2006 Q4

30/12/06

Zaterdag was de grote dag van de SM-Loop. Het was niet de afstand van de 5e marathon dit jaar die mij de zenuwen door de keel deed gieren. Hoe houdt je 105 deelnemers aan een "wilde loop" tam over 42,195 km door het Limburgse landschap.

Het goede bericht is dat er geen slecht bericht is. De SM-Loop werd een onvergetelijk festijn voor de organisatie en de deelnemers. Bovendien kwam ik nog over de finish ook. De tijd van deze groepsgewijze gezelligheidsloop speelde geen rol. Het werd met alle stops mee en mijn organisatorische functie als rode lantaarn drager een bruto tijd van net onder de vijf uur. Het was in ervaring echter de snelste marathon ooit want nooit is de tijd zo gevlogen.

23/12/06

Zaterdag was het de bedoeling om voor de SM-Loop het gas wat verder terug te gaan nemen. Dit proces was, met medewerking van het trieste, koude en mistige weer, in de week al voorzichtig ingezet. Vrijdag scheen echter bij verrassing de zon en toen smolten de bekende goede voornemens ten koste van de zaterdag training als de evenzo bekende sneeuw voor de zon weg.

Het terugnemen in de week was echter betrekkelijk. De oorzaak was een trainingsloop op en rond de Wilhelminaberg in Landgraaf Deze mijnsteenkloot stimuleert mij altijd want in 1993 werd ik hierop Nederlands kampioen berglopen bij de 50 plussers. Nu ik, naar aanleiding van een klacht van Roger Rousseau, door het Federal Bureau of Internet Fraude Roger Rousseau ben gewaarschuwd om voortaan degenen die niet starten niet mee te rekenen, klopt dit als een bus. Ik was namelijk de enige 50 plusser die in de lange kampioensloop van 14,4 km meeliep.

Natuurlijk heb ik uit afgunst over deze resultaatsvolle solo veel opmerkingen over mij heen gekregen. Nederlands kampioen worden is natuurlijk veel begeerlijker dan hier en daar wat in de prijzen lopen.

Toch heb ik er wel wat voor moeten doen. Dat ik had als enige had bedacht om, ter voorbereiding op de Cross du Mont Blanc, eerst de korte loop van 7, 2 km te doen met viermaal de berg op en daarna als toetje de lange loop van 14,4 km met achtmaal de berg op was nog tot daar aan toe.

Het ergste was dat het allemaal moest gebeuren in een bloedhitte van 33ºC op het door de zon geblakerde zwarte mijnsteengruis.

De andere DSM RunningTeam leden hadden zich op de korte afstand van 7, 2 km gestort. Die durfden twee weken van te voren het risico van overtraining niet aan. Op de filmbeelden zag ik nog Jo die al wandelend in de tweede ronde werd ingehaald. Een jaar later nam hij wraak door daar bij de 40+ de palmares weg te slepen.

De meest ellendige klim was die recht uit het dal naar de top van de berg. Nu begin daar boven de skipiste van Snowworld, toen was er een klein plateau gevuld met verbijsterd toekijkende toeschouwers. Verbijsterd want het zo beruchte trappenpad van de Mescherbergloop is vergeleken met die klim namelijk een plintentrapje voor beginnende lopers.Uitgerekend op deze historische plek heeft het de gemeente Landgraaf behaagt om met 555 treden de langste en hoogste trap van Nederland te gaan bouwen. Deze wordt in maart 2007 opgeleverd maar toont nu al aardig zijn ware aard. Het stipje onderin is geen ongerechtigheid in het beeld maar een toevallig aanwezige hardloper die de verhoudingen weergeeft.

Een dergelijk trappenpad op zo'n historische grond roept natuurlijk om een loopmemoriaal. De Atletiekvereniging STB gaat hierin voorzien en organiseert op 3 juni 2007 een de Megaloop. Deze volgt denkelijk het parcours van 1993 zodat iedereen mijn kunstje kan herhalen. Mocht het parcours echter surrogaat zijn dan organiseren het kampioensduo Jo en ik wel een vrije loop met twaalfmaal het trappenpad oftewel 6660 traptreden erin.

Tijdens de loop werd ook de mythe van geen sneeuw in Nederland naar het land der fabelen verwezen. Voor een witte Kerst moet je gewoon naar Snowworld gaan. De door het skiën versleten sneeuw wordt daar namelijk als afval naar buiten gekruid. De zandachtige kristalstructuur van kunstsneeuw is van nature eigenlijk al te fijn voor het betere glijwerk. De snowboarden en ski's vermalen echter dat witte zand op den duur nog tot fijnstof.

Het stuwmeer bij Kasteel Erenstein was jammer genoeg nog ijsvrij want het is daar goed schaatsen. Deze groene long van Kerkrade is echter zonder ijs nog alleszins de moeite waard.

Het was daar doodstil omdat kennelijk iedereen met de kerstinkopen doende was. Dat was ook het geval bij de kasteelhoeve Nieuw Erenstein. Deze lag er zelfs verstild bij in het licht van de laagstaande winterzon.

Het gas werd zaterdag uiteindelijk maar beperkt teruggenomen. Dat kwam door de groep en Klaus. Klaus kwam uit Wylre naar Meerssen aanlopen en moest weer teruggebracht worden. De groep keerde echter bij Klein Welsden al om met alle risico's voor het verdwalen van Klaus. Ik heb mij dus maar opgeofferd door hem het mooie maar zeer blubberige voetpad van Scheulder naar Schin op Geul te laten ontdekken. Het werd zo uiteindelijk nog 2:53.

Zondag was het zo mogelijk nog grijzer en mistiger dan zaterdag. Met net iets boven nul en de onder de bomen uitregenende mist was het bepaald geen aantrekkelijk loopweer. Zes dagen voor een marathon in rust gaan is echter geen optie. Dus ging ik met het bekende lood in de schoenen op pad. Gelukkig begeleidde mijn lopende zoon mij voor het eerste half uurtje en dat bracht de onwillige motor op gang. In de kapel van Benzerade hebben we nog even in een vader-zoon moment aan de kerstsfeer gesnoven. Onze poging tot een dubbelportret ging echter redelijk de mist van buiten en de zweetdamp van binnen in door de weerkaatsende flits.

Gesterkt door de bezinning werd het toch nog een loopje van 1:54. Met 6:17 in drie dagen, dinsdag en woensdag nog even de benen strekken, niet vallen en geen virussen moet de SM-Loop wel te doen zijn.

16/12/06

Zaterdag was de trainingsspoeling dun. Jo kwam lopend vertellen dat hij niet liep omdat hij zondag de Mescherbergloop ging lopen. Zijn broer Paul was na een maandenlange blessure weer voor een uurtje rustig lopen op de been. Het echte loopwerk voor de SM-Loop kwam dus neer op de schouders van Raymond, Huub en mijzelf. De niet aanwezige lopers waren waarschijnlijk met het oog op dit grote gebeuren al uit voorzorg in looprust gegaan, niet wetende dat rust roest. Ook bestaat de mogelijkheid dat zij in navolging van Jo in de Ardennen hun trainingskamp hadden opgeslagen. Zo viel mij de eer te beurt om het tempo te mogen bepalen en dat gaf de anderen meer adem dan mijzelf. Van mijn ademtekort werd onmiddellijk misbruik gemaakt. Opmerkingen zoals dat mijn jeugdliefdes al in een bejaardentehuis zaten en dat het half vergane logo op mijn loopjasje uitstekend paste bij mijn vergane loopglorie werden dus zonder de mogelijkheid van weerwoord mijn deel.

Met het nemen van een filmshotje kocht ik weer wat rust in de tent. Jezelf live zien via Internet is in het algemeen al een belevenis voor de ijdele mens. Jezelf zien rennen is voor lopers dus het einde aangezien die bij definitie ijdel zijn. Tijdens het gesprek over het hoe en wat bleek de inspanning voor de afwerking via knippen, tekst en muziek een struikelblok te zijn voor het overnemen van deze aardigheid door de meelopende webmasters. Te druk, te veel werk waren de bekende argumenten.

Naar aanleiding van het gesprek bleek dat websites in de lucht brengen besmettelijk is. Raymond wilde, niet geremd door het nadenken over een functionele specificatie, al voorthollende "even" uitgelegd krijgen hoe hij dat "even" moest doen. Jo en ik mochten dat onder de voorwaarde dat zijn website wel een professionele uitstraling moest krijgen.

Later maakte Raymond deze bemoedigende opmerking volledig goed door ons een nieuw parcours voor te schotelen. Met het aanleggen van de Golfbaan "Het Rijk"in Cadier en Keer bleek een mooie klim achterlangs de wijngaard Backerbosch naar het Afrikacentrum en Missiehuis ontsloten te zijn. Normaal spreek ik, vanwege de bewoners, terughoudend over het uitzicht op Maastricht. Vanaf de golfbaan en vanuit de kapel van het missiehuis was het echter een bijna spirituele ervaring. Aan golfen met zo'n uitzicht ben ik onderhand wel toe en bijna was ik de baan opgesneld om mij voor deze volkssport aan te melden. Gelukkig besefte ik tijdig dat ik geen Є 4200 voor de entree en contributie op zak had.Omdat ik het bij de training voor een marathon niet van twee uurtjes snelheid moet hebben maar van het langdurig doorstomen splitsten onze wegen zich na deze gebeurtenissen af. Met de wind en de opkomende regen in de rug waaide ik keurig het plateau van Margraten over om de beschutting van het Geuldal bij Valkenburg te zoeken. Valkenburg passeren bleek niet zo eenvoudig. Het stadje was tot barstens toe gevuld met Kerstmarkgangers van alle windstreken in en buiten Nederland. Zonder regen zou het al een opgave zijn geweest om over de hoofden te lopen. Met de nog steeds vallende regen was het een weg banen door een oerwoud van paraplu's.

Na 3:12 zat de xxxL er op. Het ging zo makkelijk dat een uurtje langer ook nog wel uit de benen was gekomen. Overdaad kan echter bijzonder schaden want ik had een forse loopweek achter de rug. Het voortschrijdende weekgemiddelde van 10:20 was het bewijs van deze forsheid. De kans op schadelijkheid werd bewezen met een inzinking aan het eind van een langdurig modderballet rond het Drielandenpunt en wijde omstreken eerder in de week. Plots overviel mij een suikerdip maar ik had geen klontje bij mij om de bloedsuikerspiegel wat op te krikken. Het effect is een zekere mate van zweverigheid. Het spiegelbeeld op de foto, die ik eerder in de week tijdens mijn reizen voor de jeugd maakte, geeft dat gevoel aardig weer. Gelukkig was het nog maar een kwartiertje gaans maar een kwartier licht psychedelisch lopen duurt lang.

Zondag was het smerig winderig en waterkoud. Het type weer dat niet voor grote daden uitnodigt maar karakter vraagt.. Zonder al te veel illusies werd de motor gestart. Deze liep wel aan maar het bleef met prut in de benen heel lang pruttelen. Zonder veel vermeldenswaardig werd het toch nog 2:02. De SM-Loop blijft dus in de benen zitten en nu maar bidden dat de op de mens overgewaaide vogelpestvarianten uit China nog even daar blijven.

09/12/06

Zaterdag kon ik weer zonder hinken lopen en dat was het sein om toch aan de training te beginnen. Op anderhalf been lopen is echter noch een genoegen voor mij noch voor de groep dus ben ik maar snel afgehaakt. Afhaken is echter niet synoniem voor stoppen. Spierkneuzingen genezen sneller als het stelsel in beweging blijft. De afbraakstoffen van het beschadigde weefsel worden dan sneller afgevoerd.

De oorzaak van het ongemak was een afsteker. In de bergsport wordt de uitdrukking gebezigd: "De kortste afsteker duurt het langst". De achtergrond is dat afstekers altijd gepaard gaan met lastige en dus gevaarlijker passages.

Ondanks mijn negatieve ervaring bezweek ik deze week, gruwelijk genoeg na een crematie, toch voor een afsteker. Op het platgetrapte paadje dat mijn weg door de stromende regen naar de auto zou verkorten bleek echter een booby trap te zijn geplaatst. Op schoenneushoogte hing namelijk een afzetdraad die mij gemeen pootje haakte. De klap op de trottoirtegels was door de flinke pas die er in zat indrukwekkend. De gevolgen in de vorm van kleerscheuren en schaafwonden vielen echter mee. Echt vervelend was dat mijn sleutelbos tussen de trottoirtegels en mijn rechterdijbeen werd geplet. De sleutels konden daar goed tegen maar mijn dijbeen veel minder en deze wilde prompt niet meer aan het verkeer deelnemen.

Natuurlijk zijn er verontschuldigingen voor het oplopen van de "sleutelbos" blessure gebeuren aan te voeren. Het slechte zicht door de wind en de striemende regen, de regendruppels op mijn brillenglazen en het ontbreken van mijn -10 correctielens in één oog. De feitelijkheid is echter het stoten aan de zelfde steen, het niet goed uit de kijken en een sleutelbos niet kwetsend opbergen..

Het voort hompelen heeft niet echt bijgedragen aan de publieke mening over de oudere hardloper. Ik kreeg weliswaar geen commentaar maar de non verbale signalen die door mijn gesukkel werden opgewekt logen er niet om. Gelukkig gaat het niet om het "hoe van het lopen" maar om het "wat van het helen" en al lopende ging het beter. Bij de Geulhemmermolen heb ik het bewijs vastgelegd.

Het herstelloopje werd overigens ook een leerzaam loopje. Het bordje "verboden te vissen" bij de Geul in Hurpesch stimuleert altijd mijn lachspieren. Een visser bij de molenstuw in de Geul bij Geulhem verleerde mij dat lachen echter snel. In de Geul zwemt, althans volgens zijn zeggen, van beneden naar boven en omgekeerd overal beekforel. Deze is wel uitgezet door de visvereniging maar het bewijst toch dat de waterkwaliteit uitstekend is.

De Geulhemmermolenstuw bleek onderwerp van herstelwerkzaamheden te zijn. Een hele ploeg was druk aan de gang om deze weer gangbaar te krijgen. De oorzaak van de vastzittende tandheugel bleek het afval te zijn dat de Geul meevoert. Buiten takken en bladeren bestaat dat helaas ook nog uit plastic zakken e.d. Zo ondergraaft dus de ene bewijsvoering de andere.

Zondag bleek de healing loop goed gewerkt te hebben. Dat moest wel want het filmpje van zaterdag had al reacties opgeroepen in de zin van "Het valt wel mee want je komt nog aardig vooruit". Pijn mocht daarom geen rol meer spelen en vlak deed dat het ook niet. Slechts bergafwaarts was het nog een beetje hompelen. Kortom, er kon na het gehinkel van gisteren weer wat gedaan worden. Het weer daaraan prima mee mee. Een graad of vijf boven nul met de zon erbij riep zelfs visioenen van wintersport. Het werd een een xxL+ loopje met aan het slot weer de beklimming van Huls. Eigenlijk moet je deze berg achterstevoren lopen voor het uitzicht. Lang heeft men gedacht dat Huls het hoogste punt van Nederland was want optisch lijkt de Vaalserberg inderdaad lager te liggen. Nu nog even doorwerken om de SM-Loop weer in de gebutste spieren te krijgen.

02/12/06

Zaterdag sloeg bij de nadering van de Nachtegaal de angst om mijn hart. Het leger had een bruggenhoofd geslagen bij de brug over de Geul. Was er oorlog uitgebroken, had er een revolutie plaatsgevonden of bracht Bush een hernieuwd bezoek aan Nederland?. Niets van dit alles bleek waar. Het was slechts de Nationale Reserve die een oefening hield in de Gemeentebroek van Meerssen. Even joegen zij mij angst aan met de bewering dat de brug ondermijnd was. De suggestie dat ik een vermomde scheidrechter was deed ze snel verstommen. Bij het inlopen stootte ik één brug verder op hun vijand. Nu begreep ik waarom de pseudo oerossen in de vorm van Schotse Hooglanders in het tussenliggende oorlogsgebied achter slot en grendel in een klein weilandje waren samengedreven.

De start van de training was veelbelovend. Jo, de aanvoerder van de roedel, voelde nog steeds zijn spieren van Olne - Spa - Olne. Normaal voelt hij nooit wat en schrok dus zo dat hij dimde. Hierdoor konden de andere (oude) Jo en ik het tempo zelfs enigszins bijbenen. De route kunnen we intussen wel dromen maar de Geul zorgt nog steeds voor verrassende plaatjes. Dit gaf voor mij in een duivels dilemma. Of de fotoshow van de SM-Loop nog verder verfraaien of achterraken. Het waren dus uitgereken de Schotse Hooglanders die mij terugwierpen.

Het bleef verder schrikken. De training voerde langs Valkenburg voor de 1e 10 km van de SM-Loop. Door de met tientallen aan en af rijdende bussen waren wij voorbereid op een bezoek aan de Kerstmarkt. Wij hadden zelfs vage plannen om in de rij te gaan staan en onder het mom van de kerstinkopen een rondje door de grotten te gaan hollen. In Sinterklaas hadden wij echter buiten de waard gerekend. De schertsfiguur van de Kerstman zo te kijk zetten ging hem te ver. Bij het 5 km punt werden wij daarom opgewacht door een met de Zak van Sinterklaas gewapende Zwarte Piet (klik hier voor de details). Het werd kiezen of delen en wij kozen er voor om braaf verder te lopen. De enige verdere beroering was de discussie over het uitstappen van Huub in Battice. Hij voerde de kou door zijn te dunne kleding als oorzaak aan. De rest van de groep gooide het op zijn hormonen. Al drie keer in de laatste maanden kwam hij aanlopen, zag hij Thea staan, stapte uit in de auto en verdween met met onbekende bestemming. Als dat geen oprechte liefde is.

In Schin op Geul splitsten de duurlopers zich af en aangezien ik de helft meer moet trainen dan de andere meer getalenteerde lopers liep ik dus alleen verder. Bijna was ik met Klaus meegelopen om het balkon van Bommerig aan hem het uitzicht te showen maar dat lukte helaas logistiek met zijn scooter niet. Na de cross country via het Gerendal door de weilanden naar Scheulder kruisten mijn weg deze asfaltlopers nog even maar daarna was het echt solo.

Via groot Welsden (bij hovenier Jos Frijns nog even van de eiswein druiven gegeten), Cadier en Keer, Bemelen en Berg werd de Nachtegaal na 3:06 weer terug gevonden. Toen was het flauwe zonnetje ook over en uit in een poging om de weersverwachting alsnog uit te laten komen. De verwachte regen had gelukkig op zich laten wachten en zo werd weer bewezen dat weervoorspellers eigenlijk koffiedikkijkers zijn..

Zondag leek het even leuk buiten maar na een half uur van af begon het lekker te spetteren en trok de wind flink aan. Geen leuk loopweer maar dat kan het ook tijdens de SM-Loop zijn. Dus bleef het Groot Lopers Smoezenboek dicht en werd dapper door gehobbeld. De enige bijzonderheid was het vinden van rijpe bramen tussen de nog bloeiende bramen. De media brengen dit als bijzonderheid maar het verschijnsel is normaal als de nachtvorst nog niet heeft toegeslagen. Het rondje over Vrouwenheide en Baneheide was lekker beuken bij het oploeven tegen de wind. Zelfs bergaf voorkwam de wind een versnelling van betekenis. Gelukkig had ik in de laatste klim van Simpelveld naar Huls de wind in de rug. De Keutenberg en de Eyserboschweg hebben de naam maar deze lange klim van 10% klim met 100 m hoogteverschil is een absolute ontrader.

Uiteindelijk werd het het netto met 2:12 een weekend van 5:18 bij een voortschrijdend weekgemiddelde van 10:02. De SM-Loop zit er wel in al zal het langzaam maar zeker gaan. Ik vrees zelfs dat ik de smoes moet lanceren dat ik als bezemwagen loop.

De afgelopen week verliep overigens ook niet in ledigheid. De gecodeerde netto looptijd kwam uit op (xxxL+) + (xL+) + (xxxL-) + (xxL+) =(9xL+). Deze code is ingewikkeld genoeg om kritische Maastrichtenaren geen been te geven om op te staan en makkelijk genoeg voor de buiten de wallen levende boeren om te kraken.

De looptijd werd ondermeer besteed aan de details van het SM-Loop parcours rond het 15/32 km punt. Bij Hommerich bleek dat de gemeente Gulpen kennelijk lucht heeft gekregen van de loop. De gaten in het wegdek waren keurig dicht geasfalteerd en dus valt er dit jaar niet te schaatsen ingeval van sneeuw en ijs. Bij regen kunnen we wel glibberen op de uit het asfalt zwetende olie. Verder is de doorsteek in Gulpen nog eens bekeken. Bij de Gulp recht oversteken en over het overkluisde gedeelte even de Gulp volgen lijkt beter dan over de smalle stoep langs het drukke busstation te lopen. Het blijft voor de afstand echter lood om oud ijzer.

Bij de Hoeve de Bek is nog even het alternatief van het oversteken langs de Geul bij Wittem bekeken. De pratsch bleek daar echter samengesteld te zijn uit fijnstof van löss, regenwater en uitgelopen koeienflatsen. Het gevolg was dat ik in de stinkende drek dreigde te verdrinken. Dit zelfde geldt ook voor de, op zich mooie, alternatieve doorsteek door de beemden bij Wylre. Ook daar dreigde ik te midden van de omringende schoonheid in het zomp weg te zinken.

Verder werden de uitzichten op en de toevoerende waterstromen van de Geul nog eens onder de loep genomen. Daarvoor werd de verlaten en geruïneerde Romeinse uitkijkpost bij de Goudsberg boven Valkenburg gekraakt. De fortificatie werd echter weer vrijwillig ontruimd. De plek roept de geesten van de Romeinse wachters voelbaar op maar door de intussen verder gegroeide bomen zie je wel het bos maar niet uitzicht op de Geul bij Valkenburg meer.

In de historische stijl werd daarna de langs en door het Ravenbosch lopende Strabeek gevolgd. Deze stort zich ongeveer bij het 4/38 km punt in de Geul. In de Romeinse tijd werd deze mede gevoed met het water van de Heidense Maagden die de tempel in het Ravensbosch bevrouwden. Na de kerstening nam de bemanning van de Paters Oblaten van Maria uit het klooster Ravensbosch deze bezigheid over.

Nu vervult Jomanda deze rol en zo was en blijft het lopen in de dampen van dat beekdal een gratis "healing" sessie. Aan de uitwerking mag en kan niet getwijfeld worden. De schilder Charles Eijck vond in zijn huis aan de boorden van de stroom zijn inspiratie en de hoeve Holswick geeft niet de indruk ooit door een misoogst te zijn getroffen.

De tijd werd in vier dagen bijeen gelopen. Het werk voor de ondernemende jeugd jaagt mij tegenwoordig zodanig door het land dat het op werken begint te lijken. Wel is het steeds avontuurlijk en zo ging met het op de bok staan van een oude stoomlocomotief een jongensdroom in vervulling. Om deze droom levend te houden zal mijn lopers jargon moeten worden aangepast.

Bijvoorbeeld doordieselen = opstomen, inlopen = onder stoom brengen, interval training = een schepje er op gooien, uitlopen = stoom afblazen, warm stuwing = droogkoken en starten = remmen losgooien.

Een geluk bij al deze energie vretende inspanningen is dat mijn tuin nog genoeg koolhydraten blijft leveren. De pogingen om Eiswein te maken zijn namelijk voortijdig in mijn maag gesmoord. Nog aan de stok hangende rijpe druiven behoren in mijn smaak tot de top van de ultieme verleidingen waaraan ik geen weerstand kan bieden. Dat Eva de arme Adam vals met een appel Adam verleid zou hebben moet naar mijn mening dan ook een even vals gerucht zijn. Volgens mij hielden zij elkaar, onder andere, zoet met het toestoppen van druiven. Verder verraste de vijgenboom mij na haar bladstriptease met het zicht op haar zoete vruchten. Dit heeft overigens niets met het toverwoord voor alle weerkwalen "opwarming" te maken. Vijgen doen het, vooral op zonnige plekken tegen tuinmuren van ouds her ook in Nederland goed. Zelfs in de mini ijstijd van de 17e eeuw lukte dat tegen de inspringende gewelfde tuinmuren kastelen en buitenhuizen.

25/11/06

"The Battice Deception Case" heeft diepe sporen op mijn ziel achtergelaten. Ik kreeg niet alleen de wolven van de hele Maastrichtse looproedel achter mij aan maar via een chat site voor lopers werd ik ook landelijk een stuk opgejaagd wild. Het zag er aanvankelijk naar uit dat de stadspoorten van Maastricht voor mij gesloten zouden worden en dat ik voortaan alleen incognito aan wedstrijden zou kunnen deelnemen. Gelukkig kreeg ik de gelegenheid om bij de ANVVLAL (Algemene Nederlandse Vakbond Voor Lange Afstand Lopers) in het vakbondsbastion "De Burcht" in Amsterdam voor mijn zaak te pleiten. Dit heeft uiteindelijk geleid tot de beoogde conciliatie. De relatie tussen Roger en mij is nu volledig hersteld. Sterker nog, wij zijn bondgenoten geworden in onze strijd tegen Machiavelli Jo, die ons blijft pressen om allerlei onmogelijke wedstrijden te gaan lopen.

Nadat hij Roger al had "overgehaald" om de SM-Loop te lopen wilde hij mij "overreden" om "Olne-Spa-Olne" te lopen. De stok achter de deur van het "overreden" was dat ik anders de SM-Loop dubbel zou moeten doen.

Ik heb, met het CAO van de ANVVLAL in de hand, mijn rug recht weten te houden. Bij mijn kruissnelheid heb ik voor een cross van 66 km met 1975 m hoogteverschil zeker 8:20 nodig en zo'n werkdag staat de CAO, die ooit in de Burcht werd afgesloten, niet toe. Dit nog afgezien van het feit dat ik na Battice niet zonder risico op aanhouding in België meer kan lopen.

Ondanks al deze vermoeiende verwikkelingen maakte ik na Battice nog een behoorlijk forse trainingsweek. De afstanden en tijden durf ik hier niet meer te vermelden. Het zou zo maar weer een verhitte discussie kunnen doen oplaaien. Het beste lijkt mij om voortaan met een in Maastricht op afstand uitleesbare ingebouwde GPS te gaan lopen.

De afgelopen week viel er niet veel te lopen. De jeugd joeg mij in de jagende wind en in de spoelende regen van hot naar her door het land. Ik maakte daardoor wel veel kilometers maar niet met de loopschoentjes. Het bedroefde mij overigens niet want het was echt hondenweer.

Zaterdag was het tijd voor de verdere (foto)verkenning van de SM-Loop. De plaatjes waren nodig voor de inmiddels opgezette speciale SM-Loop website en de daarop geplaatste verbeterde versie van de SM-Loop fotoshow. Het lopen was nodig om het verkregen zitvlees van het autorijden er weer af te werken en te kijken naar mogelijke verbeteringen van het parcours.

Mannen vragen zich zelden af wat zij aan moeten trekken maar zaterdag deed deze zeldzaamheid zich toch voor. Uiteindelijk werd het de korte broek met een dubbel laagje tegen de wind boven. Dat bleek meer dan voldoende en met de warme en vlagerige wind van 19º C op kop ging ik voor Valkenburg - Camerig v.v. langs de Geul op pad. Netto werd het 3:02 maar bruto 3:45 door de 43 foto's. Stoppen, toestel pakken, klikken, toestel opbergen en het loopwerk weer weer aanzetten is een behoorlijk slopende bezigheid.

Het werd ondanks het zware fotowerk toch een aangename loop. Natuurlijk was het hier en daar behoorlijk baggeren langs de Geul maar een kniesoor die daar op let. Al klunend kreeg ik het idee voor een mooie verbetering voor de lus bij Camerig. Deze moest volgens mijn waarneming in te ruilen zijn voor een landschappelijk zeer fraaie lus over het balkon van Bommerig.

Het wordt alleen nog even puzzelen met de varianten:

De saaie klim door het modderige weiland vlak voor Camerig.
De passende klim over de met een hek afgesloten Ezelsweg! naar Bommerig.
De elegante klim door het weiland na het passeren van Hurpesch.
De prozaïsche klim over de weg door Hurpesch.

Stemmen is op dit moment in. Elke, zichzelf respecterende, website heeft wel een stemitem in de aanbieding. Ik kies er voor om deze varianten eerst nog eens lopend te evalueren. Tenslotte zijn mijn voettochten gebaat met het hebben van een goed doel.

Zondag was het wat koeler maar wel met een heerlijk zonnetje erbij. Echt weer om mij op te offeren voor het goede doel met het lopen van de vier varianten.

Na wat op en neer gerend van de Geuldalhellingen was ik er uit. Het leidt geen twijfel dat alternatief 3 de beste keuze is. Door het wegvallen van de lus bij Camerig blijft de afstand en de klim gelijk maar het uitzicht op het balkon van Bommerig is een plaatje. Een passerende fietser bewees dat met de opmerking; "Wat een plaatje is het hier".

Na het poortje links af

Boven na het poortje rechtsaf

Het verdiende uitzicht

Het goede gevoel van de juiste keuze gaf mij verder vleugels en zo werd er nog een rondje over Vijlen aan vastgeplakt. Het fotograferen had echter tijd gekost en onder de heldere lucht werd het te koud met de zomerkleding aan in november. Ik haalde met 4:28 dus de planning van > 5:00 niet. Hopelijk krijg ik om het gebrek aan training te compenseren voor mijn uitzoekwerk een bonus in de vorm van een voorsprong bij de start.

Tussenbericht

De zinsnede:

"Als nummer 730 van de 1016 ingeschreven deelnemers kwam ik zodoende 25% achter mij latend, vrolijk dribbelend, nog goed bij zinnen en zonder veel sleet over de op een soort skihelling liggende eindstreep."

in het Weeknieuws van 11/11/06 heeft deze week veel beroering gewekt.

De aanstichter was de door mij nog immer bewonderde regionale looptopper Roger Rousseau die de berekening via de term "creatief boekhouden" bij Jo Schoonbroodt in een frauduleus daglicht stelde. Deze aarzelde niet om de zaak te escaleren.

Deze escalatie ontaardde in een echt proces. Via de link worden ter openbaarmaking van de zogehete "Battice Deception Case" de genomen stappen met de daarbij behorende processtukken gepubliceerd.

Het goede bericht is dat partijen na stap 13 afzien van verdere stappen en dat er namens de vredelievende aangeklaagde een conciliatievoorstel ter verzoening ligt.

De beweegreden van de altijd zo aimabele Roger om mij aan te vallen zijn volstrekt onduidelijk. Hij loopt voor de prijzen bij de beste 1% van het veld waar ik bij de oudste 1% wat achteraan meeslof als oude dag vulling. Verder is hij 30 jaar jonger en dus van de generatie van mijn kinderen. Ook maak ik geen deel uit van zijn Maastrichtse looproedel. Sterker nog, ik ben uit alle roedels verstoten omdat ik het tempo niet meer kon bijbenen. In de periferie van verschillende dominante loopwolven dool ik nu als een eenzame en aftandse grijze loopwolf wat rond.

Mogelijk licht zijn opmerking "allemaal te makkelijk" een tipje van de sluier op. Dit moet gerelateerd zijn aan mijn lange duurlopen en het regelmatig consumeren van marathons. Roger kan dit nog niet maar zou het graag willen. Hij ziet daarbij over het hoofd dat ik 50% meer tijd nodig heb dan hij voor een zelfde afstand. Als hij dus 50% langer zou gaan trainen dan kan hij ook twee marathons binnen een week lopen.

Hij hoeft dat van mij echter niet. Het is voor zijn ontwikkeling als loper belangrijker dat hij als jong renpaard geniet van een onbezorgde jeugd . De tijd dat hij een oud werkpaard wordt komt vanzelf en sneller dan gedacht. Ik ben alleen benieuwd hoe hij rekent als ik over 30 jaar 94 ben.

11/11/06

Zaterdag bleken de weergoden mijn beden voor Monster maar gedeeltelijk vervuld te hebben. Het was wel hoogwater maar de windkracht bleef beperkt tot 7 - 8 Beaufort uit het zuidwesten en afgezien van stuifwater van de woeste zee viel er geen nattigheid. Ondanks dat werd de ½ marathon door de duinen en over het strand bij Monster toch een monsterlijke tocht. Voor de wind blies het lekker weg maar juist op het wat zachte strand beukte deze schuin van voren er vrolijk op los. De oplossing was het lopen in groepjes en dat lukte met afspraken over afwisselend kopwerk aanvankelijk goed. Helaas waaierde de groep door de aangroeiende belangstelling in het rulle zand uit zodat deze braken. Ook het uit de wind lopen gaf zo eigen problemen. De zuiging achter de forsgebouwde Westlanders was zo groot en onregelmatig dat het lichaam soms over de benen tuimelde. Achter onderdeurtje lopen was ook al geen pretje want dan werd de romp van de benen geblazen. Uiteindelijk werd het toch nog een kilometer of zes alleen lopen.

Bij kilometer 16 was het leed voor wat betreft het tegen de wind in tornen geleden. Het is dan echter afwachten of er dan nog wat krachten in de benen resten. De lange duurtrainingen en de twee dagen trainingsrust bleken echter hun werk verricht te hebben. Tot mijn verrassing kon de snelheid voor mijn doen nog fors omhoog en werd het een 5 km lange inhaalrace met d'r op en d'r overheen. De ondersteuning van de uitlopende Vlaamsche Reus Marc op de laatste kilometers droeg daar echter zeer aan bij. Hij bleek later met 1:22 de 3e prijs te hebben verdiend bij de H 45+. Wij moeten samen helderziend zijn want de foto na mijn finish kan, afgezien van de plaatsen, geen toeval geweest zijn. De nazit in de sporthal was zoals gebruikelijk. Erwtensoep om bij te trekken en een onderhoudend Belgisch Limburgs, Nederlands Limburgs Nederlands en Nederlands Hollands gezelschap. Het eten in Delft moest er helaas bij in schieten. Het kan helaas niet alle dagen zondag zijn, zeker als er 's zondags weer gelopen moet worden.

Aan de zaterdag ging een bijzondere vrijdag vooraf. Jenny had een verrassingsfeestje georganiseerd voor de wegens 40 jaar trouwe dienst bij achtereenvolgens de Staatsmijnen, het chemiebedrijf DSM en de overnemer van het petro-chemische deel Sabic. Het festijn vond plaats in het voormalig nonnenklooster van Borgharen. Hij staat daar zijn dochter en schoonzoon bij in de verbouwing van dit Roomsche bolwerk tot een zeer apart woonhuis. Natuurlijk werd het een mooi moment om met hier en daar wat valse tonen de loftrompet over deze hardwerkende en volkomen hardloop gekke huisvader te blazen.

Zondag stond les Quatre Cîme van Battice geprogrammeerd. Het lopen van de Noordzeestrand - Ardennen dubbel Monster en Battice is oorspronkelijk het idee van de eerder aangehaalde loopgekke huisvader. Ik was daar vorig jaar al met open ogen ingetrapt en natuurlijk stoot een niet-ezel zich wel tweemaal aan de zelfde steen. Ook hier bleken de beden maar gedeeltelijk door de Weergoden vervuld te zijn. In plaats van sneeuw werd het af en toe wat regen bij ongeveer 5ºC. De wind stond wel krachtig uit het noordwesten te blazen maar dat ging grotendeels over de dalen heen. Aangezien het parcours in Battice of omhoog of omlaag loopt was er dus op de toppen na geen vuiltje aan de dreigende luchten.

Het liep wonderwel goed. Het wisselend ritme tussen het omhoog en omlaag lopen werd snel gevonden. Na 10 lopers te hebben ingehaald had ik al op mijn lauweren kunnen gaan rusten. Uit de deelnemerslijst bleek dat ik tot de oudste 1% lopers van de 1016 inschrijvers behoorde en dus was het dan al gepiept.

Het werden er beduidend meer. Na 10 km begon een aanvankelijk zeer geleidelijke inhaalrace. Battice begint namelijk pas na de 20 km want daar wachten nog twee taaie cîmes en de fameuze Muur van Battice op de benen. Door nog goed door te kunnen lopen werd ik heer en meester op het slagveld rond om mij heen. Als nummer 730 van de 1016 ingeschreven deelnemers kwam ik zodoende 25% achter mij latend, vrolijk dribbelend en nog goed bij zinnen over de op een soort skihelling liggende eindstreep.

De beloning bestaande uit een heerlijke trapist en een boeren bruine boterham belegd met stroop en stinkkaas uit het land van Herve voldeed buitengewoon. Een dissonant aan tafel was wel dat Jo mij het lopen van Spa-Olne-Spa over een afstand van 66 km en met 1750 klimmeters bleef opdringen. Waarom de website van deze loop "Courir pour le plaisir" heet moet ik eerst maar proberen te begrijpen voordat ik op zijn ongetwijfeld goede bedoelingen ga reageren.

De twijfel om er toch maar in te trappen is dat het wedstrijdweekend van 5:40 na nog redelijk intensieve loopweek een beloftevolle voorbereiding genoemd kan worden. De twijfel is ook dat bij mijn V 3 snelheid het een tochtje van zeker 8 uur gaat worden. Bij goed weer moet dat wel kunnen maar bij regen of sneeuw in de Ardennen wordt het een onderneming voor echte dwazen. Misschien is het toch verstandiger om het vizier te richten op de SM-Loop de Sylvester/Simon Marathon van 30 december a.s. langs de boorden van de Geul.

De loopweek werd in die zin al verdaan met een voorbereidend xxL+ verkenningstochtje langs de Geul tussen Mechelen en Camerig. In de korte broek en in de nog steeds warme november zon lag het parcours er nog groen bij. De koeien waren wel uit de wei en de boeren waren nu volop bezig om het gras voor ons kort te houden.

Met dank aan de helaas geblesseerde fotografe die wind, kou en regen trotseerde om het gebeuren van loop lief en leed vast te leggen.

4/11/06

Zaterdag was ik weer zover uit de ziekenboeg gekrabbeld dat serieus aan de weekend dubbel 1/2 marathon van Monster en Quatre Cîme van Bttice gewerkt kon worden. Mijn tijdelijke ondergang werd niet veroorzaakt door loopperikelen maar door het buiten tennissen. Na 13 maanden geleden een balletje geslagen te hebben na toen 13 jaar geen bal meer geslagen te hebben is vragen om ongeluk. Het loopgedeelte van het tennis ging uiteraard prima. Het indraaien, staan, racket naar achteren, naar de bal blijven kijken en slaan zat er ook nog nog routine matig in. Voor de backhand werkte dat kijken, door het leesgedeelte in de bril, echter 20 cm naar onder verschoven. Mijn 30+ en dagelijks trainende tegenstandster maakte hiervan onder het spreken van bemoedigende woorden natuurlijk keihard gebruik van. Aan het zwoegend en zwetend ten onder gaan hield ik behalve een geestelijk trauma ook een lichte voorhoofdholte ontsteking over.

Het gebeuren in de week droeg niet bij aan het geestelijke herstel. Eerst raakte ik mijn laatste verstandskies kwijt en daarna bleek één van mijn ogen van -2 op -10 beland te zijn. Blind en dom dus als voorland. Vrijdag vielen mijn hersens tijdens het bukken niet meer in mijn schedelpan naar voren en bleek mijn aanhoudende koppijn verdwenen. Het Jantje huilt en Jantje lacht effect sloeg dus prompt toe en zo werd voor zaterdag en zondag maar gelijk een xxxL en xxL geprogrammeerd.

Lopers haten gedwongen stilzitten. De beste training na een grote inspanning is echter rust en dat werd zaterdag nog eens bewezen. Het liep zo als vanzelf dat er zelfs een moment van bezinning moest worden ingelast. Bemelen biedt daarvoor gelukkig gelegenheid in de weinig bekende Maria Grot. De holle kies van de groeve 't Rooth heeft deze nog net niet opgeslokt en de vandalen zijn tot nu toe aan dit verborgen kleinood voorbijgegaan. Het effecten van het opslokken blijken rondom Bemelen echter relatief. De eerdere mergelwinners hebben daar een uitzicht achter gelaten dat nu vanwege de schoonheid beschermd wordt.

Het rondje Rothem, Bemelen en Berg en Terblijt werd bekroond met wat oefenwerk voor de Quatre Cîme van Battice rond Sibbe en Margraten. Ook dat stoomde lekker door en zo moest ik mijzelf bedwingen om de duurloop binnen de verstandelijke perken te houden. Het zandwerk voor het strand moet net als het tennis op routine gaan. Het verblijf van enkele jaren in Scheveningen heeft enige kijk op hard en rul zand in verband met eb en vloed achtergelaten.

Dit jaar is mijn hoop in Monster gevestigd op eindelijk eens de sterke verhalen te toetsen over het bij opkomend tij in een Zuidwester storm en met regen over het strand lopen. Het opkomend tij zit er volgens de voorspellingen van Rijkswaterstaat in. De rest is afwachten want tot nu toe was het daar namelijk altijd zonnig nazomer weer. De andere dag mag in Battice de wind van mij naar het Noordwesten geruimd zijn. Het lijkt mij heerlijk om deze loop voor de verandering eens in een sneeuwstorm te doen.

Waterstand Monster 11/11/06

Zondag was de dag van de proef op de som. Loopt het lekker dan is de vorm goed en loopt het niet lekker dan is in ieder geval goed getraind. De wind deed in het voorbereidend zijn best want het waaide flink. De sneeuw zat echter nog niet in de weer redelijk opgewarmde lucht. Het liep geruststellend goed ondanks de tegen het eind wat moe wordende beentjes. Deze stopte op een weekendtotaal van 5:05 en dat geeft moed.

Mijn enige zorg word mijn in de Dolomiti verrekte knie. Als het gevoel mij niet bedriegt dan dreig ik gelijk te krijgen met de prognose van een gekraakte meniscus.

21/10/06

Zaterdag was het na een weekje van relatieve rust weer "business as usual". Relatief want afgelopen dinsdag lokte het mooie weer mij alweer op de fiets en later in de week zwierf ik weer voor de jeugd in binnen- en buitenland. Het fietsen ging naar omstandigheden wel goed al moesten de klimmetjes met achter een een tandje meer genomen worden.

Het zwerven door eigen land bood de gelegenheid om in het zand van Katwijk, aan de monding van de Oude Rijn, de training voor de 1/2 Strandmarathon van Monster op te pakken. Het moet gezegd worden dat de loopbenen enigszins traag door het zand ploegden. Het positieve was dat ik in ieder geval vooruit kwam.

Ook positief was dat het strand vol lag met scheermesjes en dat spaart weer wat Gillette Mach 3 Turbo uit.

Het buitenland betrof een treffen met mijn collega's van NFTE USA en Europa in het beloofde land. Zeker het vergaderen maar toch ook het genot van het Belgische eten en drinken hielden mij afdoende en niet tegen mijn zin van de straat.

De uitspanningen die dat genot serveerden deden mij echter op de één of andere manier aan Dwars door Hasselt herinneren.

Zondag viel ik van mijn geloof. Ik drink nooit alcoholische versnaperingen onder het lopen zoals ik ook nooit loop tijdens het drinken van dranken met enig percentage van deze, door de Arabieren, ontdekte en graag gedronken vloeistof. Dat laatste was overigens voordat Mohammed wist dat latere voorgangers er tegen waren. Mijn onthouding tijdens het lopen wil niet zeggen dat ik geheelonthouder ben. Buiten de trainingsuren nip ik graag aan wat geestverruimend vocht. Ik was, gestimuleerd door de Indian Summer, met grootse plannen vertrokken. Bij het passeren van de wijngaard Aldenborgh in Eys begon echter mijn zondeval. Kijken dan wel even van een kleine maar smakelijke napluk genieten was de reden om de duivelse klim van ca 80 m langs een bijna onvindbaar trappenpad naar de druivenstokken op de zonnige zuidhelling van de Boerenberg te maken.

De druiven bleken geplukt maar de napluk van de edelrotting was in volle gang. Eén van de plukkers bleek tot mijn grote verrassing mijn vroegere en al lang uit het oog verloren collega Wim Gloerich te zijn. Samen zetten wij in een ver verleden de eerste stappen op het moeilijke pad van het wijnmaken. Ik bleef een oprechte amateur maar hij bleek, evenals mijn andere oud-collega Aad Dullaart van de Stokhemer Wingert, professional te zijn geworden. Natuurlijk liep het in de wijngaard op 10 km afstand van terug bij af enigszins uit de hand. Plukkers verdampen net als sporters veel vocht maar vullen dat uit principiële overwegingen niet aan met water maar uit eigen wijnvoorraad.

Het was dus niet het eten van de rozijnachtige edelrot maar het drinken van de rode Dornfelder en het nippen aan een heerlijke, op eikenhout gelagerde, pruimenbrandewijn die borden pap in mijn benen moet hebben gegoten. Gelukkig heb ik geen weet van dit alles gehad. In een roes ben ik teruggelopen en dat is best bevallen. Het is zelfs de overweging waard om voortaan voor het lopen aan de wijn te gaan.

14/10/06

Zaterdag zat ik alweer in een pendelbus naar een start. Ditmaal ging de reis van Emmen naar Hoogersmilde voor het lopen van de Dwars door Drenthe (NL). Deze marathon vormde voor het maagdenkoppel Jo & Simon stap één in het Dwarslopen want voor zondag stond Dwars door Hasselt (Be) nog op het programma. Voor mij zat er nog een extra dimensie aan want ik ging tevens voor het lopen van twee marathons in één week. Degenen die mij liefhebben wisten het al maar nu kwam het publieke bewijs van: "Dwars en gek". In mijn gekte had ik de arme Jo meegesleurd door hem een PR voor te spiegelen. Lopen van west naar oost op een kaarsrechte en nieuw geasfalteerde autoweg onder een mild herfst zonnetje met een westenwind kracht 5 in de rug was de lekkermaker.

Helaas, het enige wat klopte was onze reis en verblijf. Rijkswaterstaat probeerde daar nog wel een spaak in het wiel te steken door de afrit naar het hotel af te sluiten maar gelukkig weet ik nog bij nacht en ontij de weg in het veen. Bij de start bleek de beloofde zon te blijven steken achter een mistachtige laaghangende bewolking en stond de wind venijnig door uit het oosten. In de middle of nowhere stonden wij ruim een uur van te voren in het vale ochtendlicht bij een streep op het wegdek voor de start. Onze redding was de koffiehoek van een benzine station onder aan de afrit naar het dorp van een paar huizen en een kerk.

Bij de start trof ik tot mijn verrassing Linda, mijn Oostvoornese muze, als toeschouwster. In 1989 praatte zij mij en mijn gekneusde enkel in een tijd van 3:40 naar de finish van de Brabant Marathon in Etten-Leur. Zij bleek verhuisd naar Hoogersmilde en liep nog maar beperkt. Het praten was zij echter nog niet verleerd en zo ging ik toch nog gesterkt naar de start.

Even mochten wij genieten na de start genieten van een lusje van 2 km wind mee. De tijd die ik daar won verspeelde ik met het nemen van een actiefoto van Jo. Hij liep natuurlijk weer slim in een groepje uit de wind maar zijn PR neus ruikt een fotograaf ongezien op kilometers afstand.

Het werd een redelijk eenzame tocht. Bij afritten en viaducten stonden kleine groepjes enthousiaste toeschouwers maar dan volgde er weer kilometers rechtdoor met de wind op kop. Mentaal bleek het gelukkig goed te verwerken want je raakt door de monotone beeld in een soort trance. Verder is het gewoon van drankpost naar drankpost lopen met om de 100 m een afstandspaaltje. De verkeersborden vormden de enige ontspanning met de aanwijzingen zoals: "Niet inhalen, verboden harder dan honderd, nieuw asfalt; langere remweg en Emmen nog 27 km".

Fysiek was het geen probleem. Het ging door de wind wat langzamer om het slopende opboksen te voorkomen. De beenspieren bleken gelukkig goed hersteld, inclusief de suikervoorraad. Aanvankelijk bungelde ik, zonder mij overigens zorgen te maken, wat achteraan. De wind was echter mijn bondgenoot en zo had ik aan de finish volgens de speaker nog 70 lopers opgeveegd. Of dat in- of exclusief uitvallers was weet ik niet. In ieder geval zag ik heel wat door de kopwind gevelde lopers in de langskomende busjes zitten. Op het laatste en open stuk, na 35 km, kreeg ik zelf (relatieve) vleugels en moest mij inhouden.

De finish was bijna als gebruikelijk. Behalve het driemaal zuchten kreeg ik namelijk ook de felicitaties van Emmense Burgervader Bijl, die mijn naam hoorde omroepen. Het weerzien met Jo, die intussen zijn gebruikelijke podium ceremonie had afgewikkeld, was natuurlijk tot tranen toe bewogen. Na het omkleden zijn wij direct in de auto gestapt voor een gezellig voor een toertochtje van bijna 350 km terug. In de auto hebben wij de loop geëvalueerd. Ook Jo had het grootste deel eenzaam en alleen afgelegd zonder enig uitzicht op een PR. Wij hebben nu precies evenveel marathon dit jaar gelopen. In afstand staan wij dus gelijk maar in tijd lig ik zeker twee marathons voor. Het werd vervolgens rekenen met de verschillen in leeftijd, gewicht, stromingsprofiel en winddruk oppervlakte voor de gecorrigeerde tijden maar daar kregen we geen consensus over. Maagden blijven namelijk dwars.

Zondag bleken de (relatieve) vleugels van de laatste 7 km van de zaterdagse Drenthe Marathon nog aanwezig te zijn. Bij de herrijzenis uit een verkwikkende slaap bleek ik nauwelijks stijf en alweer goed ter been. Maar schijn kan bedriegen, zo weet ik uit ervaring. De verwachtingen voor stap twéé van het Dwarslopen waren dus niet hoger gesteld dan hopelijk 1:30 over 15 km zonder blessures rustig uitlopen in het loopfeest "Dwars door Hasselt". Hoe de Belgische Limburgers het doen blijft voor Hollanders een raadsel maar het is elk jaar één grote happening. Altijd zonnig weer, duizenden lopers, allerlei evenementen, uitpuilende terrassen en rijendikke enthousiaste toeschouwers. Eén van de evenementen, met de Belgische Luchtmacht als mental coach, bleek een nabrander voor mijn vleugels te zijn. Als je voor de start in een heuse F16 mag toeven dan vlieg je als een kind zo blij over het parcours.

Bij de start zat dat er door de drukte nog niet in. De ontmoeting met de stralende Jenny en Janine bracht mij zodanig in de war dat ik juist voor de ambulance als laatste over de startstreep kon springen. De benen moesten toch even wennen. Na de eerste kilometer sloeg echter de turbo aan en vloog ik (nou ja) vooruit. Om niet overtrokken te raken en om mechanische defecten van de straalpijpen te vermijden moest tot mijn eigen verbazing zelfs gas teruggenomen worden.

De 15 km van Dwars door Hasselt is zo vlak als een biljartlaken en ik heb hem ook zo vlak gelopen. De stevige wind deerde in de stad niet en op de open stukken kon ik door de drukte profiteren van vele door Frietattekes en Hoegaardens voorgevormde ruggen. Wel moest er na een paar kilometer een striptease gegeven worden want uit de wind en in de zon was het nog knap warm.

Fris als een haantje kwam ik, met twee nummers op, in een tevreden stellende netto tijd van 1:22 over de meet. Mijn vertrouwen in de Belgische krijgsmacht is vanwege hun geslaagde F16 mental coaching methodiek onwankelbaar geworden. Ingeval van dreigende oorlogshandelingen steek ik onmiddellijk de grens over.

Jo had deze voorbereiding niet gehad. De grijze Maastrichtse Keniaan wist weliswaar door een listige opstelling bij de start de Vlaamse reus Marc te misleiden en ruim voor hem weg te snellen. Netto liep hij een verloren wedstrijd tegen deze rammelaar.

Dit gaf bij het afsluitende etentje van het organiserende DSM Special Compounds uit Genk natuurlijk enige gesprekstof. Hierbij werden uiteindelijk de toegepaste reglementen als ultieme uitvlucht. gehanteerd. Desondanks begon en eindigde de avond in dezelfde voortreffelijke sfeer met een eten die het beloofde land van België zo kenmerkt.

Vanzelfsprekend werden er ook afspraken gemaakt. Zo bleek Jo mij ingeschreven te hebben voor Battice over 33 km zodat ik in begin november zaterdags, tijdens de 1/2 marathon van Monster de zee kan zien en zondags de Ardennen. Ik wist Jo te motiveren om nu eindelijk de echte Mont Blanc Marathon eens te gaan lopen. Daarbij probeerde hij mij de voorwaarde op te dringen van eerst eind november Spa-Olne-Spa te lopen. Hoe het ook zij, het Dwarslopen van de twee maagden was geslaagd en mijn twee marathon binnen één week moet nu nog geëvenaard worden. Verder werd bewezen dat een marathon lopen een uitstekende voorbereiding is voor een korte wedstrijd.

Met dank aan Frank en Marc van DSM SC Genk voor de voortreffelijke organisatie van de deelname aan Dwars door Hasselt.

07/10/06

Afgelopen vrijdag kwam ik tot de ontdekking dat de veerkracht van mijn loopschoenen wat naliet. De "air" in de zolen had na 3 marathons en vele xxxL lopen meer de air van beton gekregen. De soepele tred was daardoor ontaard in bonkig stampen. Gelukkig was Decathlon nabij en door het afruilen van Є 80 tegen iets zilvergrijzigs stond ik weer met en als Pegasus op de benen.

Het inlopen van de nieuwe aanwinst was het volgende probleem. Dit vraagt om een lange duurloop en daarvoor droeg de zaterdagtraining de oplossing aan. Slechts Peter en Jan met hond waren present. De laatste (niet de hond maar zijn baas) verklaarde maar kort te lopen vanwege de ½ Marathon Eindhoven. Toen dit koppel uit zicht was reed Jo in een taxi voor. Hij kwam zich, op weg naar huis, afmelden. Aansluitend aan de festiviteiten in het kader van zijn 40 jarig dienstjubileum op vrijdagavond was hij 's nachts opgeroepen vanwege een storing. En passant deed hij mededeling over het afhaken van zijn broer voor de Marathon Eindhoven vanwege een blessure .

De feiten van de uitslag van de Chemelot-Media Groep Limburg-Loop ,het verwachte mooie zondagsweer, de noodzaak om de nieuwe schoenen in te lopen en het feit dat ik Marathon Eindhoven veel maar in vele jaren niet gelopen had bracht de samenhang. Dus zo zaten mijn gloednieuwe schoenen en ik tot ons beider verrassing in de pendelbus tussen de inschrijving en de start van de Marathon Eindhoven.

07/10/06

De schoenen zijn met succes ingelopen. Zij passen nu, zonder ook maar één blaar te hebben gelopen, naadloos rond de voetvorm. Het weer was ideaal. Weinig wind, rond 18ºC en een door wat sluierbewolking getemperd zonnetje. Een voor een stadsmarathon best aantrekkelijk parcours met veel en hartelijk publiek erlangs. Goed georganiseerd al dreigde ik bij de start even in de drukte verloren te gaan omdat ik deze niet kon vinden. Aan de finish werd mijn kinderhand tot overmaat van vreugde nog gevuld met een plastic zak, twee blikjes Isostar en een heuse medaille.

Eigenlijk allemaal niet van belang. Goed beschouwd heb ik het voor Jo gedaan. Ik wil hem a.s. zaterdag niet teleurstellen in Drenthe door pas twee uren na zijn recordfinish van 2:30 aan te komen.

Rekenen in eigen zak

Met name de uitslag van de Chemelot-Media Groep Limburg-Loop deden een forse duit in het beslissingszakje.. Natuurlijk bungel ik wat laag in de uitslagenlijst maar die ben ik toch eens gaan analyseren. De resultaten bleken verrassend en opbeurend:

98% van de deelnemers was jonger dan ik.
25% van de deelnemers eindigde achter mij.
Ik liep 20% sneller dan de laatste finisher .

Tot 37 km ging het als een fluitje van een cent. Met Dwars door Drenthe en Hasselt in het vooruitzicht wilde ik geen stap te hard lopen en deed dat ook niet. De laatste 5 km zijn dan door dieselen en dan veeg je nog veel op. Het opvegen begon al bij 30 km maar dat kwam omdat, gelet op het warme weer, weer veel lopers te weinig en te morsig dronken. Bij 37 km loop je weer de binnenstad in. Daar kreeg ik even een tik omdat de finish zo nabij en toch nog zo ver weg is. Bovendien voelde ik mij alsof ik uren in de achterliggende Bijenkorf had lopen winkelen. Gelukkig was ik niet aangeslagen en zo kon ik na het spitsroede lopen over de Wal gezond en wel finishen. Dat laatste is echter niet vanzelfsprekend. De Eindhovense variant van de Walletjes bestaat huis aan huis uit kroegen en Brabanders lusten wel pap van bier. De zeer enthousiaste toeschouwers bestaan uit deels, half of geheel met dit nat gevulde toeschouwers. Om het klotsen tegen te gaan zijn zij dit doorlopend aan het dempen met goed ingevette hamburgers, frites, frikadellen, spoetniks, berenklauwen en meer van dat spul. Het sluitstuk vormen de blaaskapellen en bij gebrek aan beter de house uit speakers van wasmachine model.

Nog onwetend van mijn dwaze besluit van zaterdag was de trainingsweek donderdags afgesloten met een duurloopje van 2:45. Daarbij bleek de winter in aantocht. De dassen houden, met het opruimen van de kinderkamers, najaarsschoonmaak. Daarbij vernieuwen zij hun weggeploegde vluchtpijpen en bouwen zij hun burchten voor zo ver gewenst op de nieuwe familiegrootte uit. Ook de bomen beginnen te kleuren maar ontlasten zich daarbij gelijktijdig van hun vruchten. Mijn walnoten en tamme kastanjes zijn nu zo "boomje groot, .... dat ik stijf was van het rapen en vet wordt van het eten.

Dat vet eten heeft overigens voor Dwars door Drenthe een functie. Volgens de statistieken wonen in Drenthe de dikste mensen en ik wil volgende week niet opvallen. Ik ken overigens het parcours vanuit de auto en vrees daarom de zeer rechte weg en een verkeerd staande wind. Het laatste stuk is tot overmaat van ramp nog lastig. De klim naar de Hondsrug is slechts 25 m maar toch lastig als de vermoeidheid toegeslagen heeft.

Google Sites

Report abuse