Profesor Zygmunt Szumski
14 czerwca 1955, w szczytowym okresie swej twórczości naukowej, w 58 roku życia, zmarł kierownik Katedry Oto-rino-laryngologii Instytutu Medycznego w Taszkencie, zarazem naczelny oto-laryngolog Ministerstwa Ochrony Zdrowia Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, habilitowany doktor medycyny, profesor Zygmunt Szumski.
Urodził się 24 maja 1898 w Talicy, w permskiej guberni, w rodzinie lekarza weterynarii. Po ukończeniu gimnazjum w r. 1916 wstąpił na Wydział Medycyny Uniwersytetu Permskiego, lecz w końcu 1917 r. studia przerwał, wskutek wypadków poprzedzających rewolucję październikową. Do r. 1923 pracował jako pedagog, we wrześniu 1923 r. powrócił do studiów na Wydziale Medycyny Uniwersytetu Permskiego, który ukończył w 1927 r. W październiku 1930 rozpoczął pracę w Taszkienckim Instytucie Medycznym, jako ordynator kliniki chorób uszu, nosa i gardła, a w kwietniu 1931 został mianowany asystentem kliniki. Doskonałe przygotowanie praktyczne oraz wiedza pedagogiczna spowodowały, że świetnie opanował pracę asystenta i w lutym 1938 został mianowany docentem kliniki, z zadaniem prowadzenia wykładów na Wydziale Sanitarno-Higienicznym. We wrześniu 1945 r. został kierownikiem katedry chorób uszu, nosa i gardła w Taszkienckim Instytucie Medycznym. Od pierwszego roku pobytu w klinice, rozpoczął intensywną pracę naukową i doświadczalną - 53 opracowania, z czego 29 wydano drukiem.
Z. Szumski był prelegentem sprawozdawcą na IV Wszechzwiązkowym Zjeździe Oto-rhino-laryngologów w 1935 r., na plenum zarządu Wszechzwiązkowego Naukowego Stowarzyszenia Oto-rhino-laryngologów 1952 r., oraz na Wszechzwiązkowej Konferencji Oto-rhino-laryngologów w 1954 r.
W swych pracach nie tylko precyzował spostrzeżenia naukowe, lecz również stawiał oryginalne hipotezy badawcze. To on udoskonalił technikę rentgenografii kości skroniowej, rozpoznał problemy miejscowych znieczuleń podczas operacji oto-rhino-laryngologicznych, leczenia ozeny oraz rhinolitów. W ciągu wieloletnich badań opracował zagadnienie laboratoryjnej diagnostyki chronicznego tonzillitu. Materiał ten był podstawą dysertacji habilitacyjnej.
Uczniowie Z. Szumskiego pod jego kierownictwem oraz samodzielnie wykonywali liczne prace naukowe, w tym 4 dysertacje doktorskie. Od 1945 r. był nieprzerwanie przewodniczącym Naukowego Stowarzyszenia Oto-Rhino-Laryngologicznego Uzbekistanu, a także Głównym Laryngologiem Ministerstwa Ochrony Zdrowia Uzbekistanu.
Jego naukowe i organizacyjne doświadczenie, znalazło odzwierciedlenie w referacie, na temat organizowania pomocy surdologicznej, w zakładach leczniczych Uzbekistanu, wygłoszonym na ostatniej wszechzwiązkowej konferencji oto-rhino-laryngologów w Moskwie 1954 r.
W okresie II Wojny Światowej wykonał wielką pracę jako konsultant oto-laryngolog dla całego szeregu szpitali. Z jego inicjatywy i pod jego bezpośrednim kierownictwem, został zorganizowany republikański punkt usznego protezowania oraz oddział surdologopedyczny.
Był odznaczony orderem Czerwonego Sztandaru Pracy, Medalem Zwycięstwa nad Niemcami, Medalem Za Dzielną Pracę w Czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej 1941-1945 i Odznaką Wzorowego w Służbie Zdrowia.
Przedwcześnie odszedł od nas człowiek wielkiego serca, kochający swoją pracę. Światła Jego postać będzie żyć wiecznie w pamięci oto-laryngologów i wszystkich pracowników medycznych Uzbekistanu.Docent N. A. Nowikow
