Assembling of Ourselves -
Samenkomen van onszelf

“Let us not give up meeting together, as some are in the habit of doing, but let us encourage one another—and all the more as you see the Day approaching.” (Heb 10:25 NIV)

The Greek word for “church” is “ecclesia” and, according to its most basic context, it means “assembly”. It is a combination of two separate words (ek, “out of,” and klesis, “a calling” – from kaleo, “to call”) meaning “a calling from out of.” This coincides with the lord’s directive, which Paul reminded the Corinthian believers of (notice how God describes His temple):

“16 What agreement is there between the temple of God and idols? For we are the temple of the living God. As God has said: "I will live with them and walk among them, and I will be their God, and they will be my people." 17 "Therefore come out from them and be separate, says the Lord. Touch no unclean thing, and I will receive you." 18 "I will be a Father to you, and you will be my sons and daughters, says the Lord Almighty."” (2Co 6:16-18 NIV)

– And what union can there be between God’s temple and idols? For WE are the temple of the living God. As God said:

“I will live in them and walk among them. I will be their God, and they will be my people. Therefore, come out from them and separate yourselves from them, says the Lord. Don’t touch their filthy things, and I will welcome you. And I will be your Father, and you will be my sons and daughters, says the Lord Almighty.”

In the articles about Babylon we have given you an idea about what went wrong in Christianity and how Christendom brought error and a counterfeit church. We in the follow-up article showed how God wants us to go out of those who do not worship Him in the right way. God is calling to go away from Babylon, and people should choose to go on the narrow path to the narrow gate to be able to enter the Kingdom of God and not to miss it.

God has called us out of the world unto Himself – into His Assembly. This is the “Church” (according to its true biblical meaning)! We, indeed, are the “called out ones“. However, even the word “church” itself is really a poor term to use if we want to be technically accurate about things.

The word church has no literal derivative in the original text of Scripture. It was added by translators hundreds of years after the New Testament was written. Believe it or not, neither Jesus nor any of the apostles ever used it with respect to God’s people! The English word “church” is presumed to come from a Greek word that, also itself, is never even used one time in all of Scripture! Here we have an example of translators modifying the text to make it seem to align better with the religious tradition of men rather than trying to convey the literal intended meaning.

The word “church” naturally tends to draw the reader’s thoughts to religious structure and form rather than organic spiritual life.

When the King James Version of the Bible was created, James actually instructed the translators (through a bishop by the name of Robert Bancroft) not to change the word “church” to reflect its actual meaning (something William Tyndale had already done in his translation of the New Testament years before).
This truly is not a conspiracy theory, this is documented history! The Bishop, with the King’s approval, devised 15 rules which the translators were ordered to abide by in their development of what has come to be known as “the Authorized Version”, one of which was this rule not to tamper with the old ecclesiastical terms (i.e. church). Again, this is historical fact.

“The Old Ecclesiastical Words to be kept, viz. the Word Church not to be translated Congregation, etc.” (A Brief History of English Bible Translations by Dr. Laurence M. Vance)

Many have reasonably presumed that the conveyed purpose for the King’s Bible was to establish a trustworthy translation of God’s Word in the people’s language so that they would no longer be subjected to the religious manipulation wrought by the Roman papacy. While this purpose was indeed conveyed by a number of proponents of the work, it may be ironic that the very same authors of this work also sought to manipulate the masses by limiting the common man’s understanding of the text in specific places, thus compounding the notion of essential religious centrality; i.e. the mindset that presumes the establishment of organized religion (and its hierarchy of leaders) is intended to be embraced as the most dominant, essential feature of Christianity (when, in fact, it really has nothing to do with it at all).

In case someone might presume otherwise, it should be stated that the King James’ Version of the Bible was not the first English translation. The Bible had already been translated into English in previous times. In fact most of the KJV was copied exclusively from prior English translations.

It is a well known fact among many scholars that King James was not a fan of the Bible translation most popular in his day known as the Geneva Bible. There were two major reasons for this. One, because of the Geneva Bible’s Calvinistic leanings and, two, the Geneva Bible had marginal notes to help explain certain texts and some of these notes challenged his view of what he believed to be the divine right of kings to govern the church and stand as its head.
James saw the Geneva Bible as a threat to his lordship over the church and this no doubt fueled much of his ambition to create a Bible version that was officially “authorized” by the king himself.

James also used William Tyndale’s version heavily (which is where most of the poetic styling of the KJV comes from), but replaced virtually every reference to organic fellowship and horizontal leadership (as the original language of the Greek presents) and instead kept the old ecclesiastical terminology.

“en in plaats van weg te blijven van onze samenkomsten, zoals sommigen doen, elkaar juist bemoedigen, en dat des te meer naarmate u de dag van zijn komst ziet naderen.” (Heb 10:25 NBV)

Het Griekse woord voor "kerk" is "ecclesia" en, volgens de meest fundamentele context, betekent het "vergadering". Het is een combinatie van twee afzonderlijke woorden (ek, "uit" en klesis, "een roeping" - van kaleo, "een roepen uit") wat "een roeping van buiten" betekent. Dit valt samen met de richtlijn van de heer, waar Paulus de gelovigen in Korinthe aan herinnerde (merk op hoe God Zijn tempel beschrijft):

“16 Wat heeft de tempel van God met afgoden te maken? Wijzelf zijn de tempel van de levende God, zoals God heeft gezegd: ‘Ik zal bij hen wonen en in hun midden verkeren, ik zal hun God zijn en zij mijn volk. 17 Daarom zegt de Heer: Ga weg bij de ongelovigen, zonder je van hen af en raak niets aan dat onrein is. Dan zal ik jullie aannemen 18 en jullie vader zijn, en jullie mijn zonen en dochters-zegt de almachtige Heer.’” (2Co 6:16-18 NBV)

- En welke vereniging kan er zijn tussen Gods tempel en afgoden? Want WIJ zijn de tempel van de levende God. Zoals God zei:

“Ik zal in hen wonen en onder hen wandelen. Ik zal hun God zijn, en zij zullen mijn volk zijn. Ga daarom bij hen vandaan en scheid u van hen af, zegt de Heer. Raak hun smerige dingen niet aan, en ik zal je verwelkomen. En Ik zal je Vader zijn, en jullie zullen mijn zonen en dochters zijn, zegt de Almachtige Heer. '

In de artikelen over Babylon hebben we je een idee gegeven van wat er mis ging in de christenheid en hoe het christendom dwaling en een vervalste kerk bracht. In het vervolgartikel lieten we zien hoe God wil dat we weggaan uit degenen die Hem niet op de juiste manier aanbidden. God roept om weg te gaan uit Babylon, en mensen zouden ervoor moeten kiezen om op het smalle pad naar de nauwe poort te gaan om het Koninkrijk van God binnen te gaan en het niet te missen.

God heeft ons uit de wereld tot Zichzelf geroepen - in Zijn gemeente. Dit is de "Kerk" (volgens de ware Bijbelse betekenis)! Wij zijn inderdaad de "uitgeroepenen". Maar zelfs het woord 'kerk' zelf is echt een slechte term om te gebruiken als we technisch accuraat willen zijn over dingen.

Het woord kerk heeft geen letterlijke afgeleide in de oorspronkelijke tekst van de Schrift. Het werd honderden jaren nadat het Nieuwe Testament was geschreven door vertalers toegevoegd. Geloof het of niet, maar noch Jezus, noch een van de apostelen heeft het ooit gebruikt met betrekking tot Gods volk! Aangenomen wordt dat het Engelse woord 'kerk' afkomstig is van een Grieks woord dat ook zelf zelfs nooit één keer gebruikt wordt in de hele Schrift! Hier hebben we een voorbeeld van vertalers die de tekst hebben aangepast om deze beter te laten aansluiten bij de religieuze traditie van mensen in plaats van te proberen de letterlijk bedoelde betekenis over te brengen.

Het woord 'kerk' heeft van nature de neiging om de gedachten van de lezer naar religieuze structuur en vorm te trekken in plaats van naar organisch geestelijk leven.

Toen de King James Version van de Bijbel werd gemaakt, droeg James de vertalers in feite op (via een bisschop met de naam Robert Bancroft) om het woord "kerk" niet te veranderen om de werkelijke betekenis ervan weer te geven (iets wat William Tyndale al jaren eerder had gedaan in zijn vertaling van het Nieuwe Testament).
Dit is echt geen complottheorie, dit is gedocumenteerde geschiedenis! De bisschop, met goedkeuring van de koning, bedacht 15 regels die de vertalers moesten naleven bij hun ontwikkeling van wat bekend is geworden als "de geautoriseerde versie", een daarvan was deze regel om niet te knoeien met de oude kerkelijke termen (dwz kerk). Nogmaals, dit is een historisch feit.

'De oude kerkelijke woorden die moeten worden bewaard, nl. het woord Kerk niet te vertalen Congregatie, etc. " (Een korte geschiedenis van Engelse bijbelvertalingen door Dr. Laurence M. Vance)

Velen hebben redelijkerwijs aangenomen dat het overgebrachte doel van de Koningsbijbel was om een ​​betrouwbare vertaling van Gods Woord in de taal van het volk tot stand te brengen, zodat ze niet langer zouden worden onderworpen aan de religieuze manipulatie die door het Romeinse pausdom werd bewerkstelligd. Hoewel dit doel inderdaad werd overgebracht door een aantal voorstanders van het werk, is het wat ironisch dat dezelfde auteurs van dit werk ook probeerden de massa te manipuleren door het begrip van de gewone man van de tekst op specifieke plaatsen te beperken, waardoor het idee van essentiële religieuze centraliteit werd versterkt; d.w.z. de mentaliteit die de oprichting van georganiseerde religie veronderstelt (en haar hiërarchie van leiders) die bedoeld is om te worden omarmd als het meest dominante, essentiële kenmerk van het christendom (terwijl het er in feite helemaal niets mee te maken heeft).

Voor het geval iemand anders zou vermoeden, moet worden vermeld dat de King Jame's Version van de Bijbel niet de eerste Engelse vertaling was. De bijbel was al eerder in het Engels vertaald. In feite is het grootste deel van de KJV uitsluitend gekopieerd van eerdere Engelse vertalingen.

Het is een bekend feit onder veel geleerden dat King James geen fan was van de in zijn tijd meest populaire bijbelvertaling die bekend staat als de Genève Bijbel. Hiervoor waren twee belangrijke redenen. Ten eerste vanwege de calvinistische neigingen van de Geneefse Bijbel en de bijbel van Genève had kanttekeningen om bepaalde teksten te helpen verklaren, en sommige van deze aantekeningen daagden hem uit over wat hij geloofde als het goddelijke recht van koningen om de kerk te besturen en aan het hoofd te staan.
James zag de Genève-bijbel als een bedreiging voor zijn heerschappij over de kerk en dit voedde ongetwijfeld veel van zijn ambitie om een ​​Bijbelversie te maken die officieel 'geautoriseerd' was door de koning zelf.

James gebruikte ook veelvuldig de versie van William Tyndale (waar de meeste poëtische stijl van de KJV vandaan komt), maar verving vrijwel elke verwijzing naar organische gemeenschap en horizontaal leiderschap (zoals de oorspronkelijke taal van het Grieks presenteert) en behield in plaats daarvan de oude kerkelijke taal of ecclestiale terminologie.

Where we see this word “church” used in reference to believers, it is speaking of the Lord’s Church (his ek-klesis or ecclesia).

There are not many brides of Christ, there are not many bodies of Christ… There is only one.

Paul spoke concerning the Church with such incredible singularity. Additionally, we never see this word “ecclesia” used in terms of an organization or a building or a denomination – it always, ALWAYS, is a direct reference to the people of God, born into His Kingdom through Christ Jesus.

Paul wrote many letters to many people in different locations, but he spoke a singular message of there being only ONE BODY, which is the Lord’s Church. Therefore, it is not accurate to say that Paul necessarily wrote letters to “churches” but rather to the Church (Ecclesia) represented in a given city. Though our English and Dutch translations of the Bible virtually every use the word “churches” (plural), the Greek remains “ecclesia” singular! The only exception to this rule is when the author is speaking to communities of believers within a massive region (e.g. the “churches” in Asia). This can be difficult to grasp for many because of the damage that has already been done with the common understanding of the meaning of the word church.

There were seven cities in Asia, each one with a single, united community of believers in each city. Therefore the Scripture says, “to the churches in Asia”. This is a plural referencing a singular (for lack of a better way to describe it). Again, ONE body of Christ but identified as present in each city.

It is vital to understand these are NOT denominations (for even the very word denomination indicates division). There is no division in the true Church of Jesus Christ (1 Corinthians 1:10)!

It matters not whether you visit some designated structure or meeting place because the word “Church” (as it is used in Scripture) has nothing to do with a place, a building or an organization. It ONLY and ALWAYS has reference to PEOPLE.

Observe the following passages concerning the “oneness” of the Body (the church). Notice how SINGULAR these terms are in every group Paul preached to.

Ephesians 4:1-6 – Therefore I, a prisoner for serving the Lord, beg you to lead a life worthy of your calling, for you have been called by God. Be humble and gentle. Be patient with each other, making allowance for each other’s faults because of your love. Always keep yourselves united in the Holy Spirit, and bind yourselves together with peace. We are all ONE BODY, we have the same Spirit, and we have all been called to the same glorious future. There is only one Lord, one faith, one baptism, and there is only one God and Father, who is over us all and in us all and living through us all.

Ephesians 5:29-30 – No one hates his own body but lovingly cares for it, just as Christ cares for his body, which is the Church. And we are his body.

Colossians 1:18 – Christ is the head of the Church, which is his body. He is the first of all who will rise from the dead, so he is first in everything.

Romans 12:4-5 – Just as our bodies have many parts and each part has a special function, so it is with Christ’s body. We are all parts of His ONE BODY, and each of us has different work to do. And since we are all ONE BODY in Christ, we belong to each other, and each of us needs all the others.

Ephesians 1:21-23 – Now he is far above any ruler or authority or power or leader or anything else in this world or in the world to come. And God has put all things under the authority of Christ, and he gave him this authority for the benefit of the Church. And the Church is his body; it is filled by Christ, who fills everything everywhere with his presence.

Ephesians 4:15-16 – Instead, we will hold to the truth in love, becoming more and more in every way like Christ, who is the head of his body, the Church. Under his direction, the whole body is fitted together perfectly. As each part does its own special work, it helps the other parts grow, so that the whole body is healthy and growing and full of love.

The verses (like those mentioned above) are numerous and exceptionally clear! While as one body we have many parts, those individual parts are not defined by attendance of or joining some other separate church organization. Those “parts” are not “other church organizations“.

When someone speaks of getting one’s self into a church, what exactly are they suggesting? Are they suggesting that there is more than one church a person needs to “get into”?
The biblical fact is that once a person is joined to Christ he is a full participating member of the Church (the Ecclesia of God); which is the body of Christ. There is nothing else he need join. There is nothing else he can join.

There are “parts” but only ONE Church – and organizations are not those “parts”, neither are religious buildings those parts – PEOPLE ARE THOSE PARTS.

Waar we dit woord "kerk" zien dat wordt gebruikt in verwijzing naar gelovigen, spreekt het over de kerk van de Heer (zijn ek-klesis of ecclesia).

Er zijn niet veel bruiden van Christus, er zijn niet veel lichamen van Christus ... Er is er maar één.

Paulus sprak met zo'n ongelooflijke eigenheid over de kerk. Bovendien, zien we dit woord "ecclesia" nooit gebruikt worden in termen van een organisatie, een gebouw of een denominatie - het is altijd, ALTIJD, een directe verwijzing naar het volk van God, geboren in Zijn Koninkrijk door Christus Jezus.

Paulus schreef veel brieven aan veel mensen op verschillende locaties, maar hij sprak een bijzondere boodschap dat er maar ÉÉN LICHAAM is, dat is de kerk van de Heer. Daarom is het, niet juist om te zeggen dat Paulus noodzakelijkerwijs brieven aan "kerken" schreef, maar eerder aan de Kerk (Ecclesia) die in een bepaalde stad vertegenwoordigd is. Hoewel onze Engelse en Nederlandse vertalingen van de Bijbel vrijwel alle het woord 'kerken' (meervoud) gebruiken, blijft het Grieks "ecclesia" enkelvoud! De enige uitzondering op deze regel is wanneer de auteur spreekt tot gemeenschappen van gelovigen binnen een enorme regio (bijvoorbeeld de "kerken" in Azië). Dit kan voor velen moeilijk te bevatten zijn vanwege de schade die al is aangericht met het algemene begrip van de betekenis van het woord kerk.

Er waren zeven steden in Azië, elk met een enkele, verenigde gemeenschap van gelovigen in elke stad. Daarom zegt de Schrift: “aan de kerken in Azië”. Dit is een meervoud dat naar een enkelvoud verwijst (bij gebrek aan een betere manier om het te beschrijven). Nogmaals, EEN lichaam van Christus maar geïdentificeerd als aanwezig in elke stad.

Het is essentieel om te begrijpen dat dit GEEN denominaties zijn (want zelfs het woord denominatie duidt op verdeeldheid). Er is geen verdeeldheid in de ware Kerk van Jezus Christus (1 Korintiërs 1:10)!

Het maakt niet uit of je een bepaald bouwwerk of een ontmoetingsplaats bezoekt, want het woord "Kerk" (zoals het in de Schrift wordt gebruikt) heeft niets te maken met een plaats, een gebouw of een organisatie. Het heeft ALLEEN en ALTIJD een verwijzing naar MENSEN.

Let op de volgende passages over de "eenheid" van het lichaam (de kerk). Merk op hoe SPECIAAL deze termen zijn in elke groep waartegen Paulus predikte.

“1 Ik, die gevangen zit omwille van de Heer, vraag u dan ook dringend de weg te gaan die past bij de roeping die u hebt ontvangen: 2 wees steeds bescheiden, zachtmoedig en geduldig, en verdraag elkaar uit liefde. 3 Span u in om door de samenbindende kracht van de vrede de eenheid te bewaren die de Geest u geeft: 4 één lichaam en één geest, zoals u één hoop hebt op grond van uw roeping, 5 één Heer, één geloof, één doop, 6 één God en Vader van allen, die boven allen, door allen en in allen is.” (Efe 4:1-6 NBV)

“29 Niemand haat ooit zijn eigen lichaam, integendeel: men voedt en verzorgt het, zoals Christus de kerk, 30 want dat is zijn lichaam en wij zijn de ledematen.” (Efe 5:29-30 NBV)

“Hij is het hoofd van het lichaam, de kerk. Oorsprong is hij, eerstgeborene van de doden, om in alles de eerste te zijn:” (Col 1:18 NBV)

“4 Zoals ons ene lichaam vele delen heeft en die delen niet allemaal dezelfde functie hebben, 5 zo zijn we samen één lichaam in Christus en zijn we, ieder apart, elkaars lichaamsdelen.” (Ro 12:4-5 NBV)

“21 hoog boven alle hemelse vorsten en heersers, alle machten en krachten en elke naam die genoemd wordt, niet alleen in deze wereld maar ook in de toekomstige. 22 Hij heeft alles aan zijn voeten gelegd en hem als hoofd over alles aangesteld, voor de kerk, 23 die zijn lichaam is, de volheid van hem die alles in allen vervult.” (Efe 1:21-23 NBV)

“15 Dan zullen we, door ons aan de waarheid te houden en elkaar lief te hebben, samen volledig toe groeien naar hem die het hoofd is: Christus. 16 Vanuit dat hoofd krijgt het lichaam samenhang, en wordt het ondersteund en bijeengehouden door alle gewrichtsbanden. Ieder deel draagt naar vermogen bij tot de groei van het lichaam, dat zo zichzelf opbouwt door de liefde.” (Efe 4:15-16 NBV)

De verzen (zoals die hierboven genoemd) zijn talrijk en uitzonderlijk duidelijk! Hoewel we als één lichaam veel onderdelen hebben, worden die individuele onderdelen niet bepaald door het bijwonen van of lid worden van een andere afzonderlijke kerkorganisatie. Die "delen" zijn geen "andere kerkelijke organisaties".

Als iemand het heeft over zichzelf in een kerk krijgen, wat suggereren ze precies? Suggereren ze dat er meer dan één kerk is waar iemand 'binnen moet komen'?
Het Bijbelse feit is dat als iemand eenmaal met Christus is verbonden, hij een volledig deelnemend lid van de kerk is (de Ecclesia van God); dat is het lichaam van Christus. Er is niets anders waar hij mee moet doen. Er is niets anders waar hij lid van kan worden.

Er zijn "delen" maar slechts ÉÉN Kerk - en organisaties zijn niet die "delen", noch zijn religieuze gebouwen die delen - MENSEN ZIJN DIE ONDERDELEN.

“Let us therefore do all things as those who have Him dwelling in us, that we may be His temples, and He may be in us as our God, which indeed He is, and will manifest Himself before our faces. Wherefore we justly love Him.” – The Epistle of Ignatius to the Ephesians; Chapter 15 (30-107 A.D.).

“Rusticus, the perfect, said, ‘Where do you assemble?’ Justin Martyr replied, ‘Where each one chooses and is able. Do you imagine that we all meet in the very same place?’” – Martyrdom of the Holy Martyrs (160 A.D.)

“We assemble together with the same quietness with which we live as individuals.” – Mark Minucius Felix (200 A.D.)

“For where there are three persons – even if they are laity – there is a church.” – Tertullian (212 A.D.)

Thanks to the influence of the Greeks and the Romans (and eventually the Roman Catholic Church), we now have church buildings and they have become so adopted as a part of our religious culture that we actually have deceived ourselves to think they are necessary and biblical.
We falsely presume that true spiritual growth and fellowship cannot transpire without one of these “churches.” We even end up presuming that our religiously dedicated “church” buildings and programs are equivalent to the Church Christ shed His blood for! In fact, we treat both as one and the same!

As Christians we have been called out by God into His royal Assembly; His family.

For not only has God, in His Word, shown that we have been called out from among the world, but also even the RELIGIOUS world! In Jesus’ (and the apostles’) day it was the religious world of Judaism. Judaism was the epitome of organized religion. It was filled with rules, rituals, ceremonies and observance of holy days and religious meetings.
God called His people to come out from that camp and to be joined with Christ. In fact, there is a prophecy in Isaiah where God showed His utter disgust for man’s religious worship (which had become lip service and going through the motions but void of any sincere heart). Israel had become so self-deceived with their religious worship rituals that they actually believed they were righteous because of them. Sound familiar?

'Laten we daarom alle dingen doen als degenen die Hem in ons hebben, opdat wij zijn tempels mogen zijn, en Hij in ons moge zijn als onze God, die inderdaad Hij is, en Zichzelf voor onze gezichten zal openbaren. Daarom hebben we Hem terecht lief. " - De brief van Ignatius aan de Efeziërs; Hoofdstuk 15 (30-107 A.D.).

"Rusticus, de perfecte, zei: ‘Waar kom je samen?’ Justinus Martyr antwoordde: ‘Waar iedereen kiest en kan. Denk je dat we elkaar allemaal op dezelfde plek ontmoeten? '' - Martyrdom of the Holy Martyrs (160 A.D.)

"We komen samen met dezelfde rust waarmee we als individuen leven." - Mark Minucius Felix (200 n.Chr.)

"Want waar er drie personen zijn - zelfs als het leken zijn - is een kerk." - Tertullianus (212 n.Chr.)

Dankzij de invloed van de Grieken en de Romeinen (en uiteindelijk de rooms-katholieke kerk) hebben we nu kerkgebouwen en ze zijn zo geadopteerd als onderdeel van onze religieuze cultuur dat we onszelf hebben bedrogen door te denken dat ze noodzakelijk en bijbels zijn.
We gaan er ten onrechte van uit dat echte spirituele groei en gemeenschap niet kan plaatsvinden zonder een van deze "kerken". We gaan er zelfs van uit dat onze religieus toegewijde "kerk" gebouwen en programma's gelijkwaardig zijn aan de Kerk waarvoor Christus Zijn bloed vergoot! In feite behandelen we beide als één en dezelfde!

Als christenen zijn we door God geroepen in Zijn koninklijke vergadering; Zijn familie.

Want niet alleen heeft God in Zijn Woord laten zien dat we uit de wereld zijn geroepen, maar ook uit de RELIGIEUZE wereld! In de tijd van Jezus (en de apostelen) was het de religieuze wereld van het judaïsme. Het jodendom was de belichaming van georganiseerde religie. Het was gevuld met regels, rituelen, ceremonies en het vieren van heilige dagen en religieuze bijeenkomsten.

God riep Zijn volk om uit dat kamp te komen en zich bij Christus te voegen. In feite is er een profetie in Jesaja waarin God Zijn totale afkeer toonde voor de religieuze aanbidding van de mens (die lippendienst was geworden en door de bewegingen ging, maar zonder enig oprecht hart). Israël was zo zelf-misleid door hun religieuze aanbiddingsrituelen dat ze werkelijk dachten dat ze daardoor rechtvaardig waren. Klinkt bekend?

Isn’t it funny that God wasn’t interested in their “assembling” while they continued to simply perform religion and still sin. He sends them home! Go take care of business! Let your life speak louder than your mouth! Stand up for the homeless and the defenseless! People ought to be your concern! It reminds me of what James said.

James 1:27 – Religion that is pure and undefiled before God, the Father, is this: to care for orphans and widows in their distress, and to keep oneself unstained by the world.

In similar fashion, while many people today have been taught that “giving” is actuated by donating percentages of their money to church organizations (which is resource primarily wasted on buildings rather than meeting the financial needs of actual people as was common in the early Church), the Scripture presents no such design. In fact, Jesus Himself clearly told His followers how to give to Him… Surprisingly enough, He never told them to get “plugged-in” to a good “church” and start tithing. Rather he said the following:

Matthew 25:34-40 – Then the king will say to those on his right, “My father has blessed you! Come and receive the kingdom that was prepared for you before the world was created. When I was hungry, you gave me something to eat, and when I was thirsty, you gave me something to drink. When I was a stranger, you welcomed me, and when I was naked, you gave me clothes to wear. When I was sick, you took care of me, and when I was in jail, you visited me.” Then the ones who pleased the Lord will ask, “When did we give you something to eat or drink? When did we welcome you as a stranger or give you clothes to wear or visit you while you were sick or in jail?” The king will answer, “Whenever you did it for any of my people, no matter how unimportant they seemed, you did it for me.”

God’s Word sounds a loud call to all of those who are His that we are not to be about the business of building and concerning ourselves with earthly cities (religious centers and temples) here on earth (as the Jews did), but to keep our eyes peeled for the city yet to come. That’s where it’s at! That’s where we are to store up our treasures.

Hebrews 13:8-16 – Jesus Christ is the same yesterday and today and for ever. Do not be turned away by different strange teachings, because it is good for your hearts to be made strong by grace, and not by meats, which were of no profit to those who took so much trouble over them. We have an altar from which those priests who are servants in the Tent may not take food. For the bodies of the beasts whose blood is taken into the holy place by the high priest as an offering for sin are burned outside the circle of the tents. For this reason Jesus was put to death outside the walls, so that he might make the people holy by his blood. Let us then go out to him outside the circle of the tents (i.e. outside the walls), taking his shame on ourselves. For here we have no fixed resting-place, but our search is for the one which is to come. Let us then make offerings of praise to God at all times through him, that is to say, the fruit of lips giving witness to his name. But go on doing good and giving to others, because God is well-pleased with such offerings.

God does not call us to have large worship services but to live a life of worship – that worship being trademarked with ACTION. The offering He desires is praise at ALL TIMES (not just a Sunday sing song) and that primarily to be actuated through our doing good and being generous to others who are in need.
The time for sitting in pews and thinking this is somehow “fellowship” or that it constitutes “being assembled” is long over. God is merciful in our stages of ignorance and is patient as we grow. He is so good and so faithful to continue to lovingly guide us and pour out His blessings on us, even when while we sometimes ignorantly remained engrossed in traditions that do more to slow that process of growth that aide it.

Many church believers remain in a seemingly perpetual state of babyhood, always dependent on “leaders” to teach them, hear from God for them, do the work of evangelizing the lost for them, entertain them, counsel and encourage them, help them in crisis, and direct practically their every move.
So many Christians divide themselves according to favored leaders they admire and who give them that sense of security they lack. This dependence on men is a natural byproduct the church system produces. Ironically, it’s not just a byproduct… it’s also the fuel that keeps it running.
It is designed to foster spiritually immature children and keep them that way (just enough truth and freedom to keep them happy and pacified). If it fails in this task, the system will crumble for lack of support. It needs these immature foster children as much as they think they need it. But Christ never intended His people to be treated this way. He wants them to move beyond immaturity and grow up into mature men and women of God who rest confident in the leadership of the Holy Spirit more than men and programs. He wants them to find their security in Him alone, not in men and religious programs.

When Christians follow the path of denominationalism and churchianity, they become blinded to their own condition and they fall prey to the danger of actually embracing a worldly mindset that cleverly creeps in through the guise of spirituality. This is not all that different from what the apostle Paul warned the believers in Corinth about:

1 Corinthians 3:1-4 – Dear brothers and sisters, when I was with you I couldn’t talk to you as I would to mature Christians. I had to talk as though you belonged to this world or as though you were infants in the Christian life. I had to feed you with milk and not with solid food, because you couldn’t handle anything stronger. And you still aren’t ready, for you are still controlled by your own sinful desires. You are jealous of one another and quarrel with each other. Doesn’t that prove you are controlled by your own desires? You are acting like people who don’t belong to the Lord. When one of you says, “I am a follower of Paul,” and another says, “I prefer Apollos,” aren’t you acting like those who are not Christians?

Remember how Jesus also told the woman at the well that the day was coming when men would not need to go to the temple in Jerusalem to worship God and that would have no concern for places of worship but that the true worshipers would lead a life of worship, in spirit and in truth. Once again, the Message version of the Bible communicates this passage quite well:

John 4:23-24 – (Jesus said) “But the time is coming–it has, in fact, come–when what you’re called will not matter and where you go to worship will not matter. It’s who you are and the way you live that count before God. Your worship must engage your spirit in the pursuit of truth. That’s the kind of people the Father is out looking for: those who are simply and honestly themselves before him in their worship. God is sheer being itself–Spirit. Those who worship him must do it out of their very being, their spirits, their true selves, in adoration.”

But what has the church organization done today? It has made “worship” a song service that must be actuated routinely in an officially designated building, once a week, and led by professional musicians. The organization has carried over the types and shadows of Old Covenant Levitical priesthood and placed before believers “worship leaders” who mediate and perform and supposedly lead people into the throne room of God. But where is such concept ever found in the New Testament? Do we really need a modern system of Levites, an elite class, to lead people into God’s throne room? I thought we were afforded the right to come boldly before his throne freely because of Christ’s work.

Hebrews 4:14-16 – Therefore, since we have a great high priest who has gone through the heavens, Jesus the Son of God, let us hold firmly to the faith we profess. For we do not have a high priest who is unable to sympathize with our weaknesses, but we have one who has been tempted in every way, just as we are–yet was without sin. Let us then approach the throne of grace with confidence, so that we may receive mercy and find grace to help us in our time of need.

No man on earth can “lead us” in worship. Being led is something that transpires only through direct communication with the Father. And as we’ve already seen in the Word, “worship” is not a song style – it is how we live our lives before Him.
There is no mandate for such organization on worship in the Scripture. In fact, the New Testament never describes worship at all in the context of a song service in some weekly meeting. Again, worship is a lifestyle and this importance is far too often overlooked. All of these elements of “the program” deceive people to think that they are fulfilling the Lord’s desires by cramming all of these things into a 2 hour church service each week. People instinctively get themselves into a mode that “if I just do this faithfully every week, it covers all the bases, God is pleased, I’m doing my duty, I am “assembling” as the Bible says, and I’m growing spiritually.”

It is so easy to fall into the trap of thinking our righteousness is based on and maintained by works and things like church attendance. That is why I believe organized religion is so dangerously deceptive.

The same was true in the first century. Paul was stunned that these believers who had experienced such great freedom and joy in Christ, were now turning back to religious practice. They still believed in Jesus. They still wanted to follow God, but they had allowed themselves to move away from the simplicity of their devotion to Christ and were replacing it, little by little, with religious observation.

Galatians 3:1-5 – You crazy Galatians! Did someone put a hex on you? Have you taken leave of your senses? Something crazy has happened, for it’s obvious that you no longer have the crucified Jesus in clear focus in your lives. His sacrifice on the Cross was certainly set before you clearly enough. Let me put this question to you: How did your new life begin? Was it by working your heads off to please God? Or was it by responding to God’s Message to you? Are you going to continue this craziness? For only crazy people would think they could complete by their own efforts what was begun by God. If you weren’t smart enough or strong enough to begin it, how do you suppose you could perfect it? Did you go through this whole painful learning process for nothing? It is not yet a total loss, but it certainly will be if you keep this up! Answer this question: Does the God who lavishly provides you with his own presence, his Holy Spirit, working things in your lives you could never do for yourselves, does he do these things because of your strenuous moral striving or because you trust him to do them in you?

So many good, church attending folks look at passages like the previous one and they shake their heads and say, “those foolish Jews.” Or they look at other groups, like the Roman Catholics, and say, “now they’re really religious, but not us, we understand…. We speak in tongues and dance and have powerful worship services and our pastor preaches lively sermons that are culturally relevant…”

I think there are going to be many like the church of Laodicea (Revelations 3:14-22) who thought they had their mud together, but really were leaving Jesus on the outside.

So many Christians today have their lives centered around the elements of organized religion and Christ is secondary. The worst part is, they actually are convinced that simply meeting each week with other Christians equals what the Word means when it talks about “being assembled together.” But the program is so compelling that so many of these sincere Christian folk honestly don’t have a clue what’s happening to them. I think that’s what was happening to the Galatians and when Paul saw this he could only respond by saying, “who has bewitched you?” A similar concern was raised by Paul in his letter to the Corinthians Christians, who were being persuaded away from simple devotion to Christ by the compelling words of certain church leaders (whom Paul sarcastically calls “super apostles”) – and again we see the singular terms he uses concerning them all (a single virgin espoused to ONE husband):

2 Corinthians 11:2-3 – For I am jealous over you with godly jealousy: for I have espoused you to one husband, that I may present you as a chaste virgin to Christ. But I fear, lest by any means, as the serpent beguiled Eve through his subtlety, so your minds should be corrupted from the simplicity that is in Christ.

It is foolishness to think that most Christians aren’t likely to get distracted by such things but the Scripture tells us that even the great apostle Peter, who walked with Christ in the flesh, compromised the truth and yielded to organized religion and was rebuked by Paul before the assembly!

Galatians 2:11 – Later, when Peter came to Antioch, I had a face-to-face confrontation with him because he was clearly out of line.

Galatians 2:13-21 – Unfortunately, the rest of the Jews in the Antioch church joined in that hypocrisy so that even Barnabas was swept along in the charade. But when I saw that they were not maintaining a steady, straight course according to the Message, I spoke up to Peter in front of them all: “If you, a Jew, live like a non-Jew when you’re not being observed by the watchdogs from Jerusalem, what right do you have to require non-Jews to conform to Jewish customs just to make a favorable impression on your old Jerusalem cronies?” We Jews know that we have no advantage of birth over “non-Jewish sinners.” We know very well that we are not set right with God by rule-keeping but only through personal faith in Jesus Christ. How do we know? We tried it–and we had the best system of rules the world has ever seen! Convinced that no human being can please God by self-improvement, we believed in Jesus as the Messiah so that we might be set right before God by trusting in the Messiah, not by trying to be good. Have some of you noticed that we are not yet perfect? (No great surprise, right?) And are you ready to make the accusation that since people like me, who go through Christ in order to get things right with God, aren’t perfectly virtuous, Christ must therefore be an accessory to sin? The accusation is frivolous. If I was “trying to be good,” I would be rebuilding the same old barn that I tore down. I would be acting as a charlatan. What actually took place is this: I tried keeping rules and working my head off to please God, and it didn’t work. So I quit being a “law man” so that I could be God’s man. Christ’s life showed me how, and enabled me to do it. I identified myself completely with him. Indeed, I have been crucified with Christ. My ego is no longer central. It is no longer important that I appear righteous before you or have your good opinion, and I am no longer driven to impress God. Christ lives in me. The life you see me living is not “mine,” but it is lived by faith in the Son of God, who loved me and gave himself for me. I am not going to go back on that. Is it not clear to you that to go back to that old rule-keeping, peer-pleasing religion would be an abandonment of everything personal and free in my relationship with God? I refuse to do that, to repudiate God’s grace. If a living relationship with God could come by rule-keeping, then Christ died unnecessarily.

The book of Hebrews talks about a separation from the old religion of Judaism and a drawing unto Christ alone. This was a hard message for the Jews to hear because Judaism was their whole life and their whole perceived connection with God. In their minds submitting to the practice of organized religion was godliness (and new Christians were also being swept right into this religious influence). But the author places his message in no uncertain terms, “you must leave that camp and join yourself to Jesus Christ, even if it means you bear His reproach.” Reproach by whom? Whom do you suppose, given the context of that passage? Who was it that rejected Christ and called Him a blasphemer? Was it not the religious Jews? The sinners even invited Him into their homes, but the religious cast Him out.

We do not have a city or a building on this earth that represents the Lord’s Temple. Anyone who teaches such does not teach the truth. Our “temple” is holy; it is comprised of God’s people. Our city is not of this world and is not represented by a physical building of wood and stone, so why bother with trying to build one here? It may be time that we take another look at the early Christian believers, to see what they embraced. It is time we seek to refresh our understanding of the Ecclesia of God; that it is not defined by a building or a religious program.

We must leave all that old religion behind and passionately follow Him. It may mean that we won’t be so popular among the religious community. We may be misunderstood or even rejected completely. But we can take comfort, knowing that so was Christ and we can share in His blessing because we have left all to follow Him.

Hebrews 13:12-14 (GW) – That is why Jesus suffered outside the gates of Jerusalem. He suffered to make the people holy with His own blood. So we must go to Him outside the camp and endure the insults He endured. We don’t have a permanent city here on earth, but we are looking for the city that we will have in the future.

I do want to look closer at the reference of Hebrews 10:25, but I wanted to lay a strong foundation for this word “church” (ecclesia) as it is rendered and understood in the original languages and how the apostles and Christ Himself detested organized religion, considering it an obstacle to faith.

It is a fact that the early Christians knew nothing of church the way we know it today. They were a community of believers and they interacted with each other as a family not as members of some religious organization. They didn’t build institutions of worship and Christian education.
They didn’t congregate to hear one guy preach at them for an hour. There were no liturgies in their gatherings. Their meetings were informal and everyone participated (in fact there was so much participation that sometimes their meetings together led to some disorder, which Paul lovingly helped them restore focus without squashing their zealousness to minister to one another). Their lives centered around Christ not around their meetings. They were a body who built up one another, person to person, on the faith of Jesus Christ.
This is so important to understand because their concept of meeting together and their concept of the Church was virtually 180 degrees apart from what we consider the church and fellowship today. When we first realize this, it brings passages like Hebrews 10:25 that have been so abused and removed from context into proper light.

I thank God that He did not say any of the things that most folks suggest in that verse. He did NOT say to make sure you attend a good church organization every Sunday. He did say, however, to not forsake the assembling of ourselves – or as one scholar translated this “the episynagogue of one another” (epi-synagogue refers, in concept, to a “Christian” version of the Jewish synagogue or meeting), so this scholar meant to convey the idea that this “gathering” is satisfied, not according to a literal meeting place as was the case with the Jewish synagogue, but rather that this is spiritually qualified by the nature of our mutual fellowship in Christ (thus the “episynagogue of one another”). There are at least two important aspects here that must be regarded. The first I will emphasize by quoting the passage in its complete context. Note that the author here is not talking to some little church organization but to the entire body of Christ; which includes all of the called out ones!

Hebrews 10:14-25 – For by that one offering he perfected forever all those whom he is making holy. And the Holy Spirit also testifies that this is so. First he says, “This is the new covenant I will make with my people on that day, says the Lord: I will put my laws in their hearts so they will understand them, and I will write them on their minds so they will obey them.” Then he adds, “I will never again remember their sins and lawless deeds.” Now when sins have been forgiven, there is no need to offer any more sacrifices. And so, dear brothers and sisters, we can boldly enter heaven’s Most Holy Place because of the blood of Jesus. This is the new, life-giving way that Christ has opened up for us through the sacred curtain, by means of his death for us. And since we have a great High Priest who rules over God’s people, let us go right into the presence of God, with true hearts fully trusting him. For our evil consciences have been sprinkled with Christ’s blood to make us clean, and our bodies have been washed with pure water. Without wavering, let us hold tightly to the hope we say we have, for God can be trusted to keep his promise. Think of ways to encourage one another to outbursts of love and good deeds. And let us not neglect our meeting together, as some people do, but encourage and warn each other, especially now that the day of his coming back again is drawing near.

Didn’t Jesus say that when as few as two or three come together He would be there with them? (Matthew 18:20) Many Christians have even twisted this verse and changed the word “three” to “more” to justify their massive meetings. They say, “whenever two or more are gathered.” The text, however, speaks in very intimate terms.
Think about this in the natural… How easy is it to gather with just a few friends and be united together in purpose and conversation. It gets very difficult, however, the larger the number grows. What most people would feel comfortable sharing amidst a couple of close brothers or sisters in Christ, the same would not likely be willing to tell a crowd of people.

Perhaps when Jesus said “two or three” He simply meant “at least that many”. I don’t want to presume too much. I’m just making an observation here. Another brother (Neil Girrard) actually shared this thought with me and I found it interesting. Anyway, it makes simple sense; especially when we consider what is clearly known about the early believers – they frequently met together in their homes and shared meals together. It’s pretty hard to cram 5,000 people in a small room, especially around a dinner table.

Even the early Church father Tertulian (late second century A.D.) acknowledged that even if just two or three come together, there is the church present (i.e. a representation of the body of Christ). So “a church” is not described by a building and a program BUT BY PEOPLE! This is critical to understand because you can’t have it any other way. The Church is not both a people and a building (for Scripture provides no such definition). You can’t tell people they need to get into a church so that they will be “assembled” because it’s misleading. People typically understand that this means they must find some organization to join (or at least attend regularly). Whether you have said it or not, this implies also that attendance and membership in this organization somehow validates their faith (because real Christians go to church). If we say such things, we impose a legalism that God’s Word never imposes and we begin to center our lives around something that God’s Word never tells us to center them on.

By all means encourage fellowship with other believers (pray together, sing together, share the life of Christ together), but we should not tell people to get signed up in religious organizations (for the sake of fellowship). When we encourage that we do so without any authority of Scripture.

Is het niet grappig dat God niet geïnteresseerd was in hun "vergadering" terwijl ze gewoon doorgingen met het beoefenen van religie en toch zondigden? Hij stuurt ze naar huis! Ga zaken doen! Laat uw leven luider spreken dan uw mond! Kom op voor daklozen en weerlozen! Mensen zouden uw zorg moeten zijn! Het doet me denken aan wat James zei.

Jakobus 1:27 - Religie die puur en onbesmet is voor God, de Vader, is dit: zorgen voor wezen en weduwen in hun nood, en jezelf onbevlekt houden door de wereld.

Op een vergelijkbare manier, terwijl veel mensen tegenwoordig is geleerd dat 'geven' wordt bedreven door percentages van hun geld te schenken aan kerkelijke organisaties (dit is een bron die voornamelijk wordt verspild aan gebouwen in plaats van te voorzien in de financiële behoeften van echte mensen, zoals gebruikelijk was in de vroege kerk). In feite presenteert de Schrift zo'n ontwerp niet.

Jezus zelf vertelde Zijn volgelingen duidelijk hoe ze aan Hem moesten geven… Verrassend genoeg zei Hij hen nooit “aangesloten” te worden op een goede “kerk” en tiende te gaan betalen. Hij zei eerder het volgende:

“34 Dan zal de koning tegen de groep rechts van zich zeggen: “Jullie zijn door mijn Vader gezegend, kom en neem deel aan het koninkrijk dat al sinds de grondvesting van de wereld voor jullie bestemd is. 35 Want ik had honger en jullie gaven mij te eten, ik had dorst en jullie gaven mij te drinken. Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op, 36 ik was naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie kwamen naar mij toe.” 37 Dan zullen de rechtvaardigen hem antwoorden: “Heer, wanneer hebben wij u hongerig gezien en te eten gegeven, of dorstig en u te drinken gegeven? 38 Wanneer hebben wij u als vreemdeling gezien en opgenomen, u naakt gezien en gekleed? 39 Wanneer hebben wij gezien dat u ziek was of in de gevangenis zat en zijn we naar u toe gekomen?” 40 En de koning zal hun antwoorden: “Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor mij gedaan.”” (Mt 25:34-40 NBV)

Gods Woord klinkt een luide oproep aan al degenen die van Hem zijn dat we ons niet moeten bezighouden met het bouwen van en onszelf bezig moeten houden met aardse steden (religieuze centra en tempels) hier op aarde (zoals de Joden deden), maar dat we onze ogen gingen open voor de stad die nog moest komen. Dat is waar het is! Dat is waar we onze schatten moeten verzamelen.

“8 Jezus Christus blijft dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid! 9 Laat u niet misleiden door allerlei vreemdsoortige leerstellingen; we doen er goed aan ons te laten sterken door genade, niet door spijzen waar de aanhangers van die stellingen in het geheel geen baat bij hadden. 10 Wij hebben een altaar waarvan zij die in de tent dienst doen niet mogen eten. 11 Het bloed dat bestemd is voor het reinigingsoffer wordt door de hogepriester het heiligdom binnengedragen, de kadavers van de offerdieren worden buiten het kamp verbrand. 12 Daarom heeft ook Jezus, om met zijn eigen bloed het volk te heiligen, buiten de stadspoort geleden. 13 Laten we dus het kamp verlaten, ons bij hem voegen en delen in zijn vernedering. 14 Onze stad is immers niet blijvend, wij kijken juist verlangend uit naar de stad die komt. 15 Laten we met Jezus’ tussenkomst een dankoffer brengen aan God: het huldebetoon van lippen die zijn naam prijzen, ononderbroken. 16 En houd de liefdadigheid en de onderlinge solidariteit in ere, want dat zijn offers waarin God behagen schept.” (Heb 13:8-16 NBV)

God roept ons niet om grote erediensten te houden, maar om een ​​leven van aanbidding te leiden - die aanbidding is het handelsmerk van ACTIE. Het offer dat Hij verlangt is ALTIJD lofprijzing (niet alleen een op zondag gezongen lied) en dat moet voornamelijk worden geactiveerd door goed te doen en vrijgevig te zijn voor anderen die het nodig hebben.
De tijd om op kerkbanken te zitten en te denken dat dit op de een of andere manier 'gemeenschap' is of dat het 'bijeenkomen' is, is lang voorbij. God is barmhartig in onze stadia van onwetendheid en is geduldig naarmate we groeien. Hij is zo goed en zo trouw om ons liefdevol te blijven leiden en zijn zegeningen over ons uit te storten, zelfs terwijl we soms onwetend verdiept bleven in tradities die meer doen om dat groeiproces te vertragen.

Veel kerkgelovigen blijven in een schijnbaar eeuwigdurende staat van kindertijd, altijd afhankelijk van "leiders" om hen te onderwijzen, van God te horen voor hen, het werk te doen om de verlorenen voor hen te evangeliseren, hen te vermaken, hen raad te geven en hen aan te moedigen, hen in crisis te helpen, en praktisch al hun bewegingen te sturen.
Zoveel christenen verdelen zich volgens favoriete leiders die ze bewonderen en die hun het gevoel van veiligheid geven dat ze missen. Deze afhankelijkheid van mensen is een natuurlijk bijproduct dat het kerksysteem voortbrengt. Ironisch genoeg is het niet alleen een bijproduct ... het is ook de brandstof die ervoor zorgt dat het blijft draaien.
Het is ontworpen om geestelijk onvolwassen kinderen te koesteren en zo te houden (net genoeg waarheid en vrijheid om ze gelukkig en kalm te houden). Als het deze taak niet lukt, zal het systeem afbrokkelen bij gebrek aan ondersteuning. Het heeft deze onvolwassen pleegkinderen net zo hard nodig als ze denken dat ze het nodig hebben. Maar Christus heeft nooit bedoeld dat Zijn volk op deze manier behandeld zou worden. Hij wil dat ze verder gaan dan onvolwassenheid en opgroeien tot volwassen mannen en vrouwen van God die meer vertrouwen hebben in het leiderschap van de Heilige Geest dan mannen en programma's. Hij wil dat ze hun veiligheid alleen in Hem vinden, niet in mannen en religieuze programma's.

Wanneer christenen het pad van denominationalisme en kerkelijkheid volgen, worden ze verblind voor hun eigen toestand en vallen ze ten prooi aan het gevaar om daadwerkelijk een wereldse denkwijze te omarmen die slim binnensluipt onder het mom van spiritualiteit. Dit is niet zo heel anders dan waar de apostel Paulus de gelovigen in Korinthe voor waarschuwde:

“1 Maar, broeders en zusters, ik kon tot u niet spreken als tot geestelijke mensen. Ik sprak tot mensen van deze wereld, tot niet meer dan kinderen in het geloof in Christus. 2 Ik heb u melk gegeven, geen vast voedsel; daar was u niet aan toe. En ook nu nog niet, 3 want u bent nog gebonden aan de wereld. Wanneer u afgunstig en verdeeld bent, dan bent u toch gebonden aan de wereld, dan leeft u toch als ieder ander? 4 Wanneer de een zegt: ‘Ik ben van Paulus, ‘en een ander: ‘Ik van Apollos, ‘bent u dan niet als alle andere mensen?” (1Co 3:1-4 NBV)

Bedenk hoe Jezus de vrouw bij de bron ook vertelde dat de dag zou komen dat mannen niet naar de tempel in Jeruzalem hoefden te gaan om God te aanbidden en dat ze geen belangstelling zouden hebben voor plaatsen van aanbidding, maar dat de ware aanbidders een leven zouden leiden van aanbidding, in geest en in waarheid. Nogmaals, de Boodschap-versie van de Bijbel communiceert deze passage heel goed:

“23 Maar er komt een tijd, en die tijd is nu gekomen, dat wie de Vader echt aanbidt, hem aanbidt in Geest en in waarheid. De Vader zoekt mensen die hem zo aanbidden, 24 want God is Geest, dus wie hem aanbidt, moet dat doen in Geest en in waarheid.’” (Joh 4:23-24 NBV)

Maar wat heeft de kerkorganisatie vandaag gedaan? Het heeft van "aanbidding" een zangdienst gemaakt die routinematig moet worden uitgevoerd in een officieel aangewezen gebouw, eenmaal per week, en geleid door professionele musici.

De organisatie heeft de typen en schaduwen van het Levitische priesterschap uit het Oude Verbond overgenomen en voor gelovigen “aanbiddingsleiders” geplaatst die bemiddelen en optreden en zogenaamd mensen leiden naar de troonzaal van God. Maar waar is zo'n concept ooit gevonden in het Nieuwe Testament? Hebben we echt een modern systeem van levieten nodig, een eliteklasse, om mensen naar Gods troonzaal te leiden? Ik dacht dat we het recht hadden om vrijmoedig voor zijn troon te komen vanwege het werk van Christus.

“14 Nu wij een hooggeplaatste hogepriester hebben die de hemel is doorgegaan, Jezus, de Zoon van God, moeten we vasthouden aan het geloof dat we belijden. 15 Want de hogepriester die wij hebben is er een die met onze zwakheden kan meevoelen, juist omdat hij, net als wij, in elk opzicht op de proef is gesteld, met dit verschil dat hij niet vervallen is tot zonde. 16 Laten we dus zonder schroom naderen tot de troon van de Genadige, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden.” (Heb 4:14-16 NBV)

Geen mens op aarde kan ons “leiden” in aanbidding. Geleid worden is iets dat alleen tot stand komt door directe communicatie met de Vader. En zoals we al in het Woord hebben gezien, is "aanbidding" geen stijl van liederen - het is hoe we ons leven voor Hem leven.
Er is geen mandaat voor zo'n organisatie over aanbidding in de Schrift. In feite beschrijft het Nieuwe Testament de aanbidding helemaal nooit in de context van een zangdienst in een wekelijkse samenkomst. Opnieuw, aanbidding is een levensstijl en dit belang wordt veel te vaak over het hoofd gezien. Al deze elementen van "het programma" misleiden mensen door te denken dat ze de wensen van de Heer vervullen door al deze dingen elke week in een 2 uur durende kerkdienst te proppen. Mensen brengen zichzelf instinctief in een modus dat "als ik dit elke week trouw doe, omvat het alle bases, God is verheugd, ik doe mijn plicht, ik ben aan het "vergaderen" zoals de Bijbel zegt, en ik groei geestelijk. "

Het is zo gemakkelijk om in de val te trappen door te denken dat onze gerechtigheid gebaseerd is op en gehandhaafd wordt door werken en zaken als kerkbezoek. Daarom geloof ik dat georganiseerde religie zo gevaarlijk misleidend is.

Hetzelfde gold in de eerste eeuw. Paulus was stomverbaasd dat deze gelovigen die zo'n grote vrijheid en vreugde in Christus hadden ervaren, nu teruggingen naar de religieuze praktijk. Ze geloofden nog steeds in Jezus. Ze wilden nog steeds God volgen, maar ze hadden zichzelf toegestaan ​​af te wijken van de eenvoud van hun toewijding aan Christus en vervingen die beetje bij beetje door religieuze observatie.

“1 Galaten, u hebt uw verstand verloren! Wie heeft u in zijn ban gekregen? Ik heb u Jezus Christus toch openlijk en duidelijk als de gekruisigde bekendgemaakt? 2 Ik wil maar één ding van u weten: hebt u de Geest ontvangen door de wet na te leven of door te luisteren en te geloven? 3 Bent u werkelijk zo dwaas weer op uw eigen kracht te vertrouwen, en niet langer op de Geest? 4 Is alles wat u hebt meegemaakt dan voor niets geweest? Dat kan toch niet! 5 Geeft God u de Geest en goddelijke krachten omdat u de wet naleeft? Of geeft hij ze omdat u naar hem luistert en op hem vertrouwt?” (Ga 3:1-5 NBV)

Zoveel goede, kerkbezoekende mensen kijken naar passages zoals de vorige en ze schudden hun hoofd en zeggen: "die dwaze Joden." Of ze kijken naar andere groepen, zoals de rooms-katholieken, en zeggen: "nu zijn ze echt religieus, maar wij niet, we begrijpen het .... We spreken in tongen en dansen en hebben krachtige erediensten en onze voorganger houdt levendige preken die cultureel relevant zijn ... ”

Ik denk dat er velen zullen zijn zoals de kerk van Laodicea (Openbaring 3: 14-22) die dachten dat ze hun groep samen hadden, maar Jezus werkelijk aan de buitenkant achter lieten.

Zoveel christenen hebben tegenwoordig hun leven gecentreerd rond de elementen van de georganiseerde religie en Christus is secundair. Het ergste is dat ze er feitelijk van overtuigd zijn dat het simpelweg elke week ontmoeten van andere christenen gelijk is aan wat het Woord bedoelt als het gaat over 'samen vergaderen'.

Maar het programma is zo boeiend dat zoveel van deze oprechte christelijke mensen eerlijk gezegd geen idee hebben wat er met hen gebeurt. Ik denk dat dat is wat er met de Galaten gebeurde en toen Paulus dit zag, kon hij alleen reageren door te zeggen: "wie heeft je betoverd?" Een soortgelijke bezorgdheid werd door Paulus geuit in zijn brief aan de christenen in Korinthe, die werden overgehaald van eenvoudige toewijding aan Christus door de dwingende woorden van bepaalde kerkleiders (die Paulus sarcastisch 'superapostelen' noemt) - en opnieuw zien we de enkelvoudige termen die hij gebruikt met betrekking tot hen allemaal (een alleenstaande maagd die getrouwd is met EEN man) :

“2 Ik waak over u zoals God over u waakt. Ik heb u aan één man uitgehuwelijkt, aan Christus, en ik wil u als een kuise bruid aan hem geven. 3 Alleen vrees ik dat, zoals Eva door de slang op sluwe wijze bedrogen werd, uw gedachten worden weggelokt van de oprechte en zuivere toewijding aan Christus.” (2Co 11:2-3 NBV)

Het is dwaasheid om te denken dat de meeste christenen waarschijnlijk niet door zulke dingen worden afgeleid, maar de Schrift vertelt ons dat zelfs de grote apostel Petrus, die met Christus in het vlees wandelde, de waarheid compromitteerde en zich overgaf aan de georganiseerde religie en werd bestraft door Paulus voor de vergadering!

“Maar toen Kefas in Antiochië was, heb ik me openlijk tegen hem verzet, want zijn gedrag was verwerpelijk.” (Ga 2:11 NBV)

“13 De andere Joden deden met hem mee, en zelfs Barnabas liet zich meeslepen door hun huichelarij. 14 Toen ik zag dat ze niet de rechte weg naar het ware evangelie bewandelden, zei ik tegen Kefas, in aanwezigheid van iedereen: ‘Jij bent een Jood, maar je leeft als een heiden en houdt je niet aan de Joodse gebruiken; hoe kun je dan opeens heidenen dwingen als Joden te leven?’ 15 Hoewel wij Joden van geboorte zijn en geen zondaars uit andere volken, 16 weten we dat niemand als rechtvaardige wordt aangenomen door de wet na te leven, maar door het geloof in Jezus Christus. Ook wij zijn tot geloof in Christus Jezus gekomen om daardoor, en niet door de wet, rechtvaardig te worden, want niemand wordt rechtvaardig door de wet na te leven. 17 En in ons streven om door Christus rechtvaardig te worden, blijkt dat wijzelf ook zondaars zijn. Betekent dit dat Christus dus in dienst staat van de zonde? Natuurlijk niet. 18 Maar wanneer ik weer aanneem wat ik had verworpen, maak ik van mezelf opnieuw een overtreder. 19 Want ik ben gestorven door de wet en leef niet langer voor de wet, maar voor God. Met Christus ben ik gekruisigd: 20 ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij. Mijn leven hier op aarde leef ik in het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en zich voor mij heeft prijsgegeven. 21 Ik verwerp Gods genade niet; als we door de wet rechtvaardig zouden kunnen worden, zou Christus voor niets gestorven zijn.” (Ga 2:13-21 NBV)

Het boek Hebreeën spreekt over een scheiding van de oude religie van het judaïsme en een aantrekking tot Christus alleen. Dit was een moeilijke boodschap voor de Joden om te horen, omdat het judaïsme hun hele leven was en hun hele waargenomen verbinding met God.

In hun geest was onderwerping aan de beoefening van de georganiseerde religie godsvrucht (en nieuwe christenen werden ook regelrecht in deze religieuze invloed meegesleurd). Maar de auteur plaatst zijn boodschap in niet mis te verstane bewoordingen: “je moet dat kamp verlaten en je bij Jezus Christus voegen, zelfs als dat betekent dat je Zijn smaad draagt.

"Een verwijt door wie? Wie denk je, gezien de context van die passage? Wie heeft Christus verworpen en Hem een ​​godslasteraar genoemd? Waren het niet de religieuze joden? De zondaars nodigden Hem zelfs in hun huizen uit, maar de religieuzen wierpen Hem uit.

We hebben geen stad of gebouw op deze aarde dat de tempel van de Heer vertegenwoordigt. Iedereen die dat onderwijst, leert de waarheid niet. Onze "tempel" is heilig; het bestaat uit Gods volk. Onze stad is niet van deze wereld en wordt niet vertegenwoordigd door een fysiek gebouw van hout en steen, dus waarom moeite doen om hier een te bouwen? Het wordt misschien tijd dat we nog een keer naar de vroege christelijke gelovigen kijken, om te zien wat ze omhelsden. Het wordt tijd dat we proberen ons begrip van de Ecclesia van God op te frissen; dat het niet wordt bepaald door een gebouw of een religieus programma.

We moeten al die oude religie achter ons laten en Hem hartstochtelijk volgen. Het kan betekenen dat we niet zo populair zullen zijn onder de religieuze gemeenschap. We kunnen verkeerd worden begrepen of zelfs volledig worden afgewezen. Maar we kunnen troost putten, wetende dat Christus dat ook was, en we kunnen delen in zijn zegen omdat we alles hebben verlaten om Hem te volgen.

“12 Daarom heeft ook Jezus, om met zijn eigen bloed het volk te heiligen, buiten de stadspoort geleden. 13 Laten we dus het kamp verlaten, ons bij hem voegen en delen in zijn vernedering. 14 Onze stad is immers niet blijvend, wij kijken juist verlangend uit naar de stad die komt.” (Heb 13:12-14 NBV)

Ik wil de verwijzing naar Hebreeën 10:25 nader bekijken, maar ik wilde een sterk fundament leggen voor dit woord "kerk" (ecclesia) zoals het wordt weergegeven en begrepen in de oorspronkelijke talen en hoe de apostelen en Christus Zelf een hekel hadden aan georganiseerde religie, gezien het als een obstakel voor het geloof.

Het is een feit dat de vroege christenen niets van de kerk wisten zoals we die nu kennen. Ze waren een gemeenschap van gelovigen en ze gingen met elkaar om als een gezin en niet als leden van een of andere religieuze organisatie. Ze bouwden geen instellingen voor aanbidding en christelijk onderwijs.
Ze kwamen niet samen om een ​​uur lang een man tegen hen te horen prediken. Er waren geen liturgieën in hun bijeenkomsten. Hun bijeenkomsten waren informeel en iedereen nam deel (er was zelfs zo veel deelname dat hun bijeenkomsten samen soms leidden tot enige wanorde, die Paulus liefdevol hielp om de focus te herstellen zonder hun ijver om elkaar te dienen onder druk te zetten). Hun leven draaide om Christus, niet om hun samenkomsten. Ze waren een lichaam dat elkaar, van persoon tot persoon, opbouwde in het geloof van Jezus Christus.
Dit is zo belangrijk om te begrijpen omdat hun concept van samenkomen en hun concept van de kerk praktisch 180 graden verschilde van wat we vandaag de dag als kerk en gemeenschap beschouwen. Wanneer we dit voor het eerst beseffen, brengt het passages als Hebreeën 10:25 die zo zijn misbruikt en uit de context verwijderd, in het juiste licht.

Ik dank God dat Hij niets van de dingen zei die de meeste mensen in dat vers suggereren. Hij zei NIET om ervoor te zorgen dat je elke zondag naar een goede kerkorganisatie gaat. Hij zei echter dat we de vergadering van onszelf niet moesten verzaken - of zoals een geleerde dit vertaalde 'de episynagoog van elkaar' (epi-synagoge verwijst in concept naar een "christelijke" versie van de joodse synagoge of bijeenkomst), dus deze geleerde wilde het idee overbrengen dat deze "bijeenkomst" tevreden is, niet volgens een letterlijke ontmoetingsplaats zoals het geval was met de joodse synagoge, maar eerder dat dit geestelijk gekwalificeerd is door de aard van onze wederzijdse gemeenschap in Christus (dus de "episynagogue van elkaar"). Er zijn hier tenminste twee belangrijke aspecten die in overweging moeten worden genomen. Het eerste zal ik benadrukken door de passage in zijn volledige context te citeren. Merk op dat de auteur hier niet tot een of andere kleine kerkorganisatie spreekt, maar tot het hele lichaam van Christus; inclusief alle opgeroepen!

“14 Door deze ene offergave heeft hij hen die zich door hem laten heiligen voorgoed tot volmaaktheid gebracht. 15 Hiervan legt ook de heilige Geest voor ons getuigenis af, want eerst staat er: 16 ‘Dit is het verbond dat ik na die tijd met het volk van Israël zal sluiten-spreekt de Heer: In hun hart zal ik mijn wetten leggen, in hun verstand zal ik ze neerschrijven,‘ 17 en even verder staat er: ‘Aan hun zonden en hun wetteloosheid zal ik niet meer denken.’ 18 Waar dat alles vergeven is, daar is geen offer voor de zonde meer nodig. 19 Broeders en zusters, dankzij het bloed van Jezus kunnen we zonder schroom binnengaan in het heiligdom, 20 omdat hij voor ons met zijn lichaam een weg naar een nieuw leven gebaand heeft, door het voorhangsel heen. 21 We hebben nu een hogepriester die dienst doet in het huis van God; 22 laten we God dan naderen met een oprecht hart en een vast geloof, nu ons hart gereinigd is, wij van een slecht geweten bevrijd zijn en ons lichaam met zuiver water is gewassen. 23 Laten we zonder te wankelen datgene blijven belijden waarop we hopen, want hij die de belofte heeft gedaan is trouw. 24 Laten we opmerkzaam blijven en elkaar ertoe aansporen lief te hebben en goed te doen, 25 en in plaats van weg te blijven van onze samenkomsten, zoals sommigen doen, elkaar juist bemoedigen, en dat des te meer naarmate u de dag van zijn komst ziet naderen.” (Heb 10:14-25 NBV)

Zei Jezus niet dat als er maar twee of drie samenkomen, Hij daar met hen zou zijn? (Mattheüs 18:20) Veel christenen hebben dit vers zelfs verdraaid en het woord "drie" veranderd in "meer" om hun massale bijeenkomsten te rechtvaardigen. Ze zeggen: "wanneer er twee of meer verzameld zijn." De tekst spreekt echter in zeer intieme bewoordingen.
Denk hierover in de natuurlijke… Hoe gemakkelijk is het om met slechts een paar vrienden samen te komen en samen te zijn in doel en gesprek. Het wordt echter erg moeilijk naarmate het aantal toeneemt. Wat de meeste mensen prettig zouden vinden om te delen te midden van een paar hechte broeders of zusters in Christus, hetzelfde zou waarschijnlijk niet bereid zijn om een ​​menigte mensen te vertellen.

Misschien bedoelde Jezus, toen hij "twee of drie" zei, gewoon "tenminste zoveel". Ik wil niet te veel aannemen. Ik maak hier alleen een opmerking. Een andere broer (Neil Girrard) deelde deze gedachte echt met mij en ik vond het interessant. Hoe dan ook, het is logisch; vooral als we bedenken wat er duidelijk bekend is over de vroege gelovigen - ze kwamen vaak bij elkaar thuis en deelden samen maaltijden. Het is best moeilijk om 5.000 mensen in een kleine kamer te proppen, vooral rond een eettafel.

Zelfs de vroege kerkvader Tertulianus (eind tweede eeuw n.Chr.) Erkende dat zelfs als er maar twee of drie samenkomen, de kerk aanwezig is (d.w.z. een vertegenwoordiging van het lichaam van Christus). Dus “een kerk” wordt niet beschreven door een gebouw en een programma MAAR DOOR MENSEN! Dit is van cruciaal belang om te begrijpen, omdat u het niet anders kunt hebben.

De Kerk is niet zowel een volk als een gebouw (want de Schrift geeft zo'n definitie niet). Je kunt mensen niet vertellen dat ze een kerk binnen moeten gaan zodat ze 'bijeengeroepen' zullen worden, want dat is misleidend. Mensen begrijpen doorgaans dat dit betekent dat ze een organisatie moeten vinden om lid te worden (of in ieder geval regelmatig aanwezig te zijn).

Of je het nu hebt gezegd of niet, dit houdt ook in dat deelname aan en lidmaatschap van deze organisatie op de een of andere manier hun geloof bekrachtigt (omdat echte christenen naar de kerk gaan). Als we zulke dingen zeggen, leggen we een wetticisme op dat Gods Woord nooit oplegt en we beginnen ons leven te centreren rond iets waarvan Gods Woord ons nooit zegt om ze op te richten.

Moedig in ieder geval gemeenschap aan met andere gelovigen (bid samen, zing samen, deel het leven van Christus samen), maar we moeten mensen niet vertellen om zich aan te melden bij religieuze organisaties (omwille van de gemeenschap). Als we dat aanmoedigen, doen we dat zonder enige autoriteit van de Schrift.

The author of Hebrews is not prescribing formula or ritual in the passage we are discussing. He is not commanding “church” attendance (the way many today presume) or even weekly meetings (though he is not forbidding weekly meeting either – and the purpose of this article is NOT to suggest that there is anything inherently wrong with that activity). The book of Hebrews involves reference to the prophecy about the coming destruction of the Temple. Persecution was at the “doorstep” of the body of Christ. The author warns and encourages them,

“brothers and sisters, you are about to go through some rough times. Don’t forget HIM who has called you and HE who leads you.

Stick together! Stay strong and encourage one another.”

Notice something else here… The passage in Hebrews 10:25 says to exhort one another (i.e as it refers to this assembling) “even more” as you see the day approaching (the definition of the Greek text confirms this as the words “even more” or “much more” means with greater frequency”).

Why would the author say “even more” unless it was such that they did not meet all that frequently? Simple logic tells us that he was encouraging them to pull closer together and encourage each other more and more as the days got more difficult.

What you end up with here is actually more evidence that Christians did not meet for “church services” or even so-called “fellowship” on a regular basis any more than you can extract any notion that this is somehow what this passage prescribes! “Exhort one another even more” does not mean “schedule more church services and make sure everyone religiously attends them.”

Exhort (according to its definition in the original Greek) means – “to call to one’s side, to speak to, to encourage and comfort”. Clearly this is possible on any number of levels without necessitating the exorbitant waste of financial resource in a building and a weekly program (let alone scores of rituals, liturgies, and other traditional religious practices – virtually all of which are not identified anywhere in the New Testament Scriptures).
This “exhorting even more” could transpire very simply through letters, phone conversations, or in person.

It is simply IMPOSSIBLE to conclude from these passages of Scripture that “not forsaking the assembling” has anything to do with scheduling and imposing a requisite of weekly “church” attendance on believers in Christ (let alone putting pressure on folks to “give” and finance such things).

At the very least, as we just observed, this was a special call to encourage the believers to get together because rough times were on the horizon, but the call is as simple as it was stated. One just cannot infer weekly organized “church” meetings with this passage. To do so is dishonest and a misuse of Scripture.
When we do things like this (no matter how good our intentions might be), we remove the simplicity and profoundness of the family characteristic of the body of Christ and we force organization and cold, dead institutional religion into it.
We also imply and impose an unbiblical mandate on (and division from) those who genuinely love the Lord and might even want to fellowship with us, but who are essentially pushed away by this “thing” that has taken the place of Christ Jesus residing at the center of any relationships that might occur.

De auteur van Hebreeën schrijft geen formule of ritueel voor in de passage die we bespreken. Hij beveelt niet het bezoek aan de "kerk" (zoals velen tegenwoordig veronderstellen) of zelfs wekelijkse bijeenkomsten (hoewel hij ook geen wekelijkse samenkomst verbiedt - en het doel van dit artikel is NIET om te suggereren dat er iets inherent mis is met die activiteit).

In het boek Hebreeën wordt verwezen naar de profetie over de komende vernietiging van de tempel. Vervolging stond op de "drempel" van het lichaam van Christus. De auteur waarschuwt en moedigt hen aan:

“Broeders en zusters, jullie staan ​​op het punt moeilijke tijden door te maken. Vergeet HEM niet die u heeft gebeld en HIJ die u leidt.

Bij elkaar blijven! Blijf sterk en moedig elkaar aan. "

Let hier op iets anders ... De passage in Hebreeën 10:25 zegt om elkaar aan te sporen (dwz omdat het naar deze bijeenkomst verwijst) "nog meer" als je de dag ziet naderen (de definitie van de Griekse tekst bevestigt dit als de woorden "zelfs meer ”of“ veel meer ”betekent met grotere frequentie”).

Waarom zou de auteur "nog meer" zeggen, tenzij het zo was dat ze elkaar niet zo vaak ontmoetten? Simpele logica vertelt ons dat hij hen aanmoedigde om dichter bij elkaar te komen en elkaar steeds meer aan te moedigen naarmate de dagen moeilijker werden.

Wat je hier krijgt, is eigenlijk meer bewijs dat christenen niet bijeenkwamen voor "kerkdiensten" of zelfs zo-genaamd regelmatige "gemeenschap", net zomin als u enig idee kunt onttrekken dat dit op de een of andere manier is wat deze passage voorschrijft! "Elkaar nog meer aansporen" betekent niet "meer kerkdiensten plannen en ervoor zorgen dat iedereen die religieus bezoekt".

Vermanen (volgens de definitie in het oorspronkelijke Grieks) betekent - `` aan je zijde roepen, om mee te praten, aan te moedigen en te troosten ”. Het is duidelijk dat dit op een willekeurig aantal niveaus mogelijk is zonder de exorbitante verspilling van financiële middelen in een gebouw en een wekelijks programma (laat staan ​​tientallen rituelen, liturgieën, en andere traditionele religieuze praktijken - die vrijwel allemaal nergens in de nieuwtestamentische geschriften worden genoemd). Dit 'nog meer aansporen' zou heel eenvoudig kunnen gebeuren door middel van brieven, telefoongesprekken of bij persoonlijk contact.

Het is gewoon ONMOGELIJK om uit deze passages van de Schrift te concluderen dat "het niet nalaten van de vergadering" iets te maken heeft met het plannen en opleggen van een vereiste wekelijkse "kerk" -bezoek aan gelovigen in Christus (laat staan ​​het uitoefenen van druk op mensen om te "geven" en dergelijke dingen financieren).

Zoals we zojuist hebben opgemerkt, was dit op zijn minst een speciale oproep om de gelovigen aan te moedigen om samen te komen, omdat er moeilijke tijden aan de horizon lagen, maar de oproep is zo simpel als er werd gezegd. Men kan uit deze passage gewoon geen wekelijks georganiseerde "kerk" -bijeenkomsten afleiden. Dat is oneerlijk en misbruik van de Schrift.
Wanneer we dit soort dingen doen (hoe goed onze bedoelingen ook mogen zijn), verwijderen we de eenvoud en diepgang van het gezinskenmerk van het lichaam van Christus en dwingen we organisatie en koude, dode institutionele religie erin.
We impliceren en leggen ook een onbijbelse opdracht op aan (en scheiding van) degenen die de Heer oprecht liefhebben en misschien zelfs met ons willen communiceren, maar die in wezen worden weggeduwd door dit 'ding' dat de plaats heeft ingenomen van Christus Jezus die in het centrum van eventuele relaties die kunnen optreden.