Babylon, counterfeit Church -
Babylon, vervalste Kerk

The prophecies of Isaiah, Jeremiah, Daniel and the Apocalypse concerning Babylon had a very limited fulfilment upon the ancient, literal city.

Those of the Apocalypse were written centuries after literal Babylon was laid in ruins. Therefore, it is clear that the special reference of all the prophets is to something of which the ancient literal Babylon was an illustration. As the prophecies of Isaiah and Jeremiah concerning Babylon’s downfall were accomplished upon the literal city, it became in its downfall, as well as in its character, an illustration of the great city to which the Revelator points in the symbolic language of the Apocalypse (Chapters 17 and 18), and to which chiefly the other prophets refer.

What today is known as Christendom (against Christianity) is the antitype of ancient Babylon. Therefore, the solemn warnings and predictions of the prophets against Babylon–Christendom–are matters of deepest concern to the present generation. Though various other symbolic names, such as Edom, Ephraim, Ariel, etc., are in the Scriptures applied to Christendom, the term "Babylon" is the one most frequently used. Its significance, confusion, is remarkably appropriate.

How do we recognize Babylon?

The Revelator intimated that it would not be difficult to discover this great mystical city. Her name is in her forehead—that is, she is prominently marked. We cannot fail to see her unless we shut our eyes and refuse to look.

“ And upon her forehead a name written: MYSTERY: BABYLON THE GREAT, THE MOTHER OF THE HARLOTS AND THE DISGUSTING THINGS OF THE EARTH.” (Re 17:5 mhm)

De profetieën van Jesaja, Jermia (Jeremias) , Daniël en de Apocalyps betreffende Babylon hadden een zeer beperkte vervulling in de oude, letterlijke stad.

Die van de Apocalyps zijn geschreven eeuwen nadat Babylon letterlijk in puin was gelegd. Daarom is het duidelijk dat de speciale verwijzing van alle profeten naar iets is waarvan het oude letterlijke Babylon een illustratie was. Toen de profetieën van Jesaja en Jeremia aangaande Babylons ondergang werden vervuld over de letterlijke stad, werd ze zowel in haar ondergang als in haar karakter, een illustratie van de grote stad waarnaar de Openbaarder verwijst in de symbolische taal van de Apocalyps (hoofdstukken 17 en 18), en waarnaar voornamelijk de andere profeten verwijzen.

Wat tegenwoordig bekend staat als het Christendom (tegenover de christenheid), is het tegenbeeld van het oude Babylon. Daarom de plechtige waarschuwingen en voorspellingen van de profeten tegen Babylon - het christendom - zijn zaken die de huidige generatie het meest zorgen baren. Hoewel verschillende andere symbolische namen, zoals Edom, Efraïm, Ariel, enz., In de Schrift worden toegepast op het christendom, wordt de term "Babylon" het meest gebruikt. Zijn betekenis, verwarring, is opmerkelijk toepasselijk.

Hoe herkennen we Babylon?

De Openbaarder liet doorschemeren dat het niet moeilijk zou zijn om deze grote mystieke stad te ontdekken. Haar naam staat op haar voorhoofd - dat wil zeggen, ze is duidelijk gemarkeerd. We kunnen niet anders dan haar zien, tenzij we onze ogen sluiten en weigeren te kijken.

“en op haar voorhoofd stond een naam met een geheime betekenis: ‘Het grote Babylon, moeder van alle hoeren en van alle gruwelijkheden ter wereld’.” (Opb 17:5 NBV)

The name originated with the frustrating of the plan for the great tower, called Babel (confusion), because there God confounded human speech. Native etymology made the name Babil, which, instead of being reproachful, and a reminder of the Lord’s displeasure, signified to them "the gate of God."

The city of Babylon attained a position of prominence and affluence as a capital of the great Babylonian empire, and was called "the golden city," "the glory of kingdoms, and the beauty of Chaldees’ excellency." Isa. 13:19; 14:4

De naam is ontstaan ​​met het frustreren van het plan voor de grote toren, genaamd Babel (verwarring), omdat God daar de menselijke spraak verwarde. Inheemse etymologie maakte de naam Babil, die, in plaats van verwijtend te zijn en een herinnering aan het ongenoegen van de Heer, voor hen 'de poort van God' betekende.

De stad Babylon verwierf een prominente en welvarende positie als hoofdstad van het grote Babylonische rijk, en werd "de gouden stad", "de glorie van koninkrijken en de schoonheid van Chaldeeën" genoemd. Jes. 13:19; 14: 4

"That great city" (Rev. 17:1-6), Babylon, is described as a harlot, a fallen woman (an apostate church — the true Church is a virgin). Babylon is exalted to power and dominion, and backed, to a considerable degree, by the kings of the earth, the civil powers, which are all more or less intoxicated with her spirit and doctrine.

The apostate church lost her virgin purity. Instead of waiting, as an espoused and chaste virgin, for exaltation with the heavenly Bridegroom, she associated herself with the kings of the earth. The apostate church prostituted her virgin purity — both of doctrine and character — to suit the world’s ideas. In return she received, and now to some extent exercises, a present dominion, in large measure by their support, direct and indirect.

This unfaithfulness to the Lord, whose name she claims, and to her high privilege to be the "chaste virgin" espoused to Christ, is the occasion of the symbolic appellation, "harlot." Her influence as a religious empire, full of inconsistency and confusion, is symbolically represented under the name Babylon, which, in its widest sense, as symbolized by the Babylonian empire, we promptly recognize to be Christendom. In its more restricted sense, as symbolized by the ancient city, we recognize Babylon to be the nominal Christian Church.

"Die grote stad" (Openb. 17: 1-6), Babylon, wordt beschreven als een hoer, een gevallen vrouw (een afvallige kerk - de ware kerk is een maagd). Babylon wordt tot macht en heerschappij verheven, en in aanzienlijke mate gesteund door de koningen van de aarde, de burgerlijke machten, die allemaal min of meer bedwelmd zijn door haar geest en leer.

De afvallige kerk verloor haar maagdelijke reinheid. In plaats van als een ondertrouwde en kuise maagd te wachten op de verhoging bij de hemelse Bruidegom, sloot ze zich aan bij de koningen van de aarde. De afvallige kerk prostitueerde haar maagdelijke zuiverheid - zowel van leer als karakter - om aan te sluiten bij de ideeën van de wereld. In ruil daarvoor ontving ze, en oefent nu tot op zekere hoogte een huidige heerschappij, grotendeels door hun directe en indirecte steun.

Deze ontrouw jegens de Heer, wiens naam ze claimt, en vanwege haar grote voorrecht om de "kuise maagd" te zijn die aan Christus is gehecht, is de aanleiding voor de symbolische benaming "hoer". Haar invloed als religieus rijk, vol inconsistentie en verwarring, wordt symbolisch voorgesteld onder de naam Babylon, die, in de ruimste zin, zoals gesymboliseerd door het Babylonische rijk, wij prompt erkennen als het christendom. In zijn beperktere zin, zoals gesymboliseerd door de oude stad, erkennen we dat Babylon de christelijke kerk in naam is.

Chaste virgin

The faithful church is spoken of as a chaste "virgin" engaged to the lord, eagerly awaiting the return of her heavenly bridegroom (2 Cor. 11:2; Matt. 25:1-13). After the lord's return, the marriage takes place and only then does the bride (faithful church) and the bridegroom (Jesus Christ) set up the Kingdom of God on earth (Rev. 19:7; 21:1-5; 22:17). Conversely, Revelation 17:1-5 symbolically describes a woman who is called "the mother of harlots" because she "committed fornication" with "the kings of the earth." This fornication is symbolic of a scripturally unlawful union with the governments of the world. This woman is not symbolic of individual Christians, but of a religious organization that did not wait for the bridegroom's return and the marriage. Rather, she broke her vows of engagement to Christ by uniting with the kings (governments) of the world to set up the counterfeit Kingdom of God before the Bridegroom's return. This is spiritual harlotry in God's sight. And if there is a "mother of harlots," there are also daughters.

Kuise maagd

Over de getrouwe kerk wordt gesproken als een kuise "maagd" die verloofd is met de heer, reikhalzend uit naar de terugkeer van haar hemelse bruidegom (2 Kor. 11: 2; Matt. 25: 1-13). Na de terugkeer van de heer vindt het huwelijk plaats en pas dan richten de bruid (trouwe kerk) en de bruidegom (Jezus Christus) het Koninkrijk van God op aarde op (Openb. 19: 7; 21: 1-5; 22:17). Omgekeerd beschrijft Openbaring 17: 1-5 symbolisch een vrouw die "de moeder van hoeren" wordt genoemd omdat ze "hoererij bedreef" met "de koningen der aarde". Deze hoererij staat symbool voor een schriftuurlijk onwettige verbintenis met de regeringen van de wereld. Deze vrouw staat niet symbool voor individuele christenen, maar van een religieuze organisatie die niet wachtte op de terugkeer van de bruidegom en het huwelijk. In plaats daarvan brak ze haar geloften van verloving met Christus door zich te verenigen met de koningen (regeringen) van de wereld om het nagemaakte Koninkrijk van God op te richten voordat de Bruidegom terugkeerde. Dit is geestelijke hoererij in Gods ogen. En als er een "moeder van hoeren" is, zijn er ook dochters.

Archbishop Pio Lashi said: "It was a very complex situation But I told Vernon, 'Listen to the Holy Father [Pope]. We have 2,000 years' experience at this.'"

This quotation refers to the Vatican's experience of 2,000 years influencing and manipulating governments. Two thousand years is a bit presumptuous. It was not until 533 C.E. that the Bishop of Rome was recognized by the Emperor Justinian as the head or Pope of the Church of the Roman Empire. After 539 C.E. the Pope of Rome exercised temporal power over Rome and its environs. In 744 C.E. Emperor Charlemagne made the Pope ruler of much of Italy. In 800 C.E. Papacy was officially recognized as the Kingdom of God when Charlemagne had Pope Leo III crown him Emperor of the Western Empire and/or Holy Roman Empire.

For centuries this Papal counterfeit Kingdom of God held the masses in chains of superstition and crowned and uncrowned kings and emperors.

Aartsbisschop Pio Lashi zei: "Het was een zeer complexe situatie, maar ik zei tegen Vernon: 'Luister naar de Heilige Vader [paus]. We hebben hier 2000 jaar ervaring mee.'"

Dit citaat verwijst naar de 2000 jaar ervaring van het Vaticaan met het beïnvloeden en manipuleren van regeringen. Tweeduizend jaar is een beetje aanmatigend. Pas in 533 G.T. werd de bisschop van Rome door keizer Justinianus erkend als het hoofd of de paus van de Kerk van het Romeinse Rijk. Na 539 G.T. oefende de paus van Rome tijdelijke macht uit over Rome en zijn omgeving. In 744 G.T. stelde keizer Karel de Grote de paus aan als heerser over een groot deel van Italië. In 800 G.T. werd het pausdom officieel erkend als het koninkrijk van God toen Karel de Grote paus Leo III hem tot keizer van het Westelijke Rijk en / of het Heilige Roomse Rijk liet kronen.

Eeuwenlang hield dit pauselijke namaakrijk van God de massa in ketens van bijgeloof en gekroonde en ongekroonde koningen en keizers.

Luther and other reformers identified the Papacy as the "little horn of Daniel 7 & 8 and the antichrist beast of Revelation 13." ^{[Lutheran World, September, 1960, pp. 128-129. ]} The civil power of Papacy was relatively unchallenged until Napoleon downgraded the Papacy in 1799. Later in the 1870's with the unification of Italy, Victor Emmanuel liberated the Papal States leaving the Pope Vatican City. Then the Marxist philosophy of Communism eclipsed Papacy's influence after 1917.

Luther en andere hervormers identificeerden het pausdom als de "kleine hoorn van Daniël 7 & 8 en het antichristelijke beest van Openbaring 13". ^{[Lutheran World, September, 1960, pp. 128-129. ]} De burgerlijke macht van het pausdom was relatief onbetwist totdat Napoleon het pausdom in 1799 degradeerde. Later in de jaren 1870 met de eenwording van Italië, bevrijdde Victor Emmanuel de pauselijke staten en verliet de paus Vaticaanstad. Toen verduisterde de marxistische filosofie van het communisme de invloed van het pausdom na 1917.

In the Reagan-Pope John Paul battle against communism, Papacy might look like "Mr. Clean" compared to Communism. But look at another scenario recorded in Paul I. Murphy's book, La Popessa. In Munich in 1919 Adolf Hitler's nationalism was born. Archbishop Pacelli, later to become Pope Pius XII, already lived in fear of atheistic communism because of its professed aim to annihilate Catholicism. He presented Hitler with a large amount of Church money to "help his small, struggling band of anti-communists. 'Go quell the devil's works,' Pacelli told Hitler." ^{[Paul I. Murphy, La Popessa, Warner Books (N.Y. 1980), p. 52 ]}

In 1933 Pope Pius XI signed a concordat with Hitler. "It ordered the Holy See's clergy to swear fealty to Hitler and the Nazi-German's Third Reich. It further ordered that prayers be said publicly for the Fuhrer and Germany by Catholic bishops and priests. The Church, in effect, pledged never to oppose Hitler's dictatorship." A similar pact, the Lateran Treaty, was signed with Mussolini. The Papacy considered the Nazis and Fascists as their best defence against communism. ^{[Paul I. Murphy, La Popessa, Warner Books (N.Y. 1980), p. 198]}

In German Catholics and Hitler's Wars, by Gordan Zahn, the author, a Catholic sociologist and professor of sociology at Loyola University, explains that almost all German Catholics completely supported Hitler's wars of raw aggression and ruthless conquest because of formal direction given by Catholic Church leaders and the Catholic press. ^{[German Catholics and Hitler's Wars by Gordon Zahn, Sheed and Ward—New York, 1962, p.56. ]}

In late 1942 the Vatican learned of the Holocaust but chose to remain silent so as not to offend Hitler. ^{[Murphy, pp. 193-202. ]} Rev. 17:1-5 shows a church system that continued to unite with the governments of Europe and calls it harlotry.

There is a current demand that the Vatican open its files on its post-war activities to probe whether the "escaping Nazis 'had many protectors in the Vatican,' where prelates hope they would be useful allies in the coming fight against communism." ^{[Star Ledger, February 21, 1992. ]}

In de strijd van Reagan en paus Johannes Paulus tegen het communisme, zou het pausdom eruit kunnen zien als "Mr. Clean" vergeleken met het communisme. Maar kijk eens naar een ander scenario dat is vastgelegd in het boek van Paulus I. Murphy, La Popessa. In München werd in 1919 het nationalisme van Adolf Hitler geboren. Aartsbisschop Pacelli, later paus Pius XII, leefde al in angst voor het atheïstische communisme vanwege zijn beleden doel om het katholicisme te vernietigen. Hij gaf Hitler een grote hoeveelheid geld van de kerk om "zijn kleine, worstelende groep anticommunisten te helpen." Ga de werken van de duivel onderdrukken ", zei Pacelli tegen Hitler." ^{[Paul I. Murphy, La Popessa, Warner Books (N.Y. 1980), p. 52 ]}

In 1933 tekende paus Pius XI een concordaat met Hitler. "Het beval de geestelijkheid van de Heilige Stoel om trouw te zweren aan Hitler en het Nazi-Duitslands Derde Rijk. Het beval verder dat er in het openbaar gebeden voor de Führer en Duitsland zouden worden uitgesproken door katholieke bisschoppen en priesters. De kerk beloofde in feite nooit tegen Hitler's dictatuur te zijn." Een soortgelijk pact, het Verdrag van Lateranen, was ondertekend met Mussolini. Het pausdom beschouwde de nazi's en fascisten als hun beste verdediging tegen het communisme. ^{[Paul I. Murphy, La Popessa, Warner Books (N.Y. 1980), p. 198]}

In German Catholics and Hitler's Wars, door Gordan Zahn, legt de auteur, een katholieke socioloog en hoogleraar sociologie aan de Loyola University, uit dat bijna alle Duitse katholieken Hitler's oorlogen van ruwe agressie en meedogenloze verovering volledig steunden vanwege de formele leiding van katholieke kerkleiders en de katholieke pers. ^{[German Catholics and Hitler's Wars by Gordon Zahn, Sheed and Ward—New York, 1962, p.56. ]}

Eind 1942 hoorde het Vaticaan van de Holocaust, maar koos ervoor om te zwijgen om Hitler niet te beledigen. ^{[Murphy, pp. 193-202. ]} Openbaring 17: 1-5 toont een kerksysteem dat zich bleef verenigen met de regeringen van Europa en noemt het hoererij.

Er is een huidige eis dat het Vaticaan zijn dossiers over zijn naoorlogse activiteiten opent om te onderzoeken of de 'ontsnappende nazi's' veel beschermers in het Vaticaan hadden ', waar prelaten hopen dat ze nuttige bondgenoten zullen zijn in de komende strijd tegen het communisme. ^{[Star Ledger, February 21, 1992. ]}

With the collapse of Communism, seemingly the crusade of Reagan and Pope Paul was accomplished. But the Vatican had a secret agenda unknown to Reagan. The fall of "that evil empire" was only the beginning of this agenda.

Pope John Paul II revealed the Vatican's complete agenda in a statement on April 21, 1990, "A united Europe is no longer a dream. It is not utopian memory from the middle ages [emphasis added]. The events that we are witnessing show that this goal can be reached." ^{[New York Times, April 23, 1990. ]}

The Pope wants to revive the Holy Roman Empire of the Middle Ages when no one dared question the Papacy's claim to be the Kingdom of God on earth. That glorious hour of Papal Rome was written in blood. Historians call it the Dark Ages. (Early Middle ages)

A controversial book, The Keys of this Blood—Pope John Paul II Versus Russia and the West for Control of the New World Order was written by Dr. Malachi Martin, a Vatican insider, friend and advisor to Pope John Paul. Martin, a priest who writes from a Catholic perspective, credits the Pope for coining the phrase,

"New World Order"

— before President Bush.

Met de ineenstorting van het communisme leek de kruistocht van Reagan en paus Paulus te zijn volbracht. Maar het Vaticaan had een geheime agenda die Reagan niet kende. De val van "dat kwaadaardige rijk" was slechts het begin van deze agenda.

Paus Johannes Paulus II onthulde de volledige agenda van het Vaticaan in een verklaring op 21 april 1990: "Een verenigd Europa is niet langer een droom. Het is geen utopische herinnering uit de middeleeuwen [nadruk toegevoegd]. De gebeurtenissen waarvan we getuige zijn, laten zien dat dit doel kan worden bereikt. " ^{[New York Times, April 23, 1990. ]}

De paus wil het Heilige Roomse Rijk van de Middeleeuwen doen herleven toen niemand de bewering van het pausdom als het Koninkrijk van God op aarde in twijfel durfde te trekken. Dat glorieuze uur van pauselijk Rome was in bloed geschreven. Historici noemen het de donkere middeleeuwen (Vroege middeleeuwen).

Een controversieel boek, The Keys of this Blood—Pope John Paul II Versus Russia and the West for Control of the New World Order (De sleutels van dit bloed - paus Johannes Paulus II versus Rusland en het Westen voor controle over de nieuwe wereldorde), werd geschreven door Dr. Malachi Martin, een insider van het Vaticaan, vriend en adviseur van paus Johannes Paulus. Martin, een priester die vanuit een katholiek perspectief schrijft, crediteert de paus voor het bedenken van de uitdrukking:

"New World Order"

- vóór president Bush.