Ultra Raid La Meije 2013
21-22/9/2013: 3eme Ultra Raid La Meije 112km-5500hm +++
De mooiste, heel zwaar, de meest technische ooit gereden
Ivan Dehertogh 23/9/2013
filmpje 2 daagse Jean Pierre Germain
Ik zal maar direct met de deur in huis vallen, deze marathon is de mooiste, de moeilijkste en de meest technische die ik ooit gereden heb, de elites die deze raid op 1 dag uitrijden (112km en 5500hm) doen er 3 uur langer over dan bv op de meer bekende Grand Raid Cristalp. De Eigerbike of bv de Salzkammergut zijn hiermee vergeleken zelfs bij wijze van spreken autostrades in de bergen, de Roc Azur is technisch al hoogstaand maar deze Ultra Raid La Meije is nog wat anders en dubbel zo zwaar, niet alleen de hoogtemeters maar wel de hoge technische graad van het parcours, 2-3 lange schotterwegen van +- 8km en de overige kilometers zijn puur mountainbiken in een wondermooie omgeving van ruwe bergen, met de sneeuw en de gletsers op de achtergrond, ontelbare steile afdalingen, rotsen, stappassages, de ultieme marathon voor iedereen die houdt van eindeloze singletracks, ellenlange steile afdalingen over smalle paden
Dit is een typische Franse marathon, geen gezeur over te steil, te gevaarlijk of te veel stappen, gewoon zo veel mogelijk rijden, ze weten dat niemand overal kan op of af fietsen, dit hoort er gewoon bij, dit is typisch aan de streek.
Ikzelf heb gekozen voor de optie om deze raid in 2 dagen te rijden want als je merkt dat de eerste elite de raid uitrijdt in meer dan 9h en ik in totaal op 2 dagen er 17h29min over doe dan zou ik op 1 dag nooit binnen tijd aangekomen zijn, er zijn trouwens maar 43 rijders die de 112km op zaterdag hebben uitgereden en het is voor mij toch ook vakantie en zo beleef ik er toch nog veel plezier aan.
Je kan ook kiezen om bv alleen zaterdag of zondag te rijden ,50km of 70km met appart klassement, genoemd de Rando Raid.
De start op zaterdagmorgen was al om 6h in het donker, wij verbleven op vakantie in een chalet te Mont De Lans ergens tussen Les Deux Alpes en Alpes Huez en vlakbij aan de rand van het prachtige Parc des Ecrins. Ze geven vandaag en morgen prachtig weer, afgelopen dinsdag lag er hier boven 2000m nog sneeuw, sinds donderdag is het droog ,warmer en zonnig.
Als ik vrijdagavond mijn nummer ga afhalen worden we één voor één gebriefd door een madame ivm wat we allemaal moeten meehebben, de lijst ligt op tafel.
Er is een streng reglement, we moesten een fluovest aanhebben, voor en achterlicht, alu deken, gereedschap,fluitje voor een noodsignaal, regenvest, handschoenen tegen de koude, gsmtoestel met het nummer van organisatie erin en tal van andere dingen, en hier en daar zouden er morgenvroeg controles gedaan worden, ook op het parcours stonden er tal van medewerkers met walkie talkies, niet alleen om ons op sommige plaatsen op de gevaren te wijzen, maar ook als controle zodat er geen kortereweg kon genomen worden.
Enfin, om 4h15 opstaan, 25min rijden naar Villar d'Arene (1650m), controleblad tekenen en om 6h start in het donker
Het is een eigenaardige sfeer, het is nog koud, ik sta rustig bijna achteraan, ik schat een goede 30 m,a nog achter mij, nog geen 100 eliterenners zijn er voor de 112km , en daarvan zullen er maar een kleine 40 uitrijden, een 150 bikers voor de 2 daagse (112km) waaronder ikzelf, en een kleine 200 bikers die voor de 70km gaan, morgen kunnen ze dan nog kiezen voor de 50km of niet.
Langs een smal pad en singletrack soms heel steil bergop rijden we eerst langs de Col Lautaret, het is een prachtig zicht met een lange sliert rode lampjes en als ik even achterom kijk witte lichtjes, het is uitkijken in het donker want geregeld staan we te voet door minder handige bikers of omdat het soms steil bergop gaat, de mooie singletrack loopt gelijk met de hoofdweg, na 6km zijn we boven op de Lautaret (2070m) maar dan duiken we even naar beneden om wat verder terug te klimmen naar de voet van de Galibier, we zijn 9km en al 1h onderweg en van 1650m naar 1950m geklommen, het wordt stilaan licht en aan de voet van de Galibier doe ik de fluovest uit, Viviane staat straks aan het afgesproken punt niet ver van de top.
Na nog dik 6km klimmen ben ik aan het punt bij Viviane en maak ik me wat lichter,geef de verlichting af enz..en ik neem
nog wat extra proviand.
Op een enorm steil stapstuk naar de echte top van de Galibier moeten we onze fiets op de rug dragen en ik trek me aan mijn handen zelfs af en toe aan de rotsen naar boven (op handen en voeten dus), amai wat is me dat, na 14km zijn we helemaal boven op de Galibier (2680m), wielertoeristen kunnen hier niet komen want je moet bijna een bergbeklimmer zijn om hier te geraken, dit is dus de echte top en hier is er een subliem uitzicht, je kan van hieruit zelfs de Mont Blanc in de verte zien liggen, naast ons liggen witte rotsen en dan is er nog de prachtige opkomende zon, ik maak wat foto's, even wat babbelen, en ik vergeet ook mijn zonnecreme niet
Ik neem mijn tijd, geen stress en van de chrono trek ik me niets aan, juist zien dat ik de tijdslimieten haal, voila de eerste 1000m zitten erop en dat na amper 14km, we hadden daarnet 6km schotterweg op de Galibier maar de rest is voor vandaag bijna allemaal singletrack, rotsen, smalle bergwegen, zelfs bergaf kan je nooit snel rijden, het is altijd technisch, moeilijk en uitkijken.
Als we aan de afdaling van de Galibier beginnen krijgen we al een voorsmaakje van wat ons te wachten staat, net voor de 1st bev. iets lager dan de top. Aan de eerste bev staat een koude wind, het is 0 graden !
Wat nu komt tart elke verbeelding, de mooie singletracks zijn helemaal bevroren, ik had dit al gemerkt op het brede pad van de klim op de Galibier daarnet voor ik bij Viviane aankwam. Het water op het pad begon daar ook al aan te vriezen, het heeft hier dus vannacht stevig gevroren.
Geen enkele biker kan hier voluit rijden, de paden zijn bedekt met glad ijs, nogthans lijkt het op het eerste zicht goed berijdbaar maar schijn bedriegt, nu moeten we door het lange gras en de rotsen rijden, het is dus stappen of risico's nemen op de bevroren singletracks, er slippen veel bikers en gaan dan tegen de grond, even verder heb ik ook prijs.
Er staat iemand van de organisatie die ons aangeeft welke kant we langs een steile rotspartij naar beneden moeten gaan, a gauche zegt hij me, ik doe dat wel maar mijn fiets glijd weg, ik kan hem tegenhouden maar hierdoor raak ik uit ballans en glij onderuit met fiets en al naar beneden, ik voel de rotsen onder mijn achterwerk schuren en als ik tot stilstand kom en daarna beneden de schade opmeet merk ik dat mijn fiets nogal raar doe, het achterwiel is los gekomen, de snelspanner heeft een klap gekregen, en mijn achterwerk ligt ook open, het valt wel mee maar ik ben verwittigt!
Nu is het 7km dalen naar 1800m, maar dat dalen is niet gewoon dalen, talrijke riviertjes oversteken, niets dan singletracks, wondermooi en subliem,het is werken en zwoegen zelfs bergaf, je kan geen snelheid maken, er zitten een paar heel steile singletracks in waar je stapvoets moet rijden en zoveel meer, klauteren langs rotsen die in de weg liggen, en dan is er nog altijd dat ijs, zelfs de rotsen in het water zijn glad en bedekt met dun ijs, en dat merk ik als erop uitglij en toch een voet in het water moet zetten en natte koude voeten heb voor de rest van de voormiddag.
In het wondermooie dal Plan Lachat kom ik aan punt 2 waar ik me terug kan bevoorraden bij Viviane en nog wat overbodige kledij kan afgeven, ik smeer me terug in met zonnecreme en daarna nog vele keren onderweg en we zijn weg, Ik ben ook op schema volgens het het uur dat ik vooropgesteld had,Viviane rijdt ondertussen naar punt 3 aan de Lac Pontet op 10km van het einde, we zijn 22km en al meer dan 4h onderweg, nog een 42 km te gaan !
Ik zie de 2de bevoorrading maar ik rij ze voorbij, ik heb alles mee want de eerste bevoorrading was gene vette en dat is het enige zwakke punt van deze organisatie, of wel zijn de Fransen gewoon om te rijden op saucisse, paté, nat brood en wat cola, maar er is niet altijd genoeg, de cola is soms op, water op en dan moeten ze wat verder in een schuur of rivier gaan halen en is het dus wachten, of er liggen amper nog een paar minuscule stukjes peperkoek, of is dat mijn lot om bij de laatsten te rijden?
Nu komt de volgende klim, 11km lang naar 2620m, de 2de maal vandaag boven 2600m, eerst een paar km over schotterweg dan singletracks en een zeer smal singletrack op een balkon met rechts de steile afgronden.
We rijden richting de Col de la Ponsonniére, en dan begint het festival weer of onderweg denk ik soms "de miserie" De klim is heel moeilijk, smalle singletracks, soms nog geen zakdoek breed en de ravijn of wat even gaapt een diepe afgrond, je mag hier echt geen hoogtevrees hebben en eerlijk gezegd soms heb ik toch schrik en stap ik liever af en ga te voet. Het is niet meer bij te houden hoe dikwijls we van de fiets moeten stappen om over rotsen, grondverzakkingen, riviertjes enz te geraken , mijn armen doen pijn van het leuren en sleuren met de fiets, ook mijn hielen liggen al open, is het niet van tegen de pedalen te botsen dan is het de schuld van de rotsen waar we ons moeten langs of overstappen en bergaf gaat het dikwijls zo lang steil dat ik even moet stoppen om de pijnlijke handen en vingers te laten bekomen, ook de fiets krijgt klappen op het kader en het grote tandwiel.
Ondertussen gaan de kilometers over de moeilijke singletracks langzaam voorbij en passeren we de Lac Des Cerces (2400m) waar ik wat foto's neem. Het massief van Cerces ligt bezaaid met meren en hoge witte kalkrotsen
Eindelijk boven gekomen na een stapzone zijn we op de Col de la Ponsonniére (2620m) en genieten we van een prachtig vergezicht met beneden een blauw meertje, ook hier staat zoals op vele andere plaatsen een controlepost, een mooie madame wijst ons weeral op de gevaren van de komende afdalingen, ze zegt dat we op 10min van de 3de bevoorrading zijn, maar ik doe er meer dan 30min over om beneden te geraken, soms super steil, technisch en gevaarlijk.
De 3de bevoorrading staat aan de Alpe du Lauzet (2000m) nog altijd in de afdaling na 40km te hebben gereden, ook hier ligt er niet veel op tafel, er zijn nog 6 flessen cola, het meisje moet de nummer noteren en haar tafel in orde houden, ondertussen is een man een vat water gaan halen, water is er hier genoeg want dat komt geregeld als beekjes of watervalletjes van tussen de bergen, gelukkig is er wel poeder om in mijn camelbag te doen met water dat tijdig aankomt
Langs de Chemin du Roy gaat het via een subliem singletrack terug richting Col Du Lautaret (klimmen) en rijden we even verder omgekeerd op het pad waar we vanmorgen in het donker gepasseerd zijn. De passages op het "Chemin du Roy" en de "Vallée de la Guisane" zijn onvergetelijk mooi.
Op de top van de Lautaret aan de grote baan en het kruispunt staat bev 4, hier is er toch wat meer te eten en is alles in orde, wellicht omdat deze bev.dicht bij de aankomst en aan de weg opgesteld staat.
We dalen nog 300m af via singletracks en prachtige paden van de Lautaret,daar waar we vanmorgen in het donker naar boven zijn geklommen, wat is het hier toch mooi, links zien we de hoge witte gletser La Meije, we hebben +-52km en we beginnen aan de laatste klim naar de Lac du Pontet (1750m). De klim begint op brede wegen en zelf even asfalt, maar algauw wordt het steil een voorbij de Lac is het stappen.
Hier staat Viviane de laatste keer, ze heeft zelfs een wandeling van 4km gemaakt om hier te geraken en terwijl ik de laatste 8km afwerk moet zij nog 4km terug stappen en naar La Grave rijden. Op de top bevinden we ons terug op 2000m en dalen dan via steile singletracks met vele linke en scherpe bochten af richting La Grave, 8km dalen van 2000m naar 1495m tot de aankomst in La Grave. In net geen 10h ben ik binnen, alles doet pijn, de armen zelfs meer dan de benen, de rit zelf was 64km en 3300hm
Rit 2
Zondag is de start om 9h, de rit is 52 km lang met dik 2200hm, nu met vertrek vanuit La Grave waar we gisteren zijn toegekomen, het is zonnig maar fris maar vandaag is dik 20graden en zon voorspelt. Ik sta nu redelijk vooraan in de start en we vertrekken in korte mouwen want de eerste klim is enorm steil, 600 hoogtemeters op bijna 4,3km en dat zullen we geweten hebben, na 1km moeten we gedurende 2km stappen, en na 4,3km zitten we al op 2000m hoogte. erna gaat het even naar beneden tot in Le Chazelet 1750m , wat verder klimmen we rustig en nog gemakkelijk tot aan de eerste bev na dik 12km op 2000m.
Ook hier is er weer niet veel te eten of te drinken, de madame achter de tafel zegt aan haar collega dat ze de fles Cola onder tafel gaat plaatsen omdat er anders niet genoeg is voor wie er nog komt, de man gaat ondertussen water halen want dat is er ook niet meer, ondertussen moet die madame van iedere biker die arriveert de nummers noteren, de tafel staat er nu onbemand bij maar met toch nog een halve fles cola, nat brood, wat kaas en saucisse.
Als we achter ons kijken (zie foto) dan hebben we een magnifiek zicht op de toppen van La Meije en zijn gletsers.
Nu is het weer klimmen en het wordt algauw te steil en te moeilijk en we krijgen een lange stappassage te verwerken, singletracks tussen rotspartijen, 2km stappen van 2000m naar 2260m en wat verder rijden we naar even naar beneden tot aan het beroemde wondermooie plateau de Emparis, we maken straks een lus via het wondermooie dorp Besse en komen hier straks vlakbij nog een tweede keer terug.
De afdaling naar Besse is verschrikkelijk mooi, steil, scherpe bochten, en naast je gaapt de diepte, dit is er eentje die me altijd zal bijblijven, de mooiste afdaling die ik ooit gedaan heb en ze duurt lang, het is de eerste keer dat ik denk van
hoelang duurt dat hier nog, 3km van 2250m naar 1550m ik stop zelfs omdat ik de handen even laat bekomen, pijn van het remmen, er zijn bochten waar ik me niet zeker voel en dreig overkop te gaan en ik dus afstap om de fiets terug in de goede rijrichting te plaatsen,ik voel me hier maar een sukkelaar als ik de meeste Fransen vlot en met veel risico zie naar beneden rijden, nogthans ben ik (denk ik toch) 1 van de betere afdalers in mijn vriendengroep, en na heel wat avonturen die ik ondertussen al beleeft heb, of is het omdat ik nog van mijn vakantie wil genieten en geen onnodige risico's wil nemen, maar wat ik wel opmerkt en onderweg aan een biker heb gevraagd dat zijn de verstelbare zadelpennen.
Heel wat bikers hebben zo een spul gemonteerd, je kan de zadelpen helemaal laten zakken of tot halfweg met een hendel aan het stuur, voor amper 80 euro heb je al zoiets en ik merk dat dit toch wel heel wat uitmaakt en het overkopgaangevoel verminderd en je op het zadel kan blijven, ondertussen zijn er mij wel 30-40 man voorbij gestoven door mijn gepruts.
Beneden net voor het dorp Besse staat Viviane, straks na de lus en de 2de bev in het dorp kom ik hier nog eens terug. Net voor het dorp is er nog een kleine Fosse d'outh en gaat het bijna mis, ik kom veel te snel naar beneden en moet me dwars zetten om nog tot stilstaand te komen, gelukkig zijn de palen die er aan de kant staan al wat verrot en hangt de prikkeldraad laag.
De volgende klim vanuit Besse 1550m richting naar de plateau Emparis is heel lang 13km zig zag klimmen tot 2444m tot boven op het plateau Emparis en zijn Lac Noir.
We zien het dorpje Besse alsmaar kleiner worder en tot er amper iets van overblijft, en na 7km klimmen over een schotterweg staat op de eerste top de 3de bev opgesteld. Eerder op deze klim heeft Viviane een paar km te voet afgelegd en ik neem bij haar wat eten mee, zij gaat van hier uit terug naar Besse en zo naar La Grave, de aankomst. De rest van de rit is puur natuur en er zijn geen wegen om er te geraken
Heel even krijgen we een knik bergaf van amper 2km, maar die knik is ook moeilijk, vol rotsen en andere obstakels, en er moet even verder naar de Lac Noir ook nog af en toe gestapt worden richting Col de Souchet en de Lac Noir zelf. Ondertussen genieten we al sinds we aan de bev3 waren van een adembenemend uitzicht op de benseeuwde bergtoppen en de alom aanwezige gletsers. Tot het einde naar La Grave zullen we dit landsschap mogen bewonderen, we zijn hier een paar dagen later nog komen wandelen.
Maar ondertussen moet je uw ogen op het parcours houden, geen seconde mag je uw gedachte laten verslapen, op de smalle singletrack die niet alleen uitgehold zijn loert altijd het gevaar, ze slingeren zich tussen rotsen en er zijn nog een paar steile passages met weggespoelde stukken.
Eerst krijgen we de snelle en ludieke afdaling richting Le Chazelet met beekjes, een singletrack op een terras , we rijden op een smalle kant (zakdoek breed) dan is er de laatste monsterlijke steile afdaling naar La Grave, 6km van 2200m naar 1416m, ook hier staat een mooi meiske van de organisatie om ons te wijzen op het gevaar en even verder staan er nog mensen van o.a. de hulpdiensten, maar de afdaling is bijna 5km te voet en dat duurt enorm lang, niet te doen, steil, rotsachtig, losse grote leistenen, iedereen gaat hier te voet maar veel bikers zie ik hier niet meer, er zijn er den ik nog maar kleine 15 tal achter mij, onder andere Aurore, de derde en laatste vrouw, maar ze staat wel op het podium
Een deelnemer neemt hier van mij nog een foto, zelf ben ik af en toe blijven staan voor een paar foto's want zo een kans mag ik niet missen zeker niet nu het mooie weer is. Eindelijk is La Grave in zicht als we bijna beneden zijn, want de hele afdaling was zo steil dat je beneden niks ziet dan een diepte, we steken de grote baan over en maken beneden in La Grave nog een ommetje langs de waterval die uitmond in de Rivier de Romanche, op amper 200m van de meet moeten we nog steil naar boven stappen en met behulp van een koord hijsen we ons naar boven
Eindelijk zijn we binnen,de rit van vandaag was ongeveer 52km, 2200hm, alles doet pijn, de armen zelfs meer dan de benen, dit was e'm, de mooiste en de meest technische, de circel is rond of nog niet, de Transvesubienne is nog technischer maar heeft maar 3300 hm , misschien wie weet ?!
Deze Ultra Raid La Meije wil ik nog eens doen, maar dan met een 29er fully die ik ondertussen gekocht heb met daarop voor de gelegenheid een verstelbare zadelpen, ik ben benieuwd ?
S'avonds nog onder ons tweeën een fles Clairette de Die uitgedronken om mijn prestatie te vieren!
Video 2011 ---> klik
Video 2012 1e dag---> klik
Rit2 2011 ---> klik
Alle uitslagen 2013 --> klik
Ivan Dehertogh 23/9/2013
Tijd 17h 29m 48