Omdat verschillende mensen na het verkiezingscafé op vrijdag 5 oktober gevraagd hebben naar de 'tekst' van Eric Corijn heeft Jean-Pierre Laus  een korte samenvatting van de analyse van Eric Corijn uitgeschreven; hierbij de tekst van Jean-Pierre. 

• Men vraagt soms wat er gebeurt met de bevindingen tijdens de Averechtse gesprekstafels, wat met de ‘wondervraag’, hoe gaat het nu verder met het Memorandum Mondiaal Halle,…? De bedoeling was/is om het ‘materiaal’ voor te leggen aan deskundigen en aan de toekomstige beleidsmakers.

• Onze bekommernis was van in het begin om via wetenschappelijk onderbouwde bevragingsmomenten te komen tot concrete acties. 

• Het verkiezingscafé van 5 oktober is net achter de rug. 30 personen vanuit verschillende inspiraties (politiek of sociaal) konden er hun lokale en mondiale bekommernissen kwijt, of brachten glokale oplossingen. 

• Prof Eric Corijn (hoogleraar en deskundige met betrekking tot stedelijke planologie) gaf een synthese van de tussenkomsten en confronteerde de toehoorders met de hedendaagse realiteit: “Laten we onze denkbeelden aanpassen aan de realiteit, niet onze wensen voor werkelijkheid nemen maar de werkelijkheid omzetten in onze wensen!”

•  Prof Corijn merkte tijdens de tussenkomsten dat er aandacht was voor uitdagingen op 3 terreinen: onze verhouding met de natuur, de sociale ongelijkheid en de transitie van een monocultuur naar een multicultuur.

• Steden krijgen te maken met planetaire uitdagingen en een ‘sense of urgency’ dringt zich op. 

• “Kan Halle de wereld redden? De duurzame traditie in een grote/middelgrote stad spreekt over: de files wegwerken, iets doen aan de wegkwaliteit, de waterhuishouding, de energievoorziening verbeteren,… Dit zijn zeer concrete pragmatische (gericht op het nut) bekommernissen. Voor mij ligt hier het boek If Mayors Ruled the World van Benjamin Barber waar de idee van een ‘Global Parlement of Mayors’ (waaruit o.m. een wereldparlement van burgemeesters) is ontsproten. Tussenhaakjes :  dit boek is aanwezig in de bib van Halle en kan worden uitgeleend.  Met dit project houden zij aan ’t eind van deze maand een zitting vertrekkend van de idee dat huidige politici meer pragmatisch ingesteld zijn wanneer ze lokale oplossingen zoeken voor globale problemen. Moeten we wachten op landen of nationale regeringen? Drie jaar na de Klimaatakkoorden van Parijs blijken er nog geen uitvoeringsbesluiten te zijn. Indien we nog langer wachten gaan we er niet komen. Voor de steden is het een kwestie van nu overleven. De sociale solidariteit vergroten is in de stad: iets doen aan de arme buurten – dat is nabijheidspolitiek – anders komen die in opstand, komen de toeristen niet langer naar de Grote Markt,… In een stad als Brussel waar 72% van haar bevolking geen Belgische referentie heeft (waar 61% van de huishoudens onder mekaar meertalig zijn) staat het creëren van meertalige scholen dringend op de agenda. Onafgezien wat de Belgische ééntalige gemeenschappen daar over denken. 

• Kan Halle de wereld redden? Dit initiatief toont dat de wereld gered dient te worden. Ik denk dat er op de drie terreinen – onze verhouding met de natuur, de sociale ongelijkheid en van een monocultuur naar een multicultuur – uitdagingen zijn die in alle steden van enige omvang aanwezig en zichtbaar zijn, wereldwijd en zeker in Europa. Op die drie terreinen zullen we onze 19eeuwse  (industriële) opvattingen grondig moeten bijstellen. Of we dat nu graag hebben of niet. Om dit bij te stellen moeten we onze democratie activeren. Naast de vertegenwoordigende democratie moeten we participatieve co-productieve activiteiten ontwikkelen waarbij ook niet-verkozenen deelnemen, waarbij het middenveld niet wordt afgeschaft maar versterkt en partners worden in het maken van een samenleving. Een samenleving moet opgebouwd worden, maar ik denk niet dat samenlevingsopbouw en gemeenschapsvorming samenvallen. Ik hoor verschillende inspiraties: van uit dat punt moeten we leren samenleven, op basis van het verschil en niet op basis van één identiteit die misschien vroeger bestond. Maar nu niet meer bestaat en niet langer zal bestaan. Een heel warm gevoel heb ik bij al deze oproepen om kennis te delen en initiatieven om informatie op te nemen. Omdat we effectief met de feiten moeten worden geconfronteerd en onze denkbeelden aan te passen aan de realiteit: niet onze wensen voor werkelijkheid nemen maar de werkelijkheid om zetten in onze wensen. Ik heb hier vanavond heel wat dingen in die richting gehoord. En dus wens ik jullie succes vanaf 15 oktober, what ever de uitslag zal zijn. De activiteiten, het middenveld en de civiele maatschappij blijven wat ze zijn en moeten actief blijven.”