Wat nu?
Is ’t al boter aan de galg?

Ik neem afscheid van deze column, in een zeetje van solidaire lichtjes.

Een column.  Jongens, wat ‘n zwaar labeur is me dat.

En telkens op je hoede blijven : iedere zin  kan net zoveel vrienden als vijanden opleveren. Of meewarig hoofdgeschud.

In mijn kwaliteitskrant  mag een jonge dame om de zoveel weken een derde van een pagina als de hare beschouwen. Na wat inhoudsloze zinnen blijft het overgrote gedeelte van de kolom wit. Wellicht om aan te geven dat witruimte zoveel meer zegt dan al dat krantenvulsel. Niet dus. Geef mij dan maar de wanhoop, de pijn en het verdriet van haar collega Nele Van den Broeck die haar kommer en kwel amper in de haar toegemeten ruimte kwijt kan.

Maar ik ging afronden. 

Voorbije zomer mochten we nog even Frankrijk in. In de volkswijken van een stad als Lyon was vaak een grote slogan op de muren gekalkt:  REVOLUTION! 

Een aantal thema’s moet volop worden aangepakt : miljonairstaks, de deprivatisering  van de woonzorgcentra. De gezondheidszorg, onderwijs en arbeid op een volledig andere leest schoeien…

Al twintig jaar help ik werknemers bij de afhandeling van het faillissement van hun bedrijf. In de laatste  maanden heb ik  meer mensen in tranen aan de lijn gehad dan in de afgelopen twintig jaar samen.

Het zijn harde en bittere tijden.  

En zo vecht ieder van ons ook een eigen strijd.

Ik draag deze laatste column op aan mijn broer Hans, die in een ver ziekenhuis een eenzaam gevecht levert. Een paar contacten in zijn hoofd  zijn stukgegaan en hij is nu in volslagen duisternis  op de tast op zoek naar de hoofdschakelaar.

Tot slot.

Hugo Claus zei dat een dag zonder geschreven woord of regel een verloren dag is. 

Wij zeggen dat van een dag zonder strijd voor een betere  wereld.

Stef Lories