Dòp sin-a d'invern

Dòp sin-a d'invern

Quand la giornà a spatara ij sò torment

ant le ombre dla neuit ch'a mascro tut,

am pias sëteme davzin a Ti'n moment

e scoté 'l mond da fòra ch'a ven mut.

Che bel, ansema, fé doi ciance da tranquij

ednans a la fiama ch'as ciopata 'n ël camin,

lassand che 'l vos, dosman, a meuiro 'nt un bësboj

mentre 'n carëssa la seugn con sò piumin,

e, antant ch'as dëstissa l'ùltima fiamà,

i lasso calé la testa sla toa spala

përch' a sìa 'ncor pì dossa nòstra vijà:

peu, 'nvertujà da col calor molzin,

i speto che la toa "bon-a neuit" m'argala

con na carëssa cotìa e 'n bel basin.

Vittorio Gullino, Racconigi, 2014