Незабыўныя дарогі
цыклы вершаў
БАРВІНАК
БАРВІНАК
Барвіночку, барвіночак, Мой сярэбраны званочак, Скрозь і ўсюды ты са мною I вясною, і зімою.
Барвіночку, любы цвеце Вечна юнай Украіны, Праз усё жыццё мне свеціш Самым чыстым успамінам.
Я шчаслівы, што адмалку Песняй ты запаў у сэрцаПра Наталку, пра Палтаўку, Пра азерца, пра вядзерца
I пра тое, як ВасілюЗа ракою сена косіць. Добры вецер з тае хвілі Голас мне яго даносіць.
I як рады бачыць вочы Вас, завітых у вяночку, Украінскі барвіночак,Беларускі васілёчку.
Дзякуй вам, лугі, дубровы, Рэкі звонкага Палесся, Што зраднілі нашы мовы, Што з'ядналі нашы песні,
I табе, мой барвіночак, Мой сярэбраны званочак, Што заўсёды ты са мною I вясною, і зімою.
1968
Барвіночку, любы цвеце Вечна юнай Украіны, Праз усё жыццё мне свеціш Самым чыстым успамінам.
Я шчаслівы, што адмалку Песняй ты запаў у сэрцаПра Наталку, пра Палтаўку, Пра азерца, пра вядзерца
I пра тое, як ВасілюЗа ракою сена косіць. Добры вецер з тае хвілі Голас мне яго даносіць.
I як рады бачыць вочы Вас, завітых у вяночку, Украінскі барвіночак,Беларускі васілёчку.
Дзякуй вам, лугі, дубровы, Рэкі звонкага Палесся, Што зраднілі нашы мовы, Што з'ядналі нашы песні,
I табе, мой барвіночак, Мой сярэбраны званочак, Што заўсёды ты са мною I вясною, і зімою.
1968
ДОБРЫ ДЗЕНЬ
ДОБРЫ ДЗЕНЬ
Я люблю свайго дзеда, Хай сабе ён стары. З ім куды ні паеду, Скрозь і ўсюды – сябры.Хоць, яшчэ не спазнаўся, Не з усімі знаём. Як жа рада радня ўся, Рады кожны мне дом!Запрасілі ў Расію – Еду з дзедам удвух.– Здравствуй, Вася-Васілій! Добрый день, старый друг!Нібы маці да сына, Мне насустрач ідзе Дарагая Ўкраіна:– Добрыдэнь!– Добры дзень!За руку вазьму дзеда, Ўсю зямлю пакажу.– Лаба дзена! – суседу Па-літоўску скажу.Мы на вечныя векі,Як з душою душа.I гаворыць мне: – Свейкі! –Кожны дом латыша.Сінь каўказскага неба Я бяру на ўспамін I наказ: – Гамарджвэба! – I сардэчпасць грузін.Цераз горы і рэкі, Як найлепшым сябрам, Я таджыкам, узбекам Пасылаю: – Салям!Любы, родны мой дзеду, Як жа добра ісці Па сяброўскаму следу, Што праклаў ты ў жыцці.Цераз пушчы, даліныАжно рэха гудзе.Гэта я ўсёй краінеГавару:– Добры дзень!
1969
1969
ЛЕНІН
ЛЕНІН
Першы раз убачыў на партрэце Я яго ў далёкія гады. Мы, вясковыя малыя дзеці, Яшчэ ў школу бегалі тады.Не забуду радаснай хвіліны, Як пераступіў парог у клас: Са сцяны сялянскае хаціны Ён глядзеў з надзеяю на нас.Подлеткамі пад яго рукою Мы адчулі крыл сваіх размах. З той пары не ведае спакою Мой імклівы, мой крылаты сцяг.Ён заўжды з грудзей гарачых рвецца Ў радасці, у шчасці і ў бядзе,А жывое ленінскае сэрца Праз усё жыццё мяне вядзе.Ад забытае, далёкай хаты Ён ідзе па свеце праз вякі. Новыя ўзлятаюць арляняты З-пад яго бацькоўскае рукі.
1965
1965
ПАМЯЦІ СУЛТАНА ДЖУРЫ
ПАМЯЦІ СУЛТАНА ДЖУРЫ
У вёску КазярогіНа ПалессеПрыйшла з далёкае дарогіПесня,З Ферганскае даліны,З АндыжанаI на лістку каліныЗадрыжалаМатулінай пякучаю Бядою,Удовінай гаручаю Слязою:«Ну як табе ляжыцца, Мой салоўка, Ці часта сніцца Родная дамоўка?А ўжо ж павырасталі Нашы ўнукі, Іх не люлялі Твае рукі,Што прараслі з зямліДзвюма бярозкаміI сонца падняліНад кручамі дняпроўскімі...»Чыя ж яна, Вандруючая песня? Навечна Фергана Зраднілася з Палессем, Як пасівелых матак слёзы, Як неразлучныя бярозы.
1967
1967
ФІРУЗА
ФІРУЗА
Ніколі не забыцца мне, Калі ў зялёнай Фергане, Нібы па нітачцы ляза, На плошчу выйшла Фіруза.Звініць, звініць чароўпы чанг, Мігціць, мігціць каса ў вачах, Як вінаградную лазу, Калыша ветрык Фірузу.Ты ў небыццё сышоў, каран, Калі шчаслівы Наманган Мне ўсюды з гонарам казаў: – Танцуе наша Фіруза.Напэўна, доля недарма Імя ёй выбрала сама: У кроплі радаснай слязы Свіціцца шчасце Фірузы.Цалую на зямлі сляды,Пракладзеныя пазаўждыТабой, расінка –Біруза,Мая дзяўчынкаФіруза.
1967
1967
Віртуальны музей Васіля Віткі "Народжаны пад знакам паэзіі"