Pòche ca, na cesa, un castel
Fongà, tra 'l verd ëspatarà
quatr ca, na cesa, un castel,
anté tra erbass e veje muraje,
scorato giugarin-e le neuve maraje.
Mond antich ch'as leva al vers dël gal,
Ch'a vive la vita dì për dì, come n'argal.
Che seren la sèira a s'ambaron-a.
E sì, tra na ciancia, na pipà, un soris,
as destissa pian ël dì sël Monvis
tant che 'l fià càud dla giornà
as na va, con ël calé dla scurità.
E moro dëscarnà; brusà sle drite piarde.
E man gorègne, grotolùe, gajarde,
ch'a fortisso cola cadensa sèmper midema,
ch'arlegra ël cheur e t'ancaden.a.
Mond sempi ch'a cola leger
coma na copà dàita al bicer.
Ch'a scota la paròla ëd Bin e 'd Pas,
an col leu, dova 'l malign a tas.
Dova vive l'é così bel,
"Tra pòche ca, na cesa, un castel."
(Sergio Marenco, Rivoli, 2014).