пераклады 

з літоўскай мовы

Костас Кубілінскас "Мой тата"

Як з работы прыйдзе тата,Радуецца ўся сям’я,Нібы ў нас у хаце свята!Падбягаю першай я:– Татачка, вазьмі пагулькай,Падымі пад столь мяне.Мама кажа: – Кінь, дачушка,Хай наш тата адпачне.– Што ты, мама, я ж малаяІ яго не натамлю.Бачыш, я сама лятаю –Гэтак татку я люблю.

Марцінас Вайнілайціс "Мех смеху"

Нёс мядзведь, паўнюткі мех,А ў мяху – вясёлы смех.Зачапіў мяшок за сук – На ўвесь лес пачуўся грук.На дарогу, як шрацінкі,Сыпануліся смяшынкі,У лагчыны, у лажкіПакаціліся смяшкі.Небарака мішка плача:– От задача дык задача!Як цяпер мне іх сабраць?Я сказаў яму: – Не трацьМарна сілы, кліч дзяцей,І яны хутчэй, спрытнейАбягуць усе сцяжынкі,Падбяруць твае смяшынкі,Кожны знойдзе твой смяшок,Пакладзе табе ў мяшок.Мы шукалі,Мы збіралі,Смехам поўны мех набралі,Нават з верхам, нават з лішкам.Ледзь падняў на плечы Мішка. 

Марцінас Вайнілайціс "Першы урок"

Просіць маму варанятка,Так прыстала: – Кар, кар, кар!Пачынаюцца заняткі,Мамачка, купі буквар!Клопату было для мамы,Покуль горад абышла,Покуль аблятала крамы,Але кніжку ўсё ж знайшла.– Ну, сядай,Маё дзіцятка,Дарагое варанятка,ПачынайХутчэй, сынок,Самы першыСвій урок.Дзеўбанула вараняткаНосам літару:– Кар, кар!Мама, гэта ж не зярнятка.Ой, не смачны Твой буквар! 

Рамутэ Скучайтэ "Светафор"

Як пераходзіш вуліцу –Спыніся на рагу, Я добраю парадаюТабе дапамагу.Надзейную дарогуЗаўсёды пакажу.Трохкаляровым вокамЯ на цябе гляджу.Няхай сабе і жмуруся,Ніколі я не сплю,З малымі дзецьмі ў хованкіГуляць я не люблю.Суровы я на працы,Парадак мой такі:Тралейбусы імчаццаІ грузавікі – Гляджу чырвоным вокам,Тады няўмольны я,Тады адно мне трэба –Вытрымка твая.Чырвонае запомні!Яго не падганю,Пакуль на жоўты променьНе перамяню.Увага! – І зялёныВітае ўсіх з далёк.Ён – самы добры колер.Шлях вольны,Мой сынок!

Юсцінас Марцінкявічус "Прамень"

Нечакана сон прысніўсяСёння мне:Сонечны прамень спыніўсяНа сцяне.І гаворыць: – Эх, і соняТы у нас,Ўсе засеяныя гоніЗжаў калгас.На млыне ўжо людзі мелюцьУраджай,Толькі ты яшчэ ў пасцеліСпіш, гультай.Не сцярпеў я тут абразы,Закрычаў:– Гэтак рана я ні разуНе ўставаў.Добра летнім ранкам спіццаЎ цішыні.Мама, мама! АканіцыЗачыні!Спаць мне зайчык прамяністы Не дае,Ён хвастом сваім пушыстымЎ вочы б’е.Шугані яго ад хатыТы наўпрост,Прышчамі яму куртатыХвост.Толькі маці не пачулаСлоў маіх,Пракаціўся голас гуламІ заціх.Мабыць, праўда, ўсе на працы,Марна зваць,Усё роўна не дазвацца –Трэба ўстаць. А прамень, прамень рагочаНада мной:– Што, і спаць ужо не хочаш,А, герой?Мой нявольнік, мне адданыТы, браток,Ад цябе я не адстануНі на крок. І сказаў я: – Сціхні, змоўкні, –Да яго. –Пасаджу вось пад замок яАднаго. Зойдзешся ад суму ў хацеТы, прамень, Пабягу я ў поле, к маці, На ўвесь дзень.Калі ж я дамоў з’явіўся,Ступіў крок,Бачу, ён сядзіць, зашыўсяУ куток.– Слухай, я ўжо быў на працы.Ты ж сядзіш.Дзе мне ад цябе схавацца,Адкажы ж?– Ад мяне, брат, не ўцячэш ты, –Кажа ён, –Разганю ўвесь дарэштыЯ твой сон.Калі ж сам устанеш ранаЎслед за мной,Прыбярэш пасцель старанна,Ложак свой,Ну, а потым па парадку:Раз-два-тры,Зробіш добрую зарадкуНа двары,А пачысціш чаравікіСам, хлапец,Я скажу, што ты вялікіМаладзец.І цябе ніколі болейНе крану,На ўсю ноч у чыстым поліСам засну.І сказаў яму я слоўка:– Што ж, бывай, Толькі раніцаю зноўкуЗаглядай. – Будзь здароў, да заўтра, браце! –Мовіў ён.Стала ціха-ціха ў хаце,Добры сон!Ён узяў мяне з сабоюІ павёў,Каб шукаць зноў раніцою.Гультаёў. 

Віртуальны музей Васіля Віткі "Народжаны пад знакам паэзіі"