Eenzame tijden,
voor jong en oud
Column Hannelore
Essenbeek
Maandag 9 november 2020
Eenzame tijden, voor jong en oud
Hannelore
9 november 2020
Eenzaamheid, een veelbesproken onderwerp dezer dagen. Eenzaamheid bij jongeren, eenzaamheid bij volwassenen, eenzaamheid bij senioren, het krijgt de laatste maanden veel aandacht. Dit thema houdt me wel al langer bezig, en daarom besloot ik vorig schooljaar al mijn eindwerk te maken rond ‘eenzaamheid bij senioren’. Deze opdracht loopt ook dit schooljaar nog verder door en heeft door de corona-lockdowns een onvoorziene, maar interessante extra invalshoek gekregen.
Hannelore & co
Iemand die alleen is, is niet noodzakelijk eenzaam en iemand met veel mensen om zich heen, kan ook eenzaam zijn. Eenzaamheid kent verschillende belangrijke oorzaken zoals lichamelijke of psychologische gezondheidsproblemen, een verminderde mobiliteit, financiële problemen (hobby’s kosten geld) of het verlies van een partner. Het is van alle tijden en van alle generaties. Als het even niet goed gaat met ons sociaal weefsel, voelen we ons eenzaam. Dat is op zich geen probleem. Pas als dat gevoel echt lang gaat duren en we daar stress door ervaren, gaan we ons onveilig voelen en wantrouwig worden. En dan wordt het wel een probleem, voor jezelf en voor de samenleving. Dan komt dat knagende gevoel dat te vergelijken is met honger of dorst.
Na de eerste bevestigde COVID-19 besmettingen in februari stond heel het land op zijn kop. Iedereen moest in zijn kot blijven, we moesten onze sociale contacten inperken en afstand houden. Hierdoor werden vele senioren, die al vaak alleen waren, nog meer geïsoleerd.
Zelf ben ik tijdens deze eerste lockdown in de paasvakantie, vervolgens elk weekend én in de zomervakantie gaan werken als jobstudent in de zorg, in een rust- en verzorgingstehuis. Dit soort werk deed me op zich ook veel deugd, want ik was blij dat ik zo regelmatig uit mijn kot mocht én ook dat ik mijn steentje kon bijdragen aan de extra uitdagingen in onze maatschappij.
Telkens opnieuw kreeg ik daar de vraag van bewoners waarom ze geen bezoek mochten krijgen, waarom wij die maskers moesten aandoen en waarom we ze niet mochten afzetten. Ik deed altijd mijn best om uit te leggen waarom de dingen zo zijn en wat er aan het gebeuren was. Ik voelde toen al veel frustratie, verdriet en eenzaamheidsgevoelens bij de bewoners.
“Goede gezondheid en welzijn”
#SDG3
Ondertussen zijn we november 2020, de donkere dagen van de winter staan voor de deur en ons land is de tweede corona-lockdown ingegaan. We kunnen zien dat mensen - jong en oud - hier intussen en noodgedwongen creatief mee omgaan.
Tegenwoordig kan je zelfs een levensgrote foto van je kleinkinderen, je lief of je grootouders in karton laten printen, om een gevoel van aanwezigheid te creëren in je woonkamer.
Zelf geloof ik meer in het positieve effect van reële contacten, ook al hebben we deze nu slechts van op afstand in de tuin. Mijn oma’s & opa’s zijn in de voorbije maanden ook handige Whatsappers geworden: van vlot kleine berichtjes sturen tot gezellige video-calls houden met z’n allen. Dat lukt allemaal! Zo helpen we elkaar onze eenzaamheidsgevoelens te bestrijden,
Hannelore & co