El Burgo Ranero - Mansilla de las Mulas

7 mei 2008

Na een geweldige nachtrust op ons kamertje staan we weer om 6:30 u op. Een uurtje later zijn we weg. Het is bewolkt, en het ziet er uit als of het gaat regenen.

Maar nee, het blijft droog. De zonnestralen doen pogingen om door het wolkendek te breken. De weg is net zo eentonig als gisteren. Maar we lopen nu niet op het pad maar op de verharde weg. Dat is toch prettiger. Jack voelt zich wat beter dan gisteren. De enige afwisseling die we vandaag krijgen is dat we af en toe een trein zien. In het dorpje Reliegos pauzeren we bij een bar. De barkeeper is verzot op Elvis muziek en laat dat ook blijken. Inmiddels is het zonnig en heet geworden.

In deze streek zien we regelmatig ondergrondse huisjes, te herkennen aan de schoorstenen die uit de grond steken. De deuren aan de straatzijde zijn te bereiken via een trap die omlaag loopt. We zien ook "adobe huisjes", huisjes die vroeger van rode leem gemaakt werden. Ze lijken een beetje op de vakwerkhuisjes in Zuid-Limburg, alleen zijn die veelal wit geschilderd.

Kort na de middag bereiken we Mansilla de las Mulas, een leuk oud historisch plaatsje met een middeleeuwse stadsmuur.

Als we de herberg gevonden hebben, die een mooie binnenplaats heeft, blijkt Jack zijn vermoeden waarheid. Een flinke grote blaar op zijn rechter dikke teen. Het is druk in de herberg, ook het Franse gezelschap, waarvan een dame slecht loopt, logeert hier. We maken een kleine wandeling door het stadje. Als we terug zijn roept de Duitse hospilatero Jack bij zich en doet een soort handoplegging op de zere knie. Het voelt wel warm aan, maar of het helpt? Jack signaleert niet echt een verbetering, maar uiteraard is het goed bedoeld en je weet maar nooit. De goede man adviseert ons om de bus te nemen en alleen de laatste 100 km vanaf Sarria te lopen. De andere kilometers kunnen we in Nederland lopen, zegt hij: " Ihr habt doch das Pieterpad". Maar in Nederland is geen Camino Francés, dat gaan we dus absoluut niet doen. Als we het niet redden komen we een keer terug om het laatste stuk te lopen. Hij oogt behoorlijk boos, als we laten merken dat we door willen lopen.

’s Avonds gaan we eten in een restaurant vlak bij de herberg. Als we weer teruglopen naar de herberg zien we dat het geregend heeft. Op de slaapzaal vertelt de Franse dame die slecht ter been is ( ook vanwege knieklachten) dat zij zich aanzienlijk beter voelt na die “handoplegging” van de hospilatero. Dat is dan heel mooi voor haar.

Lees verder Mansilla de las Mulas - León