Ij brandé

I scrivoma 'l piemontèis përchè ch'i lo parloma, e i lo parloma e i lo scrivoma pròpi 'd cheur, adess ch'a smija ch'a vada perdendse, dëspresià e dësmentià da jë stess piemontèis ch'a lo arnego. S'a l''é vera ch'a staga për meuire, e bin, noi i voroma nen ch'a meuira! Con tut nòst sentiment e con tuta nòstra fòrsa i s'oponoma. Nòstra arvista, pcita e pòvra coma ch'a l'é, a nass apòsta për difendlo, nòstr parlé, e con chiel nòstra tradission, nòstra stòria, nòstr caràter, përché noi, italian e piemontèis, i savoma esse 'd bon italian quand ch'i l'abio 'mparà a esse 'd bon piemontèis. A l'é sòn lòn che noi i voroma: salvé nòstr parlé. Salvelo sërcand ëd rendje soa finëssa e sòa fòrsa, soa serietà e soa blëssa, sercand ëd rendje sò patrimòni 'd paròle e d'espression nostran-e, sò fond d'ideje e 'd sentiment piemontèis. E parèj, sensa tëmma e sensa gena, i sercroma 'd fé arvive le veje paròle, bele ch'a peusso smijene dròle, përchè ch'i l'avìo dësmentiaje: i finiroma për arconòssje e i torneroma a sentije nòstre, naturale e frësche coma 'nt ël linguagi ch'a parlavo ij nòstri vej, piemontèis ëd na vòlta, travajeur an pas e coragios an guera. Sensa blaga, a l'é cost ël dover ch'i s'imponoma, sperand che l'aprovassion e l'agiut ëd coj ch'an capìsso, a peussa permëtne dë riesse an costa nòstra fatiga.

(Pinin Pacòt, "Ij Brandé", 1.a serie, III, 1927).