Wiersze Zygmunta Szumskiego jr

Sen

Śniłaś mi się, miła, tej nocy.

Byłaś złota i srebrno - błękitna

i miałaś długie warkocze.

W każdym róża purpurą kwitła.

Siedzieliśmy razem na dachu,

a dach się zmienił w chmurę.

I wtedy zbladłaś z przestrachu,

bo niebo sczerniało, ponure.

Lecz, że we śnie można wiele,

pstryknąłem kontaktem i oto

wbiegł Księżyc, w podskokach, jak cielę

i zabarwił Cię znowu na złoto...

Lecz powiędły w warkoczach Twych róże

i sypały płatkami na świat

a my wciąż na tej chmurze

gdy na ziemię śnieg płatków spadł...

Purpurowy śnieg leżał w dole,

włosy Ci się rozplotły na wietrze,

płynęliśmy przez chmurek atole,

prawym halsem w płynne powietrze...

Ująłem dłońmi Twą główkę

i dotknąłem Twych ust wargami...

Wtedy ryk budzika się wdarł

stalowymi w mój mózg pazurami.

Śnij mi się miła jeszcze.

Na pewno już będę grzeczny.

A budzik w łazience umieszczę.

Wolę się czuć bezpieczny.

Przyszłej żonie

Wargi miłością rozchylone,

źrenice rozszerzone -

jak gdyby miały pękać.

Ślepe!

Żądały pocałunków,

nie widziały rozpaczy.

Zakładały pęta.

Znikąd ratunku.

W objęciach pieszczot

napięłaś łuk swego ciała.

Oddechem, milczeniem - szeptałaś:

Całuj! Pieść! Dotykaj!

Twe usta wieszczą

niebo i koniec świata.

Thalatta!

Ostatnim błyskiem woli

mózg pchnąłem,

jak nożem oszalałe serce.

Brutalnie targnąłem.

Zrzuciłem Cię z Gwiazd na Ziemię.

Zamiast kropli szczęścia,

w zakwitłe oddaniem usta

wlewając ocean goryczy.

W zaciśniętych pięściach

szaloną krwią tętni pustka.

Ta pustka krzyczy!

Twoje łzy mnie palą.

Czuję je na swej twarzy.

Oblewają płomieni falą.

Serce mi płonie, żarzy,

Mam piersi pełne płomieni!

Ty jedna nie będziesz kochanką!

Płomień się w popiół nie zmieni.

Chandra

To coś ogromnie smutnego

gdy w wieczór, w sierpniowym lecie

chandra ci spadnie na piersi.

Leży i ciąży i gniecie...

I nie wiesz po co i na co,

i siebie pytasz - dlaczego

tak nagle tęsknić zaczynasz

do kogoś bardzo bliskiego,

Tęsknisz do oczu, z zielenią

łączących błyski błękitu...

Chciałbyś te oczy całować,

teraz, noc całą, do świtu

Nie ma tych oczu przy tobie.

Samotność cię w mordę - smutkiem.

I znowu siedzisz ponury.

I nie ma z kim iść na wódkę...

Euforia

Zataczam się sercem po niebie,

łeb sobie o gwiazdy rozbijam

i Księżyc toczę jak piłkę

i Mleczną się Drogą upijam.

Szaloną, zawianą radością

dziś jestem jak bela urżnięty.

Cóż dla mnie dzisiaj Księżyc!

Cóż Ziemia! Cóż kontynenty!

Dziś wszystko szampańsko wesołe.

Ziemia, i niebo, ja w niebie...

List dzisiaj, list dzisiaj dostałem,

list dzisiaj dostałem od Ciebie!

Jesień

Szarozielona jest jesień.

I żółta jest. I czerwona.

Nie trzeba poezji uniesień,

by czuć ją w sennych ramionach.

Jest jesień. Zwykła. Trochę słońca, chmur dużo

i wiatr skrzydłami ptaków po niebie łopoce.

Spokój tak niespokojny jak spokój przed burzą.

I takie niespokojne są bezsenne noce

Nocami, gdy zasnąć nie mogę,

do Ciebie wyrywa się z piersi mych serce

Lecz rozsądek go pyta - znasz drogę?

...i układam je w piersi, jak kwiat w butonierce...

Dla K

Wiem, uczuć swych nie opiszę,

bo trzeba chyba geniusza,

żeby wyrazić, co czuję,

co i dlaczego mnie wzrusza.

Byliśmy razem. I zechciał los,

że szczęście się nagle urwało.

Możeśmy za głupi. Może to nasz błąd...

Dziś tylko tęsknota została.

Tęsknię do Ciebie. Do Twoich dłoni,

chłodnych, jak dotyk fali.

Do ciepła Twojego oddechu,

żeby znów skronie mi palił.

Tyle miesięcy, tak długo,

a jednak miłość nie gaśnie.

Wierzę, że Ciebie spotkam.

Jutro. A może dziś właśnie...

Dziewczyno, wierz mi, tak tęsknię,

że czasem się błąkam po domu,

po mieście, po lesie, po świecie,

jak pies niepotrzebny nikomu.

Wtedy w mej piersi skowyczy

tęsknota tak silna i szczera,

że próżno bym chciał ją opisać,

tak wiele bólu zawiera.

Wciąż w moich uszach dźwięczy

Twój krzyk rozpaczy w wieczór rozstania,

słyszę, jak głos Ci się łamie

i serce targają wciąż Twoje szlochania.

W kieracie życia się kręcę,

dokoła - sen, nauka, sen, praca,

i tylko żre mnie tęsknota

i smutek wciąż do mnie powraca.

Zwierzenia żartem

Kiedy tulę do piersi Twą główkę,

głaszcząc Twe jasne włosy,

myślę, że dałbym gotówką

milion, by znać nasze losy.

Kiedy całuję Twe usta

objąwszy Cię “swymi ramiony”

nawiedza mnie wtedy myśl pusta,

by spełnić czyn pewien szalony.

A kiedy w pieszczot zapale

dotknę Twych kolan lub ud ...

O, wtedy nie myślę już wcale.

Znasz resztę - nie będę więc plótł...

Zimowa impresja

Śnieg. Śnieg i żaru iskierka.

Kurzawa spod nart zamiecią,

wachlarzem.

Na śniegu jak powiew tancerka.

W nierealnym świecie

marzę.

Wielkości urojone, tensometria odczuć,

myślą nienawykłą śmiały bieg

w złudzenia.

Radości, niepokoje. I co z nimi począć?

Szybkim szusem, twarzą w śnieg

zapomnienia.

Biel śniegu, haust powietrza, bolesne zmęczenie,

proste i pierwotne natury przeżywanie.

Wysiłku i biegu.

I kłująca refleksja, cyniczne stwierdzenie,

przejdzie wiatr i nawet nie zostanie

ślad nart na śniegu.

Jednej takiej

W Pani chłód, w Pani lód, w Pani mróz.

Drżą mu już mięśnie nóg, płonie mózg.

Śmieszny stan, ginie chłop, szkoda łez,

ni to pan, ni to pies, ni to bies.

U nóg już, skamle w głos, płaszczy się.

W Pani luz. Jego los waży się.

W tę czy w tę, może nie, może tak,

a on drży, a on czeka na znak.

W Pani luz. A ten luz Pani kres.

Już nie Pani, lecz Ty, słuchaj mnie!

Przyjdzie On, w zwykły dzień. Blisko już.

I tak weźmie, jak łyżkę, jak nóż.

I w ten dzień, i w tę noc, i w ten czas

stanie się znowu to pierwszy raz.

Pęknie ból, zginie wstyd, zadrży głos.

I już nic, tylko ten nowy los.

Odtąd już cały świat pełen trosk,

i nie będzie w nim miejsca na luz.

Będziesz ciepła i miękka jak wosk

i nie wróci już chłód, lód i mróz.

Do Krynicy

Tak dawno już w rękę pióra

nie brałem, by pisać wiersze.

Zmętniała mych rymów glazura,

choć chęci jeszcze najszczersze.

Dziś znowu tęsknota podsuwa,

by papier strofami kreślić.

Ze słów mozolnie wykuwam

serce, co bije w piersi.

Dobre to serce, choć czasem

ze złości uderzy jak młotem,

skruszone własnym hałasem

przeprasza cichym stukotem.

Wierne to serce, i jeśli

czy smutek, żal, czy niepewność,

połóż mi głowę na piersi -

pocieszy, ukoi na pewno.

Bo ono, choć mnie życie daje,

to dla Was, jak dla mnie bije.

I swoje Wam szczęście oddaje

i Waszym szczęściem żyje.

Do Dźwirzyna

Na Twoje patrzę zdjęcie

i Twoich się oczu radzę

- za jakie się zabrać zajęcie?

Tęsknota mnie wzięła w swą władzę.

Tak w domu, jak zwykle - tu róże,

tam goździk swą krasą olśniewa...

i wszystko jest jakbyś była,

Szczepańska Ci z płyty śpiewa...

I nie wiem - jechać? Nie jechać?

Tu czekam na listy, na słowa,

a przecież tak mi potrzebny

Twój uśmiech, to “boli mnie głowa”...

I nawet Twój zwykły gest złości

i to “naprawdę cię kocham”,

ta odrobina tkliwości

w spojrzeniu, westchnieniu i słowach...

103

Były ciemne i senne i przepastne oczy,

były jasne, świetliste, kłujące jak szpada...

I bywał wokół karku ciężki wąż warkocza,

a przecież - jakbym znał to tylko z opowiadań...

Bywało bezgraniczne, bez reszty oddanie.

Każde - raz pierwszy w życiu i w historii świata.

I po każdym niepokój. I zawsze pytanie -

Jak mocno trzeba ufać, by z wiarą żyć lata?

Wszystko to przecież było - a jakby nie było,

bo oto nagle nowe i świeże. Jak pierwsza

łza, co się kiedyś do mych ust stoczyła

po dziewczęcym policzku słoną strofą wiersza.

127

Na rentgenie Twej dłoni widzę kostkę, która

w martwej, zimnej łacinie ma tak obcą nazwę.

Te kostki i te ścięgna w rękawiczce skóry

Tworzą Twoją dłoń ciepłą, kochaną, przyjazną...

Bilans

Jesteś miła i jesteś kochana.

“Kochana?” - Tak, przeze mnie.

A może ktoś jeszcze Cię kocha

i marzy, jak ja, daremnie.

Daremnie? Nie! Za tyle

słonecznie złotych wzruszeń

oddałbym nie tylko serce,

ale i diabłu duszę.

Speluna

Kawa na stoliku.

Papieros w zębach.

Piórko w głośniku.

Grabskiego gęba.

Też kreśli po papierze.

Też “tworzy”. Niech go cholera.

A ja tu pieprzę, aż złość mnie bierze.

Kelnerka szklankę zabiera.

Na stole kwiaty.

Groszowe, paskudne.

Koszula w kraty.

Nudne.

Dym. Pieprzenie głośnika.

W spelunie tłum.

To ma być muzyka?

Szum.

Dzikie spojrzenia.

Gorąca rozmowa.

Westchnienia.

Boli. Głowa.

O niczym

Zmęczenie leży w mózgu ołowiem.

Od okna płyną poszumy miasta.

Zaczynam pisać. Słowo po słowie,

strofa na karcie wyrasta...

Spokojnie sączę litery, zdania,

pisząc, że piszę o niczym.

Miarowo zegar godzinę wydzwania,

monotonnie sekundy liczy.

Za chwilę leniwie ołówek odłożę

i spać się powlokę powoli.

Nie trzeba się spieszyć - bezbrzeżna jak morze

tęsknota mi spać nie pozwoli.

Nikotyna

Uczucie czczości.

Ten smak jedyny.

Skręca wnętrzności

głód nikotyny.

Fajka przede mną.

Gorycz ustnika.

W mięśniach i ścięgnach

kocia muzyka

Biczem przez kręgi,

w barków napięcie,

żołądek w cęgi,

po udach cięcie.

Jeszcze nie teraz.

Jeszcze choć trochę.

I wstrząsa ciało

Spazmem jak szlochem...

Wciąż na krawędzi.

Ciągle na linie,

więc proszę Ciebie,

myślą bądź przy mnie

I pomóż, żeby

trud nie sczezł daremnie,

kiedy sam zwątpię -

wierz jeszcze we mnie.

Szalona

Nie wiem, przeklął mnie kto,

czy tylko źle mi życzył,

że prześladuje mnie los

miłością pełną goryczy.

Oto znów przyszła miłość

piękna i niebezpieczna.

Czy znowu deszcz i zawiłość,

czy wreszcie prostota słoneczna?

Szalona jest, nieposkromiona,

zuchwała i silna jak wiatr.

Obejmują mnie jej ramiona

pożarem dziewiętnastu lat.

W źrenicach miłości tej

migoczą iskierki złote.

Za nie - całego się

oddać mam znowu ochotę.

Jak będzie dalej? Czy znowu

żałować będę wzruszeń,

radości, marzeń, zapałów?

Cerować rozdartą duszę?

Nie wiem, lecz jak nie próbować

znowu ku szczęściu lotów...

znów serce ważniejsze niż głowa

i znowu jestem gotów.

Lato

Płynne, przestrzenne przeszło pole siły,

przetworzyło mi materię wnętrza.

Usnęły myśli, a sny się pleniły.

Nie wiedziałem, gdzie Ty, a gdzie tęcza.

I trwasz taka w błękicie wyśniona -

słońce w cichych oparach znad toni...

I zostaniesz - sennością w ramionach,

ciepłem w piersi i promieniem w dłoni.

Pryszczata muza

Coś dziwnie po sercu kołacze,

i nie wiem - tęsknota czy żal...

Więc w nocy na wachcie wypłaczę

piosenkę pod poszum fal.

To będzie do Ciebie piosenka.

I tęskna będzie i rzewna.

I będzie bardzo smutna,

to, miła, rzecz całkiem pewna.

Bo śpiewam najlepiej nocą

i w każdej z piosenek mych nutek,

któż wie, dlaczego i po co,

dźwięczy tęsknota i smutek.

Ażeby piosnka radosna

aż w gwiazdy mogła latać,

marzę, by się wyniosła

ponura ma muza pryszczata.

Dwa kiery z kontrą

Trzynaście kart w ręku i uśmiech otwarty

dziewczyny, tak szczerej w wyznaniach.

I niby nie ważne - nie idą nam karty,

nie idą w kolejnych rozdaniach.

Czart karty rozdaje, ukryty w ognisku,

a w sercu węgielek goreje,

i w iskrach ogniska widzimy to wszystko,

co w piersi wciąż żarzy, choć dnieje.

Kusiło czasami, że może by warto,

gdy w kartach się ciągle nie szczęści,

posłuchać choć trochę pana brata czarta

i szlema! Tym kierem, co w piersi.

***

A jednak to dobrze, że kartą diabelską

graliśmy tak niewysoko -

Pozostał nam zapis niewielki pod kreską,

ukryty w sercach głęboko.

Przejęzyczenie

Nie było i nie pamiętam Twych ust ani piersi.

Nie zostanie w pamięci Twoje smukłe ciało.

Pozostanie, że nigdy nie byliśmy szczersi

i że szeptu Twojego tak mi było mało.

Zapamiętam Twe włosy pod moimi palcami

i serdeczną Twej dłoni na mej twarzy tkliwość

i do losu piekący żal pod powiekami

o tego jednego słowa okrutną złośliwość...

Przyjaźni mojej

Zimny wiatr niespokojnie o okna uderza,

deszczu staccato przez szyby przebiega falami,

a tu - pianissimo Chopin, Na miękkim półleżąc

słucham, jak sypie z radia szklanymi kulkami.

Wiatr po niebie gęstym, brudnoszarym tańczy,

a tu żółto i biało, spokojnie, pastelowo...

Na białej kolumience księżyc z pomarańczy

zapalił w miedzi włosów złoto ponad głową.

Biały łuk Twoich zębów w pogodnym uśmiechu,

iskierka w źrenicy... Bawi się drutami

w Twoich smukłych dłoniach

włóczkowy niedźwiadek...

Mógłbym tak trwać i patrzeć, chłonąć godzinami

spokój Twojego domu. Dzięki Tobie składam

za spokój i pogodę w dzień wichru i deszczu.

Wino

Kto w oczach bursztynowych raz zobaczył błękit,

ten może kłaść na dłoni węgiel rozżarzony

i głuchym będąc, słyszeć melodię piosenki

i w grudniu, w śnieżnym lesie widzieć dąb zielony.

Wszystko to można, trzeba tylko wierzyć,

że czerwone wytrawne poprzez żyły płynie

i pozwolić mu mocno do głowy uderzyć

i szaleństwo swych myśli posłać ku dziewczynie.

Psia miłość

Kocham Cię jak wiatr.

Kocham Cię jak zorzę.

Jak burzę. I jak strumień.

Jak ogień. I jak morze.

Zła miłość - niewola mnie gnębi

A najwyraźniej to czuję,

gdy zaboli coś nagle do głębi,

gdy drogę wśród nieszczęść toruję.

A gdyby niewolę tę zrzucić?

Zalać się w knajpie na rzewno,

pójść w Polskę i nigdy nie wrócić?

Ty wiesz... Ja wrócę na pewno.

Znów

Powiedz, czy pamiętasz,

mówiłeś: już dłoni nie zwiążą

tak zwane miłości pęta.

Związały. Czy bardzo ci ciążą?

Obiecywałeś “memento” powtarzać,

by żadne oczy ci się już nie śniły.

Dziś - jej spojrzenie czujesz na swej twarzy.

Powiedz, czy wzrok ten bardzo ci niemiły?

Mówiłeś: serce już nie oszaleje,

mam trzeźwą głowę i spokojną rękę.

A dzisiaj - nie wiesz, co się z tobą dzieje.

Lecz - czy tak wielką sprawia ci to mękę?

Marzenie (tkliwy, lecz jednak erotyk)

Ułożyć Twoją głowę w zagięciu ramienia,

uchem swoim Twe ucho we włosach odszukać...

W ich muszlach złączyć szepty naszego istnienia

i naszych oceanów szumy spiąć. I słuchać...

Uchem swoim Twe ucho we włosach odszukać,

powieki Twe zamykać miękkimi wargami

I szorstką drogą po brwi Twoich łukach

wędrować powolutku palców opuszkami...

Powieki Twe malować miękkimi wargami

w pastelowych marzeń falowanie senne,

brzoskwinie Twych policzków przemierzać rzęsami

i w dłoni zagłębienia tchnąć bazie wiosenne...

W pastelowe utonąć falowanie senne,

zapach Twój chłonąć, szeptu Twego słuchać

i w sercu wykołysać marzenia promienne

I znajdować Cię, tracić... I znowu Cię szukać.

Zapach Twój chłonąć, szeptu Twego słuchać

I Twój uśmiech bezbronny przez ciemność zgadywać

I płynąć tak w przestrzeń na gwiezdnych okruchach,

a kiedy świt przyjdzie, wzruszenie ukrywać...

Geometria

Euklidesie, lat przebiegły już tysiące.

Z góry patrzą na Twą naukę. Wiesz dlaczego?

Bo jest jasna jak helleńskie Twoje słońce

i przejrzysta jak błękitne greckie niebo.

W okularach przez historię szli. Newtony

i Riemanny, Łobaczewscy i Pascale.

Geometrii natworzyli grube tomy

i nikt nie wie co nas jeszcze czeka dalej.

Dziś potworne wielkiej nauki tworząc góry

ugrzązł człowiek w kwantach, kwarkach, gwiezdnym pyle,

i nadęty, wciąż wymyśla nowe bzdury

i tym mądrzej, i tym lepiej - im zawilej.

Od koszmarów naszej wiedzy uciekając

konstruować bryłę domu, dach nad głową,

w Twoją prostą geometrię powracając,

potwierdziłem w jej lematach rzecz nie nową.

Cała wiedza naszych mędrków choć mnie strzegła

przed dowodem ostatecznym Twej mądrości -

wszak istnieje taka do mnie równoległa,

z którą nie mam punktów wspólnych i w wieczności.

Wierność

Mówiąc, co rozum dyktuje,

twarzy obojętnością

chcemy pragnienia zasłonić.

Słowami cięć dokonując,

pełnią wrażliwości

sprawdzamy jak bardzo boli.

Po co te operacje

na zdrowych sercach

bez znieczulenia...

Każda nasza racja

bólem przewierca

a nic nie zmienia...

Ramiona wstrzymując,

mówimy - tak trzeba.

Mówimy nieprawdę.

Wzrokiem obejmując -

obejmujemy siebie

bardziej niż naprawdę.

Wierszyk taki sobie

Przyjazny ludziom, myślę,

że darmo serce rozdaję.

Bo kiedy uśmiech wyślę,

rzadko ktoś mi go oddaje.

Lecz teraz, gdym podumał,

widzę, że źle myślałem,

bo dzięki tej refleksji

choć wierszyk napisałem.

Sztorm

Wiatr pędzi, zrywając z fali

siekące twarz srebro pian.

Morze czerwono krwawi

z zachodu słońca ran

Napięte liny grają

pijaną sztormu pieśń.

Wiej wichrze! Niech śpiewają!

Ty śpiew ich w morze nieś!

Czy warto w lądowej dziurze

tępym gryzoniem być,

gdy w morzu, w tej purpurze,

tak można pięknie żyć...

Jak lekkie i wesołe

serce wśród ryku fal,

gdy skrzypi masztów drewno,

gdy śpiewa sztagów stal.

Choć dłonie umęczone

szturwałem szarpie ster,

wiej wichrze! Ty w czerwone

nam słońce drogę ściel!

Lećmy przez biel i zieleń.

Niech bije w twarze wiatr.

Sterniku, za twym sterem

wnet niknie w pianach ślad.

Nie dojdzie nigdy nikt,

którędy wiodły nas bogi,

i tylko mewi krzyk

nasze opisze drogi.

Gdy po słońca zachodzie

na morzu czerń i biel piany,

gdy pokład ciągle w wodzie,

szarpiemy szot potem zlani,

choć mięśnie barków bolą,

choć fale biją w twarz,

czujemy, że wspólną wolą

jacht w morze płynie nasz.

Żywiołem naszym bezdroża wód

i szkwałów groźne tchnienie.

Płyńmy więc, płyńmy ciągle w przód.

Daleko. W zapomnienie.

Sailor

Stary bosman Antoni

przy kabestanie stanął.

Fajeczkę pyka i dzwoni

łańcuszkiem kausz o kolano.

Właśnie oprawiać skończył

nowe gejtawy na foku.

Zmęczył się, kiedy tańczył

na bramsel rei noku.

Teraz się nad czymś zamyślił,

i duma, wpatrzony w horyzont.

Może o lądzie myśli...

Tęskni z nocną bryzą?...

Antoni ma sprawne dłonie,

lecz skronie białe jak mleko

i reumatyzm go łamie,

gdy groźny sztorm niedaleko.

Antoni zna na tym deku

każdy cal dyla i liny.

Nie umie żyć bez dźwięku

szklanek znaczących godziny...

Zgasła fajeczka. Wystukał

o szyję cumowej półkluzy

i poszedł szerokim krokiem,

chowając ją w kieszeń bluzy.

Wyznanie

Kocham Cię morze dobre,

morze szumiące,

morze pieszczące,

z falą u burty szkliście płynącą.

Kocham Cię morze złe

morze grzmiące

zimnym świtem na wantach wyjące

z falą salingu sięgającą.

Czy bywa milsza pieszczota,

niż kołysanie Twej fali?

Czy bywa inna namiętność

tak silna jak głód Twej dali?

Nieskończoność czuć można.

Ją właśnie czuję w piersi.

Jest nią ta nieostrożna

tęsknota do Twej pieśni.

Za rufę nie spoglądam

gdy Twój wiatr mam w płucach.

Gdy rytm fali czuję

i poświsty w linach,

niczego nie pożądam

i wszystko porzucam,

bo Ty mnie obejmujesz

mocniej niż dziewczyna.

Muzykalnym

Wy, co nie znacie fali smaku,

nie kazaliście wiatrom się nieść -

nie wiecie co to wolność ptaków.

Dla was - bez sensu żeglarska pieśń.

Bo tej melodii nie pojmie nigdy -

świszczących want, huczących fal -

kto z morza poznał tylko wydmy -

miękki materac dla leniwych ciał...

Nie znacie szorstkich więzów lin,

które nas łączą z wodą

i każą - starym - resztką sił

śpiewać pieśń wiecznie młodą.

Nie ściskaliście nigdy szczęk,

gdy trzeba było w górę leźć,

łomocząc w maszt, łykając jęk

samotnie węzły w górze pleść .

Ufny we własnych siłę rąk

i ostrą klingę noża,

wyć tam na górze ochrypły song -

dziką, pierwotną pieśń morza.

Wam - na koncertach się zachwycać

blaskiem “Holendra” uwertury,

nędznej namiastki pieśni życia.

Lecz - sami wybraliście, szczury!

Doświadczenia szesnastolatka czyli cyniczne nawiązanie do Wieszcza

“Łam czego rozum nie złamie”- zapałki.

“Sięgaj, gdzie wzrok nie sięga” - myślą.

Co za pomysły we łbie mi się wyśnią

- wszystko to lipa. I pryśnie w kawałki...

Trucizna imion (z odtrutką Z. S. dla Gosi)

Zbudź się, Sybillo, zjaw się, Werillo,

Stań się przestrzenna imion idyllo,

Liro stustrunna, harfo studzwonna,

Płynna Dziewanno, bezdennie chłonna.

Ukaż się, Stello, od gwiazd powiewna,

Muzyko imion, gędźbo rozlewna,

Rzewna Joanno, śpiewna nowenno,

Rozchyl swych ramion płomienne lenno,

Korynno zmienna, Anno bezbronna,

Męko rozstanna, senna i wonna.

Emilia w delii z białych konwalii,

O dłoniach z lilii, oczach z emalii,

Zwiśnie miłośnie, muśnie i zgaśnie,

Z mgłą się powaśni, okno zatrzaśnie,

We śnie uściśnie, ach, właśnie we śnie,

O wiośnie uśnie i już nie wskrześnie.

Małgosia płynie majem, powietrzem,

Pochmurne niebo uśmiechem przetrze.

U Małgorzatki w oczach bławatki,

W kieszonce słońce, w torebce skrzatki,

Gdzie się zatrzyma choć chwilkę małą,

Zapachnie mięta, szafran, kakao.

A potem przyjdzie krokiem pogardy

Nardem zatruta hardość Edwardy,

Srebrnym oskardem w fiordach wykuta,

Bardów strwożonych twarda pokuta,

Bardów, dla których wierne heroldy

Kradną Koboldom palce Izoldy.

W kryzach prastarych zarys Klarysy,

Krasa Teresy - w rosach irysy,

Krystyny miłość jak wiara prosta,

Pod białą chustą pożądań chłosta.

Aż grzech rozpustą w nocy urasta

Wlokąc za usta przez puste miasta.

Spalcie mnie żądze, niech już nie błądzę,

Zamknijcie za mną czarne wrzeciądze,

Pamięć uduście imion muzyką,

Ja ginę, przebacz, wróć, Weroniko!