Rassa nostran-a

Rassa Nostran-a

Nino Còsta

Ai Piemontèis ch’a travajo fòra d’Italia

Drit e sincer, còsa ch’a son, a smijo:

teste quadre, pols ferm e fìdich san

a parlo pòch ma a san còsa ch’a dijo

bele ch’a marcio adasi, a van lontan.

Sarajé, murador e stërnighin,

mineur e campagnin, saron e fre:

s’a-j pias gargarisé quàich bota ‘d vin,

i é gnun ch’a-j bagna ‘l nas për travajé.

Gent ch’a mërcanda nen temp e sudor:

- rassa nostran-a lìbera e testarda -

tut ël mond a conòss ch’i ch’a son lor

e, quand ch’a passo …tut ël mond a-j guarda:

Biond canavzan con j’euj color dël cél

robust e fiér parèj dij sò castej.

Montagnard valdostan dai nerv d’assel,

mascc ëd val Susa dur come ‘d martej.

Face dle Langhe, rubie d’alegrìa,

fërlingòt dësciolà dij pian vërslèis,

e bielèis trafigon pien d’energìa

che për conòssje a-i va set ani e ‘n mèis.

Gent ëd Coni: passienta e un pòch dasianta

ch’a l’ha le scarpe gròsse e ‘l servel fin,

e gent monfrina-a che, parland, a canta,

ch’a mossa, a fris, a beuj… come ij sò vin.

Tut ël Piemont ch’a va serchesse ‘l pan,

tut ël Piemont con soa parlada fiera

che ant le bataje dël travaj uman

a ten àuta la front… e la bandiera.

Òh bionde ‘d gran, pianure dl’Argentin-a

“fazende” dël Brasil perse an campagna

i sente mai passé n’aria monfrina-a

o ‘l ritornel ëd na canson ‘d montagna?

Min-e dla Fransa, min-e dl’Almagna

che ‘l fum a sercia an gir parèj ‘d na frangia,

vojàute i peule dì s’as lo guadagna,

nòst ovrié, col tòch ëd pan ch’a mangia.

Quàich vòlta a torno e ij sòld vansà ‘d bon giust

a-j rendo un ciabotin o un tòch ëd tèra

e anlora a anlevo le soe fiëtte ‘d sust

e ij fiolastron ch’a l’han vinciù la guèra.

Ma ël pi dle vòlte na stagion perdùa

o na frev o ‘n maleur dël sò mësté

a j’inciòda ant na tomba patanùa

spersa ant un camposanto forësté.

da “Sal e peiver”, Turin, ©Viglongo, 1998 (10° edission)