99-K-வ.வே.சு. ஐயர்

http://koottanchoru.wordpress.com/

1910 ஆம் ஆண்டு. பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் ஒரு வாரண்ட் பிறப்பித்தது. அதில் லண்டனிலும், பாரிசிலும் தலைவரற்ற ஒரு சதித் திட்டம் தீட்டியதாக கூறி லின்கன் க்ளப் என்ற அமைப்பில் “Barrister at Law” படித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத் தலைவரை கைது செய்ய உத்தரவு இருந்தது.

தலைவர் லின்கன் இன்னிலிருந்து ராஜினாமா செய்து விட்டு பாரீஸிர்க்கு தப்பி ஓடினார். ஆனாலும் போராட்டத்தை வழிநடத்த இந்தியாவுக்கு திரும்பலாம் என்று முடிவு செய்து ஒரு இஸ்லாமியர் போல் வேடம் பூண்டு 1910 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 4 தேதி பாண்டிச்சேரிக்கு வந்து சேர்ந்தார். அங்கே வேதங்களை கற்றுணர்ந்துக் கொள்ளவும் ஆங்கிலேயர்களிடமிருந்து இந்திய சுதந்திரத்தைப் பெற திட்டங்கள் தீட்டவும் அவர் அரபிந்தோ, சுப்ரமணிய பாரதி, முதலியவர்களுடன் அன்றாட சந்திப்புகளை வைத்திருந்தார். இதை அறிந்த பிரிட்டிஷ் அரசு கவலையுற்றது. அவரை சிறை பிடிக்க எவ்வளவோ முயன்றது.

சில கூலிப்படைகளை அவர் தங்கியிருந்த வீட்டிற்கு அனுப்பி அவர் வீட்டை நாசம் செய்ய உத்தரவிட்டது. ஆனால் நண்பர் சுப்பிரமணிய பாரதி தன் நண்பர்கள் பதினைந்து பேரை குண்டர் படை வருவதற்கு முன்னரே தலைவரின் வீட்டின் அருகே காவல் வைத்தார். கூலிப்படை தங்கள் என்ணத்தை நிறைவேற்றமுடியாமல் திரும்பியது.

அப்பொழுது தூத்துக்குடியில் சுதந்திர போராட்டத்திற்கு கலெக்டர் ஆஷ் செய்த வந்த தடைகளை கண்டு மனம் கொதித்தார் அந்தத் தலைவர். கலெக்டர் ஆஷை கொல்வதற்கு திட்டம் தீட்டினார். பாண்டிச்சேரியில் நடந்த ரகசிய கூட்டத்தில் அந்தச் செயலுக்கு முடிவெடுக்கப்பட்டது. அப்போதைய திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் பகுதியான செங்கோட்டையில் வாழ்ந்த வாஞ்சிநாதன் மற்றும் சங்கர கிருஷ்ண ஐயர், நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி, மாடசாமி முதலியோர்கள் அதற்கு நியமிக்கப்பட்டார்கள். பிரான்ஸ் நாட்டுத் கைத்துப்பாக்கி ஒன்றை தலைவர் அவர்களுக்கு கொடுத்து ஆசி வழங்கி வெற்றியுடன் திரும்புமாறு அனுப்பி வைத்தார். அவர் திட்டம் முழு வெற்றி பெற்றது. வாஞ்சிநாதன் என்ற அந்த இளைஞன் ஜூன் 17, 1911ஆம் ஆண்டு கவர்னர் ஆஷ்ஷை மணியாச்சி புகைவண்டி நிலையத்தில் சுட்டுக் கொன்று தன்னையும் மாய்த்துக் கொண்டான்.

இந்தத் தலைவர் தேசபக்தன் பத்திரிக்கையில் பணி புரிந்தார். பின்னர் 1921ல் அவர் அரச்சங்கத்தை எதிர்த்தார் என்று குற்றம் சாட்டப்பட்டு ஒன்பது மாதங்கள் சிறை வாசம் புகுந்தார். அங்கே கம்ப ராமயண ஆராய்ச்சி பற்றி ஒரு புத்தகம் எழுதினார். திருக்குறளை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார். சேரன்மகாதேவியில் குருக்குலம் ஒன்றை நிறுவினார்.

அவர் பாபநாசம் அருவியில் தன் மகளை காப்பாற்றும் முயற்ச்சியின் போது தண்ணிரில் மூழ்கி இறந்தார்.

அந்தத் தலைவர் வ.வே.சு. ஐயர்

=================================================

A NICE POST BY THANIKACHALAM IN DHINAMANI.....FOR THE PRESENT GENERATION.."வ.வே.சு.வின் அருமைபெருமைகளை, யார்தான் அறியார்? இதோ, அவருடைய வாழ்வுத்துளிகளில் சில: தன் பதினாறாம் வயதிலேயே, இளங்கலைப்பட்டத் தேர்வில், அன்றைய அகன்ற சென்னை மாகாணத்திலேயே, முதலாவதாகத் தேறினார். பின்னர், சென்னை சென்று வழக்கறிஞர் தேர்வில் முதல் பிரிவில் தேறி, சென்னை மாநகர் மாவட்ட நீதிமன்றத்தில், முதல்நிலை வழக்குரைஞராகச் சேர்ந்து, திறமையாக வழக்குகளை நடத்தினார்.தமிழ் தவிர, சமஸ்கிருதம், ஆங்கிலம், பிரெஞ்சு, இலத்தீன், கிரேக்கம் ஆகிய மொழிகளில் ஆழ்ந்த புலமை பெற்றவராய் விளங்கினார். 1909-ஆம் ஆண்டு இலண்டனில், கர்னல் கர்ஸான் வில்லி சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார். இவரைச் சுட்டுக்கொன்ற மதன்லால் திங்காரா என்ற இந்திய மாணவருக்கு, முன்னதாக துப்பாக்கியைச் சுடப்பயிற்சி அளித்து, இந்த வீரச்செயலுக்கு தயார் செய்து ஏவிவிட்டவர், வ வே சு!...........இலண்டனில் பாரிஸ்டர் தேர்வில், நல்ல மதிப்பெண்களுடன் வெற்றி பெற்றார்! அங்குப் பட்டமளிப்பு விழாவில், அரசநம்பிக்கை உறுதி (ராஜ விசுவாசப் பிரமாணம்) எடுத்துக்கொண்டால் மட்டுமே பட்டம் அளிப்பது வழக்கம். ஆனால்,வ.வே.சு. பட்டமளிப்பு விழாவில் அவ்வுறுதியை எடுக்க மறுத்தார். எனவே, அவர் பட்டமும் பெறவில்லை. பட்டமளிப்பு விழாவில் அவ்வுறுதியை எடுக்க மறுத்ததால், அவரைக் கைது செய்ய ஆங்கில அரசு ஆணையிட்டது. 1910 அக்டோபர் 9 இல், வ.வே.சு. புதுச்சேரி வந்தார். இங்கு, "அறப்பள்ளி (தர்மாலயம்)" என்ற இல்லம் அமைத்து, விடுதலைப்போருக்குத் தயாரிக்கும் விதமாக, வீரர்களுக்கு மல்யுத்தம், சிலம்பம், குத்துச்சண்டை, துப்பாக்கிச் சுடுதல் போன்ற பயிற்சிகளைக் கற்பித்தார். தாம் நிபுணத்துவம் பெற்றிருந்த துப்பாக்கிச் சுடும் பயிற்சியை, நிறைய இளைஞர்களுக்கு அளித்தார். பாண்டிச்சேரியில் கருவடிக்குப்பம் என்றறியப்படும் கரடிக்குப்பத்தில், கலெக்டர் ஆஷ் துரையைச் சுட்டுக்கொல்ல வாஞ்சிநாதனுக்குத் துப்பாக்கிச்சுடும் பயிற்சியை, வ.வே.சு. அளித்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

அது மட்டுமா? கலெக்டர் ஆஷைக் கொல்ல வாஞ்சிநாதன் பயன்படுத்திய பிரெஞ்சு நாட்டுத்துப்பாக்கியைக் கொடுத்துதவியவர், வவேசு ஆவார்! மேலும், பாண்டிச்சேரியில், தாழ்த்தப்பட்டவரான இரா.கனகலிங்கத்துக்குப் மகாகவி பாரதியார் பூணூல் அணிவித்த வரலாற்று நிகழ்வுக்குத் தலைமை தாங்கி, அதைச் சிறப்பாக நடத்திக்கொடுத்தவர், வவேசு. 1920-இல், சென்னை சென்று தேசபக்தன் இதழின் ஆசிரியராகச் சிலகாலம் பணியாற்றினார். ஆங்கிலேய அரசுக்கு எதிராகப் பல கட்டுரைகளை எழுதினார். அவற்றைப் படித்த பலரும், ஆங்கில அரசுக்கு எதிராகப் பல கிளர்ச்சிகளைச் செய்தனர்! இதனால், தேசபக்தனில் வெளியான, ஆனால் அவர் எழுதாத, ஓர் எழுச்சிக் கட்டுரையைக் காரணம் காட்டி, அரசஎதிரி(ராஜ துரோக)க் குற்றம் சாட்டி, 1921-1922 ஆண்டுகளின் இடைப்பகுதியில், அவரைப் பெல்லாரி சிறைக்கு அனுப்பியது, ஆங்கிலேய அரசு. அங்கு, ஒன்பது திங்கள்கள் சிறைப்பட்டுக் கொடுமைகளை அனுபவித்த அவர், பின்னர் விடுதலையானார்..சிறையிலிருந்து நேரே சேரன்மாதேவி சென்று, அங்கு, 1922-இல், தமிழ்க் குருகுலம் என்ற கல்வி நிலையத்தைத் தொடங்கினார். அதை நிர்வகிக்கத்தான் பரத்வாஜ் ஆசிரமத்தையும் அவர் அமைத்தார்..."தனித்தனி உணவு" என்ற பிரச்சினை எழுந்ததுமே, உடனடியாகத் தன் ஆசிரமத்தை மூடிவிட்டுக் குருகுலத்தை மட்டுமே தொடர்ந்து நடத்திவந்தார். அவரின் இலக்கியப்பணிகளைப் பார்ப்போம்! மொழிப்புலமையும், எழுத்தாற்றலும் மிக்க வ.வே.சு. அவர்கள், திருக்குறளை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார். "குளத்தங்கரை அரசமரம்" என்கிற பெயரில், ஒரு சிறுகதையை வெளியிட்டார். இதுவே முதன்முதலில் வெளிவந்த தமிழ்ச்சிறுகதை எனக் கருதப்படுகிறது. இவரது "மங்கையர்க்கரசியின் காதல்" என்ற நூல்தான், தமிழில் வெளிவந்த முதலாவது சிறுகதைத்தொகுதியாகும். மேலும், "கம்ப நிலையம்" என்ற பதிப்பகத்தைத் தொடங்கி, ஏராளமான தமிழ்நூல்களை வெளியிட்டார். 3.6.1925 அன்று, "விடுதலை வீரர் பயிற்சி" அளித்திடத் தன் குருகுல மாணவர்களுடன், தம் மகள் சுபத்திராவையும், மகன் கிருஷ்ணமூர்த்தியையும் அழைத்துக்கொண்டு, அம்பாசமுத்திரம் கிளம்பிச்சென்றார். மறுநாள் காலை, அகண்ட அருவிக்கு அவர்களை அழைத்துச்சென்று, அருவியைப் பயமின்றித் தாண்டப் பயிற்சி அளித்தார். தானும் அவ்வருவியை எந்த உதவியும் இன்றி தாண்டச் சிறுபெண்ணான சுபத்திரை விரும்பினார்....தான் பெற்றெடுத்த பெண் குழந்தையின் விருப்பங்கண்டு, ஈன்றபொழுதும் பெரிதுவகை அடைந்த வ.வே.சு. , அருவி தாண்டத் தன் பெண் குழந்தைக்கு அனுமதி தந்தார். தன் தந்தை கண் எதிரிலேயே அருவி தாண்ட முயன்ற சிறுமியான சுபத்திரை, கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் தன் முயற்சியில் தவறி அருவியிலேயே விழுந்தார். அடுத்த நொடியே, அவரைக் காப்பாற்றக் குதித்தார், வ.வே.சு.! ஆயினும், பாபநாசம் அருவியில் தவறி விழுந்த அவரும், அவர் மகளும், தம் உடல்கள் கூடச் சிக்காது மறைந்துபோயினர்! ஆம், 1925 ஜூன் 4-இல், நல்ல படிப்பாளியும், ஆற்றல் வாய்ந்த அறிவாளியும், சிறந்த போராளியுமான வ.வே.சு. எனும் ஈகச்சுடர் விளக்கு, அணைந்தது."

==============================================================

( DHINAMANI..SUNDAY SPECIAL SUPPLEMENT). தமிழுக்காகவும், இந்திய சுதந்திரத்திற்காகவும் தமது வாழ்நாளை அர்ப்பணித்த அற்புதமான தியாகிகளில் ஒருவர் மறக்கடிக்கப்பட்டிருந்தால் கூடத் தவறில்லை, தவறாக சித்திரிக்கப் பட்டிருப்பதுதான் வேதனை. அவர் நடத்திவந்த சேரன்மாதேவி குருகுலத்தில் இரண்டு பிராமணச் சிறுவர்களுக்கு அவர் தனியாக உணவளிக்க ஏற்பாடு செய்தார் என்பதைப் பெரிதுபடுத்தி, வ.வே.சு. ஐயர் என்கிற தியாகியின், தமிழ்ப் பற்றாளரின் பங்களிப்பையே மறந்துவிடுவது நியாயமே அல்ல.

"எங்கள் குழந்தைகளுக்குத் தனியாக உணவளித்தால்தான் உங்கள் குருகுலத்தில் அவர்களைப் படிக்க அனுப்புவோம்' என்று இரண்டு பெற்றோர் பிடிவாதம் பிடித்ததால், அதற்கு இணங்கியதுதான் அவர் செய்த தவறு. அன்றைய சமூகச் சூழலை முன்னிறுத்திப் பார்க்கும்போது வ.வே.சு. ஐயர் பாரதியைப் போன்ற சீர்திருத்தவாதியாக இருக்கவில்லை என்று கூறமுடியுமே தவிர, அவர் பழிக்கப்பட வேண்டியவர் என்று தள்ளிவிட முடியுமா? அவரது ஏனைய பங்களிப்புகளை நாம் தவிர்த்துவிடுவது நியாயமா?

""சேரன்மாதேவி குருகுலத்தில் நடந்த சம்பவத்தை மட்டும் வைத்து, வ.வே.சு. ஐயரின் தமிழ் மொழி, பண்பாடு, இன நாட்டுப்பற்றுகளைக் கருத்தில் கொள்ள மறுத்ததுதான் வரலாற்றுச் சோகம்'' என்று தமது "விடுதலைப் போரில் தமிழ் வளர்ந்த வரலாறு' நூலில் "சிலம்புச் செல்வர்' ம.பொ.சி. பதிவு செய்திருப்பார்.

"வீர விளக்கு', "இலக்கியச் செம்மல்', "ஒப்பிலக்கியத் திறனாய்வாளர்', "நவீன படைப்பிலக்கிய முன்னோடி', "கட்டுரை இலக்கியச் செம்மல்' எனப் பல்வேறு பரிமாணங்களைக் கொண்டவர் வரகனேரி வேங்கட சுப்பிரமணிய ஐயர் எனும் வ.வே.சு. ஐயர்.

""கம்பீரமான தோற்றம். மார்பை எட்டிப் பார்க்கும் அழகான கறுப்புத் தாடி. அன்பு ஒழுகும் கண்கள். மூலை செருகிக் கட்டப்பட்ட முரட்டுக் கதர். மேலே உடம்பு முழுவதும் போர்த்தப்பட்ட ஓர் ஆடை. நெற்றியில் பிறைச் சந்தனக் குறி. உண்மை முனிவரின் தோற்றம். நிமிர்ந்த நடை. அவர் நடக்கும் நடை ஒரு தனி அழகு கொண்டது. நடப்பதற்கும் நடை என்று பெயர். ஒழுக்கத்திற்கும் தமிழில் நடை என்றுதான் பெயர். இரண்டிலும் சாலச்சிறந்தவர் வ.வே.சு. ஐயர்'' - இது "தமிழ்க் கடல்' இராய.சொ.வின் பதிவு.

""மேல்நாட்டு இலக்கியங்களை ஆழ்ந்து பயின்று கரைகண்ட ஐயர், அவற்றின் புதுமையையும், வன்மையையும் தமிழ் மொழியில் ஏற்ற விரும்பினார். அந்த நோக்கம் நிறைவேறும் முன்னரே அவர் மறைந்து விட்டார். தமிழ் நாட்டின் வாழ்வே அவரது பெருங்கனவாயிருந்தது. அவரைப் பற்றி நினைக்கும்போது, உலகத்தில் உயர்ந்த இமயமலையும், உலகத்தில் பெரிய கங்கை நதியும், எண்ணுதற்கரிய எல்லையற்ற வானமுமே எனது சிந்தையில் தோன்றுகின்றன. ஐயருக்கு நிகராகச் சொல்லக்கூடிய பெருந்தமிழர் தமிழ்நாட்டில் இனிதான் தோன்ற வேண்டும்'' என்பார் பாரதி புகழ் பரப்பிய பரலி. சு.நெல்லையப்பர்.

1907 முதல் 1919 வரையில் உள்ள வ.வே.சு. ஐயரின் நாட்குறிப்புகளில் அணியிலக்கணம் பற்றிய பல்வேறு குறிப்புகள் படிப்பவரை வியப்படையச் செய்யும். ""தேச பக்தன்' பத்திரிகை ஆசிரியராக இருந்த வ.வே.சு. ஐயர் எழுதிய கட்டுரைக்காக அவர் மீது ராஜதுரோகக் குற்றம் சுமத்தப்பட்டு, ஒன்பது மாதக் கடுங்காவல் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. அவர் பெல்லாரி சிறைச்சாலைக்குக் கைதியாக அழைத்துச் செல்லப்படுவதற்கு முன்னால் திருவல்லிக்கேணியில் மரணப் படுக்கையில் இருந்த தனது நண்பர் பாரதியாரைச் சந்தித்துவிட்டுச் சென்றார். பாரதியை சந்தித்த கடைசி நண்பர் வ.வே.சு. ஐயர்தான்.

தமிழ் இலக்கியத்திற்கு, குறிப்பாக உரைநடை இலக்கியத்திற்கும், ஒப்பிலக்கியத்திற்கும் வ.வே.சு. ஐயரின் பங்களிப்பு மகத்தானது. பெ.சு.மணி தொகுத்து வெளியிட்டிருக்கும் "வ.வே.சு. ஐயரின் கட்டுரைக் களஞ்சியம்' என்கிற புத்தகம் அந்த மாமனிதரின் நிஜங்களைப் பதிவு செய்திருக்கிறது. வ.வே.சு. ஐயர் பற்றிய விரிவான ஆய்வுகளை நடத்தியிருக்கும் பெ.சு.மணியை எத்தனை பாராட்டினாலும் தகும்."

==============================================================

Thangammal, Bharati’s elder daughter, introduces V. V. S. Iyer in an article on Bharati’s family and friends:

“In those days, the name Bharati meant Subramania Bharati, and Iyer meant V.V.S. Iyer. Although he was born in a Brahmin family in Tamil Nadu, a Rajaputra’s blood was running in his veins. With a strong physique and unwavering mind, he opposed British rule in India. He followed in the lineage of the ancient rishis. He was a hero throughout his life and even in death.”

In many respects, Bharati and Iyer resembled each other. First and foremost, they were both Nationalists; they loved India and were determined to fight for the Freedom of their country from British rule.

In fact, the Indian Congress, fighting against British rule in India, was split into two parties, the “Extremists” and the “Moderates.” There were great leaders like Dadabai Naoroji, Gopal Krishna Gokhale and Firosshaw Mehta on the “Moderate” side, and Lajpat Roy, Bal Gangadhar Tilak, Bibin Chandra Pal, Shri Aurobindo on the “Extremist” side. In the South, there was V. Krishnaswamy Iyer, a “Moderate” who printed Bharati’s three first national songs, V.O. Chidambaram Pillai, Subramania Siva, G. Subramania Iyer, and Surendranath Arya, as well as Bharati himself, as “Extremist” members of the Congress party.

The goal of both parties was “Freedom.”

Even within each of these two groups, there were many differences of opinion. For example, both Bharati and Iyer belonged to the Extremist faction of the Indian Congress; but their approaches to securing India’s freedom from the hands of the British were rather different. Bharati’s personality was fiery. As an “Extremist,” he was impatient to obtain freedom. He was passionate, not only about achieving national freedom, but also, in the pursuit of his personal goals in life – establishing Kruta Yuga, an era of happiness, free from hunger and inequality. His approach was that this goal had to be achieved “immediately” and “right now!”

As far as the Nation was concerned, Iyer’s desire, too, was for immediate freedom; but the method that he espoused was different from Bharati’s, and aggressive. He was prepared to pursue this goal by any means, any means at all, even adopting violence.

Bharati, on the other hand, did not advocate or promote violence. Ahimsa (non-violence) was his dharma, and “love thine enemy” (“pagaivanuk karulvai”) was his message to the world.

“Think lovingly of the tiger that comes to eat you, O my good heart,

It is the form of Parasakti. Salute Her there!”

As an advaitic philosopher, all beings, living and inanimate, were forms of Parasakti in Bharati’s eyes. He writes that “the crow and the sparrow” belonged to his “class”; the vast ocean and the mountains were part of his community.

Bharati’s approach to the national struggle was to “educate” the Indian public about the importance of freedom and self-government, and to talk to the British about India, her people and culture, explaining India’s stature and position, and analyzing the current situation under British rule. Writing was his instrument, which, in his hands, was more powerful and effective than violence.

Iyer studied in London to become a Barrister-at-Law. While there, he became involved in India’s Freedom Movement. He was greatly influenced by Savarkar, an Indian Revolutionist. His association with him at the “India House” in London, may have contributed to his “militant” attitude towards India’s Freedom.

When Iyer returned to India, he worked with a “terrorist” group, guiding them in an aggressive fight against British rule. He was a hero in that sense, and he believed that by adopting this method, India could achieve Freedom in the immediate future.

While Iyer was studying in London, he was a reporter for India magazine, published from Pondicherry and edited by Bharati. At times, the reports written by Iyer were not agreeable to Bharati, and he would write a comment objecting to the “aggressive” views of the reporter. For example, Iyer covered a terrible fire accident at a cotton mill in Glasgow, commenting: “This incident occurred to avenge a British act – the hanging of the Revolutionist Madan Lal Dhingra, and the refusal to allow his body to be burnt by Hindu methods (achara). It is the anger of the Fire God, Agni, which has destroyed the cotton mill.”

Although Bharati printed this information in India, he wrote in his own editorial that he “did not agree with the views of the London reporter.”

The British Government issued a warrant for Iyer’s arrest, alleging his involvement in Madan Lal Dhingra’s activities. Iyer, disguised as a “wanderer” (pakkiri) escaped to Pondicherry, where he met fellow-patriots Bharati and Shri Aurobindo, and continued his revolutionary activities.

Bharati and Iyer became close friends. Both were intellectuals, interested in Indian culture, religion, literature, and arts.

Iyer was fascinated by Bharati’s writings. He wrote an Introduction to the Second Edition of Bharati’s Kannan Pattu, in which he appreciates Bharati’s poetry as gems, “each word worth a lakh” (akshara laksham).

Bharati visited Iyer quite often. Thangammal writes in her book, “Whenever Bharati wrote something new, he would first read it to his wife, Chellamma (and the children), and then he would read it to his friends, particulalry Iyer; he wouldn’t be satisfied otherwise.” (Thangammal Bharati Padaippugal (Articles), ed. S. Vijaya Bharati.)

Iyer was a writer himself, a literary critic and a pioneer of the short story form in Tamil. He translated the Tirukkural into English and wrote a book on the Kamba Ramayanam.

The families of Bharati and Iyer became friends, as well. Thangammal says, “When my father visited Iyer, he would take the children with him; I had an opportunity to listen to the short stories that Iyer read to Bharati and would become immersed in them.” Thangammal had a close association with Iyer’s family, and later, Thangammal and Iyer’s son, Dr. V.V.S. Krishanamurti, became good friends. And Thangammal, herself, became a remarkable short story writer. (Thangammal Bharati Padaippugal)

My mother wrote a funny anecdote about Krishnamurti:

“On one occasion, when Bharati visited Iyer, Bharati sang a song he wrote on Shakti (“Shakti Shakti Shakti enru sollu”). The young boy was listening attentively and was emotionally affected by the words and music of the song. He asked Bharati whether he might be allowed to sing it. When permitted, he sang, “Katthi Katthi Katthi enru sollu.”

Both Iyer and Bharati laughed, and Bharati said, “The boy is born in a heroic family, and he therefore sings Katthi (sword) instead of Shakti.”

In fact, at that young age, the boy could not pronounce “sha” but instead, pronounced the syllable “ka”!

I attach a beautiful narration of Iyer’s adventurous and tragic journey to the top of the podigai mountain, written by my mother, Thangammal; please click here. Iyer went in search of the source of the river Tamravaruni (Papanasam) with his friends and his young daughter Subatra…

===========================================================