Кругі

цыклы вершаў

ДАРАГІЯ СТРЭЛКІ

Шчаслівы той, хто не хварэе, Не лічыць тыдняў і гадзін, Не адзначае юбілеяў I не спраўляе імянін.I я не меў такое звычкі, Гадоў пражытых не лічыў, Любіў спрачацца, лез у стычкі I часам нават чарку піў.Паўвека грукнула паэту, I рады ўсе сябры мае Увекавечыць дату гэту, Ў гісторыю ўпісаць яе.А каб запомніў імяніннік, Што йдзе не ўгору, а з гары –На памяць залаты гадзіннік Падаравалі мне сябры.Не мае права выйсці мелкім Цяпер ні слова з-пад пяра: Час лічаць дарагія стрэлкі – За розум брацца, брат, пара.
1962

ДЗЕСЯЦЬ МІНУТ ПАЭЗІІ

Упарта рыфма лезе I навіною радуе: Дзесяць мінут паэзіі Штодня па радыё.Дзесяць мінут – Строгі статут: Прывыкай к парадку, Пачынай зарадку.У каго лянота, У касцях ламота, Станавіся першы, Слу-ха-ай вершы.Гарантыя нязвычная Усім без выключэння: Зарадка паэтычная – Найлепшае лячэнне.Калі сам не бюракрат, Ні намеснікі, Там, як правіла, і штат – Адны песеннікі.Тыя дзесяць мінут Не заўважыш, як мінуць. Павялічце порцыю – Вельмі ж праца спорыцца.Добра хвошча свежы душ, Вострай рыфмай чэша. Паднялася якасць душ I працэнт усмешак.Вершы сам пісаць гатоў, Слухаць – колькі ўлезе, Жыць яшчэ сто гадоў I дружыць з паэзіяй.
1962

КРУГІ

Наканаваная мінута, Нікога ты не абышла. Над безданню ўзнялася крута Твая няўмольная скала,З якой і я зірнуць павінен, Пачуўшы суджаны сігнал, Калі на акіяне сінім Падымецца дзевяты валІ паласне ў нястрымным шале Бязлітаснай маланкі меч, I з хмарамі сальюцца хвалі, I завіруе чорны смерч,I, пацяшаючыся, з кручы У вір, у прорву штурхане... Так толькі кат ахвяру мучыць – Ты ж не спалохаеш мяне.Апошні раз спакойна ў сэрца Маё сумленне зазірне, Бо плынь жыцця не перарвецца, А толькі кругам варухне.Калі ж ты быў патрэбен людзям, Сваёй душой ім дарагі – Людская памяць доўга будзе Кругамі біць у берагі.
1962

КРУМКАЧ

Успышкі выбліскваюць рэдкія На трансфарматарнай вышцы. Каму ты каркаеш рэквіем, Прарок у чорнай манішцы?Можа, убачыўшы чэрап На мачце высакавольтнай, Успомніў сярмягі  шэрыя, Бізун ашалелага войта,Орды захопнікаў прагных, Што тут, у палёскіх дубровах, У балатах, у багнах Склалі навек галовы...Здзіраюць часоў наносы Землечарпалкі кіпцямі. Гудуць трыумфальныя сосны Абапал зорнае Прыпяці,Якая злучыла поясам Хвалю марскую з крынічнай I колас зрадніла з коласам – Жытнёвы з пшанічным.Кажуць, гадоў за трыста Жыве ён, аслеп, аглох. Да нас прыляцеў турыстам З далёкіх, сівых эпох.Як чэрап з пустымі вачніцамі, Тырчыць на высокай мачце. Смейцеся, вербы ніцыя, Смяяцца не можаце – Плачце.
1962

МІННАЕ ПОЛЕ

Наслухаўся ў сваім жьцці Нямала мудрых слоў я. Хацеў бы поле перайсці – Успомніў пра выслоўе:«Жыццё пражыць...» А мы з табой Прайшлі яго палову, I самай горкаю бядой Быў вечны страх за слова.Яно, як міна, што заўжды Не знаеш, дзе ўзарвецца. Смыляць пражытыя гады, Нібы асколкі ў сэрцы.
1962

СТАРЫЯ РЫФМЫ

Што слоўца, то пятак. Так год за годзікам. Так-так, так-так – Лічылі ходзікі.Нарэшце   песенькаАдпета,Здаюць на пенсіюПаэта.Ідзе ўрачыстасці Віноўнік,Прыстойны, чысценькі Чыноўнік.Усё жыццё сваім начальнікам Спяваў ён оды велічальныя. Цяпер прыйшла яго часіна – Паднеслі папку з лідэрынуI па заказу торт, як вежу. Сам чорт яго не ўесць, не ўрэжа, Бо спечаны ён з рыфмаў бітых, Тых, што любілі фаварыты.Жыве паэт, свой торт жуе. Ён да салодкага прывык. I толькі моршчыцца, злуе, Як трапіць рыфма на язык.
1962

Віртуальны музей Васіля Віткі "Народжаны пад знакам паэзіі"