Embedded Files
1/1/05
De Kerstman verraste mij iets meer dan een week geleden met een smerig virus als kerstgeschenk onder de dennenboom, zoals de spar waaronder hij zijn gaven pleegt te leggen meestal wordt genoemd. Dit verblijdde mij afwisselende met onder- en boventemperaturen die hoe dan ook in veel geril resulteerden. De kerstdagen heb ik dus voornamelijk in mijn donzen -25ºC slaapzak als survival kit doorgebracht. Geen Weeknieuws maar helaas ook geen "Tegendraadse Mergelland Marathon Oud Parcours" was de bijgift van Santa Claus. Zo werd mijn heiligschennis in het Weeknieuws van 18/12/04 zwaar afgestraft.
De week voor Kerst was nog wel zo veel belovend begonnen. In een vrij moment, tijdens een zakelijk bezoek aan Amsterdam, mocht ik plots onze Koningin in persoon ontmoeten (bij uitzondering is dit eens geen gemanipuleerde foto!). Zeker je dag, maar ook je week en in deze periode zelfs je jaar kan dan natuurlijk niet meer stuk. Dus mooi wel want twee dagen later lag ik plat met als schrale troost dat het in ieder geval een Koninklijk virus was dat ik had opgelopen. Dus afgelopen vrijdag geen SM (Simon/Sylvester Marathon) meelopen maar deze slechts rijdend begeleiden. De grootste kwelling die je lopers kan aandoen was mijn deel geworden: "4 uur lang toekijken hoe anderen lekker lopen!".
De SM is drie jaar geleden uit goedheid door mijn loopkompaan Jo Schoonbroodt georganiseerd om mij in mijn zestigste levensjaar alsnog in de gelegenheid te stellen ook mijn zestigste marathon te volbrengen. Deze was toen namelijk in Etten-Leur tijdens een verschrikkelijke herfststorm weggewaaid met het stoppen van de wedstrijd. Het bewijst maar weer dat je het van je vrienden moet hebben want een marathon lopen cadeau krijgen is niet iedereen gegeven.
Internet is een mooi medium om voor vreemde ondernemingen vreemde soortgenoten bij elkaar te trommelen. Zo stonden dus voor het 3e jaar achtereen op Oudejaarsdag om 9.00 uur 's morgens rond 25 absolute loopgekken op de startstip bij de uitspanning "de Nachtegaal" in Meerssen voor deze wilde maar goed georganiseerde gebeurtenis voor gelijkgeaarde gekken..
Het beloofde tempo zou 6 min./km zijn want het was geen wedstrijd maar dat werd het al gauw wel. Nu ik als absolute tempodrukker niet in race was, schenen een aantal horloges plots niet goed te werken en werd het tempo gelijk opgeschroefd naar 5 min./km. Daarbij werd ook de verzorging nog keer op keer overgeslagen. Dit alles baarde bij mij overigens geen zorgen want ook bij een wilde marathon geldt dat de loop pas na de 30 km begint en dan is voor de snelle starters het einde nogal eens nabij is.
De loop begon devoot en dat zou verder ook zo blijven. In de heerlijkheid Terblijt van het dorp Berg en Terblijt werd de eerste verversingspost ingericht tegenover de enige Kerststal ter wereld met figuren van mergelsteen. Niet dat de voorthollende horde er een moment bij stil stond want de kop denderde met de blik op oneindig door terwijl de staart onder aanvoering van Karel al begon te piepen en kraken.
In Margraten ontstond de eerste diaspora. Raymond en Frans gingen gepland terug vanwege blessures maar hierdoor raakte Karel zoek. Na Valkenburg vonden we hem later, kilometers vooruit lopend, aan kop terug zonder dat hij een aannemelijke verklaring had.
Het te lopen lusje van 1,2 km in Margraten kwam hem echter niet bekend voor zo zei hij en hij waste zijn voeten in onschuld door te verklaren dat Raymond het parcours kende en hem de goede weg had gewezen. Voor Valkenburg had ook Hub na enige aandrang van mij vanwege een verkoudheid een afsteker naar de finish genomen. Het kan niet genoeg gezegd worden maar doorlopen met een verkoudheid is echt gevaarlijk. Het op zich onschuldige gehoest en geproest kan dan gevaarlijk snel ontaarden in een longontsteking of erger nog een angina op de hartkleppen.
In Valkenburg haakten nog een aantal deelnemers geruisloos af om langs de Geul terug te sluipen. Maar daar begon ook het tot dan toe doordenderende treintje aan kop te stokken. Paul werd daar het slachtoffer van zijn eigen gesleur in het begin. Na kilometers lang kopwerk liep hij in de klim naar Haasdal bij een wegkruis leeg als een ballon en moest tijdelijk de bezemwagen in om weer lucht te krijgen. Gelukkig maar want het wegkruis bevatte een gruwelijke waarschuwing voor de lopers die daar gedachteloos langs liepen.
Oproep
Oproep
Bij het hiervoor genoemde wegkruis bij het Ravensbosch ving mijn camera bij toeval deze loper toen hij zijn handschoenen ter bewaring in mijn auto deponeerde. Deze kwamen er later niet meer uit omdat iemand deze eerder per vergissing had meegenomen. Het was een kerstcadeau voor hem dus kijk even na of er je handschoenen zich wonderbaarlijk hebben vermenigvuldigd en meldt dat.
Intussen was de groep redelijk uiteengeslagen en werd het begeleiden van achter het stuur hard heen en weer rijden om de kop en staart op het juiste pad te houden. In Genzon werd de dreigende chaos Jo te veel maar na zijn bede in de kapel kreeg hij met hulp van de immer vrolijk heen en weer huppelde Peter weer wat controle over de groep. Dat was wel hard nodig want intussen waren sommige lopers al met geheel andere en weinig terzake doende sporten bezig.
In Meerssen liep het helaas weer uit de hand. De saaie tweeënhalve ronde door Meerssen na 35 km is namelijk niet alleen een kwelling voor de lopers maar ook een puzzelrit voor de begeleiders die moeilijk per auto te doen is.
Uitgerekend daar liet Jo het peloton 0,6 km teveel lopen maar wat een loper niet weet dat deert hem niete en een onsje meer is gelukkig meer dan een onsje minder. In ieder geval werd het door Karel gemiste lusje in Margraten enigszins voor hem gecompenseerd.
Tijdens al dit gedraai door het dorp troffen wij ook Ine de vrouw van Paul nog. Haar boodschappen betroffen niet Paul want daar had zij geen boodschap aan maar wel voor. Waarom loopt hij nou niet rustiger dan wordt hij ook niet zo moe was haar passende tekst. Zij sprak deze overigens uit zonder enige hoop op een luisterend oor van de man op de achtergrond. Daarom is zij zelf maar aan het lopen begonnen. Uiteindelijk bleek niemand te zijn verdwaald en eind goed was zoals het bij lopers betaamd al goed. Sommige maakte nog een dansje na de finish maar meestal was het driemaal zuchten en daarna weer praten over de volgende marathon. Het is het gedrag dat buitenstaanders terecht als gestoord mogen beschouwen. Maar tel de zegeningen eens. Vier uur sporten in de buitenlucht, je komt nog eens ergens en je ziet weer eens nieuwe gezichten.
Elke week een marathon moet een genoegen zijn maar helaas heb ik er maar één cadeau gekregen.
18/12/04
Zaterdagmorgen om 9.00 was, in tegenstelling met de weersvoorspelling, de lucht helder en klaar. Ondanks het zonnetje werd dat op sommige plaatsen klunen over het opgevroren wegdek. Gelukkig is dat goed voor de balansspieren en zo kreeg de training een extra dimensie. Voor de afwisseling werd eerst het Maasdal bij Bunde en Geulle eens belopen. De veldwegen waren daar zo blubberig dat het crossen zelfs voor mijn schoenen te veel werd. Het alternatief over de weg was echter ook niet aantrekkelijk. Het kopen van kerstbomen en andere feestartikelen leidt kennelijk tot veel stress met bij automobilisten een tunnelblik symptoom. In ieder geval heb ik een keer of vijf voor mijn leven moeten springen. Het vrede op aarde en in de mensen een welbehagen is kennelijk beperkt tot het loopgebied rondom de kerstboom.
De kerstman blijft ten opzichte van Sinterklaas natuurlijk een schertsfiguur. Hij is langzamerhand Nederland binnengeslopen. Eerst als poppetje op kerstkaarten, later als decorartikel in etalages maar nu hij grootgegroeid en tot leven gekomen. Ik heb eenmaal voor kerstman gespeeld maar het is werkelijk tweemaal niks. Geen andere tekst dan Merry Christmas en maar wat kinds rammelen met een bel. Toch kon ik het niet laten om in Meerssen met hem op de foto te gaan.
Zondag had ik het plan om de Mescherbergloop te gaan lopen. Dat is altijd een leuke cross wedstrijd door de bossen en de velden met als hoogtepunt het trappenpad. Maar ik ben daar nog niet aan toe. Ik kan door de pijn in de peervormige spier nog steeds geen tempo maken en dan is een wedstrijd lopen niet leuk. Het wordt gelukkig wat minder maar de marathon zal op 31 december ook voor mijn begrippen niet snel gaan.
Zondag was het weer 's middags zonnig en droog ondanks het voorspelde onheil van buien. Als alternatief ging ik maar voor een inhaalwedstrijd op fotogebied.De landschappen van vorige week konden herhaald worden. Verder was ook de stoomtrein binnen lensbereik want deze was voor de Kerstmarkten uit de winterstalling gehaald..
De landschappen werkte goed mee en de dienstregeling van de Zuid Limburgsche Stoomtreinmaatschappij ook. Eindelijk kreeg ik alles goed voor de lens en het nostalgische beeld van de stoomlocomotief maakte mij weer kinds. Ik kon daarna dus bloemen plukken in de wintertuin van de Eyserberg en ijsje piepen op de vijver van Benzerade. Na de fotosessie was ik zo ongeveer stijf bevroren en moest goed doorharken om warm te worden. De dalende zon en de open blauwe lucht maakte van het laatste stuk een koude bedoening. Het werd nog 2:19 h. en bij kamertemperatuur was het "leed" gauw vergeten. Voor de SM Marathon ben ik voor wat betreft de afstand wel klaar. Het zal echter mijn tijd duren.
11/12/06
Zaterdagmorgen was er in geen velden of wegen een mens te bekennen in het Limburgse land. Lang liep ik met de gedachte dat het uitgestorven was vanwege de life uitzending over de bijzetting van Prins Bernard in de Nieuwe Kerk van Delft. Dit bleek bij de doorkomst in Valkenburg een misvatting. Eerst dacht ik dat ik reeds na twee uren lopen aan het hallucineren was maar het was echt waar. Heel Limburg en omstreken stond in rijen van honderden meters lang te wachten tot er weer opvulruimte was op de kerstmarkt in de grotten. Het gaf het beeld van de laatste kilometers in de Rotterdam Marathon behalve dan de kreten en de muziek. Geen applaus en toejuichingen onder de tonen van de Triomf Mars uit Aïda maar een keur van afgezaagde opmerkingen. "Ze hebben hem al", "Je bent er bijna" en "Hup, hup, hup" begeleid door het gezang van de "Herdertjes lagen bij nachten" werd mijn deel.
Het deerde niet echt want ik was al blij dat ik weer kon lopen. Het leven van een pensionado is namelijk vol gevaren zo ervoer ik de afgelopen week bij Ikea. In verband met de herinrichting van de studeerkamer tot kantoor bezocht ik dit fenomeen. Daar, temidden van de meubelen, werd het gewricht van mijn linker grote teen getroffen door een vallend boekenrek van zo'n 25 kg. Dik, blauw, pijnlijk en dus geen geloop meer deze week. Zaterdag bleek dat de natuur (bijna) alle wonden heelt en dus kon ik weer met de groep mee hobbelen.
Jo leed nog steeds luidkeels onder de Oude Leede Loop. Er ontstond daardoor zowaar een provinciale twist tussen Limburg en Holland over het al of niet troosteloos zijn van het Hollandse polderlandschap. Zelfs mosasaurussen en ooievaars werden er bij gesleept. Gezien het feit dat, volgens een recent onderzoek, Hollanders ongeveer 20% sneller praten dan Limburgers kon Jo het pleit slechts beslechten door Herbert via een versnelling de adem te benemen. In ieder geval weten we nu dat Jo niet in de ooievaar geloofd en de wieg nog op zolder heeft staan.
De conversatie was verder ook niet echt helder te noemen. Raymond bleek één van zijn meisjes in de wei bij een zekere Peer in Bemelen gezet te hebben. Tobbend over zijn nevenactiviteiten met meisjes ging ik verder. Pas later begreep ik dat mijn gedachte van "arme schapen" letterlijk genomen moest worden. Die beesten wachten daar namelijk op de ooievaar. Raymond was toch al in de weer. Hij ronselde lopers van de volgende Maasmarathon voor een onderzoek naar het beter diagnosticeren van vage hart/long klachten. Karel hoorde, selectief als hij is, maar één ding, namelijk dat de proefkonijnen veel moesten drinken. Het is duidelijk dat hij zich gelijk op gaf want wat drinken kan voor hem niets anders zijn dan het nuttigen van Palmpjes. Verder begreep ik dat Frans wordt geplaagd door een "springersknie" en dat verbaasde mij zeer. Naar mijn beste weten is dit een kwaal van adolescenten in de groei en van springpaarden. Frans kan ik daar met de beste wil van de wereld niet onder rangschikken.
Esto bonus saltem, si non potus esse peritus. (vrij vertaald: "Loop tenminste veel als je niet snel kan lopen"). Met dit motto was ik aan de zaterdagloop begonnen. Het was 3 weken voor de SM (Simon/Sylvester Marathon) dus moest tenminste 3 uur op de klokken komen. Na een klein uur heb ik dus de groep in Bemelen verlaten voor een laag eigen tempo en vele kilometers. Na 3:14 netto en een mooie tour door het heuvelland stond mijn auto er nog en wist ik dat de marathon wel in benen of voor nu beter gezegd in de tenen zat.De vraag van Ger waarom ik niet in zijn plaats Jo afgelopen zaterdag had gehaast kwam door deze vroegtijdige afscheiding niet meer aan de orde. Het antwoord is echter simpel. Bij mij gaat dames hazen gaat voor heren hazen en dus stond ik Leny ten dienste. Over de tijd kon zij naar huis schrijven en ik hoefde dat dus niet te doen. Mijn tijd is dus geen raadsel. Eén seconde later over de streep dan zij en zij was 5 minuten ouder geworden in twee jaar. De slechte rekenaars kunnen ook kijken op de website van de Oude Leede Loop.
Overigens heeft Jo niets te klagen. De week er voor had ik hem nog in Swartbroek gehaast gelijk een hazewind. Natuurlijk wel vermomd en onder een valse naam want mijn naam was Haas. Dat was nodig want word ik maar door Jan en Alleman te hazen gevraagd. Zaterdagmiddag heb ik samen met mijn harde schijf uitgerust. Deze 150 G grote schijf had plots besloten dat ook zijn naam Haas was en hield vol dat hij wel werkte maar niet te exploreren was. Intussen doet deze weer wat hij moet doen maar vraag mij niet hoe. Microsoft blijft pure magie.
Zondag was het nog steeds uitgestorven in het Limburgse landschap. Maar nu geen bijzetting in Delft of kerstmarkt in Valkenburg. Het bleek gewoon koopzondag te zijn en dan plundert dit land met de broekriem aangetrokken massaal de winkels. Vanuit de natuur bezien hadden zij ongelijk. Het dreigde een mistige vorstdag te worden maar rond 14.00 h prikte een voorzichtig zonnetje selectief het uiterste zuidoosten van het heuvelland binnen. Dus tijd om de schoentjes aan te doen en te gaan bruinen tijdens een echte winterloop want het bleef licht vriezen. Het landschap was prachtig om te zien en zo ontstond het plan van reconsiliaration oftewel het verzoenen van de uitersten.Dat wil zeggen Jo en Herbert op landschapsgebied. Het eerste object daarvoor was de vijver in Benzerade waar de gelijknamige beek ontspringt die uiteindelijk als Geleenbeek de Maas bewatert. Het verzoenende van deze schitterend gelegen vijver, waaraan de Romeinen reeds woonden, is dat de foto ervan ook aan een plas in het Delftse Hout genomen zou kunnen zijn. De laagstaande zon over het dunne ijslaagje was een plaatje en zo een plaatje waard. Helaas bleek na terugkomst dat mijn cameraatje door de kou was bevangen en weg was deze foto plus nog een aantal anderen. Dus geen foto.
Het was heerlijk lopen totdat de zon zich weer terug trok in de mistflarden en de oostenwind wat aantrok. Ik had kennelijk te weinig aangetrokken of te veel energie verspild met fotograferen want het werd het laatste halfuur rennend koukleumen.Ik had gemikt op 2 uur lopen maar het werd zoals gewoonlijk een onsje meer met 2:30 h. netto. Juist 3 min. onder mijn record van 5:37 h trainen in één weekend. Eerlijk is eerlijk ook ik begin sleet te vertonen.
04/12/04
Als Ger Lemmens zaterdag had meegelopen dan was de recordpoging van Jo Schoonbroodt in de Oude Leede Loop waarschijnlijk geslaagd. Niet dat Ger op de 25 km een serieuze concurrent geweest zou zijn van Jo, maar wellicht had hij hem de 1e paar km kunnen hazen. Daar liet Jo het liggen en zo bleef Jos Brouwer zowel organisator als houder van het parcours record. Jo had vrijdagmiddag al een voorgevoel. Toen hij als rechtgeaarde Limburger in het hart van Holland de Delftse beemden ontwaarde was zijn reactie "wat een troosteloos landschap". Een opmerking die natuurlijk met een korreltje zout genomen moet worden want Maastrichtenaren zijn wat chauvinistisch.
Jos Brouwer heeft deze loop 12 jaar geleden voor zijn vader (Opa Rob) in het leven geroepen met het doel zijn trainingsrondje van 25 km in de polderlanddriehoek Delft - Zoetermeer - Rotterdam Overschie wat meer uitstraling te geven. De loop is genoemd naar het halfweg gelegen buurtschap Oude Leede. Een naam die wijst op een verhoogd in het landschap liggende oude waterloop, ontstaan door het inklinken van het laagveen ten opzichte van de beekklei van de waterloop.
Je doet het voor de erwtensoep en die was klasse evenals de organisatie van Jos. Vergeleken met twee jaar geleden was de route verfraaid met een ronde door het Delftse Hout. Zelfs voor de bijna hekkensluiters zoals ik was het vinden van de weg een makkie. De bewegwijzering was zo uitbundig dat de gele pijlen ondanks de beslagen bril stralend door kwamen. Behalve het lopen had ik ook nog taken op het gebied van de waterverzorging en fotograferen. Foto's van de Oude Leede Loop ontbreken nog op de website van dit evenement en dat moest verholpen worden.
Verder was de verzorging halfweg uitstekend maar mijn water moet elk half uur aangevuld worden. Dit betekende 25 km met intervallen lopen want Leny had haar zinnen gezet op het verbeteren van haar tijd van twee jaar terug en stoomde door alsof de duivel haar op de hielen zat. Mijn dank aan Ger die mijn fototoestel in het rond fietste en Anne die het fotograferen halfweg overnam.
Het weer was record weer. Nagenoeg windstil, ca 5ºC, een beetje mistig vochtig en een uitstekende begeleiding door familie en vrienden maakte het tot een heerlijke loop. Uiteindelijk bleek Leny aan de finisch na twee jaar 5 minuten ouder te zijn geworden. Daar hoorde ik uit de eerste hand van Jo geschokt het nieuws van de mislukte recordpoging aan. Maar eind goed al goed. De douches waren warm, de erwtensoep heerlijk,de speculaas kruidig en de dag nog jong.
Met dank aan Jos en al zijn helpers tuften wij als tevreden mensen huiswaarts naar het zonnige zuiden. Onderweg naar zijn thuisland bleef Jo met de vraag worstelen wat ik zou schrijven over het niet slagen van zijn recordpoging en wat ik geschreven zou hebben als deze wel geslaagd zou zijn. Het antwoord is simpel, gewoon hetzelfde maar dan met een andere draai er aan.
Zondag was het lopen ook simpel namelijk simpelweg door het veld naar Simpelveld. Ik moest en zou namelijk de stoomtrein nog eens in levende lijve voor de lens krijgen. Ondanks mijn veelvuldig lopen in die omgeving was mij dat nooit gelukt. Het weer was wat kouder dan gisteren en de spieren en pezen kwamen krakend opgang maar na het opwarmen, gelijk een reptiel, ging het wel. Simpelveld is vanuit Heerlen een stief kwartiertje lopen en gelardeerd met een aantrekkelijke klim naar Huls. In de afdaling naar Simpelveld hoorde ik de locomotief al stationair stampen maar bij het oprennen van d'r statie (station) zag ik helaas slechts het heklicht en een grote pluim. Dus weer niet gelukt want locomotieven horen met het front op een foto te staan.
Ik bevroede dat dit alles met met Sinterklaas te maken had. Onderweg wemelde het namelijk van allerlei schijnheiligen (terwijl de echte er zo (hier klikken) uit ziet) en al dat gespuis verplaatst zich kennelijk, samen met wat vreemd uitgedoste obscure types, met de stoomtrein want met stoomboten kom je in Limburg niet zo ver. Al zigzaggend tussen deze vreemdelingen door bereikte ik weer het beginpunt en daar bleek dat ik in de Limburge heuvels een 2e Oude Leede Loop gelopen had. Het ligt in de verwachting dat Jo dit ook heeft gedaan en alsnog "a morning after" record gelopen heeft die de bittere pil moet vergulden.
27/11/04
Met de Oude Leede Loop (25 km) en de Sylvester Marathon in zicht moest er deze week letterlijk aangepoot worden. Eerst werd dus dus woensdag bij mooi open winterweer een try out van de eerste gelopen met een geslaagde cooling down in de auto op weg naar de Nights of the Proms in Rotterdam. Dit, en daarmee bedoel ik alleen het lopen, werd zaterdag gevolgd door een serieuze marathon training. Om wat voor reden dan ook giet ik deze altijd in de vorm van de opgave om in twee dagen totaal meer dan 5 uur te lopen. Het is natuurlijk een zinloos ritueel van een sportfanaat maar gelukkig wel onschuldig want alleen ik zelf wordt daar maar moe van.De Oude Leede Loop wordt mijn 2e en ik kijk op basis van de 1e naar komende zaterdag uit. Vorig jaar moest ik afhaken vanwege de zoveelste kamerverhuizing van mij geliefde dochter.
Vaders hebben daarbij, in voorrang boven de vriendjes van het moment, de schone taak van het "trap af-busje in-busje uit-trap op" versjouwen van allerlei onhandelbare prullaria, het in elkaar zetten van Ikea stapelbedden en dergelijke constructies (klik voor een fragment) en het van alles stormvast ophangen aan reeds geperforeerde muren van bordpapier.
Twee jaar geleden heb ik na afloop de route voor Jos in kaart gebracht. Helaas zonder copyright te vragen want anders had zijn website mij rijk gemaakt. De route is "Hollands Mooi", dat wil zeggen sloten, vaarten, weilanden, bagger, kroos, wilgen, molens, gemalen en boeren gehuchten. Het enige nadeel is dat je niet alleen heen maar ook terug de wind tegen hebt. Ik heb als jongen in die polder door dat fenomeen heel wat af geleden en ken daardoor de weg na vijftig jaar nog op mijn duimpje. Het is ondanks dat een echte gezelligheidsloop en alleen al voor de erwtensoep na afloop zou ik deze lopen
De grote vraag is echter of onze zachte grijze Keniaan Jo tegen deze harde loop in Hollands Midden bestand is. De allochtonen zoals Jos, Herbert en ik zijn en blijven natuurlijk Hollanders en die hebben daar geen problemen mee. Ik wijs in dit verband nogmaals op de publicatie van de Jezuït Jac. van Ginneken:
Van huis uit zijn de Hollanders ook in hun diepste binnenste wat onverschillig en koud, m.a.w. volstrekt niet emotioneel: er moet heel wat gebeuren eer zij genieten of lijden, uiterlijk zijn zij dientengevolge stijf en stroef en niet bewegelijk of druk. Geel is een type van een Hollander! Ze zijn standvastig en zonder sluwheid wijs. Hun perseveratietendenz toont zich vooral duidelijk in het lang-boos blijven, het niet gemakkelijk vergeven, ingevreten afkeer, ja soms levenslangen haat. Verder in het vasthouden aan oude meeningen, het beperken hunner vaderlandsliefde tot stad of provincie (hierin persevereeren immers juist de eerste indrukken der jeugd) wat heel onze geschiedenis dooradert. Eindelijk in de routine van z'n dagorde en 't gesteld zijn op z'n gewone uitspanningen aan stamtafel of kaartspel, in z'n spaarzaamheid, en de overeenstemming tusschen z'n overtuigingen en z'n daden. De wilskracht is hem aangeboren maar uit zich dikwijls tamelijk onbarmhartig en in de jonge jaren zelfs plagerig of in ruw Hollandsch ‘pesterig’. In vorm en manieren meestal beleefd, ontbreekt hem alleen de handigheid om charmant te zijn. En er ligt over dat alles een ongedwongen oprechtheid, die u doet voelen, dat ge onder waarheidlievende slechts ietwat stugge menschen verkeert. De meest typische karaktertrek van den Hollander, door Fruin geheel ten onrechte aan alle Nederlanders toegeschreven, is de bedaardheid; een woord dat in zijn volle Hollandsche beteekenis wel in geen andere taal zijn weerga vindt, daar het niet slechts bedachtzaamheid in 't overleggen, langzaamheid in 't handelen en rustigheid van wil maar ook koelheid in voorspoed, geduld in tegenspoed, volharding bij weerstand, kalme gelatenheid in verpletterend ongeluk en stille genoeglijkheid bij onverhoopt welslagen omvat. Dit alles geeft den Hollander den eerenaam van solied en inderdaad kenmerkt hem een zekere stabiliteit, die met een minder mooi woord soms ook starre achterlijkheid moet heeten. Men behoeft niet zoo heel veel te doen, om in Holland voor ‘haantje de voorste’ te gelden.
Herbert onderschreef deze Hollandse hardheid bij de zaterdag training. Hij gaf keihard aan dat hij met een uurtje lopen per week in de benen in zijn thuisland ging lopen. In Drenthe komt hij namelijk 's avonds de deur niet meer want het is daar zo donker. Ik kan mij dat van de afgelopen jaren niet herinneren. Waarschijnlijk omdat ik in het donker niet bang voor Ellert & Brammert was. De komst van Herbert, helaas zonder Anne mee te brengen, bracht gelijk de conversatie op een hoger (decibel) niveau. Jammer genoeg kon ik daar weinig van genieten want mijn onwillige been dwong weer tot afhaken. Dat wil niet zeggen dat er geen kilometers gemaakt werden.
Vanuit Meerssen werd tegendraads het oude parcours van de Mergelland Marathon via Terblijt, Groot Welsden, Margraten, Scheulder, IJzeren tot Valkenburg gelopen. Daarna werd via de afsteker langs de Geul terug gelopen. De tijd van 2:42 h. was niet om over naar huis te schrijven maar dat heb ik ook niet gedaan. Het enige en slappe excuus was dat Sint Nicolaas mij nog in de benen zat. Vrijdag had deze figuur namelijk de Werkgevers en Vakbonden bij DSM nog gelijkstemmig met een zelfde liedje aan het zingen gekregen.
Zondag liep ik als herboren. De laatste weken pas ik de trigger-points behandeling op de onwillige periformus en omstreken toe. Dat doet smerig pijn maar ook wonderen. Het was heerlijk om weer eens zonder al te veel pijn in de hamstrings en de heupen door de Limburgse heuvels te snellen. De 2:25 h. die daarbij op de klokken kwamen bracht het voortschrijdend weekgemiddelde op 9,5 h. en dat is niet slecht voor de oudere marathonloper. Natuurlijk meet ik mij daarbij niet aan Rob Brouwer want die zit al vééél langer in de VUT.
20/11/04
Met de rust in de VUT viel het deze week wat tegen. De nog officieel te starten nieuwe baan als Directeur bij NFTE Nederland slokte nogal wat voortijdige tijd op. Dat zou niet ten koste van het lopen zijn gegaan als het weer beter geweest was. Nu moest ik mij beperken tot twee lange duurlopen waarvan één in een jagende sneeuwjacht. Niet dat het duurlopen helpt want zaterdag kon ik het op de gezamenlijke training niet bijbenen vanwege het nog steeds op één been lopen door de hexenschuss die de blessure in het andere been veroorzaakt. Dit was niet het enige lichamelijke ongemak. Woensdag kreeg ik het lid tot bloedens toe op mijn neus. Niet van een bierkan maar van een neervallend rookalarm! Zaterdag duizelde het ten overvloede bij het uit bad komen na het hardlopen. Daardoor testte mijn hersenpan even de hardheid van de vloertegels en verloor dat ten koste van een grote blauwe bult. Deze duizeligheid is niet verontrustend en komt van een verlaagde bloeddruk bij het snel opstaan na diepe rust. Maar goed, de heks kan de boom en het bloed loopt er niet uit dus lopen we vrolijk verder.
Het goede nieuws bij al dit geweeklaag is dat Kasteel Vaalsbroek het verleden DSM RunningTeam uitnodigt voor de laatste jaarafsluiting. Verder wordt, onder de bezielende leiding van Jo, de SM (Simon/Sylvester) Marathon dit jaar alweer voor de 3e keer gelopen. Deze is ooit georganiseerd om het samenvallen van mijn 60e levensjaar met de 60e marathon te gedenken.
De zaterdagtraining was goed bezocht en Battice gaf aanleiding tot enige gespreksstof. De sleet schijnt in Jo te sluipen want hij kon zijn PR op één seconde na niet verbeteren. Dit terwijl hij dit jaar de ene PR na de andere verpulvert. Misschien hield de vraag die hij in een open mail stelde hem zodanig bezig dat hij te weinig scherp op de finish af ging.
Citaat Jo:
Wat is er met Simon gebeurd tijdens zijn hoogtepunten in Nepal en Tibet? Verneem ik dat hij niet naar Battice is gekomen omdat hij naar andere (wijze mensen) geluisterd heeft.!! Ik dacht altijd dat hij nog niet eens naar zichzelf luisterde en dan deed wat eigenlijk niet kon.
Het is overigens een goede vraag en het antwoord is simpel. Ik heb in het klooster van Ronghpu bij deze Boedhistische non in haar kloostercel geslapen. Het raampje van haar cel bood een hemels uitzicht op de flonkerende sterrenhemel boven de North Face van de Mt Everest. Dat hoogtepunt heeft mij veranderd want ik luister nu in ieder geval naar mijzelf. Twee dagen achterelkaar met de auto naar een een verre wedstrijd rijden is onverstandig.
Natuurlijk werd ook Monster geëvalueerd maar omdat Karel zegsman was bleef dat steken in de kwaliteit van het Delftse bier en de weerstand van Limburgse Piet tegen dat Hollandse gerstenat. Maar op zaterdag 4 december is er hoe dan ook voor iedereen een herkansing in de Oude Leede Loop. Ook voor Jo want als hij zich 1 seconde langer inspant dan zou hij zou het parcoursrecord van 1:32:58 op naam van Jos Brouwer breken.
Drie dagen achterelkaar lopen is onverstandig dus deed ik het zondag toch. In de schaduw vroor het licht maar in de zon was het heerlijk crossen over de blubberige veldwegen van het heuvelland. Tot mijn verrassing liep het andere been plots weer mee zodat ik voor mijn gevoel vooruit vloog. Toch heb ik het maar beperkt tot een kleine anderhalf uur want je loopt zomaar een blessure op. Het voortschrijdende weekgemiddeld kwam ondanks alle kwalen toch nog boven de 8 h uit en dat geeft weer hoop voor de 5e marathon van dit jaar.
13/11/04
Met de rode bloedlichaampjes en de wandelspieren zat het wel goed na de hoogtestage in Tibet. Ook was in het tropische oerwoud van het laagland van Nepalhet gesteun en gepiep van de overbelaste ademhalingsorganen als sneeuw voor de zon verdwenen. Verder had de Hollandse pot na de terugkomst de darmflora weer snel hersteld zodat de doorlooptijd van het eten geen racesnelheid meer had. Maar dat alles wil niet zeggen dat het hardlopen ook goed ging. Na zo vele weken zijn de hardloopspieren vergeten waarvoor zij waren en dat is 2 weken voor de 21,1 km lange Jo Oltshoorn Loop over het strand bij Monster niet echt handig.Een snelcursus voor het ene been versneld voor het andere zetten was de oplossing en juist voor Monster kon ik weer meer dan 2,5 uren achtereen lopen. Maar dat lopen liep nog niet gemakkelijk. De piriformus oftewel de peervormige bilspier blijft opspelen. Dat betekent dat het rechterbeen gedegradeerd is tot standbeen en het linkerbeen al het afzetwerk moet verrichten. Toch werd al kreupelend het weekgemiddelde opgeschroefd tot 8 uur zodat Monster moest kunnen.
Base Camp 1 North Face Himalaya (Tibet)
DSM Anti Infectives, met Jos Brouwer als perfecte organisator, sponsort al vele jaren deze zwaarste ½marathon van Nederland. Dat het de zwaarste is wordt met name in Limburg bestreden maar het blijft een feit dat het, afhankelijk van het weer en de waterstand, een behoorlijke klus blijft. Dit jaar hadden de doordouwers geluk. Een gure noordwestelijke wind, regen en hagelbuien, opkomend hoogwater, schuimkoppen over het strand en veel sompig zand maakte het tot een aangename helletocht. Jammer genoeg moesten Jos en Mark langs de kant blijven vanwege hun blessures. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel en dat was de begeleiding op het laatste stuk van Jos en het kunstzinnige fotowerk van Mark.
Achteraf was er zoals de groepsfoto laat zien natuurlijk niets aan de hand. De Delftse debutanten hadden zichzelf overtroffen al kunnen zij natuurlijk nog veel beter, de dames waren in schoonheid over de eindstreep gekomen en de heren hadden een goed verhaal in de vorm van een succes story dan wel geldig excuus.
De tombola leverde weinig meer op dan een fles douche gel, uitgerekend voor mij die de meestal koude douches na de wedstrijd schuwt. De mountain bike ging ons sowieso voorbij omdat Opa Rob meedeed. Hij heeft ooit in Zwitserland zo'n apparaat gewonnen dus zit het er voor ons bij zijn aanwezigheid volgens de kansberekening niet meer in. Het eten en drinken na afloop was prima maar het toetje in de vorm van een mooi DSM Unlimited Purox Golf Shirt maakte het geheel af. De druk om mijn golfcarrière voort te zetten is hierdoor wel fors toegenomen.
De volgende Delftse exercitie wordt de Oude Leede Loop op 4 december a.s. Deze 12e versie van de uitgegroeide zaterdag training van de Brouwertjes is een echte aanrader. Met de start om 8 uur 's morgens heeft de dag (bij wijze van spreken) goud in de mond. De mobiele fiets catering van de niet lopende familie en vrienden is af. Het T shirt is een collectors item maar de huisgemaakte Hollandse erwtensoep na afloop is op zich al een reden om 25 km te lopen.
Zondag stond de 33 km van Battice als vervolg helletocht op het programma. Ik wilde namelijk Jo Schoonbroodt niet alleen laten lopen want wat moet hij zonder mijn steun. Op de terugweg van Monster werd mij echter uitgebreid en fijntjes uitgelegd dat dit gekke werk was, spotten met de gezondheid, solliciteren na blessures en nog veel meer hele waarheden. Met een bloedend hart heb ik dus zondag uitgeslapen om de pijn van het afzeggen niet te bewust te moeten voelen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik had tenslotte tijdens het eten de debutanten aangepest met verhalen over de noodzaak van "gelijk de beuk er in de volgende dag".Het werd een heuveltrial in de najaarszon van Heerlen met een rondje Heerlen-Wahlwiller van 2:37. Geen Battice maar wel lekker op en af baggeren door bossen en velden over landwegen. Hiermee kwam het voortschrijdend weekgemiddelde weer boven de 9 uur uit en naakt de marathonvorm weer. Nu nog even de peervormige bilspier onder de knie krijgen en dan loopt het weer vanzelf.
Google Sites
Report abuse