Pòche ca, na cesa, un castel

Pòche ca, na cesa, un castel

Fongà, tra 'l verd ëspatarà

quatr ca, na cesa, un castel,

anté tra erbass e veje muraje,

scorato giugarin-e le neuve maraje.

Mond antich ch'as leva al vers dël gal,

Ch'a vive la vita dì për dì, come n'argal.

Che seren la sèira a s'ambaron-a.

E sì, tra na ciancia, na pipà, un soris,

as destissa pian ël dì sël Monvis

tant che 'l fià càud dla giornà

as na va, con ël calé dla scurità.

E moro dëscarnà; brusà sle drite piarde.

E man gorègne, grotolùe, gajarde,

ch'a fortisso cola cadensa sèmper midema,

ch'arlegra ël cheur e t'ancaden.a.

Mond sempi ch'a cola leger

coma na copà dàita al bicer.

Ch'a scota la paròla ëd Bin e 'd Pas,

an col leu, dova 'l malign a tas.

Dova vive l'é così bel,

"Tra pòche ca, na cesa, un castel."

(Sergio Marenco, Rivoli, 2014).