1. DERIVA CONTINENTAL. Teoría que afirma que as placas continentais flotan sobre o SIMA  (subcapa interna da codia terrestre) e desprázanse ou desprazáronse a xeito de almadías (balsas). No devandito desprazamento a parte frontal dos continentes sufriría unha compresión que daría lugar a sistemas montañosos, mentres que na parte posterior  iríanse desprendendo anacos que quedarían formando illas. 

2. EPICENTRO. Punto onde o terremoto provoca máis danos

3. DEPRESIÓN OU CUNCA. É unha zona máis ou menos extensa que se caracteriza por estar a unha altitude inferior ás formacións do relevo que a rodean. Ás veces, a formación dunha depresión ou cunca é o resultado da acción erosiva dun rió e os seus afluentes; outras veces pode ser a consecuencia do afundimento dalgunha falla (fosa tectónica)

4. ALTIPLANO OU MESETA. Son superficies planas pero elevadas sobre as terras que as rodean e soen superar os 400 metros sobre o nivel do mar. Mesetas importantes son a española e a do Tibet.

5. RÍA. Val fluvial somerxido baixo o nivel do mar a causa da elevación deste ou afundimento do continente. En España as máis amplas atópanse en Galicia

6. PLATAFORMA CONTINENTAL. É unha prolongación dos continentes baixo o mar. O continente descende suavemente ata os 400 m. A súa amplitude ata a costa pode oscilar entre escasos metros e algúns quilómetros. É unha zona rica en vida mariña. A plataforma continental española é estreita.

7. CHAIRAS ABISAIS. Son chairas submarinas situadas a  4000 ou 5000 metros e ocupan a maior parte da superficie dos  océanos e na mesma podemos atopar outeiros e volcáns.

ADENDA CURSO 26-27 KI

Terremoto: movemento súbito da superficie terrestre producido pola liberación de enerxía acumulada nas rochas da cortiza terrestre. Xérase principalmente polos desprazamentos das fallas xeolóxicas. Pode causar vibracións do chan, destrucción de infraestruturas e alteracións no entorno natural. A súa intensidade mídese mediante escalas como a Richter ou a de magnitude de momento.

Tsunami: serie de ondas mariñas de gran enerxía e lonxitud de onda, xeralmente provocadas por terremotos submarinos, erupcións volcánicas ou deslizamentos de terra no fondo do océano. Estas ondas poden desprazarse a gran velocidade polo océano e incrementar a súa altura ao achegarse á costa. Os tsunamis poden causar inundacións e destrucción significativa nas zonas costeiras.

Cinto de Fogo: zona xeográfica ao redor do océano Pacífico caracterizada por unha elevada actividade sísmica e volcánica. Nela sitúanse numerosos volcanes activos e son frecuentes os terremotos. Esta rexión débese ao movemento e choque das placas tectónicas que bordean o Pacífico. É unha das áreas máis dinámicas xeolóxicamente do planeta.

Dorsal Atlántica: cordilleira submarina que se estende ao longo do fondo do océano Atlántico. É unha zona de expansión onde as placas tectónicas se separan, permitindo que o magma emerxa e forme nova corteza oceánica. Este proceso xera elevacións submarinas e frecuentes actividades volcánicas. A dorsal contribúe á renovación constante do fondo mariño atlántico.

Fosa das Marianas: é a rexión máis profunda do océano, situada no Pacífico occidental, onde a profundidade supera os 11.000 metros. É unha zona de gran presión e escuridade total, explorada principalmente con submarinos e batiscafos, que permiten estudar o seu fondo. A fosa formouse pola subdución dunha placa tectónica baixo outra e destaca pola súa biodiversidade adaptada a condicións extremas