Mè boneur, mè piasì e mia goj

Tut mè boneurl'é 'd capì con ël cheur

ël misteri d'amor

dëspers

për l'univers

e 'd dëscheurvre Nosgnor

dla dël temp, a la sima

dël mond e pì 'n là

ëd lòn che sla prima

a l'é stàit combinà.

Tut mè piasì

l'é 'd podèj ëdcò mi,

ispirandme a Nosgnor,

arfé 'd bonimor

con un pò 'd fantasìa

come se a fussa ver

ël mond bele anter.

Féne na maravija,

n'inmensa creassion mia.

Tuta mia gòj:

podèj canté l'argal [1]

për lòn che as vëd e as sent

për lòn ch'i soagno 'n mia ment,

për lòn che a l'é real,

për l'ideal

che an fà content.

E cantéilo a la gent!

Peui canté 'nsema a lorm

con grinor [2] a Nosgnor.

D. Michel Fusé, Parèj d'un càles, poesìe am lenga piemontèisa - A l'Ansegna dij Brandé, n. 1, Cà dë Studi "Pinin Pacot", Turin, 1987.

Nòte

• • [1] Argal = gioia, soddisfazione.

  • [2] Grinor = affetto riconoscente.

À à È è É é Ì ì Ò ò Ó ó Ù ù Ë ë