2002 Q2 

22/6/02 

Het team lijkt vermoeid. Deze verontrustende boodschap kreeg ik de afgelopen week van Marc . Zaterdag leek hij gelijk te krijgen. Aanvankelijk drentelde het geheel over de verharde weg wat futloos door het landschap. We werden namelijk weerhouden om het bos in te gaan want Edwin wilde zijn schoenen niet vuil maken. Herbert weet het echter aan het koplopen van Anne en Jos V. Hij verdacht ze van opzettelijk drukken van het tempo. Kortom, direct na Berg heb ik de kop maar genomen om het geheel langs een ongebaand pad maar stijl omhoog het bos in te jagen. Dit hielp iets maar de uitdaging ontbrak. Klaarblijkelijk voelen velen zich al winnaar bij de afwezigheid van Jo. 

Nadat Leny driemaal terug had moeten komen voor Piet en ik een paar keer vriendelijk langs de jeugd was gestoven sloeg eindelijk de vlam in de pan. Piet begon weer als van oud naar boven te flitsen en dat werd zonder woorden soepel opgevangen door Jean en Ruud. Herbert probeerde zich hier wat in te mengen maar de 3 kg willen er, dank zij zijn melk, boter en kaas achtergrond, kennelijk niet makkelijk af. Edwin lijkt met het opstorten van zijn vloeren zelf wat ingestort. Na een uurtje verween hij voor een afspraak met een "mannetje". Zijn beschouwingen over het burgermansleven zijn met de verbouwing van zijn huis langs vergaan, al is het nog maar een dik jaar geleden dat hij ze hield. Zelfs Frans liet even zien wat hij kan door Piet naar zijn tijdelijke kroon te steken.

Oda, Peter, Huub en Karel zagen het gedoe geamuseerd aan. Zij zijn zo goed getraind dat de zaterdagtraining voor hun ongeveer uitlopen is. Helaas stelde Karel, toen het echt op trainen begon te lijken, dat 2 h. genoeg moest zijn.

Zondag wilde ik in het totaal niet boven de 5 h. in twee dagen gaan maar het weer was verleidelijk goed en de Walkrieken (wilde zoete kersen) waren heerlijk zoet. Het werd een ontspannen 2 h. 09 min. en daarmee ben ik toch wat gas aan het terugnemen. Deze week nog een paar keer een uurtje en we zijn er klaar voor.

Zaterdag a.s. vertrekken we naar de Italiaanse Alpen (Alpi Penne) nabij de Monte Rosa. Zondag gaan we als eerste naar Bivacco Savoie, een onbemande schuilhut op nagenoeg 3000 m. Met ups en downs langs andere bivacco's en rifugio's gaan we tot en met de vrijdag voor Chamonix door. Zaterdag voor de wedstrijd is de enige rustdag maar zondag lopen we met ca 18 kg minder op de rug en bloeddoping hopelijk als een speer de berg op. Het enige dat ik slechts vrees is een plots opkomend zomergriepje. Over de bloeddoping nog dit. Het effect van de hoogte speelt (zoals Jos B. al aangaf) eigenlijk nauwelijks onder de ca 2000 m. Op 3000 m is het echter al merkbaar aan de acclimatiseringprobleempjes in de vorm van hoofdpijn en onrustig slapen. Onze ervaring strekt tot 5500 m en daar ben je al langzaam aan het afsterven (je kan minder eten en drinken dan voor de instandhouding van je lichaam nodig is) in de zone des doods die ongeveer bij 4500 m begint. Na de terugkeer uit Nepal heb ik dus zo'n 6 weken nodig gehad voor het weer enigszins liep. Een weekje tussen de 2000 m en 3500 m is wel een opbouwende hoogtestage maar te kort om effect te kunnen hebben. Het enige effect is het wat versterken van de turbodijen door het klimmen en het extra gewicht.

Bij leven en welzijn tot zaterdag 6 juli in Chamonix.

Kortom, in de late zaterdagmorgen vertrok ik met als doping 2 aspirientjes en nog steeds een barstende koppijn vanuit Houthem St Gerlach voor niet minder dan 3 h. lopen. Van Marc had ik tijdens de receptie begrepen dat Jo via zijn afstandsbediening het minimum op 3 h. gesteld had en Marc geloof ik onvoorwaardelijk, met de kantekening dat dat hij zelf ook wat lange duur in zin had voor Chamonix. Die achterliggende gedachte is even simpel als doeltreffend want hij gaat dit jaar voor de winst. Jammer voor Jo, jammer voor Ger, jammer voor Piet en jammer voor de runners up die op hun niet waarschijnlijke vorm van de dag hopen. Gelukkig werd ik in mijn lijden bijgestaan door zuster Leny en na een uurtje kwamen we goed op stoom. Meerssen, Rothem, Berg, Bemelen, Margraten, Scheulder, Schin op Geul, Valkenburg en zo weer terug. Dit bracht zonder problemen 3 h. 10 min. netto op de klokken ten koste van vele liters water want het was smerig broeierig warm weer.

De aansluitende beweging in de tuin bleek de andere dag een uitstekende cooling down te zijn geweest. Geen bijzondere spierpijn, geen koppijn, een frisse zin en de plotselinge inval van de zomer gaven mij vleugels. Zonder enig versagen liep ik ontspannen een rondje van 2 h. 35 min. en bracht zodoende het voortschrijdend weekgemiddelde op 9 h. 03 min. Even vreesde ik een zonnesteek te hebben opgelopen toen ik in Trintelen Anne zonder het bijpassende geluid van Herbert ontwaarde. Het bleek echter haar wandelende zus te zijn.

Intussen blijft de vraag waarom ik het dit jaar nog steeds heel hou mij bezighouden. Minder gewicht,om de twee dagen een dag rust of fietsen, geen woeste interval trainingen meer en geen gekneed meer in mijn benen zijn de wijzigingen in de aanpak.Wat bepalend is blijft de vraag en dus volsta ik maar met bidden dat de beentjes het niet begeven voor de bergen. Overigens heeft het koppel Plantema/ van der Kop als voorbereiding voor Chamonix een route uitgezet die garant staat voor overtraining. Maar liefst 5x in één week naar hutten en bivakken op 3000 m in de sneeuw stampen doet het ergste vrezen als rustweek. Gelukkig hoef ik niet te winnen want dat wil ik Marc niet aandoen.   

Maandag was het fietsdag om de verzuring er uit te trappen. Zelfs in de vooravond was het nog bloedje heet en ik dacht bescheiden aan een klein uurtje. Gelukkig reed ik op het Öchener Platt naar het Duitse Lemiers zodat ik toch nog in Vaals het keerpunt had. Met 35 km op de teller en 4 colletjes van de 4e catagorie ben ik daarna tevreden in de rijdende airco naar Emmen getuft.

Dat deden de gesprekken al lang en de vooruitblikken op Chamonix maakten hiervan een niet onbelangrijk deel uit. Dit deed in de scherpte Edwin zeer missen, maar mijn vermoeden dat hij de concurrentie ontliep bleek onjuist. Zijn in het voorjaar reeds ontloken nesteldrift blijkt hem nog steeds in de greep te houden. Hij schijnt nu doende te zijn met het storten van vloeren naar kennelijk op de woensdag training  was gebleken . Wel vreemd om een huis te kopen zonder vloeren maar er zal wel goed over nagedacht zijn.

Ger was er echter wel. Zijn theorie dat je van een marathon 6 weken moet herstellen en het feit dat zijn (her)nesteldrift in meerdere opzichten bijna klaar is dreef hem met Chamonix in het vooruitzicht naar de xxxL loop. Herbert was niet aangedaan door de Pepijnloop. Met zijn ruim 41 min. bleef hij Peter S. ruim voor en nog 4 kg lichter en hij wordt 3 min. sneller zodat, zo hij in de klasse 50 - 59 jaar zou lopen, letterlijk en figuurlijk een goed figuur zou slaan. Ivo heeft zijn gemis in een e-mail toegelicht. Jammer dat hij zijn motivatie nog niet hervonden heeft want op de hei had hij ze kunnen vinden. Maar goed kunnen lopen en mentale hardheid zijn beiden talenten. Met beiden ben je een Jo, met alleen de laatste ben je (bijvoorbeeld) een Huub en met alleen de eerste blijf je tot midden dertig een eeuwige belofte en daarna een verloren talent.

Ondanks mijn gebrom over het te weinig duurlopen moet ik bekennen dat het team mij zaterdag in positieve zin verraste. Janine is aan het terugkomen en kan ruim twee uur weer aan en Marc daarbij, als hij bij de konijnen af het koptempo iets te lang onderhoud. Anne blijft verrassen en alleen in de laatste ronde gaf zij aan vermoeid te worden. Wel met een helder hoofd want de macho elementen uit mijn aanmoedigingen werden direct afdoende geanalyseerd. Oda loopt, loopt verder en blijft verder lopen evenals Leny dat één tandje lager doet.

Marc is onvermoeibaar en heeft tussen de kop en staart van het peloton de dubbele afstand gelopen. Hij bewees hiermee het nut van de laatste ophalen. Duurlopen is namelijk door blijven lopen en niet al uitrustend blijven wachten tot de laatste weer bij is om dan vervolgens goed op adem weer weg te stuiven.De laatste blijven dan maximaal lopen en de eersten hebben dan een relatief ontspannen interval training. Gelukkig had Marc een en ander scherp in het oog en vast in de hand.

De laatste ronde kwam ik lekker op stoom maar misschien was dat relatief omdat anderen de stoom al wat kwijt waren. Piet in ieder geval niet want ik zag in zijn ogen de droom van de winst en in zijn benen de haast van een winnaar. Hopelijk realiseert hij zich de afwezigheid van Jo, het bij elkaar houdend lopen van Marc en het verstopt lopen van Ger die schijnbaar wat meehobbelt maar intussen traint als een meikever. Peter B., Huub,  behoeven geen omkijken. Zij zijn immers immer op stoom. Raymond c.s. hebben het ook in de benen maar nog twijfel in het hoofd. Jos V. heb ik zaterdag (te) hard aangepakt maar 2 h. de kop volgen en dan het laatste uur steeds stoppen dat kan niet. Frans heeft iets in zin. Je hoort hem niet meer over weddenschappen maar hij sluipt steeds met zijn concurrenten mee zonder ze openlijk uit te dagen. Ik zie hem nog grootse daden verrichten als het mee zit. Al met al was de 3 h. 05 min.van zaterdag een goede opstapvoor de zondagsrust.

Zondag waren de er geen aanloopproblemen en zo kwam Blok uit de startblokken alsof een week rust zijn deel was geweest. De Mergellandroute leek afgeplat en de tijd vloog voorbij. Met 2 h. 30 min. kwam het weekend totaal op 5 h. 35 min. te staan en het voortschrijdend week gemiddelde op 8 h. 45 min. Morgen nog even uitfietsen in het Drentse land en we zijn weer fit. Overigens heb ik nog gemeten dat het vochtverlies 1,4 l/h was tegenover een inname van 0,6 l/h, dus let op de drinkbus! Vrijdag a.s. moet ik eerst afscheid nemen van Paul Vanhoeve onze Genkse sponsor en daarna wordt het FSI door de notabélen plechtig uitgeluid met een groots feest op Vaalsbroek. Aangezien ADB het FSI jaarlijks met een niet onaanzienlijke jaarwinst verijkte behoor ik ook tot deze Bobo's. Ik voorzie daarom dat ik aanstaande zaterdag om 9 h. 's morgens weinig in Het Beloofde Land te zoeken heb.

1/6/02

Jo had voor zaterdag zijn concurrentie trainingsschema voor de groep achtergelaten. Maar liefst 2 h. 15 min. had had hij ons toegedicht, terwijl hij zelf waarschijnlijk ergens in Frankrijk minsten een uur langer op de teller ging brengen. Zijn enige concurrenten zijn nu nog:

• Ger die naar gewoonlijk goed ingelichte bronnen al om vóór negen uur solo Stein en omstreken onveilig maakte maar kennelijk voor de training verdwaald was.

• Jos die naar wij weten nog nog meer sport dan Jo

• Marc die meer ultra dan Jo is

Ik was wel blij met het schema. Het liep weliswaar zeldzaam goed voor een week na de marathon maar ik weet dat boven de 2 h. de vermoeidheid dan met een klap toe kan slaan. Onwetend van het schema scheidde ik mij dus van de groep af om maar binnen de 2 h. te blijven maar dat had geen nut. Amper lag ik bij het Vogelhuisje in de zon te wachten of daar kwam de groep al vermoeid maar wel terug. Alleen Karel had nog wat gezelschap kunnen krijgen om uit te heuvelen in de buurt.

Zondag heb ik de fietsen laten lopen om te gaan lopen en weer liep dat goed. Met 2 h. 09 min. zit ik wel op schema voor Chamonix. Daarbij laat ik de effecten van een weekje vooraf hoog wandelen in de Italiaanse Alpen ergens tussen de Monte Bianci en de Monta Rosa maar buiten beschouwing.

Maar zonder zorgen ben ik toch niet helemaal. Sinds Rotterdam mis ik Ivo node. Het jonge talent, met naar mijn perceptie, een non patat moraal lijkt uit de loopschoenen geschoten. Ik verwachte van hem een sterke terugkomst in Chamonix als revanche. Zeker gezien zijn gewicht had hij daar grote kansen. Edwin mis ik bijna nog meer, al was het maar omdat hij Herbert zo onderhoudend bij het gesprek kan betrekken. Ik neem aan dat hij weer (her)onderzoekend aan het reizen is, zijn loopschoenen zoekend tussen zijn onderzoekrapporten.

De start was met 4 min. 05 sec. de kilometer snel. Een opsteker die Jo later onderuithaalde met de opmerking dat de afstand niet klopte. Daarna ging het steady state. De diesel er op en gewoon genieten van de vier volle ronden. Met Abbo en Sije in de buurt liep het vervolgens als een trein, zonder dat ik gelijk anderen van het team laf uit de wind gehouden moest worden door Sije.

In de 2e, 3e en 4e ronde druppelde het team goeddeels voorbij terwijl ik in de marathon anderen voorbij begon te druppelen. Gelukkig druppelde de regen niet door en kwam af en toe de zon met wat warmte. Kortom, het liep als een trein ondanks wat spasmes in de kuit.

Soms heb je dat de laatste 10 kilometers als vanzelf gaan en dat gingen ze zaterdag ook. De laatste ronde voelde ik mij nog berensterk (relatief) en vond nog een naverbrander. De 3 min. winst op de eerdere rondtjes zijn het bewijs, evenals mijn eindsprint(je) naar de finisch. De douche was verder warm, het bier koud, het eten heet en het gezelschap aangenaam.

Slechts Jos viel uit de toom. Hij heeft nu zijn obligate darmklachten verplaatst tot na de wedstrijd en dat is onhandig aan tafel. Gelukkig had hij nog chips op de terugweg, waarschijnlijk uit de mond van zijn zoon gestoten.

Nadien hebben we in een klein doch zeer select gezelschap het prijzengeld van Jo, Jean en Marc verbrast aan Leffe met Grenadine in de Brasscherie van Emmen Centrum. Mijn, volgens Herbert, orthogonaal gedrag door mijn trek in frites te verkondigen, eindigde bij een heus Emmens frites kot, met een zodanige hoge kwaliteit dat Marc nog een frikandel toenam. Alleen Jo paste voor het heerlijke gebak maar at wel braaf uit de hand van Janine mee.

18/5/02

Na het voortschrijdend weekgemiddelde van 10 h. 03 min. netto te hebben weggetrampeld is het wel genoeg voor Klazienaveen. De zaterdag training hield dus voor mij lopend niets in maar sociaal was het weer een aangenaam gebeuren. Overigens heb ik begrepen dat ik orthogonaal dat wil zeggen dwars ben. Niet voor op de looprichting maar voor wat betreft de trainingsduur. Ik lang dan de anderen kort en andersom.

Hoe dan ook, ik maak mij zorgen over de duur in de aanloop naar Chamonix. Jo haalt elke zaterdag met aan- en aflopen stilletjes ca 3 h. maar hij "traint" de groep maar dik 2 h. Zo blijft hij wel de kop maar de zweep gaat er niet op. Eigenlijk zou volgens het schema iedereen in Klazienaveen xxxL moeten lopen en dat 3 weken later nog eens. In Klazienaveen is de oplossing simpel want de 1/2 marathonlopers kunnen de laatste ronde met mij meebeleven. Daarna is Jo met vakantie dus mogen we xxxL lopen zoveel wij maar willen. 

Anne is het toonbeeld van ijver. Haar duurprogressie is wonderbaarlijk. In een paar maanden tijd van krap 50 min. naar over de 2 h. is knap maar zorgelijk in termen van overbelastingsrisico's.

Wellicht heeft Marc nog goede trainingsraad of een aangepaste schema daad voor haar.

Ook deze woensdag moet ik helaas missen. Daarnaast mis ik ook nog de groene asperges maar elk nadeel heeft zijn voordeel en dat is het mislopen van die rotte steekvliegen. Zaterdag moet het dan voor de 3e keer dit jaar gebeuren maar ik doe het voor de Chinees na afloop. Abbo Kloppenburg heeft alles weer perfect georganiseerd en verwacht iedereen aan tafel als redelijk alternatief voor een MacDonalds of anderszins onderweg bij een haastig vertrek.

11/5/02 

Ik had zaterdag na een week van 9 h. 22 min. geen 3 h. in het hoofd dus hobbelde ik argeloos mee in de parkoersverkennende stoet van Rien. Nou ja, argeloos. Ik vond het maar link met zo'n ongeleide groep over het toch op een aantal plaatsen drukbereden Mergelland Marathon Parkoers. In de daling van Haasdal naar Valkenburg zag ik zo vlak voor Houthem voor de groep slechts een kleine 2 h. in totaal schitteren en zo besloot ik tot een solo ommetje door in de pastorale rust van de Limburgse dreven. 

Het werd een rondje Ravensbos, door Valkenburg, achterlangs naar het Casino, achterlangs naar de Wilhelmina Toren, doorsteken naar het Sprookjesbos, de klim van de Sibbegrubbe, in Sibbe de Maastrichtseweg, Sibbe, de kromstraat naar Terblijt, de klim naar Berg en via de afgraving naar het Vogeltjesbos terug. Een schitterend heuvel parkoers dat mij op 3 h. 10 min. bracht. Na donderdag 2 h. 32 min., vrijdag voor de 2e keer dit jaar op de fiets met 50 km was dit even genoeg tenzij de tuin ook nog meetelt. 

Na het afmelden bij Jo begreep ik dat ik Anne's verjaardag heb moeten missen. Bij deze dus nog mijn felicitaties aan Anne en haar echtgenoot. Tevens begreep ik dat Jo met zijn impliciete aanloop/terugloop ommetje maar liefst 3 h. 13 min. op de teller had gebracht. Het is toch een wonder dat baas boven baas zelfs boven de 50 jaar nog telt. Bijna bejaard maar nog steeds niet bedaard. Het kan geen toeval zijn dat Jo en ik beiden op 11 september jarig zijn. In de Chinese horoscoop ben ik een paard en dat moet Jo zonder twijfel ook zijn. 

Zondag was, evenals de voorgaande dagen, een zware tuindag. Maaien, verticuteren, schoffelen zijn rugslopende bezigheden voor een loper. Tegen de avond ontvlood de lust om te lopen mij maar ik weet dat het dan telt. Dus de schoentjes aan en met vierkante wielen op weg. Het aardige is dat het dan steeds beter gaat. Heerlijk loopweer, koel, geen wind wat wil je nog meer. Voor dat ik het wist kwam er nog 1 h. 57 min. op de klokken. Nu nog een paar dagen kortstondig doorhobbelen en dan weer de rustweek Klazienaveen.

4/5/02 

Ik moet beginnen met de droeve mededeling dat Kamal zijn schoonvader plotseling is overleden. Ik weet dat dit hem zeer heeft aangegrepen en ga er van uit dat ik namens het hele team spreek als ik hem en zijn familie veel sterkte toewens. De overgang naar het, ten opzichte van deze gebeurtenis, onbelangrijke lopen is natuurlijk hard maar ondanks alles draait de wereld door.

Als de Vlaamse Reus  zaterdag niet naar de  training was gekomen dan had deze sleetse Beul uit Hulsberg zijn xxxL loop ter voorbereiding op de Marathon van Klazienaveen moederziel alleen moeten lopen. De 1e training voor Chamonix had al of niet in combinatie met de vele liters alcoholische versnaperingen die met name Ivo en Edwin de laatste weken naar hun roepen hadden verzwolgen kennelijk al zoveel zelfvertrouwen gegeven dat voor de jeugd 1,5 uur al meer dan genoeg was.

Dat vooral de duurconditie in Chamonix telt moeten Jo en Marc dus kennelijk nog maar weer eens toelichten, tenzij zij dit voor de "aanstormende" jeugdige concurrentie verborgen willen houden.De 2e groep heeft naar horen zeggen de 9 weekse draad voor Chamonix serieus opgepakt met ruim 2 uur en kon dus onze Limburgse Omloop wat langer steunen. Maar nabij Groot Welsden stonden Marc en ik er dus alleen voor. Intussen waren wij door Frans weer bijgepraat over zijn weddenschappen. Naar zijn opvatting heeft hij die met Herbert in Rotterdam gewonnen en die met Ger in de Observantloop. Zijn opvattingen bleken echter omstreden want kennelijk was het de bedoeling dat de weddenschappen in Chamonix beslecht zouden worden. Alweer een taak voor Jo want hij houdt alles bij, voorzover hij niet voorloopt. Over Jo gesproken. Ook hij gaf geen steun, sterker nog voor een loopje van 10 mijl (zie http://members.tripod.com/~JoSchoonbroodt/uitslag.htm ) moet hij tegenwoordig de training afzeggen. Maar misschien begint hij net als ik op latere leeftijd toch te luisteren.

Na Groot Welsden hebben Marc en ik het lopen, lopers in het algemeen en DSMRT lopers in het bijzonder uitputtend behandeld. Dit mag blijken uit het feit dat wij zelfs de positieve effecten van het lopen achter met (klein)kinderen gevulde kinderwagens hebben geëvalueerd. Dit uitputtend behandelen heeft ons overigens niet afgehouden van het afleggen van een uitputtende nostalgische route die ons deed terugverlangen naar de Hulsbergse uitvalsbasis.

Wat te denken over Groot Welsden - Scheulder - Gerendal - de Gerenberg - Schin op Geul - de Sousberg - Achterkant Keutenberg - Schin op Geul - Schelsberg - Valkenburg - Meerssen. Het resultaat was 3 h. 03 min. en dat betekent dat wij er klaar voor zijn. Daarna ligt de hoogtestage voor Chamonix en Chamonix zelf in het verschiet.

De opvolgende zondag is na zo'n xxxL altijd het proeven van de pudding. Maar de  2 h. 04 min, gingen in de droog wordende vooravond letterlijk en figuurlijk gesmeerd. Het was voor de verandering eens uit de richting van Kerkrade in plaats van Maastricht opgehouden met regenen maar het bleef baggeren op de landweggetjes van het Mergelland. 

Met het totaal van 5 h. 07 min. in twee dagen ga ik nu met een gerust hart met de benen op tafel aan de drank. Deze week nog een uurtje of vier aan korte loopjes als finishing touch en dan hebben we het, met dank aan de Opa Rob aanpak, weer gehad.

Al in het begin voelde ik dat de late eerste warmte in het jaar problemen zou geven bij al te veel jeugdig enthousiasme dus maar rustig lopen. Ondanks dat sloeg ik wel snel een harteloos gat met Leny die de raad om rustig te starten dubbel in haar oren en in haar zakdoek had geknoopt. Piet had ook iets met zijn oren want hoe hard ik ook riep bij de 5 km, horen deed hij mij niet.

Een striptease rond de 15 km (nee niet die dame) gaf met alleen de singlet aan goed verkoeling in combinatie met mijn standaard drie bekers water per drankpost. Toch voelde ik de verzuring opkruipen en dus vooral geen capriolen met passeren, sponsposten, bekenden langs de kant en andere afleidingen. Rond de 20 km passeerde ik Jos V. naar verwachting en Eugene en Peter E. tot mijn verrassing. Piet zag ik helaas niet zodat ik 27 km met een nat DSM SC Genk shirt in de hand heb gelopen want weggooien doe je dat niet.

Het passeren van de ½ binnen de 2 uren gaf berusting in 4 h. 05 min. en dus de broodnodige kalmte om aan de 2e ronde te beginnen. Deze liep na het ontmoedigend tegenlopen van de azen vlak op weg naar de verlossende finish via een gewijzigde route langs de kakkie Kralingse plas.

Een striptease rond de 15 km (nee niet die dame) gaf met alleen de singlet aan goed verkoeling in combinatie met mijn standaard drie bekers water per drankpost. Toch voelde ik de verzuring opkruipen en dus vooral geen capriolen met passeren, sponsposten, bekenden langs de kant en andere afleidingen. Rond de 20 km passeerde ik Jos V. naar verwachting en Eugene en Peter E. tot mijn verrassing. Piet zag ik helaas niet zodat ik 27 km met een nat DSM SC Genk shirt in de hand heb gelopen want weggooien doe je dat niet.

Het passeren van de ½ binnen de 2 uren gaf berusting in 4 h. 05 min. en dus de broodnodige kalmte om aan de 2e ronde te beginnen. Deze liep na het ontmoedigend tegenlopen van de azen vlak op weg naar de verlossende finish via een gewijzigde route langs de kakkie Kralingse plas.

Dit tastte mijn moraal wat aan want doordat ik mijn kinderjaren in de Maasstad heb doorgebracht ken ik deze weg nog goed maar zijn de afstanden in mijn geheugen ook eindeloos lang voor kleine beentjes. Doordat de benen wat gegroeid zijn sinds mijn achtjarigheid in 1950 viel het tot aan de fameuze 2e lus wel mee .

Bij de 1e in Rotterdam Zuid zag ik Jos V. voor mij worstelen en Leny in de achtervolging maar nu zag ik Oda onversaagd voor mij dribbelen en Peter E. uitgewoond achter mij stilvallen. De lus zelf was een klap als je denkt dat je aan het aan van de Kralingse Zoom linksaf zo de stad in loopt.

De cruciale 35 km kwam echter toch in zicht en dan begint het voor de echt. De laatste 7 km moeten in de bovenkamer gezien worden als de eerste 7 km en dan loopt het als de benen nog willen lopen. Na een sanitaire waterstop liepen deze nog als een trein en het werd de bekende inhaalwedstrijd. Aan de kop is het terugvallen in aantal beperkt maar in het peloton vallen dan de lopers bij bosjes weg. Na de 40 km is Rotterdam een zacht eitje want zelfs als je niet kan dan moet je wel. Omgekeerd hoorde Leny een loper de de historische woorden bezigen: “Ik doe het voor jullie!”

Op 300 m voor de finish mocht ik nog even poseren voor Anna en Janine die ik hiermee bedank voor hun fotografische inspanningen. Na de meet voelde ik mij gelijk prima en kon zelfs nog op één been staan om de chip af te doen. Na een kleine 10 minuten wachten verscheen Leny goed gestift in het finishvak en toen zat het er weer op. Iets bruiner, iets lichter, wat hongerig, een flinke dorst en een medaille rijker. Met juist binnen de 4 h. en een positieve split van slechts 3 minuten was het een succes (zie grafiek).

De Chinees kon dus niet meer stuk gaan al bestak Opa Rob het om Oma onderweg daar naar toe te verliezen. Al met al: “Jos B. veel dank voor de organisatie!”

Het eerste lopen na Rotterdam speelde zich donderdag af in Velp bij Arnhem. Na een late avond van vakbondsonderhandeling liep ik een uurtje wat uit rond de “Bedriegertjes” bij Rozendaal

en genoot op de Emmapyramide (had er nog nooit van gehoord) van het uitzicht op de Rijn – IJsel vallei. Zaterdag was ook nog rust maar de volgende zaterdag moet de vlam weer in de pijp voor de 1e en laatste 3 uur ter voorbereiding op Klazienaveen.

20/4/02

Rotterdam Marathon rust.

6/4/02

Hoe ouwer hoe gekker begreep ik van Jos B. Opa B. wordt 65 en springt parachute en loopt als training voor Rotterdam de week ervoor een marathon. Ja kunst als je gesponsord wordt door AOW die wij gekke werkers weer financieren. Toch verklaarde die gekheid iets voor mijzelf. Ik wordt gewoon gekker en dat blijkt uit het al te gekke weekgemiddelde van 9 h. 10 min. dat ik intussen bereikt heb. De zwaartefactoren zijn aan mijn steeds gekker wordende brein voorbij gegaan maar zo te zien aan de afzonderlijke getallen sta ik behoorlijk hoog in het segment al te gek. Gelukkig krijg ik er steeds minder weet van maar gek hè, dat wisten jullie al. maar gek is zo gek nog niet zoals jullie uit bijgaande voordracht kunnen vernemen.