Embedded Files
27/12/08
Zaterdag was de dag van de 7e Simon Marathon oftewel de GRATIS SM Loop. De marathon die ik in 2001 eenzaam en alleen zou lopen om in het jaar dat ik 60 werd ook 60 marathons op de teller te krijgen is, dankzij de interventie van Leny Hochstenbach en Jo Schoonbroodt, in de jaren uitgegroeid tot een heus evenement. Het Simon is in de naam is inmiddels vervangen door het publicitair beter klinkende Sylvester terwijl Jo het SM Loop gezicht is geworden. Zijn werving als 55+ wereldrecordhouder op de 6 uur en Nederlands recordhouder op de marathon trekt lopers van heinde en ver naar Limburg.
Het gebeuren wordt nu in plaats van vóór mij, mede dóór mij georganiseerd. Mijn belangrijkste taken zijn het mee stoeien over de de organisatie, het bedenken en beproeven van het parcours, het webmaster zijn, een bijdrage leveren aan de verzorging en het meelopen als rode lantaarn.
Het aardige van dit alles is dat de organisatie nooit bijeenkomt. Waarschijnlijk is dat de reden dat alles op rolletjes loopt en dat de loop GRATIS en voor NIETS is.
Het bedenken en beproeven geeft door het jaar heen het meeste loopplezier. Vorig jaar was er de uitdaging om van de bron van de Geul bij Lichtenbusch (B) de weg naar de uitmonding in de Maas bij Voelwames te vinden. Dit jaar was het opleuken van het parcours Meerssen - Camerig v.v. de uitdaging. Nu verliest een vos wel zijn haren en zijn loopsnelheid maar niet zijn streken. Dus fietste ik tussen neus en lippen de Keutenberg, Dolsberg en Gulpenerberg in het parcours. In ruil met een kleine positieve concessie aan aan de 42,195 km van 1,4 km.
Binnen de organisatie genereerde met name de Keutenberg veel mailverkeer. Niet de beklimming maar de afdaling met meer dan 100 man/vrouw over het smalle bospad was het pijnpunt. Uiteindelijk werd ten kosten van 1 km extra gekozen voor de oplossing waarmee de lopers thuis konden komen. Het beklimmen voor de dood of de gladiolen van de Keutenberg en het stervend afdalen via Dode Man.
Met 70 liter water/oplosthee kwam ik goed afgekoeld aan de start. Het vaten vullen met de tuinslang bij - 5°C is geen goede warming up. De aanwezigheid van meer dan 120 loopsters en lopers was echter hartverwarmend. Het evenement trekt namelijk een vreemd mengsel van loopgekken en gekke lopers. Brian die met 700 marathons achter zijn hielen in zijn korte broek even vanuit Engeland het mooie Limburg aandeed, Thijs die op zijn blote voeten het lekkerst loopt, Gunther die hier zijn 100e marathon kwam doen en de begeleiding op een éénwiel fiets zijn zo de voorbeelden.
Voor de start werd eerst Jo door Jan met de hond nog gehuldigd voor zijn 2008 prestaties. Daarna schoot Guus van de Nachtegaal het van ongeduld trappelende loopvolk weg. Klaus had de rol van pacer, wegwijzer en herder gekregen, Jo speelde de rol als schapendoes door langs de kudde op en neer te rennen en ik mocht de rijen sluiten als rode lantaarn.
Die rol speel ik met twee vingers in de neus. Ik kan gewoon niet meer sneller maar houd het als geluk bij een ongeluk wel heel lang vol. Het enige probleem bleek het bij elkaar houden van de kudde te zijn en de afdwalende schapen die de herder niet volgden. Achterin had ik daar weinig last van. De oudgedienden zoals Micha weten dat het met mij goed lopen is. Ik weet de weg en loop constant als een Zwitsers uurwerk. Wel heb ik wat lopers moeten behoeden voor vreemd gaan. Sommigen dachten dat de Schweiberg ook nog in het parcours zat. Gelukkig leidden alle wegen stroomopwaarts naar Camerig en stroomafwaarts naar Meerssen en zo kwam alles vanzelf weer goed.
Het lopen zelf ging gesmeerd. De vorst had het parcours keurig verhard, de winterzon scheen stralend en de straffe oostenwind bleek nauwelijks een probleem. Dit in combinatie met het aangename gezelschap deed de kilometers ongemerkt wegtikken. Dat Leny in Camerig fris en vrolijk instapte voor het lopen van de halve en Ricardo op de mountain bike meereed droeg daar een extra steentje aan bij. Daarbij, wie denkt nog aan uitstappen als een duo van 133 jaar nog ontspannen voort drentelt.
Wat ook bijdroeg was de uitstekende verzorging bij de Gulpener brouwerij o.l.v John en van José, Con, Cecille en kinderen, Huub en Thea. Eigenlijk hebben die het echt moeilijk in de vrieskou. Zo kwam na 5:31 de Nachtegaal weer in zicht zonder echt geleden te hebben.
De nazit in de Nachtegaal was aangenaam als altijd. Soep, koffie, Palmje en een gezellige ambiance brengt de vermoeide loper weer op krachten.
Ga naar de SM Loop website voor de reacties van de lopers en voor de inschrijving van de volgende editie.
20/12/08
Dit weekend werd het laatste puntje op de i van voorbereiding op de SM Loop gelegd. Met 5:10 lopen in het weekend zit de marathon wel in de benen. Daar zag het de afgelopen week niet naar uit. De val, plat op de rug, tijden de Mescher Bergloop had nog twee staartjes. Ten eerst was Leny ondanks het oponthoud nog de 4e dame 55+ geworden en dat maakt haar weer 12 jaar jonger. Ten tweede bleek afgelopen maandag mijn gestalte verworden te zijn tot die van een tachtigjarige tuinman met gelijktijdig hernia, spit, ischias en reuma. Helaas veroorzaakte die gestalte ontluistering ook de daarbij behorende rugpijnen en zo bleef ik aan huis en haard gekluisterd.
Zaterdagmorgen stond ik weer enigszins in het lood en voor de keuze: "De dood of de gladiolen". Het op de krent stil blijven zitten of na het lopen weer krom staan, stond voor de dood. De wegzakkende moraal opvijzelen door met succes de beuk erin gooien, stond voor de gladiolen. De keuze was natuurlijk te gaan voor de gladiolen. Elke loper weet dat met twijfels aan de start komen het ergste is wat je kan doen.
Na een kwartiertje had ik weer de rug van een jonge god. Kennelijk waren de grote rugspieren als reactie op de val wat overspannen geraakt en werkte de beweging ontspannend. Het werd zodoende een aardig rondje via Maastricht en Valkenburg over gebaande paden. Het schaatsen in de modder in de herstelfase leek niet zo benig.
Het donkere weer deed de kerstverlichting goed uitkomen. Al die schijnende lichtjes schijnen gezellig te zijn maar de overdadigheid maakt er een beetje schone schijn van. Je kan het zo gek niet bedenken of het is behangen met lampjes en er galmt een kerstdeun uit. In Valkenburg trekt dit horden belangstellenden van boven de rivieren en buiten de landsgrenzen. Die van boven de rivieren begrijp ik maar waarom Duitsers, Belgen en Engelsen zo massaal per bus aanrukken is mij een compleet raadsel.
De echte Kerstsfeer snoof ik in Terblijt op. Een ruwhouten kerststal met uit mergel gesneden beelden vertoevend in gewoon stro zonder blink blink en zonder jingle bells gejengel.
De enige domper op het geheel was de gedachte dat malloten dit zouden ontvreemden of vernielen. Maar misschien kom ik wel teveel in de randstad. De 3:01 kikkerde mij echter op.
Zondag werd daar 2:09 aan toegevoegd. De enige hindernis was de spoorwegovergang bij Simpelveld. De stoomtrein stookte zo traag op dat ik bijna aan een cooling down te onder ging. Toen deze langs kwam bleek Danny Touw, mijn personeelsmanager bij DSM Resins Hoek van Holland op de bok te staan. gelukkig was hij daar sneller in.
Het wordt nu tijd om het weer voor komende zaterdag in de gaten te houden. Ik richt mij daarbij vooral op Helga van Leur. Elke dag kirt zij weer als een overspannen teener over het spannende weer op lange termijn zonder overigens dat voor morgen goed te voorspellen. Zij is waarschijnlijk de enige die niet weet dat haar voorspellingen nooit uitkomen. Gelukkig blijft zij de vorst voorspellen die ik als parcoursdirecteur niet kan gebruiken. Baggeren door de beemden over bevroren grond is werk voor watjes.
13/12/08
Het loopweekend stond in het teken van de SM-Loop en de Mescher Bergloop. Het eerste is gewoon langere tijd stug doordieselen om de lange afstand in de benen te houden.. Het tweede vraagt een stapje extra. Dat extra bleek zondag lastiger te zijn dan zaterdag gedacht. Toen kon met fikse pas over de blubberige paden gesneld worden want die waren stijf bevroren. Zondag was de bovenlaag net ontdooit en dan wordt het schaatsen in de heuvelen rond Mesch. Deze ijspret in de löss werd nog eens versterkt omdat wij niet meer vooraan lopen. Met een paar honderd voorrijders was de piste namelijk goed glad gelopen.
Gelukkig was ik goed voorbereid. Zaterdag had ik de frontale beenworp al in de beemden van de Geul beoefend. Bevroren molshopen geven nu eenmaal niet mee als je daar een teen achter krijgt. Zondag stond de achterwaartse halve salto zonder Rietberger op het programma. Nu waren de schouders op een steile afstap niet goed naar voren gehouden en dan ga jij net zoals op de ski's of de schaatsen pats boem plat.
Tot mijn opluchting waren de kleren nog heel want die genezen niet, hoewel ze wel van het extra wassen slijten. Het lichamelijk ongemak bleef verder beperkt tot wat stijfheid en die wijten we maar aan het nog onwennig op de schaatsen staan. Ik had deze week nog op de schaatsen gewild. Helaas was willen geen kunnen want de ijsvloer van het Biltsche Meertje was iets te dun voor mijn gestalte. Gelukkig hield het opgevroren ijs op de paden van de Utrechtse Heuvelrug het wel en zo werd het toch nog een geslaagde schaatstraining.
Ook de verdere week stond in het teken van de Mescher Bergloop. Het gevreesde trappenpad vraagt enige voorbereiding. Met de 455 treden op de Wilhelminaberg in de achtertuin was dat natuurlijk geen probleem.
De loop zelf ging vanzelf. Dat lag echter meer aan Leny dan aan mij. Soms krijgt zij haar adem niet onder controle en dan wordt mijn hazen meer een anti hyperventilatie pep talk dan het in gezwinde pas voorgaan. Toch ging het per saldo wel goed. Vooral bij het dalen en scheelt dat weer de helft.
We winnen sowieso toch in de nog steeds niet bestaande 65+ klasse en dat scheelt een hoop stress. Tel daar nog bij op het GENIETEN van de omgeving en het en passant inhalen van wat jeugd en een zondagmiddag loopje kan niet stuk. Na afloop was er de eerste staande vergadering van 5 minuten met Jo over de organisatie van de SM-Loop dit jaar. Zoals het twee maagden betaamd was alles dik in orde. Het zou tevens de laatste vergadering kunnen zijn maar er is ruimte in het verbeteren van Jo zijn parcourskennis. Vorig jaar ging hij, mede door zijn verkoudheid, op het verkeerde pad. Nu is hij vast verkouden aan het worden en heeft nog geen inhoudelijke kennis van het door mij opgepimpte parcours. Na een paar jaar heen=terug over het zelfde parcours mogen de lopers nu ervaren dat terug heel anders kan zijn dan heen.
06/12/08
Het goede bericht is dat mijn kleren na het hardlopen een luchtwegen en traanbuizen openende ammoniak geur verspreiden. Dit duidt niet op lijfelijke ontbinding maar wel op het feit dat het lichaam tijdens het lopen vaardig het dreigende wintervet omzet in de voor de spieropbouw broodnodige aminozuren. Kortom, ik doe kennelijk nogal mijn best in de voorbereiding van de SM-Loop. Toch moet ik dat wat relativeren. In een gerieflijk hotel met een warm knappend romantisch haardvuur op de flatscreen werd ik afgelopen week geconfronteerd met een nadenkertje. Eigenlijk zou ik mijn adem meer aan andere zaken moeten besteden.Het slechte bericht is dat dat de spieren en pezen in hun scheden piepen en kraken. Natuurlijk wijt ik dat niet aan een onmatig loopjunk gedrag. Ik gebruik het weer als bliksemafleider. Het blijft maar koud, sneeuwerig waterig en waaierig. Onze weerprofeten blijven de opwarming maar preken terwijl zij elke avond vermelden dat de temperatuur onder normaal is.
Op zich klopt dat sowieso niet. Zij beheersen de Nederlandse taal namelijk net zo slecht als de weerkunde. Zij bedoelen dat de optredende temperatuur normaal is voor de tijd van het jaar maar dat die lager is dan het langjarige gemiddelde. Anders gezegd, het is normaal dat de dagtemperatuur in Nederland wel 10°C afwijkt van het gemiddelde.
Meevoelende toeschouwers staan door dit kraken en piepen als ik start met lopen bij wijze van spreken klaar met de krukken. Na een kwartiertje gebeurt er echter een Bijbels wonder en dan loop ik weer als een kieviet. Dat is met name 's zaterdags zeer gewenst. De mansauto's die eenmaal per week met de winkelende vrouwen op stap zijn en de honden die hun bazen uit laten vormen een ernstige veiligheidsrisico. Ook zaterdag moest ik weer eens uitleggen dat ik niet graag achterna wordt gezeten door puppies met een schofthoogte van 50 cm waarvan de baas zrgt dat zij niet bijten en meerdere malen de berm induiken voor bestuurster met een tunnelvisie. Het mag een wonder heten dat ik 3:02 overleefde.
Om het af te leren hield ik zondags rust en rukte ik maandag uit voor een beproeving rond Gulpen van het SM-Loop parcours. Om in de loop wat meer uitzicht te bieden op het Geuldal zijn dit jaar na het 30 km punt de Gulpenerberg en de Dolsberg ingelegd. Deze aardkloten geven hun uitzicht niet zomaar prijs maar naar enig stoempen krijg je dan toch de Geul en het Vierlandenpunt met als achterland België en Duitsland te zien.
De gevaren van het lopen kregen nog een andere dimensie bij het beklimmen van de Dolsberg vanaf de Beverberg. Ik heb deze lastig helling gekozen om op de terugweg een verlangend uitzicht te krijgen op de drankpost bij de Gulpenerbrouwerij.
Op de top trof ik bij verrassing een bos rode rozen aan. De gedachte dat dit door een stille aanbidster van mijn loopkunde was neergelegd verdween bij het lezen van het briefje. Een arme ziel had hier de geest gegeven door een hartstilstand. Het zal verborgen blijven of het een wandelaar, loper of montain biker was in jonge jaren of der dagen zat. Wel weet ik dat zijn laatste uitzicht letterlijk en figuurlijk adembenemend was.
Het gebaar van de rozen liet zien dat niet heel Nederland gevuld is met botte horken al geeft het verkeer in de Randstad wel aanleiding voor die gedachte. De vredige aanblik van de Dolsberg vanaf de Kwakkerpool schonk mij daarna de gelukkig nog tijdelijke rust.
De week was zoals gewoonlijk weer in reizen met sneeuw en regen vergaan. Ik ben bezig om mijn inspanningen voor de jeugd wat te delegeren maar voorlopig heeft dat averechts effect. Gelukkig houdt het mijn rijvaardigheid op pijl en beidt het de kans om buiten Limburg het loopterrein te verkennen. Verder blijf ik uitstekend op de hoogte van de wegwerkzaamheden. Sterker nog ik mag ze stapvoets tussen Amsterdam en Limburg bekijken.
Aan de trein als alternatief ben ik nog niet toe. het wachten op de als altijd tochtige perrons en de coupés niezende, luid bellende en smakkend etende medereizigers is een te grote bedreiging voor mijn vorm.
Wel miste ik zo de kans op de broodnodige sneeuwloop. Wellicht dat dit jaar mijn wens voor bar winterweer tijdens de SM-Loop in vervulling gaat. De voortekenen zijn gunstig voor zolang de weerprofeten dit niet voorspellen. Zoals alleen zij niet weten komt namelijk altijd het tegengestelde uit.
29/11/08
De hoestserenade die ik mijzelf bracht na afloop van Battice had nog een staartje. De volgende dagen blafte ik 's nachts een aantal nocturnes bij elkaar. Mijn buren, die toch op enige afstand wonen, vermoedden "That doggie in the window" en vonden dat "How to much". Om burenruzies te voorkomen, ben ik maar bij het "Kruidvat" een hoest afdrijvend middel gaan kopen. Dat bleek een uitdaging op zich te zijn. Het aanbod van farmacie, homeopathie en kruiden kwam bijna mijn strot uit. Alsof dat niet genoeg was, bleek de hoest voor de liefhebbers ook nog spiritueel te bestrijden te zijn.
Maak een amulet door in een zwart satijnen zakje een stukje ebbenhout te doen, samen met een paar stukjes bruine kandijsuiker en een stuk Lavaswortel (vers of gedroogd). Hang het zakje om je hals en draag het op je lichaam, laat het echt contact maken met het blote lijf. Dit amulet zal voorkomen dat de hoest je hele leven overneemt. Als de hoest over is hoef je het amulet niet meer te dragen.
Het aangeschafte farmaceutische middel werkte gelukkig probaat. Alleen al het spiritueel plaatsen van het flesje op het nachtkastje loste de vastzittende hoest spontaan op. Een week na Battice ging ik dus met succes op herhaling via een xxxL loop. Dat wil zeggen, ik haalde het met vlag en wimpel zonder hoesten. Het nagenieten viel jammerlijk tegen. Mijn bezigheden voor de jeugd stuurde mij op zondagavond de sneeuw in, richting Randstand. Ik mocht dus 5 uur van een feeëriek met autolampen verlichte sneeuwlandschap genieten voordat ik in mijn stijve benen in het hotelbed kon strekken.
De loop outfit bleef gedurende de week jammerlijk in de reiskoffer rusten. Ondanks mijn wisselend verblijf op de besneeuwde Utrechtse Heuvelrug en in het Sportcentrum Papendal lieten mijn bezigheden voor de jeugd geen ruimte voor sportieve excercities. Het werk zelf varieerde inhoudelijk van "Meester" voor een klas van 16 jarige op een zogenaamde zwarte school tot "Standwerker" op een onderwijscongres met 1600 deelnemers.
Als je niet meer doet wat je altijd hebt gedaan dan wordt alles anders is naar mijn ervaring een waarheid als een koe. De vrees dat ik nog deskundig wordt in onderwijsland is niet geheel ongegrond. De inhoud van de vrees is dat het onderwijsland een ondoordringbare wildernis is van ambtelijke regels. Dit weekend moest ik dus nodig aan de bak. De SM-Loop komt er aan en ik moet daar staan of beter gezegd lopen. Het werd zaterdag met enig hallucineren 3:03. Het rondje Meersen - Maastricht - Valkenburg - Meersen leek mij in Valkenburg naar de kop gestegen. De fameuze kerstmarkt aldaar bleek heel andere dimensies te hebben gekregen.
Nooit heb ik stilgestaan bij de maten van de Kerstman laat staan bij zijn geslacht. Het plaatje langs de Geul maakte mij duidelijk dat wij in alles voorgevormd zijn. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat een vrouw een Kerstman wordt zodra je haar met een kerstmuts op in het dennengroen met ballen zet. Ik zou willen dat ik nog voor mijn boterham werkte. Net als Jo zou ik dan ontspannen kunnen genieten van pensioen gewenning vrije dagen om te trainen. Nu moet ik de komende week pensionado vrij opnemen want anders kom ik nooit meer aan trainen toe.
08/11/08
Zaterdag heb ik de beentjes gestrekt om te kijken of het lopen weer ging. Dit alles had te maken met het gepruttel in mijn luchtpijpen en de bijpassende luchtstuwing vanuit de longen om deze schoon te vegen. Dat gedoe duurde al een week en dan moet het maar eens gedaan zijn. Gelukkig verliep de proef goed. Zolang ik maar bleef lopen werd er niet gehoest. Stilstaan betekent wel gelijk de longen uit je lijf hoesten. Kortom, lopen met een verkoudheid raad ik iedereen af behalve dus mijzelf.
Zondag dreef dus de passie voor het lopen mij naar Battice. Van enige prestatie dwang was echter geen sprake. Mijn oorkonde van het eerste lustrum stamt al uit de vorige eeuw en jezelf proberen te overtreffen met een tijd onder de 2:48 zit er niet meer in.
Jo had mij weliswaar op zijn bekende fijn besnaarde wijze een lijstje met bejaarden gestuurd die ik voor zou moeten blijven maar daar had ik even geen boodschap aan. Rustig uitlopen en aan de finish uithoesten was het simpele devies. Om dit af te smeken heb ik mij voor de start nog even bij het beeld van de Verlosser uit mijn bouwjaar vervoegd. Enige gelovigheid is mij vreemd maar soms brengt goedgelovig zijn de nodige zielenrust.
Gelukkig trof ik naast de Chamonix strijdmakker Bas Mullekes ook Willem Mutze aan de start. Ik had wat goed te maken want ik had hem en Henk Geilen ten onrechte betrokken bij de vorige week besproken frauduleuze wedstrijdstrategie. Gelukkig kunnen Willem en Henk een stootje hebben maar ik wil niet in hun handen vallen. Willem's daden bleven tot mijn redding bij gebarentaal. Voor Henk moet ik nog even vrezen. Battice lopen is voor Hollanders zoals ik natuurlijk een droom wedstrijd. Het kost niets, je kan goedkoop benzine tanken, je krijgt na afloop goed te eten en je komt nog eens in het buitenland.
Alleen het weer kan tegenvallen. Het zit altijd op de wip tussen een verlaatte Indian Summer en een vroege inval van Koning Winter. Het kan dus vriezen of dooien maar waaien doet het wel altijd. Dit jaar zat het weer half mee, half tegen. De regen stopte net voor de start, de temperatuur was aangenaam maar de wind bleef venijnig doorstaan. Jammer genoeg staat die altijd tegen en zeker op het onmenselijke stuk na de 21 km.
Mijn wedstrijdstrategie is even simpel als doeltreffend. Ik start altijd als laatste en probeer iedereen voor mij in te halen. Dat is natuurlijk een heel andere aanpak dan de asociale strategie om iedereen voor te willen blijven. Ik zie tenminste nog eens iemand en een goed gesprek onderweg is nooit weg. Na 5 km kreeg ik zo'n goed gesprek in het vizier. Ik ontwaarde de rug van Willem Mutze met naast hem ontegenzeggelijk de rug van Henk Geilen. In de euforie waagde ik zelfs een aansluitend sprintje te trekken voor deze uitzonderlijke ontmoeting. Mijn ontgoocheling was groot toen bleek dat het wel Henk zijn rug was maar niet zijn voorkant. Deze desillusie gaf mij extra krachten en leidde tot een drieste poging om Willem uit de wind te gaan houden. Helaas bleek hij last van zijn knie te hebben maar dat is bij hem betrekkelijk. Zaterdag bleek hij nog 40 km gewandeld te hebben en nu ging hij voor de gezelligheid nog even Battice op een lagere versnelling doen. Het liep intussen prima. Dat is op zich geen wonder want tussen de vele kleine klimmetjes door gaat het tot aan 13 km voornamelijk bergafwaarts.
Bij de klim naar les Waides begint de Battice pas een serieus karakter te krijgen. Deze ging uitstekend want geen van de omringenden kon mij bijbenen. De afdeling hierna is iets voor de echte liefhebbers met sterke en nog onverzuurde bovenbenen. Dankzij de wijze lessen van de voormalige Nederlands kampioen berglopen Frans Wagemans pakte ik daar honderden meters op mede dalers. Schouders naar voren en rollen maar.
Bij de 21 km begint Battice lopen voor de echt te worden. Tot 31 km gaat het vrijwel steeds omhoog en tegen de wind in. Bovendien is de vorstschade aan het wegdek sinds de laatste kleine ijstijd niet meer gerepareerd. Als je op dat cross circuit kan blijven dribbelen dan kom je er wel.
Bij de 30 km zag ik de man met de hamer op mij afkomen met Leny op zijn hielen. Aangezien ik meer op vrouwen dan op mannen let, maakte dat het verschil. Het gaf mij voldoende krachten om de cîme quatre in de vorm van de Transpineu in looppas te bestijgen en de gevreesde muur van Battice op te snellen. Uiteindelijk bleek ik 3 minuten rapper geweest te zijn dan 2 jaar geleden. Het zal dus nog 40 jaar duren voordat ik samen met Jo de meet kan passeren.
01/11/08
Zaterdag was het koud en regende het. Met uitzondering van de ontbrekende stormwind, bijna het beestenweer waarnaar ik al sinds dinsdagavond naar had gehunkerd. Eindelijk kreeg ik eens de kans om aan het werk van de echte kanjers te ruiken. Balen, banjeren, baggeren en beuken totdat je er bij neervalt. Voor sommige lieden is marathons lopen namelijk slechts een vingeroefening en ultralopen alleen maar een pril begin. Het echte beulswerk begint bij tochten zoals "444 km Dwars door Ierland in 8 dagen". Een voor normale mensen onbegrijpelijk hersenspinsel van Willem Mutze, op weg naar zijn 1000 ͤ marathon, en voor Henk Geilen de gelegenheid om zijn 100 ͤ marathon te volbrengen.
Het laatste lijkt in het land van de echte kilometervreters nauwelijks een feestje waard maar insiders weten beter. Zelf ben ik op weg naar de +/- 90 marathons in 22 jaar maar Henk deed er 100 in 5 jaar, waarvan de laatste 50 in het afgelopen jaar. Daarbij breng ik nog niet eens het verschil in ons gewicht op de schaal. Ik torste eens steunend 90 kg in het rond maar kwam uiteindelijk uit op 75 kg. Henk begon bij 140 kg maar sleept nog altijd vrolijk netto 90 kg mee. Kortom een bijzonder prestatie die je een normaal mens niet zou toedichten. Henk is gelukkig echter een uitzondering op de regel.
Het feit dat Henk en Willem al een paar jaar met Jo Schoonbroodt en mij mee ploeteren in de SM-Loop heeft een dusdanige hechte band geschapen dat wij Henk mede mochten verrassen bij zijn terugkeer uit Ierland met de 100 marathons op zak. Dat wij beiden voor het feestje een conditie bedervende drank hadden meegebracht en als nummer 1 en 2 binnen kwamen hadden wij niet afgestemd maar het typeert ons wel. Altijd de concurrentie op achter stand willen zetten en altijd de eerste willen zijn. Maastrichtenaren zijn eigenlijk vermomde Hollanders. Even dreigde de wantrouwende aard van Jo het feestje nog te verstieren. Hij heeft de hinderlijke gewoonte om elk loopresultaat, behalve dat van hemzelf, ter discussie te stellen. Nu bleek hij pas tot honderd te kunnen tellen na de uitleg van Henk dat 444/42,195 ruimschoots 10 is.
Zelden heb ik Willem en Henk zo afgetraind gezien. Het lopen was natuurlijk zwaar geweest maar het randgebeuren had ook diepe sporen achtergelaten. De Ierse gastvrijheid in pubs met Guiness en gezang bleken niet te onderschatten tegenstanders bij de morning after loop te zijn geweest. Het voordeel van hun inspanningen was dat ze op elkaar waren gaan lijken. Slanke dennen met een junkie kruin is een typering die in de buurt komt. Gelukkig mocht ik dat vastleggen op de foto met de inmiddels zelfs nederig geworden Nederlandse kampioen marathon 55+ als achtergrondvulling.
Het mooiste was wel de door hun gehanteerde wedstrijdstrategie. Om wat voor reden dan ook hadden zij de tocht afgesloten met het lopen van de Dublin Marathon. De limiet daar van 8 uur biedt immers garantie op een boeiend deelnemersveld. Achterstevoren lopen, steltlopen, treurmarslopen e.d schijnen het daar tussen de figuren als rennende obers en priesters in een flow goed te doen.
Hun strategie om door deze massa heen te ploegen was even simpel als effectief. Deze zal mij de kans bieden om zelfs Jo ook in de wedstrijd voor te blijven. Geef je startnummer en chip mee aan de snelste met een plaats in het startvak, stap 1 km voor het einde in, plaats een fel eindschot dat aan de finish tot uithijgen dwingt et voila! Hun argument voor deze ingreep kwam wat zwak over. Als je het vliegtuig mis dan kan je toch nog gaan lopen.
Helaas bleek zaterdag het kanjer worden of zijn nog een brug te ver voor mij. Dit ondanks de opgewekte adrenaline van een tafereel hierop in Valkenburg. De kredietcrisis heeft wel heel teweeg gebracht. Dat een opa voor zijn pensioen indexering moet gaan collecteren is tot daaraan toe. Maar dat hij zijn kleindochter daarbij als publiekstrekker moet prostitueren is ontoelaatbaar. De verhouding tussen Bos en Rouvoet heeft hierdoor een absoluut dieptepunt bereikt. Na 2:20 droop ik letterlijk tot op het bot verkleumd van de straat af of beter gezegd kroop ik gedesillusioneerd uit de Limburgse löss. Ik ben vergeleken bij de grote mannen nog een te fragiel en mentaal zwak kereltje. Het enige lichtpuntje of beter gezegd de laatste strohalm was het voortschrijdende weekgemiddelde van 10:03 dat op de klokken kwam. De korte afstanden zitten er wel in dus de 33 km van Battice lopen gaat nog wel.
Zondag zat ik al met de naweeën van mijn overschatting. Een nare hoest en een dikke keel waren mijn deel. Eigen schuld, dikke bult maar een geloofwaardige smoes om Battice te moeten missen komt wel in het verschiet.
25/10/08
Zaterdag werd het niet de halve marathon van Herve omdat deze, evenals de marathon van Etten - Leur, niet in te plannen was vanwege andere private bezigheden. Geen ramp want ik heb ze beiden al meerdere malen gelopen en bovendien scheen zaterdag de zon niet en waaide het zondag.
De private bezigheden hielden mij echter niet binnenshuis. Sterker nog, er moest bewezen worden dat ik de marathon conditioneel had kunnen lopen. Het vooropgezette plan was dus " zaterdag xxxL + zondag xxL = weekend xxxxxL". Met andere woorden in twee dagen meer dan een marathon kunnen lopen is een marathon conditie hebben. Bij dit alles past nog de opmerking dat ik altijd met netto tijden reken.
Het begon allemaal met vierkante wielen. Mijn beweeglijkheid in de ochtendstond heeft namelijk het karakter van een 10" eikenhouten balk. Na een anderhalf uur ging het echter beter en daarna is de tweede helft besteed aan het op en neer lopen van de Geuldal hellingen tussen Meerssen en Valkenburg.
Het wat heiige en windstille weer maakte de loop bijna saai. Gelukkig had de Rabobank een fietsuitje in heuse tenues en met volgwagens. De klap op de vuurpijl was echter de tijdwaarneming op de Cauberg. Wat er werd opgenomen bleef onduidelijk. Wel duidelijk was de conditie van de denkelijk medewerkers/relaties. Zelfs mij konden ze op de Brakkeberg slechts voorblijven door aan de volgwagen te gaan hangen.
In Broekhem werd ik velen jaren in de tijd teruggeworpen toen ik een meervoudig hoefgetrappel en het ratelen van karren op de keien hoorde. De zwarte karren deden mij eerst voor een ouderwetse begrafenisstoet vrezen. Maar ontbreken van de oogkleppen en de paarse hoofdpluimen bij de paarden en de in grijs geklede koetsiers pasten daar niet bij. Het ontbreken van een bruid en bruidegom in een witte koets en witte pluimen op de paardenhoofden leek echter ook een trouwstoet uit te sluiten. Wat het wel was blijft een raadsel maar misschien staat het maandag in de krant. Toch liep ik, zeker nadat ik een leeftijd discriminerend scheldwoord meende te horen, met een flash back van de rit in een zwart koetsje bij de begrafenis van mijn grootvader verder. Dat was, met dat schommelen achter de kont van het paard, namelijk best een apart en spannend uitje in mijn herinnering. Al mijmerend kwam ik in goede doen uit op 3:06.
Zondag was er, naar aanleiding van een vaag bericht op teletekst over vermiste lopers in "our part of the world", even zorg over het vierdaagse avontuur dwars door Ierland van Henk Geilen en Marc Quadflieg . Gelukkig was het loos alarm al zullen zij het ook zeer nat en winderig hebben gehad. Daarbij zijn het zulke kanjers dat zij rustig in zeven sloten kunnen lopen.
Hier leek het weer aardig maar toch waaide ik bijna van de weg weg. Gelukkig weet ik door schade en schande dat tegen de wind in beginnen wel handig is want anders waai je te ver weg. Verder weet ik de beschutte trajecten om, zonder al te veel tegen de wind in te moeten beuken, ontspannen te kunnen oploeven.
Juist toen het begon te regenen kon ik weer voor de wind gaan en toen ging het ook voor de wind. Mogelijk hield mijn napluk werk in de appel, peren en wijngaarden die Limburg zo rijk is daar verband mee. net toen het echt begon te plenzen stond 1:57 op te teller en dat bracht het weekend totaal op 5:03.
In de week werd ook niet stil gezeten. Sterker nog, het mooie weer bracht mij onder anderen in Maastricht en omstreken. Natuurlijk loop je daar het risico om in de handen van de Maastrichtse loopmaffia te vallen maar enig risico was het loopje wel waard. Eerlijk is eerlijk, het is op en rond de Sint Pietersberg prachtig lopen.
18/10/08
Zaterdag stond de Zevenheuvelen loop van Klaus Krolzig half en half op het programma. Met de Marathon van Etten - Leur vaag in het achterhoofd en het tempo van de de toch een pietsje jongeren jeugd op het netvlies was het twijfelen tussen een rustige duurloop en doorstomen in een jachtige groep. De conciliatie bleek eenvoudig. Samen starten en dan via afstekertjes ontmoetingspunten creëren. Zonder overdrijven kan ik zeggen dat geen Limburger beter de weg in het Heuvelland kent dan deze Hollander. Willem Mutze komt weliswaar dicht in de buurt maar zijn kennis over de monding van de Geul schiet nog te kort.
Het weer was prachtig en de benen voelden ondanks de wat geforceerde training en mijn overmatige inspanningen in Dwars door Hasselt van afgelopen zondag goed aan. Zo'n 25 gekken bleken op het initiatief ter voorbereiding op de Les Quartre Cime van Battice dan wel de gratis fles abdij na afloop te zijn afgekomen. Het afsteken liep bijna zoals gedacht. Alleen de afsteker op de Keutenberg liep mis. Na 3:05 kwam ik, naar ik dacht, als laatste binnen. Later bleek mijn afsteken aanstekelijk te zijn geweest. Een deel had de Eyserboschweg laten schieten om eerder aan het bier te kunnen, terwijl "Jan met de Hond", nu zonder hond, een lift had gekregen.
Met dank aan de DSM organisatorRuud Timmermans
Zondag had ik mij in Dwars door Hasselt vergaloppeerd. Om wat foto/filmwerk te kunnen verrichten was ik onstuimig, zij het vanaf de laatste plaats, gestart. In een drukke wedstrijd met chip is dat een prima strategie om ongestoord uit de startblokken te kunnen komen. Na een inhaalwedstrijd over 3 kilometer stond ik met mijn camera in de aanslag op het onderwerp te wachten. Nadat de laatste loper was gepasseerd begreep ik dat ik Leny over het hoofd had gezien. De meer dan 3.000 deelnemers, 1,58 m kort en mijn staaroogjes hadden mij parten gespeeld. Met meer zo'n 4 minuten achterstand begon ik weer vanaf de laatste plaats aan de 2e inhaalrace. Dit ging tot mijn eigen verrassing goed tot de 12 km. Daarna was het overleven en zo eindigde ik ondanks het wachten nog op 1:18. Na 4 weken nagenoeg niet gelopen te hebben waren kennelijk bovennatuurlijke krachten mijn deel geworden.
Het wild waarop ik jaagde kreeg ik echter niet meer in het vizier. Uiteindelijk bleek ik haar ten 2e male over het hoofd te hebben gezien. Haar pleister op de wonde was dat zij bijna de helft van de dames voor bleef en onbetwist de 65+ klasse op haar naam bracht. Mijn straf was dat ik slechts 3e werd in de 65+ klasse en net iets meer dan eenderde van de mannen voorbleef.
Het blijft trouwens opmerkelijk dat bij de vrouwen boven de 45 jaar en de mannen boven de 55 jaar meestal genegeerd blijven in de klassementen. Dit terwijl iedereen de mond vol heeft van het vitaliseren van ouderen. Mogelijk wordt het bij de voortschrijdende vergrijzing het "enz., enz.", ooit nog een doelgroep. Veel hoop heb ik echter niet want de KNAU mist al jaren de joggers. Zelfs van de nieuwe Nederlands kampioen Jogger Jo hadden zij nooit gehoord.
Na Hasselt waren de beentjes een beetje stijf. Over de rug praat ik maar niet meer want dat is echt een verloren wedstrijd. Onder het lopen voel ik gelukkig niet al te veel maar stilstaan veroorzaakt redelijk onhoudbare pijnen. Daarom was het deze week gewoon doorstomen geblazen.
Verder werd het klimvermogen in verband met de Zevenheuvelenloop van Klaus nog eens grondig uitgetest op de Wilhelminaberg, de Eyserboschweg en de Dolsberg. De laatste kloot zit van de veldweg kant ook in de SM-Loop. De vragers naar wat meer uitzicht naast het baggeren langs de Geul zullen deze plus zijn overbuurman de Gulpenerberg nog lang heugen van de laatste 15 km.
12/10/08
Ali ga niet van ons heen want dan zijn wij zo alleen. Deze klaagzang leerde ik tijdens mijn verblijf in Iran kennen. Met processies wordt daar de droevige moord op Ali ibn Abi Talib , de schoonzoon van de profeet Mohammed, herdacht. Daarbij worden ook de door geweld gestorven verwanten beweend en met name de slordige miljoen die in de 8 jarige oorlog met Irak sneuvelden. Het is dus een soort combinatie tussen Goede Vrijdag, 4 mei en Allerzielen.
De processies worden gekenmerkt door zelfkastijding. Wij kennen deze bezigheid uit de TV beelden van een tot bloedens toe gemep met kettingen. De werkelijkheid bleek echter minder heftig. Het is eigenlijk gewoon een doorsnee processie. Voorop loopt de jeugd wat te keten met vlaggen en vaandels. Vervolgens lopen de stoere jongens de blits te maken voor de meisjes door op het ritme van de trom met een zacht kwastje op de rug te slaan. Daarachter loopt de, als overal serieus kijkende, geestelijkheid, op de voet gevolgd door een schare ouderen die zich zachtjes en bedaard al mompelend op de borst kloppen.
Het alles wordt met vermaak gade geslagen door een veelvoudige menigte langs de kant die verder met alles bezig is behalve het geloven. Verder begreep ik dat vele gelovige moslims de processie achterhaald vinden. Zeker omdat de Ali processie een aftreksel is van die van zijn zoon Hoessein ibn Ali ibn Abu Talib, de kleinzoon van de profeet die nog jammerlijker om het leven kwam.
Het "flagellare" is overigens niet uniek voor de Islam want ook het Christelijke geloof is niet vies van een een stevig doe het zelf pak slaag. Kortom, de Ali processie is een processie die met iets ander kledij en en met een andere klaagzang overal ter wereld had kunnen plaats vinden.
Met Kazimi aan een traditionele dis
De werkelijkheid van de Ramadan die daar Ramazan heet bleek ook al anders. Iedereen doet er aan maar nagenoeg niemand houdt zich er aan. Binnenskamers wordt vrolijk gegeten en gedronken. Buiten zijn alle eetgelegenheden gesloten behalve de hotels want niet Moslim gasten moeten toch kunnen eten en zo prik je dus vrolijk een vorkje met de ongelovigen mee. Van het suikerfeest hadden zij nog nooit gehoord. Suikerwaren en zoete koekjes worden
Ramazan of niet altijd al gegeten. Na zonsondergang is het tijd voor een feestje en dus krioelt iedereen en alles naar buiten om te eten en te drinken. Niet alleen in restaurants maar ook gezellig in het park op het tapijt met de samowar voor de thee, de barbecue voor de kebab en de waterpijp voor het genot.
Aan de "babbel"
Iraniër aanzien voor Arabieren is een regelrechte belediging. Zij willen niet vergeleken worden met die kameeldrijvers uit de woestijn die ooit hun land veroverden en de Islam brachten. Zij hadden al rond 1500 B.C. wetten die in Europa pas in de 20e eeuw werden ingevoerd. Men is dus trots op de historie en lopen nu nog weg met de dichters en schrijvers van zo'n duizend jaar geleden. Verder zijn zij de vrede liefhebbende Sjiietische Moslims en willen niets te maken hebben met de in hun ogen agressieve Soennitische geloofsgenoten. Wel is Iran is een Islamitische Republiek. In de praktijk wordt die soep heet en minder heet gegeten. De moskeeën zijn net als de kerken in Nederland spaarzaam gevuld met over het algemeen ouderen mensen. Bij (vele) feestdagen slaat echter het kerstgevoel toe al vinden velen het geloof maar niks. Openlijk mag je dat niet zeggen want iedereen moet Moslim zijn. De werkelijkheid naar mijn ervaring is dat je Christen, Jood of Zoroastrist kan zijn zolang je maar de Islamitische wetgeving volgt.
Een aardige ontdekking was dat ook Iran gebukt gaat onder een allochtonen probleem. Met name Tehran zucht onder de Afghaanse variant op de Marokkaantjes. De afhandeling zal echter wel wat anders zijn want het regiem heeft geen zachte hand.
Op straat is daar niet veel van te merken. Alleen de verkeerspolitie is zichtbaar en die kijken slechts naar de ontembare verkeerchaos. Iedereen rijdt alsof hij met zijn vrouw in barensweeën op weg is naar het ziekenhuis. De vluchtstrook is om tegen het verkeer in te rijden, motorrijders slalommen zonder helm op al bellend tussen de auto's door. Op de linkerbaan rijden en ter plaatse haaks rechtsaf slaan is geen punt. Verder passen op 3 banen zeker 6 banen. Files zijn om je er er voorbij te wringen. Volgens mijn gastheer komt het verkeer van links, rechts, voor, achter en zelfs van boven. Zelfs het oversteken van de straat is een zelfmoordpoging. Ik werd letterlijk bij de hand genomen om aan de overkant te komen. Dat het aantal verkeerdoden op 18.000 per jaar uitkomt mag dan ook geen verrassing zijn. Zelf passeerde ik een plaats waar een bus het waarschuwingsbord voor een richtingsbord had aangezien en ten koste van 30 doden in een diep ravijn was gedoken. Verderop had iemand bij het inhalen van de file op de linker rijbaan vijf auto's laten crashen. Aan de wrakken te zien waren de ambulances niet tevergeefs gekomen. Toch wrong de file zich onbekommerd tussen de wrakken door.
Tehran is overigens een ultramoderne stad met ca 15 miljoen inwoners die kennelijk, allemaal een auto hebben. Aan de infrastructuur kunnen we een punt zuigen. De stad wordt doorkruist door vele 3,4,5 of 6 baans autowegen die helaas allemaal vol staan. De metro is een plaatje van marmer en kunstwerken en voorzien van het modernste materieel. Toch is het ook een groene stad want overal zijn parken en vele straten worden gesierd door bomen. Aan de rand van de stad torent het Elbroz gebergte gelijk 4000 m de lucht in. Dit biedt 's avonds een buitenkansje om een frisse neus te halen op het dak van Tehran.
Met zicht op het dak van Tehran
Zicht vanaf het dak van Tehran
Mijn werk bracht mij ook naar Babol en omstreken aan de Kaspische Zee. Hiervoor moet eerst het Elbroez gebergte doorkruist worden via de op 2500 m gelegen pas Imamzadeh Hashem. Een schitterende bergtocht door een streek die sterk aan Tibet deed herinneren. Voor de pas is het om deze tijd van het jaar warm en droog. 's Winters is het echt winters want vanaf eind november tot eind maart wordt er geskied.
De hoogste berg van het gebied is de Damavand die op zijn ruim 5700 m hoge kruin eeuwig sneeuw draagt. Aan de kant van de Kaspische Zee is het gebergte bedekt met een oerbos van loofhout dat al voorzichtig begon te kleuren. De laagvlakte bij de zee heeft een subtropisch klimaat. Tweemaal per jaar wordt er rijst geoogst en verder is het een grote groente en fruit. Sla, komkommer, tomaten, aardappels, druiven, vijgen, sinasappels, citroenen, bananen, granaatappels, pinda's, walnoten enz, enz. Dat tropische klimaat is wel even wennen want meer dan 30°C en een vochtigheidsgraad van ca 80% voelt apart aan.
Uitzicht appartement op Kaspische Zee
Mijn appartement lag in Babolsar aan de boulevard met uitzicht op de zee. Het is een zoetwater binnenzee die echter vele malen groter is dan onze Noordzee. Het strandleven is apart. Bij de zee mogen de mannen in een korte broek of zwembroek lopen. Vrouwen moeten echter het hoofd, de armen en de benen bedekt houden. gemengd in zee poedelen mag niet. De vrouwen hebben daarvoor een eigen afgeschermd strand. Ook in de moskee en bidruimtes vertoeven de mannen en vrouwen gescheiden. Op zich ook al weer niet uniek want dat was vroeger ook gangbaar in Nederland en wordt zelfs nu nog gepraktiseerd in een deel van de Bijbel Vallei. Hardlopen wordt dus gepraktiseerd in lange broek en vanwege de temperatuur vooral 's morgens vroeg vlijtig beoefend. Het wielrennen en het voetballen wordt echter weer in een korte broek gedaan. Hollande is bij de bevolking synoniem met voetbal, bloemen en vooral vrijheid. Met name Nederland, Denemarken en Amerika zijn de beloofde landen waar men heen zou willen. Met enige beleefde voorzichtigheid leek dit een onderwerp om handen schudden, opstaan uit respect, Fitna, Geert Wilders, PVV, rel Marokkaantjes, opruiende Imams e.d. aan de orde te stellen. Grote verbazing!? Fitna nooit van gehoord. Gekke Moslims moet je subiet het land uitgooien want die maken ons maar belachelijk. Over Imams hebben we wel 10.000 moppen. In de gevangenis als je niet voor de rechtbank opstaat. Voor een gerespecteerd figuur moet je opstaan en dus deden zij dat ook voor mij ondanks mijn protesten. De vrouwen bepaalde zelf of zij van mij een hand wilden hebben. Kortom, Iraniërs zouden allemaal op de PVV stemmen.
De TV is een verhaal apart. De Staats TV zendt maar vier programma's uit. Deze bestaan uit prekende Imams, beelden van president Mahmoud Ahmadinejad, reclame die kan wedijveren met de onze en vooral veel of beter gezegd heel veel voetbal. Alleen dat laatste wordt naar zeggen druk bekeken. je hoeft maar Hollande te zeggen of alle Nederlandse spelers passeren de revue. Daarnaast hebben de meeste Iraniërs schotel TV en wat belangrijk is de programmatuur om de scrambling te omzeilen. Het wat wel of niet gezien mag worden is een overigens volstrekt een mysterie. De wereld en het gebeuren is dus meer dan bekend.
Voor Internet geldt het zelfde laken en pak. Dat Iran procentueel de meeste Bloggers van de wereld heeft, zegt iets over de gretigheid van het gebruik. De ASDL en UMTS is komende. Helaas kon ik mijn N95 dus nog voor Internet gebruiken.
Het werk was leuk. Dit keer kwam ik om veiligheidtrainingen te geven en van kritische installaties veiligheidsanalyses te maken. Responsible Care is daar net als hier een item alleen ligt men een aantal jaren achter op de westerse landen. Ook in Iran kom je voor de rechter bij bedrijfsongevallen met enige omvang. Het schadeloos moeten stellen van medewerkers met kamelen als tegenwaarde lijkt achterhaald. Mijn gastheer vertelde echter dat het een prima systeem was omdat de kamelen daar waardevast zijn en dus de rol van onze gouden standaard spelen. Die medewerkers m/v zijn overigens veelal goed opgeleid. Over Khomeini is veel te zeggen maar voor onderwijs aan de hele bevolking heeft hij wel gezorgd. Deze goede opleiding wordt nu echter de zwakke plek van het regiem want de jeugd is net zo mondig als hier.
Een verhaal apart zijn de buitenlandse vrouwen die in Iran ook de Hijab moeten dragen. De Iranese vrouwen dragen dat voor velen onding in vele uitvoeringen op oneindig vele en zeer geraffineerde manieren. Het gezicht, met voor de waaghalzen een deel van het haar, vormt hierbij het middelpunt en wordt, zelfs naar mijn waarneming, kunstig mooi opgemaakt. Daarmee bereiken de dames het zelfde als elders op de wereld. De heren kunnen hun blikken er niet vanaf houden. Kennelijk gaat het er niet om hoe bloot je er bij loopt maar wel hoe kunstig dat je het inpakt.
Als je de kunst van het hoofddoek flaneren niet verstaat dan moet je eigenlijk als vrouw, al of niet in de gedaante van Nederlandse hoofddoekliefhebsters, uit Iran wegblijven of overgaan naar de wat de liberale autochtone vrouwen smalend de pinguïn dracht noemen. Anders loop je er absoluut als clown bij.
De heren der schepping ontspringen de dans met uitzondering van de korte broek. De korte mouw is echter wel op de grens maar wordt gedoogd en is algemeen gangbaar. Dassen worden absoluut niet gedragen maar goed aangekleed zijn, is wel met een colbert aan.
Hijab cat walk aan de Kaspische Zee
Het afscheid was ontroerend. Ik werd zelfs Godis genoemd, een begrip dat het midden houdt tussen huisvriend en familielid. Met de daarbij passende cadeaus werd ik uitgewuifd.
Mijn Duitse tolk Herr Hatam Vazmaryar (RIP 2009) & mijn Engelse tolk Mrs. Farsavi
Mijn Frans sprekende lerares Perzische cultuur Mrs. Nazi Merrikhi
Mijn begeleider, steun en toeverlaat Mr. Hamid Barschidavez
Het eerste deel van de terugreis liep nog voorspoedig. Ik overleefde de stuurkunsten van Moosani. Deze nachtblinde chauffeur van mijn gastheer rijdt inderdaad alsof er 's nachts niets op de weg is en die vergissing liep nog goed af ook. Het inchecken met het Perzische tapijt als geschenk van mijn gastheer verliep ook nog redelijk voorspoedig al kostte het omrekenen naar Euro's een stiefkwartiertje. Daarna begon het grote vertragen. Eerst met een half uur in Tehran, daarna een uitgevallen vlucht in Frankfurt en als klap op de vuurpijl geen Schipholtaxi naar huis. Na 22 h. reizen was het leed echter geleden.
De volgende dag stond de vroege ochtendvlucht naar Wenen op het programma in verband met mijn inspanningen voor de jeugd. In Düsseldorf dreigde even een herhaling van zetten als gevolg van de bagagecontrole. Om 5.00 in de morgen bleek de luchthaven overbelast te zijn door vakantievluchten en dat schoot niet echt op. Ik was de laatste die net op tijd aan boord kwam. Daarna ging even alles goed of beter gezegd beter. De binnenstad van Wenen is met de City Air Train en de U Bahn zo makkelijk te bereiken dat je het eigenlijk niet geloofd. De hoteleigenaar stuitte in mijn paspoort op de Iran Visa's en bleek uit Tehran te komen. Dit bezorgde mij een lux appartement in plaats van een kamer tegen dezelfde prijs en met korting bij cash betaling. Met dank aan de Oostenrijkse fiscus heb ik heerlijk geslapen. s Avonds viel het dinner chantant letterlijk en figuurlijk in het water. De uitnodiging vermeldde Judenplatz en dat bleek achter af de Judengasse te moeten zijn. In de stromende regen heb ik wanhopig naar het huisnummer 1-34 gezocht en niet gevonden. De rest van de European Meeting verliep gelukkig voorspoedig.
Wenen vanuit de Donauturm
Het aansluitende weekend werd benut voor het (her)verkennen van Wenen via een stadswandeling, het Prater, de Donauturm, de Schatkamer, een concert in de Hofburg, de Stephansdom en het museum van de achitect en schilder Hundertwasser. Gelouterd door de kunst stond ik dus maandag weer op de stoep in Limburg om dinsdag gelijk weer af te reizen naar Utrecht en omstreken voor nieuwe bezigheden.
In Iran was het hardlopen zelfs voor mij gekkenwerk. In Wenen heb ik mij rot gelopen zonder in gestrekte draf te raken. Op de Utrechtse Heuvelrug kon ik voor het eerst sinds meer dan 3 weken de beentjes strekken ter voorbereiding op Dwars door Hasselt. Ik weet dat ik het wel zal halen maar vrees de eerste paar kilometers. De kebabs in alle soorten en maten, de Sachertorten en de Wiener schnitzels zijn niet zomaar aan mij voorbij gegaan. Verder is mijn rug gebroken en mijn kont vereelt door al het zitten.
De keizerskroon
Hundertwasser heren toilet
Reuzenrad
Google Sites
Report abuse