De Tovenaars van Ooit - Cressida Cowell

Cowell laat opnieuw zien dat ze een uitstekende schrijfster is, wat je ook mag verwachten van iemand die Engels studeerde aan de Universiteit van Oxford. Ze creëert een sfeervolle en unieke wereld waarbinnen het verhaal zich afspeelt. Tovenaars en krijgers staan daarin tegenover elkaar. Krijgers kijken neer op magie en vinden dat zij de beschaving naar het eiland hebben gebracht. Tovenaars vinden daarentegen dat krijgers vernietigers zijn. Beide groepen zijn blij dat de heksen zijn verslagen, ze vreesden hun krachtige slechte magie. Al vroeg in het verhaal kondigt de verteller naderend onheil aan: er loert iets tussen de takken, er duiken zwarte veren op en deze lijken tot leven te komen. Xar en Wens hebben daar geen oog voor. Beide koningskinderen hebben genoeg aan hun eigen problemen, ze hebben vooral moeite om te voldoen aan de verwachtingen van hun ouders. Xar had rond zijn twaalfde verjaardag zijn magie moeten krijgen, maar nu is hij al dertien en nog steeds kan hij niet toveren. Ook Wens is niet de dochter waar de koningin op gehoopt had, ze is een klein haveloos meisje met een ooglapje en een mank been. Het zijn wel kinderen met een persoonlijkheid. Xar lijkt nergens bang voor en stort zich roekeloos in allerlei avonturen. Ook Wens trotseert haar moeder en kiest haar eigen pad. Xar en Wens zijn aan elkaar gewaagd en dat leidt tot vermakelijke dialogen. Cowell werkt niet alleen de karakters van haar hoofdpersonages goed uit, ook de bijfiguren krijgen kleur, zoals de vaste volgers van Xar waaronder raaf Calibrand die de jonge prins in het gareel moet houden en de kleine elf Knijpsju. Ook Wens heeft een volger, assistent lijfwacht Priem. De jonge lijfwacht heeft zijn handen vol aan de prinses. Ook blijkt hij een hinderlijke handicap te hebben: als het heel spannend wordt valt hij in slaap.