Aischdall Bike 2007
6/5/07 Aischdall Bike Marathon 107km
Hobscheid (G.H.Lux) +++
Meer foto's --> klik
Hobscheid ligt op nog geen 10km van Arlon en dus net over de Belgische grens.
Het is wel een eind rijden, ongeveer 180km, maar voor deze prachtige marathon
heb ik er dat wel voor over, trouwens deze staat al lang op mijn lijstje.
Michel, Wim en ikzelf zullen zich eraan wagen.
De Aischdall-bike is een marathon toertocht 108km, daar ter plaatse de XL
tocht genoemd, er zijn ook S,M,L afstanden van respectievelijk 24,43, en 65km
Afgaande op het aantal deelnemers van vorig jaar "460" is dit maar een klein-
schalige organisatie, en dat hebben we graag.
Als we bijna in het dorpje toekomen zien we van in de verte een enorme rookpluim
verschijnen en naarmate we het centrum naderen zien we dat een groot gebouw hele-
maal in de vlammen is opgegaan, een auto en al, de pompiers zouden de ganse dag nog moeten nablussen.
Vlaamse bikers die vlakbij in hun Mobilhome of wagen vannacht lagen te slapen, zijn
om 4h uit hun slaap opgeschrikt en zullen zich deze overnachting in Hobscheid nog
lang herinneren.
Voor 11 euro schrijven we ons en rond 8h30 waren er al 125 ingeschrevenen op de XL
afstand,nagenoeg allemaal vlamingen, en zo te zien een pak United bikers uit Diest.
De zon schijnt nu al meer dan 5 weken en ze is vandaag weer present.
Het duurt maar even of we rijden al over de smalle bospaden, even worden we opgehouden door bikers die een hindernis niet goed verteren, ik kan nog net door
maar anderen moeten een voetje zetten
Na nog geen 3km lig ik al tegen de grond, in dezelfde bocht dan nog wel waar vorig
jaar Michel is onderuit gegaan, over losliggend zand in een bocht.
Geen erg, alleen de knie wat open. Deze losliggende droge zandstroken en losse
bosgronden zouden het ons verder nog moeilijk maken en voor Wim zelfs noodlottig
worden.
Michel schiet zoals gewoonlijk in het begin weer weg als een turbo en Wim en ik hebben moeite om hem te volgen.
De eerste bevoorrading staat midden in een sprookjesachtig bos, met een
biksters die lijkt op assepoester (die blonde), maar ze staat niet op de foto.
De stukken asfalt zijn vooral in de eerste 20-30km te vinden maar we krijgen in
ruil toch magnifieke boswegen en korte singeltracks.
Het is ongelofelijk dat het landschap hier zo veranderd, in het dorpje waar we
vertrokken zijn is het net of je in de vlaamse Ardennen bent, maar er zijn diepe
prachtige dalen en ravijnen verscholen waardoor m'n zich ineens in de Ardennen
waant.
Je komt uit een dal, rij even over een veldweg en dan ineens klets boem langs smalle
singletracks steil naar beneden in een donker bos..
Het is genieten tussen de bomen en de fluitende vogeltjes, maar ook afzien want het
gaat vandaag maar krampachtig
Ik rij toch mijn eigen tempo want 108km op dit terrein is niet te onderschatten, Wim en
vooral Michel rijden even van me weg, ik zie wel waar ik kom.
Op een snel singletrack bergaf worden we ineens haaks naarboven gestuurd,
ik schakel op tijd, en verwonder mij dat Wim ineens terug voor me rijd, er is iets mis, heeft hij te laat geschakeld ?
Ik zever efkes, maar Wim verteld dat hij enorme kniepijn heeft,in die bocht van daarnet
en weer op losliggend zand is zijn voorwiel beginnen onderuitschuiven en is hij daar-
door met zijn knie tegen het stuur gesmakt.
Resultaat, na amper 20km een opgezwollen en pijnlijke knie. Hij probeert het nog even gedurende 3-4 km maar dan moet Wim via de volgende bev. binnenrijden.
Michel en ik rijden samen verder door bijna niks anders dan bos, de ene helling
na de andere en af en toe prachtige singletracks die naar boven slingeren en
draaien en keren, soms zie je de ander bikers boven en beneden rijden
Een bepaalde klim gaat heel steil over stenen en duurt heel lang en nu beginnen
de zoute zweetdruppels in grote aantallen van mijn hoofd te rollen.
Het is vrij warm, vooral op de steile klimmen.
Ondertussen zijn we aan de derde bevoorrading ook op het einde van een lange klim.
Na 65 km komen we terug aan in Hobscheid, ik zie onze auto staan en sommige
bikers stappen fris gewassen hun wagen in.
Wij stinken naar het zweet en moeten nog een lus van meer dan 40km afleggen en
sinds km 50 rij ik al op karakter en pijn.
Net even buiten het centrum staat de voorlaatste bev. nr4 in de verte zien we nog al-
tijd de rookpluimen van dat afgebrande huis.
We hebben keuze genoeg, koude thee, water,mueslirepen,en zelfs brood met kaas.
Het blijft maar beklimmingen regenen en steile snelle afdalingen waar we soms
moeite hebben om de haakse scherpe bochten te nemen.
Het losliggende zand maakt de klimmen nog wat moeilijker, het is net of je door
dikke modder rijd.
Dan ineens plof ik weer tegen de grond op een zandstrook licht bergaf.
Ik duik opzij de struiken in en bots met de eerder gekwetste knie tegen het stuur.
Geen erg, stuur terug rechtzetten en verder.
De kleine plateau en de 32 achteraan komen dikwijls van pas, zelfs een 34 tandwiel
bij Michel die nu toch ook al minder vlug naar boven rijd dan in het begin, ik ben al blij dat ik redelijk kan volgen en geen krampen krijg.
De tempowisselingen maken het zwaar, dan steil,dan efkes bergaf,terug berop
en zo gaat dat kilometers door.
De benen doen al pijn van het begin, het zitvlak ook, en door het trekken en sleuren
aan het stuur en de snelle gevaarlijke afdalingen doen mijn armen pijn.
De hoogtemeters vliegen ons om de oren en dat tot de laatste kilometers.
Het is zware een tocht om niet te onderschatten
Deze tocht krijgt van mij samen met Arville een top tien notering, gewoon prachtig.
De douches waren gesofistikeerd, warm en we vlogen bijna weg
We aten daarna nog een spaghetti onder een prachtig zonnetje tussen de over-
wegende vlaamse bikers.
Dit is een plek enfin een mtb-paradijs om terug te komen.
Afstand tocht 107 km, gemiddelde 17 km/u en +-2300hm
Verslag:Ivan Dehertogh 06/05/2007