Salzkammergut 2007
Voorwoord:
De Salzkammergut-Trophy viert dit jaar zijn 10 jarig bestaan en start op zaterdag 14 juli
in het plaatsje Bad Goisern (500m).
Salzkammergut is een gebied in Oostenrijk, ten oosten van Salzburg. In 1997 werd het
gebied als waardevol cultuurlandschap opgenomen in de Werelderfgoedlijst van
UNESCO. Meer dan 3000 bikers zullen zich wagen aan één van de vier afstanden;208,109
53 of 25km.Noren, Finnen, en zelfs vanuit Gran Canaria (Spanje) zijn er bikers naar
hier afgereisd,maar vooral veel Duitsers,Hongaren,Tjechen. De Belgen en Hollanders zijn
ook goed vertegenwoordigd. Op de 208km zijn er ongeveer 21 belgen, en op de109km tel
ik er ongeveer 50.
Nieuw is ook een wedstrijd voor éénwielers, zij kunnen deelnemen aan de 25km.
De dag van de wedstrijd is er zelf een wereldwijde live-streaming, een absolute nieuwigheid,
zodat de thuisblijvers de wedstrijd op hun pc-scherm kunnen meevolgen.
Donderdag 12/7:
Na ongeveer 970km rijden en 12h onderweg komen we eindelijk aan te Bad Ischl,
de hoofdstad van de Salzkammergut regio.
Er hangen grijze wolken en echt warm is het niet. Bad Ischl ligt op maar 9 km van de start-
plaatsje Bad Goisern. Het is gekend voor zijn geneeskrachtige zoutbaden, al sinds 1823.
Het kuuroord Bad Ischl is wereldvermaard. De Oostenrijks-Hongaarse keizer Franz Jozef I
en zijn echtgenote Elisabeth van Oostenrijk-Hongarije (meer bekende als Sissi) kwamen
hier regelmatig kuren. Er worden het gans jaar door Operetten ,Musicals en andere concerten
georganiseerd.
In het Hotel Sandwirt is het leuk vertoeven,het zit er vol bikers en veel belgen, het ligt
kalm even buiten het centrum.(op 300m)
Bij aankomst vraagt Frau Zauner of ik de 200km rij, dan weet ze al voor hoeveel rijders ze
zaterdag om 3h30 het ontbijt moet klaarzetten.Ze toont waar de afspuitstand staat, waar we
eventueel de bikes kunnen stallen. Ietwat gegeneerd zeg ik dat ik de "die kleinere strecke"
zal rijden.
Vrijdag 13/7:
In de voormiddag naar Hallstatt geweest,dat is een dorp even voorbij Bad Goisern.
Dit dorpje heeft ook een grote en oude geschiedenis en is bekend om de Hallstatt cultuur
en ligt aan de prachtige Hallstattersee aan de voet van de Salzberg,de berg waarvan we
morgen als we 60km ver zijn, de flanken zullen bedwingen
Het is vandaag warm en zonnig en we puffen in de zon,veel drinken en goed eten voor
morgen dat is de zaak. In de namiddag vertoeven we aan de rand van het zoete water van
de Hallstattersee,in het groene gras, je kan er zelfs zwemmen.
Rond 17h ga ik aan de startplaats het prachtige B-nummer afhalen, ik ben wat jaloers op de
bikers die hun A-nummer gaan afhalen, een lokaal verder dan het onze.
Voor ik naar binnen stap zeg ik nog al zeveren nog tegen m'n vrouw "ik kan nog altijd
veranderen en mij aanmelden voor de 200km", normaal doe ik altijd het zwaarste, hier
genoemd "Die Extremstrecke", deze keer dus niet.
Wij zijn dus de B-kes maar er zijn ook nog de C-kes en D-kes van respectievelijk de 53
en 25km, maar de A-klasse rijders staan hier wel in het middelpunt van de belangstelling,
en dat vind ik zelf ook normaal, dat dwingt veel respect af, zeker als ze het uitrijden binnen
de tijd. Alleen de degenen die de 200+ uitrijden krijgen achteraf het finisher t-shirt.
We krijgen een goed gevuld zakske mee,een mooi t-shirt,2 drinkbussen, heel wat
powerbar-gels en echte powerbar-repen,een gratis bonneke voor de pasta-party vanavond,
drinkpoeder,muesli,douchegel,2 flessen water,
een gedetaileerd plan van het parcours in kleur en op a3 enfin alles wat een biker voor-
tijdens en na de wedstrijd nodig heeft.
Een plastiek bordje met het parcours profiel,een gedetaileerd plan van het parcours in
kleur en op a3 en natuurlijk een groot stuurbord nummer met onze naam en de letters BEL
mogen niet ontbreken.
Er is een trial show aan de gang, wat jumpen en rijden met de nodige valpartijen over
balken en paletten, ook met éénwielerfietsen.
De hele hoofdstraat staat vol met een reuze mega-sale voor de bikers, allerhande standjes
van diverse bike en onderdelenfabrikanten en op het marktplein staat de grote feesttent.
Even voor 18h krijg ik nog een gratis pasta, een kwartier later staan duizenden bikers in een
lange file aan te schuiven voor hun bordje Knödels en dat gaat zo nog uren door.
Ik zie een paar bekende belgen zoals Tanja Willems en Rudy van Zummeren van het
Forzateam uit Turnhout.
Zaterdag 14/7 the race
De start van de109km marathon is pas om 10h30, de bikers van de 209km zijn al aan het
afzien sinds 5h. Een record aantal deelnemers op de 209km van maar liefst 352 bikers
Ik kan in feite redelijk vooraan gaan staan bij de eerste 500 rijders maar ik verkies om
toch geen 3 kwartier in de zon te moeten staan. Ergens op een hoek in de schaduw van
een groot huis is het nog redelijk te doen, het is nu al behoorlijk warm.
Ook Mario Brenkers uit Lanaken en een paar vrienden hebben deze koelere plek opgezocht.
Naarmate voor ons de ganse straat wordt opgevuld met de nu al puffende rijders zijn er toch
nog een paar bikers die hier de schaduw opzoeken en er zich proberen tussen te wringen.
Er is weer een aankondiging voor Garry Fischer die in de eerste startbox van de 50
beste rijders mag vertrekken
De start is wat chaotisch, iedereen kan overal gaan staan en tussenkruipen, de start-
boxen die er normaal zijn daar is niet veel van te merken, alleen als je vooraan gaat
staan tussen de "elites" dan wordt je gediskwalifiseerd.
Gewapend met een camelbag gevuld met anderhalve drank en nog een drinkbus als
reserve, ga ik van start. De meesten hebben gewoon één of twee drinkbussen mee,
en voor de rest bijna niks, maar wacht maar, lees verder ...
Een lichte hardtail is hier ook de beste keuze, geen volledig afgeveerde bike, dat zal later
ook blijken.
In de straten wordt ik al meteen voorbijgevlamd door bijna iedereen, als ik omkijk dan zie ik
een grote leegte. Na nog geen km begint al de eerste klim ,8km lang, eerst 4km asfalt,
en zeer steil tot soms 22 procent. Efkes ben ik nog bij Mario geraakt, ook hij start
zeer voorzichtig.
Het gaat bergop en de spurters van daarnet aan de startkom ik één voor één tegen, ik
weet ondertussen wel hoe je een lange marathon moet uitrijden.
Op een 8km moeten er ongeveer 860 hm bedwongen worden,zeer steil dus en over een
korte afstand, van Bad Goisern 500m naar de Raschberg 1360m
Tanja rij ik ook voorbij, ik doe met haar een klapke.Zij is mogen vertrekken in de eerste
box, ze stond zelfs naast Gary,hoe dat kwam heeft ze mij uitgelegd maar ik weet het
niet meer.
Steil, soms 22 procent, het duurt niet zo lang voor ik genoodzaakt ben de 34 achteraan op
te roepen, soepel rij ik er op mijn gemak al veel voorbij.
Ik praat nog even met een Nederlander, dus als ik praat gaat het meestal goed.
Na 5 km gaat de asfalt over op onverharde wegen,een strook met wat wat dikke stenen,
modder en water dat ons tegemoet stroomt.
Nu al staan er bikers aan de kant, aan het bekomen, wellicht door de warmte.
Even moet iedereen een paar meters te voet omdat het op de dikke stenen wat te steil wordt.
Dan komen we op brede schotterwegen, rijden door een dorpje waar een pak volk ons
staat aan te moedigen, hop, hop, super,bravo Ivan.
We dalen efkes 400m naar beneden,en deze snelle en steil afdaling op een ruwe schotter-
weg is bezaaid met tal van drinkbussen,nogthans met dit warme weer heb je die wel nodig.
Na 20km staat de eerste bev. Net voor ervoor komen ook die van de 53km en 25km erbij
Aan de bevoorrading zie ik ook rijders van de 200km. Je kunt u voorstellen wat een drukte
geeft, maar ze zijn er wel degelijk op voorbereid.Voor de medewerkers hier is het alle hens
aan dek, want de snelle konijntjes op de 53km zijn gehaast, nogthans zijn dit allemaal
achterblijvers.
De tweede beklimming gaat naar de Hütteneckalm 1240m,5km klimmen en een 300hm.
Deze klim is wat minder steil maar in de plaats wordt de ondergrond wat ruwer, dikkere
stenen en los grind, maar er kan gereden worden, vele rijders moeten wel te voet, zelfs
de c-klasse.
Er wordt nu niet meer gepraat, iedereen is nu met zijn eigen bezig. Je hoort de vogelkes,
de roofvogels krijzen hoog in de lucht.
Links van me tussen de bomen zie ik af en toe de besneeuwde en met Gletsers bedekte
toppen van het Dachsteinmassief.(2995m)
We rijden nu samen met de a,c en d-klasse en het wordt erg erg druk,zelfs inhalen bergop
aan 6-7 per uur is al moeilijk,vooral als we verder de afdaling inzetten .
Een zeer steile modderige weg naar beneden door het bos ligt er slecht bij.
Door de drukte moet iedereen zijn beurt afwachten om erin te geraken.
Hier valt niet naar beneden te rijden, dikke wortels en stenen en een ingezakte ondergrond
We staan bijna tot de enkels in de modder, de biksters voor mij merkt ineens dat haar
voorwiel gewoon los staat, gelukkig merkt ze dit tijdig op. Op 20 renners is er maar eentje
die het waagt om hier naar beneden te rijden.
Gelukkig is dit maar een kort slijkerig stuk en het enige van de ganse rit.
Op het gedeelte rond de "Ewige wand" is het fantastisch om te rijden. Links zien we in de
diepte Bad Goisern liggen en onder ons een enorme verticale rotsformatie.
We rijden door twee smalle donkere tunnels die zijn uitgehouwen in de rotsen, en boven ons
de imposante overhangende rotsen. Er staan hier ook supporters die te voet naar hier
zijn gekomen,ha nen belg roept iemand, allee allee ivan.
Op de steile afdaling met stenen en 180 graden bochten krijg ik de schrik van de dag.
Hoog boven mij hoor ik een groot lawaai, een biker die valt.
Achtung achtung !! roept een biker voor me. Door die val komen grote en kleine brokken
stenen in volle vaart de steile helling afgeschoten en passeren voor en achter mij.
Eentje knettert tegen het voorwiel, patat, ik merk dat er twee spaken geraakt zijn, de verf is
en ze zijn allebei serieus geplooid en ze zullen moeten vervangen worden, maar gelukkig
kan ik zonder problemen verder rijden, het was bijna gedaan.
Ik mag er niet aan denken als die steen dikker was geweest of als ik zo een steen tegen
mijn hoofd krijg,en zo een crossmax is wel heel sterk "dikke spaken"
Even verder gaat het steil naar beneden op natte gladde stenen, op het gemak zeer goed
te goed maar in volle vaart zie ik sommige bikers veel risico nemen.
Had ik het niet gedacht, het kon niet blijven duren of daar staan de hulpdiensten.
Een medewerker verwittigd de bikers om rechts te blijven en vaart te minderen, er ligt
een biker zwaar gekwetst, hoofd helemaal ingepakt als een mummie, bebloed, de nek
ingepakt,hij kermt en huilt het uit, het ziet er niet goed uit. Nogthans van wat we nu al
onder de wielen gekregen hebben was het technisch redelijk makkelijk, de polsen zien
wel af van het knijpen op de remmen,maar beter zo dan me te laten gaan.
Eén voor één moeten we het bruggetje over van de kolkende rivier de "Traun"
Stau roept een official die daar aan de kant van de weg staat, een file van bikers moet
eerst de smalle trap af tussen twee huizen.
Na 40km zijn we terug in Bad Goisern, aan de overkant van de rivier, buiten het centrum
Aan de tweede bev wordt ik bijna omver gereden door een c bikerke die niet stopte
en blijkbaar toch nog een ereplaats achteraan in het klassement wou behalen
Eentje staat daar aan de kant, haben sie eine pumpe ? Nen Hollander.
Ik stop niet,vorig jaar ben ik op een chrono in Bolland eens gestopt voor "eine pumpe" te
geven, dat is nu gedaan. Hoe is het weer mogelijk, rijden zonder camelbag, geen pomp,
ik sleur een camelbag mee met soms 2 liter,2 binnenbanden,pad voor derailleur,2 bom-
metjes lucht,gerief,eten. Zo kan ik ook snel rijden, maar uitrijden dat is iets anders.
De c bikerkes zijn hier bijna binnen,nog 5km, wij hebben er nog 70km te doen.
We krijgen nu een pauze van 20km over vlakkere wegen. Ik maak gebruik om goed te eten,
eet nog al rijdend een pistolet met kaas op, neem nog een banaan in de achterzak
Even verder staat Viviane om me aan te moedigen en ik neem nog een stukske peperkoek
in ontvangst.
Op deze vlakkere stroken denken sommige dat ze hun goede benen teruggevonden hebben.
Kleerkasten van Hongaren en andere Vinokouroffen (zelfde kleur van Astana) vlammen
mij voorbij, ik hoop voor hen dat ze weten dat het zwaarste nog moet komen !!
We rijden helemaal rond de Hallstattersee maar toch zitten er hier en daar nog een paar
steile hellingen en korte singetrack in.
Aan de overkant van het meer zien we het historische en sprookjesachtige Hallstatt liggen,
daar lag ik gisteren nog te genieten op het groene gras aan de rand van het meer.
Na 57km en Net voor het dorpje Obertraun staat de derde bev, aan de rand van het meer,
in de brandende zon,op het gras tussen de monokini's en waar de mensen lekker fris zitten
te baden en te douchen. Wij staan hier in de brandende zon en stinken naar zweet.
De camelbag is nog nagenoeg vol, maar ik vul toch alles nog wat bij.
Eten gaat met veel moeite, alleen een Sqeezy gel en bananen krijg ik nog binnen.
Wat nu komt is het zwaarste. Ik heb het parcoursprofiel nauwkeurig bestudeerd en af
en toe werp ik een blik op het profielkaartje.
Net voor Hallstatt slaan we links af. Op een steil stukske door een piepkleindorp 'Lahn'
Tussen de menigte die ons daar aanmoedigd staan er van die Sexy meiden met minirok
en met pluimen in de hand.
Ze zingen en dansen om ons aan te moedigen, je weet wel van die meiske met blote
buiken zoals bij een Basketbalmatch of American football.
De bikers kunnen er mee lachen, straks niet meer want we moeten klimmen van 527m naar
1500m en de klim is nog geen 7km lang,een pak hoogtemeters op zeer korte afstand.
Eerst rijden we door een paar singletracks met links en rechts kabbelende beekjes,
mooie groene rotsen, door een donker bos.
Maar in de verte zie ik links en rechts en hoge rotswanden op dagen.
We draaien en keren en op een steil stuk moeten we even te voet verder
Dit singletrack is rap gedaan en al vlug rijden we op een brede schotterweg, altijd zeer steil.
Aan soms maar 4 per uur rijdt er mij nog niemand voorbij, integendeel er komen regelmatig
bikers de berg afgereden ipv naar boven, zij houden het voor bekeken.
Dat wil dus zeggen dat er ons daar boven nog iets te wachten staat.Het zweet stroomt over
mijn gezicht, het prikkelt in mijn ogen zodat ik ze soms met moeitekan openhouden,doordat ik
lenzen draag kan ik niet in de ogen wrijven
Zelfs de koersbroek is nat van het zweet, net of ik erin geplast heb, het zweet stroomt
blijkbaar van boven naar beneden.
Het is heet, zeer heet, veelal rijden we op de flanken van de helling,pal in de zon, er zijn
weinig overhangende struiken of bomen en als er die zijn dat zoek ik dat ene stukje
schaduw op.
Ik denk aan de tour, momenteel zijn ze daar ook aan het klimmen, maar dit is andere koek,
aan 4-5 per uur, bijna stil en dan nog bikers inhalen.
Er is geen zuchtje wind en aan deze snelheid maak je geen geen wind, alleen maar wind
vanachter door al die bananen en gellekes! De 34 achteraan is onmisbaar als het zo lang
zo steil omhoog gaat.Nu komt de camelbag goed van pas, ik drink drink en drink,
bijna niemand heeft een drinkzak op de rug, sommigen met amper 1 drinkbus en geen
eten meer.
Daar zitten ze dan of stappen ze dan, zogezegd de echten zonder camelbag.
Een camelbag dat staat niet zo mooi, maar ja nu staan ze daar de mooie coureurkes.
Recht op de pedalen staan gaat bijna niet, je moet dan eerst een paar tandwielen
groter schakelen en het achterwiel heeft dan bijna geen grip meer op de losse gravel.
De bommetjes van de vlakkere stroken aan het Hallstattermeer zijn nu aan het sterven,
één voor één moeten de struise vinokes afstappen, te voet, of erger, ze liggen languit op
de weg broederlijk naast elkaar met hunne bike onder de schaduw van een boom.
Ik blijf op de fiets, ik moet mijn eigen aanmoedigen,de hartslag gaat tekeer, niet van
de inspanning maar door de hitte, het lichaam kookt.
Misschien maar 5 op 20 bikers blijven op de fiets, de rest gaat te voet, ligt neer of keert om.
We moeten onze moed erbij houden als je ziet hoeveel er terugkeren.
Twee uur klimmen voor 9km, dus stop ik even om te eten, alleen in de schaduw krijg ik een
stuk peperkoek en een gel naar binnen.
De laatste 200m van deze klim zijn te steil en zijn bezaaid met grote stenen, dus hier moet-
en we even stappen. Na 66km zijn we eindelijk boven 1500m-Robalm en als ik dan denk
dat we nu eindelijk van de frisse wind kunnen genieten, tja dat was even iets anders.
We rijden op en neer, nog de ene helling na de andere, na iedere bocht hoop ik dat de
afdaling nu eindelijk zal beginnen zodat ik de benen eens kan strekken en van de
frisse bewegende lucht kan genieten, maar we moeten nog 5km geduld hebben.
De derde bevoorrading 70km staat hier ook ergens in zo een "tussen" afdaling, pal in de
zon op een zompige ondergrond. De grond stinkt naar rottende takken en zakt wat door.
Het is er heet. Ik drink, tank alles bij, eet welgeteld één stuk banaan en drink een w-cup om
straks nog krachten te hebben op de laatste lange klim
Na 71km kunnen we eindelijk beginnen dalen, 9km genieten van de wind.
Af en toe zien we een glimp van het prachtige Gosaumeer en de nabijgelegen hoge bergen
bedekt met sneeuw, maar dan moet je af en toe eens rechts of links kijken.
De brede schotterweg nodigen de bikers uit om razendsnel naar beneden te duiken, maar
pas op, de bochten zijn verraderlijk gevaarlijk door het losse grind, ik ben ook een paar keer
rechtdoor moeten gaan toen in de bocht niet meer kon houden en het voorwiel voelde weg-
schuiven.Na een bocht ligt er weeral een biker te kermen en bebloed midden op de weg,
wellicht schouderblad gebroken,er staat al iemand bij met een gsm en we rijden door.
82km en we komen in het Hintertal 770m, we hebben sinds de vorig bev. bijna niet moeten
klimmen of hier staat alweer een bevoorrading.
De volgende klim is de laatste zware, ze is ongeveer 6km lang van 770m naar 1240m.
Ook hier zijn er velen die te voet naar boven zwalpen, ik rij boven , ik tel de kilometers af.
De korte afdaling is even technisch, we passeren een beekje waar ik voor alle zekerheid
te voet ga, wat verder zijn de gladde dikke stenen de grootste vijand, maar ik rij stil en voor-
zichtig, het is nu niet het moment om nog te vallen.
Bijna beneden na 95km staat de zesde en laatste bev,ik rij er voorbij ik heb nog genoeg
en nu is het de moeite niet meer,want de laatste 10km zijn zo goed als vlak
Via grote weg die van Gosau naarhet Hallstattermeer leidt, vlammen we aan een maximum
snelheid van 70km-u a la Salvoldelli, nog even slaan we naar rechts af voor een korte Ardense
klim, hier staat er nog een eenzame supporter met een luidspreker ons aan te moedigen.
Nu kunnen de Vinokes en andere kleerkasten nog eens alles uit de kast halen, de laatste
9km zijn bijna uitsluitend asfalt, maar de meeste van die mannen zitten,staan,of liggen nu nog
ergens boven in die bergen.
In een redelijke tijd van 8h20m48 kom ik binnen, ik ben achteraf verbaast dat er nog zoveel
bikers achter mij zijn, of helemaal niet toegekomen, ik heb niet echt voor die tijd gereden.
Bij de +200km waren er 50 procent opgevers, op de 109 km zijn er van de 1500 starters
maar 2/3 toegekomen, de DNF rijders staan niet in de uitslag.
Heb wandelende lijken gezien, het volk bleef de ganse dag de bikers aanmoedigen, bellen,
ratels,toeters, alles wat maar lawaai kon maken.
Het was een zware marathon omdat de klimmen gemiddeld altijd steil zijn,omdat het zeer
warm was maar toch gemakkelijk te berijden op bijna 95 procent schotterwegen.
Een mooie marathon, dit kan ook niet anders in zo een omgeving, maar ik had meer
technische stukken verwacht, die waren er niet, spijtig.
Alles was goed in orde, bevoorradingen, bepijling,grote parking met zelfs shuttlebussen
voor de toeschouwers.
Alleen de start om 10h30 is laat en de grote file bij de pastparty, maar daar heb ik geen
last van gehad. Een afstand van bv 150km zou mij dan wel aanspreken, ipv 200km
111 km, 8h20m48s en 582st en 944 toegekomen op +1500 vertrekkers
Verslag:Ivan Dehertogh 20/7/2007
Van de 50 belgen ingeschreven op de 109km, 33 aangekomen