Dòp sin-a d'invern
Quand la giornà a spatara ij sò torment
ant le ombre dla neuit ch'a mascro tut,
am pias sëteme davzin a Ti'n moment
e scoté 'l mond da fòra ch'a ven mut.
Che bel, ansema, fé doi ciance da tranquij
ednans a la fiama ch'as ciopata 'n ël camin,
lassand che 'l vos, dosman, a meuiro 'nt un bësboj
mentre 'n carëssa la seugn con sò piumin,
e, antant ch'as dëstissa l'ùltima fiamà,
i lasso calé la testa sla toa spala
përch' a sìa 'ncor pì dossa nòstra vijà:
peu, 'nvertujà da col calor molzin,
i speto che la toa "bon-a neuit" m'argala
con na carëssa cotìa e 'n bel basin.
Vittorio Gullino, Racconigi, 2014