Heilige Steen of van de Heilige Petrus. Even rondneuzen in het stadje was voldoende voor de aangename ontmoeting met de violist Simon en mooie plaatjes van de stad.
Het eigenlijk doel was het lopen en fietsen van het rondje Pietrasanta - Caprigula - Capezzano Monte - Pietrasanta. Eenmaal lopend en eenmaal fietsend 400 m over 7 km klimmen in de middagzon is best hard doorwerken. Beneden en boven zijn overal kranen. Op de hellingen ontbreken deze jammerlijk.
Aan de voet van de hellingen liggen stadjes en dorpen die van het marmer leven. Overal wordt gezaagd, geslepen en gehakt dat het een lieve lust is. Het marmer werd en wordt natuurlijk nog steeds gebruikt bij de bouw. Het is dus lopen in een openluchtmuseum.
Een van die stadjes is Pietrasanta. Ongetwijfeld is de naam afgeleid van Heilige Steen of van de Heilige Petrus. Even rondneuzen in het stadje was voldoende voor de aangename ontmoeting met de violist Simon en mooie plaatjes van de stad.
Het eigenlijk doel was het lopen en fietsen van het rondje Pietrasanta - Caprigula - Capezzano Monte - Pietrasanta. Eenmaal lopend en eenmaal fietsend 400 m over 7 km klimmen in de middagzon is best hard doorwerken. Beneden en boven zijn overal kranen. Op de hellingen ontbreken deze jammerlijk.
Golf van Genua vanuit Caprigula
13/8/2011 Viareggio
Het verschil tussen Mommio Piano en Mommio Castello is over 3,3 km 250 m dus 7,5% gemiddeld. De eerste km scoort echter het dubbele over een rotspad. Een soort muur van Battice dus maar wel in de blakerende zon.
14/8/2011 Viareggio
Nog voor de koffie ging mijn zoon een rondje lopen. Hij had met collega's ingeschreven voor de Dam tot Dam loop en was tot gericht trainen overgegaan. Hij was niet ongetraind want met regelmaat liep hij al rondjes van ca 5 km op van mij geleende schoenen. Deze zuinigheid delen wij want omgekeerd mag ik zijn maatkleding afdragen.
Zijn terugkeer voor de koffie liep wat uit en uit op een lichtelijk drama. Het vallen heeft hij ongetwijfeld van mij. Het goed terecht komen moet hij echter nog wat oefenen. Een lap vel was van zijn elleboog gescheurd en de witte pezen lagen te kijk. Een gruwelijk gezicht dat tot actie noopte. Gelukkig bloedde het niet erg en met een stevig drukverband om werd richting Ospedale Versilia gespoed.
Het bleek een gigantisch en modern ziekenhuis te zijn met een dito 1e hulp. Het leek keurig georganiseerd te zijn met nummertjes trekken en wachten op de balie. Italië is echter Italiaans. Iedereen neemt de hele familie mee en alles loopt door elkaar. Het enige dat rest is ook zo te handelen en gewoon een behandelkamer in te gaan. Na de ontsmetting van de wond ontstond een patstelling. Deze leek te maken te hebben met urgentie volgorde. Pas toen een krachtdadige administratrice de geldzaken geregeld had kwam er schot in. Voor nog geen 90 Euro ontsmet, gehecht, verbonden en ingespoten worden was een koopje. Achteraf bleek dat de juiste aanpak is om de ambulance te bellen want dan ben je bij definitie een noodgeval.
Na dit gebeuren werd verder niet getreurd. Een gedwongen rustdag is nooit weg en het beleven van de Italiaanse ziekenzorg levert toch mooie verhalen om de conversaties op het strand gaande te houden.
's Avonds stond het zomercarnaval op het programma. Een naar men zei een bescheiden versie van het echte carnaval met maar een paar praalwagens. Voor onze begrippen kon het bescheiden wel weggelaten worden. De paar praalwagens waren imponerend en zetten de hele stad op stelten. Het echte carnaval moet overweldigend zijn.
15/8/2011 Azzano
De Sport Tracker is in Azzano gestopt. Waarschijnlijk leidde mijn zwoegen om omhoog te komen tot een misgreep. De mooie en zeer steile afdaling staat er niet op. De omgekeerde richting is nauwelijk te berijden. Staande op de pedalen kom je nog tot stilstand. Rechtsom is ook mooier.
16/8/2011 Pedona
Vader-Zoon wandelimg
Greppolungo
17/8/2011 Greppolungo
18/8/2011
Het doel van de dag was Montegiorri en Santa Lucia. Beiden goed geconserveerde bergnesten met uitzicht op zee. De track geeft helaas maar een half beeld door alweer een onbewuste bedieningsfout.
De fiets werd in Capezzano Piano gestald voor het lopen en moest uiteraard na Santa Lucia weer opgehaald worden. Het werd een warm en inspannend maar mooi tochtje. Dit soort versterkingen zijn ontoegankelijk voor auto's en verkeren dus nog in de oorspronkelijk staat. Smalle en steile steenstraten die de kuiten uitdagen tot extra spanning.
19/8/2011 Viareggio
De laatste dag werd een stranddag en daar heb ik te weinig zitvlees voor. Natuurlijk kort lezen de tijd. Eindeloos lezen op het warme strand zit er echter niet in. Gelukkig blijft altijd de spelende mens en daar wordt ik nooit de groot voor.
Aan het eind van de dag werd mijn fiets weer in consignatie gegeven. Alleraardigst Hotel Management of een slimme manier van klantenbinding. Ik hou het Italiaans op het eerste met spin off voor het tweede. Verder het niet te versmade galgenmaal en het wegwerken van nog aangebroken drankflessen. Over de stress van het afscheid nemen praat ik maar niet.
20/8/2011 Viareggio
Ook op de terugreis was niets mis met Ryan Air. Dat gold ook voor het vliegveld van Pisa. Het is een beetje uitgegroeid busstation maar het loopt gezien de grote aantallen als een trein. Het inchecken verliep vlot en de vlucht was niet veel te laat. Natuurlijk leek de vlucht zelf op een bustoer met animatie. Op een traject van 1,5 h vliegen tegen alleszins acceptabele prijzen is dat echter geen probleem.
De vlucht ging natuurlijk over de Alpen die als toegift goed zichtbaar waren. De Mont Blanc en omstreken was goed zichtbaar en dat nodigde uit tot foto's. Na thuiskomst bleken die wonderwel aan elkaar te passen en zo kreeg ik views van een redelijke kwaliteit in de schoot geworpen.
Grand Paradiso omgeving
Mont Blanc omgeving
4/07/2011
Na de Tour de Monta Rosa stond de Vader-Zoon week in de bergen op het programma. Deze week is in de loop van de jaren een familietraditie geworden. Dit jaar stond deze onder druk. Mijn werklustige zoon moest in juli nog even naar Spanje, Engeland, Amerika en Canada. Tussen Canada en de volgende bestemming Italië vond hij toch nog tijd. De ene dag terug uit Canada en de andere dag met Pa op stap. De taakverdeling is eenvoudig. Hij bepaalt de bestemming en ik vul de tocht in. De bestemming is bij definitie in Italië. Hij is opgevoed door vele Italiaanse vakanties en heeft geen vertrouwen in het eten en drinken in andere berglanden.
Klik voor de belevenissen
De gekozen bestemming was dit jaar La Palud aan de voet van de Mont Blanc tunnel bij La Palud met als uitvalsbasis Hotel Aigle. Geen slechte keuze in verband met mijn taak maar wel een lastige. Omringd door Val d'Aosta, Val Ferret, Val Veny en het Mont Blanc massief is kiezen uit vele mogelijkheden.
10/07/2011
Na 25 jaar is de Mont Blanc Marathon aan de wilgen gehangen. De laatste keer kwam ik met 8:55 h. net binnen de limiet van 9:00 h. over de finish en dat wilde ik zo houden. Overigens arriveerde ik daarmee bij lange na niet als laatste. Tientallen, soms wenende, meer jeugdige lopers vertoefden toen nog achter mij. De meer dan 2500 m omhoog en meer dan 1500 m dalen eisen namelijk iets meer dan alleen een marathon kunnen lopen. De afstand zit nog wel in de benen. Het is echter voor de wat oudere loper met een bij definitie wat mindere motoriek niet leuk meer. Met name door het opnemen van Les Aquilles des Possettes in het parcours is het meer rotsklimmen dan berglopen geworden. De afdalingen zijn daardoor rennend te halsbrekend geworden.
Als alternatief werd de Tour de Monta Rosa voor Pensionati gewandeld. In 1998 was deze tegen de klok in gerond. Dus werd het nu tijd om de Monta Rosa met de klok mee eens van een heel andere kant te gaan bekijken. De afstand en de pashoogten worden daar natuurlijk niet anders. De aanloop naar de passen als gevolg van de noord of zuid ligging wel. Het op herhaling gaan met andersom andersom lopen brengt uiteraard mentale risico's met zich mee. Veel zou anders zijn geworden en zouden we het nog wel aankunnen. Het laatste was te proberen en het eerste is bij het grijzer worden een gegeven.
Ten opzichte van 1998 werd meer tijd uitgetrokken. Toen hadden wij als werkezels (druk, drukker, drukst) slechts 7 dagen uitgetrokken. Nu speelde de tijd geen rol meer en werden 9 dagen plus een reserve dag gepland. De planning werd wel gemaakt op basis van alternatieven voor 1) als het tegen zat of 2) om het leven niet moeilijker te maken dan het al is. Verder werd de bepakking zoveel mogelijk gestript. Geen zwaar fototoestel, geen slaapzak, geen matje, geen brander e.d. Uiteindelijk kwamen we uit op 12 kg.
Google Sites
Report abuse