Swiss Bike Masters 2006
"die grosse runde"
Vrijdag 21 juli 2006
Net zoals twee jaar geleden hebben de Die Hards Michel,Jean-Pierre en ikzelf besloten
om deze reus onder de marathons "4 cols en 3 looppassages"nog eens te bedwingen.
Voor een 70 euro hebben we ons ingeschreven, veel geld maar ik beschouw het als een vakantie.
Michel heeft net zoals de vorige maal een bestelwagen voorzien,dit maal nog groter en met
airco. De rit naar Zwitserland duurt lang, heel lang zelfs. Volgens de routeplanner is de weg via
Koblenz,Stuttgart,Ulm en dan een stukske via Oostenrijk (Bregenz) de snelste weg.
Om 10h zijn we Jean-Pierre in Geel gaan oppikken en verschiet niet, pas om 22h komen we
in Kublis toe.
In de pikkedonker en alleen met het licht van de camionette aan hebben we onze tenten opgezet.
Jean-Pierre had een halve bestelwagen aan eten en ander materiaal mee, maar het belangrijkste
was hij vergeten, niet zijn fiets,wel zijn slaapzak ! Slaapwel Jean-Pierre.
Zaterdag 22 juli 2006
Onder een heldere blauwe hemel en de prachtige hoge bergen ontwaken we uit onze warme
slaapzak. Jean-Pierre heeft de hele nacht bijna geen oog dicht gedaan door de kou.
Het eerste wat hij vandaag zal doen is in een kampeerwinkel een slaapzak kopen om morgen
toch wat uitgeslapen aan de start te verschijnen.
Na het verorberen van ons ontbijt monteren we ons vernuftig zonnedak, JP en de Mike
kunnen zich uitleven met de paaltjes,strips, en koorden,en het zou dan nog de windstoten van
een klein onweertje vanavond overleven.
Even kennis gemaakt met Tom Imberechts van de Hopduvels uit Asse.
Rond de middag zijn we in de sporthal (ijshal) onze startnummers gaan afhalen,we krijgen
een prachtig t-shirt,een mooie drinkbidon "voor mijn verzameling" een halve kilo paste
en een gratis pasta voor vanavond.
Op de lijsten staan ongeveer een dikke 520 deelnemers voor "die strecke" van 120km en
1200 mindere goden voor de 75km.
Dan wat rondgewandeld op de grote expobeurs, goed gegeten, gedronken, naar de tijdrit
van de Tour gekeken.
Op die beurs zag ik daar een aardige dame rondwandelen met een enorme drankbidon op haar
rug. Zij deelde gewoon drank uit, dat had ik nog niet gezien,dat is een gedacht om wat bij
te verdienen met deze tropische temperaturen.
Het is heet vandaag en volgens sommige bikers is het op de eerste helling al 41 graden in de zon.
Een massa mensen en veel bikes stromen naar hier toe ,velen komen met de het ganse gezin.
Er is voor iedereen wel wat, een hindernisparcours voor de kleinsten, mama of papa doen
mee aan de freeride, vertrek op meer dan 2800m naar 700m over een afstand van 20km,
vooral populair onder jongeren,of papa doet morgen de marathon, of zelfs mama.
De freeride is wel iets speciaal, een massa toeschouwers op de laatste helling, kapotte kettingen,
geplooide derailleurs,lekke banden enz..
We hebben op de camping nog een babbel geslagen met Luc Nijs ,onze fietsen orde gesteld
en s'avonds hebben we onder een luid lawaai van het orkest onze pasta verorberd.
Bij ons aan tafel zat ook Christophe Heyns uit St-Truiden samen met zijn vrouw en dochtertje.
Het rare met Christophe is dat hij morgenvroeg om 4h al moet gaan werken !!
Zondag 23 juli 2006 De Race
5h, de lucht is grijs, gisterenavond heeft het een tweetal uur geregend en in de bergen was er
onweer. Ik heb goed geslapen,de late feestgangers heb ik dankzij de oordoppen nauwelijks
gehoord.
Om 6h30 staan we dan aan de start tussen de andere gekken, de luide muziek schept een
bangelijke sfeer van waanzinnigheid. Wat drijft ons om net als 2 jaar geleden bijna 12 uur
af te zien ?
De rijders voor de 75km vertrekken om 8h20en de tweede groep om 8h50.
Christoph Sauser en Thomas Frischkecht worden door de speaker uitgebreid aangekondigd.
Na het passeren van de boemeltrein en het gezamelijk uitvoeren van het plaatselijke ritueel,
eerst met de handen bibberen en daarna een wave, kunnen we van start gaan.
Om 6h35 klinkt het startschot en rijden we de eerste helling op, ongeveer 23km lang.
Gemiddeld heeft deze eerste klim een stijgingspercentage van bijna10% met soms pieken
van 15%.
De benen zijn goed en na 2km rij ik zelfs Jean-Pierre voorbij, even maar !
Na een tijdje krijg ik plots enorme pijn aan de binnenkant van mijn dijen.
Rechtstaan om de spieren even te laten bekomen kan ik niet meer.
Jean-Pierre en velen anderen die ik daarnet had ingehaald rijden me nu voorbij,zojuist
was het nog anders.
Hop hop hop,super,super,Ivan, roepen de vele mensen die langs de kant van de weg staan.
Voor deze mensen hier is dit een topevenement,de twee Zwitserse grote titanen, Frischi en
Sauser zijn erbij,de mensen staan overal langs de kant met sponzen,water,cola enz.
Na Alp Bova duik ik het bos in. Ik volg op een 50m van Jean-Pierre, hierna heb ik hem
niet meer gezien.
Iedere bult doet nu pijn, ik moet soms te voet waar andere bikers probleemloos overrijden.
Dit is een lastige technische strook door een bosje van ongeveer 5km op een smal pad,met
veel wortels,tussen dikke rotsen, net als iedereen moet ik op sommige stukken lopen.
Sommige bikers schrikken van enkele kleine afdalingen en gladde wortels en gaan te voet.
Af en toe gaapt rechts de afgrond en zien we door de bomen nog de prachtige vallei liggen
vanwaar we daarnet gekomen zijn.
De eerste rode-kruis medewerkers staan hier op post.
Op het einde van dit singeletrack is er zelfs een korte steile afdaling over boomwortels en
dan gaan we even naar beneden,maar dan moet er terug geklommen worden op een brede schotterweg.
Michel die daarnet nog een paar bochten achter mij reed heeft heel wat terrein goedgemaakt
op deze technische passage en rijd ineens naast me.
Er staan ondertussen 13km op de teller. We rijden aan een goede 7 a 8km/u.
We zijn boven de boomgrens gekomen op bijna 2000m
De vergezichten beneden zijn werkelijk fenomenaal, zo ver als ik kan kijken zie ik beneden
langs de talrijke haarspeldbochten een uitgedunde sliert bikers rijden.
Bij een chalet staat luide hardrock te spelen, ik krijg de kriebels, zal ik het halen vandaag ?
De gedachten dat ik het niet zal halen en om straks op te geven, flitsen door mijn hoofd.
Al kletsend rijden we samen en net voor de top rijd Michel een 20meter voor me uit.
Ineens zie ik een echte rariteit,een biker die zonder versnellingen de berg oprijd, met een
enorm verzet dat hij alleen kan ronddraaien door op zijn fiets al rechtstaand te fietsen,
wij zijn blijkbaar nog niet gek genoeg.
Na 18km grotendeels klimmen staat de eerste grote bevoorrading opgesteld, ik neem al
rijdend een beker water, alles wordt je aangereikt,water,thee,isotone drank,alles in drinkbussen
of bekertjes.
Mijn drinkbus is nog leeg sinds de start, de camelbag zit nog redelijk vol,binnen een 5km
is er de afdaling en dan ben je beter met een lege bidon.
We rijden of klauteren over rotsen langs een prachtig smal bergpad,door beekjes,steile
passages,waar je soms niet anders kan dan stappen.
Het gaat op en neer maar meestal moet er nog geklommen worden.
Even geraakt ik uit balans en ik kan nog net met het dijbeen steunen op een dikke rots,
anders lag ik een paar meters dieper in de ravijn, met alle dramatische gevolgen.
Deze strook is redelijk technisch, ik ga Michel en een paar andere bikers voorbij
en ineens gaat ook de pijn langzaam weg,was het de stress, ik weet het nog altijd niet?
Onder luid applaus van de mensen bereiken we op 2236m hoogte en na 23km de bergtop.
Meteen is dit het hoogste punt van de race.De bertoppen zijn hallucinant mooi, hier en
daar witte kalkrotsen, en nog hoger liggen er nog sneeuwresten.
We beginnen aan de afdaling naar Saas 22km verderop en op 990m.
Door de losliggende keien liggen de vele haarspeldbochten er gevaarlijk bij.
De uitdaging is groot om snel te dalen, mijn hart bonkt hevig waarneer ik bijna een bocht mis
en de ravijn dichter bij zie komen.
De hulpposten langs de kant zijn hier nog talrijker.
Maar de SBM zou de SBM niet zijn indien er eerst geen draagpassage zou zijn die ik
persoonlijk één van de zwaarste vindt en haat.
Over ongeveer 1km en 200m gaat het omhoog en moeten we onszelf en de bike naar boven sleuren.
Terwijl ik in het begin van de helling een plasje doe zie ik dat ook Michel beneden aan zijn wandeltocht begint. Dit kruipt echt in de benen, de armen,de kuiten, enfin gewoon alles heb
je nodig om naar boven te klauteren, zelfs gewoon wandelen is al moeilijk laat staan dat wij
nog een fiets moeten duwen of dragen.
Het zweet druipt nu naar beneden, de kleren zijn doornat, tijdens het wandelen stop ik
regelmatig om te drinken en even bij te komen.
Hierna kunnen we opnieuw verder dalen richting Saas waar een zeer grote verzorgingspost
staat opgesteld met veel publiek.
Ik neem nog een nieuwe frisse bidon water, nog een gelleke want straks komt de beklimming
van de Madrisa eraan.
De beruchte Madrisa, in 10km moet er 900meter overwonnen worden aan gemiddeld 10%.
Plaatselijk noemen ze dat hier ook de Alp D'Huez, er staan duizenden mensen met koebellen,
potten en pannen,ze moedigen je aan om naar de top te rijden. hop,hop,soeper,soeper.
Het is nog steeds bewolkt maar het is toch vrij warm,ik stop om het onderlijfje uit te trekken.
De eerste "sukkelaars" van de kleine 75km dan bijna twee uur na ons zijn vertrokken rijden
ons nu al voorbij, amai ze vliegen mij voorbij, maar ja zij moeten nog maar 30km rijden en
wij nog meer dan 70km
Veel wandelaars lopen in tegengestelde richting aan ons voorbij, telkens met hop, hop,
de ene wat stiller of luider dan de anderen.
In het begin kon ik nog wat lachen of groeten als ze mijn naam riepen, maar nu is het afzien.
Ik moet achteraan naar de 34 schakelen om nog soepel te kunnen draaien,bijna boven op
1850m en na bijna 54km rijdt Christophe Heyns me voorbij.
Naast de skilift aan de Madrisa zie ik Christophe zijn vrouw en dochtertje staan, terwijl hij
aan de afdaling begint en ik nog naar boven rij roept hij nog eens naar me.
De afdaling die nu volgt slaat werkelijk alles, recuperen kan ik niet, ik moet al mijn spieren
gebruiken om overeind te blijven tussen de diepe geulen,losse stenen,rotspartijen en wortels.
Van 1850m naar 1100m over een afstand van 5,5km storten de bikers zich naar beneden.
En dan gebeurt het onverwachte. Op een serie boomwortels en net voor een horde kijklustigen
ga ik met een smak tegen de grond, ga overkop, en zonder fiets rol ik dan nog een paar keer
naar beneden.
Alles tolt, ik zie lucht, dan de grond, en dan kom ik eindelijk tot stilstand.
Ik blijft nog even versuft liggen en vrees het ergste, maar dan probeer ik terug recht te staan.
Het lukt, alleen de rechter schouder doet pijn en ik heb erge hoofdpijn.
Op veel plaatsen heb ik schaafwonden,iemand brengt m'n fiets want deze lag nog een heel
stuk bovenop de helling.
De linker magurarem is wat omhoog gekomen, maar zo te zien is de rest in orde.
Met de daver op m'n lijf daal ik verder, maar de schrik ziet erin en ik maak nu de ene fout na
de andere. Ik blijf op de fiets maar af en toe moet ik toch even stoppen om het goede traject
te vinden, de vingers zijn verkrampt en doen pijn door het nijpen aan de remhendels.
Soms wil je trager rijden maar het gaat gewoon niet.
Als je op een gevaarlijk stuk naar beneden blijft rijden dan krijg je een applaus.
Om de 100 staat er iemand van de EHBO.
Beneden in Klosters na 58km ligt er een vlakkere aardeweg en wat verder op een plein ligt
terug een enorme bevoorradings en verzorgingspost.
Ik neem er de tijd,laat mijn camelbag vullen,en neem nog een nieuwe frisse bidon water.
Er is ook cola,hm lekker na al die inspanningen.Het zonnetje is nu tevoorschijn gekomen en het wordt warm.
Nu moeten we weer klimmen van 1100m naar 2100m,van Klosters naar Caua over een afstand van 23km met af en toe een stukje naar beneden.
Er zijn soms heel steile stukken bergop, en aan +-6km/u maar aan een soepel tempo rij ik tot
aan de splitsing in Schifer. Hier rijden de bikers van de 75km rechts naar de aankomst die je
ver in de diepte ziet liggen.
Nu ik zo ver ben "68km" moet ik en zal ik de 120km voltooien, ik ben nog maar in de helft,
ben kapot, maar ik denk dat dit voor de anderen ook geld.
Er is nog een lange wandelpassage tussen dikke rotsen, beekjes,over houten of metalen
planken om niet te belanden in de drassige Venen.
Een forse dame die eerst achter mij wandelde gaat mij in een stevig tempo voorbij, bij mezelf
geef ik haar de naam Pippi Langkous, omdat ze ook twee vlechtjes draagt.
Ze gaat er fors vandoor, maar een paar kilometer verder in een afdaling zie ik haar midden
op de weg, plat op haar rug ik de volle zon en dwars over de weg liggen.
Mijn eerste gedacht was, ze is gevallen, want net ervoor ligt een smal houten bruggetje over een
beekje.
Ik vraag haar wat ze heeft, ze antwoord "ich bin krank", ik wijs naar m'n maag en nog geen twee seconden later komt alles eruit.
Het was geen prachtig zicht om Pippi Langkous daar nu zo te zien liggen, daarnet vloog ze me voorbij. Ik gaf haar de raad om nu alleen water te drinken en die isotone dranken en gellekes te mijden, ze ging mijn raad opvolgen
In deze klim naar Caua komen we eerst langs Federiser Heuberge, de jaarlijkse douche in het midden van de weg staat er nu ook en ik geniet met volle teugen van het frisse water
Net voor dit hotel moeten we nog over een een muur van een klim ,pieken van meer dan 23% weliswaar op de asfalt maar zelfs op de 34 is het sleuren om vooruit te geraken.
Hier boven staat nog een bevoorrading en ik laat m'n camelbag nog eens volpompen, eet wat lekkere taartjes en een soort zoete chips.
Ik doe de moeite niet om terug om m'n fiets te springen want na nog geen 30m moet er toch
al gestapt worden.
Over een afstand van ongeveer 3 km moeten we 200m naar boven, een helse wandeltocht,
weliswaar niet zo steil maar na bijna 80km begint dat toch al door te wegen.
In de verte zie ik op de bergtop de kleine mensen staan, het duurt lang voor ze dichterbij
komen, onder mij wordt de Federiser Heuberge steeds kleiner,wat een prachtig panorama !
Eindelijk boven gekomen staat een oud koppel met verse meloenen, gewoon op eigen initiatief.
De oude dame zorgt ervoor dat ik goed gevuld aan de lange afdaling kan beginnen.
Deze duurt heel lang, 15 km en 1300m naar beneden, van Caua "1939m" naar Prag Jenaz
"700m" en daar staat de laatste tijdscontrole, om 17h moet je daar gepasseerd zijn of je ligt
uit de race, over 2 jaar kwam ik daar rond 16h aan.
De afdaling naar Pragg Jenaz is fantastisch, je moet continu remmen want het gaat zeer snel,
niet zozeer technisch maar wel steil en het duurt heel lang voor ik beneden ben.
De vorige keer ben ik even moeten stoppen omdat ik de pijn in m'n handen niet meer kon verdragen, nu stop ik even om te controleren dat m'n remblokken nog niet aan het smelten zijn, maar die kunnen blijkbaar wel wat meer verdragen.
Recupereren kan je hier ook niet, het ganse lijf moet werken om veilig benden te geraken,
er komt nog een heel steil stuk dat bezaaid ligt met dikke stenen.
De kleine huisjes beneden in de vallei worden stilaan groter, en ik voel nu ineens de warme lucht.
De zon is al een tijdje van de partij, daarjuist toen we nog op 2100m Federiser Heuberge waren
dan was het nog veel frisser.
In Pragg Jenaz staat een grote bevoorrading, de oude dames van 2 jaar geleden staan er ook
weer met lekker gebak, de wespen zijn er ook talrijk vertegenwoordigd.
Ik merk dat het nog maar 15h10 is, dus ben ik hier meer dan een uur eerder dan op m'n
vorige deelname,er zit voor mij een toptijd in onder de 10 uur, voor mij een magisch getal.
Het is warm,ik giet m'n bus leeg en vul deze met nieuw fris water,en ik drink cola.
Nu nog een laatste col van 8km lang, van Pragg Jenaz 700m naar Nuois 1300m.
We rijden tussen de spoorweg en de kolkende Landquartrivier met dikke stenen, hier kan ik eindelijk nog eens de grote molen gebruiken,ik stop nog even om te plassen, zelfs door gewoon
stil te staan druipt het zweet langs alle kanten van lijn lijf.
Als we het bruggetje van de rivier overstappen dan staat er nog een muur op ons te wachten.
Loodrecht omhoog,een dikke 900m te voet en 250m omhoog,tot we de eerste huizen zien staan
en de asfaltweg.
Op deze loodrechte draagpassage stop ik af en toe even,drink neem ik wat te drinken,
ik drink zeer veel, alles doet pijn, de vermoeidheid en de warmte slaan toe.
Nog 4 km en 450hm op de asfalt en dan zijn we boven (1300m)
Op deze uitputtende asfaltklim in de blakende zon en aan 6km-u zie ik sommige bikers
zigzaggend naar boven rijden,
Ik vertik het om naar het 34 tandwiel te schakelen, ik ruik dat er een goede eindtijd inzit en
versnel nog een beetje.
Iedereen zoekt de schaarse schaduwplekjes op, maar veel groen staat hier niet.
Ongeveer om de 300m staat er aan ee huisje wel een tafeltje met bekers dranken,sponzen,tuinslangen, en lopende kinderen met natte sponzen, je wringt deze uit en gooit deze zo ver mogelijk achterwaarts terug,de kinderen hebben er plezier in.
Bij de laatstet snelle en lange afdaling op kiezel en asfalt vlieg ik bijna uit de bocht, ik meet
een topsnelheid van 65km-u, nu jan ik het einde ruiken.
Er volgt nog een korte asfaltklim waar ik nog wat reserve heb en een paar bikers afschud
en ook nog een paar lijken opraap.
Langs een aardeweg, een typisch Brabants stukje rijden we binnen.
Een tijd van 10h35, dat had ik nooit kunnen hopen,liefst bijna 1h19 beter dan vorige keer.
Verslag:Ivan Dehertogh 30/7/2006
1 Sauser Christoph 5h54.43 20,29km/u
314 Taymans Jean-Pierre 9h43.13 12,34km/u gebroken ketting,1 spaak minder
373 DehertoghIvan 10h35.02 11,22km/u 1x gevallen
Taymans Michel DNF binnengereden naar de 75km
Parcours:
Küblis - Pany - Alp Bova - Aschüel - Bärgli - Carschina - St. Antönien - Ascharina - Usser Ascharina -Frösch - Eggatobel - Saas - Madrisa - Klosters Dorf - Klosters Platz - Schifer - Tarnuz - Pargaunis - Berghaus Heuberge - Plattis - Pragg-Jenaz - Buchen - Nuois - Jenaz -
Fideris - Küblis.
Het terrein ziet er zoals volgt uit: 12 km asfalt, 16 km bosweg, 51 km veldweg, 40 km single trails en 500 m draagpassages.
Links: