Embedded Files
28/04/07
De vliegverkoudheid door het retourtje New York liep in 5 dagen alle stadia vlot door. Via naalden in de keel, druipneus, traanogen, proesten, bloedneuzen en gerochel in de bronchiën voelde ik mij woensdag weer instaat om op de fiets te klimmen. De verhitting door inspanning werkte als een genezende koorts en donderdag kwam alweer een hoopgevende xxL+ op de borden. Natuurlijk werkte het weer meer dan mee. Prachtig loop en fietsweer met uitzichten die Vincent van Gogh uit zijn graf zouden doen herrijzen, afgewisseld met zonovergoten terrassen met wachtend verkoelend ijs.
Zaterdag was deze vlotte herstart de reden dat ik in mijn overmoed gelijk maar een bike-run-bike programmeerde met een xxxL er in. Tenslotte staat over twee weken de Maasmarathon op het loopmenu en daar moet toch iets voor geconsumeerd worden. Om 9 uur klom ik bij 20ºC op de fiets. Die temperatuur was echter een veeg teken. Boven de Limburgse löss mag dan rond 12 uur ongeveer de 30 ºC op waarnemingshoogte verwacht worden. In het open veld betekent dat door de hitte opgeblazen worden maar wat wil je als je bij wil bruinen.
Na 2:36 zakte ik in het zicht van de stal in het Geuldal door mijn hoeven en kreeg zo een déja vu van de verschrikkelijke Maasmarathon van twee jaar geleden. Het water liep er harder uit dan het er in ging en dan is enige remedie de schaduw opzoeken en wandelen. Het uitzicht op de afsluitende bike bereikte hierdoor Mount Everest hoogte.
Gelukkig viel de werkelijkheid zoals gewoonlijk weer mee. Even rusten en water bijtanken doet wonderen en zo trapte ik nog vrij makkelijk de toegenomen oosten tegenwind onder de pedalen weg. De uitdaging van een mede pedaleur aan de voet van de Goudsberg liet ik aanvankelijk maar lopen. Toen ik hem net voor de gemene knik naar de col in het vizier kreeg was de beer los en hij gelost.
De rest van de middag werd doorgebracht met een door “biertje” gestimuleerd bejaardendutje. Gelukkig groeit het gras als het dorst naar water niet. Pas ’s avonds was mijn ergste dorst wel gelest.
Het voordeel van het nadeel bestond niet alleen uit “biertje”. Het opblazen worden door de hitte was een goede waarschuwing. Het fenomeen is bekend en al meerdere keren ervaren maar elk jaar moet deze loper kennelijk weer met zijn neus op de feiten gedrukt worden.
21/04/07
NY Marathon training op Broadway en in het Central Park
In looppas lijkt de loopweek van 6:25 lijkt niet indrukwekkend. Stapvoets werd dit echter ruimschoots gecompenseerd. Via het "hop on hop off" van de tourbus en "Subway" rondlopen in het steeds weer indrukwekkende New York werden vele aanvullende kilometers gemaakt..
De marathon training was echter niet het hoofddoel. Het jeugdwerk voor NFTE bracht mij voor "the Annual Dinner & International Retreat" naar de USA. Het gezwoeg diende slechts om het tijdsverschil te verwerken en te acclimatiseren. Het achteruitzetten van de biologische klok met 6 uur kost mij als weinig slaper weinig moeite. Het echte probleem was de temperatuur. Het was in vergelijking met de 28ºC bij het vertrek bij aankomst behoorlijk fris met 4ºC . Normaal is het daar al volop lente maar dankzij of ondanks Al Gore en zijn broeikaseffect is de natuur aan de andere kant van de Oceaan dit jaar erg laat. Later in de week sloeg het weer echter om en werd het puffen in dikke loopkleren tussen luchtig geklede lopers(ters).
Central Park is voor sporters en in het bijzonder lopers de plek om te zijn. Voldoende groot voor een xxxL, veel gelijkgezinden in allerlei soorten en maten, goede paden, uitdagende hoogteverschilletjes, WC's, drinkfonteintjes en een prachtig zicht onder het lopen op de skyline.
Het jaardiner was op Broadway ter hoogte van Time Square en was dus theaterstuk. Veel show, alles great, veel awards (ook voor Nederland), veel sponsors en veel $ in het laatje. De retreat was international maar op alle werelddelen bleken de problemen met de jeugd hetzelfde. Boeiend maar vooral zeer leerzaam waren de verschillende aanpakken.
Zondag ging ik dus met grote voorzichtigheid van start om het verschil tussen de geplande xxxL en de gerealiseerde xxxL- te compenseren. Hoewel de lucht even blauw was bleek de temperatuur 7ºC lager en de oostenwind zeer verfrissend. Het liep dus na het verwerken van de stijfheid van zaterdag en na de rustgevende blik op het kloosterleven als vanzelf. Zo kwam een weekend totaal van 5:01 lopen en 1:30 fietsen tot stand. Niet super in vergelijking met eerdere strapatsen maar wel voldoende om de Maasmarathon te ronden. Eerst staat echter komende zaterdag de Geuldalloop in Berg van Frans Erens op het programma. Deze loop telt slechts ruim 11 km maar door de “klimmetjes” in het parcours lijkt het wel het dubbele. De leukste kuitenbijter is de Lijkweg. Deze doet zijn naam eer aan want zonder voldoende klimkilometers in de benen ga je dood en met voldoende bijna. De sfeer rond de loop is echter geweldig en het parcours is wondermooi.
Voor, na en tussen de bedrijven door werd natuurlijk zoveel mogelijk de stad bekeken. Mensen in alle kleuren, maten en rassen door elkaar. Allemaal ingeburgerd en trots op NY en de USA. Bij het Vrijheidsbeeld had een ex-Vlaming, zij het met een taalfout, dit zelfs met "fier" verwoord. Druk, snel, groot, hoog, schoon, geordend en veilig zijn de eerste indrukken. Iedereen werkt al is het de straat vegen of baat wat uit. Praktisch geen zwervers, hangjongeren, bedelaars en op elke hoek blauw op straat. Altijd en overal is er, goed bediend, eten of drinken te kopen. Goedkoop en snel vervoer het klokje rond. Overal TV tot in de liften toe. Stampvol bezienswaardigheden.
De oppervlakkigheid van contacten, geen smaak aan het (vele) eten, 100% aan de regels houden en niets anders doen dan dat agenten of veiligheidsmedewerkers aangeven, 100% focus op de USA, schreeuwende TV reclames, alles overdreven gebracht, onwankelbaar geloof in eigen kunnen en de onverstaanbaarheid van het USA Engels staan aan de andere kans van de balans.
Het beleren van de USA door Nederland is alleen in ons mini landje een item. Wat Nederland is, waar het ligt en wat het vindt is aan de andere kant van de plas beslist geen onderwerp. Ground Zero staat symbool voor het onwankelbaar geloof in hun land. Het is een soort Pearl Harbour geworden. Diep geraakt maar onverslaanbaar als een Feniks uit de as komen.
Ground Zero heeft ook mij getroffen. Het gat is niet alleen veel groter en dieper dan gedacht maar het is de samenhang met de wolkenkrabbers er omheen die een onwezenlijk beeld schept.
De terugreis verliep, op het ijs krabben van de autoruiten na aankomst, even voorspoedig als de heenreis. Het enige ongenoegen van de hele reis is een lichte verkoudheid. De gesloten luchtcirculatie in het vliegtuig staat daar garant voor. Eén nies van één passagier is voldoende voor een paar honderd verkoudheden. Het voordeel is dat ik nu naast jet lekken ook mag neus lekken. Dat dit mij even van de straat houdt is geen probleem want ik heb even genoeg stad gezien.
14/04/07
Zondag presteerden in de Rotterdam Marathon alle lopers op één na, onder de grootste gemene deler van de warmte, minder dan gedacht. Natuurlijk was die ene loper uitgerekend Jo Schoonbroodt. Hoezo warm, niet zeuren maar gewoon doorlopen Met 2:49 en nog een paar luttele seconden liet hij alle mannen van 55 jaar en ouder achter zich en stond hij slechts 101 jongere lopers/loopsters toe voor hem te eindigen. Natuurlijk is deze prestatie onmenselijk en hij moet dus de reïncarnatie van de god Achillis zijn maar dan met een onkwetsbare hiel. Mijn warmtegestuurde vote op zijn website van 2:52 heeft hij dus duidelijk onderschreden. De goeroe Gène Jansen had als gewoonlijk gelijk toen hij vrijdag stelde dat 2:50 de verwachte tijd zou zijn.
Intussen zwierf ik met een Italiaans vakantiegevoel wat in de Limburgse heuvels rond. Ik hou van de warmte maar dan wel met een tandje lager. Italiaans en warmte roept visoenen van ijs op en bij Eys staat op zonnige zondagen altijd een ijsboer. Niet zomaar een ijsboer maar een Italiaan van het eiland Sardegna met het VW busje dat model stond voor de reclame "twee gelatie - due - ja doe maar". De pistache e citrone waren de sleutel tot het volmaken van 5:02 als weekend totaal.
Zaterdag had de warmte mij ook al tot Italiaanse gevoelens verleid. De te verwachte warmtestuwing werkte al op voorhand en zo besloot ik om onduidelijke redenen tot een bike-run-bike tussen Heerlen en Maastricht. Dit leidde bij Maastricht tot bijzondere visioenen. Eerst meende ik in een wedstrijd verzeilt te zijn geraakt omdat signaleurs de weg begonnen te wijzen. Gelukkig van de psychiatrische inrichting af want de tot zelfmoorden leidende hoogbouw van Vijverdal werd opgeblazen. Daarna kwam ik in het missiehuis annex bejaarden tehuis voor geestelijken in Cadier en Keer terecht. Hier zag ik het licht. Uitzicht op Maastricht en met de afslag van de golfbaan in de voortuin.
De week was overigens door het mooie weer ook niet in luiheid ontaard. De verkenningen langs de Geul werden met veel klimmen en dalen tussen Gemmenich en Camerig voortgezet. Komende week is het letterlijk cooling down geblazen. Het trainingskamp wordt verplaatst naar New York en daar is het veel te koud voor de tijd van het jaar.
Als stof tot nadenken neem ik een interview met Gerard Nijboer mee. Ik leerde van hem dat ik tot de 1e baby boom van hardlopers behoor en dat de 2e baby boom gaande is. Zijn constatering is dat de KNAU het lelijk heeft laten liggen en nog steeds niet aan het oprapen is. Hoe kan het zijn dat er meer dan een miljoen actieve lopers in Nederland zijn terwijl de club maar 13.000 leden telt. Mogelijk schuilt het geheim in het begrip loopplezier.
07/04/07
Zaterdag sloot ik een tamelijk afwisselende week af. Eerst een trainingskamp in de eeuwige sneeuw van de, bij berglopers zo gevreesde, Mont Guillemette. Dit als voorbereiding op de Mont Blanc Marathon en het daarmee samenhangende bergwerk in de Alpen. Volgens de onheilsvoorganger Al Gore met zijn discipelen is de sneeuw daar nu al ongeveer als in een broeikas weggesmolten. De ervaring leert echter dat het eind juni nog duchtig sneeuwstampen is om over de hoge passen te komen.
Daarna belandde ik vanwege het werk voor de jeugd in de duinen, aan zee en in de weilanden van Holland. In de weilanden domineerde ook de kleur wit maar dan in de entourage van eigen fabricaat broedkasten. Aan zee was de sfeer meer broeierig. De jonge meeuwen van vorig jaar zijn nog niet broeds en vervelen zich stierlijk en dus gedragen zij zich als een stel vliegende hangjongeren.
Bij één van de jongerenprojecten werden mijn wortels aangesproken. Een deel van mijn voorvaderen en voormoederen zat namelijk in de wiet. De hennepbouw en verwerking is namelijk al eeuwenlang een Hollandse bezigheid. Hun beroepen m/v als hekellaar, baanderknecht, beuker en raddraaier laten geen twijfel over de aard van hun broodwinning bestaan. Zij waren namelijk de klos met het touwslagerwerk waarmee zij de kost verdienden. Het was een hele ervaring om even terug te kunnen gaan in de tijd en letterlijk een raddraaier te mogen zijn. Het leid geen enkele twijfel dat het handwerk nog in mijn genen zit. De kwaliteit van het henneptouw dat ik sloeg was namelijk van topkwaliteit. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat het hanteren van de klos bepalend is. De eigenlijke eer gaat dus uit naar de dame die de klos was.
De tussenstop in Limburg was kort. De verkenning van de Geul tot aan de bron voor het parcours van de SM Loop dreef mij het land weer gelijk uit. De bron ligt bij Todtleger in Lichtenbusch dat grenst aan de Belgisch - Duitse grens bij het niemandsland van Moresnet. De verkenning van het traject vanuit het Drielandenpunt bleek een goede greep voor het lopen. De weg langs de Geul/Göhl/Guelle zoeken bleek ondanks de steun van Google Earth een aardige puzzel. Deze weg vragen is meer dan een puzzel. Het gebied ligt exact op de Nederlands - Frans - Duitse taalgrens en dat vereist veel takt en dus tijd. Eerst een hangoudere spotten, dan in drie talen vragen welke taal gesproken moet worden, vervolgens de weg vragen in de juiste taal en tot slot uitleggen waarom je de weg gevraagd heb.
Het werd in ieder geval in meerdere opzichten een leerzaam tochtje door het Aachener Wald en rond de kerken van Kelmis (La Calamine), Moresnet (Neu und/et Chapelle) en Gemmenich. Dit inbegrepen de vele gehuchten, buurtschappen en vlekken die vanuit de genoemde kerken te beluiden zijn. Het gebied wordt doorsneden door drie of eigenlijk vier landsgrenzen, twee spoorlijnen en meerdere zijstromen van de Geul. Ongeveer alle wegen lopen daar dus vroeger of later ergens dood. Aan de hand van Google Earth bleek later dat ik toch een keurig rondje had gelopen. De macht van deze opgedane wegkennis is dat ik de eerste 18 km van de SM Loop onbetwist voorop mag lopen.
Het fietsen was deze week een minder succes. Het leek goed te beginnen met een kennelijk aangereden konijn als pseudo Paashaas op het bord. Het bleek echter een lege dop te zijn want hij/zij liep nader bezien op de laatste poten door myxomatose en dat aanzien wakkert de eetlust niet aan. Het lot keerde definitief tegen mij met een lekke band in de middle of nowhere en een fietspomp die defect raakte bij het oppompen van mijn nieuwe tube. Op fietsschoentjes lopen loopt voor geen meter maar die moesten toch in veelvoud gemaakt worden. Het werd dus een echte Goede Vrijdag maar niet echt een goede vrijdag.
Op Stille Zaterdag stond de xxxL ter voorbereiding van de Maasmarathon op het programma. Het rondje Meerssen, Amby, Maastricht, Bemelen, Klein Welsden, Scheulder, Schin op Geul, Valkenburg, Geulhem en Meerssen verliep dus stilletjes zonder er woorden aan vuil te hoeven maken. Na 3:06 netto zat het er op. Bruto werd het een onsje meer want het daslook seizoen is begonnen en aan een gratis maaltje kan ik niet voorbij lopen.Op Paasmaandag stond de Peter Rusman Loop op het programma.
In stijl van Pasen heb ik haas voor de oudste dame van de wedstrijd gespeeld. Zij startte wel als oudste in leeftijd maar kwam na 1:29 uiterlijk en gepositioneerd in het veld bij de jongere dames binnen. Bij de heren kon ik de titel van de oudste niet in de wacht slepen maar met nog maar 2 nog oudere knarren voor mij komt het nader bij. Ik ben denkelijk ook één van de zeer weinigen die nog met Peter Rusman in een wedstrijd heb gelopen. Bij mijn jaagster heb ik het komende genot van buiten categorie meelopen waargenomen. Je zal maar de 1e V60, 3e V55, 15e V35 en de 5e V senior worden.
Het alweer ontbreken van Jo gooide wierp een schaduw over het gebeuren. Als gevolg hiervan lieten heel Maastricht en al zijn verdere loopmaatjes buiten de stadspoorten het afweten. Wel zag ik even Rudy Aarts maar die stapte direct na de start uit. Gelukkig stond als troost stond ongeveer het hele ex DSM RunningTeam langs de kant.
Ik vermoedde bij Jo een tweede kleinkind als oorzaak maar het bleek dat hij het een week voor de Rotterdam Marathon rustig aan deed. Dat doet vreemd aan want volgens de loopgoeroes moeten, juist één week van te voren, de suikers tot aan de tenen uit de spieren worden gebrand met een hele snelle loop. Ik vrees dat wij voor hem moeten gaan duimen.
31/03/07
Zaterdag begon de nieuwe sportweek, bij wijze als rustdag voor de Parelloop, met fietsen. De oude was geëindigd met 5 dagen lopen, één dag fietsen en één dag rust. Het mooie weer van de afgelopen week en de op stapel staande sportieve projecten waren de aanjagers van deze bewegingszin. De fiets werd gezadeld vanwege het nog niet vast omlijnde idee om in mei Limburgs Mooiste te gaan fietsen. Vorig jaar was dat idee in rook opgegaan omdat het koude voorjaar mij uit het zadel hield. Het lopen had te maken met het in marathonvorm komen en de route verkenning voor de SM Loop.
Het werd een zonnige maar winderige toertocht rond het Drielandenpunt en verdere aanpalende Duitse en Belgische omstreken. De conditie en de wil was er wel maar het was toch behoorlijk doorstoempen geblazen. De hard doorstaande oostenwind en/of de in de winter geslonken fietsdijen aan de bovenkant oftewel de quadriceps waren de oorzaak. Voor de eerste keer in het jaar ging het echter niet slecht. Ik moest tegen de wind in zelfs wat schooljeugd uit mijn wiel jagen. Mijn vraag of zij dit bij hun opa ook deden landde niet echt.
De Treechloop had de wat liefde voor het gebied ten zuiden van Maastricht weer op doen vlammen. Aangezien liefde blind is sportte ik dus voor de tweede achtereenvolgende dag grensoverschrijdend. Zeker als de zon op die mergelklomp daar staat dan is de temperatuur altijd een paar graden hoger dan elders. De loop werd een mix van de Treechloop, de helaas van de agenda verdwenen Wijnbergloop en een tour touristique. De wijngaarden van de Apostelhoeve, Hoeve Neekum en kasteel Neerkanne lagen gereed voor een nieuw oogstjaar. Het kasteel Neerkanne lag er niet alleen Bourgondisch bij maar verspreidde ook de dito keukengeuren.
Verder hield d'Artagnan, de musketier die in 1673 bij het Franse beleg van Maastricht het loodje legde oplettend de wacht. Toch had zijn blik een hoog Hans Anders gehalte. Klik links op de duimnagel voor de toelichting.
De verrassing (klik rechts op de duimnagel) zat toch in de helling tussen het Albertkanaal bij de kloof van Kanne en het plateau van Caestert. Daar werd het onverwacht survival lopen naar boven. De Maastrichtse roedel heeft dit traject of altijd verborgen gehouden of het lag te ver buiten de stadspoorten voor een loop. In ieder geval was het een goede oefening voor de Mont Blanc Marathon. De beloning voor het boven komen viel tegen. Hier overliep ik in de verlatenheid een ontkleed figuur van het mannelijk geslacht en dat bedierf het landschap behoorlijk. De bezoeken aan België en Duitsland wakkerden de oude droom aan om het parcours van de SM loop te verleggen. wat wil een mens meer dan de Geul af lopen van de bron in de boerderij Todtleger bij Lichtenbusch tot de Voelwammes bij Geulle.
Enige voorbereidende parcoursverkenningen zijn, hoe dan ook, nooit weg. Even na de start bij Camerig stootte ik al crossend door de beemden bij de Heimansgroeve op een intrigerend bord van Staatsbosbeheer. De vraag is of ik het begrip geologisch monument persoonlijk moet opvatten en zo ja als vleiend, spottend of kwetsend.
België binnenvallen is geen probleem. De Geul in België volgen is dat wel. De Belgen zijn duidelijk wat minder scheutig met richtingborden. Er wordt dus wat meer creativiteit en speurzin van de loper verwacht. Het baggeren langs de sompige waterkant is aan beide zijde van de grens geheel vergelijkbaar. Ook daar kwam het weer tot een ontmoeting in de eenzaamheid. Op een hangbrug trof ik een hangjongere (v) en dat was geheel andere koek .
Donderdag steeg een rookkolom op boven Simpelveld. Dat betekent dat de stoomlocomotief opgestookt wordt voor een ritje en dat de bewoners de was niet buiten moet ophangen. Jongetjes hebben iets met stoomlocomotieven en dus stoomde ik op naar de plaats van handeling. Op het station van Simpelveld belandde ik tussen hordes, op z'n Limburg-best geklede, notabélen. Zij waren daar voor de feestelijke openingsrit van Simpelveld naar Valkenburg. Na jarenlang gesteggel met de railbeheerder over het weer in orde maken van een wissel kan en mag de stoomtrein tegenwoordig namelijk doorrijden naar Valkenburg.
Tot mijn verrassing stond Danny, in vroeger tijden mijn HRM Manager in Hoek van Holland als gediplomeerd machinist op de bok. Kansen zijn er om te pakken en zo had hij plots een sjofele jogger als bijrijder. Hoezo dieselend duurlopen als je goedkoop mee kan stomen.
Zondag stonden de 5 km en de 10 km van de Parelloop in Brunsum op het programma en daar bleven ze helaas voor mij op staan. De oorzaak was niet het verder rooien en klein zagen van mijn buurman's bomen op zaterdagmiddag. De nieuwe inschrijfprocedure voor de loop was het grote struikelblok. Deze was gestoeld op het opnemen van de gegevens via de procesverbaal methodiek. In theorie een aardige procedure want je gaat zitten en vertelt wie je bent e.d.. In de praktijk kweekten de zeker 20 verbaliserende dames achter evenveel PC's hiermee ongewild een file van hier tot Tokio. Toen ik in mijn onschuld bij een PC belanden die alleen voor Duitse inschrijvers was bedoeld en ik weer achteraan mocht aansluiten brak er iets in mij. Ik ben niet ongeduldig maar mijn tolerantiegrens voor "lang in de rij staan" procedures ligt helaas ver beneden N.A.P. Opstappen en wegwezen is dan mijn primaire vlucht reactie. De organisatie kennende zal in loop van de dag wel ingegrepen zijn en volgend jaar zal de inschrijving zeker anders worden aangepakt. In 2008 kom ik met plezier voor de herkansing terug.
Als alternatief is aansluitend lekker in het zonnige Mergelland rond gehobbeld. Met 2 x 5 km en 2 x 10 km overtrof ik de dubbel van Jo met een triple. Dat ik daar 50% meer tijd voor nodig had is een voordeel in plaats van een nadeel want ik ben meer bijgebruind. Volgende week staat de Peter Rusman Loop op de agenda. Ik verheug mij al op een ouderwetse inschrijving via pen en papier.
Intussen ben ik bezig met het rechts staande cryptogram met bijbehorende foto. Wie de oplossing aan kan dragen krijgt 5 minuten voorsprong bij de volgende wedstrijd.
Cryptogram
Deze kasteelheer ligt daar waar hij altijd al wat mee had. Zijn kasteel en dat van zijn verre troonopvolger werd gebouwd uit kleurloos goud.
24/03/07
Zondag lokte de plots herintredende lente mij naar de Treechloop in Maastricht. Voor buitenlui of beter gezegd voor boeren van buiten Maastricht is dat een hele stap, zeker omdat in ieder geval Roger Rousseau mij in de gaten zou houden bij dit rondje rond de kerk. Het was echter de gelegenheid om Jo Schoonbroodt eens aan de loopkleren te gaan. Zijn studie voor looptrainer baart mij namelijk grote zorgen. De ideeën die hij daar op doet zijn op z'n zachts gezegd nogal opmerkelijk te noemen. Om wat verder voorin het veld bij de Mergelland Marathon te eindigen (ik was 2 jaar geleden 3e in mijn klasse) schokte hij mij met het advies van een geslachtsombouw van m naar v. Bij de oudere dames zou ik namelijk beter mee kunnen komen naar zijn mening.
Het toeval wil dat zijn idee tot mij kwam tijdens een bezoek aan ''s-Gravenhage. Ik kon deze aanbeveling dus gelijk hardlopend in het hart van Holland evalueren en wel in "die Haghe Houte".
De toponymische verklaringen van deze woorden zijn:
Haghel, Hage,Heeg: haag, veld met hagen omringd;
Houte: bos, rijs, staakhout of takkenbossen.
Dus eigenlijk liep ik in een soort Maastrichts De Heeg bij Den Haag. De bewonende notabelen maakten echter het verschil. In Den Haag vind je de wijsheid die bij een centrum van de macht hoort en waar je uit kan putten. Dit in tegenstelling tot Maastricht want daar vind je enkel en alleen maar Maastrichtenaren en daar raak je, zoals van Jo, van in de put.
De eerste stap om het advies tot geslachtsverandering te bespreken was een bliksembezoek aan Majesteit op Huis ten Bosch. Deze was jammer genoeg uithuizig. De dienstdoende Marechaussee wist echter te vertellen dat de Ministers verantwoordelijk zijn en ik dus aan het verkeerde adres was. Daarna trof ik als een teken niet één maar zelfs vijf ooievaars. Helaas brengt de ooievaar zowel jongens als meisjes en dus zei dat teken niet veel over mijn geslacht.
In het Haagse Hout, dat overigens ten zuiden van Benoorderhout en ten noorden van Bezuidenhout ligt, trof ik gelukkig nog de dames "Geregtigheidt en Waerheidt". Deze door Jean Baptist Xavery (1697-1742) geschapen beelden zijn uiteraard onverdacht. De "Geregtigheidt" wilde eerst de waarheid horen en verwees mij naar haar tweelingzuster. Toen ik vervolgens mijn vraag in het oor van de "Waerheidt" fluisterde kwam deze wulpse stenen dame tot leven en keek mij zo schalks aan dat ik het antwoord al wist. Zolang ik zelfs vrouwen van steen kan bekoren, blijf ik maar bij de HV III lopen.
Jo was bij de Treechloop tot ieders verrassing in geen velden of wegen te bekennen. Kennelijk voelde hij nattigheid en wilde de confrontatie niet met mij aangaan.
Zijn kleindochter was jarig en dus kon hij alleen maar komen kijken, zo vertelde hij als meerennende toeschouwer. Zijn concurrentie, maar ook ik, konden dat billijken. Sterker nog, de concurrentie wenste hem zeer van harte en gespreid over het jaar nog veel kleinkinderen toe. Ook de organisatie was tevreden. Eindelijk eens een ander gezicht op het erepodium.
De loop liep als vanzelf en goed. De kracht zat nog in de benen en conditie viel zeker niet tegen. Op de terugweg trof ik toch nog een minister. Het was Maria van der Hoeven in haar cabriolet sport. Ik had echter na de Haagse dames en deze loop geen vragen meer voor haar over mijn geslacht.
Zaterdag leek het eerder een dag om te gaan langlaufen in de besneeuwde Ardennen dan om te gaan lopen. Net aan 5ºC met wat miezerige regen en een harde wind schept na het dichttrekken van de huisdeur geen grootse verwachtingen. Maar steeds weer blijkt dat vanuit het negatieve gezien alles meevalt. De keuze van een voorbereiding op de Geuldalloop van 14 mei met wat op en neer getrot langs de hellingen tussen Meersen en Valkenburg bleek een schot in de roos. Door het geen wind, lekker op en neer baggeren en het kunnen plukken van de fris ontloken daslook werd het een loopfeest. Het makkelijk lopen tijdens de Treechloop had met dat laatste alles te maken. Met hulp van de Alliaceae familie ga je vanaf de ui, via de knoflook, pas van de daslook echt hard lopen. Zelfs zonder naverbranding blaas je in ieder geval met je adem iedereen van de weg weg.
De zaterdag werd na het lopen verder besteed aan het volgen van de videocursus "Hoe houden buren de rijdende rechter buiten de deur".
17/03/07
Het prachtige weer maakte van de afgelopen week een echte sportweek. Toch domineerden de Witte Jassen. De rammelende diesel ging op de proefbank voor vele testen. De uitkomst hiervan is wat dubbel. Er is niets aan de hand maar toch is er een probleem. Onder volle belasting levert de motor 152% van het vermogen van de refererende leeftijdsgroep van 65 jarigen. Als ik slaap of aan de wijn zit dan loopt hij geruisloos stationair als was het een 16 cilinder Amerikaan, want de kleppen werken nog uitstekend. Tussen deze uitersten wordt de motor ontregeld door een soort overhaast vonkenpropje dat de volgende arbeidslag te vroeg inzet. De cilinder vult dan met iets te veel rode brandstof en dat moet dan met wat extra druk eruit geperst worden. Hierdoor rammelt het de hele carrosserie even. De motor is verder prima getuned op de kwalitatieve goede brandstof en de verbrandingschemie. Mijn simpele oplossing was dus in bed lichamelijke oefeningen doen met een wijntje erbij. De oplossing van de cardiologe was het overbruggen van het vonkenpropje door het slikken van ß-blokkers. Het nadeel hiervan is echter dat de motor gesmoord wordt en dus langzamer gaat lopen. Uiteindelijk is gekozen voor een soort zelf medicatie. Als carrosserie voor mijn gevoel te onaangenaam hard rammelt dan kan ik aan de pil als ik dat wil. De werking daarvan is beperkt tot een aantal uren en zo kan ik planmatig zonder de rem erop sporten. Behalve het bij tijd en wijle redelijk onaangename gevoel is er dus niets aan de hand. Sterker nog, ik werd, omdat zij Jo niet kennen, vanwege mijn conditie als een (klein) medisch wonder bezien.
De perfecte organisatie van de Witte Jassen heeft mij verrast. In mijn geheugen zat van vroeger nog het urenlang in bedompte wachtkamers wachten tot de Witte Jassen uit hun ivoren torens kwamen. Niets echter van dit alles. Vriendelijk, heldere uitleg, tijd nemend en toch keurig op een tijdschema werken. De NS kan hier nog veel van leren. Het enige minpuntje was dat de hechting in mijn bijna geheelde hand niet als tussendoortje kon worden verwijderd. Het extra consult bij de huisarts heb ik als echte Hollander echter uitgespaard. Een beetje techneut aan de zelf medicatie kan best nog een naadje lostornen.
Niet alleen de Limousin vleesmeisjes hunkerde deze week om de stal te verlaten. Het mooie weer deed het voornemen om rustig aan te doen als Na dit alles heb ik besloten om de loopdraad weer volop op te pakken. De beste manier daarvoor is het inschrijven voor een uitdagende wedstrijd. ik sta dus ingeschreven voor de Mont Blanc Marathon van 1/7/07. Dat wordt in ieder geval een nieuwe start en een nieuwe kans want ik loop daar in de categorie 65+. Aan de voorinschrijvingen te zien kan ik in die klasse nog een tijdje vooruit want ook het bouwjaar 1932 loopt daarin nog mee. Daarnaast staan in ieder geval de Maasmarathon, Drenthe Marathon en de Mergellandmarathon op het programma. Het lopen van de regionale lopen zoals de Geuldalloop spreekt natuurlijk voor zich.sneeuw voor de zon verdwijnen. Dus toog ik bedraad en beplakt met opnameapparatuur op weg naar het zonnige zuiden van Limburg.
De meisjes trof ik in Nyswiller, juist voor de klim langs de Biesweg naar Vijlen. Deze grubbe gaat verraderlijk steil naar dit hoogst gelegen dorp van Nederland. Samen met de jongen, die op zijn mountain bike omhoog zwoegde, vormde deze aardkloot een mooi object om mijn motor, op vraag van de Witte Jassen, maximaal te belasten.
Bijna boven ligt een model vliegveld van Aeroclub '79 of beter gezegd hun vliegveld voor modelvliegtuigen . Het is daar naar mijn ervaring of druk of leeg en verlaten. Nu was het bemand met slechts één, uiterst vriendelijke Duits/Frans/Vlaams sprekende, Belgische meneer. Naast een fraaie demonstratie gaf hij ook nog een heldere uitleg over de hobby van het modelvliegen met een helikopter. Dat bleek moeilijker te zijn dan met een model vleugelvliegtuig. Bij het achteruit vliegen met een model helikopter moet de afstandsbediening, met uitzondering van het gas, namelijk spiegelbeeld bediend worden. Wel logisch dat de pitch en links/rechts af bij achteruit vliegen 180º moeten draaienmaar ik had dat nooit zo gerealiseerd.
De landschap rond Vijlen is altijd al mooi maar onder een strakblauwe lucht in de voorjaarszon is het puur genieten geblazen. De streek is dooraderd met allerlei kleine waterlopen op weg naar de Geul. Een aantal wegen lopen daadoor over en hebben zelfs nog echte doorwaadbare plaatsen. Ingeval van een holle weg is dan de beek en weg hetzelfde. Het was door de eerdere regens in ieder geval heerlijk baggeren en dan is uithijgen op een bankje onderweg geen luxe. Met een rode kop keerde ik terug en dat was niet uit schaamte van de afgelegde weg. Voortschrijdend kwam ik toch nog op een weekgemiddelde van boven de 8 uur uit.
Later in de week liep de looproute door de wijngaard "A Vente de la Haye". Daar trof ik voor het eerst de al wat oudere wijnboeren van deze nog jonge wijngaard en dat leverde weer heel wat weetjes op. De wijngaard krijgt gelukkig een andere naam. In plaats van "In de Wind van de Heg" krijgt deze de goed Limburgse naam Euversj Voelender naar de gelijknamige naastgelegen oeroude kasteelhoeve Overst Voerendaal. Na 2 jaar leverde deze wijngaard het afgelopen jaar al 12.000 flessen. Dat is echter nog geen loon naar werken. Alleen al een paar voetbalvelden druiven stokken snoeien en opbinden is behoorlijk aanpoten zo begrepen wij. De toekomst is bij een verdere wasdom echter rooskleurig en ik voelde bij wijze van spreken de trossen al in de hand vliegen. Ik hoop dat de productie hun eigen gebruik spoedig overstijgt en de wijn te koop komt. Tot die tijd doe ik het maar met mijn eigen brouwsels.
Zaterdag was het de dag van Willem Mutze's 68 km Limburgsheuvelland. Ik had hem beloofd om deze te lopen maar was daar door al het gedoe niet klaar voor. Ter compensatie heb ik op mijn oprit gelegenheid geboden voor de 17 km drankpost. In de (tijdelijke) rol van objectief toeschouwer komt het over als gekkenwerk van overigens onschuldige aard. De ultra loopgekken bestaan namelijk uit een bonte verzameling van opgewekte masochisten. Na 17 km afzien verkneukelden zij zich vrolijk op de nog komende 51 km cross country klimmen en dalen door de Limburgse dreven in weer en wind.
In ieder geval werkte het gekkenwerk aanstekelijk. 's Middags ben ik in de buurt van Schin op Geul tegendraads ingestapt om zo een paar uur lang de stoet van kop tot staart nog eens te observeren. Ondanks hun verkeerd lopen door verdwenen bewegwijzering en de nog zo'n 20 moeilijke kilometer voor de boeg bleek de stemming nog uitstekend. Het had iets van Asterix en het 1e Legioen waarin de legioenairs loltrappend naar het slagveld trekken.
Mijn petje af voor de organisatie van Willem en zijn help(st)ers. Voor Jo moest mijn petje op blijven. Hij maakte jammer genoeg geen deel uit van het peloton. Niet dat hij niet loopgek is. Hij was echter wel zo wijs om zich te sparen voor de 10 km wedstrijd in Beek. Het blijft natuurlijk wel verbazen dat een geciviliseerde bewoner van de Maasoever in Maastricht zich onder de messentrekkende Maaskanters van Beek begeeft om hard te lopen. Mogelijk is het een nieuwe wedstrijd strategie van hem. Winnen door voor je leven te rennen.
Zondag waren de schapenwolkjes alleen in de wei te vinden. De dames en hun kroost stonden niet te dartelen. Eindelijk stond de wind eens uit de noordhoek en dus was de lente prompt omgeslagen in de winter. Het sombere, koude, gure weer met regenbuien stimuleerde ook het strekken van mijn beentjes niet echt. Het is echter wel het weer om noodzakelijke hardheid weer wat op te vijzelen. Ruim 2 uur heb ik daar in een bijna verlaten landschap aan gewerkt. Vorige week zondag kon ik over de hoofden lopen en nu was buiten slechts anderhalve man en een paardenkop te bekennen. Toch was de natuur best het aanzien waard. Als je goed kijkt en luistert dan zie dat de hele flora en fauna druk in actie is en dan kan je niet stil blijven zitten.
10/03/07
Het was letterlijk en figuurlijk een week van vreemde beelden. De jeugd voerde mij in onweer en regen naar Amersfoort. Daar stootte ik zomaar op een nulpunt en dat was even schrikken. Welk nulpunt was het?. Het absolute nulpunt van 0ºK waarbij alles stilstaat, het alles verbrandende hart van de aarde of stond het water aan de lippen op 0 m N.A.P. Gelukkig stond "het van wat" er bij en zo stond ik in het hart van Nederland in Amersfoort. Velen, zijnde voornamelijk Maastrichtenaren en Amsterdammers, denken dat hun stad deze eer ten beurt valt. De werkelijkheid is, zoals zo vaak, echter anders. Elk grondstuk in Nederland is ten opzichte van het provinciaalse Amersfoort afgepaald. Als kind vond ik dat werk van die jongens met die stokken en die kijkers heel geleerd. Jammer dat Google Earth deze jeugddroom binnenkort uiteen laat spatten.
Amersfoort is een best een leuke maar ook een beetje vreemde stad. Een winkel die één kinderboek verkoopt is al vreemd. De combinatie met een speelgoedwinkel is daarentegen heel begrijpelijk. Deze echter etaleren als een knekelhuis met een geestverschijning achter de winkelruit getuigt echter van een heel aparte kijk op de Amersfoortse jeugd. Ik had graag nog wat in de stad rondgehold, op jacht naar nog andere beelden zoals de Amersfoortse kei. Het regende echter meer dan pijpenstelen en de lust om van de Amersfoortse berg afgespoeld te worden welde niet in mij op. De kei blijft dus op mijn lijstje staan. Zo'n 7 tonner opgraven is een hele kunst en daarom is deze namelijk als een kunstwerk geplaatst. Dat spaart de materiaalkosten en een beeldhouwer uit. Zo hou je kunst betaalbaar.
In Limburg scheen later in de week de zon en dat maakte het lopen gelijk een stuk aantrekkelijker. De natuur begint voorzichtig aan het voorjaar. Buiten de gecultiveerde kweeksels in de stadse Margriet-tuintjes bloeien in de vrije natuur de wilde pruim, het speenkruid, klein hoefblad en de maagdenpalm. Ik zag zelfs de eerste sleedoorn bloempjes en dus lopen we volgende week langs witbewolkte bermen. De bomen zijn nog kaal maar door het onbedekt zijn zie je heel charmante verschijningen. Het zal de lente wel zijn maar ik vond de knoestige maar welgevormde wilg in Elckerade naast het bijzonder tuinbeeld van Cupido dat mijn pad kruiste, een aparte combinatie. Ik geef toe dat ik altijd al slecht scoorde bij de Rorschachtest maar gelukkig is "a dirty mind a joy forever", voor zolang deze eeuwigheid duurt.
Een klimmetje verder werd ik weer met twee benen op de grond gezet. Zelfs als er niet te regelen valt dan regelen ambtenaren nog een bord met regels. Het is te overwegen om, In navolging van de beeldenstorm, een bordenstorm te organiseren. Het lijkt mij heerlijk om hierdoor het landschap een opknapbeurt te geven. Zaterdag begon de vreugde van het lekkere weer. Het leek zelfs korte broeken weer te worden. Ik stribbelde ik echter nog tegen want het was eerst nog wat koud. Het berouw komt echter na de zonde want later dreef ik door het voele zweet bijna van de weg af.
Zondag was het echter zover en konden de benen voorzichtig in de bronskleurige grondverf gezet worden. Het was eigenlijk niet echt warm maar de stralende zon en de bijna weggevallen wind zorgde voor een zeer aangename gevoelstemperatuur. Mijn gedachte gingen daardoor terug naar de Westland Marathon, van naar ik meen 16 maart 1991 (Jos en Rob Brouwer weten de datum nog precies), toen onder een stralende zon en 18ºC iedereen tussen de glazen kassen werd opgeblazen. Toen dachten wij in onze onnozelheid nog dat het warmtestuwing was, nu weten wij dankzij Al Gore beter en kunnen dat met terugwerkende kracht aan het klimaat wijten.
Zondag was een topdag voor inbrekers en de politie. Iedereen was uithuizig en zwierf op zijn eigen wijze onder de zon rond. De politie greep er echter naast want op het asfalt van de hoofdwegen was het file rijden. Dat betekende op de secondaire wegen een battle for live tussen motoren, fietsen, SUV's, cabriolets met overjarige yuppen en wandelaars die geen vuile schoenen wilden krijgen. Zelfs op de landwegen was het zigzaggen tussen de wandelaars toe.
Het kon allemaal de pret niet drukken en zo liep ik meer dan verstandig was en 1/3 minder dan ik in normale doen zou doen. Deze week mag ik in het witte jassen hotel sporten om de motor te laten diagnosticeren. Het blijft een vreemd apparaat. Belast draait hij als het bekende zonnetje en onbelast lijkt het Gerrit de Stotteraar wel.
03/03/07
Alles al meegemaakt hebben is wachten op het eindsignaal. Déja vu gevoelens krijgen is dus de dood in de pot. Hardlopen is goede remedie als verrijzenis. Altijd iets anders, altijd iets nieuws en bijna altijd iets goeds. Bijna, want soms zit het tegen doordat het niet loopt. In uitzonderingsgevallen is er echter sprake van echt malheur. Het loopwerk valt uit, een beschadigende struikelpartij of iets waaraan je nooit gedacht hebt. Dat laatste overkwam mij deze week. Opgewekt de deur uit en een klein uurtje later in loopkledij op de werktafel van een witte ziekenhuisjas. Vraag mij niet hoe het kwam maar ik haalde mijn hand zodanig open dat het bloed er uitstroomde en dat ook enthousiast bleef doen, ondanks mijn verwoede stelppogingen van verschillende aard. Het dichtnaaien verliep gelukkig vlotjes en zo liep ik met een imponerend drukverband weer verder.
Intussen ben ik verrezen en is het geheel gereduceerd tot een pleister op de wonde.
Voorlopig is het lopen vanwege het hartelijk gerammel gedimd tot ca 50% van het normale. Nu is 50% van redelijk wat nog altijd wel iets dus veel reden tot klagen is er niet. Of het dimmen blijvend zal lukken is nog de vraag. Zaterdag ging dat makkelijk bij nog geen 5ºC met een striemende stormregen op de kop. Zondag werd het al wat lastiger bij 14ºC onder een stralend zonnetje.
Heel Limburg leek wel ontwaakt te zijn. De begroeiing doet dat in de reactie op het optreden van licht en temperatuur redelijk op normale tijd. Mijn ijkpunt is altijd het bloeien van de sleedoorn zo normaal rond 18 maart. Te warm is een weekje eerder; te koud is een weekje later.De bevolking was duidelijk ook ontwaakt. Maandenlang zie je bijna geen kip in velden of wegen en plots is het bijna file lopen op de voetpaadjes. Die waren trouwens nauwelijks te belopen want de combinatie mountain bikes, löss en regen maken hiervan glijbanen. Op de verharde weg lopen lijkt dan een alternatief maar dat is schijn die bedriegt. Het zittend wandelen in een auto of op een buiten model motor is volkssport nummer 1. De motoren vormen daarbij een plaag apart. Bij voorkeur in groepen van minimaal 5 brullen zij alles verstommend door het landschap. Ik weet nu waar de naam Hell's Angels vandaan komt. Het brullend geluid van hun motoren staat voor de hellezang van de gevallen aartsengel Lucifer.
Lourdes is in tijden van beklemming een uitstekend bedevaartsoord. Gelukkig hoef je daar niet verder dan Simpelveld voor te gaan. In de kloostertuin van het Nonnenklooster Loreto kan een duchtige hellingtraining met smeekbedes voor het wedstrijdresultaat gecombineerd worden. De Lourdes grot verdient eerlijk gezegd, op het Mariabeeld na, de schoonheidsprijs niet. De begraafplaats van de nonnetjes is echter een juweeltje van bosrust. Tegen een toevallige andere bezoeker plaatste ik de opmerking dat ik vast een rustig plekje kwam uitzoeken. Het relativerend vermogen moet echter in Simpelveld nog wat groeien.
24/02/07
De video is overigens schone schijn. Natuurlijk ben ik op eigen kracht naar boven gekomen en natuurlijk ziet het er sportief uit. Zelfs dat laatste is geen schone schijn want ik ben nu toegetreden tot de rangen van topsporters zoals de schaatssterren Harvard Bokko en Barbara de Loor. Echter helaas op basis van het delen van hun (intussen opgeloste) hartritme problemen.
In rust regelmatig en soms langdurig om de 3 à 5 slagen een misslag van de pomp is het vervelend voelende probleem. Het lijkt op een, op zich onschuldige, te vroege start van de pomppuls maar de witte jassen zijn er nog niet uit. In afwachting van hun speuren raden zij een tandje lager met de benen en elke dag een bloedverdunnend aspirientje via de mond aan. Tijdens het lopen draait de motor regelmatig en is, net als elke stap, elke klap raak. Dus geen paniek want mijn goede vader is met deze verschijnselen 91 jaar geworden.
De voettochten gaan dus tot nader order gewoon op halve kracht verder en dat biedt weer de kans om meer te zien, te lezen en te ervaren. Het spandoek in deze robuust uitgevallen wegkapel en het wegkruis langs de Geul in de buurt van Kasteel St. Gerlach viel in alle drie categorieën. De Calvinist Rouvoet is amper met gezinszaken begonnen of hij heeft via de Valkenburgse Camiel Eurlings al een pact met de Katholieke Clerus gesloten Het hele gezin als hoeksteen op bedevaart naar Santiago de Compostela.
Het zien in de bossen rond het Benedictijnen klooster bij Lemiers van sneeuwklokjestapijten riep weer andere ervaringen op. Probeer eens met de wetshandhavers in contact te komen als gemotoriseerde onverlaten het vroege voorjaarsbos omploegen. "Meneer, dit is een meldkamer waar alleen gemeld kan worden. verder kunnen we niets doen." Waarvan acte!
Intussen zit het voorjaar in de lucht en dat maakt het lopen, hoe dan ook, gelijk luchtiger al zijn het maar de mindere kledinglaagjes. Het heeft echter bij sommigen ook invloed op het loopritme zoals ik onderweg mocht zien. Dansend lopen of lopend dansen, ik wist niet dat het bestond.
17/02/07
Deze week werd tijdens het reizen voor de jeugd mijn blik getroffen door nogal verwarrende borden met op zich heldere teksten. Dit betekent onmiddellijk het stuur om in de richting van de rode pijl, op zoek naar het onbekende. Daarbij strandde ik aan de boorden van de Lek alweer op borden. Nu met heldere teksten in een nogal verwarrende situatie. Ik bleek op een streng bewaakt en met een open hek afgesloten fort van de Hollandsche Waterlinie te zijn gestoten. Nader bezien was de situatie toch in overeenstemming met de borden. De schapen die op het fort grazen worden namelijk alert state A door Duitse herders bewaakt zodat het hek niet op slot hoeft.Dit bleek, na de vondst van nog een andere versterking onder de grote rivieren, een aanloop te zijn voor een mijmering over het ingehaald worden door de tijd.
De Hollandse Waterlinie is eind 1800 aangelegd om de Duitse keizer, via inundatie, te ontmoedigen om Nederland in te trekken. De Lunetten uit 1839 zijn op dezelfde natte voeten gestoeld. Nu echter via het onder water zetten van de Vughtse heide. Hier bedoeld om de kakelverse Belgische koning van de inname van Holland af te houden. Op de onvermijdelijke vraag of ik ook nog rennend sight seeing heb bedreven moet ik ontkennend antwoorden. Er rust dit jaar nog geen zegen op het lopen van marathons. Eerst verhinderd voor de Midwintermarathon in Apeldoorn en nu zie ik de Galgenbergmarathon aan mijn druipende neus voorbij gaan.
Hollandsche Waterlinie
Lunetten Vughtseheide
De menselijke variant van de vogelpest oftewel het virus dat onder de verzamelnaam griep opereert heeft mij te pakken gekregen. Degene die mij aanstak zij het vergeven want intussen heb ik dezelfde zonde bij vele anderen gepleegd. Er is helaas weinig ander kruit tegen gewassen dan ijverig verder snotteren, snuiten, hoesten en proesten. De mens kent de virussen namelijk nog maar relatief kort. Te kort om er een voldoende afweer tegen te kunnen hebben ontwikkeld. Lopers en rust nemen is al vuur en water. Lopers die rust moeten nemen is echter olie op dat vuur werpen. Zeker bij relatief goed weer heeft het op de krent moeten zitten trekjes van een kleine ramp.
Aan de andere kant is het wel goed voor de gemoedsrust want het is momenteel helaas slecht toeven in moeder natuur. Dat heeft niets met de natuur zelf te maken want die gaat, niet gehinderd door allerlei helderziende klimatologische koffiedikkijkers, natuurlijk volstrekt haar eigen gang. Het zijn de plantsoendiensten van gemeentes en de ambtenaren van Staatsbosbeheer die mijn hartslag en bloeddruk omhoog jagen. De gemeentes hebben weer budget en gekoppeld aan het bezit van motorzagen en hakselaren betekent dit dat de de kaalslag in volle hevigheid heeft toegeslagen. Dit jaar wordt dit nog ondersteunt door de zogenaamde stormschade. Elke boom die maar iets uit het lood gegroeid is, wordt met dit argument genadeloos omgelegd.
Het Staatsbosbeheer of beter gezegd wanbeheer maakt het helemaal van eieren. De ongeleide projectielen in de vorm van beleidsambtenaren hebben bedacht dat alle uitheemse bomen uitgeroeid moeten worden. Onder deze noemer kan je Nederland ontbossen want in de IJstijd was het toendra. Ook als je wat minder ver teruggaat kom je een heel eind. Mijn tuin raakt in ieder geval redelijk leeg. Weg notenbomen, tamme kastanje, kwets en moerbei. In het Geuldal worden onder dit beleid momenteel alle populieren met grof geweld geveld. Het resultaat is een kaal kapot gereden landschap. Als het budget nog niet op is dan komen er elzen voor in de plaats. Investeer dus in klompen want die zijn over een paar jaar goud waard. Dit oer-Hollandse schoeisel wordt namelijk al 20 eeuwen van populierenhout gemaakt.
30/01/07
Het weeknieuws is na de SM-Loop een paar weken uit de lucht geweest. Op de eeuwigheid is dat niet lang maar in deze jachtige tijd wel. Al snel kreeg ik dus mailtjes bezorgd waarin bezorgde lezers bezorgd informeerden of ik soms in lucht was opgegaan. Oplettende sporters hadden mij natuurlijk bij mijn lopende en fietsende wegwerkzaamheden kunnen betrappen maar het winterweer hield hun kennelijk van de straat. De reden voor het oponthoud is niet het ontbreken van nieuws. Het was gewoon het vele werk dat mij van het world wide web werk afhield. Hoezo VUTTERS druk?, de nog werkende klasse zal wel met stomheid geslagen zijn. Mijn mede VUTTERS weten wat dat is. VUTTEN is pas echt stressen want nooit waren er gelijktijdig zoveel leuke dingen te doen. De tijd vliegt zodoende voorbij terwijl deze voor de loonslaven lijkt stil te staan. Einstein heeft dit verschijnsel gelukkig vastgelegd in zijn relativiteitstheorie. Criticasters zullen natuurlijk beweren dat het eerder het ouderdomsgebrek is van minder kunnen doen in de zelfde tijd. Daardoor zouden VUTTERS in de zelfde tijd minder aankunnen. Het langzamer gaan lopen zou dit moeten onderbouwen.
Het stilstaan bij wat er aan website niet was maar er wel had kunnen zijn is echter een onnuttige bezigheid. If then verandert niets aan iets. De enigen die er wat aan hebben zijn journalisten en TV commentatoren. Zij verdienen aan het maar als hun brood. Wat nog kan komen is veel interessanter. Om te beginnen moet ik de Midwinter Marathon van Apeldoorn inhalen. Helaas lukte het dit jaar weer niet om tijd vrij te maken. Gelukkig blijven er nog 11 loopmaanden over. De competitie met Jo ga ik dit jaar echter niet meer aan. Hij mag vanwege zijn prestaties tegenwoordig overal en nergens gratis starten terwijl ik voor het lopen van die zelfde afstand moet betalen. Eigenlijk loopt hij dus op mijn kosten en dat gaat een geboren Hollander veel te ver. Ik ga dus voortaan wild lopen. De eerste mogelijkheid daarvoor is de Galgenberg Marathon bij Amerongen op 3 maart a.s..
De oostelijke mijnstreek behoort niet tot mijn favoriete loopgebieden. Toch toef ik daar tegenwoordig met enige regelmaat. De redenen zijn het in aanbouw zijnde trappenpad en de mogelijkheid om bij Snowworld sneeuwtrainingen te doen. Bij de trap gaat het niet om toezicht houden op de bouw. Het kijken naar dit imposante Landgraafse monument behoort bij de mentale voorbereiding om deze op te lopen. Verder wil ik natuurlijk, zodra de kans er is, al voor de officiële opening de eerste trainingen achter de rug hebben. De sneeuwtraining is gericht op het gegeven dat wij na de zachte winter een strenge zomer zullen krijgen en dus de zomerwedstrijden in de sneeuw zullen moeten lopen.
Die gedachte lijkt gek maar als het KNMI wel weet dat Nederland over 30 jaar blank staat maar niet weet wat voor weer het morgen wordt dan blaas ik wel een deuntje goed doortimmerde klimatologie mee.
De omgeving kent bij Strijthagen en Erenstein enkele goed verscholen plaatjes van plekjes. Tussen de hellingbossen liggen een stel prachtige vijvers waar het goed op en af en rondlopen is. Wel is het een vreemd, bijna sprookjesachtig, gebied als je de bordjes goed moet begrijpen. De vissen zwemmen daar kennelijk op de wallenkant rond in plaats van in het water. Het is hardlopers toegestaan om ze met de voeten te treden. Wandelaars is dat het echter verboden. Het hellingbos zelf lag er mooi winters bij ondanks de berichten over een te vroeg uitlopende natuur. Dat die bij weerberichten ondersteund worden met beelden van winterbloeiers zoals de naaktbloeiende jasmijn en de toverhazelaar schijnt niet op te vallen. De nieuwste uitvinding van de weerprofeten is het weeralarm. Zodra de wind aanwakkert, het begint de druppelen, er een vlokje sneeuw valt of de temperatuur beneden nul daalt zaaien zij paniek. De media nemen dat over en zo hebben wij weer een hype er bij.
In januari betrof dat een stevige maar op zich normale winterstorm. Deze heeft zijn taak goed verricht door, ook in Limburg, het struweel even goed op te schudden. De dode takken er uit en de zwakke of vermolmde exemplaren omver. Kortom neemt zijn loop en ik blijf daar vrolijk doorheen lopen. Het alarm dat de bossen nu levensgevaarlijk zijn neem ik maar voor lief.
Google Sites
Report abuse