Weeknieuws 2000

10/9/00

Coaching Stress ondanks dat de Mergelland Marathon niet echt een probleem was. Zon, 25° C en een hoge vochtigheidsgraad zijn geen uitgangspunten voor een snelle loop en dat moet je dan ook niet willen. Sterker nog het was te voorzien dat het net zo'n tocht zou worden als in 1999.

Jo nam mijn raad aan om niet te forceren maar Leny was zo gemotiveerd dat ik de hele weg als lopende remmer en remmende loper heb moeten optreden. Dat was pas echt een probleem. "Niet duwen" (helling op), "niet versnellen" (doorlopend) en "loop maar door ik kom wel" (ironie) vormden het verbale remmende werk. Het te redden werk was van geheel andere aard. De motivatie van haar was zo groot dat zij het hete asfalt onderweg bijna uit de weg beet en een doorlopend gevecht wilde aangaan met racende auto-wandelaars, zwabberende fietsers, zwalkende voet-wandelaars, loslopende paarden en uitgebroken Schotse Hooglanders. Op een gegeven moment heb ik zelf wanhopig uitgeroepen dat ik overspannen werd van de zorgen en niet van het lopen. 

Vanaf de Brakke Berg werden we spontaan begeleid door een jongen die het drukke verkeer voor ons wegfietste. Bart Scheffer was zijn naam en wie hem kent moet het zeggen. Hij bracht de broodnodige rust op het laatste stuk waar je nog weinig kunt hebben. Verder zijn we ook begeleid door Mark en Janine, die precies aanvoelden waar een bemoedigend woordje en een slokje nodig was.    

Dus niet de snelste marathon maar wel één waar je tevreden op terugkijkt. Niet kapot, lekker gegeten, heerlijk dorstig en weinig naweeën. O.k, dus niet alles gegeven?!, ja wie weet, maar moet dat dan? Wij lopen namelijk voor ons plezier.

2/7/00

DSM Nieuws over de Cross du Mont Blanc

© Simon Blok

Op 2 juli heeft het DSM Running Team weer een mooie prestatie geleverd in de Cross du Mont Blanc in Chamonix (FR). Het team was met 25 lopers en loopsterren, bestaande uit. een mix van ervaren rotten en onstuimige debutanten, afgereisd naar de Franse Alpen. Voor de vijftiende keer startte een internationale afvaardiging van DSM, onder het toeziend oog van Michel Loubry, Directeur DSM France, in de Cross du Mont Blanc, een cross van 23 km bergop bij de Mont Blanc. Ondanks waarschuwingen vooraf voor regen en onweer van teamtrainer Jo Schoonbroodt was het kwik bij aanvang al rond de dertig graden. 

In deze tropische omstandigheden leverde Ger Lemmens (DHC F&C) een fraaie prestatie door als eerste Nederlander binnen te komen met een tijd van 2 h.13 min. Andere toppers van de running team waren de oude rotten Jo Schoonbroodt (DHC, TA, 5e bij de 50­+) en Jos Brouwer (DSM Gist, DAI). Deze laatste kon echter zijn vader nog niet evenaren want deze DSM Gister haalde een 6e plaats bij de heren Vet. 3. Leny Hochstenbach kwam daar vlak achteraan met een 8e plaats. 

Dit jaar was er ook een aantal debutanten aanwezig. Traditioneel worden deze gedurende trainingen vooraf bestookt met verhalen over allerlei verschrikkingen die onderweg ervaren worden: kilometers lang bergop op paden die geiten niet waardig zouden keuren, onpeilbare afgronden waarlangs de vermoeide lopers worden gevoerd, fysieke en mentale inzinkingen etc etc. Dit alles bleek helaas meer dan waar. Echter, het hoort ook bij de tradities dat bij binnenkomst de debutanten mompelen dat ze het nooit meer zouden doen, maar dat ze de volgende jaren weer vooraan staan bij de inschrijvingen. Verwacht mag worden dat ook volgend jaar het DSM Running Team in volle glorie present is in Chamonix. Overigens is de verzorging en bewaking tijdens de race in handen van de Berggidsen van Chamonix die er elk jaar weer voor zorgen dat de loop veilig en ongevalsvrij verloopt.

 27/6/00

Hoe kort een lange loop kan zijn. Het kneden van de spieren is nu meer dan nodig. Vandaar dat ik niet vervroegd kon starten voor de lange loop. De oplossing om elkaar toch te zien zwoegen was het traject in tegengestelde richting lopen. Gelukkig wilde Leny langzaam maar zeker met mij meesloffen.

Doordat Jo over Bemelen was afgestoken liepen we elkaar mis. Maar dat konden we gelukkig per GSM vaststellen. Wij staken dus niet af en hebben netjes over Cadier-Margraten-Scheulder-IJzeren-Sibbe-Valkenburg gelopen en wel vanaf Klein Welsden over het Mergelland Marathon parcours. Het ging boven verwachting goed met mij en Leny liep als normaal licht en snel. Zodoende waren wij in 2 h. 43 min. terug bij af. Niet echt moe, zoals Jo telefonisch vaststelde, maar wel veel bruiner.  

Zondag heb ik er nog 1 h. 46 min. achteraan gegooid en Leny nog 1 h. 22 min. Maandag eerst maar 45 km op het fietsje en toen nog 51 min., met de skihelling op, naar Pinkpop. Leny hield zich in met 40 min. Kortom, Leny blijft in bloedvorm en ik maak weer kans haar bij te houden, ondanks het feit dat mijn lamme poot nog niet de oude is. De komende weken ben ik veel op reis. Ik heb nog trainingskampen in Scheveningen, Heerlen, Zweden, Spanje en op de Veluwe. Duim voor mij dat alles heel blijft dan doe ik de rest.  

Koplopers in Rotterdam waren Jo Schoonbroodt van DSM Hydrocarbons in Geleen (in een tijd van 2 uur en 43 minuten), Marc Quadflieg van DSM Specialty Compounds in Genk (2 uur en 46 minuten) en Jos Brouwer van DSM Gist in Delft (2 uur en 49 minuten). Klasse tijden van deze DSM‑medewerkers uit diverse windstreken. 

Vierde in de estafette

Uiteraard stonden zij niet alleen. Zij werden uit de wind gehouden door de andere leden van het team, die afkomstig zijn uit Nederland, Duitsland en Belgi6 en de lokale lopers; van DSM Special Products in Rotterdam, DSM Resins in Hoek van Holland en DSM Gist in Delft. In totaal lieten zestig DSM'ers zien wat zij waard zijn. Deze gezamenlijke prestatie leverde tevens een eer­volle vierde plaats op in de estafette. 

Lof

Al deze prestaties waren echter niet mogelijk geweest zonder de goede organisatie erom­heen door DSM Special Products Rotterdam en DSM Resins in Hoek van Holland met als gastheren Menno Spaanderman en Marcel Biesheuvel. Zij krijgen van de deelnemers daarom alle lof voor hun voortreffelijke organi­satie. Zonder hun inzet was het DSM Running Team wellicht toch niet zo ver gekomen.

Menu

De DSM‑lopers kijken ondertussen alweer hongerig uit naar de komende wedstrijden. Na Rotterdam staan nog lopen voor DSM Engineering Plastics in Emmen (marathon), DSM France (bergloop), DSM Limburg (marathon), DSM Specialty Compounds in Genk (halve marathon) en DSM Polyolefine in Gelsenkirchen (marathon) op het menu. Nieuw in het programma is de KNCV‑Run. Dit is een door de Koninklijke Nederlandse Vereniging van Chemici georganiseerd kampioenschap over 21 en 10 km. Voor dit kampioenschap, dat op 9 september in Amersfoort wordt gehouden, kunnen lopers zich telefonisch of via e‑mail opgeven bij Jo Schoonbroodt, tel. (046‑47)62923.

8/4/00

De raad van Mark om een bottenkraker te bezoeken was goed maar ik had hem al opgevolg voordat hij gegeven was. De diagnose en de vooruitzichten zijn als volgt:

Door één of andere letterlijke misstap heb ik een wervel in de onderrug verdraaid. Helaas is dat de wervel die bij het lopen ook belast wordt. Het lichaam probeert dit ongemak te corrigeren door aan één kant de bilspier aan te spannen om zodoende deze wervel te ontlasten. Maar dit middel is erger dan de kwaal want door deze aanspanning verzuurt de spier en wordt de ischiaszenuw die hier doorheen loopt geïrriteerd.  

Het gevolg is een smerige zenuwpijn in het hele been, zonder dat maar iets in de rug te voelen is. Bukken, draaien, zitten, anders dan plat op de rug liggen en het rechterbeen belasten (gas geven/remmen) is daardoor een redelijke kwelling.

1/4/00

Gelukkig geen hernia maar een uit de hand gelopen vorm van het "lamme pootje" syndroom. Simpel een zenuw die bekneld wordt in het spierweefsel rond de bekkenaanhechting. Althans naar zeggen van de masseur en een bevriende arts. Een rare blessure; geen last na 10 minuten lopen en niet meer kunnen zitten na het lopen.

Het uit de hand lopen was de verstijving van het hele been, inclusief de heup. Hup de spuit er in en doorlopen was het advies. Maar dat ging niet op want de cortizone spuit deed mijn heupspieren geen goed. Zo zat ik afgelopen week in de Ardennen op een training zonder een poot te kunnen verzetten, niet te kunnen zitten en moeilijk liggen.De oorzaak is volgens de deskundige veel autorijden zonder zitvlees. De gas/rempedaal poot zit ondanks de cruise control veel aangespannen en verzuurt! Ongelooflijk maar waar met 1500 km per week en de rest ook nog op je kont zitten in vergaderingen en gesprekken.

De vooruitzichten zijn onduidelijk. Ik bid en hoop en blijf geloven in Rotterdam. Intussen hoor ik de goede berichten van anderen en verblijd mij daar maar mee.

25/3/00

Mijn laatste uiteenzetting is bij de westelijke flank van onze team niet geland. Wat is in hemelsnaam "Schlamm" was de noodkreet die mij in het westen bereikte. Uiteraard wil ik als allochtone Hollandse Limburger graag een brug slaan tussen oost en west, dus hier het antwoord.

"Schlamm" is een soort melasse maar dan met koel als basisgrondstof. Koel is geen Maastrichts voor cool. Koel is kool; echter geen groente maar steenkool. Het ontstaan van "Schlamm" heeft te maken met steenkoolstof. Bij al dat zogenaamde "koelhouwe" komt dat namelijk vrij. Om het stoffen tegen te gaan werd dit in water opgevangen en in de "Schlamm" vijver geloosd. Omdat steenkool lichter is dan water moet je die vijver voorstellen als een stinkend zwart moeras waar niets in groeit. "Schlamm" heet dus in het Nederlands gewoon koolslik en "Schlammpamperen" is dus een beetje door zo'n moeras banjeren.

Met de komst van de Hollandse economische vluchtelingen in Limburg is "Schlamm" zeldzaam geworden. Zij schepte het spul op, plakte het bij elkaar met teer en verkochten het als eierkolen aan de minder bedeelden in het westen. Deze Hollandse vluchtelingen werden in Limburg "Schlammpampers" genoemd omdat zij de hele dag in het koolmoeras rondpamperden. Dat zat ze overigens in de genen omdat zij al eeuwenlang gewend waren om in de veenmoerassen turf te trappen (trappen = met de schop er uitsteken). Het Nederlandse woord slampamper is dus een verbastering en wordt nu gebruikt voor hardlo(o)pers(sters) die door plassen op onverharde wegen lopen.

Het leuke is nog dat ook de geassimileerde Hollanders in Limburg nog steeds graag "Schlammpamperen". De oerdriften van veentrappen komen dan weer boven.