Сэрцу добрай надзеі
цыклы вершаў
НАШЧАДКАМ
НАШЧАДКАМ
Далёкае прышласці гіды, Усё вам будзе вядома: Егіпецкія піраміды І нашы ракетадромы, Касмічныя акіяны, Глыбінныя айсбергі, Што вызнаны і спазнаны, Як новае сэрца Блайберга Пасля яго перасадкі,I нашы пасадкі на Марсе, Злыя згрызоты і звадкі, Што выцерпела зямля ўся,Якія нам дзьмуліПасаты,Якія мусоны,Якія нас гнуліНасатыяФараоны,Якія адважныя геныАхвяравалі сабоюДзеля шчаслівай заменыАдной галавы другою.
1969
1969
ПЯРО ПАЭТА
ПЯРО ПАЭТА
Пяро паэта чараўнічае,Яно на сэрцы намагнічана. Ледзь дакрануўся да паперы – I раптам рынуцца без меры,Без ліку словы, словы, словы... I ўсе паслужліва гатовы, Як пілавінне, як жалеззе, Чапляцца за цябе, паэзія.Не прымярай чужыя пацеркі,Не спакушайся на абновы.Ты валадарка, а не падчарка,Не марачы –СячыГаловы.I адкідай іх, словы, словы,Далей за межы прыцягнення,Датуль,Пакуль не зойме мовыУсім саманадзейным геніям.I толькі тых пакінь у сэрцы, Што змогуць за цябе памерці.
1969
1969
СВАЙМУ ВОРАГУ
СВАЙМУ ВОРАГУ
Мабыць, гэта страшней удвайне, Чым на людзях сваіх, – на вайне. Ты страляеш адкрыта ў мяне. Я стаю, твар у твар, пры сцяне.Мы без сведак. Сам-насам. Адны. Мне ўжо цяжкія кулі відны, Што павінны патрапіць у цэль. У вачах тваіх – ярасны хмель.Вось злажыўся. Зласліва ўсміхнуўся. Як я рад, што на часе прачнуўся. Толькі знаю, дарма ты не цвеліш: Не паспею прачнуцца – застрэліш.
1969
1969
СОНЕЙКУ
СОНЕЙКУ
Соня,Соня,Сонейка!Зашумела голлейка.
Пачынаецца Вясна,ПрачынаеццаСасна.
ТочыцьДзяцелДолата,СыплеДолуЗолата.
І ты, сонейка, уставай,Дзень шчаслівы пачынай,І мне, любае, у жыцціАж да захаду свяці.
1969
Пачынаецца Вясна,ПрачынаеццаСасна.
ТочыцьДзяцелДолата,СыплеДолуЗолата.
І ты, сонейка, уставай,Дзень шчаслівы пачынай,І мне, любае, у жыцціАж да захаду свяці.
1969
СПАДЧЫННІК
СПАДЧЫННІК
Бачу, маці мая ўжо зусім занядужала. У жыцці яе сцежачка дужа павужала.Пэўна, толькі і жывяць адны успаміны. Усё часцей падыходзіць старая да скрыні.Што з сабой яна возьме? Андарак і хусціну, Хвартушок вышываны. Але ў дамавінуНе паложыш ёй гэтае мілае спадчыны – Ні сувояў кужэльных, ні посцілак бабчыных,Паясоў і мярэжаў, ручнікоў у валошках.Калі ласка, купляйце, буду продаць патрошку,Гэта скарбы такія, што не трэба упрошваць: Вось сурвэты, карункі, гаптоўкі і прошвы.Кажуць, надта цяпер гэта сталася модна. Я за мілую душу, калі возьмеце сходна.
1969
1969
СТАРАСЦЬ
СТАРАСЦЬ
Ты была яшчэ слабай і кволай, Пабяліла адзін толькі волас.Мне з табой было лёгка змагацца. Я схапіў валасок паміж пальцаўI рвануў – знай маю ты натуру: Не дазволю псаваць шавялюру.Што мне волас адзін! А праз месяц Серабром заіскрылася дзесяць.Ды не здаўся я – рваў іх дачасна, Скуб са злосцю за пасмаю пасму.Цераз год спахапіўся: абскубан, Галава мая ўся – быццам бубен.Што паробіш – прывык да такое. Часам злёгку нагладжу рукою,Варухнецца ў душы ціхі голас: Хоць бы волас, адзін хоць бы волас.
1969
1969
У ІМЯ АЙЦА...
У ІМЯ АЙЦА...
У імя айца і сына I ўсемагутнага духу, Божа, не грукай у спіну I не лупі па вуху.Ты так мяне, грэшнага, перыў, Што я ўжо ва ўсім вінюся, Самаахвярна веру Кожнай тваёй аплявусе.Нібыта на прывязі чоўнік, Снуюся ў жыццёвых кроснах, Раб твой, слуга твой, чыноўнік, Якому ад страху млосна.Ледзь тузанеш нагавіцы, Урэжаш казённай папругі, Прысыплеш азадак гарчыцай, А потым прызнаеш заслугі.Падымеш мяне, балеснага, Спагадай прылашчыш урэшце, I я ўжо спяваю песні Пра дзіўнае дзіва ў рэшаце.Аж выпінаюся з сілы, Першы бягу за пратэсай Навысціжкі перад усімі, Паперад самога прагрэсу.Таўку ўжо іншых у спіну, 3 размаху луплю па вуху У імя айца і сына I ўсемагутнага духу.
1969
1969
Віртуальны музей Васіля Віткі "Народжаны пад знакам паэзіі"