15-BALA GANGADHRA THILAK, GITA RAHASYA

BALA GANGADHRA THILAK

Tilak was one of the first and strongest advocates of "Swaraj" (self-rule) and a strong radical in Indian consciousness. His famous quote, "Swaraj is my birthright, and I shall have it!" is well-remembered in India even today.

On 30 April 1908, two Bengali youths, Prafulla Chaki and Khudiram Bose, threw a bomb on a carriage at Muzzafarpur, in order to kill the Chief Presidency Majistrate Douglas Kingsford of Calcutta fame, but erroneously killed some women travelling in it. While Chaki committed suicide when caught, Bose was hanged. Tilak, in his paper Kesari, defended the revolutionaries and called for immediate Swaraj or self-rule. The Government swiftly arrested him for sedition. He asked a young Muhammad Ali Jinnah to represent him. But a special jury convicted him, and the Parsi judge D. D. Davar gave him the controversial sentence of six years' transportation and a Rs 1,000.

பகவத் கீதையில் சொல்லியுள்ள நான்கு வர்ணங்கள் பற்றி

லோகமான்ய பால கங்காதர திலகர் விளக்கியதை

பாரதி தனது கட்டுரையில் பின்வருமாறு எழ்தியிருக்கிறார்.

=====================================

"சென்ற ‘காங்கிரஸ்’ ஜனஸபை ‘லக்நௌ’ நகரத்தில் கூடிக் கலைந்த பிறகு, ஸ்ரீமான் லோகமான்ய பாலகங்காதர திலகர் தமது இஷ்டர்களுடன் கான்பூருக்கு வந்தார். அங்கு ராமலீலை நாடக வெளியில் பதினையாயிரம் ஜனங்கள் சேர்ந்த பொதுக்கூட்டம் ஒன்று கூடி அவரை ஸ்வராஜ்ய போதனை செய்யும்படி வேண்டினார்கள். ஸ்வராஜ்ய பேச்சுக்கிடையே அவர் ஜாதிக்கட்டை குறித்துச் சொல்லிய சில வார்த்தைகளை இங்கு மொழிபெயர்த்துக் காட்டுகிறேன்.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

திலகர் சொன்னார்:-

“பழைய காலத்து நான்கு வர்ணப் பிரிவுக்கும் இப்போதுள்ள ஜாதி வேற்றுமைக்கும் பேதமிருக்கிறது. திருஷ்டாந்தமாக, இப்போது ஒரே பந்தியில் இருந்துண்ண விரும்பாதிருத்தல் சாதிப் பிரிவுக்கு லக்ஷணம் என்று பலர் நினைக்கிறார்கள். பழைய காலத்து விஷயம் இப்படியில்லை.

‘நான்கு வர்ணங்கள் பிறப்பினாலேயல்ல. குலத்தாலும் தொழிலாலும் உண்டாயின’ என்று கீதை சொல்லுகிறது.

அதன்படி பார்த்தால் இப்போது நமக்குள் க்ஷத்திரியர் எங்கே இருக்கிறார்கள்? நம்மைக் காப்போர் ஆங்கிலேயர்கள்; இந்துக்களுள் க்ஷத்திரியரைக் காணோம். இந்தக் கான்பூர் பெரிய வியாபார ஸ்தலம். ஆனால், இங்குள்ள வைசியர் பிற தேசத்து வியாபாரிகளின் வசத்தில் நிற்கிறார்கள். செல்வத் தலைமை நமக்கில்லை

இப்போதுள்ள பிராமணர் தாமே தேசத்தின் மூளை என்று சொல்லுகிறார்கள். ஆனால், இந்த மூளை மண்ணடைந்து போய்,நாம் வெளியிலிருந்து அதிக மூளை இறக்குமதி செய்யும்படி நேரிட்டிருக்கிறது.

“நான்கு வர்ணத்தாருக்குரிய நால்வகைத் தொழில்களும் ஹிந்துக்களல்லாத பிறர் நியமனப்படி நடக்கின்றன. நாமெல்லோரும் தொண்டர் நிலையிலே இருக்கிறோம். தேசம் கெட்ட ஸ்திதியிலே இருக்கிறது. உங்களுடம்பில் பிராமண ரத்தம் ஓடுவதாகவும் க்ஷத்ரிய ரத்தம் ஓடுவதாகவும் நீங்கள் வாயினால் சொல்லலாம். ஆனால் உங்களுடைய வாழ்கை அப்படி இல்லை”.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

இவ்வாறு திலகர் சொல்லியதிலிருந்து நமது தேசத்திற்கு மிகுந்த நன்மை உண்டாகக் கூடும். ஏனென்றால் இவர் தேசம் முழுவதிலும் சுதேசியக் கட்சியாருக்குத் தலைவராக இருப்பது மாத்திறமேயன்றி மஹாராஷ்டிரத்து வைதீகப் பிராமணர்களின் தலைவராகவும் விளங்குகிறார். வேத சாஸ்திர ஆராய்ச்சியில் உயர்ந்த கீர்த்தி பெற்றவர்.

நெடுங்காலமாக இடைவிடாது செய்துவரும் ஆராய்ச்சியினாலும், உயர்ந்த மேதையினாலும் நமது பூர்வீகமான ஜாதி தர்மத்தின் உட்கருத்தை நன்றாகத் தெரிந்து கொண்டு நமது தற்காலப் பிரிவுகளைக் கண்டிக்கிறார். புராதன தர்மமே பின்பற்றத் தக்கது. ஹிந்துக்களாகிய நாமெல்லோரும் இவருடைய உபதேசப்படி நடந்தால் நன்மையுண்டாகும். இப்போதிள்ள ஜாதி விரோதங்களும் தாழ்வுகளும் நீங்கி எல்லோருக்கும் மேன்மையுண்டாகும்.

***********************************************************************************************************************************

*****************************************************************************

How I came to write the "Gita Rahasya"

by Lokamanya Bal Gangadhar Tilak

Reproduced from Bhavan's Journal

Vol XIX No. 7, Diwali Number 1972, pp. 131-135

It is now nearly 43 years since I made my first acquaintance with the Bhagavadgita. In 1872, during the last illness of my father, the task of reading out to him a Prakrit commentary on the Bhagavadgita called Bhasavivrtti fell to my lot. At that date, that is, when I was only 16 years old, it was not possible for me to fully understand the import of the Gita.

Still, as the impressions made on the mind in young age are lasting, the liking for the Bhagavadgita, which then came into existence, did not die out; and when I had later on made further studies in Sanskrit and English, I had occasion to read time to time the Sanskrit commentaries and other criticisms, as also the expositions by many learned scholars in English and in Marathi on the Gita.

I was then faced by the doubt as to why the Gita, which was expounded in order to induce Arjuna, who was dejected by the idea that it was a sin to war with one's own relatives, to fight, should contain only an exposition of the manner in which Release could be obtained by knowledge (jnana) or by devotion (bhakti), that is to say, of the moksa-marga; and that doubt gradually gained ground because I could not find a satisfactory answer to that question in any commentary on the Gita.

Gita doesn't preach Renunciation. Gita preaches Action!

It is quite possible that others too might have felt the same doubt. One cannot say ``no" to that. When a person is engulfed in commentaries he cannot find a different solution, though he may feel that the solution given in the commentary is not satisfactory.

I, therefore, put aside all criticisms and commentaries, and independently and thoughtfully read the Gita over several times.

I then got out of the clutches of the commentators and was convinced that the original Gita did not preach the Philosophy of Renunciation (nivrtti), but of Energism (Karma Yoga); and that possibly, the single word yoga used in the Gita had been used to mean Karma Yoga.

Though my opinion that the creed preached in the Gita was one of Action became quite definite, and though I decided to reduce it to writing, many years went by. And I thought that a considerable amount of misunderstanding would arise if I merely published in a book form this moral of the Gita, which had not been accepted in the commentaries, criticisms, or translations now commonly available, without assigning any reason as to why I was unable to accept the conclusions arrived at by the former commentators.

No Time

At the same time, as the work of dealing with the opinions of all the commentators, and exposing their incompleteness with reasons, and of comparing the religion expounded in the Gita with other religions or philosophies was one entailing great labour, it was not possible for me to satisfactorily complete it within a short period of time.

And later on, when, in the year 1908, I was convicted and sent to Mandalay, in Burma, the chance of this book being written came practically to an end.

But when, after some time, Government was pleased to grant permission to take books and other things essential for writing this book from Poona to Mandalay, the draft of this book was first made in the Mandalay Jail in the winter of 1910-1911 (between Karttik Shuddha 1st and Falgun Vadya 30th of the Saka Year 1832); and thereafter, the draft was improved upon from time to time, as things suggested themselves to me; and those portions which had remained incomplete as the necessary books had not been available, were completed after my release from jail.

It is true that this work was completed in the Mandalay Jail; but it had been written with a lead pencil, and it contained corrections and deletions on many places; so, when it was returned to me after inspection by Government, it was necessary to make a fair copy of it for printing; and if I myself had to do that work, who knows how many months more would have passed before the work was published!

The Gita was not preached either as a pastime for persons tired out after living a worldly life in the pursuit of selfish motives nor as a preparatory lesson for living such worldly life; it was preached in order to give philosophical advice as to how one should live his worldly life with an eye to Release (moksha) and to teach the true duty of human beings in worldly life.

My last prayer to everyone, therefore, is that one should not fail to thoroughly understand this ancient science of the life of a householder, or of worldly life, as early as possible in one's life.

*********************************************************************************