การแสดงออกทางศิลปะ(ลูกเสือชั้นพิเศษ)

การแสดงออกทางศิลปะ (เครื่องหมายลูกเสือชั้นพิเศษ)

ศิลปะ

กิจกรรมทางลูกเสือมุ่งส่งเสริมให้ลูกเสือได้มีการแสดงความสามารถในเรื่องต่าง ๆ ส่วนหนึ่งเป็นการตอบสนองทางร่างกายตายวัยของลูกเสือ อีกส่วนหนึ่งเป็นการสร้างเสริมให้ลูกเสือได้มีการแสดงความสามารถในเรื่องต่าง ๆ ที่จะส่งเสริมบุคลิกภาพให้กับตนเอง การแสดงออกทางศิลปะก็มีส่วนร่วมในศิลปะประเภทต่าง ๆ ที่ลูกเสือสนใจเป็นพิเศษ

ศิลปะ หมายถึง งานที่สร้างสรรค์จากอารมณ์ จินตนาการ สติปัญญาและความชำนาญ ก่อให้เกิดความประทับใจซึ่งครอบคลุมกิจกรรมทางวัฒนธรรมแทบทุกอย่าง

ศิลปะอาจแบ่งออกเป็น 5 กลุ่ม คือ ศิลปะการแสดง ทัศนศิลป์ การช่าง ศิลปะทางอักษรศาสตร์ และศิลปะวิจารณ์

มาตรฐานเครื่องหมายลูกเสือชั้นพิเศษ

เนื่องจากศิลปะในระดับนี้มีหลายกลุ่ม ดังนั้นเพื่อความสะดวกเหมาะสมและสอดคล้องกับกิจกรรมอย่างอื่น ๆ จึงได้นำมาเป็นตัวอย่างให้ลูกเสือได้เรียนรู้คือ

1. ศิลปะการแสดง

2. ศิลปะอักษรศาสตร์

ใน 2 ข้อนี้ ลูกเสือเลือกเรียนข้อใดข้อหนึ่งและสอบผ่านถือว่าลูกเสือสอบผ่านการแสดงออกทางศิลปะ

ศิลปะการแสดง

การแสดง

สำหรับลูกเสือการแสดงควรเป็นเรื่องสั้นที่เกี่ยวกับความรักชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ความกล้าหาญ เสียสละ อดทนหรือจากกฎและคำปฏิญาณ การแสดงต้องให้สมกับความเป็นจริงตามที่สมมติขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หน้า เสียง กิริยา ท่าทางต้องให้สมจริงที่เรียกว่าบทบาทตลอดเวลาที่อยู่บนเวทีหรือที่เราเรียกว่าละครสั้น

การเล่นพื้นเมือง หมายถึงการแสดงใด ๆ อันเกี่ยวกับประเพณีนิยมในท้องถิ่น เล่นกันเพื่อความรื่นเริงตามฤดูกาลไม่เป็นอาชีพหรือหารายได้จะมีดนตรีหรือฟ้อนรำประกอบก็ได้

การแสดงการเล่นพื้นเมือง จะต้องประกอบด้วย

1. เป็นการรื่นเริงตามฤดูกาล

2. สถานที่แสดงต้องให้เหมาะสม ไม่ควรแสดงตามถนนหนทาง

3. การแสดงต้องเป็นไปอย่างสุภาพ ไม่หยาบโลนหรือเสื่อมเสียศีลธรรมและวัฒนธรรม

4. การแต่งกายต้องสะอาด สุภาพเรียบร้อยถูกต้องตามวัฒนธรรมและเหมาะสมกับสภาพท้องถิ่น

ตัวอย่างการเล่นพื้นเมือง

เพลงเรือ เพลงเกี่ยวข้าว งูกินหาง รำกลองยาว เพลงระบำ รองเง็ง ฉุยฉาย ฟ้อนเล็บ หนังตะลุง เซิ้ง ลำเพลิน เป็นต้น

ศิลปะอักษรศาสตร์และศิลปะการวิจารณ์

ในหัวข้อนี้ลูกเสือต้องอ่านหนังสือทางศิลปะอย่างน้อย 3 เล่ม เพื่อให้มีความรู้กว้างขวางโดยคำนึงถึงเรื่องต่อไปนี้

การอ่านหนังสือ

1. ความจำเป็นที่ต้องอ่าน เนื่องจากยุคปัจจุบันมีการพัฒนาเร็วทั้งด้านวัตถุ วิทยากรความนึกคิดตลอดจนความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ล้วนแต่แปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว จึงจำเป็นต้องอ่านเพื่อให้สามารถติดตามความเคลื่อนไหว ความก้าวหน้า ความเปลี่ยนแปลงได้ทันกาล

2. ต้องอ่านเป็น การอ่านเป็นจะต้องมีหลักดังนี้

ก. รู้เรื่องราวตลอดแจ่มแจ้ง

ข. ได้รสชาติจากการอ่าน

ค. วินิจฉัยคุณค่าได้

ง. รู้จักเลือกอ่านได้เหมาะสมตามความต้องการในแต่ละโอกาส

การฝึกให้อ่านเป็น

มีปัจจัยหลายประการพอที่จะเสนอ สรุปได้ดังนี้

1. การมีความรู้ในเรื่องของหนังสือ คือรู้จักลักษณะประเภทของหนังสือได้แจ่มกระจ่าง และลึกซึ้งพอสมควร

2. การมีนิสัยอ่านหนังสือสม่ำเสมอทุกวัน

3. การมีทรรศนะกว้างไกลพอที่จะยินดีอ่านหนังสือได้ทุกประเภท โดยไม่รู้สึกว่าเป็นความทุกข์ใจเพราะต้องฝืนใจอ่าน

4. ความสามารถในการอ่านหนังสือได้เร็ว และสามารถจับใจความของหนังสือได้ถูกต้องด้วย

5. ความสามารถในการวินิจฉัยคุณค่าของหนังสือ

เพื่อให้การอ่านเป็นบรรลุประโยชน์ผู้อ่านควรมีจุดหมายในจุด การอ่านแต่ละครั้ง และเข้าใจวิธีอ่านเพื่อให้ได้ประโยชน์สมความมุ่งหมายอีกด้วย วิธีอ่านโดยย่อมี 3 อย่าง คือ

1. อ่านเพื่อศึกษาค้นคว้า

2. อ่านเพื่อความบันเทิง

3. อ่านเพื่อสนองความต้องการอื่น ๆ

ส่วนต่าง ๆ ของหนังสือ

หนังสือที่ผู้เรียนตั้งใจให้เป็นหนังสือที่ให้ความรู้ เพื่อการศึกษาค้นคว้านั้น ผู้เขียนมักจะจัดสัดส่วนต่าง ๆ อันเป็นส่วนประกอบเพื่อให้สะดวกแก่การที่จะอ่านจับใจความได้รวดเร็วขึ้น ส่วนต่าง ๆ ของหนังสือมีลำดับดังนี้

1. หน้าชื่อเรื่อง อยู่ต่อจากปกใน ในหน้านี้จะมีชื่อเรื่องหนังสือ ซึ่งผู้เขียนพร้อมทั้งคุณวุฒิและ

ประสบการณ์ เพื่อให้ผู้อ่านแน่ใจว่าหนังสือนี้เขียนโดยผู้รู้ด้านนั้น หนังสือจะบอกว่าพิมพ์ปีไหนเก่าหรือใหม่ พิมพ์ครั้งที่เท่าไร บอกสำนักพิมพ์ และสถานที่พิมพ์

2. คำนำ บอกความมุ่งหมาย หรือวัตถุประสงค์เอาไว้ สาระสำคัญของเรื่องประโยชน์ที่ผู้เขียนคาด

ว่าจะได้รับ

3. สารบัญ ก่อนอ่านเนื้อเรื่อง ควรอ่านเสียก่อน เพื่อทราบขอบเขตของหนังสือว่าต่อเนื่องกันอย่าง

ไร ผู้เขียนทำสารบัญอย่างละเอียดเพียงไร ผู้อ่านสามารถทราบขอบเขตของหนังสือและเนื้อหาสาระของหนังสือได้ชัดเจนขึ้น

4. ดัชนี จะแสดงรายละเอียดต่าง ๆ ซึ่งกล่าวไว้ในหนังสือเรื่องนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรใคร ที่

ไหน อย่างไร โดยเรียงลำดับเรื่องตามด้วยพยัญชนะ

5. บรรณานุกรม คือรายชื่อหนังสือที่ผู้เขียน ได้ใช้ประกอบในการเขียนหนังสือนั้นในรายการ

บรรณานุกรม แต่ละรายการจะให้ชื่อผู้แต่ง ชื่อหนังสือ สำนักพิมพ์ ปีที่พิมพ์ และบางทีอาจจะมีบรรณนิทัศน์คือ เนื้อเรื่องย่อ ๆ ของหนังสือสัก 3 – 4 แต่ละรายการนี้ผู้เขียนจะนำมารวมกันแล้วเรียงลำดับตามพยัญชนะชื่อผู้แต่ง มีประโยชน์สำหรับผู้อ่านที่สนใจจะอ่านเรื่องทำนองนั้นอีกก็ละเลือกหนังสือได้ทันทีจากรายการในบรรณานุกรมนั้น

วิจารณ์หนังสือ

1. เพื่อเสนแนะหนังสือที่ควรซื้อ หรือควรอ่าน และเพื่อหลีกเลี่ยงการซื้อหนังสือที่ไม่เหมาะสม

หรือไม่มีคุณค่าพอ

2. นำหนังสือที่อาจสนองความต้องการของผู้อ่านให้เข้ามาสู่ความสนใจ

3. เพื่อแสดงให้เห็นว่าหนังสือนั้น ๆ ควรซื้อให้เพิ่มจำนวนฉบับขึ้น

การวิจารณ์หนังสือแบ่งออกได้เป็น 2 ชนิด คือ

1. วิจารณ์ปากเปล่า จุดประสงค์ เพื่อชักชวนให้อ่านหนังสือเล่มนั้น หรือชักจูงใจซื้อหรือไม่ซื้อ

2. วิจารณ์ด้วยการเขียนสังเขปเรื่องโดยย่อ จุดมุ่งหมายเพื่อแนะนำหนังสือที่ควรซื้อหรือหลีกเลี่ยง

หนังสือที่ไม่ควรซื้อเท่านั้น

การวิจารณ์ด้วยปากเปล่านั้น ถ้าจุดมุ่งหมายเพื่อแนะให้ซื้อ หรือไม่ให้ซื้อก็จะเป็นการวิจารณ์สั้น ๆ

เพียง 5 – 10 นาที โดยหยิบยกเอาแต่จุดดี หรือข้อเสียมาชี้ให้เห็น แต่ถ้าเป็นการวิจารณ์เพื่อเรียกร้องให้อ่านจะต้องใช้เวลามากกว่านั้น และต้องการศิลปะในการวิจารณ์มากกว่านั้น

หลักการวิจารณ์หนังสือ

1. การดำเนินเรื่อง ชวนอ่าน ดำเนินการเป็นจังหวะเกี่ยวพันกัน มีต้น มีปลาย มีข้อปมชวนให้คิด

2. ถ้าเป็นนวนิยาย เค้าโครงเรื่องแปลกชวนให้ติดตามอ่าน และมีจุดยอดของเรื่อง

3. การบรรยายเข้าถึงเนื้อหา และเหมาะสมแก่สภาพการณ์ของเรื่องนั้น

4. ความงดงามของภาษา มีคุณค่า ความงามทางวรรณคดีแฝงอยู่

5. มีเนื้อหาและหลักสำคัญอันเป็นจุดเด่นหรือเป็นจุดยืนเรื่องของหนังสือนั้น ๆ

6. ได้เหลือสิ่งใดไว้ให้ผู้อื่นคิดบ้างเมื่ออ่านหนังสือจบแล้ว หรือถ้าเป็นหนังสือวิชาการผู้อ่านได้ข้อ

เท็จจริง หรือหลักวิชาดังต้องการหรือไม่

7. มีคุณลักษณะพิเศษอะไร ในหนังสือเล่มนั้นบ้าง

8. วางใจเป็นกลางขณะวิจารณ์

9. หนังสือนั้นชวนให้เบื่อ หรือว่าโลดโผน ตื่นเต้นจนเกินไป