Grand Rraid Cristalp 2006
20/8/06 130km/4864hm)
Een monstermarathon - Un raid de folie - The stupid route
Neutralisatie : Veysonnaz 11:00 Hérémence 11:30 Mandelon 13:00 Evolène 14:00 Eison 15:00 La Vieille 16:00
Viviane en ikzelf vertrekken al op donderdagmorgen 4h45 en rond 15h30 komen we aan
in Verbier. Deze keer gaat het vrouwke dus ook mee en we hebben het goedkoopste hotel van
Verbier geboekt, Hotel Les Touristes. De prijzen voor overnachting rijzen hier de pan uit.
Voor 87 euro per nacht voor een piepkleine 2-persoonskamer kan dat al tellen, de kamer is
net wat groter dan de twee bedden die erin staan en als ik m'n fiets aan het raam zet moet ik
zelfs over het bed lopen om nog naar het wc te geraken. Elders in Verbier zijn de prijzen het
dubbele of meer maar dan heb je wel wat meer confort dan wij
Jean-Pierre en Wim komen morgen aan en zullen kamperen op de weide niet ver van de
parking nabij het sportcentrum.
Vrijdag 18 augustus 2006
We maken er een leuke dag van,de zon schijnt volop, het is prachtig hier in de bergen.
We nemen de telecabine naar Savoleyres, en hierboven hebben we een prachtig zicht over de
twee valleien, de ene kant Verbier en de andere kant zie je in de diepe verte het
dal van de Rhone met zijn enorme wijngaarden.
Verbier wordt stilaan volgebouwd, het is al lang geen dorp meer waar de lokale bevolking
woont, de kapitaalkrachtige Engelsen kopen hier alles op en de lokale bevolking is hierover
niet te spreken.
Zelfs de franse taal komt hier en daar in de scholen al op de derde plaats, na het Engels en Duits !
In drie jaar tijd zijn er al een pak hotels en huizen bijgekomen en nog steeds staat het hier vol
met bouwkranen, nog even en de koeien hebben hier geen plekje meer om te grazen,de mooie
groene heuvel zal verdwijnen onder het hout,beton,en stenen. Als als het maar geld opbrengt
daar is hetom te doen, de overheid doet mee want ze krijgen ook een dikke duit in het zakje en
de natuur moet wijken. Enfin dit was het hoofdstuk natuur, een bekommernis waar velen niet bij
stilstaan.
We zitten hier een tijdje op het terras, een sexy dame serveert ons een drank (hiervan heb ik
geen foto) Hier kan ik wel uren blijven zitten (niet voor die dame hoor) wel om te genieten
van de zon en het prachtig zicht over de bergen.
Dit is puur genieten maar ik ben innerlijk bezorgd en nerveus, want wat ik 3 jaar geleden heb
meegemaakt ben ik nog niet vergeten.
De rijden nog wat met het gratis treintje door Verbier, het enige trouwens wat hier gratis is
en we genieten nog van het prachtig zicht vanop het terras van de sporthal.
Zaterdag 19 augustus 2006
Nieuws uit de race:
Tweevoudig winnaar en recordhouder Daniël Paradis weigert de dopingcontrole en wordt
ontslagen door zijn Team "team vtt texner"
De dag begint slecht,tijdens stretchingoefeningen op de kamer stoot ik per ongeluk hevig met m'n
teen tegen een stoel. Resultaat; ik kan nog met moeite lopen.
Paniek, er komt bloed van onder de nagel en na een paar uur is de teen opgezwollen en
krijgt hij alle kleuren. Omdat ik er toch nog op kan steunen, mits hevige pijn, denk ik toch
dat hij niet gebroken is.
Iets na 12h ga ik per fiets "wandelen gaat moeilijk" naar het pleintje ,om de bike te laten keuren.
We krijgen een zakje met wat tijdschriften en een verrekijkertje. De tijd van de deftige ge-
schenken is precies voorbij, wat moet een biker nu met een verrekijker?
Vroeger kreeg je bv een grote fietszak of een handige rugzak, nu zelfs nog geen drinkbus
of iets om te eten !
T-shirts en andere zaken moet je kopen,en dit voor een organisatie met een budget van meer
dan 1 miljoen zwitserse frank, later meer.
Voor de rest is er op dit pleintje weinig te beleven, wat wil je met maar een kleine 1000 starters
en maar een paar kleine standjes van sponsors.
Waar is de tijd van 1500 starters en dat je goed relaties moest hebben om te kunnen deelnemen
want het was vroeger ieder jaar volgeboekt De grote massa bikers vertrekken vanuit
Heremence voor de MiniCristalp van 75km.
Er is op zaterdag niets voorzien om de mensen wat bezig te houden, geen feesttent, geen
downhill of iets voor de kleine gasten ,niets.
Bij andere organisaties is dat wel anders, en morgen zondag worden de achterblijvers (familie)
gewoon aan hun lot overgelaten, er is wel een systeem dat via de tijdscontrole een sms stuurt
zodat bv m'n vrouw weet of ik aan bepaalde punten gepasseerd ben, maar dat is pas in Evolene
na een kleine 90km en meer dan 6h30 rijden.
We komen Alain De Munter tegen samen met zijn vriend Eric Laforge en de ouders van Alain.
en samen zijn we nog iets gaan eten.
De rest van de dag doet mijn teen teveel pijn om nog rond te stappen en rust ik in het zonnetje
aan het hotel. De gedachten dat het morgen zo niet zal gaan spelen in m'n hoofd,want morgen
moet er veel gelopen worden.
De race zondag 20 augustus 2006
Het heeft vannacht de hele nacht geregend en als ik om 4h45 de venster opendoe merk ik een
kletsnatte asfalt en het is vrij koud.
Ik neem een goed ontbijt en met de grote sportzak op m'n rug klim ik naar boven.
Viviane komt te voet en met mijn camelbag, de twee gele camionekkes van de post staan ons met
open deuren op te wachten om onze sportzak naar Grimentz te brengen.
Om 6h15 sta ik al in de tweede box en de speaker vertelt dat het nog een poosje kan regenen maar dat de Pas De Lona goed berijdbaar is, maar dat de tempertuursverschillen heel groot
kunnen zijn, alles ligt er wel nat en glad bij.
Een week geleden lag er op de Pas De Lona nog sneeuw (2787m)
Terwijl we staan te wachten begint het deftig te regenen en ik trek de regenvest al aan.
Boven aan de eerste klim zien we de helicopter al hangen en om 6h30 gaat de eerste box met
bikers (1-1999 maar er zijn nog geen 1000 starters) van start. De sukkelaars zoals ik, wij
moeten nog een dikke tien minuten wachten , blijkbaar om opstoppingen te vermijden, in feite
niet eerlijk want sommigen hebben al moeite om binnen de tijdslimieten te geraken en dan krijgen
we nu al 10 minuten aan ons been, maar misschien houden ze daar onderweg rekening mee.
Om 6h40 gaat het tweede startschot en de talrijke nerveuze benen kunnen eindelijk in actie
komen, Wim en Jean-Pierre heb ik aan de start niet gezien, ik stond redelijk vooraan in de
tweede startbox.
De eerste klim van Verbier (1500m) naar de Croix De Coeur(2174m) gaat goed en aan
ongeveer 9a10km per uur, eerst over asfalt en als de bomen verdwenen zijn rijden we over grind.
Klim naar de Croix De Coeur
Verbier ligt diep onder ons, deels in de wolken, ik rij nog steeds met regenvest aan want er bijft
nattigheid vallen.
Niemand zegt iets, iedereen is nog fris en wil mee met de meute,de ademhaling controleren
is nu belangrijk want als ik sommigen hoor, net een stoomtrein !
Wat is het hier toch stil, niemand die praat, zeg ik zo tegen een landgenoot die naast me rijd
Bijna boven op de klim zie ik beneden aan de vorige bocht Jean-Pierre aankomen en in de
11km lange afdaling naar Tzoumaz rijd hij me voorbij.
Afdaling naar Tzoumaz
Over drie jaar reden we hier nog op brede schotterwegen naar beneden aan een hoge snelheid
maar na de brede grindwegen rijden we nu via een nieuw stuk, een afdaling door een bosje met
singletracks,gras,een paar steilere stukken,glad en modderig door de regen, hier rij ik
Jean-Pierre zelfs even terug voorbij.
Vooraan heb ik de Swalbe Jimmy Tubeless gemonteerd met dikkere noppen voor meer grip
op dit nat parcours en achteraan de Hutchinson Piranha MCR High Tubeless, niet de
light versie, dit is een nieuwe band met grijze noppen op de zijkant en kleinere zwarte noppen
in het midden. Een goed keuze blijkt later, door de dikke modder hier en daar heb ik vooraan
veel grip en achteraan net genoeg om niet weg te schuiven.
Helemaal beneden in het dal (1292m en 18km ver) doe ik de regenvest uit, want met de
windstopper daar nog bij heb ik het al een hele tijd veel te warm.
De bevoorrading laat ik aan me voorbijgaan, ik heb nog genoeg in de camelbag
Het weer bleef maar nat, door het vele water hier en daar worden we kletsnat.
We krijgen nu een meer Ardens parcours te verwerken,op en af,soms steile stukken,gladde
wortels,grote rotsblokken,soms even te voet.
Net boven het dorpje Isérables begint de tweede klim(8km)door een woud richting Nendaz
(1680m en 24km ver), links door de bomen zie ik af en toe het Rhonedal.
De afdaling van de "zwarte"skipiste in Nendaz over het natte gras staat altijd garant voor
spektakel, ik probeer even te rijden maar ik zie voor mij de ene biker na de andere vallen.
Afdaling skipist Nendaz op vrijdag (droog) 2006
Ik kan nog met veel moeite stoppen en net als 3 jaar geleden houd het lint mij recht.
Terwijl ze daar overal rond mij neervallen als kegels ga ik te voet verder naar beneden, ietwat
beschaamd voor al die toeschouwers die speciaal voor mij gekomen zijn (lol).
De ramptoeristen kregen waar voor hun geld, maar den deze hier ging behoedzaam te voet.
Nog wat verder net voorbij het centrum van Nendaz, tijdens de supersteile afdaling over een
grasveld aan de rand van een bos richting Veysonnnaz gaat het bijna mis.
Toen ik net voor me een biker zag vallen trachtte ik nog te stoppen maar dat ging niet meer.
Aan een grote vaart rij ik op leven en dood naar beneden, half van m'n fiets,bijna geen controle
meer. Ik krijg zelfs een applaus.
Er volgt een korte gemakkelijke technische stook en wat verder begint de korte klim van 4 km
naar Veysonnnaz (1470m en 37km ver).Mijn benen staan nog te trillen van de schrik en ineens
krijg ik serieuse krampen aan de buitenkant van het rechterbil,waarschijnlijk door een verkeerde
beweging daarnet in die afdaling, nu sta ik bijna stil,wat masseren en ik kan weer verder.
Om 11h is hier in Veysonnaz de sluiting maar ik durf niet te kijken hoe laat het is, ik vul de
camelbag met gewoon water en poeder dat ik appart bij heb.
Er staan ook drinkbussen met thee, dit blijkt gewone ice-tea te zijn.
Het blijft maar af en toe regenen, het parcours ligt er zwaar bij en hoe dikwijls ik de regenvest
heb uitgetrokken en dan weer aangetrokken, dat is niet meer te tellen.
In ben doornat van onder tot boven,zelf de kilometerteller loopt wat onder water.
De 6km lange klim naar 1890m in de buurt van de Mont Rouge begint vrij makkelijk en breed
maar dan wordt de weg smaller en slecht,veel modder,gladde wortels en wat verder gaat het te
steil en moeten wete voet verder.
De afdaling naar Hérémence (vertrekplaats van de 75km) is technisch en vrij moeilijk en ligt er
nu glad en gevaarlijk bij.
Eerst moeten we een stuk door een bos over gladde rotsen en wortels waarbij we meer
dan eens moeten afstappen.
Daarna gaat het wat sneller met de ene haarspeldbocht na de andere en soms zeer steil met
ergens nog een steile strook door het gras, enfin wat er van over bleef, en ook hier enorm steil
en glad, ook hier moet ik even te voet verder naar beneden.
Om 11h30 moet ik ten laatste in Hérémence (1230m en 51km ver)zijn, ik durf nog altijd niet
naar de klok te kijken.
Ik heb al enorm veel tijd verloren in de technische stukken waar het trager gaat dan anders.
En dan hier en daar te voet,de regen, de modder, en af en toe minuten plassen.
Al die verloren tijd probeer ik op de klimmen in te halen, maar hoelang hou ik dat nog vol ?
De klim naar de Mandelon, bepaalt meestal of je het al dan niet zal halen
Tot de top (2200m en 76km ver) is het 22km klimmen,met op het einde een loopstrook van
5km door een rotsveld.
Eerst rijden we op een vlakkere strook langs de rand van een beekje waar we een snelheid
van 25km-u halen en daar begint het terug te gieten. Ik stop weeral, ook al om te plassen,
naast mij staat een Italiaan en hij zegt dat ze de race in Evolene zullen stopzetten door het
slechte weer op de Pas de Lona.
De klim begint over asfalt, soms met zeer steile stukken,hier rij ik soms maar aan 5-6 per uur
en gebruik ik de 34. Na de bevoorrading na 17km klimmen op asfalt komt de eerste hel eraan.
De hel ligt nog in de wolken, eerst gaat het nog bergop,tussen rotsen,nog altijd op de 34 ga ik amper vooruit door de dikke modderbrij, en stinken !
Het bolt van geen kanten en steeds gaat het op en af over een smal pad bezaaid met stenen
en dikke rotsen,diepe beekjes versperren de weg.
Ik moet al mijn krachten aanspreken om vooruit te geraken en om overeind te blijven.
Twee maal val ik gewoon omver toen ik aan de rand van het pad met mijn voet wegschuif,
gewoon van vermoeidheid.
Hier verlies ik nogmaals veel tijd en in de volgende magische afdaling naar Evolene (1380m en
88km ver) stort ik vliegensvlug naar beneden om toch wat tijd in te halen.
We daveren naar beneden, soms zie ik bijna geen steek door de mist, maar hoe dieper we komen
hoe zonniger het wordt.
Net voor Evolene duiken we nog een donker bos in met een paar moeilijke steile stukken die
ik vlot kan afrijden en ook hier staan een paar ramptoeristen ons te bekijken.
Mij nog niet bewust van een penibele tijdssituatie kijk ik nog altijd niet naar de klok.
Eindelijk de eerste tijdsopname,mijn vrouw wacht nu al bijna 7uur op een sms van de tijds-
opname.
Naderhand bekeken rij ik nu om 13h28 en na 6h42.51 door Evolene,ik heb dus nog
32 minuten over.
Om 14h doen ze het boeltje hier dicht, ik denk nog altijd dat ik me geen zorgen hoef te maken,
10h35 op de Swiss Bike zeg ik bij mezelf, dan moet ik hier geen schrik hebben zeker ?
Op de eerste klim, kort maar steil na Evolene doe ik nu ook de windstopper en handschoenen
uit. Even begint het weer te druppelen maar de zon komt er nu toch door.
Verlucht en nat in het zweet rij ik verder, weliswaar nog altijd strontnat en stinkend, nog
erger dan de talrijke koeien die ik al ben tegengekomen.
Net voor Eison (1650m en 98km) gaat het lang heel steil over een smal bergpad, hier gaan
veel bikers die aan hun laatste krachten zitten, te voet naar boven.
In Eison vraag ik of ik nu in La Vieille ben, ik ben kompleet van de kaart.
Ik kom er aan na 7h54.54 en rond 14h35, ik heb nog 1h25 over om tot in La Vieille (16h) te geraken, je moet nog wel 1h30 rijden tot La Vieille zeg de man.
In 2003 had ik hier in Eison nog 45 minuten over en nu maar 25 !
Nu is het pas panikeren, ik zou 1h30 nodig hebben om aan de laatste tijdscontrole van
La Vieille (2330m en na 110km)aan de voet van de Pas De Lona te geraken en ik heb maar
1h25 meer over !
Zonder veel te eten rij ik direkt weg, 10km is het maar, maar wel altijd bergop over gravel
en brede schotterwegen.
Aan maar 5-6 per uur rij ik nog bikers voorbij, maar met die snelheid zal het heel krap worden,
ik denk dat ik het deze keer niet zal halen het zal aankomen op minuten,misschien wel seconden
De zware weersomstandigheden en het te zeker zijn van mij stuk kan mij nu fataal worden.
Er flits vanalles door mijn hoofd,had ik maar niet zo dikwijls geplast,had ik maar mijn ketting
niet gesmeerd,had ik maar ......
Ik wil vlugger rijden maar het gaat niet,ik zit kompleet aan het einde van m'n krachten,
het licht wil uitgaan maar ik wil het niet,soms wordt het zwart voor mijn ogen.
Gelukkig is het hier droog, maar op meer dan 2000 meter is er veel minder lucht.
De klim over brede schotterwegen gaan eerst tussen hoge dennebomen en dat blijft maar duren.
Je ziet nergens geen bergtop, geen einde,geen mikpunt, ook verder boven de boomgrens zie
ik nog altijd niets staan, alleen maar stenen en rotsen en hoge bergtoppen.
Ineens zie ik iets staan in de verte, maar bergop kan dat soms lang duren
Na een lange lijdensweg geraak ik om 15h52 en na 9h11.28 aan de laatste tijdscontrole van
La Vieille, en met maar amper 8 minuten over heb ik het gehaald.
Mijn vrouw die ergens in Verbier op een bankje zit te wachten en daarnet om 14h45 het
laatste bericht uit Eison kreeg moest wachten tot 15h59 voor ze een volgend verlossend bericht
krijgt.
Je kunt u voorstellen hoeveel stress ze heeft gehad, ze schreeuwt het uit en de voorbijgangers vragen zich af waarom ze zo uitbundig doet.
Maar nu ben ik aan het einde van mijn krachten en het zwaarste komt nog, de Pas De Lona
(2787m)
Ik loop vrijwel meteen de post uit, ik heb niet echt honger,de maag wil niet echt meer mee,
wat wil er in feite nog wel mee ?
Op de alpenweide wat verder neem ik mijn tijd, ik heb het normaal gezien het al gehaald en de
eindtijd speelt voor mij geen rol meer.
Een bijna 300 meter hoge muur staat ons op te wachten ,mijn zwart monster van 3 jaar geleden.
Telkens neem ik 3-4 stappen en dan een minuut of meer rust. Ik trek de windstopper en
handschoenen aan en later zelfs mijn regenvest, want ik krijg het zeer koud.
Het is maar 4 graden, er staat een sterke wind en de wolken vliegen aan onze neus voorbij.
Achter mij zie ik een lang lint van bikers die het ook net gehaald hebben.
Er staan nog veel toeschouwers die in onze richting naar beneden komen, ze staan verbaasd
te kijken hoe wij hier halfdood naar boven strompelen.
Na een tijdje en als ik al verschillende keren ben gestorven en gestopt ben, dan zie ik achter
mij niet veel volk meer, ik denk dat er wel een kleine honderd bikers mij zijn voorbijgewandeld.
Dit is het zwaarste dat mij al ooit overkomen is, een ware hel, en we zijn nochthans niet ver van
de hemel. Niet ver van de top sta ik gewoon stil, het gaat niet meer, ik bevries, ik zou mijn
fiets gewoon kunnen achterlaten, maar er is niemand om hem te dragen.
Ik denk aan die omgekomen bergbeklimmers op de Mount Everest, misschien moeten ze
mij hier straks komen halen, in de verte hoor ik de helicopter.
Het is net zoals in een film waar je iemand zijn laatste stappen ziet zetten,neervalt en gaat sterven.
Na een lange dodentocht kom ik eindelijk boven, hier eet ik een pak brood met kaas en echte
Coca Cola.
Na de afdaling naar de Lac De Lona over smalle rotspaden rest er ons nog 1 klim naar de
Basset De Lona op 2992 m en dit is het hoogtste punt van de race.
Beneden aan de Lac De Lona moet er zelfs nog gelopen worden over een ruw maanlandschap.
De klim naar Basset De Lona stelt in feite niet veel voor, misschien is deze maar 1,5 km lang en
zelfs niet steil maar ik kan gewoon niet meer, ik stap gewoon tot aan de laatste bevoorrading,
andere bikers doen hetzelfde.
En nu is het een kleine 15 km en bijna 1600m afdalen naar Grimentz (aankomst) zegt één van
de mensen aan de laatste post, alhoewel ze er niet bijzeggen wat voor een rotzooi van rotsblokken,diepe beekjes er nog op ons staan te wachten.
Ik laat wat druk uit de banden en schiet naar beneden
De vingers hebben het nog altijd koud sinds de Pas De Lona en ik raas op het hobbelige
pad naar de Stuwdam van de Lac De Moiry (2249m)
Naast de stuwdam ligt nog een erg hobbelig pad, zeer technisch, af en toe moet er nog gewandeld
worden en dat gaat bij mij erg moeizaam, er schiet telkens een enorme pijnscheut door
mijn linkerbeen.
Dan moeten we nog een paar keer door een ruwe rivierbedding met de nodig hindernissen.
De laatste steile afdaling naar Grimentz kon ik 2 jaar geleden niet afrijden, ik durfde toen niet
omdat ik al te zeer vermoeid was, nu geen probleem.
Stappen doet teveel pijn en ik rij gezwind naar beneden, midden in de afdaling stop ik zelfs
nog even om te plassen en de regenvest uit te trekken.(kwestie voor de foto aan de meet!)
Beneden zie ik Grimentz liggen, en boven mij passeerd de helicopter nog met een draagberry.
Op deze laatste 20km vanaf de voet van Pas De lona heb ik maar liefst 2h48 overgedaan!
Mijn vrouw zat dus sinds 15h59 tot 18h45 te wachten tot ik dat stukske van oharme 20km
gedaan had, ze dacht "die komt nooit meer binnen"
Blij en uitgeput rij ik over de aankomst, de speaker kondigd mij aan,Ivan Dehertogh from Belgium
er overvalt mij een zalig gevoel maar tegelijk vraag ik me weer af wat ik mezelf heb aangedaan
Slot:
Het was enorm zwaar, na nu al 4 dagen ben ik nog niet gerecupereerd.
Ik ben enorm diep moeten gaan .De blubber,de regen,de koude hebben het moeilijk gemaakt
Zelfs in een verslag kan ik niet met woorden beschrijven hoe het in werkelijkheid was.
Twee maal uitrijden is nu genoeg geweest, ik ben blij maar ook ontgoocheld van de organisatie.
De organisatie deze heeft volgens mij zijn beste jaren achter de rug.
Ik vrees dat de recreanten hier meer en meer op de tweede plaats komen.
De bevoorradingen waren triestig, er was niet genoeg te eten, en er stonden er niet genoeg.
Als je het 130km moet doen met alleen bananen,sinaasappelen en ballisto's?
De kaas met brood was er wel naar het einde toe,maar hier en daar geen kaas meer,
dus droog brood.
Aan de aankomst krijgt je een fles plat water en iets om te eten moet je kopen, dat is toch niet
normaal na zo een wedstrijd, tja wij zijn maar recreanten, en als de laatsten binnengekomen zijn
beginnen ze de eettenten al af te breken.
De busdienst was een droevige zaak, de fietsen worden er op elkaar gekieperd met grote
beschadigingen tot gevolg.
Een vriend van mij is pas om middernacht met de laatste bus in Verbier toegekomen, iedereen
was doodongerust,zijn ganse familie dacht dat er iets erg was gebeurt.
De bus is ettelijke keren onderweg blijven staan in andere dorpen, dit is toch een busdienst van
Grimentz naar Verbier, en dan zat de bus nog twee uur in de file door een ongeluk.
Voor de achterblijvers in Verbier is er niets voorzien,er hangen geen uitslagen.
Stel dat je bv in het ziekenhuis ligt,en er loopt daar niemand meer rond van de organisatie,
dan weet je gewoon niets.
Het is genoeg geweest voor mij, dat ze de komende jaren met hun 1 miljoen zfr budget maar
andere bikers uitmelken.
Verslag: Ivan Dehertogh 24/8/2006
Jean-Pierre Taymans 10h41.43 376steplaats
Ivan Dehertogh 11h59.51 608ste
Wim Hermans na 7h30.11 in Evolene na 90km maar buiten de tijd 810ste
In 2003 1053 mannen uitgereden op de 130km van 1580 ingeschrevenen
En nu in 2006 627 mannen uitgereden en geen 859 zoals op hun site vermeld staat maar wel "maar"officieel 859 ingeschrevenen