Argal
Còs’ a l’é-lo, o brava gent,
ch’av dësgagia, ch’av dësvìa
sent arciam ëd maravija,
ch’av bësbìa ant un’orìja
e che ‘l cheur arfà content
e bondos ëd simpatìa?
L’é l’argal dla poesìa!
Cos’ a l’é-lo ch’av gatìa
con bel deut e ch’a v’arciama
a visché ant ël cheur la fiama
con la brasa che a ciumìa
sot l sënner, dë scondion?
L’é l’argal ëd sent canson!
Cos’ a l’é-lo ch’av cimenta,
ch’av tormenta, av dà ìd cisson.
ch’a sforgiata le passion?
L’é l’arcòrd pa mai dëstiss
dël passà, la speransa dël doman:
gent ëd Chi a l’ha fate, tut ëd trinca,
në sbaluch ëd soa lus che a ‘nfassa ‘l tut.
Michel Fusé, 1983