Сэрцу добрай надзеі

цыклы вершаў

НАШЧАДКАМ

Далёкае прышласці гіды, Усё вам будзе вядома: Егіпецкія піраміды І нашы ракетадромы, Касмічныя акіяны, Глыбінныя айсбергі, Што вызнаны і спазнаны, Як новае сэрца Блайберга Пасля яго перасадкі,I нашы пасадкі на Марсе, Злыя згрызоты і звадкі, Што выцерпела зямля ўся,Якія нам дзьмуліПасаты,Якія мусоны,Якія нас гнуліНасатыяФараоны,Якія адважныя геныАхвяравалі сабоюДзеля шчаслівай заменыАдной галавы другою.
1969

ПЯРО ПАЭТА

Пяро паэта чараўнічае,Яно на сэрцы намагнічана. Ледзь дакрануўся да паперы – I раптам рынуцца без меры,Без ліку словы, словы, словы... I ўсе паслужліва гатовы, Як пілавінне, як жалеззе, Чапляцца за цябе, паэзія.Не прымярай чужыя пацеркі,Не спакушайся на абновы.Ты валадарка, а не падчарка,Не марачы –СячыГаловы.I адкідай іх, словы, словы,Далей за межы прыцягнення,Датуль,Пакуль не зойме мовыУсім саманадзейным геніям.I толькі тых пакінь у сэрцы, Што змогуць за цябе памерці.
1969

СВАЙМУ ВОРАГУ

Мабыць, гэта страшней удвайне, Чым на людзях сваіх, – на вайне. Ты страляеш адкрыта ў мяне. Я стаю, твар у твар, пры сцяне.Мы без сведак. Сам-насам. Адны. Мне ўжо цяжкія кулі відны, Што павінны патрапіць у цэль. У вачах тваіх – ярасны хмель.Вось злажыўся. Зласліва ўсміхнуўся. Як я рад, што на часе прачнуўся. Толькі знаю, дарма ты не цвеліш: Не паспею прачнуцца – застрэліш.
1969

СОНЕЙКУ

Соня,Соня,Сонейка!Зашумела голлейка.
Пачынаецца Вясна,ПрачынаеццаСасна.
ТочыцьДзяцелДолата,СыплеДолуЗолата.
І ты, сонейка, уставай,Дзень шчаслівы пачынай,І мне, любае, у жыцціАж да захаду свяці.
1969

СПАДЧЫННІК

Бачу, маці мая ўжо зусім занядужала. У жыцці яе сцежачка дужа павужала.Пэўна, толькі і жывяць адны успаміны. Усё часцей падыходзіць старая да скрыні.Што з сабой яна возьме? Андарак і хусціну, Хвартушок вышываны. Але ў дамавінуНе паложыш ёй гэтае мілае спадчыны – Ні сувояў кужэльных, ні посцілак бабчыных,Паясоў і мярэжаў, ручнікоў у валошках.Калі ласка,  купляйце,  буду продаць патрошку,Гэта скарбы такія, што не трэба упрошваць: Вось сурвэты, карункі, гаптоўкі і прошвы.Кажуць, надта цяпер гэта сталася модна. Я за мілую душу, калі возьмеце сходна.
1969

СТАРАСЦЬ

Ты была яшчэ слабай і кволай, Пабяліла адзін толькі волас.Мне з табой было лёгка змагацца. Я схапіў валасок паміж пальцаўI рвануў – знай маю ты натуру: Не дазволю псаваць шавялюру.Што мне волас адзін! А праз месяц Серабром заіскрылася дзесяць.Ды не здаўся я – рваў іх дачасна, Скуб са злосцю за пасмаю пасму.Цераз год спахапіўся: абскубан, Галава мая ўся – быццам бубен.Што паробіш – прывык да такое. Часам злёгку нагладжу рукою,Варухнецца ў душы ціхі голас: Хоць бы волас, адзін хоць бы волас.
1969

У ІМЯ АЙЦА...

У імя айца і сына I ўсемагутнага духу, Божа, не грукай у спіну I не лупі па вуху.Ты так мяне, грэшнага, перыў, Што я ўжо ва ўсім вінюся, Самаахвярна веру Кожнай тваёй аплявусе.Нібыта на прывязі чоўнік, Снуюся ў жыццёвых кроснах, Раб твой, слуга твой, чыноўнік, Якому ад страху млосна.Ледзь   тузанеш   нагавіцы, Урэжаш казённай папругі, Прысыплеш азадак гарчыцай, А потым прызнаеш заслугі.Падымеш мяне, балеснага, Спагадай прылашчыш урэшце, I я ўжо спяваю песні Пра дзіўнае дзіва ў рэшаце.Аж выпінаюся з сілы, Першы бягу за пратэсай Навысціжкі перад усімі, Паперад самога прагрэсу.Таўку ўжо іншых у спіну, 3 размаху луплю па вуху У імя айца і сына I ўсемагутнага духу.
1969

Віртуальны музей Васіля Віткі "Народжаны пад знакам паэзіі"